Actueel
alle pijlers
Vrouwen in deeltijdbaan het gelukkigst?
maandag 24 september 2007 om 13:30
Hallo! Vandaag in het nieuws: vrouwen zijn het gelukkigst wanneer ze een deeltijdbaan hebben, waarbij ze hun beroep kunnen combineren met hun gezinsleven. Deze vrouwen zijn gelukkiger dan vrouwen die een volle werkweek hebben en ze voelen zich ook beter dan huisvrouwen.
Ik ben zo benieuwd hoe dit nou zit?? Ik kan me voorstellen dat de meningen nogal verdeeld zullen zijn, vooral onder vrouwen die fulltime werken of fulltime huisvrouw zijn??
Ik ben zo benieuwd hoe dit nou zit?? Ik kan me voorstellen dat de meningen nogal verdeeld zullen zijn, vooral onder vrouwen die fulltime werken of fulltime huisvrouw zijn??
zaterdag 13 oktober 2007 om 20:45
Wat is in hemelsnaam jouw referentie kader? als je schrijft het baantje van mama komt meestal niet in de top 5 van prioriteiten lijstje? Ik ken geen vrouwen die niet werken, oh ja, 1, mijn schoonzus, alle vrouwen die ik ken werken, full of parttime en allemaal vinden ze dat leuk en belangrijk, staat niet op nr 1 op hun lijstje (dat kan ook niet als je kinderen hebt, dan staan die namelijk nummer 1) maar zeker wel binnen de top 5.
zaterdag 13 oktober 2007 om 20:45
Traincha, het lijkt mij alleen maar heel slim om bij het aangaan van je relatie eens een keer te denken 'en wat als het mis gaat?' Het lijkt mij nog slimmer om te zorgen dat je ten alle tijden voor jezelf kunt zorgen. Is in mijn ogen een veel betere verzekering.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zaterdag 13 oktober 2007 om 20:48
zaterdag 13 oktober 2007 om 20:49
zaterdag 13 oktober 2007 om 20:50
Overigens is niet een werkende moeder een goed voorbeeld voor haar kinderen, maar een gelukkige moeder. Of ze nou werkt , fulltime, partime of thuis is. Dat is belangrijk en een voorbeeld. Een werkende ongelukkige moeder is echt geen goed voorbeeld, en een thuisblijvende ongelukkige moeder is ook geen goed voorbeeld.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
zaterdag 13 oktober 2007 om 20:53
Traincha, ik ben (uiteraard, zou ik willen zeggen) ook met die insteek geen relatie aangegaan. En natuurlijk kun je ook niet alle mogelijke problemen die ooit in je leven kunnen opdoemen voor zijn.
Maar ik ben ook geen relatie aangegaan om me op een bepaald moment financieel compleet afhankelijk van mijn partner op te stellen. En alhoewel die financiele afhankelijkheid niet eens de hoofdreden is dat ik graag ook werk naast mijn gezin, is het voor mij wel een belangrijk argument (of zo je wilt: mooi meegenomen).
Borodini, dingen die ik thuisblijfmoeders vaak zie aandragen als mogelijkheden om je ook dan te blijven ontwikkelen zijn heel vaak dingen die schoolgerelateerd zijn. Knutsel-, overblijf-, klaar-over-, luizen- of voorleesmoeders worden dan als voorbeelden genoemd. En da's allemaal leuk en aardig, maar die komen pas op de proppen als je kind op school zit en je dus alweer 4 jaar verder bent voordat je aan dat soort dingen toekomt. Nu mijn oudste nog geen 3 is, zijn de mogelijkheden gewoon beperkter. Ook al door het feit dat bijvoorbeeld veel van mijn vriendinnen ook werken en juist vaak op dagen dat ik met de kleinen thuis ben.
Bovendien, zelfs al zou ik straks als oudste naar school gaat iets van bovengenoemde zaken gaan doen, dan nog is dat kindgerelateerd. En alhoewel mijn kinderen het belangrijkste in mijn leven zijn, houdt dat niet in dat de rest daarmee ophoudt en ik het ook leuk en vooral belangrijk vind om als Athena (en dus niet als moeder-van) aan de maatschappij deel te nemen. En dat doe ik dus op mijn werk.
Maar ik ben ook geen relatie aangegaan om me op een bepaald moment financieel compleet afhankelijk van mijn partner op te stellen. En alhoewel die financiele afhankelijkheid niet eens de hoofdreden is dat ik graag ook werk naast mijn gezin, is het voor mij wel een belangrijk argument (of zo je wilt: mooi meegenomen).
Borodini, dingen die ik thuisblijfmoeders vaak zie aandragen als mogelijkheden om je ook dan te blijven ontwikkelen zijn heel vaak dingen die schoolgerelateerd zijn. Knutsel-, overblijf-, klaar-over-, luizen- of voorleesmoeders worden dan als voorbeelden genoemd. En da's allemaal leuk en aardig, maar die komen pas op de proppen als je kind op school zit en je dus alweer 4 jaar verder bent voordat je aan dat soort dingen toekomt. Nu mijn oudste nog geen 3 is, zijn de mogelijkheden gewoon beperkter. Ook al door het feit dat bijvoorbeeld veel van mijn vriendinnen ook werken en juist vaak op dagen dat ik met de kleinen thuis ben.
Bovendien, zelfs al zou ik straks als oudste naar school gaat iets van bovengenoemde zaken gaan doen, dan nog is dat kindgerelateerd. En alhoewel mijn kinderen het belangrijkste in mijn leven zijn, houdt dat niet in dat de rest daarmee ophoudt en ik het ook leuk en vooral belangrijk vind om als Athena (en dus niet als moeder-van) aan de maatschappij deel te nemen. En dat doe ik dus op mijn werk.
zaterdag 13 oktober 2007 om 20:54
omdat jouw referentie kader zo ontzettend beperkt en negatief is. Dat vind ik een vreemd refentie kader. Mijn referentie kader is heel anders. Daar vindt iedereen die ik ken en meemaak werken leuk en belangrijk, of het nou gaat om 40 uur per week of 8 uur week. Een paar mensen hebben hun baan op nr 1 staan en dat zijn nou net niet de leukste mensen die ik ken.
En verder ben ik het helemaal eens met borodini, een gelukkige moeder is een goed voorbeeld. En qua sociale contacten en ontwikkeling heb ik mijn werk echt niet nodig.
En verder ben ik het helemaal eens met borodini, een gelukkige moeder is een goed voorbeeld. En qua sociale contacten en ontwikkeling heb ik mijn werk echt niet nodig.
zaterdag 13 oktober 2007 om 20:55
Zuss, ik zeg ook niet dat je geen gelijk hebt, maar het lijkt mij gewoon niet een scenario waar je op voorhand al vanuit moet gaan. Ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen, maar het klinkt mij in de oren als een relatie aangaan onder de opschortende voorwaarde van je eigen onafhankelijkheid ofzoiets ofwel we gaan alleen een relatie aan als ik ten alle tijden mijn eigen onafhankelijkheid behoud.
zaterdag 13 oktober 2007 om 20:56
Natuurlijk is het verstandig om rekening te houden met "als dat", maar dan nog....als na een scheiding het salaris van pa wegvalt, wordt het ook knap lastig om van 1 inkomen rond te komen. Nogal wat vrouwen worden onderbetaald, ook als zij fulltime werken. Bijvoorbeeld in de zorg. Een verpleegkundige verdient zo weinig dat zij naar alle waarschijnlijkheid niet rond zal kunnen komen van haar loon, na een evt scheiding.
zaterdag 13 oktober 2007 om 20:56
Arwen, ik ken ook evenveel voorbeelden van werkende moeders die wel een normaal arbeidsethos hebben hoor.
@Borodin: ik vind een moeder die niet aan haar kids laat zien dat vrouwen ook meer kunnen dan alleen maar moederen geen goed voorbeeld. Althans, niet op dat gebied.
@Borodin: ik vind een moeder die niet aan haar kids laat zien dat vrouwen ook meer kunnen dan alleen maar moederen geen goed voorbeeld. Althans, niet op dat gebied.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zaterdag 13 oktober 2007 om 20:59
zuss als dat zo is, dan moet je niet schrijven over dat het baantje van mama meestal (dus vaker niet dan wel) niet in haar top 5 lijstje van prioriteiten voorkomt. Misschien muggezifterij, maar zoals jij het schreef vinden moeders hun werk dus meestal totaal onbelangrijk en hobbelt het ergens achter aan. En dat is dus gewoon niet waar. Bij sommige vrouwen, bij sommige mannen ook, maar zeker niet meestal, en dat is wat jij schreef en wat ik vreemd vond.
.
Zo had ik het nog niet bekeken!
zaterdag 13 oktober 2007 om 21:08
zaterdag 13 oktober 2007 om 22:14
Ik evenmin, het was slechts een vooraankondiging van de verweren die de meeste financieel afhankelijken aanvoeren ter verdediging van het feit waarom zíj echt niet financieel zelfstandig hoeven te blijven.
Ik ben een relatie aangegaan omdat het wat toevoegt aan mijn leven. Net zoals kinderen wat toevoegen. En mijn baan wat toevoegt.
zaterdag 13 oktober 2007 om 22:19
Ik pas me slechts aan aan het referentiekader van een aantal dames hier. Vooral degenen die posten dat ze thuisblijven "omdat je niet weet hoe lang je elkaar hebt" en je dus zoveel mogelijk tijd met je kind moet doorbrengen. En dat voor elkaar krijgen door papa meer te laten werken. Die daardoor minder tijd met kind doorbrengt. Maar hee, da's slechts de papa, so who cares?
