Relaties
alle pijlers
Emotioneel verwaarloosd...en hopelijk snel vervuld!
woensdag 13 april 2016 19:18
Een half jaartje geleden poste ik hier over een doorbraak tijdens therapie waarin ik tot het besef kwam dat ik me emotioneel niet kan verbinden met anderen. Het topic startte ik toen om het onderwerp niet langer meer voor mezelf uit de weg te gaan en hoopte op steun. Dat kwam in grote getale. Nog mooier was dat meer mensen zich herkenden in het emotioneel verwaarloosd zijn en in dat topic behalve herkenning ook steun vonden. Emotionele verwaarlozing is geen leuk onderwerp maar wel iets dat aangepakt moet worden wil je de kans op fijne relaties vergroten. In eerste instantie de relatie met jezelf. Hier het oude topic als je geïnteresseerd bent en/of mee wilt schrijven: KLIK HIER
dinsdag 17 mei 2016 10:59
Hi truud, 25 jaar is niet niks. Heftig hoor. Sta jij erachter dat de relatie niet meer ging? En ja, het is echt zijn zwakte dat hij zich zo uit. Is niet fair van hem.
Maar natuurlijk doet het pijn. Doe er alleen gewoon niks mee. Blijf jezelf voor ogen houden dat het zijn probleem is dat hij dit nodig heeft om zich beter te voelen blijkbaar.
Eva, ja is idd onkruid wat ik zat te planten, dat komt dan wel weer voort uit het onbehaaglijke en onzekere gevoel waar ik dit weekend mee rondloop. Het besef waar het vandaan komt is al een eyeopener eigenlijk he.
En jouw date klinkt leuk! Geniet ervan. En lekker jouw eigen tempo bepalen
Maar natuurlijk doet het pijn. Doe er alleen gewoon niks mee. Blijf jezelf voor ogen houden dat het zijn probleem is dat hij dit nodig heeft om zich beter te voelen blijkbaar.
Eva, ja is idd onkruid wat ik zat te planten, dat komt dan wel weer voort uit het onbehaaglijke en onzekere gevoel waar ik dit weekend mee rondloop. Het besef waar het vandaan komt is al een eyeopener eigenlijk he.
En jouw date klinkt leuk! Geniet ervan. En lekker jouw eigen tempo bepalen
dinsdag 17 mei 2016 11:09
quote:Crazyinlovee schreef op 17 mei 2016 @ 06:50:
[...]
Hi Eva, je hebt het over zaadjes die je plant. Dan zou je eigenlijk zaadjes moeten planten van mooie gedachten. Net zoals wij in de tuin mooie bloemen of nuttige groentes willen zien groeien ipv van onkruid.
Gedachten kan je dus planten en daar groeien gevoelens en weer nieuwe gedachtes uit. Net zoals in de aarde groeit wat er geplant wordt. De natuur maakt het niet uit of er nu paardebloemen of andere woekeraars groeien of juist mooie rozenstruiken....de natuur blijft altijd al zn energie stoppen in het laten groeien en die zal geen onderscheid maken. Ik vind het een mooie gedachte dat onze brein net zo in elkaar steekt. Dat je ergens zelf in de hand hebt wat je wil laten groeien in je gedachten. Dan maar beter fijne gedachtes planten.
Misschien is het wel zo simpel en hoeft het niet zo complex te werken in ons brein?
Wat een mooie post, dit!
Zo werkt het imo ook idd.
De invloed van welke gedachten je de wereld in brengt, dat wat je je voorstelt (denkt, fantaseert, wenst of juist dwars zit) zich manifesteert (soort selffulfilling prophecy) is ook niet nieuw (zie jaren terug The Secret, zie ook Deepak Chopra, maar ook de opkomst van visualisaties bij geleide meditaties enzo).
Ik heb toch sterke staaltjes gezien, in dingen die uitkomen, die ik met heel mijn hart gewenst heb en in geloofd dat mogelijk was.
Ik denk dat het heel belangrijk is dat je je iets (positiefs) kunt voorstellen, wensen, naar verlangen, naartoe werken, ergens in geloven, al is het in mogelijkheden (en je ook voor inspannen, ongeacht of het "lukt").
Het klinkt cliché, maar ik geloof zeker wel in "wat je aandacht geeft, groeit".
Als je je zorgen alsmaar aandacht (en tijd) geeft, of andere "negatieve" gedachten, dan voed je die als het ware (extra).
Het lullige is dat oud leed zich niet laat verdringen en hoe diep je het ook weggestopt hebt, je vroeg of laat lastigvalt, onvrijwillig en op willekeurige momenten, dus zich opdringen als ongewenste gedachten, die zich weinig laten sturen.
Alleen al daarom is therapie zo nuttig: om de nodige (maar gerichte) aandacht alsnog te geven daaraan, zodat het op de langere duur een blijvende vaste plek krijgt, liefst ontdaan van de lading, of grotendeels.
In mijn ervaring kwam er daarná pas echt plaats voor weer echt vol goede moed een positieve richting in kunnen slaan, een "beter leven" voor je kunnen zien voor jezelf, jezelf in een optimistischer, gelukkiger en blijer versie te kunnen voorstellen alleen al.
Hoe je over jezelf denkt bepaalt oa wat je jezelf gunt, aan mogelijkheden en kansen, aan wat je mee wil maken, ervaren, ontwikkelen.
Sommige therapieen hebben als onderdeel een "wensbord" (of moodbord) maken.
Vaak veelzeggend hoe weinig wensen sommige mensen kunnen bedenken (als alles mogelijk was), of het zijn vaak materiele dingen (eoa droomhuis, of zonnige oorden met palmbomen oid).
In het verleden ook zelf van die wensborden gemaakt (en weggeborgen) en als ik die nu tegenkom, is daar heel veel van uitgekomen, soms op een andere manier dan gedcht, maar wel frappant!
Klinkt zweverig, maar ik geloof dat er van gedachten (en wensen, verlangens die recht uit het hart komen) een energie uit gaat, die iig in die richting iets in gang zetten.
Cirkel je rond in verleden en bepaalde vastzittende overtuigingen daaruit, die je als het ware blijft herhalen, dan beperkt/ belemmert dat je denken in het nu, en kun je maar moeilijk geloven of een voorstelling van maken hoe het zou zijn zónder die (vertrouwde, bekende) (gedachten/gedrags)patronen.
Bij NLP speelt dat voorstellingsvermogen ook een grote rol.
En merk je soms hoe moeilijk het is om je iets voor te stellen (wat je nog niet kent of denkt te kunnen), het is veel makkelijker om je iets voor de geest te halen wat je al ervaren of meegemaakt hébt (herinneringen, eerdere ervaringen oproepen).
Bizar ook in dat opzicht een Jules Vernes, die dingen beschreef die nog niet bestonden, en zo ook uitvinders, die iets geheel nieuws konden voorstellen, zoals bijv ook internet ondénkbaar was nog niet zo lang geleden en nu niet meer weg te denken!
Ik denk dat je "denkende geest" veel krachtiger is dan we denken, veel verder reikt dan wat we ermee doen (of kunnen voorstellen?).
Iets voor ogen hebben zorgt imo iig voor richting, ook zonder dat je er per sé een doel van maakt.
Als je iets wíl bereiken, gaat daar een visie aan vooraf, denk ik, dingen (die je zou wensen) overkomen je niet zomaar vanzelf, als je geen dromen hebt zullen ze ook niet uitkomen.
Als je angstscenario's droomt, doemdenkt, bij voorbaat al niet gelooft in dat iets zal "lukken", blijf je hangen in dat "negatieve geloof": "ik zal die baan wel niet krijgen, of die liefde nooit meemaken, nooit gelukkig worden, mijn verleden niet kunnen afschudden", enz, ondermijnt wat je wél wilt, of alleen al dat kunnen bedenken.
Ik geloof niet in "als je maar positief denkt, dan komt alles goed" als je dat positieve niet echt kunt voélen, die positieve gedachten als nep ervaart, niet echt gelooft in dat positieve, dan is het meer "jezelf wijsmaken", doen alsof.
En wellicht helpt dat ook, (mindfullness kan zoiets zijn, als je daarmee eigenlijk negatieve gevoelens en gedachten die binnenin je zitten daarmee als het ware weer wegdrukt om maar positief te kunnen zijn, dan is het imo opnieuw een soort afleiding/onderdrukken en dus afwijzen van wat zich óók binnen jou afspeelt).
Gerichte (en gedoseerde) aandacht voor dat "negatieve" helpt imo bij het oplossen/verdwijnen/verminderen ervan, zodat het niet langer onderdrukt hoéft, en ruimte ontstáát voor weer ergens (anders) in kunnen geloven en voor inzetten.
Ergens weer in kunnen geloven gaat imo vooraf aan vertrouwen in krijgen, dat het (anders) kán, dat je die capaciteiten hébt en dat er (andere) mogelijkheden zíjn, andere wendingen, ook gelukkige wendingen voor jou mogelijk zijn (en niet alleen maar pech en negatieve gebeurtenissen zijn toebedeeld).
"Je oogst wat je zaait" is vaak ook een cliché, want met alleen maar zaaien van gewenste planten kom je er niet, als je niet ook het woekerende onkruid bestrijdt, bijhoudt als het weer opduikt, want in élke tuin groeit idd óók onkruid.
Wie goed doet, ontmoet niet uitsluitend nog goede mensen, of krijgt dat goede "terug" van diegene die jij goed behandelt of goedbedoelend tegenover staat.
Het is de clou om planten te kunnen onderscheiden: wat is onkruid en wat niet, van die opkomende zaadjes in jouw tuin?
Ook onkruid kan mooie sierbloemen voortbrengen, en ook geplante gewenste rozenstruiken moeten nu en dan gesnoeid, wil het rozen blijven voortbrengen, uit de hortensia moet je de uitgebloeide oude bloemen verwijderen willen er nieuwe bloeien.
Maar als je moedeloos maar helemaal niks zelf plant, en dat onkruid onbelemmerd laat woekeren, dan kun je niet verwachten dat daar toch een mooie tuin uit zal verrijzen.
En als het eenmaal overwoekerd is, kost het logischerwijs veel meer moeite om dat alles te verwijderen, incl wortels, als dat niet heel rigoureus wordt aangepakt.
Dan wordt het afgraven, en niet alleen die bovenlaag die zichtbaar is en afbreekt, en dan een antiworteldoek eroverheen leggen, en hopen dat het niet opnieuw opkomt.
Al leg je er een antiworteldoek over en dan nieuwe aarde, en dan voortaan meteen bijhouden wat er ongewenst opkomt aan onkruid, dan blijft het meer moeite vergen dan wanneer het met wortel en al verwijderd is.
Ik geloof dan ook niet aan (onwenselijk) gedrag of gedachten veranderen, zonder dat de onderlaag meeverandert, je bent er niet door onkruid maar niet te willen zien, en alleen de mooie planten water, mest en zonlicht te geven.
Hoe dan ook, als er al veel onkruid is, de hele tuin mee vol staat, is er uberhaubt geeneens ruimte om iets anders te planten.
En wil je de moed hebben om eraan te beginnen, moet je je minstens een voorstelling kunnen maken van de tuin van je wensen, zodat je weet waar je je op richten moet, wáár je die moeite in moet steken, aandacht en tijd aan kunt geven om dat te bereiken.
En zelfs al komt er óók weer nieuw onkruid op, temidden van de mooie planten, dan niet teleurgesteld in raken, maar logisch vinden dat dat onafwendbaar is, onderhoud vergt, nooit klaar is, altijd de nodige inspanning zal blíjven kosten.
Ook prachtig groen gras moet gemaaid, steeds opnieuw, mos verwijderd worden, bijgezaaid waar nodig, om het zo te kunnen houden.
Ook bij andere mensen gaat dat niet vanzelf!
De ene grond is de andere niet, bij de ene tuin zal hardnekkiger onkruid of mos oid groeien dan elders, afhankelijk van de vruchtbare grondsoort en omstandigheden, en of het al eens overwoekerd is geweest, en ook afhankelijk van de energie en middelen van de eigenaar van de grond (helemaal afgegraven en opnieuw begonnen, veel energie, geld of moeite in gestoken, of de luxe om anderen het werk te kunnen laten doen).
Jezelf niet vergelijken met anderen en hun middelen/ omstandigheden, als die niet hetzelfde zijn, als hun planten het "beter doen", hun zonnebloemen hoger worden dan jouwe, hun hortensia meer bloemen geeft dan die van jou, maar blij zijn met wat er bij jou uit is gekomen, van wat jij gezaaid hebt en het resultaat misschien wel veel wonderlijker is (en meer "prestatie") dan waar het "als vanzelf" lijkt te gaan.
Dat de buren al een volle heg hebben, maar jij van de bodem af aan net een nieuwe geplant hebt, ís niet te vergelijken met elkaar!
Dat jij ooit ook zo'n volle heg krijgt, heb je je al voorgesteld, en aangeplant, dat kost tijd om te groeien, als je die mogelijkheid eenmaal benut hebt.
Staren naar die mooie buurtuin of moedeloos naar je hopeloze eigen onkruid in jouw tuin, levert iig geen even mooie heggen op, als vanzelf, als je niet eens begint aan een plan maken, laat staan uitvoeren, omdat je al niet gelooft in dat jij ook zoiets kunt realiseren, dat het niet voor jou is weggelegd of de energie er niet voor hebt/ denkt te hebben.
En je weet ook niet of dat gaat lukken, en of je dat volhoudt, zult onderhouden, en dan nog misschien járen kost om een tuin te krijgen die ook maar een beetje lijkt op die mooie die je voor ogen had, of die van de buren, maar hoe dan ook is het al een fijn idee dat je je niet bij voorbaat bij neergelegd hebt dat het overwoekerd raakt, en je naar eigen kunnen iig geprobéérd hebt, misschien wat hulp bij hebt kunnen krijgen, en ook trots en blij met die kleinere, minder prachtige plantjes kunt zijn.
[...]
Hi Eva, je hebt het over zaadjes die je plant. Dan zou je eigenlijk zaadjes moeten planten van mooie gedachten. Net zoals wij in de tuin mooie bloemen of nuttige groentes willen zien groeien ipv van onkruid.
Gedachten kan je dus planten en daar groeien gevoelens en weer nieuwe gedachtes uit. Net zoals in de aarde groeit wat er geplant wordt. De natuur maakt het niet uit of er nu paardebloemen of andere woekeraars groeien of juist mooie rozenstruiken....de natuur blijft altijd al zn energie stoppen in het laten groeien en die zal geen onderscheid maken. Ik vind het een mooie gedachte dat onze brein net zo in elkaar steekt. Dat je ergens zelf in de hand hebt wat je wil laten groeien in je gedachten. Dan maar beter fijne gedachtes planten.
Misschien is het wel zo simpel en hoeft het niet zo complex te werken in ons brein?
Wat een mooie post, dit!
Zo werkt het imo ook idd.
De invloed van welke gedachten je de wereld in brengt, dat wat je je voorstelt (denkt, fantaseert, wenst of juist dwars zit) zich manifesteert (soort selffulfilling prophecy) is ook niet nieuw (zie jaren terug The Secret, zie ook Deepak Chopra, maar ook de opkomst van visualisaties bij geleide meditaties enzo).
Ik heb toch sterke staaltjes gezien, in dingen die uitkomen, die ik met heel mijn hart gewenst heb en in geloofd dat mogelijk was.
Ik denk dat het heel belangrijk is dat je je iets (positiefs) kunt voorstellen, wensen, naar verlangen, naartoe werken, ergens in geloven, al is het in mogelijkheden (en je ook voor inspannen, ongeacht of het "lukt").
Het klinkt cliché, maar ik geloof zeker wel in "wat je aandacht geeft, groeit".
Als je je zorgen alsmaar aandacht (en tijd) geeft, of andere "negatieve" gedachten, dan voed je die als het ware (extra).
Het lullige is dat oud leed zich niet laat verdringen en hoe diep je het ook weggestopt hebt, je vroeg of laat lastigvalt, onvrijwillig en op willekeurige momenten, dus zich opdringen als ongewenste gedachten, die zich weinig laten sturen.
Alleen al daarom is therapie zo nuttig: om de nodige (maar gerichte) aandacht alsnog te geven daaraan, zodat het op de langere duur een blijvende vaste plek krijgt, liefst ontdaan van de lading, of grotendeels.
In mijn ervaring kwam er daarná pas echt plaats voor weer echt vol goede moed een positieve richting in kunnen slaan, een "beter leven" voor je kunnen zien voor jezelf, jezelf in een optimistischer, gelukkiger en blijer versie te kunnen voorstellen alleen al.
Hoe je over jezelf denkt bepaalt oa wat je jezelf gunt, aan mogelijkheden en kansen, aan wat je mee wil maken, ervaren, ontwikkelen.
Sommige therapieen hebben als onderdeel een "wensbord" (of moodbord) maken.
Vaak veelzeggend hoe weinig wensen sommige mensen kunnen bedenken (als alles mogelijk was), of het zijn vaak materiele dingen (eoa droomhuis, of zonnige oorden met palmbomen oid).
In het verleden ook zelf van die wensborden gemaakt (en weggeborgen) en als ik die nu tegenkom, is daar heel veel van uitgekomen, soms op een andere manier dan gedcht, maar wel frappant!
Klinkt zweverig, maar ik geloof dat er van gedachten (en wensen, verlangens die recht uit het hart komen) een energie uit gaat, die iig in die richting iets in gang zetten.
Cirkel je rond in verleden en bepaalde vastzittende overtuigingen daaruit, die je als het ware blijft herhalen, dan beperkt/ belemmert dat je denken in het nu, en kun je maar moeilijk geloven of een voorstelling van maken hoe het zou zijn zónder die (vertrouwde, bekende) (gedachten/gedrags)patronen.
Bij NLP speelt dat voorstellingsvermogen ook een grote rol.
En merk je soms hoe moeilijk het is om je iets voor te stellen (wat je nog niet kent of denkt te kunnen), het is veel makkelijker om je iets voor de geest te halen wat je al ervaren of meegemaakt hébt (herinneringen, eerdere ervaringen oproepen).
Bizar ook in dat opzicht een Jules Vernes, die dingen beschreef die nog niet bestonden, en zo ook uitvinders, die iets geheel nieuws konden voorstellen, zoals bijv ook internet ondénkbaar was nog niet zo lang geleden en nu niet meer weg te denken!
Ik denk dat je "denkende geest" veel krachtiger is dan we denken, veel verder reikt dan wat we ermee doen (of kunnen voorstellen?).
Iets voor ogen hebben zorgt imo iig voor richting, ook zonder dat je er per sé een doel van maakt.
Als je iets wíl bereiken, gaat daar een visie aan vooraf, denk ik, dingen (die je zou wensen) overkomen je niet zomaar vanzelf, als je geen dromen hebt zullen ze ook niet uitkomen.
Als je angstscenario's droomt, doemdenkt, bij voorbaat al niet gelooft in dat iets zal "lukken", blijf je hangen in dat "negatieve geloof": "ik zal die baan wel niet krijgen, of die liefde nooit meemaken, nooit gelukkig worden, mijn verleden niet kunnen afschudden", enz, ondermijnt wat je wél wilt, of alleen al dat kunnen bedenken.
Ik geloof niet in "als je maar positief denkt, dan komt alles goed" als je dat positieve niet echt kunt voélen, die positieve gedachten als nep ervaart, niet echt gelooft in dat positieve, dan is het meer "jezelf wijsmaken", doen alsof.
En wellicht helpt dat ook, (mindfullness kan zoiets zijn, als je daarmee eigenlijk negatieve gevoelens en gedachten die binnenin je zitten daarmee als het ware weer wegdrukt om maar positief te kunnen zijn, dan is het imo opnieuw een soort afleiding/onderdrukken en dus afwijzen van wat zich óók binnen jou afspeelt).
Gerichte (en gedoseerde) aandacht voor dat "negatieve" helpt imo bij het oplossen/verdwijnen/verminderen ervan, zodat het niet langer onderdrukt hoéft, en ruimte ontstáát voor weer ergens (anders) in kunnen geloven en voor inzetten.
Ergens weer in kunnen geloven gaat imo vooraf aan vertrouwen in krijgen, dat het (anders) kán, dat je die capaciteiten hébt en dat er (andere) mogelijkheden zíjn, andere wendingen, ook gelukkige wendingen voor jou mogelijk zijn (en niet alleen maar pech en negatieve gebeurtenissen zijn toebedeeld).
"Je oogst wat je zaait" is vaak ook een cliché, want met alleen maar zaaien van gewenste planten kom je er niet, als je niet ook het woekerende onkruid bestrijdt, bijhoudt als het weer opduikt, want in élke tuin groeit idd óók onkruid.
Wie goed doet, ontmoet niet uitsluitend nog goede mensen, of krijgt dat goede "terug" van diegene die jij goed behandelt of goedbedoelend tegenover staat.
Het is de clou om planten te kunnen onderscheiden: wat is onkruid en wat niet, van die opkomende zaadjes in jouw tuin?
Ook onkruid kan mooie sierbloemen voortbrengen, en ook geplante gewenste rozenstruiken moeten nu en dan gesnoeid, wil het rozen blijven voortbrengen, uit de hortensia moet je de uitgebloeide oude bloemen verwijderen willen er nieuwe bloeien.
Maar als je moedeloos maar helemaal niks zelf plant, en dat onkruid onbelemmerd laat woekeren, dan kun je niet verwachten dat daar toch een mooie tuin uit zal verrijzen.
En als het eenmaal overwoekerd is, kost het logischerwijs veel meer moeite om dat alles te verwijderen, incl wortels, als dat niet heel rigoureus wordt aangepakt.
Dan wordt het afgraven, en niet alleen die bovenlaag die zichtbaar is en afbreekt, en dan een antiworteldoek eroverheen leggen, en hopen dat het niet opnieuw opkomt.
Al leg je er een antiworteldoek over en dan nieuwe aarde, en dan voortaan meteen bijhouden wat er ongewenst opkomt aan onkruid, dan blijft het meer moeite vergen dan wanneer het met wortel en al verwijderd is.
Ik geloof dan ook niet aan (onwenselijk) gedrag of gedachten veranderen, zonder dat de onderlaag meeverandert, je bent er niet door onkruid maar niet te willen zien, en alleen de mooie planten water, mest en zonlicht te geven.
Hoe dan ook, als er al veel onkruid is, de hele tuin mee vol staat, is er uberhaubt geeneens ruimte om iets anders te planten.
En wil je de moed hebben om eraan te beginnen, moet je je minstens een voorstelling kunnen maken van de tuin van je wensen, zodat je weet waar je je op richten moet, wáár je die moeite in moet steken, aandacht en tijd aan kunt geven om dat te bereiken.
En zelfs al komt er óók weer nieuw onkruid op, temidden van de mooie planten, dan niet teleurgesteld in raken, maar logisch vinden dat dat onafwendbaar is, onderhoud vergt, nooit klaar is, altijd de nodige inspanning zal blíjven kosten.
Ook prachtig groen gras moet gemaaid, steeds opnieuw, mos verwijderd worden, bijgezaaid waar nodig, om het zo te kunnen houden.
Ook bij andere mensen gaat dat niet vanzelf!
De ene grond is de andere niet, bij de ene tuin zal hardnekkiger onkruid of mos oid groeien dan elders, afhankelijk van de vruchtbare grondsoort en omstandigheden, en of het al eens overwoekerd is geweest, en ook afhankelijk van de energie en middelen van de eigenaar van de grond (helemaal afgegraven en opnieuw begonnen, veel energie, geld of moeite in gestoken, of de luxe om anderen het werk te kunnen laten doen).
Jezelf niet vergelijken met anderen en hun middelen/ omstandigheden, als die niet hetzelfde zijn, als hun planten het "beter doen", hun zonnebloemen hoger worden dan jouwe, hun hortensia meer bloemen geeft dan die van jou, maar blij zijn met wat er bij jou uit is gekomen, van wat jij gezaaid hebt en het resultaat misschien wel veel wonderlijker is (en meer "prestatie") dan waar het "als vanzelf" lijkt te gaan.
Dat de buren al een volle heg hebben, maar jij van de bodem af aan net een nieuwe geplant hebt, ís niet te vergelijken met elkaar!
Dat jij ooit ook zo'n volle heg krijgt, heb je je al voorgesteld, en aangeplant, dat kost tijd om te groeien, als je die mogelijkheid eenmaal benut hebt.
Staren naar die mooie buurtuin of moedeloos naar je hopeloze eigen onkruid in jouw tuin, levert iig geen even mooie heggen op, als vanzelf, als je niet eens begint aan een plan maken, laat staan uitvoeren, omdat je al niet gelooft in dat jij ook zoiets kunt realiseren, dat het niet voor jou is weggelegd of de energie er niet voor hebt/ denkt te hebben.
En je weet ook niet of dat gaat lukken, en of je dat volhoudt, zult onderhouden, en dan nog misschien járen kost om een tuin te krijgen die ook maar een beetje lijkt op die mooie die je voor ogen had, of die van de buren, maar hoe dan ook is het al een fijn idee dat je je niet bij voorbaat bij neergelegd hebt dat het overwoekerd raakt, en je naar eigen kunnen iig geprobéérd hebt, misschien wat hulp bij hebt kunnen krijgen, en ook trots en blij met die kleinere, minder prachtige plantjes kunt zijn.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 17 mei 2016 11:14
Welkom jijowjij.
Jeetje wat veel herkenning!
Een veilig muurtje heb jij om je heen gebouwd door de jaren heen.
Ik vind het ook lekker veilig om alleen te zijn hoor.
Jouw kennis is dus eigenlijk het andere uiterste, supersociaal en die kennis haalt waarschijnlijk energie uit sociale contacten. Wil niet zeggen dat jij dan helemaal wereldvreemd bent vind ik.
Maar als het voorkomt uit angst voor gedoe/gekwetst te worden en ruzie, is het heel goed van jou dat je dat aan wil pakken.
Dat je psych het zo tegen je zegt herken ik wel, heeft een psych ook wel eens tegen mij gezegd maar wel met de aanvulling dat ik eerst tevreden moest worden met mijzelf, en dan pas kon ik anderen gaan leren toelaten. Nog steeds een dingetje bij mij. Een eenling ben ik ook, ik laad op door alleen te zijn.
Deze baan die ik nu heb is echt werken in een team, echt een leerschool voor mijzelf, dacht dat ik het vreselijk zou vinden. Maar uiteindelijk gaat het mij wel oke af. (Nog steeds kan ik niet tegen gezeur over onzinnige zaken wat vaak in mijn team speelt) dus ja het kan wel. Ik leer mijzelf wel kennen hier.
Nogmaals welkom en ben blijdat je meeschrijft.
Jeetje wat veel herkenning!
Een veilig muurtje heb jij om je heen gebouwd door de jaren heen.
Ik vind het ook lekker veilig om alleen te zijn hoor.
Jouw kennis is dus eigenlijk het andere uiterste, supersociaal en die kennis haalt waarschijnlijk energie uit sociale contacten. Wil niet zeggen dat jij dan helemaal wereldvreemd bent vind ik.
Maar als het voorkomt uit angst voor gedoe/gekwetst te worden en ruzie, is het heel goed van jou dat je dat aan wil pakken.
Dat je psych het zo tegen je zegt herken ik wel, heeft een psych ook wel eens tegen mij gezegd maar wel met de aanvulling dat ik eerst tevreden moest worden met mijzelf, en dan pas kon ik anderen gaan leren toelaten. Nog steeds een dingetje bij mij. Een eenling ben ik ook, ik laad op door alleen te zijn.
Deze baan die ik nu heb is echt werken in een team, echt een leerschool voor mijzelf, dacht dat ik het vreselijk zou vinden. Maar uiteindelijk gaat het mij wel oke af. (Nog steeds kan ik niet tegen gezeur over onzinnige zaken wat vaak in mijn team speelt) dus ja het kan wel. Ik leer mijzelf wel kennen hier.
Nogmaals welkom en ben blijdat je meeschrijft.
dinsdag 17 mei 2016 11:25
Truud, het kan ook een tijdelijke blik van hem zijn, vertroebeld door de meest recente gebeurtenissen en gevoelens die de overhand kregen. Dat betekent niet dat alles wat er wél geweest is met terugwerkende kracht geen waarde meer zou hebben, wel dat ie dat nu even niet ziet/kan zien.
Ga zelf svp niet denken dat al die jaren vergooid, verspild of weggegooid zijn, waardeloos geworden, omdat híj die waarde nu niet (in)ziet!
Het hééft al waarde, alleen al als jij daar wél waarde en betekenis aan hecht!
Dat hij niet meer omkijkt naar wat jullie ooit gezaaid en "geoogst" hebben, de appels niet hoeft die aan die boom groeien, opeens geen appels meer lust, betekent nog niet dat ooit gewenste appels dan niet meer goed genoeg of zelfs waardeloos zijn geworden, he.
Als jij ze wel ziet, plukt, van de grond raapt en niet laat verrotten op de grond, maar koestert, zelf appelmoes van maakt en bewaart, zelf opeet, deelt met of weggeeft aan anderen die wel appels lusten en op prijs stellen, heb je er zelf iig nog waarde aan gegeven en is het imo niet voor niks geweest.
Misschien blijft zijn blik (nog lange tijd) vertroebeld, maar die gedeelde mooie en minder mooie tijden kan nooit meer uitgevlakt worden, die draagt hij evengoed met zich mee, of hij daarnaar omkijkt of niet.
Zo niet, dan ontkent hij een deel van zichzelf, en dus ook een deel van zijn eigen geluk dat in hem zit, zijn eigen verleden, een half leven samen.
Dat is zijn gemis dan, als hij zichzelf dat ontzegt en met terugwerkende kracht anders op terugkijkt.
Maar daarmee hoef jij dat nog niet te doen!
Jij mag koesteren en ervan bewaren wat jij zelf besluit en wilt, daar ben jij vrij in en hangt niet af van hem!
Jouw leven, jouw herinneringen, jouw gevoelens, jouw verleden, dat alles is dus van jóu en dat pakt niemand je af als jij dat niet toestaat.
Ga zelf svp niet denken dat al die jaren vergooid, verspild of weggegooid zijn, waardeloos geworden, omdat híj die waarde nu niet (in)ziet!
Het hééft al waarde, alleen al als jij daar wél waarde en betekenis aan hecht!
Dat hij niet meer omkijkt naar wat jullie ooit gezaaid en "geoogst" hebben, de appels niet hoeft die aan die boom groeien, opeens geen appels meer lust, betekent nog niet dat ooit gewenste appels dan niet meer goed genoeg of zelfs waardeloos zijn geworden, he.
Als jij ze wel ziet, plukt, van de grond raapt en niet laat verrotten op de grond, maar koestert, zelf appelmoes van maakt en bewaart, zelf opeet, deelt met of weggeeft aan anderen die wel appels lusten en op prijs stellen, heb je er zelf iig nog waarde aan gegeven en is het imo niet voor niks geweest.
Misschien blijft zijn blik (nog lange tijd) vertroebeld, maar die gedeelde mooie en minder mooie tijden kan nooit meer uitgevlakt worden, die draagt hij evengoed met zich mee, of hij daarnaar omkijkt of niet.
Zo niet, dan ontkent hij een deel van zichzelf, en dus ook een deel van zijn eigen geluk dat in hem zit, zijn eigen verleden, een half leven samen.
Dat is zijn gemis dan, als hij zichzelf dat ontzegt en met terugwerkende kracht anders op terugkijkt.
Maar daarmee hoef jij dat nog niet te doen!
Jij mag koesteren en ervan bewaren wat jij zelf besluit en wilt, daar ben jij vrij in en hangt niet af van hem!
Jouw leven, jouw herinneringen, jouw gevoelens, jouw verleden, dat alles is dus van jóu en dat pakt niemand je af als jij dat niet toestaat.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 17 mei 2016 14:21
Dankjewel voor jullie fijne posts Crazyinlove en Suzy65.
De emoties zijn wat gezakt,en jullie hebben zeker gelijk.
Ik begrijp hem ook wel.Het is gewoon zonde en wrang dat het zo gelopen is...
Ik probeer hem tijd & ruimte te geven,en vooral laten zien dat , wat er ook gebeurt, ik er altijd voor hem zal zijn.
Mooie berichten uitwisseling over zaadjes en tuinen
De emoties zijn wat gezakt,en jullie hebben zeker gelijk.
Ik begrijp hem ook wel.Het is gewoon zonde en wrang dat het zo gelopen is...
Ik probeer hem tijd & ruimte te geven,en vooral laten zien dat , wat er ook gebeurt, ik er altijd voor hem zal zijn.
Mooie berichten uitwisseling over zaadjes en tuinen
dinsdag 17 mei 2016 14:55
Ja, zaadjes planten kan ik wel, haha.
Onkruid ruimen, eea niet laten woekeren en omzichtig met uitgroeiende eikels planten omgaan ben ik minder goed in
Bij mijn hutje moet ik de tuin opnieuw inrichten met betaalbare middelen en gelukkig helpt een buurman me daar nu mee en is er een plan van aanpak, ik ben niet handig in dat soort dingen regelen (danwel de juiste mensen inschakelen, de weg weten) en dan komt er weinig van terecht
Onkruid ruimen, eea niet laten woekeren en omzichtig met uitgroeiende eikels planten omgaan ben ik minder goed in
Bij mijn hutje moet ik de tuin opnieuw inrichten met betaalbare middelen en gelukkig helpt een buurman me daar nu mee en is er een plan van aanpak, ik ben niet handig in dat soort dingen regelen (danwel de juiste mensen inschakelen, de weg weten) en dan komt er weinig van terecht
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 17 mei 2016 22:47
Mooie posts Suzy. Ik had ze nog niet gezien vanmorgen.
Het zal waarschijnlijk ook harder werken zijn om je tuin te laten groeien met mooie en nuttige bloemen en planten. Onkruid groeit vanzelf. Maar misschien uiteindelijk is de tuin naar wens. Zag laatst op tv iets over een tuinarchitecte die de grindtegels en de bielzen had uitgevonden. Haar eigen tuin is nog steeds een pronkstuk, weinig onderhoud geloof ik ook uiteindelijk. Na een jarenlang project dat wel. Af en toe onkruidwieden en de natuur doet zn werk. Uiteindelijk, hopelijk voor ons, zullen wij ook minder hard hoeven werken aan onszelf. Wel bijhouden en altijd nieuwe dingen leren. Maar wat zal dat mooi zijn. Toch?
Ik kan mij heel erg vinden in jouw posts Suzy.
Luister graag naar zulke visies van verschillende feelgoodgoeroes op internet. Heb in het verleden ook the secret gelezen(al vond ik dat wel veel te simpel gebracht) en nog wel meer van dat soort klassiekers
In de tijd dat ik the secret las, zat ik in the USA.
Toch weer terug in de hollandse nuchterheid beland.
Ja idd er is een onderlaag, nog een enge kern waar ik toen niet aan toe was om aan te pakken waardoor ik het niet helemaal kon geloven dat ik het waard was. Die rijkdom waar ik even van mocht proeven heb ik zelf gestopt. Absoluut geen spijt van. Een mooie ervaring rijker.
Ooh haha mijn eigen tuin...Heb ineens zin om onkruid te wieden. Want weinig onderhoud gepleegd de laatste tijd. Oeps
Het zal waarschijnlijk ook harder werken zijn om je tuin te laten groeien met mooie en nuttige bloemen en planten. Onkruid groeit vanzelf. Maar misschien uiteindelijk is de tuin naar wens. Zag laatst op tv iets over een tuinarchitecte die de grindtegels en de bielzen had uitgevonden. Haar eigen tuin is nog steeds een pronkstuk, weinig onderhoud geloof ik ook uiteindelijk. Na een jarenlang project dat wel. Af en toe onkruidwieden en de natuur doet zn werk. Uiteindelijk, hopelijk voor ons, zullen wij ook minder hard hoeven werken aan onszelf. Wel bijhouden en altijd nieuwe dingen leren. Maar wat zal dat mooi zijn. Toch?
Ik kan mij heel erg vinden in jouw posts Suzy.
Luister graag naar zulke visies van verschillende feelgoodgoeroes op internet. Heb in het verleden ook the secret gelezen(al vond ik dat wel veel te simpel gebracht) en nog wel meer van dat soort klassiekers
In de tijd dat ik the secret las, zat ik in the USA.
Toch weer terug in de hollandse nuchterheid beland.
Ja idd er is een onderlaag, nog een enge kern waar ik toen niet aan toe was om aan te pakken waardoor ik het niet helemaal kon geloven dat ik het waard was. Die rijkdom waar ik even van mocht proeven heb ik zelf gestopt. Absoluut geen spijt van. Een mooie ervaring rijker.
Ooh haha mijn eigen tuin...Heb ineens zin om onkruid te wieden. Want weinig onderhoud gepleegd de laatste tijd. Oeps
maandag 23 mei 2016 17:35
Hoe is het met iedereen hier? Blond jij al meer duidelijkheid? En met Nonaaa, hoe is het nu? Ik hoop dat je inmiddels een beetje de weg hebt weten te vinden in het gedoe/chaos thuis.
Ik heb het hier even niet gevolgd door drukte en spanning hier. Er kwam even veel op me af maar nu voel ik weer wat ruimte.
Bij mij is eindelijk duidelijk geworden welke therapie ik ga volgen.
Ben eigenlijk heel blij, blij dat ik nu weet wat er opgestart gaat worden en hoeveel tijd dat gaat kosten.
Ik kan weer een beetje gaan plannen, voor mijn gevoel mijn leven weer een beetje gaan plannen (erom heen dan).
Het staat al heel lang een beetje stil omdat alle energie ging naar het zoeken van de juiste therapie, de juiste mensen en het vinden van een evenwicht tussen aan jezelf werken en jezelf onder de mensen begeven. Alle andere dingen (toekomst werk vriendschap relatie hobby sport) kregen daardoor even geen of weinig aandacht.
Ik weet dat ik er nog lang niet ben maar toch voelt het nu wel als een last die van me af valt. Eindelijk kan écht beginnen en eindelijk heb ik een plek om aan mezelf te werken en kan ik hopelijk de overige tijd in andere dingen gaan steken. Het is gewoon één zorg minder.
Dat andere traject heb ik nu afgerond, was trouwens heel vreemd om afscheid te nemen van de mensen waar je al een tijd mee hebt opgetrokken. Ik vraag me af hoe jullie dat doen, er waren veel mensen die bijvoorbeeld contact wilden houden. Ik merkte dat ik daar niet zo'n behoefte aan had, vond iedereen wel aardig en je raakt wel betrokken bij elkaar maar ik had zoiets van ik vind het onderhouden van mijn eigen kring al vaak zwaar zat. Ik merk dat ik hier nog veel over aan het nadenken ben, ik weet me hier geloof ik niet zo'n houding in te geven. Wat is eigenlijk normaal, of de gewoonte? Hoe gaan jullie hiermee om? Ik voelde me echt een soort partypooper .
Ik heb het hier even niet gevolgd door drukte en spanning hier. Er kwam even veel op me af maar nu voel ik weer wat ruimte.
Bij mij is eindelijk duidelijk geworden welke therapie ik ga volgen.
Ben eigenlijk heel blij, blij dat ik nu weet wat er opgestart gaat worden en hoeveel tijd dat gaat kosten.
Ik kan weer een beetje gaan plannen, voor mijn gevoel mijn leven weer een beetje gaan plannen (erom heen dan).
Het staat al heel lang een beetje stil omdat alle energie ging naar het zoeken van de juiste therapie, de juiste mensen en het vinden van een evenwicht tussen aan jezelf werken en jezelf onder de mensen begeven. Alle andere dingen (toekomst werk vriendschap relatie hobby sport) kregen daardoor even geen of weinig aandacht.
Ik weet dat ik er nog lang niet ben maar toch voelt het nu wel als een last die van me af valt. Eindelijk kan écht beginnen en eindelijk heb ik een plek om aan mezelf te werken en kan ik hopelijk de overige tijd in andere dingen gaan steken. Het is gewoon één zorg minder.
Dat andere traject heb ik nu afgerond, was trouwens heel vreemd om afscheid te nemen van de mensen waar je al een tijd mee hebt opgetrokken. Ik vraag me af hoe jullie dat doen, er waren veel mensen die bijvoorbeeld contact wilden houden. Ik merkte dat ik daar niet zo'n behoefte aan had, vond iedereen wel aardig en je raakt wel betrokken bij elkaar maar ik had zoiets van ik vind het onderhouden van mijn eigen kring al vaak zwaar zat. Ik merk dat ik hier nog veel over aan het nadenken ben, ik weet me hier geloof ik niet zo'n houding in te geven. Wat is eigenlijk normaal, of de gewoonte? Hoe gaan jullie hiermee om? Ik voelde me echt een soort partypooper .
Doubt kills more dreams than failure ever will
vrijdag 27 mei 2016 18:57
Balen Nonaaa dat het nog een rommel is. Hoop dat het goed opgelost wordt voor je.
Met mij gaat het redelijk, dacht dat dingen helder waren, afspraken vast lagen qua therapie. Maar het is allemaal toch niet zo zeker als ik dacht. Heel vervelend vind ik dit, niet weten wat ik aan toe ben. Dat onderlinge gedoe tussen die therapeuten. Nu is er iets geadviseerd maar moet er weer een nieuw poppetje wat van vinden.
Lastig is dat he met dat daten, wanneer ben je daar nu klaar voor? Goed dat je jezelf beschermd hierin, vooral wanneer je je eigenwaarde nog zo ophangt aan wat anderen van je vinden. Daten is wat dat betreft best een slangenkuil. Je komt allerlei type's tegen, aardig en niet aardig, sommige ronduit bot en anderen manipulatief of te nonchalant. Het is wel belangrijk dat je goed voor jezelf kunt zorgen als je besluit die kuil in te gaan en de goeden van de minder goeden te onderscheiden. Het valt me op hoeveel je met uiterlijk bezig bent en hoe weinig je het over een klik hebt terwijl dat laatste me het belangrijkste lijkt. Mag je jezelf zijn bij iemand bijvoorbeeld. Ik ben er ook nog niet aan toe hoor, zolang ik nog in die emotionele rollercoaster zit zal mijn gedrag en gevoelens een te zware wissel op een relatie trekken. Eerst maar eens leren omgaan en het durven te bespreken van die nare herinneringen en gevoelens. Ik vind het van anderen die met soortgelijke problemen zitten heel knap wanneer ze toch een romantische relatie aan kunnen gaan. Het lijkt me heel moeilijk, al zal er wel een moment komen dat de intensiteit minder is en er ruimte komt voor een relatie. Ik heb daar wel vertrouwen in.
Met mij gaat het redelijk, dacht dat dingen helder waren, afspraken vast lagen qua therapie. Maar het is allemaal toch niet zo zeker als ik dacht. Heel vervelend vind ik dit, niet weten wat ik aan toe ben. Dat onderlinge gedoe tussen die therapeuten. Nu is er iets geadviseerd maar moet er weer een nieuw poppetje wat van vinden.
Lastig is dat he met dat daten, wanneer ben je daar nu klaar voor? Goed dat je jezelf beschermd hierin, vooral wanneer je je eigenwaarde nog zo ophangt aan wat anderen van je vinden. Daten is wat dat betreft best een slangenkuil. Je komt allerlei type's tegen, aardig en niet aardig, sommige ronduit bot en anderen manipulatief of te nonchalant. Het is wel belangrijk dat je goed voor jezelf kunt zorgen als je besluit die kuil in te gaan en de goeden van de minder goeden te onderscheiden. Het valt me op hoeveel je met uiterlijk bezig bent en hoe weinig je het over een klik hebt terwijl dat laatste me het belangrijkste lijkt. Mag je jezelf zijn bij iemand bijvoorbeeld. Ik ben er ook nog niet aan toe hoor, zolang ik nog in die emotionele rollercoaster zit zal mijn gedrag en gevoelens een te zware wissel op een relatie trekken. Eerst maar eens leren omgaan en het durven te bespreken van die nare herinneringen en gevoelens. Ik vind het van anderen die met soortgelijke problemen zitten heel knap wanneer ze toch een romantische relatie aan kunnen gaan. Het lijkt me heel moeilijk, al zal er wel een moment komen dat de intensiteit minder is en er ruimte komt voor een relatie. Ik heb daar wel vertrouwen in.
Doubt kills more dreams than failure ever will
vrijdag 27 mei 2016 21:16
Sinds wanneer adviseren therapeuten om te gaan daten? Ik heb nog nooit zoiets gehoord. Zit bijna 2 jaar in therapie en werk met 3 therapeuten. Geen één die adviseert dat ik moet gaan daten om te oefenen. Het leven vind ik al uitdagend en moeilijk genoeg zonder me labiel in de datingwereld te storten. Ben ik de enige die dit vreemd vindt?
vrijdag 27 mei 2016 21:48
Nee ik vind het ook vreemd Sensy maar ik wil niets vinden van de therapeut van Nonaaa. Volgens mij horen therapeuten je te volgen in je eigen proces, je gevoelens en gedachten te onderzoeken en je te helpen de relatie met jezelf te versterken. Dit advies, tegen je eigen gevoel in nog wel, lijkt mij ook niet goed.
Ik weet wel dat er bijvoorbeeld wordt doorgevraagd over keuzes die je maakt, waarom wil je niet daten, wat voel je daarbij, voel je die behoefte niet etc. Tenminste dat gebeurd bij mij wel maar dat is nog steeds iets anders dan adviseren te gaan daten.
Ik weet wel dat er bijvoorbeeld wordt doorgevraagd over keuzes die je maakt, waarom wil je niet daten, wat voel je daarbij, voel je die behoefte niet etc. Tenminste dat gebeurd bij mij wel maar dat is nog steeds iets anders dan adviseren te gaan daten.
Doubt kills more dreams than failure ever will
zaterdag 28 mei 2016 00:56
Ik vind het zelf ook geen goed idee. Verbaasde mij ook omdat ik er totaal niet klaar voor ben. Maar ik ga uit van een goede intentie en ik weet dat het doel is meer vertrouwen krijgen in goede mannen en zelfvertrouwen krijgen. Ik weet inmiddels wel beter dat je stevig in je schoenen moet staan ik weet inmiddels wel beter dat je stevig in je schoenen moet staan wil je gaan daten. In mijn geval sta ik absoluut niet sterk in mijn schoenen
Je bent als een uniek persoon geboren. Ga niet dood als een kopie.
zaterdag 28 mei 2016 11:49
Hier nog een die even meeleest... Probeer de laatste weken heel erg om bij mijn eigen ik te komen, veel zelfreflectie en voelen wat ik voel. En dat gaat eigenlijk wel ok. Heb nog geen beslissing genomen wb therapie. Wel aangegeven dat ik niet bij m'n psych weg wil. Dat hoeft niet als ik de vers training ga doen.
Heb via via een man leren kennen, appen nu een dikke week en het is heel gezellig. Alleen is het niet mijn type...wel een leuke klik op heel veel vlakken. Bij hem heb ik dan ook nog niet het bekende 'ik duw je weg want je komt te dichtbij' gevoel. Mss omdat ik hem (nog) niet kan zien als relatie materiaal dat het wat makkelijker en soepeler gaat dan als ik wel meteen een wow gevoel had. Ik zie wel hoe dit loopt...
Heb via via een man leren kennen, appen nu een dikke week en het is heel gezellig. Alleen is het niet mijn type...wel een leuke klik op heel veel vlakken. Bij hem heb ik dan ook nog niet het bekende 'ik duw je weg want je komt te dichtbij' gevoel. Mss omdat ik hem (nog) niet kan zien als relatie materiaal dat het wat makkelijker en soepeler gaat dan als ik wel meteen een wow gevoel had. Ik zie wel hoe dit loopt...
zaterdag 28 mei 2016 20:59
Ik vond de topic al langzamer gaan dan voorheen, nu begrijp ik waarom.
Ik ga ook in de meeleesstand, want zo hoeft het voor mij niet.
Begrijp me niet verkeerd, iedereen mag zelf bepalen wat zij doet.
Maar ik heb juist een hoop aan de verhalen, ervaringen en adviezen van de vaste kern.
Als die ontbreken, dan voel ik mij daar niet goed meer bij. Dat is een inzicht wat ik nu heb gekregen.
Ik heb baat bij andermans reacties, verhalen en ervaringen.
Nu zou het een soort van solovoorstelling voor mij, Vivafleur en de nieuwelingen worden.
Ik ben daar gewoon eerlijk in, merk ook dat er contactveranderingen zijn, dat betrek ik mij persoonlijk.
Ik voel me daar niet goed bij, dat is mijn proces, dat ga ik doorlopen.
Ik ga ook in de meeleesstand, want zo hoeft het voor mij niet.
Begrijp me niet verkeerd, iedereen mag zelf bepalen wat zij doet.
Maar ik heb juist een hoop aan de verhalen, ervaringen en adviezen van de vaste kern.
Als die ontbreken, dan voel ik mij daar niet goed meer bij. Dat is een inzicht wat ik nu heb gekregen.
Ik heb baat bij andermans reacties, verhalen en ervaringen.
Nu zou het een soort van solovoorstelling voor mij, Vivafleur en de nieuwelingen worden.
Ik ben daar gewoon eerlijk in, merk ook dat er contactveranderingen zijn, dat betrek ik mij persoonlijk.
Ik voel me daar niet goed bij, dat is mijn proces, dat ga ik doorlopen.
Je bent als een uniek persoon geboren. Ga niet dood als een kopie.
zondag 29 mei 2016 00:37
De gedachte aan daten roept bij mij weerstand op.Dus geen goed plan.
Ik weet inmiddels wel ongeveer wat ik graag zou willen in een relatie ,en wat niet.
(Althans,ik denk dat te weten.)
En als dat ooit op mijn pad komt,dan is dat mooi.Ik ga er niet naar op zoek ,maar hoop wel dat dat ooit eens realiteit wordt.
Wel mooi,Vivafleur,dat je zegt er vertrouwen in te hebben dat daar ruimte voor komt.
Ik begrijp je niet helemaal nonaaa,je zou geen baat kunnen hebben bij de reacties , verhalen en ervaringen van mensen die niet tot de vaste kern behoren?
Ik weet inmiddels wel ongeveer wat ik graag zou willen in een relatie ,en wat niet.
(Althans,ik denk dat te weten.)
En als dat ooit op mijn pad komt,dan is dat mooi.Ik ga er niet naar op zoek ,maar hoop wel dat dat ooit eens realiteit wordt.
Wel mooi,Vivafleur,dat je zegt er vertrouwen in te hebben dat daar ruimte voor komt.
Ik begrijp je niet helemaal nonaaa,je zou geen baat kunnen hebben bij de reacties , verhalen en ervaringen van mensen die niet tot de vaste kern behoren?
zondag 29 mei 2016 09:49
zondag 29 mei 2016 14:32
Dit topic was voor mij een start met het blootleggen van een wond die ik nooit eerder als wond zag of voelde, maar wel mijn leven voor 99 procent bepaalde. Patronen van verwaarlozing zien en doorbreken. Eén daarvan is zorgen voor anderen en mezelf voorbij gaan. Toen ik dat patroon doorhad, ben ik van veel van die ingebeelde verantwoordelijkheden afstand gaan nemen en dat heeft zich ook geuit in het minder mezelf laten zien in dit topic. Daarnaast schrijf ik altijd naar behoefte. Voel ik de behoefte niet, dan schrijf ik niet. Het is dat je schreef dat je het jammer vond dat het een solovoorstelling werd, dat me er toe zette te reageren.
Neemt niet weg dat het topic gebruikt kan blijven worden voor herkenning en spiegels door anderen. Ik vind het oprecht jammer nonaaa dat je hier nu even niet de steun krijgt die je zoekt. Het zal je waarschijnlijk bevestigen in je gevoel dat je er niet toe doet en je daardoor 'verandering in contact' ervaart. Het is alleen niet persoonlijk bedoeld als ik voor mezelf spreek.
Neemt niet weg dat het topic gebruikt kan blijven worden voor herkenning en spiegels door anderen. Ik vind het oprecht jammer nonaaa dat je hier nu even niet de steun krijgt die je zoekt. Het zal je waarschijnlijk bevestigen in je gevoel dat je er niet toe doet en je daardoor 'verandering in contact' ervaart. Het is alleen niet persoonlijk bedoeld als ik voor mezelf spreek.
zondag 29 mei 2016 14:52
Jammer Nonaaa maar doe vooral waar je je goed bij voelt. Het lijkt me normaal dat er soms wat meer en soms wat minder geschreven wordt. Dat is hoe het leven gaat. Ik heb soms ook de energie niet om te reageren en soms heb ik gewoonweg weinig toe te voegen. Onze processen lopen nu eenmaal niet gelijk.
In de weken dat ik therapie had schreef ik ook weinig, werd daardoor opgeslokt en wilde thuis vooral even iets anders doen dan met mijn persoonlijke ontwikkeling bezig zijn.
Ik merk ook dat ik niet per se altijd een reactie nodig heb. Soms is het opschrijven ook al genoeg om wat dingen te ordenen. Werkt dat bij jou niet zo?
Voor jezelf zorgen houd ook in dat je voornamelijk dingen doet waar je zelf iets aan hebt. Even andere dingen doen dan meeschrijven in een (zwaar) topic kan dan bijvoorbeeld nodig zijn.
Blond ben je er nog over in gesprek over je traject of moet je nu zelf een beslissing maken?
Truud ja dat heb ik ook, weerstand tegen daten. Voor mij voelt het nu als een hoop gedoe .
In de weken dat ik therapie had schreef ik ook weinig, werd daardoor opgeslokt en wilde thuis vooral even iets anders doen dan met mijn persoonlijke ontwikkeling bezig zijn.
Ik merk ook dat ik niet per se altijd een reactie nodig heb. Soms is het opschrijven ook al genoeg om wat dingen te ordenen. Werkt dat bij jou niet zo?
Voor jezelf zorgen houd ook in dat je voornamelijk dingen doet waar je zelf iets aan hebt. Even andere dingen doen dan meeschrijven in een (zwaar) topic kan dan bijvoorbeeld nodig zijn.
Blond ben je er nog over in gesprek over je traject of moet je nu zelf een beslissing maken?
Truud ja dat heb ik ook, weerstand tegen daten. Voor mij voelt het nu als een hoop gedoe .
Doubt kills more dreams than failure ever will
zondag 29 mei 2016 14:58
Inderdaad VivaFleur, dat vergat ik er bij te schrijven; dat onze processen niet gelijk lopen.
Weerstand tegen daten heb ik ook. Als is het woord 'weerstand' iets te groot. Behoefte is er niet en dat heeft grotendeels te maken met wat ik ooit leuk vond aan daten (de 'high' van aandacht) nu me totaal niet trekt. En mannen zie ik in een veel ander daglicht dan ooit tevoren. Last time I checked zijn mannen gewoon mensen. En geen magische wezens die mijn leegte met één zwaai van het toverstokje doen verdwijnen. Heerlijke nuchtere realiteit, waar was je toch al die tijd
Weerstand tegen daten heb ik ook. Als is het woord 'weerstand' iets te groot. Behoefte is er niet en dat heeft grotendeels te maken met wat ik ooit leuk vond aan daten (de 'high' van aandacht) nu me totaal niet trekt. En mannen zie ik in een veel ander daglicht dan ooit tevoren. Last time I checked zijn mannen gewoon mensen. En geen magische wezens die mijn leegte met één zwaai van het toverstokje doen verdwijnen. Heerlijke nuchtere realiteit, waar was je toch al die tijd
zondag 29 mei 2016 15:04
Naast dat ik in dit proces zit,heb ik ook kinderen en een baan.Het is balanceren en jongleren met aandacht en energie.Soms gaat er meer naar het een,dan weer naar het ander.
Daarnaast heb ik aan het meelezen vaak al ontzettend veel.En heb ik simpelweg niet echt iets toe te voegen.
Ik zie dat VivaFleur eigenlijk ook iets soortgelijks zegt als zoals ik het ook ervaar.
Daarnaast heb ik aan het meelezen vaak al ontzettend veel.En heb ik simpelweg niet echt iets toe te voegen.
Ik zie dat VivaFleur eigenlijk ook iets soortgelijks zegt als zoals ik het ook ervaar.
zondag 29 mei 2016 15:30
quote:Sensy12 schreef op 29 mei 2016 @ 14:32:
Dit topic was voor mij een start met het blootleggen van een wond die ik nooit eerder als wond zag of voelde, maar wel mijn leven voor 99 procent bepaalde. Patronen van verwaarlozing zien en doorbreken. Eén daarvan is zorgen voor anderen en mezelf voorbij gaan. Toen ik dat patroon doorhad, ben ik van veel van die ingebeelde verantwoordelijkheden afstand gaan nemen en dat heeft zich ook geuit in het minder mezelf laten zien in dit topic. Daarnaast schrijf ik altijd naar behoefte. Voel ik de behoefte niet, dan schrijf ik niet. Het is dat je schreef dat je het jammer vond dat het een solovoorstelling werd, dat me er toe zette te reageren.
Neemt niet weg dat het topic gebruikt kan blijven worden voor herkenning en spiegels door anderen. Ik vind het oprecht jammer nonaaa dat je hier nu even niet de steun krijgt die je zoekt. Het zal je waarschijnlijk bevestigen in je gevoel dat je er niet toe doet en je daardoor 'verandering in contact' ervaart. Het is alleen niet persoonlijk bedoeld als ik voor mezelf spreek.
Dit dus!
Hier net zo.
Nonaaa, ik heb je een pb gestuurd.
Ik heb en houd de nodige uitdagingen in eigen leven en dat valt onder goed voor mezelf zorgen.
Daar mag meer tijd in en dat probeer ik ook te doen.
Dat ik anderen dan misschien teleurstel, ontkom ik niet aan.
Mezelf niet teleurstellen is en aandacht/prioriteit besteden aan wat ik zelf (van mezelf) nodig heb of behoefte aan heb, om zelf te (blijven) ontwikkelen is belangrijker dan of anderen mij(n tijd/aandacht/ervaringen of "adviezen") nodig zouden hebben. Of denken behoefte aan te hebben.
Zeker op een topic als dit, waar mensen daar sowieso al gevoelig voor zijn, en een neiging hebben om zich te verliezen in de behoeften en noden van anderen, moet ook/juist die "vaste kern meeschrijvers" zichzelf goed in de gaten houden en bewaken dat ze daar een eigen gezonde balans in vinden en behouden.
Dat heeft niks met empathie en sympathie voor anderen te maken, dus is idd niks persoonlijks qua de personen die hier schrijven of de ene wel en de ander niet, maar gewoon een algeheel eigen neiging om eerder anderen te pleasen en te helpen, die ongezond is geweest in het verleden, en juist dat af te leren of geleerd te hebben gezonde grenzen aan te stellen.
Het eigen proces gaat gewoon voor! en daar is niks egoistisch aan, zeker niet voor mensen die zich in het verleden nog weleens "verloren hebben" in een partner of in anderen iha.
Dat is hard nodig om "dicht bij jezelf" te blijven, eea te beperken en niet uit eigenbelang of egoisme, maar uit zelfbehoud en eigenliefde.
Wie die ander ook is, hoe dierbaar ook, irl of op een forum, eigen leven en ontwikkeling(en) daarin hóren ook prioriteit te zijn en dat is voor velen onder ons hier nog niet zo vanzelfsprekend!
Dat hebben sommigen echt moeten leren door "schade en schande" en is een levensles die blijvend aandacht en grenzen stellen en bewaken vergt.
Aan jezelf, aan een evt partner, aan familie, aan vrienden, en ook aan bezigheden dus ook aan forum.
Juist hier is het vrijblijvend en naar eigen behoefte kunnen reageren (of niet), meelezen enz en dat bepaalt iedereen zelf naar eigen stemming, gemoedstoestand, omstandigheden, waar je je aandacht en tijd in wílt steken, eigen ontwikkeling(en), motieven en doelen, enz.
Dit topic was voor mij een start met het blootleggen van een wond die ik nooit eerder als wond zag of voelde, maar wel mijn leven voor 99 procent bepaalde. Patronen van verwaarlozing zien en doorbreken. Eén daarvan is zorgen voor anderen en mezelf voorbij gaan. Toen ik dat patroon doorhad, ben ik van veel van die ingebeelde verantwoordelijkheden afstand gaan nemen en dat heeft zich ook geuit in het minder mezelf laten zien in dit topic. Daarnaast schrijf ik altijd naar behoefte. Voel ik de behoefte niet, dan schrijf ik niet. Het is dat je schreef dat je het jammer vond dat het een solovoorstelling werd, dat me er toe zette te reageren.
Neemt niet weg dat het topic gebruikt kan blijven worden voor herkenning en spiegels door anderen. Ik vind het oprecht jammer nonaaa dat je hier nu even niet de steun krijgt die je zoekt. Het zal je waarschijnlijk bevestigen in je gevoel dat je er niet toe doet en je daardoor 'verandering in contact' ervaart. Het is alleen niet persoonlijk bedoeld als ik voor mezelf spreek.
Dit dus!
Hier net zo.
Nonaaa, ik heb je een pb gestuurd.
Ik heb en houd de nodige uitdagingen in eigen leven en dat valt onder goed voor mezelf zorgen.
Daar mag meer tijd in en dat probeer ik ook te doen.
Dat ik anderen dan misschien teleurstel, ontkom ik niet aan.
Mezelf niet teleurstellen is en aandacht/prioriteit besteden aan wat ik zelf (van mezelf) nodig heb of behoefte aan heb, om zelf te (blijven) ontwikkelen is belangrijker dan of anderen mij(n tijd/aandacht/ervaringen of "adviezen") nodig zouden hebben. Of denken behoefte aan te hebben.
Zeker op een topic als dit, waar mensen daar sowieso al gevoelig voor zijn, en een neiging hebben om zich te verliezen in de behoeften en noden van anderen, moet ook/juist die "vaste kern meeschrijvers" zichzelf goed in de gaten houden en bewaken dat ze daar een eigen gezonde balans in vinden en behouden.
Dat heeft niks met empathie en sympathie voor anderen te maken, dus is idd niks persoonlijks qua de personen die hier schrijven of de ene wel en de ander niet, maar gewoon een algeheel eigen neiging om eerder anderen te pleasen en te helpen, die ongezond is geweest in het verleden, en juist dat af te leren of geleerd te hebben gezonde grenzen aan te stellen.
Het eigen proces gaat gewoon voor! en daar is niks egoistisch aan, zeker niet voor mensen die zich in het verleden nog weleens "verloren hebben" in een partner of in anderen iha.
Dat is hard nodig om "dicht bij jezelf" te blijven, eea te beperken en niet uit eigenbelang of egoisme, maar uit zelfbehoud en eigenliefde.
Wie die ander ook is, hoe dierbaar ook, irl of op een forum, eigen leven en ontwikkeling(en) daarin hóren ook prioriteit te zijn en dat is voor velen onder ons hier nog niet zo vanzelfsprekend!
Dat hebben sommigen echt moeten leren door "schade en schande" en is een levensles die blijvend aandacht en grenzen stellen en bewaken vergt.
Aan jezelf, aan een evt partner, aan familie, aan vrienden, en ook aan bezigheden dus ook aan forum.
Juist hier is het vrijblijvend en naar eigen behoefte kunnen reageren (of niet), meelezen enz en dat bepaalt iedereen zelf naar eigen stemming, gemoedstoestand, omstandigheden, waar je je aandacht en tijd in wílt steken, eigen ontwikkeling(en), motieven en doelen, enz.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
