Relaties
alle pijlers
blijven of weggaan uit de relatie?
zondag 26 juni 2016 23:08
(voor de voorgaande informatie even vorig topic bekijken)
Nu maand of anderhalf verder na tweede kans gegeven te hebben aan mijn vriend bouwen de irritaties zich op. Hij verstikt mij nog steeds terwijl hij dat niet meer zou doen. Ik heb geen tijd meer voor mezelf, hij wil de hele tijd bij mij zijn. Ook verplichte etentjes bij schoonfamilie terwijl ik daar soms geen zin in heb.
Hele tijd commentaar op alles heeft hij. De slaapkamer is te warm, het bed is te klein, nieuw bed te hard, bedbodem niet goed, kussens te zacht, en dat gaat zo maar door en ook op andere onderwerpen zelfs over het autorijden.
Ik kan niet uitslapen omdat hij altijd vroeg eruit gaat en wakker is. En ik dus ook maar op moet staan. In de avond kan ik niet eens een lange film kijken want dan wil hij slapen en moet de tv uit. Maar als we samen vroeg een film kijken valt hij in slaap. Maar met uitgaan dan kan hij wel wakker blijven.
Ik wil over een aantal jaar op mezelf gaan wonen maar hij wilt gelijk samenwonen. In een huis van zijn keuze, zijn smaak en in dezelfde woonplaats. Terwijl ik juist graag naar een woonplaats verder wil verhuizen. Hierin verschillen wij dus erg van mening. Ook zou ik het fijner vinden om zelf iets te hebben zonder dat ik afhankelijk van de ander ben. Omdat de ander meer controle heeft, macht om de ander het huis uit te zetten. Ik heb dit al eens meegemaakt toen ik voor een sterfgeval naar huis moest en een ex van mij dag erna op bezoek kwam met al mijn spullen en de relatie beëindigde uit het niets.
Hij is lief en weet dat hij het misschien wel goed bedoeld maar ik irriteer mij er zo aan dat ik ga twijfelen aan de relatie en of ik niet beter kan stoppen ermee.
Ik mag niet mijn deel van het uitgaan betalen want dat wilt hij doen omdat ik werkloos ben en maar een klein bedrag krijg per maand. Ik voel mij daar nog steeds niet prettig bij. Daarom rijd ik altijd als een soort compensatie. Maar nog voel ik mij slecht erbij. Heb het gevoel dat ik hierdoor gebonden ben aan hem.
Als ik de relatie beëindig dan zal ik wel hele hoop ellende over me heen krijgen. Van hem, mijn ouders, zijn familie, gezamenlijke vriendengroep.
Maar zo kan het toch ook niet verder ?
Ik zit zo in de knoop ermee dat ik een hele dag erover nadenk. Ik voel mij soms vervreemd van mezelf omdat ik mij steeds meer probeer aan te passen aan hem terwijl ik daar eigenlijk geen puf voor heb. Ik kan niet voldoen aan zijn verwachtingen. Ook wil ik zelf weer onafhankelijk kunnen zijn. Dat is voor mij ook een belangrijk doel om gelukkig te kunnen zijn.
Wat zouden jullie doen? Verder gaan of stoppen ermee?
Nu maand of anderhalf verder na tweede kans gegeven te hebben aan mijn vriend bouwen de irritaties zich op. Hij verstikt mij nog steeds terwijl hij dat niet meer zou doen. Ik heb geen tijd meer voor mezelf, hij wil de hele tijd bij mij zijn. Ook verplichte etentjes bij schoonfamilie terwijl ik daar soms geen zin in heb.
Hele tijd commentaar op alles heeft hij. De slaapkamer is te warm, het bed is te klein, nieuw bed te hard, bedbodem niet goed, kussens te zacht, en dat gaat zo maar door en ook op andere onderwerpen zelfs over het autorijden.
Ik kan niet uitslapen omdat hij altijd vroeg eruit gaat en wakker is. En ik dus ook maar op moet staan. In de avond kan ik niet eens een lange film kijken want dan wil hij slapen en moet de tv uit. Maar als we samen vroeg een film kijken valt hij in slaap. Maar met uitgaan dan kan hij wel wakker blijven.
Ik wil over een aantal jaar op mezelf gaan wonen maar hij wilt gelijk samenwonen. In een huis van zijn keuze, zijn smaak en in dezelfde woonplaats. Terwijl ik juist graag naar een woonplaats verder wil verhuizen. Hierin verschillen wij dus erg van mening. Ook zou ik het fijner vinden om zelf iets te hebben zonder dat ik afhankelijk van de ander ben. Omdat de ander meer controle heeft, macht om de ander het huis uit te zetten. Ik heb dit al eens meegemaakt toen ik voor een sterfgeval naar huis moest en een ex van mij dag erna op bezoek kwam met al mijn spullen en de relatie beëindigde uit het niets.
Hij is lief en weet dat hij het misschien wel goed bedoeld maar ik irriteer mij er zo aan dat ik ga twijfelen aan de relatie en of ik niet beter kan stoppen ermee.
Ik mag niet mijn deel van het uitgaan betalen want dat wilt hij doen omdat ik werkloos ben en maar een klein bedrag krijg per maand. Ik voel mij daar nog steeds niet prettig bij. Daarom rijd ik altijd als een soort compensatie. Maar nog voel ik mij slecht erbij. Heb het gevoel dat ik hierdoor gebonden ben aan hem.
Als ik de relatie beëindig dan zal ik wel hele hoop ellende over me heen krijgen. Van hem, mijn ouders, zijn familie, gezamenlijke vriendengroep.
Maar zo kan het toch ook niet verder ?
Ik zit zo in de knoop ermee dat ik een hele dag erover nadenk. Ik voel mij soms vervreemd van mezelf omdat ik mij steeds meer probeer aan te passen aan hem terwijl ik daar eigenlijk geen puf voor heb. Ik kan niet voldoen aan zijn verwachtingen. Ook wil ik zelf weer onafhankelijk kunnen zijn. Dat is voor mij ook een belangrijk doel om gelukkig te kunnen zijn.
Wat zouden jullie doen? Verder gaan of stoppen ermee?
maandag 27 juni 2016 00:27
Mijn vriend is (als je hele vorige topic had doorgelezen tot eind bericht) met tweede kans totaal tegenovergestelde. Ineens mocht iedereen het weten de relatie en overcompenseert hij alles. Elk moment bij me zijn, verplichtingen naar ouders langs beide kanten. Intimiteit zijn we weinig mee opgeschoten, blijft hetzelfde. Nu zelfs ook een ergenis omdat hij altijd al vroeg in slaap valt, wakker maken doe ik niet meer ervoor omdat hij dan in een slechte mood is. En door slaaptekort word hij ziek beweert hij.
Ik had even de gedachte dat hij en ik er sterker uit zouden komen maar in tegenstelling lijkt het alleen maar meer bergafwaarts te gaan. Vooral de irritaties van zijn commentaar op elk dingetje drijft mij tot twijfel over de relatie.
Ik moet het zeggen als me iets dwarszit, maar als ik het zeg dan is het van ja maar dat zou ik niet doen, of dat zou ik niet kopen, of je moet het zo doen, enzo.
Ik koop speciaal een ander bed omdat andere niet goed genoeg is voor hem en dan gaat hij doodleuk commentaar leveren erop, terwijl ik juist blij ben met het nieuwe bed. En zo gaat dat met alles.
Ik ben zelfs bang dat als we zouden samenwonen dat ik dan helemaal niets meer te zeggen heb en alles volgens zijn idee moet gaan. Zo wil ik niet leven.
Of heeft elke relatie ook deze irritaties en is dat normaal ?
Ik had even de gedachte dat hij en ik er sterker uit zouden komen maar in tegenstelling lijkt het alleen maar meer bergafwaarts te gaan. Vooral de irritaties van zijn commentaar op elk dingetje drijft mij tot twijfel over de relatie.
Ik moet het zeggen als me iets dwarszit, maar als ik het zeg dan is het van ja maar dat zou ik niet doen, of dat zou ik niet kopen, of je moet het zo doen, enzo.
Ik koop speciaal een ander bed omdat andere niet goed genoeg is voor hem en dan gaat hij doodleuk commentaar leveren erop, terwijl ik juist blij ben met het nieuwe bed. En zo gaat dat met alles.
Ik ben zelfs bang dat als we zouden samenwonen dat ik dan helemaal niets meer te zeggen heb en alles volgens zijn idee moet gaan. Zo wil ik niet leven.
Of heeft elke relatie ook deze irritaties en is dat normaal ?
maandag 27 juni 2016 00:35
quote:Fyro668 schreef op 27 juni 2016 @ 00:27:
Mijn vriend is (als je hele vorige topic had doorgelezen tot eind bericht) met tweede kans totaal tegenovergestelde. Ineens mocht iedereen het weten de relatie en overcompenseert hij alles. Elk moment bij me zijn, verplichtingen naar ouders langs beide kanten. Intimiteit zijn we weinig mee opgeschoten, blijft hetzelfde. Nu zelfs ook een ergenis omdat hij altijd al vroeg in slaap valt, wakker maken doe ik niet meer ervoor omdat hij dan in een slechte mood is. En door slaaptekort word hij ziek beweert hij.
Ik had even de gedachte dat hij en ik er sterker uit zouden komen maar in tegenstelling lijkt het alleen maar meer bergafwaarts te gaan. Vooral de irritaties van zijn commentaar op elk dingetje drijft mij tot twijfel over de relatie.
Ik moet het zeggen als me iets dwarszit, maar als ik het zeg dan is het van ja maar dat zou ik niet doen, of dat zou ik niet kopen, of je moet het zo doen, enzo.
Ik koop speciaal een ander bed omdat andere niet goed genoeg is voor hem en dan gaat hij doodleuk commentaar leveren erop, terwijl ik juist blij ben met het nieuwe bed. En zo gaat dat met alles.
Ik ben zelfs bang dat als we zouden samenwonen dat ik dan helemaal niets meer te zeggen heb en alles volgens zijn idee moet gaan. Zo wil ik niet leven.
Of heeft elke relatie ook deze irritaties en is dat normaal ?Bijna al je alinea's beginnen met 'ik'. Je denkt helemaal niet aan een 'wij': volgens mij is jullie relatie eigenlijk al ten dode opgeschreven.
Mijn vriend is (als je hele vorige topic had doorgelezen tot eind bericht) met tweede kans totaal tegenovergestelde. Ineens mocht iedereen het weten de relatie en overcompenseert hij alles. Elk moment bij me zijn, verplichtingen naar ouders langs beide kanten. Intimiteit zijn we weinig mee opgeschoten, blijft hetzelfde. Nu zelfs ook een ergenis omdat hij altijd al vroeg in slaap valt, wakker maken doe ik niet meer ervoor omdat hij dan in een slechte mood is. En door slaaptekort word hij ziek beweert hij.
Ik had even de gedachte dat hij en ik er sterker uit zouden komen maar in tegenstelling lijkt het alleen maar meer bergafwaarts te gaan. Vooral de irritaties van zijn commentaar op elk dingetje drijft mij tot twijfel over de relatie.
Ik moet het zeggen als me iets dwarszit, maar als ik het zeg dan is het van ja maar dat zou ik niet doen, of dat zou ik niet kopen, of je moet het zo doen, enzo.
Ik koop speciaal een ander bed omdat andere niet goed genoeg is voor hem en dan gaat hij doodleuk commentaar leveren erop, terwijl ik juist blij ben met het nieuwe bed. En zo gaat dat met alles.
Ik ben zelfs bang dat als we zouden samenwonen dat ik dan helemaal niets meer te zeggen heb en alles volgens zijn idee moet gaan. Zo wil ik niet leven.
Of heeft elke relatie ook deze irritaties en is dat normaal ?Bijna al je alinea's beginnen met 'ik'. Je denkt helemaal niet aan een 'wij': volgens mij is jullie relatie eigenlijk al ten dode opgeschreven.
Je hoort de vogels weer, je ruikt de regen nog
maandag 27 juni 2016 00:39
quote:Fyro668 schreef op 27 juni 2016 @ 00:27:
Mijn vriend is (als je hele vorige topic had doorgelezen tot eind bericht) met tweede kans totaal tegenovergestelde. Ineens mocht iedereen het weten de relatie en overcompenseert hij alles. Elk moment bij me zijn, verplichtingen naar ouders langs beide kanten. Intimiteit zijn we weinig mee opgeschoten, blijft hetzelfde. Nu zelfs ook een ergenis omdat hij altijd al vroeg in slaap valt, wakker maken doe ik niet meer ervoor omdat hij dan in een slechte mood is. En door slaaptekort word hij ziek beweert hij.
Ik had even de gedachte dat hij en ik er sterker uit zouden komen maar in tegenstelling lijkt het alleen maar meer bergafwaarts te gaan. Vooral de irritaties van zijn commentaar op elk dingetje drijft mij tot twijfel over de relatie.
Ik moet het zeggen als me iets dwarszit, maar als ik het zeg dan is het van ja maar dat zou ik niet doen, of dat zou ik niet kopen, of je moet het zo doen, enzo.
Ik koop speciaal een ander bed omdat andere niet goed genoeg is voor hem en dan gaat hij doodleuk commentaar leveren erop, terwijl ik juist blij ben met het nieuwe bed. En zo gaat dat met alles.
Ik ben zelfs bang dat als we zouden samenwonen dat ik dan helemaal niets meer te zeggen heb en alles volgens zijn idee moet gaan. Zo wil ik niet leven.
Of heeft elke relatie ook deze irritaties en is dat normaal ?Als je dit allemaal niet leuk vindt dan moet je maken dat je wegkomt en niet zeiken. Ellenlang gezeik over hem maakt de situatie niet beter.
Mijn vriend is (als je hele vorige topic had doorgelezen tot eind bericht) met tweede kans totaal tegenovergestelde. Ineens mocht iedereen het weten de relatie en overcompenseert hij alles. Elk moment bij me zijn, verplichtingen naar ouders langs beide kanten. Intimiteit zijn we weinig mee opgeschoten, blijft hetzelfde. Nu zelfs ook een ergenis omdat hij altijd al vroeg in slaap valt, wakker maken doe ik niet meer ervoor omdat hij dan in een slechte mood is. En door slaaptekort word hij ziek beweert hij.
Ik had even de gedachte dat hij en ik er sterker uit zouden komen maar in tegenstelling lijkt het alleen maar meer bergafwaarts te gaan. Vooral de irritaties van zijn commentaar op elk dingetje drijft mij tot twijfel over de relatie.
Ik moet het zeggen als me iets dwarszit, maar als ik het zeg dan is het van ja maar dat zou ik niet doen, of dat zou ik niet kopen, of je moet het zo doen, enzo.
Ik koop speciaal een ander bed omdat andere niet goed genoeg is voor hem en dan gaat hij doodleuk commentaar leveren erop, terwijl ik juist blij ben met het nieuwe bed. En zo gaat dat met alles.
Ik ben zelfs bang dat als we zouden samenwonen dat ik dan helemaal niets meer te zeggen heb en alles volgens zijn idee moet gaan. Zo wil ik niet leven.
Of heeft elke relatie ook deze irritaties en is dat normaal ?Als je dit allemaal niet leuk vindt dan moet je maken dat je wegkomt en niet zeiken. Ellenlang gezeik over hem maakt de situatie niet beter.
maandag 27 juni 2016 05:52
Ik heb je vorige topic wel gelezen. Volgens mij moet je je niet zo richten op het hebben van een relatie. Groei eerst eens wat op en word wat meer volwassen, doe wat meer levenservaring op. De wereld is groot. Dit is geen verwijt. Ik zelf dacht ook ooit een goede relatie te hebben, maar net zoals jouw vriend doet was niks wat ik deed goed en moest er over alles onderhandeld worden. Ik moest aan de meest bizarre regeltjes voldoen. En ik slikte het allemaal omdat ik bang was voor wat er bij het verbreken van de relatie zou kunnen gebeuren.
It's a jungle out there
maandag 27 juni 2016 06:39
quote:Fyro668 schreef op 27 juni 2016 @ 00:27:
Mijn vriend is (als je hele vorige topic had doorgelezen tot eind bericht) met tweede kans totaal tegenovergestelde. Ineens mocht iedereen het weten de relatie en overcompenseert hij alles. Elk moment bij me zijn, verplichtingen naar ouders langs beide kanten. Intimiteit zijn we weinig mee opgeschoten, blijft hetzelfde. Nu zelfs ook een ergenis omdat hij altijd al vroeg in slaap valt, wakker maken doe ik niet meer ervoor omdat hij dan in een slechte mood is. En door slaaptekort word hij ziek beweert hij.
Ik had even de gedachte dat hij en ik er sterker uit zouden komen maar in tegenstelling lijkt het alleen maar meer bergafwaarts te gaan. Vooral de irritaties van zijn commentaar op elk dingetje drijft mij tot twijfel over de relatie.
Ik moet het zeggen als me iets dwarszit, maar als ik het zeg dan is het van ja maar dat zou ik niet doen, of dat zou ik niet kopen, of je moet het zo doen, enzo.
Ik koop speciaal een ander bed omdat andere niet goed genoeg is voor hem en dan gaat hij doodleuk commentaar leveren erop, terwijl ik juist blij ben met het nieuwe bed. En zo gaat dat met alles.
Ik ben zelfs bang dat als we zouden samenwonen dat ik dan helemaal niets meer te zeggen heb en alles volgens zijn idee moet gaan. Zo wil ik niet leven.
Of heeft elke relatie ook deze irritaties en is dat normaal ?
Irritaties? Die van mijn zet vaak zijn bord niet zelf in de afwasmachine. Dat is het wel. 25 jaar samen
Dat wat jij omschrijft is geen irritatie. Dat is gewoon een aangeboren droplul. Waarom moet je zo nodig 'een relatie' en neem je genoegen met deze droeftoeter? Je woont nog niet eens samen. Je allereerste alinea was voor mij al meer dan genoeg geweest om weg te gaan. En jij vind meer dan 6 alineas met nog meer meuk 'twijfelen'?
Mijn vriend is (als je hele vorige topic had doorgelezen tot eind bericht) met tweede kans totaal tegenovergestelde. Ineens mocht iedereen het weten de relatie en overcompenseert hij alles. Elk moment bij me zijn, verplichtingen naar ouders langs beide kanten. Intimiteit zijn we weinig mee opgeschoten, blijft hetzelfde. Nu zelfs ook een ergenis omdat hij altijd al vroeg in slaap valt, wakker maken doe ik niet meer ervoor omdat hij dan in een slechte mood is. En door slaaptekort word hij ziek beweert hij.
Ik had even de gedachte dat hij en ik er sterker uit zouden komen maar in tegenstelling lijkt het alleen maar meer bergafwaarts te gaan. Vooral de irritaties van zijn commentaar op elk dingetje drijft mij tot twijfel over de relatie.
Ik moet het zeggen als me iets dwarszit, maar als ik het zeg dan is het van ja maar dat zou ik niet doen, of dat zou ik niet kopen, of je moet het zo doen, enzo.
Ik koop speciaal een ander bed omdat andere niet goed genoeg is voor hem en dan gaat hij doodleuk commentaar leveren erop, terwijl ik juist blij ben met het nieuwe bed. En zo gaat dat met alles.
Ik ben zelfs bang dat als we zouden samenwonen dat ik dan helemaal niets meer te zeggen heb en alles volgens zijn idee moet gaan. Zo wil ik niet leven.
Of heeft elke relatie ook deze irritaties en is dat normaal ?
Irritaties? Die van mijn zet vaak zijn bord niet zelf in de afwasmachine. Dat is het wel. 25 jaar samen
Dat wat jij omschrijft is geen irritatie. Dat is gewoon een aangeboren droplul. Waarom moet je zo nodig 'een relatie' en neem je genoegen met deze droeftoeter? Je woont nog niet eens samen. Je allereerste alinea was voor mij al meer dan genoeg geweest om weg te gaan. En jij vind meer dan 6 alineas met nog meer meuk 'twijfelen'?
maandag 27 juni 2016 06:54
quote:Vazona schreef op 27 juni 2016 @ 05:52:
Ik heb je vorige topic wel gelezen. Volgens mij moet je je niet zo richten op het hebben van een relatie. Groei eerst eens wat op en word wat meer volwassen, doe wat meer levenservaring op. De wereld is groot. Dit is geen verwijt. Ik zelf dacht ook ooit een goede relatie te hebben, maar net zoals jouw vriend doet was niks wat ik deed goed en moest er over alles onderhandeld worden. Ik moest aan de meest bizarre regeltjes voldoen. En ik slikte het allemaal omdat ik bang was voor wat er bij het verbreken van de relatie zou kunnen gebeuren.
Ik heb je vorige topic wel gelezen. Volgens mij moet je je niet zo richten op het hebben van een relatie. Groei eerst eens wat op en word wat meer volwassen, doe wat meer levenservaring op. De wereld is groot. Dit is geen verwijt. Ik zelf dacht ook ooit een goede relatie te hebben, maar net zoals jouw vriend doet was niks wat ik deed goed en moest er over alles onderhandeld worden. Ik moest aan de meest bizarre regeltjes voldoen. En ik slikte het allemaal omdat ik bang was voor wat er bij het verbreken van de relatie zou kunnen gebeuren.
maandag 27 juni 2016 07:01
quote:Fyro668 schreef op 27 juni 2016 @ 00:27:
Mijn vriend is (als je hele vorige topic had doorgelezen tot eind bericht) met tweede kans totaal tegenovergestelde. Ineens mocht iedereen het weten de relatie en overcompenseert hij alles. Elk moment bij me zijn, verplichtingen naar ouders langs beide kanten. Intimiteit zijn we weinig mee opgeschoten, blijft hetzelfde. Nu zelfs ook een ergenis omdat hij altijd al vroeg in slaap valt, wakker maken doe ik niet meer ervoor omdat hij dan in een slechte mood is. En door slaaptekort word hij ziek beweert hij.
Ik had even de gedachte dat hij en ik er sterker uit zouden komen maar in tegenstelling lijkt het alleen maar meer bergafwaarts te gaan. Vooral de irritaties van zijn commentaar op elk dingetje drijft mij tot twijfel over de relatie.
Ik moet het zeggen als me iets dwarszit, maar als ik het zeg dan is het van ja maar dat zou ik niet doen, of dat zou ik niet kopen, of je moet het zo doen, enzo.
Ik koop speciaal een ander bed omdat andere niet goed genoeg is voor hem en dan gaat hij doodleuk commentaar leveren erop, terwijl ik juist blij ben met het nieuwe bed. En zo gaat dat met alles.
Ik ben zelfs bang dat als we zouden samenwonen dat ik dan helemaal niets meer te zeggen heb en alles volgens zijn idee moet gaan. Zo wil ik niet leven.
Of heeft elke relatie ook deze irritaties en is dat normaal ?
Deze irritaties hebben wij niet hoor, en ik vind ze zeker niet normaal. Jullie relatie klinkt totaal niet gelijkwaardig. Hoe oud ben je?
Verder snap ik de openingspost niet goed, jij wilt op jezelf gaan wonen en niet gelijk gaan samenwonen, dus vermoed ik dat je nog bij je ouders woont. Klopt dat? Maar hoe kan dat ongelijk slapen dan zo'n probleem zijn? Dat klinkt namelijk of je al samen woont. En als je nog bij je ouders woont, waarom kooo jij dan een nieuw bed als hij over het oude klaagt?
Mijn vriend is (als je hele vorige topic had doorgelezen tot eind bericht) met tweede kans totaal tegenovergestelde. Ineens mocht iedereen het weten de relatie en overcompenseert hij alles. Elk moment bij me zijn, verplichtingen naar ouders langs beide kanten. Intimiteit zijn we weinig mee opgeschoten, blijft hetzelfde. Nu zelfs ook een ergenis omdat hij altijd al vroeg in slaap valt, wakker maken doe ik niet meer ervoor omdat hij dan in een slechte mood is. En door slaaptekort word hij ziek beweert hij.
Ik had even de gedachte dat hij en ik er sterker uit zouden komen maar in tegenstelling lijkt het alleen maar meer bergafwaarts te gaan. Vooral de irritaties van zijn commentaar op elk dingetje drijft mij tot twijfel over de relatie.
Ik moet het zeggen als me iets dwarszit, maar als ik het zeg dan is het van ja maar dat zou ik niet doen, of dat zou ik niet kopen, of je moet het zo doen, enzo.
Ik koop speciaal een ander bed omdat andere niet goed genoeg is voor hem en dan gaat hij doodleuk commentaar leveren erop, terwijl ik juist blij ben met het nieuwe bed. En zo gaat dat met alles.
Ik ben zelfs bang dat als we zouden samenwonen dat ik dan helemaal niets meer te zeggen heb en alles volgens zijn idee moet gaan. Zo wil ik niet leven.
Of heeft elke relatie ook deze irritaties en is dat normaal ?
Deze irritaties hebben wij niet hoor, en ik vind ze zeker niet normaal. Jullie relatie klinkt totaal niet gelijkwaardig. Hoe oud ben je?
Verder snap ik de openingspost niet goed, jij wilt op jezelf gaan wonen en niet gelijk gaan samenwonen, dus vermoed ik dat je nog bij je ouders woont. Klopt dat? Maar hoe kan dat ongelijk slapen dan zo'n probleem zijn? Dat klinkt namelijk of je al samen woont. En als je nog bij je ouders woont, waarom kooo jij dan een nieuw bed als hij over het oude klaagt?
maandag 27 juni 2016 07:16
Ik heb nu even al jouw posts gelezen uit het vorige topic.
Zoveel shit in anderhalf jaar? Ik zou er mee stoppen, klinkt niet gezond. Wiens schuld het is maak helemaal niks uit, jullie hebben allebei een beeld van een partner dat niet klopt met de werkelijkheid. Deze jongen wordt nooit jouw droom-vriend en jij niet zijn droom-vriendin zonder heel veel van jullie zelf te verliezen. Je ouders zijn maar toeschouwers dus voor hen zou ik er niet mee verder gaan.
Zoveel shit in anderhalf jaar? Ik zou er mee stoppen, klinkt niet gezond. Wiens schuld het is maak helemaal niks uit, jullie hebben allebei een beeld van een partner dat niet klopt met de werkelijkheid. Deze jongen wordt nooit jouw droom-vriend en jij niet zijn droom-vriendin zonder heel veel van jullie zelf te verliezen. Je ouders zijn maar toeschouwers dus voor hen zou ik er niet mee verder gaan.
maandag 27 juni 2016 07:45
quote:Vazona schreef op 27 juni 2016 @ 05:52:
Ik heb je vorige topic wel gelezen. Volgens mij moet je je niet zo richten op het hebben van een relatie. Groei eerst eens wat op en word wat meer volwassen, doe wat meer levenservaring op. De wereld is groot. Dit is geen verwijt. Ik zelf dacht ook ooit een goede relatie te hebben, maar net zoals jouw vriend doet was niks wat ik deed goed en moest er over alles onderhandeld worden. Ik moest aan de meest bizarre regeltjes voldoen. En ik slikte het allemaal omdat ik bang was voor wat er bij het verbreken van de relatie zou kunnen gebeuren.Precies. Een moeizame, niet harmonieuze relatie kost vaak meer energie dan het oplevert en dat moet je niet willen.
Ik heb je vorige topic wel gelezen. Volgens mij moet je je niet zo richten op het hebben van een relatie. Groei eerst eens wat op en word wat meer volwassen, doe wat meer levenservaring op. De wereld is groot. Dit is geen verwijt. Ik zelf dacht ook ooit een goede relatie te hebben, maar net zoals jouw vriend doet was niks wat ik deed goed en moest er over alles onderhandeld worden. Ik moest aan de meest bizarre regeltjes voldoen. En ik slikte het allemaal omdat ik bang was voor wat er bij het verbreken van de relatie zou kunnen gebeuren.Precies. Een moeizame, niet harmonieuze relatie kost vaak meer energie dan het oplevert en dat moet je niet willen.
maandag 27 juni 2016 08:25
Meid, en dan woon je nog niet eens samen. En wat maakt jou het uit als je omgeving het er niet mee eens is als je hem dumpt, zij hoeven niet met hem naar bed. Vind het eerlijk gezegd onbegrijpelijk dat je er zo lang over doet om hem niet te dumpen want je moet we heel graag een relatie willen om dit te accepteren.
maandag 27 juni 2016 08:41
Ik zou om eerlijk te zijn wel eens het verhaal van de andere kant willen horen. Van die jongen dus. Ergens heb ik het idee dat hier e.e.a. flink wordt "ingekleurd".
Dit hele verhaal (en waarschijnlijk vorig topic ook, als ik het zo lees) gaat namelijk over beeldvorming en beleving. Ik lees nou nergens echt harde feiten...
Dit hele verhaal (en waarschijnlijk vorig topic ook, als ik het zo lees) gaat namelijk over beeldvorming en beleving. Ik lees nou nergens echt harde feiten...
maandag 27 juni 2016 08:52
quote:Dymphnatam schreef op 27 juni 2016 @ 08:41:
Ik zou om eerlijk te zijn wel eens het verhaal van de andere kant willen horen. Van die jongen dus. Ergens heb ik het idee dat hier e.e.a. flink wordt "ingekleurd".
Dit hele verhaal (en waarschijnlijk vorig topic ook, als ik het zo lees) gaat namelijk over beeldvorming en beleving. Ik lees nou nergens echt harde feiten...Dan nog hè, dan beleeft de TO haar relatie zoals ze deze hier omschrijft. Zij krijgt in deze relarie deze gevoelens, nou in zo'n relatie zou ik ook niet willen zitten!
Ik zou om eerlijk te zijn wel eens het verhaal van de andere kant willen horen. Van die jongen dus. Ergens heb ik het idee dat hier e.e.a. flink wordt "ingekleurd".
Dit hele verhaal (en waarschijnlijk vorig topic ook, als ik het zo lees) gaat namelijk over beeldvorming en beleving. Ik lees nou nergens echt harde feiten...Dan nog hè, dan beleeft de TO haar relatie zoals ze deze hier omschrijft. Zij krijgt in deze relarie deze gevoelens, nou in zo'n relatie zou ik ook niet willen zitten!
maandag 27 juni 2016 09:44
Ene kant zoek ik bevestiging, andere kant hoop ik een beetje op mensen die iets soortgelijks hebben en wel erdoor zijn gekomen.
Vanbinnen weet en voel ik ook dat zo doorgaan niet goed is voor mij. Ik word er niet gelukkiger op. Ik ben liever vrijgezel dan dit. Maar die knoop doorhakken is o zo moeilijk. Vooral omdat het zoveel gevolgen heeft. Gedoe met hem, familie, vriendengroep enzo.
En hoe pak ik het aan als ik de relatie beëindig zonder al te veel ellende?
Vanbinnen weet en voel ik ook dat zo doorgaan niet goed is voor mij. Ik word er niet gelukkiger op. Ik ben liever vrijgezel dan dit. Maar die knoop doorhakken is o zo moeilijk. Vooral omdat het zoveel gevolgen heeft. Gedoe met hem, familie, vriendengroep enzo.
En hoe pak ik het aan als ik de relatie beëindig zonder al te veel ellende?
maandag 27 juni 2016 09:48
Hoe kun je nou twijfelen als je vent doet zoals hij doet. Lees je verhaal nou eens. Hoe idioot onzeker en egoïstisch hij is.... hoe kun je dan serieus zeggen 'ja, maar hij is ook lief'. Alsjeblieft zeg.
Hoe je het aanpakt? Zeggen dat hij zichzelf maar gaat zitten verstikken en dat jij er voor kiest je eigen leven te leiden. Een LEUK leven, welteverstaan. En dan ga je.
Hoe je het aanpakt? Zeggen dat hij zichzelf maar gaat zitten verstikken en dat jij er voor kiest je eigen leven te leiden. Een LEUK leven, welteverstaan. En dan ga je.
