Wie heeft hetzelfde? Of kan mij raad geven...

Ik heb het niet maar misschien is het een vicieuze cirkel? Je denkt dat je buitengesloten gaat worden, en handelt daar dan ook (onbewust) naar door je bij voorbaat al enigszins terug te trekken, niets meer te zeggen oid. Hoe reageer je op het moment dat er een derde persoon bijkomt? Klets je door, kijk je diegene aan, draai je je naar (een van) beide gesprekspartners toe, stel je (open) vragen aan beide mensen, vertel je vanuit jezelf of wacht je af totdat je een vraag wordt gesteld, etc. etc. Wees je bewust van je non-verbale communicatie, want daarmee zeg je vaak meer dan je verbale communicatie.

De gesprekspartners sluiten jou niet expres buiten. Het is meestal het recht van de eerste, sterkste, snelste, luidste in een gesprek. Dus als jij meer jezelf op de voorgrond plaatst ipv je terugtrekt dan neem je meer deel aan het gesprek, en zal er ook meer interactie met jou plaatsvinden.

Dat betekent dat je zowel verbaal als non-verbaal meer in het gesprek moet gaan staan. Op je plek 'op te eisen' als het ware.

Het heeft niks te maken met dat mensen jou niet aardig vinden ofzo, maar alles met gesprekstechniek. Sommige mensen hebben dat van nature, en anderen moeten dat leren als ze merken dat ze er niet goed in zijn.

succes!

Ik heb hetzelfde, ben erg verlegen en als er een 1 op 1 gesprek is gaat het goed. Maar met meerderen gaat het altijd mis.



Ik probeer me erbij neer te leggen, het is geen opzet van de ander, ze negeren me echt niet, maar het gesprek gaat altijd een kant op waar ik niets zinnigs op te zeggen heb. Door mijn verlegenheid en onzekerheid denk ik ook dat ik niets zinnigs te melden heb.



Dus inderdaad een vicieuze circel



Ik kan je dus geen raad geven, maar je bent echt niet de enigste die het heeft.

Hoi Camillia,



Als het je angst is dat een ander je "verdrijft", zeg maar, kun je non-verbaal al onbewust die angst uitstralen.

Stel je bent in gesprek en bent met tweeen. Het is een leuk gesprek en er is geen probleem.

Nu komt er een derde bij en meteen komt jouw angst om de hoek. Non-verbaal is dat te merken aan je stem volume, je lichaamhouding en je positie (waar sta je) t.o.v. de anderen.

Dit gebeurd onbewust!

De anderen reageren, ook onbewust, door zich van jou af en naar elkaar toe te draaien en voila, je staat er buiten.



Herkenbaar?

Hoi Camillia,



Heel erg herkenbaar! Ik heb precies hetzelfde.

Heb dan ook alle reacties gelezen en ik geloof inderdaad dat non-verbale communicatie hierin echt een grote rol speelt. Heb zelf een tijdje terug een communicatiecursus gevolgd en ben me hier nu veel bewuster van geworden, ik weet nu bijvoorbeeld ook dat het niet ligt aan wát je zegt, maar hoe je het overbrengt, dus welke lichaamshouding je aanneemt en je stemvolume. Het is dus niet zo dat wat je te melden hebt per definitie niet leuk of interresant zou zijn.

Maar in theorie is dit natuurlijk makkelijk gezegd, ik heb wel gemerkt dat hoe bewuster je hierop gaat letten (je geeft zelf aan dat je er heel erg op let hoe je bent maar dat het niet opschiet) je dan constant aan het nadenken bent over hoe je je moet gedragen en dat daardoor je aandacht op het gesprek weer verslapt. Tenminste, dat is mijn ervaring, ik ging me daardoor meer op mezelf richten dan op gesprekken die ik voer, is ook weer niet goed natuurlijk.



Ik heb niet direct een advies voor je, maar wat ik zelf doe is proberen me er gewoon niet teveel van aan te trekken. Het is nu eenmaal zo dat de goedgebekte mensen gewoon sneller de aandacht naar zich toe kunnen trekken dan de wat rustigere types. Wellicht is een cursus effectieve communcatie misschien wel iets voor. Baadt het niet, dan schaadt het niet.

Veel succes!



Simone

Ik heb het net andersom meegemaakt. Vroeger stond ik altijd in het middelpunt van de belangstelling, ging vaak in m'n eentje een kroeg binnen waar ik niemand kende, legde dan contact met mensen en zat binnen de korste keren met een groter of kleiner groepje mensen te praten.



Ik ben veranderd, voor mijn gevoel positief. Ik ben rustiger geworden, heb geen interessante verhalen meer te vertellen en een redelijk excentriek leven waar ik niet gesloten over ben maar waar ik over het algemeen maar weinig over spreek omdat ik mensen niet wil lastig vallen met mijn problemen.



Sinds ik zo ben geworden is het daadwerkelijk zo dat naast de familie er maar heel weinig mensen zijn die nog met mij willen praten, de rest praat inderdaad over mij heen of langs mij heen en alleen naar de kroeg gaan doe ik om deze reden helemaal niet meer.



Ik had m'n vriend al gewaarschuwd over wat er aan de hand was (we gingen altijd naar dezelfde kroeg vroeger) en vertelde hem al dat ik niet exact wist waar het vandaan kwam maar dat het niet echt gezellig was meer omdat ze mij volledig lieten links liggen.



Hij geloofde mij aanvankelijk niet maar de laatste keer dat we er waren kreeg ik wederom gelijk, hij vond het ook 'niet echt gezellig' en we zaten ons af te vragen of dit ermee te maken kon hebben dat we geen vrijgezel meer waren (wat heel goed kan overigens) of iets anders. Eigenlijk was ik het al snel weer vergeten en heb ik er niet meer over nagedacht totdat ik dit topic vond en er opeens weer even aan moest denken.



Ik zou niet terug willen hoor, ik was vroeger zo ontzettend luidruchtig en dat vonden mensen altijd wel gezellig/leuk maar ik voelde me er achteraf niet altijd even blij mee, soms schaamde ik me dood voor mijn vreemde gedrag.

Hoi Camillia,



Wat kun je doen?

Iets erg engs. De mensen vragen waarom je er ineens buiten staat.

En met de antwoorden je voordeel doen.

In het begin hard werken, maar later ga je het vanzelf doen.