Relaties
alle pijlers
Het voelt alsof hij van mij profiteert.
donderdag 9 augustus 2007 om 22:57
Sinds een half jaar woon ik nu samen met mijn vriend met wie ik bijna anderhalf jaar een relatie heb. Kort nadat we zijn samenwonen bleek dat mijn vriend nogal wat schulden heeft, eigenlijk vooral achterstallige rekeningen van de huur etc. van zijn vorige woning (hij is bij mij ingetrokken). Dit komt vooral doordat hij dure spullen een hogere prioriteit geeft dan zijn financien op orde hebben. Nu is hij aan het afbetalen van die schulden zoveel geld kwijt dat hij niet kan meebetalen aan onze vaste lasten. Wel betaalt hij mee aan de boodschappen. Hoewel ik behoorlijk kwaad op hem was omdat hij me zijn situatie niet eerder had verteld, heb ik me er uiteindelijk bij neergelegd dat ik de vaste lasten alleen blijf betalen totdat hij uit de schulden is.
Maar hij blijft dure spullen aanschaffen die hij niet (meteen) nodig heeft waardoor het langer duurt voordat hij mij kan ontlasten en ik ook eens wat meer geld over hou van mijn salaris. Onverwachte financiele posten zoals reparaties van zijn auto e.d. komen ook voor mijn rekening omdat zijn geld weer eens op is. En dat steekt soms.
Soms denk ik dat hij van mij profiteert, dat hij om de verkeerde redenen bij mij ingetrokken is. Natuurlijk praat ik daarover met hem maar dan lijkt het alsof hij oprecht beledigd is.
Ik heb dit gevoel niet alleen vanwege de ongelijke verdeling van de kosten. Ook het huishouden blijft een onderwerp voor ruzie's. We werken allebei fulltime maar ik doe 90% van alle taken. Hij zegt wel dat ik het moet zeggen wanneer hij iets moet doen maar als ik dat doe vindt hij dat ik me als zijn moeder gedraag. Intussen gedraagt hij zich als een onvolwassene.
Ik krijg steeds meer spijt dat ik met hem ben gaan samenwonen. Ik snap wel dat het eerste jaar moeilijk is (dit is de eerste keer dat hij officieel samenwoont, voor mij de 2e keer). Maar ik baal hier zo van, dat ik onderhand blij ben als hij eens een avond weg is. Ik leer hem steeds beter kennen en dat bevalt me niet zo bijzonder.
Maar hij blijft dure spullen aanschaffen die hij niet (meteen) nodig heeft waardoor het langer duurt voordat hij mij kan ontlasten en ik ook eens wat meer geld over hou van mijn salaris. Onverwachte financiele posten zoals reparaties van zijn auto e.d. komen ook voor mijn rekening omdat zijn geld weer eens op is. En dat steekt soms.
Soms denk ik dat hij van mij profiteert, dat hij om de verkeerde redenen bij mij ingetrokken is. Natuurlijk praat ik daarover met hem maar dan lijkt het alsof hij oprecht beledigd is.
Ik heb dit gevoel niet alleen vanwege de ongelijke verdeling van de kosten. Ook het huishouden blijft een onderwerp voor ruzie's. We werken allebei fulltime maar ik doe 90% van alle taken. Hij zegt wel dat ik het moet zeggen wanneer hij iets moet doen maar als ik dat doe vindt hij dat ik me als zijn moeder gedraag. Intussen gedraagt hij zich als een onvolwassene.
Ik krijg steeds meer spijt dat ik met hem ben gaan samenwonen. Ik snap wel dat het eerste jaar moeilijk is (dit is de eerste keer dat hij officieel samenwoont, voor mij de 2e keer). Maar ik baal hier zo van, dat ik onderhand blij ben als hij eens een avond weg is. Ik leer hem steeds beter kennen en dat bevalt me niet zo bijzonder.
vrijdag 17 augustus 2007 om 15:38
Geloof dat je ergens meldde dat je vriend ADHD heeft? zowel de manier waarop hij het huishouden (niet doet) als zijn problemen met geld omgaan passen wel in het beeld. Ik heb een goede vriendin met ADHD en herken wel veel van dat gedrag. ze zijn heel impulsief en verliezen daardoor zicht op het grote plaatje. ADHD-ers zijn vaak ook verslavingsgevoelig, met alle problemen die dat met zich meebrengt. Bij sommige heeft medicatie een goede invloed, dus stuur m naar de dokter, laat m testen en ritalin voorschrijven.
ADHD gaat nooit over en je moet er voor waken dat jij idd in de rol van moeder of hulpverlener wordt gedrukt. bedenk heel goed voor jezelf wat JIJ wilt halen uit een relatie en in hoeverre e.e.a ten koste van jezelf gaat. een intieme relatie met iemand met ADHD is gewoon heel erg moeilijk, je moet je goed bedenken of dat is wat je werkelijk wilt.( Ik zou je aanraden om ermee te kappen, maarja ik date een asperger en daarvoor geldt eigenlijk hetzelfde).
ADHD gaat nooit over en je moet er voor waken dat jij idd in de rol van moeder of hulpverlener wordt gedrukt. bedenk heel goed voor jezelf wat JIJ wilt halen uit een relatie en in hoeverre e.e.a ten koste van jezelf gaat. een intieme relatie met iemand met ADHD is gewoon heel erg moeilijk, je moet je goed bedenken of dat is wat je werkelijk wilt.( Ik zou je aanraden om ermee te kappen, maarja ik date een asperger en daarvoor geldt eigenlijk hetzelfde).
vrijdag 17 augustus 2007 om 15:52
Heftig verhaal Rhoslynne. Hopelijk heb je genoeg adviezen om te bedenken wat je zelf nu wel en niet wilt. Mijn (inmiddels) ex- vriend had ook schulden toen ik hem leerde kennen. Niet zo'n beetje ook! En hij had ook niks tegen mij verteld. Hij had nog wel zijn kamer aangehouden toen hij bij mij kwam wonen, maar ik heb hem niet weggestuurd. Hij loste zelf af en we betaalden samen het huishouden. We hadden gewoon aparte rekeningen. Ongeveer 1,5 jaar later hebben we samen een huis gekocht en al mijn spaargeld is opgegaan aan zijn schuld. Mijn ex wilde niet dat ik het tegen mijn ouders vertelde omdat hij zich ervoor schaamde. Op zich best begrijpelijk, maar hij had dat nooit van me mogen vragen. Ik heb het inderdaad niet met mijn ouders of vrienden besproken, maar we hebben wel een samenlevingscontract laten opstellen: als we binnen 5 jaar uit elkaar zouden gaan, zou hij mij de helft van die schuld terugbetalen.
Mijn ex en ik zijn nu bijna 2 jaar uit elkaar; het huis staat nog steeds te koop en de samenlevingsovereenkomst is nog niet opgeheven. Ik woon inmiddels in "ons" huis en hij is al ruim 1,5 jaar weg. Hij betaalt nog wel mee aan de hypotheek en de verzekering voor het huis (wat mij op zich redelijk lijkt). Nu komt het: mijn ex heeft werkelijk waar geen ene rooie rotcent momenteel. Hij heeft 2 hypotheken en verdient nog minder dan ik. Maar ik kan het huis niet kopen in mijn eentje en er zijn pas 2 kijkers geweest in al die tijd. Ik ben blij dat ik toen dat contract heb opgesteld, maar ik weet zelf niet zo goed of ik het geld wel terug moet vragen. Zeker omdat hij nu al 1,5 jaar meebetaald aan het huis terwijl hij er niet meer woont. (hij doet trouwens geen enkele moeite om contact op te nemen met de makelaars, opkopers oid). Niemand kan me advies geven in deze kwestie: mijn ouders niet (die inmiddels wel op de hoogte zijn) en mijn nieuwe vriend niet. Toch wel balen, want het is soms een gevoelskwestie.
Ik denk dat jij voor jezelf moet bepalen of je voldoende van je vriend houdt om ermee door te gaan. Dat je niet met hem doorgaat, omdat je denkt dat je verantwoordelijk bent voor zijn geluk. Geloof me: dat ben je niet. En ben jij er niet om hem uit de sjit te helpen, dan vindt hij wel een andere oplossing. Het is - neem ik aan - een volwassen man, die verantwoordelijkheid moet dragen voor zijn eigen daden. Hou je echt superveel van hem; dan moet je een manier zien te vinden waar JIJ je gelukkig bij voelt.
En ff nog over mijn situatie: mijn ex had ook niks. Hij kwam met 2 wasmanden met kleren, 4 stoelen, een auto en een stereoset. Dat heeft ie weer meegenomen + de helft van onze gezamenlijke aankopen.
Uiteindelijk heb ik maar 1 advies: luister naar je eigen gevoel en zorg dat je dat gevoel serieus neemt.
Warme knuffel en succes met alles, Tadaa
Mijn ex en ik zijn nu bijna 2 jaar uit elkaar; het huis staat nog steeds te koop en de samenlevingsovereenkomst is nog niet opgeheven. Ik woon inmiddels in "ons" huis en hij is al ruim 1,5 jaar weg. Hij betaalt nog wel mee aan de hypotheek en de verzekering voor het huis (wat mij op zich redelijk lijkt). Nu komt het: mijn ex heeft werkelijk waar geen ene rooie rotcent momenteel. Hij heeft 2 hypotheken en verdient nog minder dan ik. Maar ik kan het huis niet kopen in mijn eentje en er zijn pas 2 kijkers geweest in al die tijd. Ik ben blij dat ik toen dat contract heb opgesteld, maar ik weet zelf niet zo goed of ik het geld wel terug moet vragen. Zeker omdat hij nu al 1,5 jaar meebetaald aan het huis terwijl hij er niet meer woont. (hij doet trouwens geen enkele moeite om contact op te nemen met de makelaars, opkopers oid). Niemand kan me advies geven in deze kwestie: mijn ouders niet (die inmiddels wel op de hoogte zijn) en mijn nieuwe vriend niet. Toch wel balen, want het is soms een gevoelskwestie.
Ik denk dat jij voor jezelf moet bepalen of je voldoende van je vriend houdt om ermee door te gaan. Dat je niet met hem doorgaat, omdat je denkt dat je verantwoordelijk bent voor zijn geluk. Geloof me: dat ben je niet. En ben jij er niet om hem uit de sjit te helpen, dan vindt hij wel een andere oplossing. Het is - neem ik aan - een volwassen man, die verantwoordelijkheid moet dragen voor zijn eigen daden. Hou je echt superveel van hem; dan moet je een manier zien te vinden waar JIJ je gelukkig bij voelt.
En ff nog over mijn situatie: mijn ex had ook niks. Hij kwam met 2 wasmanden met kleren, 4 stoelen, een auto en een stereoset. Dat heeft ie weer meegenomen + de helft van onze gezamenlijke aankopen.
Uiteindelijk heb ik maar 1 advies: luister naar je eigen gevoel en zorg dat je dat gevoel serieus neemt.
Warme knuffel en succes met alles, Tadaa
vrijdag 17 augustus 2007 om 16:44
[quote]:
Bij sommige heeft medicatie een goede invloed, dus stuur m naar de dokter, laat m testen en ritalin voorschrijven.quote]
Ritalin is geen goed idee. Hij heeft dat een tijdje gebruikt maar werd er erg apatisch van. Ook zijn aanstekelijke enthousiasme raakte hij erdoor kwijt. Het is ook niet zo dat hij hier door het huis stuitert, maar hij is met name heel snel afgeleid.
Bij sommige heeft medicatie een goede invloed, dus stuur m naar de dokter, laat m testen en ritalin voorschrijven.quote]
Ritalin is geen goed idee. Hij heeft dat een tijdje gebruikt maar werd er erg apatisch van. Ook zijn aanstekelijke enthousiasme raakte hij erdoor kwijt. Het is ook niet zo dat hij hier door het huis stuitert, maar hij is met name heel snel afgeleid.
vrijdag 17 augustus 2007 om 16:58
En welke dingen verwacht je dat er blijvend gaan veranderen? dat snel afgeleid blijft en die impuls aankopen ws ook, want dat is in feite hetzelfde, toegeven aan impulsen ipv nadenken of dat wel kan.
denk dat je er niet te hard op moet hopen dat ie echt verandert, maar je vooral moet afvragen of je met hem kunt leven zoals hij nu is. En idd die ongeremdheid en enthousiasme dat is ook erg leuk, dat maakt mijn vriendin met ADHD ook leuk om mee om te gaan. maar ik zie ook hoe ze het zichzelf soms zo moeilijk maakt, en de negatieve kant krijg je er als partner ook bij en in een vriendschap een stuk minder.
vrijdag 31 augustus 2007 om 17:29
Het is eigenlijk vrij simpel; je hebt nu pas anderhalf jaar een relatie waarvan je een half jaar samenwoont.
hoelang van die anderhalf jaar ben je al aan het moederen over je vriend en hoelang van die anderhalf jaar is het echt een prachtige geweldige relatie met een super leuke vriend?
dat zal je al een aardige indruk geven van hoe de relatie verder gaat, want weet je, niemand zal zeggen dat een vriend altijd die leuke geweldige fantastische man is, maar dat zeggen de meesten pas na jaren bij elkaar te zijn.
jij bent pas anderhalf jaar bij hem en je hebt nu al zoveel zorgen en bepaald niet zorgen in het formaat dopje van de tandpasta maar ze gaan wel iets verder dan dat.
als het nu na zo'n korte periode al zo'n zware moeizame relatie is, wat denk je dan zelf dat het gaat worden in de toekomst?
noem me naief en simpel, maar een relatie moet vooral leuk zijn en een aanvulling op je leven, als het dan later een keer moeizaam gaat kan dat, maar niet al na zo'n korte tijd, dat voorspelt alleen maar hoe het in de toekomst gaat worden en denk alleen maar beroerder dan nu, het is maar waar je genoegen mee neemt.
hoelang van die anderhalf jaar ben je al aan het moederen over je vriend en hoelang van die anderhalf jaar is het echt een prachtige geweldige relatie met een super leuke vriend?
dat zal je al een aardige indruk geven van hoe de relatie verder gaat, want weet je, niemand zal zeggen dat een vriend altijd die leuke geweldige fantastische man is, maar dat zeggen de meesten pas na jaren bij elkaar te zijn.
jij bent pas anderhalf jaar bij hem en je hebt nu al zoveel zorgen en bepaald niet zorgen in het formaat dopje van de tandpasta maar ze gaan wel iets verder dan dat.
als het nu na zo'n korte periode al zo'n zware moeizame relatie is, wat denk je dan zelf dat het gaat worden in de toekomst?
noem me naief en simpel, maar een relatie moet vooral leuk zijn en een aanvulling op je leven, als het dan later een keer moeizaam gaat kan dat, maar niet al na zo'n korte tijd, dat voorspelt alleen maar hoe het in de toekomst gaat worden en denk alleen maar beroerder dan nu, het is maar waar je genoegen mee neemt.
zaterdag 1 september 2007 om 13:41
Hoi Krengiserweer,
excuses dat ik nu pas weer reageer, heb even afstand genomen van dit topic om erover na te denken of ik kan leven met hem zoals hij nu is. Vond ik een heel sterk punt van jou!
Tot nu toe gaat het goed. Hij heeft flink wat geld verdient door spullen te verkopen via marktplaats. De helft heeft hij aan mij gegeven en met de andere helft heeft hij een openstaande schuld helemaal afbetaalt. Het enige wat hij voor zichzelf gekocht heeft waren een paar opbergdozen van een paar tientjes, waar hij zijn rondslingerende spullen waar ik me al tijden mateloos aan irriteerde in heeft opgeborgen. Ook in het huishouden gaat het beter, ook omdat ik me er niet meer aan erger dat sommige dingen in etappes gebeuren. Dit zijn dus de punten waarvan ik hoop dat het zo blijft. En wanneer we straks eindelijk de kosten gaan delen blijft er zoveel eigen geld over dat hij best wel eens een impulsaankoop kan doen, zolang het niet om een motor van 20.000 gaat. Maar zo realistisch is hij wel. En dat snel afgeleid zijn kan ik wel mee leven.
Het is nu gewoon een stuk leuker, er wordt weer gelachen, ik ben niet meer zo chagrijnig en dat merkt hij natuurlijk ook.
excuses dat ik nu pas weer reageer, heb even afstand genomen van dit topic om erover na te denken of ik kan leven met hem zoals hij nu is. Vond ik een heel sterk punt van jou!
Tot nu toe gaat het goed. Hij heeft flink wat geld verdient door spullen te verkopen via marktplaats. De helft heeft hij aan mij gegeven en met de andere helft heeft hij een openstaande schuld helemaal afbetaalt. Het enige wat hij voor zichzelf gekocht heeft waren een paar opbergdozen van een paar tientjes, waar hij zijn rondslingerende spullen waar ik me al tijden mateloos aan irriteerde in heeft opgeborgen. Ook in het huishouden gaat het beter, ook omdat ik me er niet meer aan erger dat sommige dingen in etappes gebeuren. Dit zijn dus de punten waarvan ik hoop dat het zo blijft. En wanneer we straks eindelijk de kosten gaan delen blijft er zoveel eigen geld over dat hij best wel eens een impulsaankoop kan doen, zolang het niet om een motor van 20.000 gaat. Maar zo realistisch is hij wel. En dat snel afgeleid zijn kan ik wel mee leven.
Het is nu gewoon een stuk leuker, er wordt weer gelachen, ik ben niet meer zo chagrijnig en dat merkt hij natuurlijk ook.
zondag 2 september 2007 om 15:24
Ik hoop dat ik het kan verwoorden:
ik bedoel niet dat je wel of niet je relatie zult verbreken.
Wat ik probeer te zeggen is dat het er niet toe doet of hij beseft dat je weg zult gaan als, of dat je je grens hebt bereikt of dat je het eigenlijk nu echt zat bent of dat je als er nog meer gebeurt echt vertrekt.
al die dingen draaien nl nog steeds om hetzelfde; hij moet iets inzien en begrijpen en dat is nu juist waar dit soort dingen altijd spaak lopen.
het doet er niet toe of hij het beseft of niet, of hij het inziet of niet, of hij het begrijpt of niet, het enige dat er toe doet is dat je maar 1 persoon in de wereld kunt veranderen, je bent maar 1 persoon in de wereld liefde, gelijkwaardigheid en respect schuldig en dat ben je ZELF.
het gaat erom of JIJ vindt dat je dit verdient of jij het allemaal acceptabel vindt en wat jij eigenlijk wil, inziet en beseft.
als je feitelijk al aangeeft dat je, als er niets verandert, of als er niet iets anders gaat, of als hij eigenlijk niet voldoende input in de relatie levert, jij er dus de relatie niet meer zitten, maar vervolgens de beslissing die bij deze gevoelens hoort laat afhangen van zijn inzicht, danmaak je eigenlijk jouw leven afhankelijk van zijn inzicht.
zijn inzicht is niet relevant, het gaat om jou, wat wil jij met je leven.
ik bedoel het zeer zeker niet aanvallend, maar wat ik bedoel is dat jij in jouw leven het aller belangrijkste bent, of hij het begrijpt of inziet is niet relevant, het gaat om jouw gevoel en dat zou je nooit afhankelijk meoten maken van het feit of je partner het ook zo zal zien of gaan inzien.
ik hoop dat ik het zo een beetje verduidelijkt heb.
misschien wat simpeler: de zin die erg vaak door een vrouw in een ongelijkwaardige relatie wordt uitgesproken is:
ALS hij nu zijn best doet, blijf ik en gaan we ervoor, of: ALS hij nu echt begrijpt wat ik bedoel dan gaat de relatie slagen, of: hij begrijpt nu echt dat het zijn laatste kans is.
al die zinnen geven maar 1 ding aan; afhankelijkheid.
Je gaat of je gaat niet, je houdt van iemand en accepteert diegene of niet, de relatie zoals hij is is wat je wenst en verwacht van een relatie of hij is het niet, een relatie is goed of niet goed, je zou het niet afhankelijk moeten maken van die ander, die ander is nl precies de factor die je dus niet onder controle hebt en ook feitelijk nooit iets aan zult kunnen veranderen, wel aan jezelf.
ik bedoel niet dat je wel of niet je relatie zult verbreken.
Wat ik probeer te zeggen is dat het er niet toe doet of hij beseft dat je weg zult gaan als, of dat je je grens hebt bereikt of dat je het eigenlijk nu echt zat bent of dat je als er nog meer gebeurt echt vertrekt.
al die dingen draaien nl nog steeds om hetzelfde; hij moet iets inzien en begrijpen en dat is nu juist waar dit soort dingen altijd spaak lopen.
het doet er niet toe of hij het beseft of niet, of hij het inziet of niet, of hij het begrijpt of niet, het enige dat er toe doet is dat je maar 1 persoon in de wereld kunt veranderen, je bent maar 1 persoon in de wereld liefde, gelijkwaardigheid en respect schuldig en dat ben je ZELF.
het gaat erom of JIJ vindt dat je dit verdient of jij het allemaal acceptabel vindt en wat jij eigenlijk wil, inziet en beseft.
als je feitelijk al aangeeft dat je, als er niets verandert, of als er niet iets anders gaat, of als hij eigenlijk niet voldoende input in de relatie levert, jij er dus de relatie niet meer zitten, maar vervolgens de beslissing die bij deze gevoelens hoort laat afhangen van zijn inzicht, danmaak je eigenlijk jouw leven afhankelijk van zijn inzicht.
zijn inzicht is niet relevant, het gaat om jou, wat wil jij met je leven.
ik bedoel het zeer zeker niet aanvallend, maar wat ik bedoel is dat jij in jouw leven het aller belangrijkste bent, of hij het begrijpt of inziet is niet relevant, het gaat om jouw gevoel en dat zou je nooit afhankelijk meoten maken van het feit of je partner het ook zo zal zien of gaan inzien.
ik hoop dat ik het zo een beetje verduidelijkt heb.
misschien wat simpeler: de zin die erg vaak door een vrouw in een ongelijkwaardige relatie wordt uitgesproken is:
ALS hij nu zijn best doet, blijf ik en gaan we ervoor, of: ALS hij nu echt begrijpt wat ik bedoel dan gaat de relatie slagen, of: hij begrijpt nu echt dat het zijn laatste kans is.
al die zinnen geven maar 1 ding aan; afhankelijkheid.
Je gaat of je gaat niet, je houdt van iemand en accepteert diegene of niet, de relatie zoals hij is is wat je wenst en verwacht van een relatie of hij is het niet, een relatie is goed of niet goed, je zou het niet afhankelijk moeten maken van die ander, die ander is nl precies de factor die je dus niet onder controle hebt en ook feitelijk nooit iets aan zult kunnen veranderen, wel aan jezelf.
maandag 3 september 2007 om 11:10
Rhoslynne; hoe is het nu met je? Gaat het nog steeds goed bij julie in huis? Ik zie dat er weer aardig wat geschreven is hier tijdens mijn vakantie. Wat Twinkits schrijft is direct en misschien zelfs wel hard maar helaas de waarheid. Uiteindelijk is er maar 1 iemand die jou gelukkig kan maken en dat ben je zelf. Jij zult dus jouw grenzen moeten bepalen en die grenzen ook moeten bewaken. Wat hij doet maakt dus feitelijk niet uit want jij bewaakt jouw grenzen dus daar zal hij dan niet overheen kunnen. Ik hoop oprecht dat jullie er samen uitkomen maar waak er alsjeblieft voor om de tweede viool te blijven spelen in deze relatie...
maandag 3 september 2007 om 17:01
Shit Twinkits, je hebt het heel goed verwoord. Ik begrijp precies wat je bedoelt en je hebt helemaal gelijk. Heel erg bedankt dat je de moeite nam om het zo goed uit te leggen.. (f)
Ik ben er alleen behoorlijk van in de war, dat ik het zelf nooit zo gezien heb! Ik heb mezelf altijd gezien als een zeer zelfstandig en onafhankelijk iemand, die niet over zich heen liet lopen. Wat ik trouwens ook nog nooit in een relatie heb gedaan. En nu is het er dan toch van gekomen dat ik me afhankelijk maak van zijn inzicht, zoals je zo mooi aangaf.
Ik weet het even niet meer, het lijkt erop dat hij ook tot een soort van besef is gekomen. Hij maakt nu zelfs overuren om nog meer te kunnen afbetalen. Ik ben tot het besef gekomen dat ik zijn manier van schoonmaken moet accepteren, het gebeurt allemaal toch wel, aleen in etappes. Als straks alles is afbetaalt zijn onze problemen dus opgelost, simpel gesteld. Het is nu allemaal weer veel leuker, hij is geen klootzak die me slaat of die vreemdgaat. Hij heeft absoluut heel leuke kanten en ik hou van hem, maar ik besef ook wel dat zijn onverantwoordelijk gedrag niet ineens verdwenen is. Moet ik dit accepteren? Ik weet het even niet meer, ik kan heel slecht in de toekomst kijken. "Wat als" denken. Ik denk hier nog even over na.
dinsdag 4 september 2007 om 14:16
dinsdag 4 september 2007 om 14:53
Hoi ik heb alleep to gelezen en verder de reacties niet.
Mijn vriend had ook schulden (enorme schulden) waar ik niks van wist.
Dat is nu, een aantal jaren later nog zo. alleen mijn vriend werkt hard, probeert serieus zijn schulden weg te werken en geeft zelf geen geld uit wat niet strikt noodzakelijk is. hij betaalt mee aan de boodschappen en de rest betaal ik. dat is oneerlijk en scheef maar ik heb het geaccepteert. het zou voor mij anders zijn als hij ondertussen nog wel voor zichzelf of zijn hobby dingen kocht en mij voor de rest liet opdraaien. Verder compenseert mijn vriend het ook door te klussen en hij leent zijn lease auto aan mij uit.
Dus financiele ongelijkheid is niet het belangrijkste maar wel hoe iemand zich daarnaast gedraagt.
Mijn vriend had ook schulden (enorme schulden) waar ik niks van wist.
Dat is nu, een aantal jaren later nog zo. alleen mijn vriend werkt hard, probeert serieus zijn schulden weg te werken en geeft zelf geen geld uit wat niet strikt noodzakelijk is. hij betaalt mee aan de boodschappen en de rest betaal ik. dat is oneerlijk en scheef maar ik heb het geaccepteert. het zou voor mij anders zijn als hij ondertussen nog wel voor zichzelf of zijn hobby dingen kocht en mij voor de rest liet opdraaien. Verder compenseert mijn vriend het ook door te klussen en hij leent zijn lease auto aan mij uit.
Dus financiele ongelijkheid is niet het belangrijkste maar wel hoe iemand zich daarnaast gedraagt.
