t wordt tiijd dat dochter t huis uitgaat

Nee, ik kan me wat je zegt wel voorstellen hoor Celeone, maar ik ben van mening dat zachte heelmeesters stinkende wonden maken. In Iry's geval kan ik me voorstellen dat het erin sluipt omdat er nog veel jongere kinderen in het gezin wonen, maar als ik haar verhaal lees denk ik "zo, heb jij even de boel uit de klauwen laten lopen". Een kind van 18 dat niets in huis doet, mijn cup of tea zou het niet zijn. Maar goed, ik zeg tegen mijn zoon van 3 al weleens dat ik zijn werkster niet ben als hij brutaal is. Dus misschien ben ik daar wel heel streng in.

Maar volgens mij blijven zulk soort situaties dan doormodderen als je als ouder niet minstens 1 keer echt heel duidelijk bent. Als je 18jarige het normaal vindt dat je haar shirtje gaat staan strijken, dan is ze vast niet onder de indruk van een gesprek over haar gedrag, dat gaat het ene oor in en het andere uit want die suffe moeder doet het uiteindelijk toch wel. Dus ik zou zelf kiezen voor de optie: ze moet maar even voelen dat het echt menens is. Kan je daarna wel weer de teugels wat laten vieren, maar dat is van later zorg.

Ik ging zelf trouwens op m'n 19e het huis uit. Vanaf het moment dat ik een bijbaan had (15 jaar) kreeg ik geen zakgeld meer. Kleedgeld heb ik nooit gehad. Ik kreeg (natuurlijk?) wel vaak wat toegestopt. Op m'n 17e ging ik naar de universiteit. M'n ouders betaalden m'n boeken en collegegeld tot ik het huis uitging.

En ik moet zeggen; ik kreeg thuis ook altijd het verwijt dat ik niks deed. En dat was ook zo hoor (ben nog steeds liever lui dan moe) en als je een moeder hebt die gewoon alles doet... Tja, dan is de keuze snel gemaakt. Het was absoluut niet zo dat ik haar vroeg bepaalde dingen voor mij te doen, maar ik heb bijvoorbeeld zelden uit mezelf de stofzuiger gepakt. M'n moeder was nu eenmaal veel thuis en ook nog eens van het soort dat iedere dag stofzuigt en vindt dat zij het beter kan. Ik heb vaak gehoord: "wacht maar tot je op jezelf gaat wonen". Maar dat is gelijk goed gegaan. Ze hebben me nergens bij hoeven helpen. Ook niet met administratie belastingen of wat dan ook. Het wilde namelijk niet zeggen dat ik niks kon, ik deed het gewoon nooit.

fashionvictim schreef op 30 september 2007 @ 11:11:

(...).

Dan zijn we het al met al dus best eens.

Ik moet als "bijna-volwassen dochter" (23, nu 4 jaar het huis uit) hier toch even iets aan toevoegen. Dat het gedrag van de kinderen van sommigen hier onacceptabel is: kan ik begrijpen. Wij hadden overigens thuis vroeger paarden en mijn moeder deed weliswaar het huishouden, maar ik zorgde vooral voor onze paarden (ook twee uur werk per dag, minimaal!).

Op mijn 19e ging ik studeren en verhuisde ik naar de stad van mijn universiteit. Een aantal van mijn vriendinnen die ik daar leerde kennen waren min of meer door hun ouders het huis uitgezet met de boodschap "het wordt nu wel eens tijd". Geen van allen hadden thuis echt leren opruimen, koken, strijken, etc. En de meesten waren in het weekend eigenlijk ook niet meer welkom thuis ("Wat doe jij hier?" of als ze thuiskwamen moesten ze ineens van alles op gaan ruimen, ook rotzooi die ze zelf niet hadden gemaakt). Voor hen is dit best wel traumatiserend geweest omdat ze het gevoel hadden dat ze nog een thuis hadden, vooral omdat ze het idee kregen dat hun ouders echt min of meer een hekel aan ze hadden gekregen.

Zelf kan ik ook zeggen dat de leeftijd tussen 18 en 21 extreem moeilijk is, omdat de overgangsfase van een warm en veilig thuis, naar een kamer in een studiestad voor mij persoonlijk eigenlijk veel te groot was. Ik heb het overleefd, maar voelde me er wel vaak miserabel en eenzaam en was blij dat mijn ouders het altijd heel erg prettig vonden wanneer ik weer in het weekend thuiskwam.



Het kan extreem traumatisch werken wanneer je een kind vertelt dat hij/zij het huis uitmoet. Bij TO is de reden dat ze de zooi niet meer trekt. Het is duidelijk dat je dochter zich nog niet helemaal kan redden. Maar gezien het feit dat ze al 18 is zou ik sowieso kostgeld vragen zodat ze niet meer alles "for granted" neemt. En als zij niet meehelpt afruimen, strijk jij haar shirtjes niet meer. Heeft mijn moeder ook gedaan: gewoon al mijn troep bij mijn kamer naar binnen gooien en de deur dichtdoen, op een gegeven moment ga je dan vanzelf wel opruimen!



Sterkte,

Koetje,



Dat zou dan toch ook gelden als je het twee jaar later zegt? Bovendien: ouders zijn ook ooit 18, 19, of 20 geweest, hebben ook ooit zelf op eigen benen moeten leren staan en vonden dat misschien ook ooit moeilijk. Je moeder wordt echt niet als moeder die alles weet geboren, ook die heeft al die fases doorstaan. Op eigen benen leren staan is altijd moeilijk maar het moet nu eenmaal gebeuren.

Inderdaad, "op eigen benen leren staan" moet gebeuren. Maar van de één op de andere dag, dat vind ik toch niet kunnen.

Ben het met sommige andere schrijfsters eens, dat het gedrag van dochter het gevolg is van de opvoeding tot nu toe. Dat kun je niet opeens gaan bestraffen met een uit-huis-zetting.

Het op eigen benen leren staan, daar had al veel eerder mee begonnen moeten worden, en het is nooit te laat om te leren.

Ik geloof dat we al met al nog steeds niet weten hoe oud de dochter is van TO? De 18-jarige waar het steeds om gaat, dat is de dochter van Iry. En als ik het voor mezelf mag zeggen, vind ik dat er een groot verschil zit tussen een 18-jarige die net van het VWO komt en gaat studeren of een 20-jarige die nu fulltime werkt na een MBO-opleiding (in het eerste geval dan zou ik zeggen: kostgeld betalen hoeft niet, thuis wonen mag tot je studie af is, voorwaarden zijn wel niet lanterfanten, bijbaan en deel aan het huishouden nemen, maar in het tweede geval geldt wat mij betreft: fors kostgeld en samen op zoek naar iets anders!)



Ik zou zeggen: begin met opvoeden. Als ze iets gestreken wil hebben, je zegt 'doe het zelf', en zij reageert 'kan ik niet': dan zeg je: "daar staat de strijkplank, pak maar, zet de strijkbout maar aan en pak je shirtje, dan zal ik laten zien hoe het moet". Dat doe je één keer, dan kan ze het vervolgens zelf.

Werkt ze hier niet aan mee, dan is het geen geval van 'kan niet', maar van 'wil niet', en dan loopt ze dus voortaan in ongestreken shirtjes.



Klip en klaar, en heel erg makkelijk wat mij betreft. MAAR voor TO waarschijnlijk erg moeilijk omdat dit een doorbreking is van een jarenlang rollenpatroon. Waar niet alleen dochter maar ook TO zelf schuld aan heeft!

I..

koetje1984 schreef op 30 september 2007 @ 11:43:

Een aantal van mijn vriendinnen die ik daar leerde kennen waren min of meer door hun ouders het huis uitgezet met de boodschap "het wordt nu wel eens tijd". Geen van allen hadden thuis echt leren opruimen, koken, strijken, etc. En de meesten waren in het weekend eigenlijk ook niet meer welkom thuis ("Wat doe jij hier?" of als ze thuiskwamen moesten ze ineens van alles op gaan ruimen, ook rotzooi die ze zelf niet hadden gemaakt). Voor hen is dit best wel traumatiserend geweest omdat ze het gevoel hadden dat ze nog een thuis hadden, vooral omdat ze het idee kregen dat hun ouders echt min of meer een hekel aan ze hadden gekregen.

Zelf kan ik ook zeggen dat de leeftijd tussen 18 en 21 extreem moeilijk is, omdat de overgangsfase van een warm en veilig thuis, naar een kamer in een studiestad voor mij persoonlijk eigenlijk veel te groot was. Ik heb het overleefd, maar voelde me er wel vaak miserabel en eenzaam en was blij dat mijn ouders het altijd heel erg prettig vonden wanneer ik weer in het weekend thuiskwam.

Het kan extreem traumatisch werken wanneer je een kind vertelt dat hij/zij het huis uitmoet. Bij TO is de reden dat ze de zooi niet meer trekt. Het is duidelijk dat je dochter zich nog niet helemaal kan redden.

Dank voor je toevoeging. Mijn dochters zijn het met je eens :-) Ik ook, overigens.

Ik denk dat kinderen e.e.a. van hun ouders moeten leren om zelfstandig te kunnen worden. Het ene kind is bovendien eerder in staat voor zichzelf te zorgen dan de ander. Vaardigheden om financien te kunnen beheren en het huishouden te kunnen behappen en hun werk/studie te kunnen uitvoeren moeten m.i. de ouders hen aanleren.



Tussen 'alles verdragen' en 'de deur uitzetten' liggen wel wat meer fases, naar mijn idee. Ik zou absoluut niet willen dat mijn kinderen de indruk krijgen dat ik hen als persoon afwijs, omdat ik hun - slechte - gewoontes niet meer wil accepteren.

Ik vind zelf 18 ook een beetje laat om te beginnen met helpen in het huishouden. Ik geloof dar het Iry was die nog een kind van 11 en een van 2 had? Een kind van 11 kan ook prima afruimen en haar eigen bed opmaken/kamer opruimen. Eekn keer de was ophangen mag ook geen al e groot probleem zijn. Moest ik ook toen ik die leeftijd had. Vanaf mijn 14e had ik 1x per week kookbeurt en moest ik dus koken. in het begin weliswaar met hulp en instructies van moeder, maar na een paaar keer moest ik het echt zelf doen.

je kunt niet een kind 17 jaar en 364 dagen in de watten keggen en nooit laten meehelpen in huis en dan op zijn/haar 18e ineens zeggen, we zijn het zat omdat je niks opruimt en nooit meehelpt. Als je begint met kinderen laten meehelpen vanaf 4/5 jaar vinden ze het normaal en heb je niet dat gezeur als ze 18 zijn.



Zelf ben ik op mijn 21e uit huis gegaan. Woon in een stad met woningnoor en na inschrijving op mijn 18e was ik op mijn 21e eindelijk aan de beurt. Wassen, schoonmaken en koken kon ik toen dus al. Strijken is nooit iets geworden, dus ik denk dat mijn kinderen dat snel van hun vader zullen moeten leren.

Koetje, jij doet net alsof het een groot drama is als je het huis uit moet. Extreem traumatiserend, extreem moeilijk tussen de 18 en 21 te zijn, 'ik heb het overleefd'. Hallo, iederéén moet op een gegeven moment het huis uit. Of van ouders kant, of van de eigen kant. 't Is niet altijd leuk, maar je doet net of het het einde van de wereld is.



Het lijkt me dat iemand van boven de 18 allang had moeten leren dat mama niet je spullen strijkt op commando. Om die rollen nu nog om te draaien is waarschijnlijk lastig. Voorstellen dat ze binnen een bepaalde tijd op zoek gaat (eventueel met hulp van de ouders) naar eigen woonruimte is misschien wel zo gezond. Wat iemand hier net al zei, vaak is dat het beste voor de relatie tussen ouder en kind.

Ik heb nooit van mijn ouders geleerd om iets in het huishouden te doen of financiën te beheren (beetje zoals Celeone, moeder kon het toch altijd beter en ik was liever lui dan moe). Dat leer je snel genoeg als je op jezelf woont, er is geen betere leerschool dan de praktijk. De meeste studenten bijvoorbeeld maken er eerst een tijd een potje van, en daarna veranderen ze nogal eens in modelburgers.

Hoi allemaal.



Even het een en ander rechtzetten,omdat in de postings het bericht van to en mij behoorlijk door elkaar gehaald worden.

En sorry to dat ik je topic een beetje binnendring ,maar door herkenning gooide ik ook mijn verhaal hier neer.



Anders dan bij to hoeft mijn dochter echt nog niet het huis uit. Ze zit nu in het laatste jaar vwo en gaat volgend jaar naar de universiteit.

Gezien het niet nodig is wat reistijd betreft,en het financieel niet makkelijk is om op kamers te gaan,blijft ze voorlopig hier.Naast de irritaties,is het ook gezellig met mijn dochter hoor!! dus heb geen enkele drang om mijn dochter de deur te sturen.



Ik ben mij er van bewust dat mijn betuttelende gedrag zeker mee heeft gewerkt met de houding van mijn dochter binnen het gezin. Maar ook haar karakter is een oorzaak.



Overigens is het een misverstand dat ik nog truitjes strijk s'nachts,dat doe ik zeker niet,ookal durft ze dat wel te vragen. Dat doet ze overigens regelmatig hulp vragen in dingen die in mijn ogen te simpel voor woorden zijn,maar nee,ik doe dat niet.

Ik probeer al een paar jaar haar bewust te maken dat ze meer zelfstandigheid mag tonen,misschien niet duidelijk genoeg,maar toch.



Wat financieen betreft,daar ga ik binnenkort eens nieuwe afspraken voor maken,vind ook wel dat ze het nu zelf moet redden,Ze werkt overigens ook in het weekend.Vind dat wel lastig omdat we het financieel best goed hebben dus het wel kan,maarja,ze leert er natuurlijk geen bal van.



Mijn zoon is nu al anders wat dat betreft,ruimt meestal al zijn eigen troep op,vraagt of wij ook wat drinken willen,of dat hij wat kan doen,gewoon een heel ander kind.



dat ik haar te lang verwend heb is zeker waar,maar nu ze 18 is mag je toch ook wel verwachten dat ze zelf het licht gaat zien,zeker na herhaaldelijke gesprekken (al maanden) met haar door mij en haar vader,We zijn gescheiden,daar is het hetzelfde probleem.

Maar de opmerkingen,zoals vergeet ik,tsja dat zie ik niet (als er eens gestofzuigd moet worden) oh daar sta ik niet bij stil,sorry!! GRRRRR!

Ze zegt dat het niet is dat ze het niet wil doen,maar er gewoon niet bij stil staat. nou heb ik daar een andere mening over,maar goed.



Maak overigens ook al jaren haar kamer niet meer schoon hoor.



Ik ben zelf overigens ook een dochter van een betuttelende moeder,maar ben van nature wat behulpzamer.

Ik was zelf 16 toen ik op kamer ging en niet veel later al zwanger (ook niet ideaal). werd dus behoorlijk in het diepe gegooid,maar ben daar in zeer korte tijd zeer volwassen van geworden.



Bedankt voor jullie mening en tips,ben echt niet van plan om haar ineens alles alleen te laten doen. De herhaaldelijke gesprekken werken dus kennelijk niet. Haar vader en ik hebben hier al over gepraat. Ik ga nu met een klus schema starten,waar ik mijn zoon van 11 ook al bij ga betrekken (die fout maak ik niet nog een keer!!).



To hoe oud is jouw dochter eigenlijk.En werkt ze of studeert ze nog (of beide).



Groetjes,Iry

Wat hoogdravend gezegd is het de opdracht van ouders in het leven om hun kinderen te begeleiden naar volwassenheid, en te stimuleren om de wereld te ontdekken, verantwoordelijkheid te aanvaarden en op eigen benen te staan. En dit alles in een tempo dat een kind aankan, en met waarborgen voor veiligheid tijdens het proces.

Dat begint al op jonge leeftijd als het goed is, en daar gaat het vaak ook al fout. Die kleintjes zijn zo schattig en het geeft zo'n goed, nuttig gevoel als je kind van jou afhankelijk is, dat veel ouders hun knderen eerder belemmeren dan stimuleren als het gaat om leren op eigen benen te staan. Vaak gaat dat trouwens grotendeels onbewust; ouders zijn er zich zelf niet of nauwelijks van bewust.

Dan kan het natuuurlijk gebeuren dat ouders van volgroeide kinderen op een gegeven moment wakker worden en denken: ja hallo, je bent nu volwassen dus doe het zelf maar !

Daar zit een misverstand; volwassenheid wordt verward met meerderjarigheid. Meerderjarig word je vanzelf door het verstrijken van tijd. Volwassen worden is een rijping- en een groeiproces. Je kan niet een kind dat jarenlang verwend (verpest) is opeens opdragen om volwassen te zijn.

Het kind zal moeten "afkicken" van de verslavende ouderzorg en moeten ontwaken in the real world. Dat kan je cold turkey doen door je kind buiten te zetten maar dat is nogal hard en harteloos. Reëler is met elkaar aan tafel te gaan zitten en heel concrete afspraken maken waardoor de verantwoordelijkheid alsnog wordt overgegeven van ouder naar kind. Het betalen van kostgeld, het regelen van de eigen sores en het bijdragen in de huishoudelijke taken zijn een paar concrete onderdelen.

wen schreef op 30 september 2007 @ 15:01:

Koetje, jij doet net alsof het een groot drama is als je het huis uit moet. Extreem traumatiserend, extreem moeilijk tussen de 18 en 21 te zijn, 'ik heb het overleefd'. Hallo, iederéén moet op een gegeven moment het huis uit. Of van ouders kant, of van de eigen kant. 't Is niet altijd leuk, maar je doet net of het het einde van de wereld is.



Het lijkt me dat iemand van boven de 18 allang had moeten leren dat mama niet je spullen strijkt op commando. Om die rollen nu nog om te draaien is waarschijnlijk lastig. Voorstellen dat ze binnen een bepaalde tijd op zoek gaat (eventueel met hulp van de ouders) naar eigen woonruimte is misschien wel zo gezond. Wat iemand hier net al zei, vaak is dat het beste voor de relatie tussen ouder en kind.

Op het moment dat je op je achttiende de horen krijgt dat je het huis uit moet is dat ook het einde van de wereld. Het voelt alsof je in de steek gelaten wordt, dat je niet meer welkom bent en gewoon als een afwijzing. Wanneer je er helemaal doorheen bent, is het achteraf gezien makkelijk praten. Maar mijns inziens onderschatten volwassenen deze fase achteraf vaak. Niet alleen kom je los van je ouderlijk huis, ook kom je wat meer los van je oude vriendenkring. Zeker wanneer je in een andere stad gaat wonen kan dit gevoelens van vervreemding en ontworteling meebrengen. Uit onderzoek is gebleken dat het ook bijv. in die levensfase is waarin mensen warmte en genegenheid gaan zoeken tot nieuwe sociale groepen en religie (meeste mensen die zich op latere leeftijd bekeren doen dat in hun adolescentiefase).

Een tiener/twintiger heeft heus vanzelf wel de drang om op kamers te gaan, zeker wanneer ze in een bepaalde stad gaan studeren. Maar ik ben wel blij dat ik die keuze zelf heb mogen maken toen ik eraan toe was om mijn ouderlijk huis te verlaten, en dat ik niet zoals sommigen gewoon min of meer in een andere stad "gedumpt" ben.

Dit is wel een moeilijk item geloof ik.

Koetje, ik val over de termen 'extreem traumatiserend' en 'extreem moeilijk'. Die wilde ik toch graag reserveren voor iets ernstiger dingen dan het huis uit gaan.