Schaamteloos stoomafblazen 2.0 *Puber Editie*

Ik lees wel echt heftige dingen over pubers hier. Ik begrijp dat wij nog maar aan het begin staan (zoon is twaalf), terwijl ik het nu al pittig vind met die school.



Een tatoeage of piercing zou ik echt heel erg vinden. Heb al toen zoon nog jong was dingen gezegd als "Gelukkig maar dat je destijds geen tatoeage hebt genomen van Hans Kazán, want nu vind je er niks meer aan." Maar op een gegeven moment zal ik moeten accepteren en doorademen waarschijnlijk.

Binnen ons gezin is er zeker sprake van respect, liefde en warmte naar elkaar toe. Nu ik hier over nadenk merk ik dat dat is wat IK denk. Ik weet eigenlijk niet hoe puberzoon dit ervaart. Er wonen, naast puberzoon, nog 2 (jongere) kinderen in ons gezin. Ik denk dat zij beiden ook de warmte en het respect naar elkaar wel voelen. Maar de oudste? Ik weet het eigenlijk niet. De oudste is erg op zichzelf en wil (net als de meeste pubers?) niet graag aangeraakt/geknuffeld worden, in tegenstelling tot de jongsten.

Natuurlijk zit warmte niet alleen in knuffels, maar kan dat bijvoorbeeld ook tot uiting komen in gezellig samen zijn, lekkere dingen in huis halen op een avondje samen, af en toe wat leuks doen samen.



Er lopen momenteel onderzoeken om vast te stellen wat er mogelijk speelt bij puberzoon. Er zijn diverse aanleidingen die er toe hebben geleid dit onderzoek op te starten. Ook puberzoon zelf ervaart problemen en geeft aan zich - bij vlagen - ongelukkig te voelen. Het lastige vind ik de combinatie van enerzijds zijn negatieve, minachtende houding en anderzijds het feit dat hij niet wil dat er ook maar iets met hem hierover besproken wordt. Ik mag er met geen woord over reppen, dus ik kan hem ook nergens naar vragen of met hem proberen te praten.

En zolang we niet weten wat er geconcludeerd gaat worden blijft het soms best lastig. Ik merk dat het mij steeds meer moeite kost om warm en gezellig naar hem te zijn, zeker wanneer hij zich zo neerbuigend gedraagt naar ons.



Iemand vroeg hoe hij bij zijn moeder was. Zijn moeder is zijn alles en zij is de enige die hij in vertrouwen neemt en met wie hij wel praat. Daarbij is er bij haar sprake van aanzienlijk meer luxe (meer geld), waardoor er geen gemopper is op vies eten etc. Zijn moeder is erg met hem begaan en probeert hem op alle mogelijke manieren tegemoet te komen. Dus dat zorgt er voor dat de beide gezinnen waarin hij opgroeit wat dat betreft redelijk haaks op elkaar staan, met als gevolg dat hij ook wisselend gedrag op beide adressen laat zien.

quote:kaasmadam schreef op 25 oktober 2016 @ 10:29:

Binnen ons gezin is er zeker sprake van respect, liefde en warmte naar elkaar toe. Nu ik hier over nadenk merk ik dat dat is wat IK denk. Ik weet eigenlijk niet hoe puberzoon dit ervaart. Er wonen, naast puberzoon, nog 2 (jongere) kinderen in ons gezin. Ik denk dat zij beiden ook de warmte en het respect naar elkaar wel voelen. Maar de oudste? Ik weet het eigenlijk niet. De oudste is erg op zichzelf en wil (net als de meeste pubers?) niet graag aangeraakt/geknuffeld worden, in tegenstelling tot de jongsten.

Natuurlijk zit warmte niet alleen in knuffels, maar kan dat bijvoorbeeld ook tot uiting komen in gezellig samen zijn, lekkere dingen in huis halen op een avondje samen, af en toe wat leuks doen samen.



Er lopen momenteel onderzoeken om vast te stellen wat er mogelijk speelt bij puberzoon. Er zijn diverse aanleidingen die er toe hebben geleid dit onderzoek op te starten. Ook puberzoon zelf ervaart problemen en geeft aan zich - bij vlagen - ongelukkig te voelen. Het lastige vind ik de combinatie van enerzijds zijn negatieve, minachtende houding en anderzijds het feit dat hij niet wil dat er ook maar iets met hem hierover besproken wordt. Ik mag er met geen woord over reppen, dus ik kan hem ook nergens naar vragen of met hem proberen te praten.

En zolang we niet weten wat er geconcludeerd gaat worden blijft het soms best lastig. Ik merk dat het mij steeds meer moeite kost om warm en gezellig naar hem te zijn, zeker wanneer hij zich zo neerbuigend gedraagt naar ons.



Iemand vroeg hoe hij bij zijn moeder was. Zijn moeder is zijn alles en zij is de enige die hij in vertrouwen neemt en met wie hij wel praat. Daarbij is er bij haar sprake van aanzienlijk meer luxe (meer geld), waardoor er geen gemopper is op vies eten etc. Zijn moeder is erg met hem begaan en probeert hem op alle mogelijke manieren tegemoet te komen. Dus dat zorgt er voor dat de beide gezinnen waarin hij opgroeit wat dat betreft redelijk haaks op elkaar staan, met als gevolg dat hij ook wisselend gedrag op beide adressen laat zien.



Ongevraagde meningen en adviezen mogen eigenlijk niet. Ik ga het toch doen maar haal het met liefde weg hoor.



Op mij komt het over alsof Stiefzoon het bij jullie maar een armoedige boel vindt en geen respect heeft voor zijn vader. Zijn vader is, in zijn ogen, een loser zonder geld en zonder ruggegraat.

(Waarmee ik dus niet zeg dat dat ook echt zo is!!).



Totaal andere situatie, maar hier gebeurde het volgende;

Mijn man heeft een collega. Man is leidinggevende en collega rookt. Daar is nogal wat over te doen (lang verhaal, ga ik hier niet neerzetten).

Collega heeft een tijd geleden onze auto gemaakt. Mede daardoor heeft Man gezien dat Collega meer kan/doet dan je zo op het eerste gezicht zou denken. Man verdedigt inmiddels het roken van Collega. Want rokende Collega heeft aan het einde van de dag meer werk af dan de niet-rokende collega´s.



Wat ik wil zeggen is; Zolang je niet ziet wat de ander (voor jou) doet, mis je het respect voor die ander. En wat je aandacht geeft groeit. Stiefzoon lijkt veel aandacht te geven aan het feit dat er bij jullie minder luxe is dan bij zijn moeder, mist respect, uit dat en zijn vader haalt daar vervolgens zijn schouders over op, waardoor er nog minder aandacht is voor wat vader wel doet.

Pubers halen genadeloos uit naar je zwakke plek!



Pa zou eens moeten ontploffen. En als het Stiefzoon niet bevalt gaat ie maar bij mama eten.

Dank, Ceylon voor je verhelderende reactie! Ik denk dat je hiermee een heel eind in de goede richting zit.



Mijn partner en ik hebben het vaker gehad over enerzijds het gedrag van puberzoon, maar anderzijds ook de reactie hierop vanuit (in eerste instantie) vader. Die laat het 9 van de 10 keer gebeuren, zegt er amper wat van en haalt inderdaad zijn schouders er over op. Ik ben van mening dat puberzoon wel degelijk op zijn gedrag aangesproken dient te worden. Nog los van dat het vaak onacceptabel is wat hij doet, is het ook naar de andere kinderen in het gezin een verkeerd signaal door hem hier niet op aan te spreken. De andere kinderen worden ook ouder en zien en horen ook wat er gebeurt, maar zien vervolgens óók dat puberzoon er mee wegkomt. En terecht komen hier opmerkingen over vanuit hen.

Dit zorgt voor onbegrip en frustraties over en weer. Ik zou willen dat mijn partner zich meer uitsprak naar zijn zoon, dat hij eens ontplofte en hem eens goed de waarheid zou zeggen. Helaas is mijn partner iemand die dit lastig vind, waardoor de cirkel maar blijft bestaan. Ik zie heel duidelijk de rol van mijn partner hier in, die uitblijft...

Maar pubers willen, net als peutertjes, duidelijke grenzen. En vervolgens willen ze die grenzen omver schoppen, maar het geeft ze een gevoel van veiligheid dat die grenzen er wel zijn. Omdat ze ook wel aanvoelen dat je die grenzen stelt omdat je van ze houdt. Natuurlijk wil een puber tot vijf uur ´s ochtends naar die ene discotheek waar gedeald wordt, want stoer. Maar ook stiekem eng, dus best fijn als pa dan zegt; je mag tot drie uur en ik kom je halen. Kun je tegen je vrienden schelden dat die klote ouweheer blablabla... Want toegeven dat je dat prettig vindt kan nou ook weer niet he, dat snap je.



En daar zit denk ik wel een belangrijk punt. Je stiefzoon wil aandacht. En nu vraagt hij negatieve aandacht en zijn vader haalt zijn schouders op. Dat geeft geen ´houden van´ gevoel.

En wat laatst gebeurde (wat nog nooit gebeurd was): IK ging de confrontatie aan met puberzoon. Naar aanleiding van iets wat er gebeurd was ben ik in gesprek gegaan met hem en heb hem verteld dat ik bepaald gedrag van hem niet leuk vond. Het gevolg was een ontploffing van zijn kant, hij stoof weg van tafel en ging zijn moeder bellen. Om vervolgens na enige tijd weer binnen te komen, maar ronduit te weigeren nog ergens over te praten. Ik heb diverse keren aangegeven dat dit niet de manier is om er mee om te gaan en dat ik het graag wil bespreken, maar hij weigert. Hij zegt gewoon geen woord meer. En dat was het dan. Vervolgens wordt er ook met geen woord meer over gerept, maar zit ik wel met een ander kind wat verhaal komt halen bij mij ('dit moest ik eens doen!') en een berg frustratie van mijn kant, waar ik niets mee kan

Draai het dan om. Maak gebruik van de situatie in je eigen voordeel.



Kinderen die alles maar mogen en overal mee wegkomen, zijn doorgaans niet de leukste mensen. Laat je frustratie eens los en zeg tegen je andere kinderen; Hoe leuk vind jij je stiefbroer?

Het antwoord laat zich raden, niet leuk natuurlijk.



Hoeveel vrienden denk je dat hij nog heeft? Dat kunnen er nooit veel zijn. Dus als jij dit gedrag ook gaat vertonen, vindt straks niemand jou aardig. En Stiefzoon heeft nou eenmaal een andere mama dan jij. Ik ben de jouwe en ik wil graag dat jij gelukkig bent. En de kans daarop wordt groter als je je goed kunt gedragen én goed kunt discussieren.

Stiefzoon wil dat niet leren en jammer voor hem is dat niet mijn verantwoordelijkheid, maar die van zijn eigen moeder.



Nouja, iets in die richting. Jij kent jouw kinderen het beste dus je moet zelf even kijken welke tekst geschikt is. Maar ik denk dat je de strekking wel begrijpt.



En voor wat het waard is; mijn dochter had vroeger een vriendinnetje dat alles mocht. Ze had driftbuien waar je U tegen zegt (ik maakte er ooit eentje mee) en het resultaat is dat ze nu, op haar 16de, niemand meer heeft.

Lonneke zelf zegt daar nu over; ik ben blij dat jij zo´n strenge moeder was. Toen was dat niet zo leuk, maar als ik nu zie hoe sommige 8-jarigen zich misdragen ben ik blij dat ik dat niet mocht, want het is gewoon stikvervelend voor de omstanders.

Wat een super goede tip! Dank je wel, hier had ik nog niet aan gedacht om het zo terug te leggen bij mijn eigen kind. Ik loop er nu namelijk vaak tegenaan dat ik het gedrag van stiefzoon niet meer uitgelegd krijg naar mijn eigen kind ('waarom mag hij zich wel zo gedragen en ik niet?'). Ik vind jouw tip echt enorm sterk en ga ik zeker gebruiken! Dank

(en het klopt inderdaad: stiefzoon heeft geen vrienden...)

tvp

Je miet echt met je partners aan tafel en evt hulp zoeken bij een gezinscoach met ervaring in samengestelde gezinnen. Mijn collega heeft daar superveel aan gehad. Dit gedrag komt ergens vandaan en dat het bij zn moeder heeeel anders gaat dan bij jullie zegt al genoeg. Jouw partner en zn ex blijven ouders van dit kind dus ze zullen met elkaar in gesprek moeten blijven. Een 16 jarige zonder vrienden zegt al genoeg. Hij heeft er niet om gevraagd he en ik snap dat het zwaar is voor jou. Maar de prio moet echt bij het kind liggen.

Wat is tvp?

quote:kaasmadam schreef op 25 oktober 2016 @ 13:45:

Wat is tvp?

Terug Vind Post



Door iets te plaatsen kun je dit topic sneller en gemakkelijker terug vinden.

Alleen is het aardiger om dan meteen een anekdote te schrijven .



Mijn hele huis staat op z´n kop. Dochterlief is bezig met een kostuum voor halloween. Dat is ze aan het maken van oude gordijnen, een geleende petticoat van de buurvrouw, de hoelahoep van een buurmeisje en uiteraard mama´s naaikist/-machine.



Het wordt echt tijd voor een atelier, ik wordt knetter van de knutselprojecten. Maar het is wel heel gezellig

@kaasmadam: wat mij vooral opvalt in je verhaal is niet zozeer zijn strontvervelende gedrag ( is hij buitenshuis ook zo trouwens?)

maar dat hij precies de wig tussen jou en je partner heeft weten te vinden. Want je partner wil/kan er niks mee, kiest voor dogen terwijl jij de confrontatie aan wil.......daardoor ligt de frustratie vooral bij jou en minder bij je partner , zo lijkt het tenminste, heeft je stiefzoon daar een belang bij ?

Blauwuiltje, de prioriteit ligt ook echt bij puberzoon. Voor hem is in 1e instantie dit traject opgestart. We willen allemaal niets liever dan dat hij zich wat fijner gaat voelen en willen hem graag helpen met de dingen waarin hij vastloopt. Daarnaast is het idd zaak dat wij als gezin ook wat handvatten krijgen hoe we met bepaalde situaties om moeten gaan (hoe/wanneer moeten we hem aanspreken op zijn gedrag, wat kunnen we wel/niet van hem verwachten, wat is de beste manier om hem te benaderen etc.).



Zijn ouders zijn wel steeds in gesprek met elkaar, ondanks dat puberzoon zijn vader het liefst overal buiten houdt. In 1e instantie mocht mijn partner ook niet bij de therapie betrokken worden van stiefzoon. Gelukkig dat daar geen gehoor aan is gegeven vanuit de psycholoog en werd hij er wel bij betrokken. Vader probeert geregeld met zoon te praten, maar die houdt continue de boot af. Tegen zijn moeder zegt hij dat het hem niet lukt om met zijn vader te praten, ondanks dat vader eigenlijk nooit boos of geïrriteerd wordt. Het gevolg is dat mijn partner het ervaart alsof hij amper een band met zijn zoon heeft (er wordt immers niets gedeeld) en dat het contact heel oppervlakkig is... Ik denk dat dat ook de reden is waarom mijn partner zijn zoon niet echt aanpakt/toespreekt.

quote:tinnifin schreef op 25 oktober 2016 @ 14:04:

@kaasmadam: wat mij vooral opvalt in je verhaal is niet zozeer zijn strontvervelende gedrag ( is hij buitenshuis ook zo trouwens?)

maar dat hij precies de wig tussen jou en je partner heeft weten te vinden. Want je partner wil/kan er niks mee, kiest voor dogen terwijl jij de confrontatie aan wil.......daardoor ligt de frustratie vooral bij jou en minder bij je partner , zo lijkt het tenminste, heeft je stiefzoon daar een belang bij ?



Poe, daar zeg je zowat... Geen idee eigenlijk, of hij er een belang bij heeft om een wig tussen mij en mijn partner te vinden. Zo heb ik het nog nooit bekeken. Tot op heden hield ik vrijwel altijd mijn mond en zei zelden of nooit iets van zijn gedrag (dit is nu 1x gebeurd). Maar je hebt zeker gelijk als je zegt dat de frustratie met name bij mij ligt en minder bij mijn partner.

Ik ga er eens over nadenken, bedankt!

Ik vraag me af wat de moeder allemaal heeft gezegd..... Er moet toch een reden voor zijn dat zo´n knul zo reageert. En hij kán dus wel aardig zijn blijkbaar. Dan zou ik niet meteen denken in de richting van etiketjes, hoewel het natuurlijk goed is dat dat meteen meegenomen wordt.



Het lijkt erop dat Stiefzoon zijn vader minacht. Of misschien gewoon jaloers is op het nieuwe gezin, waarvan de gezinsleden wél bij elkaar horen. Let wel, het is normaal pubergedrag om heel egoistisch te redeneren en om het eigen aandeel af te wijzen, alles is altijd de schuld van anderen.



Maar goed, jullie hebben hulp nu, dus over een jaar ofzo ziet het er vast allemaal heel anders uit. Sterkte en succes met dat traject.

En wat is de mening van de psycholoog over hoe stiefzoon zich richting zijn vader gedraagt en over hoe vader er mee omgaat?



Ik denk ook dat stiefzoon juist grenzen aan het opzoeken is en ondanks dat hij het natuurlijk niet leuk vindt als hij wordt aangepakt, dat is uiteindelijk wel wat hij nodig heeft. Hij zoekt nu negatieve aandacht en jullie/partner moeten een manier vinden om die cirkel te doorbreken en de band tussen hem en vader beter te maken.



Ik snap heel goed hoe lastig het is met nog 2 andere kinderen. Mijn kinderen hebben nog een volle zus van twee jaar ouder. Die heeft de eerste 5 jaar bij ons gewoond en die ging ook heel vervelend doen. Het lastig is dat je met oudere kinderen/pubers een gegeven moment niet zo veel meer kan als ze echt niet luisteren. Deze zus zat gewoon uren lang lawaai te maken zodat haar broer en zus niet konden slapen. Maar als je al alle privileges hebt afgenomen en het haar geen bal kan schelen dan is er heel weinig wat je nog kan doen. Ze woont nu gelukkig bij haar moeder want haar gedrag had ook een heel negatief effect op de andere twee.



Wat ik me ook nog afvroeg, vindt stiefzoon het eigenlijk wel leuk om bij jullie te komen, of voelt hij het meer als een verplichting?

Ik kan me niet voorstellen dat de moeder zich negatief uitlaat over vader richting zoon. We zijn altijd erg open en eerlijk naar elkaar en onderling bespreken wij veel samen (als bio- en stiefouders). Het enige duidelijk zichtbare verschil tussen vader en moeder is dat moeder zoon vele malen meer pampert dan vader. Bij zijn moeder vindt hij gehoor (bijv. met betrekking tot bepaald eten/A-merken) en enorm veel geduld en begrip. Bij ons treft hij dit vele malen minder. Natuurlijk staan ook wij open voor zijn wensen en willen we rekening met hem houden, maar het moet wel haalbaar zijn. En het lijkt er inderdaad op dat hij ons daarom als minder betitelt. Zoals hij laatst zelf zei: 'armoedige zooi hier' .



Tot op heden zijn er eigenlijk alleen wat oriënterende gesprekken geweest bij de psycholoog en zijn er wat vragenlijsten ingevuld. De volgende stap wordt een IQ test bij zoon en op termijn zal er een behandelplan worden opgesteld, op basis van de bevindingen van de psycholoog. Ik ben erg benieuwd naar wat de uitkomsten zullen zijn, maar nog veel meer hoop ik dat we er met ons allen baat bij zullen hebben.



Er zijn nog geen echte gesprekken geweest over de band tussen vader en zoon. Volgens mij weet de psycholoog ook nog niet wat de problematiek is binnen ons gezin en hoe zoon zich gedraagt. En juist dát is waar ik op stuk loop en hulp bij hoop te krijgen. Maar ook mijn partner speelt hierin een cruciale rol en zal ander gedrag moeten laten zien, wil dit ooit veranderen...

En in hoeverre stiefzoon het leuk vindt bij ons: moeilijk te zeggen. Op sommige momenten wekt hij erg de indruk dat hij niet graag bij ons is en liever bij zijn moeder is. Op andere momenten is hij vrolijk en relaxed en lijkt hij het wel oke te vinden. Tot er iets gebeurt en dan is het weer mis.

Maar ja, doe je er goed aan om hem bij zijn moeder te laten wonen? Welk signaal geef je hiermee af, als je dat voorstelt/toe laat? Zowel naar hem als naar de overige kinderen in ons gezin? Wat Liza hierboven beschrijft, over het effect van het gedrag van 1 kind op de andere kinderen binnen het gezin, dat is erg herkenbaar en op gezette tijden is het voor niemand prettig als het zo moeizaam gaat. Dat zijn dan ook de momenten waarop het weer ter sprake komt: is het wellicht fijner voor hem om bij zijn moeder te wonen?

quote:suzyqfive schreef op 24 oktober 2016 @ 18:42:

[...]





Lui past heel erg bij ADD. Althans, voor ons komt het heel lui over maar de hersens draaien overuren



Oké dan zal ik de definitie van "lui" die bij stiefzoon hoort even schetsen, en ja ik/we houd(en) rekening met de ADD

ik heb hem nog nooit huiswerk zien of horen maken,

hij heeft nog nooit gewerkt of een stuiver verdient (hij is dik 17)

ligt de hele dag in bed of op de bank,

sport nu eindelijk wel, maar heeft jaren niet gesport, want geen zin in.

wil niet mee helpen met ook maar iets in huis, wordt boos of zegt straks -> lees dan gebeurd het dus niet meer, want vergeten, want ja nee, tuurlijk ADD dan kun je het niet zo goed onthouden allemaal,

alles is hem te veel,

zal nooit een stapje extra zetten, ook niet voor de dingen die hij leuk vindt,

maar vooral het lethargische hangen hangen hangen hangen en nog eens hangen.....

Eerlijk en misschien niet leuk van mij, maar ik heb het opgegeven, ik vraag niets meer, ik heb er geen zin, ga jezelf maar een keer tegenkomen, en de vaatwasser ruim ik zelf wel in en uit, een stuk prettiger dan een discussie aan moeten gaan over de vraag "Waarom ik?"

en altijd het ontevreden gezicht omdat het bij ons anders gaat dan bij zijn moeder....... ik geloof dat ik het wel ff gehad heb met hem.... dit was toch het spui topic......



Op dit moment ben ik veel aan huis gekluisterd, omdat ik met een voet in het gips zit, maar ik vlucht het huis wel eens uit als hij er is, en ik ben soms blij als hij weer naar zijn moeder gaat, en ja ik erger me extra als ik, zoals afgelopen weekend, een zware PMS aanval heb, en hij het hele weekend naast me hangend op de bank zit, ik wordt daar gek van. Maar dit heeft niets te maken met zijn schoolniveau waar ik eigenlijk het lui zijn als voorbeeld als extra handicap aanvoerde...... en waar is zijn vader in dit verhaal, tja ja die weet het ook niet meer, die herkent zichzelf er niet zo in...en weet niet meer hoe hij hem dan wel in beweging kan krijgen..... Kan best zijn hoor dat zijn hoofd overloopt, maar ik kan er op dit moment niets mee, een hele week bank hangen en in bed liggen zonder iets te doen, want het was herfstvakantie afgelopen week, ik weet niet hoor.......na een drukke schooldag, geloof ik je oprecht en ga ik helemaal met je mee, maar ik vrees toch echt dat stiefzoon niet alleen ADD heeft, maar ook lui is.... zo ik heb mijn zegje gedaan.... heerlijk dit topic.

Je bent gewoon met een man getrouwd die laks is en niet in zijn zoon investeert. Een slapjanus die dit soort dingen toestaat. Stiefzoon uit zich op zijn manier. Vorltzich niet bevestigt door pa. Hoef je geen psycholoog voor in te schakelen.

quote:Louise70 schreef op 25 oktober 2016 @ 17:56:

Je bent ..... voor in te schakelen.Lees even de OP. Het succes van dit topic is dat we elkaar steunen.

quote:kaasmadam schreef op 25 oktober 2016 @ 15:35:

En in hoeverre stiefzoon het leuk vindt bij ons: moeilijk te zeggen. Op sommige momenten wekt hij erg de indruk dat hij niet graag bij ons is en liever bij zijn moeder is. Op andere momenten is hij vrolijk en relaxed en lijkt hij het wel oke te vinden. Tot er iets gebeurt en dan is het weer mis.

Maar ja, doe je er goed aan om hem bij zijn moeder te laten wonen? Welk signaal geef je hiermee af, als je dat voorstelt/toe laat? Zowel naar hem als naar de overige kinderen in ons gezin? Wat Liza hierboven beschrijft, over het effect van het gedrag van 1 kind op de andere kinderen binnen het gezin, dat is erg herkenbaar en op gezette tijden is het voor niemand prettig als het zo moeizaam gaat. Dat zijn dan ook de momenten waarop het weer ter sprake komt: is het wellicht fijner voor hem om bij zijn moeder te wonen?



Ik herken best wel veel in wat je schrijft, lastig is het hè, het ook je mond houden, ik merk dat ik daar slecht in ben, wat resulteert in als ik dan wat zeg, ik vaak weer doorschiet.



Hier zie ik ook een vader die eigenlijk weinig band heeft met zijn zoon. Zoon deelt ook bijzonder weinig. Ik vraag me oprecht af of mijn stiefzoon het leuk vindt om bij ons te zijn, of dat het een gewoonte is. Hier heeft stiefzoon ook andere privileges dan zoon, ik weet ook niet meer hoe het anders moet. Ik leg wel uit aan zoon dat ik anders ben dan zijn moeder en dat het mede daarom ook anders gaat. Mijn zoon is 12 en begrijpt best dat sommige dingen anders zijn, oa het niet werken en alles betaald krijgen, daar begin ik niet aan, los van of ik het kan. Nu begrijpt zoon het wel, maar ik heb wel eens een huilend kind rondom sinterklaas gehad, omdat verhoudingen zo scheef zijn.



Wat betreft het naar moeder bellen op het moment dat het te warm onder de voeten wordt, die fase hebben wij ook gehad. Ik kan je niet zo goed rade geloof ik, ik ga ook op het moment niet zo lekker met stiefzoon, zoals je hierboven kan lezen.