Consuminderaars, knieperds en mustachians deel 4

Ja maar je moet niet naar het salaris in de eerste vijf jaar kijken, dat zijn jaren waar je investeert in je carriere. Pas daarna ga je meer verdienen, als advocaat, en als je het erg goed doet kun je partner worden of zo.

Vergelijk het met artsen, pas als de specialistenopleiding volledig is afgerond en je dus ergens begin 30 bent ga je echt verdienen.

Ook zo voor consultants bijvoorbeeld, de eerste vijf jaar werken die gasten hard, maken ze veel uren, en niet iedereen haalt de volgende stap in de carriere helaas maar wie het wel maakt gaat dan echt wel goed verdienen.

Dat klopt enerzijds wel, dat je eerst wat jaren hard moet werken aan je carrière voor je echt gaat verdienen, maar er is mij ook wel verteld door voormalig studiegenoten dat de gouden dagen van de advocatuur voorbij zijn en dat je als gewoon, generalistisch advocaat niet hoeft te verwachten dat je nog erg veel omhoog gaat nadat je eenmaal echt advocaat bent. Die specifieke vriendin zit wel in een sector waarin er wat meer mogelijkheden zijn qua verdienen, maar er is mij wel verteld dat dat de uitzonderingen op de regel zijn. Maar ik zit niet heel diep in de advocatuur, ik heb alleen een aantal studievrienden die die richting op zijn gegaan, dus ik heb verder niet zo heel veel inside information, misschien jij wel. Nu was veel geld verdienen voor mij nooit de reden waarom ik de juridische kant op ging, maar voor een flink deel van mijn medestudenten wel.

Ik ben het eens met de mensen die zeggen dat studeren op lange termijn een goede investering is. Misschien geen gouden bergen (maar waarom zou dat moeten?), maar het verdient zeker meer dan geen opleiding of mbo. Die investering verdien je echt wel terug. Natuurlijk moet je dan wel appels met appels vergelijken: een technische mbo studie met een technische universitaire studie, of een mbo 'pretstudie' (toerisme ofzo, ook zat mbo opleidingen waar de carrièreperspectieven beroerd zijn) met een universitaire 'pretstudie'. Als ik naar mijn eigen situatie kijk dan verdien ik 12 jaar na mijn universitaire studie ongeveer 2x zoveel als direct erna, dus zeker veel groei! En ook nog niet uitgegroeid. Ik werk niet in een heel slechte sector qua perspectieven, maar ook zeker niet in een 'gouden bergen' beroep.



Voor welk niveau dan ook denk ik dat het in de huidige tijd wel belangrijker is om naar carrièreperspectief te kijken bij het kiezen van een opleiding. Waar in de gouden tijden je gewoon kon gaan doen wat je het allerleukst vond en later zag je wel, is dat nu heel onverstandig. En hoewel het heel sneu is voor degenen die nu met de 'verkeerde' studie zitten en geen werk kunnen vinden, vind ik het eigenlijk in het grotere geheel gezien wel goed dat we tegenwoordig geen geld meer verspillen aan het opleiden van hordes geschiedkundigen, antropologen, Swahili deskundigen etc. waar we later helemaal geen behoefte aan blijken te hebben als samenleving.

Ik denk dat tenzij je heel graag vakman wilt zijn, doorleren niet slecht kan zijn.

Mijn vriend heeft zelf A gestudeerd en doet nu B, waarvoor hij uberhaupt geen universiteit nodig had. Maarrrr... er is sprake van een cultuuromslag, vroeger was ervaring voldoende om in zijn werk door te groeien (al was het maar qua salaris), nu moet je minimaal een bepaald diploma hebt. Veel van zijn collega's hebben mbo met heel veel ervaring, maar ja, om door te groeien hebben ze toch minimaal dat hbo-papiertje nodig. Dus moeten ze alsnog aan de bak.



Dat is sowieso iets dat ik bij veel bedrijven zie. Voorheen was mbo + heel veel ervaring voldoende, maar nu moet je toch in eens een hbo-papiertje hebben. Waardoor je in veel sectoren ineens wel door MOET leren. Ze nemen in mijn branche mbo-ers vaak niet eens meer aan.

Net als Nicole en anderen ben ik van mening dat lenen voor een studie geen probleem hoeft te zijn, en ik denk ook dat er wellicht voor zorgt dat mensen bewustere studiekeuzes maken (er stoppen jaarlijks duizenden studenten in het eerste jaar van hun studie).



Toen ik klaar was met mijn studie had ik een studieschuld van 13000 euro. Mijn ouders hebben door laag inkomen maar een klein deel bijgedragen, de rest werd aangevuld door uitwonende beurs + aanvullende beurs + stukje lening. Daarnaast heb ik wisselende uren gewerkt, maar door intensieve stages kon ik dat niet continu doen. In mijn laatste studiejaar ben ik 3 maanden naar het buitenland geweest, dat heeft de schuld wel een stuk doen groeien. Ik heb geen problemen gehad met de schuld en heb het binnen 2,5 jaar na afstuderen afbetaald, door nog door te blijven leven op studentenniveau want ik had nog niet behoefte aan meer. Nou heb ik in mijn vakgebied wel aardige baanzekerheid, dat scheelt een hoop.



Achteraf bezien denk ik dat ik door consuminderen wel een paar duizend euro minder had hoeven lenen, maar wijsheid komt met de jaren...



Ik hoop mijn toekomstige kinderen ook financieel te kunnen ondersteunen, maar laat dat (denk ik nu) volledig afhangen van de situatie op dat moment; vaste lasten voor mij en voor het betreffende kind, studielast en mogelijkheid tot bijbaantje. Ik ben zelf erg blij dat ik direct op kamers ben gaan wonen, dus daar wil ik mijn kinderen ook de mogelijkheid toe geven/ze in ieder geval niet beperken.

Ik heb vorige week trouwens heel consuminderig twee broeken naar de kleermaker gebracht (als ik zelf handig was geweest had ik het zelf kunnen doen, nog consuminderiger). Daardoor twee bijna versleten broeken die nu weer een hele tijd mee kunnen, dat vind ik nou fijn:-).

hahaha, ik zou veel consuminderig een paar de kringloopwinkel binnen zijn gegaan om voor minder dan de herstelkosten een andere broek te halen

Voor mij betekent consuminderen meerdere dingen, waaronder minder materiële zaken en meer ervaringen.

Ik word er soms wel moe van, als ik dan wel iets doe dat geld kost, dan ik sommigen daar toch best commentaar op hebben. Ik ga zondag meedoen aan de Ladiesrun in Rotterdam. En ja, daar ga ik met de trein heen (wel voordeelurenkaart). Dus ja dat kost inderdaad geld en tijd. En nee, dat is dus niet zonde van de tijd of het geld. Want het is (denk ik) een hele leuke ervaring.

En ik ga een dagje eerder zodat ik ook nog wat tijd met mijn familie kan doorbrengen.



Gek genoeg lijkt het wel dat als ik iets doe met mijn geld, ik het moet verantwoorden. Terwijl ik dat bij andere ook niet doe.

Bij wie moet je je dan verantwoorden dianaf?

Ik heb daar geen last van. Meer dat ik het bij mezelf moet verantwoorden .

quote:zecora schreef op 27 mei 2016 @ 08:50:

Bij wie moet je je dan verantwoorden dianaf?

Ik heb daar geen last van. Meer dat ik het bij mezelf moet verantwoorden .

+1

Zolang ik het idd zelf bij mezelf kan verantwoorden dat de uitgave noodzakelijk is en ook nodig is (al mag je soms best een keertje uit de band springen ;P)

quote:zecora schreef op 27 mei 2016 @ 08:50:

Bij wie moet je je dan verantwoorden dianaf?

Ik heb daar geen last van. Meer dat ik het bij mezelf moet verantwoorden .

Hm... niet specifiek bij 1 persoon, maar meer bij mensen die mij nog niet zolang kennen (dus nog maar een paar jaar). Ze vragen wel eens waarom ik bijvoorbeeld geen auto heb, in de kantine lunch ed, ik lieg daar nooit over, maar zeg dat ik mijn geld liever aan andere dingen uitgeef. Dus ze vinden mij een beetje een knieperd of misschien zelfs gierig? Daardoor is het blijkbaar raar als ik wel iets uitgeef.

Ik ga er heel soepel mee om, hoor. Ik lig er niet wakker van, maar het viel mij op dat men minder gek op kijkt als je alweer een nieuwe dure telefoon hebt, dan wanneer je nog een jaartje er mee door wilt gaan.

quote:dianaf schreef op 27 mei 2016 @ 09:13:

[...]



Hm... niet specifiek bij 1 persoon, maar meer bij mensen die mij nog niet zolang kennen (dus nog maar een paar jaar). Ze vragen wel eens waarom ik bijvoorbeeld geen auto heb, in de kantine lunch ed, ik lieg daar nooit over, maar zeg dat ik mijn geld liever aan andere dingen uitgeef. Dus ze vinden mij een beetje een knieperd of misschien zelfs gierig? Daardoor is het blijkbaar raar als ik wel iets uitgeef.

Ik ga er heel soepel mee om, hoor. Ik lig er niet wakker van, maar het viel mij op dat men minder gek op kijkt als je alweer een nieuwe dure telefoon hebt, dan wanneer je nog een jaartje er mee door wilt gaan.

Ja vooral je laatste zin, gek he, hoe men nu tegenover spullen en geld uit geven staat.

Over soms veel geld uit geven aan iets als je het waard vindt; na een half jaar er over nagedacht te hebben, heb ik toch heel veel geld uitgegeven vorige week en een speciale editie platenbox (met alle LP's die ze ooit gemaakt hebben) van mijn favoriete band gekocht en ik ben er zoooo blij mee! Ik dans er steeds op door de woonkamer Echt het geld waard Zullen ook niet veel mensen snappen, zeker niet als ik zeg dat ik daar wel veel geld aan heb uitgegeven maar dat ik de meeste telefoons heel duur vind en dat er echt niet voor over heb.

Ja, raar is dat. Mijn schoonouders vonden het belachelijk dat mijn man 'mij liet schilderen' want konden we dan geen schilder betalen. Ten eerste wil ik het zelf, mijn man heeft daar niets mee te maken, alsof de man daar verantwoordelijk voor is. En natuurlijk kunnen we dat wel betalen maar je kan het maar 1x uitgeven en we doen er liever wat anders mee, alsof je meteen arm bent als je andere keuzes maakt.

Idd, ik ken ook iemand, die is helemaal blij want ze mag weer een nieuwe telefoon uitzoeken,want die is gratis bij haar abo. Maar daarvoor betaald ze wel elke maand minimaal 10 euro meer voor haar abonnement. En dit terwijl de telefoon die ze nu heeft het allemaal nog prima doet. Dit begrijpt ze gewoon niet. Ondertussen zeurt ze wel dat ze niet veel geld heeft. Prioriteiten stellen heet dat.



Ik heb wel een smartphone, maar die heb ik 2 jaar geleden gewoon zelf heb gekocht voor 100 euro. Ik heb er toen ook een abonnement bijgenomen voor het eerst. Alleen MB's (100 geloof ik), dat kostte 5 euro per maand. Een paar maanden geleden heb ik dat op 0 gezet, ik heb nu alles op 0 staan, ook geen belminuten. Afgelopen maand moest ik wel 10 cent betalen.



Geld uitgeven moet je alleen aan spullen waar je heel erg blij van wordt. Of die je gewoon nodig bent. Ik word niet heel blij van eten kopen, maar dat moet natuurlijk wel.



Ik heb als hobby haken en ik heb voor mijn verjaardag een set haaknaalden gekregen van mijn man (dus ook zelf betaald, want gemeenschap van goederen). Ik wordt daar heel erg blij van, want ik kan er beter mee haken dan met mijn set Action naalden. Terwijl een ander misschien denkt, wat moet je ermee. De Actionnaalden gooi ik trouwens nog niet weg omdat ik ook een haakwerkje in mijn handtas heb (voor de wachtkamer ed) en daar gebruik ik liever de goedkope naald voor ivm eventueel kwijtraken van de naald.



Dus Roxy, ik kan me goed voorstellen dat je blij wordt van zo'n set platen. En mijn kennis moet zelf weten dat ze minimaal 10 euro per maand meer uitgeeft.



Dianaf, jij zegt toch dat je je geld liever aan andere dingen uitgeeft dan eten in de kantine of een auto. Niet schuldig voelen, wan tjij wordt daar blij van.



Wij hebben wel een auto, en die staat hier ook elke dag voor de deur, maar ik probeer hem zo min mogelijk te gebruiken. Ik heb vandaag boodschappen op de fiets gedaan en oudste moet nog naar zwemles. Hij wil daar ook op de fiets heen, dus doen we dat. Binnenkort kan het achterzitje eraf en kan ik weer fietstassen op de fiets. Dan kan ik nog meer boodschappen meenemen.



In het begin van dat man en ik samenwoonden hadden we wel 2 auto's. Maar dat was ook omdat ik toen 's avonds naar school ging en die school stond op een industrieterrein waar ik het niet fijn vond om 's avonds op de bus te moeten wachten. Qua reistijd kwam het al heel slecht uit om met het OV te komen. Volgens mij kwam er ook niemand met de bus. Toen ik mijn diploma had hebben we de 2e auto heel snel verkocht en we hebben hem nooit gemist. De auto die we nu hebben zou ik wel missen als we hem niet hadden, dus die blijft gewoon.

@dianaf, ik geef ook liever geld uit aan ervaringen dan aan dingen. Mijn hobby kost best wat geld, maar daar beleef ik ook erg veel plezier aan. En dit weekend ga ik lekker twee dagen weg (oké, met spotgoedkope overnachting, dat dan weer wel).



Sprak net een kennis. Hij is al een jaar werkloos en is bang om in de bijstand terecht te komen. Die kans is groot, want hij is halverwege de 50 en zit in een branche waar weinig werk is. Sparen had ie nooit gedaan, daar was ie 'niet goed in' (en toen volgden nog wat clichés als 'geld moet rollen' en zo). Maar nu moest ie wel, want anders kon hij niet op vakantie. Hij gaat dus van de zomer met het hele gezin (hij was de kostwinner) drie weken op vakantie naar Ierland. Dit soort mensen hè?

Mijn vriendin heeft het ook niet breed. Schoenen voor de kinderen kunnen pas gekocht worden als de kinderbijslag binnen is. Ik had haar dus de tip gegeven dat hier in de buurt een leuke tweedehandskleding beurs is elke 2 weken. (mensen kunnen inbrengen en de organisatie verkoopt het dan, maar houdt een percentage van de winst in, wat niet verkoopt gaat naar goed doel. Je krijgt het niet meer terug )

Nou gaat ze elke keer helemaal los op die beurs. Met tassen vol komt ze thuis, want het is zo goedkoop. Ook spullen waar ze over twijfelt qua maat of smaak neemt ze mee. Want zo denkt ze, dat brengt ze dan zelf de volgende keer weer in als het niet goed is. Ik denk dan, zie je dan niet dat je sowieso de winst die de organisatie pakt kwijt bent, of nog erger, niemand wil het hebben en dan ben je gewoon je geld kwijt. Zo zonde.

quote:wilma36 schreef op 27 mei 2016 @ 13:17:

Geld uitgeven moet je alleen aan spullen waar je heel erg blij van wordt. Of die je gewoon nodig bent. Ik word niet heel blij van eten kopen, maar dat moet natuurlijk wel.



Dianaf, jij zegt toch dat je je geld liever aan andere dingen uitgeeft dan eten in de kantine of een auto. Niet schuldig voelen, wan tjij wordt daar blij van.Ik voel mij ook niet schuldig hoor, want ik word heel blij van de dingen die ik wel koop. En soms is het iets kleins en soms iets groots. En het fijne is, door mijn manier van met geld omgaan, als ik echt iets wil, dan kan het gewoon. Misschien denken sommige mensen dat ik mijzelf iets ontzeg of zo, juist omdat ik wel overal geld voor lijk te hebben.

quote:dianaf schreef op 27 mei 2016 @ 14:21:Misschien denken sommige mensen dat ik mijzelf iets ontzeg of zo, juist omdat ik wel overal geld voor lijk te hebben. Ik krijg vaak commentaar van collega's (die net zoveel of meer verdienen als ik, en soms samen met hun partner zelfs nog veel meer dan mijn man en ik samen) die zich afvragen waar ik het 'toch allemaal van doe'. Dan bedoelen ze al die bijzondere reizen die ik maak. Ze vergeten alleen dat zij wekelijks veel geld uitgeven aan uitgaan, kleding, make-up, drank, sigaretten en meer van dat soort dingen waar ik totaal niet om geef. Of ze hebben een tophypotheek en betalen meer dan 1500 euro aan rente en aflossing elke maand. Of ze willen elke keer het nieuwste model telefoon of andere gadget. En als ze dan op vakantie gaan huren ze een zo groot mogelijke auto, of een blitse cabriolet, waar wij het kleinste model zouden huren. Of ze hebben kinderen en geven kapitalen uit bij de Prenatal en dure kinderkledingwinkels. Het gaat allemaal om de keuzes die je maakt. Ik word gelukkig van reizen, dus ik geef daar mijn geld aan uit. En dan drink ik liever thuis op mijn balkon een glas thee dan dat ik er ergens voor op een terras ga zitten, omdat ik dat meestal zonde van mijn geld vind.

quote:prik schreef op 27 mei 2016 @ 14:39:

[...]



Ik krijg vaak commentaar van collega's (die net zoveel of meer verdienen als ik, en soms samen met hun partner zelfs nog veel meer dan mijn man en ik samen) die zich afvragen waar ik het 'toch allemaal van doe'.Ik vind dat soort opmerkingen sowieso behoorlijk ongepast en brutaal. Je weet als collega's niks van elkaars financiën, dus waar bemoei je je mee?

Je weet als collega's natuurlijk wel van elkaar wat je (ongeveer) verdient, zeker als je een vergelijkbare functie hebt. Een van de (oud-)collega's die dit regelmatig verzuchtte was degene met een vrouw die ongeveer twee keer zoveel verdiende als mijn man. Maar ook met die hypotheeklast van 1500 euro, en als hobby uitgaan. Maar daar werd hij dan weer gelukkig van, en hij hoefde ook niet verder dan Griekenland of Turkije op vakantie. We konden altijd goed met elkaar opschieten en hadden het regelmatig over dit soort dingen. Hij is trouwens een van de weinige oud-collega's waar ik nog steeds contact mee heb, zo'n vier jaar na mijn boventalligheid bij onze vorige werkgever.

En ik maak er ook geen geheim van dat ik mijn geld liever uitgeef aan reizen dan aan kleding of gadget, dus mensen die me kennen weten dat over het algemeen wel.

quote:nicole123 schreef op 26 mei 2016 @ 10:18:

Ik ben het eens met de mensen die zeggen dat studeren op lange termijn een goede investering is. Misschien geen gouden bergen (maar waarom zou dat moeten?), maar het verdient zeker meer dan geen opleiding of mbo. Die investering verdien je echt wel terug. Natuurlijk moet je dan wel appels met appels vergelijken: een technische mbo studie met een technische universitaire studie, of een mbo 'pretstudie' (toerisme ofzo, ook zat mbo opleidingen waar de carrièreperspectieven beroerd zijn) met een universitaire 'pretstudie'. Als ik naar mijn eigen situatie kijk dan verdien ik 12 jaar na mijn universitaire studie ongeveer 2x zoveel als direct erna, dus zeker veel groei! En ook nog niet uitgegroeid. Ik werk niet in een heel slechte sector qua perspectieven, maar ook zeker niet in een 'gouden bergen' beroep.



Voor welk niveau dan ook denk ik dat het in de huidige tijd wel belangrijker is om naar carrièreperspectief te kijken bij het kiezen van een opleiding. Waar in de gouden tijden je gewoon kon gaan doen wat je het allerleukst vond en later zag je wel, is dat nu heel onverstandig. En hoewel het heel sneu is voor degenen die nu met de 'verkeerde' studie zitten en geen werk kunnen vinden, vind ik het eigenlijk in het grotere geheel gezien wel goed dat we tegenwoordig geen geld meer verspillen aan het opleiden van hordes geschiedkundigen, antropologen, Swahili deskundigen etc. waar we later helemaal geen behoefte aan blijken te hebben als samenleving.



Ik denk zeker dat je de investering van een studie meestal terugverdient. Zelfs als ik mijn investering nooit ga terugverdienen, vind ik mijn studie de moeite waard omdat ik me academisch breed heb kunnen ontwikkelen dankzij mijn studie, juist ook door de keuze voor een interessante minor. Die ontwikkeling is mij het geld wel waard en die zou me het geld ook waard zijn geweest als studeren duurder was geweest. Ik kan me ook heel goed voorstellen dat ik op latere leeftijd uit pure interesse nog een studie ga doen. Misschien wel juist geschiedenis of swahili, iets dat puur uit interesse is gekozen en niet uit carrièremotieven.



Ik heb zelf kort voor de crisis eventjes gestudeerd en ben toen gestopt en gaan werken. Ik heb toen een aantal jaar functies op mbo-niveau gedaan, op zich best leuk, leuke collega's, maar ik miste zelf wel de intellectuele diepgang in mijn werk (dan moet je denken aan algemene en wat meer gespecialiseerde administratieve functies) en om die reden ben ik toch weer gaan studeren. Ik wilde graag een intellectueel uitdagendere functie. Omdat ik er een paar jaar tussenuit ben geweest qua studie loop ik wat 'achter' op mijn omgeving, die vaak al zo'n 3-5 jaar werken, en ik zie dat veel van hen net zo'n functie hebben na hun studie als ik voor en tijdens mijn studie had/heb. Ze solliciteren zich ondertussen rot op functies op het niveau van hun studie, maar die blijken moeilijk te vinden te zijn. En dat zijn geen mensen die Koreaans of filmwetenschappen oid hebben gestudeerd, maar als 'degelijk' bekend staande studies.



Ik ben zelf nog niet afgestudeerd, dus ik heb nog geen ervaring uit de eerste hand hoe het is qua werk vinden als je daadwerkelijk het papiertje binnen hebt, maar ik zou het heel erg jammer vinden als ik na het afronden van mijn studie toch in dezelfde categorie banen blijf als voor ik ging studeren. Die keus maakte ik niet voor niets, ik merk dat ik het zwaar vind om onder mijn niveau te werken. Dat laatste bedoel ik niet als waardeoordeel overigens, ik voel me er niet 'te goed' voor, ik bedoel daarmee dat ik mentaal moeite heb om minder uitdagend werk op de langere termijn vol te houden. Na 1-1,5 jaar begin ik me een enorme robot te voelen. Ook daarom consuminder ik, om op termijn zoveel mogelijk aan die rat race te kunnen ontsnappen. Eigenlijk de enige mensen die ik ken die op het niveau van hun studie terecht zijn gekomen zijn de advocatuur ingegaan of zijn aan een PhD begonnen. Misschien komt dat nog voor sommigen, maar het lijkt me ook dat hoe meer jaren je er eenmaal 'uit' bent, hoe moeilijker het is om weer binnen te komen in je eigen vakgebied. Er staan ook weer allemaal nieuwe afgestudeerden klaar.



Op zich is het natuurlijk niet gek dat veel mensen met een wo-papiertje toch in lagere functies terecht komen, want er worden ontzettend veel wo-ers opgeleid en ik kan me voorstellen dat de hoeveelheid wo-functies niet helemaal is meegegroeid. Maar het is wel frustrerend wanneer je daar na tig jaar studie achterkomt. En een andere manier om een interessante functie te krijgen is er ook niet meer echt, intern doorgroeien wordt steeds lastiger en het lijkt wel alsof de eisen voor bepaalde banen steeds hoger worden, terwijl de inhoud niet verandert. Ik had het er gisteren nog over met mijn fysiotherapeut (ook een vak waarin de werkgelegenheid slecht is) : voor functies in die praktijk waar je vroeger een mbo-opleiding voor nodig had, heb je nu hbo nodig, en je verdient 400/500 euro bruto minder dan een jaar of acht geleden.

Vandaag 3250 euro bespaard door een tweedehands tent te kopen



Wat betreft collega's: ik hoor ook regelmatig mensen blij vertellen 'dat ze een nieuwe telefoon mochten uitzoeken'. Als ik dan zeg dat ze daar toch echt voor betalen, en behoorlijk ook, ben ik een zeurpiet

Maar ik heb één collega die ook erg van de tweedehands spullen is, en samen hebben we het lab ruim 1000 euro bespaard door iets te laten repareren ipv het te vervangen.

Ik verdien ruim twee keer modaal in mijn eentje voor 4 dagen. Toch doe ik boodschappen bij de Aldi, koop ik goede tweehands kleding en is mijn hobby marktplaats afspeuren voor meubels.



Aan de andere kant bezuinig ik niet op de dingen die ik echt wil hebben of belevenissen. Op deze manier spaar ik minstens 15.000 per jaar, best netjes voor een alleenstaande parttimer



Ik heb vriendinnen die schulden hebben maar idd wel die nieuwste smartphone willen en die 'bij hun abonnement krijgen'. Of kiezen voor de energieleverancier die een 'gratis' ipad geeft.

quote:Zalmsnipper schreef op 27 mei 2016 @ 20:30:

Ik verdien ruim twee keer modaal in mijn eentje voor 4 dagen. Toch doe ik boodschappen bij de Aldi, koop ik goede tweehands kleding en is mijn hobby marktplaats afspeuren voor meubels.



Aan de andere kant bezuinig ik niet op de dingen die ik echt wil hebben of belevenissen. Op deze manier spaar ik minstens 15.000 per jaar, best netjes voor een alleenstaande parttimer



Ik heb vriendinnen die schulden hebben maar idd wel die nieuwste smartphone willen en die 'bij hun abonnement krijgen'. Of kiezen voor de energieleverancier die een 'gratis' ipad geeft.haha idd, Niets is gratis in deze wereld! En ik koop gewoon het liefst tweedehands Ik ga altijd eerst kijken of ik dingen tweedehands kan krijgen ipv nieuw.

quote:heavenorhell schreef op 27 mei 2016 @ 19:33:

[...]





Ik heb zelf kort voor de crisis eventjes gestudeerd en ben toen gestopt en gaan werken. Ik heb toen een aantal jaar functies op mbo-niveau gedaan, op zich best leuk, leuke collega's, maar ik miste zelf wel de intellectuele diepgang in mijn werk (dan moet je denken aan algemene en wat meer gespecialiseerde administratieve functies) en om die reden ben ik toch weer gaan studeren. Ik wilde graag een intellectueel uitdagendere functie. Omdat ik er een paar jaar tussenuit ben geweest qua studie loop ik wat 'achter' op mijn omgeving, die vaak al zo'n 3-5 jaar werken, en ik zie dat veel van hen net zo'n functie hebben na hun studie als ik voor en tijdens mijn studie had/heb. Ze solliciteren zich ondertussen rot op functies op het niveau van hun studie, maar die blijken moeilijk te vinden te zijn. En dat zijn geen mensen die Koreaans of filmwetenschappen oid hebben gestudeerd, maar als 'degelijk' bekend staande studies.





Weet je wat het is met veel vacatures, voor MBO-functies worden nu HBO-ers gevraagd (en die kunnen ze krijgen) en de MBO-ers, zoals ik, vallen buiten de boot. Ik ben secretaresse en daar wordt al regelmatig HBO werk en denkniveau gevraagd.