Biologische vader zoekt zoon. Blijkbaar...

15-09-2007 21:11 13 berichten
Hallo forummers,



Tot nog toe één keer een topic geopend bij reizen. En nu wil ik een soort van dilemma voorleggen.



In het kort: ik ben Gaeta, 37 jaar alweer en ik ben bijna veertien jaar samen met mijn geliefde. We hebben twee kinderen; een zoon van achttien en een meisje van twaalf en het gaat ons goed.



De biologische vader van onze zoon heeft via internet mijn mailadres op een grafisch forum gevonden en een mail voor mij achtergelaten met de vraag contact op te nemen. Wij (mijn echtgenoot en ik) willen hier niets mee doen maar hebben wel onze zoon gezegd dat hij contact probeert te zoeken en hoe.

Het is verder aan hem om hier iets mee te doen en vertrouwen erop dat hij eventuele verdere stappen met ons deelt. (Stel dat hij zijn bio-vader wil ontmoeten, leren kennen etc.)

Ons besluit is hier niet actief iets mee te doen en zeker ons huis niet voor hem open te stellen. Dit is ons veilig haven.



En nu kan ik hier helemaal niets mee. Deze man is wel de biologische vader van mijn kind maar heeft op eigen initiatief al een jaar of veertien niets van zich laten horen. Als hij kan gewild, had hij al heel lang geleden kunnen weten waar zijn zoon is en iets kunnen doen.



Voor de volledigheid moet ik zeggen dat ik op jonge leeftijd mijn zoon heb gekregen en het een nogal turbulente tijd was. Zijn bio-vader was voor mij toen een leuke man maar is toen, als veel van zijn vrienden en kenissen, drugs gaan gebruiken en verslaafd geraakt. Ik was ook niet erg braaf maar mijn kind heeft mij op jonge leeftijd volwassen gemaakt in die zin dat ik besefte en dat ik primair verantwoordelijk ben voor hem. En daar naar handelde. En me nu echt afvraag hoe je als ouder zoveel jaren je kind echt gewoon in de steek laat. Ongeacht alles.



Doe ik (of doen wij) hier zo goed aan? Herkent iemand dit? Of kan je misschien iets zeggen vanuit kind-zijnde? Ben benieuwd.

Alvast bedankt!
anoniem_637796e9dc1aa wijzigde dit bericht op 15-09-2007 21:14
Reden: Typefoutje dus
% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Hoi Gaeta,



Jouw posting maakt veel bij mij los. Ik heb onlangs via internet mijn halfbroer gevonden, waardoor nu ook weer contact is ontstaan met onze vader (zijn biologische vader). De situatie is op sommige fronten wel, op andere niet met die van jullie vergelijkbaar. Ik wil je best over onze situatie en alle bijkomende emoties vertellen, maar dan gaat dit een erg lang bericht worden... Ik houd het maar kort dus:



Ik vind het moeilijk om dingen te lezen als 'ons huis staat niet voor hem open', hij was aan de drugs, ik was ook niet braaf MAAR heb toch verantwoordelijk gehandeld... Het doet er niet meer toe wie goed was en wie niet. De zoon staat nu centraal.



Waarschijnlijk gaat dit een heftige tijd worden voor jou en je gezin. Ik hoop dat je je als een tolerante en warme steun kunt opstellen. Want dit contact blijft trekken. Is het niet nu, dan wel over 20 jaar.



Mijn vader heeft zich ruim 40 jaar geduldig, op de achtergrond en tolerant opgesteld en tot op heden geen lelijk woord met zijn kinderen over zijn ex gesproken. Sterker nog: hij was bereid met haar in gesprek te gaan om de lucht te klaren. Maar alles stond in het teken van het geluk van hun zoon. Helaas stelt zij zich geheel anders op, met als gevolg dat hun zoon (mijn halfbroer) zich nu langzaam van haar afkeert en naar onze vader toekeert. Dit gun ik niemand!
Kim1971 schreef op 15 september 2007 @ 21:43:

Hoi Gaeta,



Jouw posting maakt veel bij mij los. Ik heb onlangs via internet mijn halfbroer gevonden, waardoor nu ook weer contact is ontstaan met onze vader (zijn biologische vader). De situatie is op sommige fronten wel, op andere niet met die van jullie vergelijkbaar. Ik wil je best over onze situatie en alle bijkomende emoties vertellen, maar dan gaat dit een erg lang bericht worden... Ik houd het maar kort dus:



Ik vind het moeilijk om dingen te lezen als 'ons huis staat niet voor hem open', hij was aan de drugs, ik was ook niet braaf MAAR heb toch verantwoordelijk gehandeld... Het doet er niet meer toe wie goed was en wie niet. De zoon staat nu centraal.



Waarschijnlijk gaat dit een heftige tijd worden voor jou en je gezin. Ik hoop dat je je als een tolerante en warme steun kunt opstellen. Want dit contact blijft trekken. Is het niet nu, dan wel over 20 jaar.



Mijn vader heeft zich ruim 40 jaar geduldig, op de achtergrond en tolerant opgesteld en tot op heden geen lelijk woord met zijn kinderen over zijn ex gesproken. Sterker nog: hij was bereid met haar in gesprek te gaan om de lucht te klaren. Maar alles stond in het teken van het geluk van hun zoon. Helaas stelt zij zich geheel anders op, met als gevolg dat hun zoon (mijn halfbroer) zich nu langzaam van haar afkeert en naar onze vader toekeert. Dit gun ik niemand!
Het doet er niet meer toe wie goed was en wie niet. De zoon staat nu centraal.

En dat vind ik niet waar. Tuurlijk staat mijn zoon hierin centraal maar het gaat niet om gelijk krijgen. Feit is wel dat ik altijd voor mijn zoon gezorgd heb en hij nu een leuke lieve slimme zoon is die bij ons woont en waar ik vreselijk trots op ben.



Ik hoop dat je je als een tolerante en warme steun kunt opstellen.

Tuurlijk. Hij heeft altijd mijn steun. En wat hij wilt, doet er het meeste toe.



Mijn vader heeft zich ruim 40 jaar geduldig, op de achtergrond en tolerant opgesteld en tot op heden geen lelijk woord met zijn kinderen over zijn ex gesproken

Veertig jaar is echt een lange tijd. Ik praat nu over veertien jaar. En daar ligt mijn onbegrip. Hoe kan je je veertig of veertien jaar afzijdig houden van je kind? Ik snap daar helemaal niets van.

Dat sowieso. Ik heb contact nooit aangemoedigd maar ook nooit ontmoedigd.



Bedankt voor je reactie.
Alle reacties Link kopieren
Gaeta,



ik vind je vehaal nogal summier. Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar hoe je er écht over denkt enzo. Reden van mijn interesse is dat ik zelf ook een zoon met een biologische vader heb...
Am Yisrael Chai!
fashionvictim schreef op 15 september 2007 @ 22:33:

Gaeta,



ik vind je vehaal nogal summier. Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar hoe je er écht over denkt enzo. Reden van mijn interesse is dat ik zelf ook een zoon met een biologische vader heb...




Voor een forum vind ik mijn post best wel uitgebreid. Als je vraagt hoe ik er echt over denk, denk ik dat dit eigenlijk een gemiste kans is. En dan denk ik aan mijn zoon en zijn vader. Ik ben zogezegd boosheid voorbij maar heb onbegrip voor zo'n handelen. (Je moet eens weten hoe mijn zoon bij wijze van spreken aan de brievenbus hing bij zijn verjaardag. En dat gaat met de jaren voorbij.)



Hoe ik erover denk is op zich natuurlijk van belang voor mij maar niet voor hoe dit loopt. Ik blijf erbij dat ik vind dat het not done is om je kind zo lang te laten gaan. En het verloop voor nu is aan mijn zoon. Ik ben ook benieuwd. Voor nu doet hij niets.
Alle reacties Link kopieren
Gaeta,



Ja, misschien was summier ook wel niet het goede woord. Ik kan je helaas niet helpen of een mening geven, want zoals gezegd: ik heb zelf een zoon met een biologische vader. En dus dacht ik bij het lezen van je verhaal dat dat voor mij ook een reëel toekomstscenario is, wat jij schetst.



Waar ik wel benieuwd naar ben: heb jijzelf of je zoon zelf ook nooit contact met hem opgenomen?
Am Yisrael Chai!
fashionvictim schreef op 15 september 2007 @ 23:01:

Gaeta,



Ja, misschien was summier ook wel niet het goede woord. Ik kan je helaas niet helpen of een mening geven, want zoals gezegd: ik heb zelf een zoon met een biologische vader. En dus dacht ik bij het lezen van je verhaal dat dat voor mij ook een reëel toekomstscenario is, wat jij schetst.



Waar ik wel benieuwd naar ben: heb jijzelf of je zoon zelf ook nooit contact met hem opgenomen?




Uit eigen initiatief: ikzelf niet. Wel een keer via anderen, mijn zus. Ongeveer acht jaar geleden heeft zijn bio-vader mijn zus een brief gestuurd (hij wist haar adres en niet die van ons) die ze aan mij heeft gegeven. De strekking was dat hij gegevens wilde via haar (foto's enzo) omdat hij " alles was kwijtgeraakt" door een vage reden. Hier ben ik verder niet op in gegaan omdat ik reden waarom hij contact wilde niet integer vond.



Dus nee, zowel mijn zoon als ik hebben daar niets mee gedaan.



Na deze poging van zijn kant is er wel een telefonisch contact geweest met mijn zoon en zijn bio-vader. Dat was ongemakkelijk en het is bij een telefoontje gebleven.
fashionvictim schreef op 15 september 2007 @ 23:01:

Gaeta,



Ja, misschien was summier ook wel niet het goede woord. Ik kan je helaas niet helpen of een mening geven, want zoals gezegd: ik heb zelf een zoon met een biologische vader. En dus dacht ik bij het lezen van je verhaal dat dat voor mij ook een reëel toekomstscenario is, wat jij schetst.



Waar ik wel benieuwd naar ben: heb jijzelf of je zoon zelf ook nooit contact met hem opgenomen?
En nee, verder niet op eigen initiatief. Daar was en is geen reden voor.
Alle reacties Link kopieren
Ik denk dat het in ieder geval goed is dat je je zoon vrij laat in hoe hij hiermee om wil gaan. Hij is 18 en kan waarschijnlijk zelf wel een omlijnd idee hebben of hij contact wil en zo ja, met welke frequentie en hoe zonder dat je hem hierin hoeft te sturen of zou willen beïnvloeden. Het blijft vader en zoon, en als je zoon ondanks wat er gebeurd is en ondanks het feit dat het contact vanaf zijn 4e erg summier is geweest, contact wil, denk ik dat je dat moet respecteren. Of je het aan moet moedigen is wat anders, ik kan me voorstellen dat je gevoel iets anders zegt. In ieder geval is je zoon op een leeftijd waarop hij, onderbouwd of niet, zelf kan zeggen of hij wel of geen contact wil, jij hoeft daarin zijn spreekbuis niet te zijn.



Zelf ken ik mijn biologische vader niet en mijn moeder heeft me ook nooit willen vertellen wie het is, nog steeds niet. Ik voel het niet als een gemis, maar vind het nu wel jammer dat ik niet weet hoe en wat, en of ik nog halfbroer(s) en/of -zus(sen) heb rondlopen, waarschijnlijk wel. Geen idee ook of hij zelf ooit pogingen heeft ondernomen om mij te ontmoeten. Waarschijnlijk niet, anders had ik in de tijd dat ik zelfstandig woon vast wel via een of andere weg wat gehoord. Maar ik weet wel dat áls hij een poging zou ondernemen, ik in ieder geval open zou staan voor een ontmoeting, een gesprek. Pijnlijk voor mijn moeder of niet, ik ben net zo goed zijn dochter als de hare, al is hij mijn opvoeder niet geweest. Denk dat het niet meer dan 'natuurlijk' is om te weten uit wie je bent voortgekomen. Soms zelfs noodzakelijk, als het gaat om erfelijke aandoeningen.



Maar goed, terug naar jullie situatie. Ik denk dat niemand van je kan verlangen dat je juichend aan de zijlijn staat. Geef je zoon de ruimte om zijn eigen keuzes te maken. Maar zo te lezen was je dat al van plan.
Alle reacties Link kopieren
Wat bedoel je eigenlijk met 'dat dit een gemiste kans is'? Dat jij hem deze kans láát missen, of dat hij zijn kans heeft laten lopen? Aan een kant zeg je dat je de boosheid voorbij bent, maar aan de andere kant lees ik toch nog best wat wrok als je het bijvoorbeeld hebt over 'aan de brievenbus hangen'. Het valt inderdaad niet goed te praten dat een ouder zijn of haar kind jarenlang negeert. Toch denk ik dat je als ouder niet zelf moet gaan bepalen of de kans om een band met de andere ouder op te bouwen, definitief verkeken is. Daarvoor zou het nóóit te laat moeten zijn, tenzij het kind dat zelf bepaalt. Je hebt maar één biologische moeder en één biologische vader, en al kan een adoptie-, pleeg- of stiefouder heel veel opvangen, als je kind te kennen geeft de (andere) biologische te willen leren kennen, denk ik dat je daaraan mee dient te werken. Voor adoptie-ouders wiens kinderen op zoek gaan naar de biologische ouders ergens in den vreemde zal het vergelijkbaar zijn, al is het voor kinderen uit een gebroken gezin die nog opgroeien bij een van de biologische ouders weer anders, om maar niet te spreken over hoe de opvoedende biologische ouder zich daarbij voelt. Maar toch, ik denk dat je als ouder in zulke situaties het belang en de wens van je kind voor je eigen wensen en ideeën moet stellen. Zeker als het kind in kwestie op een leeftijd is dat het weerbaar genoeg is om zelf de deur achter zich dicht te trekken, letterlijk of figuurlijk, als het in situaties terecht komt die het niet prettig vindt.



Anyway, hoe ik erover denk is dus ook beïnvloed door mijn eigen situatie. Ik hoop dat jij als moeder je kind hierin meer keuzes geeft dan ik heb gekregen, ik ben er nog steeds niet over te spreken dat mijn moeder in alle toonaarden zwijgt. Het geeft mij tevens het gevoel dat ze mijn gevoelens voor haar niet vertrouwt, dat ze bang is dat ik me van haar afkeer als ik zou weten wie mijn vader is of zo. Maar ze omgeeft de hele situatie met zoveel weerzin en stilzwijgen dat ze bijna op die manier bewerkstelligt wat ze vreest. Maar ze is en blijft mijn moeder, en haar man mijn vader ook al is hij niet mijn biologische vader. Gelukkig wordt liefde niet begrensd door meetbare hoeveelheden.
anoniem_28467 wijzigde dit bericht op 16-09-2007 00:48
Reden: twee onbegrijpelijke zinnen enigszins begrijpelijker gemaakt... alchohol maakt meer kapot dan je lief is ;-)
% gewijzigd
~~~~~[quote]dropje schreef op 16 september 2007 @ 00:44:

Wat bedoel je eigenlijk met 'dat dit een gemiste kans is'? Dat jij hem deze kans láát missen, of dat hij zijn kans heeft laten lopen?



Aan een kant zeg je dat je de boosheid voorbij bent, maar aan de andere kant lees ik toch nog best wat wrok als je het bijvoorbeeld hebt over 'aan de brievenbus hangen'.






Ik bedoel inderdaad dat ik vind dat hij zijn kans heeft laten lopen.



Maar het klopt wel wat je schrijft. Ik koester wel wrok ja, door de manier waarop hij mijn zoon heeft behandeld. In het verleden heeft mijn zoon hier echt veel verdriet om gehad en ik vind dat je als volwassene dit niet kan rechtvaardigen door te zeggen dat het zelf niet goed met je gaat of je het zelf zo moeilijk hebt. Maar ik moet ook wel zeggen dat het voor een deel ook wel mijn persoonlijkheid is: ik ben niet echt het type van 'vergeten en vergeven'. :)



Ik kan me van je moeder goed voorstellen dat ze er niet op zit te wachten dat je biologische vader (weer) in jouw leven komt want daarmee komt hij indirect ook in het hare. Maar ja, ongeacht wat er vroeger allemaal gebeurd is, het is wel deel van de erfenis die je meeneemt als je een kind krijgt. En dan vind ik dat als ouder je eigen belang (frustraties, weerzin, angsten, boosheid etc.) niet de prioriteit is en het op zijn minst bespreekbaar moet zijn. Klinkt makkelijk maar door deze situatie weet ik dat het dus niet zo is. Ik hoop voor jou dat je moeder je alsnog zelf de keuze laat.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb geen contact met twee van mijn kinderen. En ben er ook niet dagelijks mee bezig, die keren dat ik wel contact zocht stuitte ik op een muur om hen heen van de vader en zijn familie, die keren dat ik contact kreeg was het uiteraard stroef, als je elkaar al jaren -of, de eerste keer, maanden- niet hebt gezien, als er een hele hoop is gebeurd in de periode voordat het contact brak, dan heb je veel tijd nodig om het contact minder stroef te maken.

Het geen contact hebben doet niets af aan hetgeen ik voel voor de kinderen, dus ik hoop ooit in de gelegenheid te zijn om wel een normaal contact met ze te hebben. En daar zal wel de nodige afweer van hun familie aan voorafgaan.



Ook ben ik zelf een kind van een afwezige vader. Dat contact is niet goedgekomen, ik had er waarschijnlijk te hoge verwachtingen van, die hij niet in kon of wilde lossen. Weet wel dat ik er altijd behoefte aan heb gehad om mijn vader écht te kennen, en ergens diep in me doet het nog steeds pijn dat die behoefte kennelijk niet wederzijds is.

Mijn moeder reageerde jaloers als ik contact met hem had, ook al heeft ze het op een gegeven moment geïnitieerd. Ik mocht wel contact met hem hebben, leek het, maar iets voor hem voelen was haar een brug te ver. Terwijl dat bij mij toch niets afdeed aan het feit dat ik me realiseerde dat zíj er voor me geweest was, al die tijd, en híj niet.



Ik denk dat je zoon best een steuntje in de rug kan gebruiken. Een gesprek over hoe hij zich hieronder voelt is toch wel het minste dat je hem kunt bieden. Een jongen van 18 kan nog altijd moeite hebben met beslissingen nemen waarvan hij vermoedt dat die jou ongelegen zijn, en dan blijft hij mogelijk nog jaren hangen met de wens om weer eens zijn vader te zien, te kennen. In die zin zou niet op dit contact ingaan een gemiste kans voor jaren kunnen zijn voor hem.



Probeer als het even kan deze zaak te zien vanuit het oogpunt van je zoon. Die heeft in het verleden al aangegeven dat hij wachtte op zijn vader, er is op zich geen reden om aan te nemen dat hij geen behoefte meer heeft aan contact. Laat hem die ruimte, niet passief, maar actief, praat erover, negeer het niet. Los van je eigen gevoelens.
Bedankt voor al jullie reacties! Hierdoor ben ik gaan nadenken of ik door de manier waarop ik hier zelf in sta, mijn zoon niet beïnvloed of ontmoedig in contact zoeken. We hebben hier gisteren een goed gesprek over gehad. Ik heb gezegd dat ik zijn keuze respecteer en dat wij hem bij elke stap die hij hierin zet, met liefde zullen steunen.



Mijn zoon zegt voor nu dat hij geen behoefte heeft aan contact en zich ongemakkelijk voelt in deze situatie. Reden is dat zijn vader hem via een ' zoeksite' probeert te vinden. Als je bij Google de naam van mijn zoon intikt, komt als eerste hit de oproep van zijn vader. En daar is mijn zoon niet blij mee. (Jongeren en internet, he...)

Hij zegt ook dat hij nu het gevoel heeft dat hij over zijn schouder moet kijken of zijn vader daar niet staat.



Wat je schrijft, Mamzelle, dat er geen reden is om aan te nemen dat hij geen behoefte heeft aan contact omdat hij dat in verleden wel had, vind ik niet kloppen. In het verleden had hij die behoefte en dat is niet zo vreemd als je vader van de een op de andere dag uit je leven verdwijnt: hij was vier jaar!. Maar dat is inmiddels veertien jaar geleden. Dus ik kan me er wel iets bij voorstellen dat die behoefte er niet meer is, minder wordt of een andere vorm aanneemt.

Nogmaals bedankt voor alle reacties.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven