Relaties
alle pijlers
Breuk met je familie
woensdag 17 oktober 2007 om 11:57
Hallo,
In mijn familie heeft een aantal jaar geleden een drama plaatsgevonden ( zus heeft gebroken met iedereen) en dat feit heeft nogal wat gevolgen gehad, met name voor mijn ouders. Die zien hun kleinkinderen niet meer en ze lijden daar onder, en nu ben ik benieuwd of anderen misschien met dat bijltje hebben gehakt en hoe ga je hier mee dan mee om?
Er wordt continue gesproken over mogelijkheden om deze impasse te doorbreken maar niemand weet hoe...zelf denk ik daar sceptisch over; ik verwacht niet dat dit op te lossen is, maar ik ben wel benieuwd of er mensen zijn die willen vertellen hoe zij er mee omgaan. Ook ben ik benieuwd naar mensen die zelf hebben gebroken, en waarom.
In mijn familie heeft een aantal jaar geleden een drama plaatsgevonden ( zus heeft gebroken met iedereen) en dat feit heeft nogal wat gevolgen gehad, met name voor mijn ouders. Die zien hun kleinkinderen niet meer en ze lijden daar onder, en nu ben ik benieuwd of anderen misschien met dat bijltje hebben gehakt en hoe ga je hier mee dan mee om?
Er wordt continue gesproken over mogelijkheden om deze impasse te doorbreken maar niemand weet hoe...zelf denk ik daar sceptisch over; ik verwacht niet dat dit op te lossen is, maar ik ben wel benieuwd of er mensen zijn die willen vertellen hoe zij er mee omgaan. Ook ben ik benieuwd naar mensen die zelf hebben gebroken, en waarom.
woensdag 17 oktober 2007 om 12:10
Jeetje wat erg.
Is er wat gebeurt dat deze breuk zo is gekomen?
Mijn man heeft voor dat wij wat met elkaar hadden ook een breuk gehad met zijn fam.
5 jaar lang.
zit een heel verhaal achter maar door toestanden heeft zijn vader gezegt van als je nu wegloopt ben je mijn zoon niet meer en dat viel bij mijn man verkeerd.Hij heeft wel geprobeert om contact met zijn vader en de fam te leggen maar hij kreeg in die tijd geen reactie terug.
Toe heeft mijn man het er maar bij neer gelegd hij had er ook geen zin meer in.
5 jaar later stond zijn vader's busje in de straat waar mijn man woonde en hij had al wat in de gaten.
Mijn man stapte het huis in en werdt al opgevangen door zijn moeder om te vragen dat ze moest blijven of naar huis moest gaan.(Zijn vader en moeder waren al een tijd gescheiden)
mijn man zei ik red het wel.
Ze hebben het toen ook nooit echt uit gepraat maar uit sommige dingen heeft zijn vader heel veel spijt van wat hij in die tijd heeft gedaan en nog wel.
Zijn vader is nog steeds blij dat hij het in die tijd het goed heeft gemaakt maar niet met zoveel woorden. Ook door zijn gezondheid redenen.
Is er wat gebeurt dat deze breuk zo is gekomen?
Mijn man heeft voor dat wij wat met elkaar hadden ook een breuk gehad met zijn fam.
5 jaar lang.
zit een heel verhaal achter maar door toestanden heeft zijn vader gezegt van als je nu wegloopt ben je mijn zoon niet meer en dat viel bij mijn man verkeerd.Hij heeft wel geprobeert om contact met zijn vader en de fam te leggen maar hij kreeg in die tijd geen reactie terug.
Toe heeft mijn man het er maar bij neer gelegd hij had er ook geen zin meer in.
5 jaar later stond zijn vader's busje in de straat waar mijn man woonde en hij had al wat in de gaten.
Mijn man stapte het huis in en werdt al opgevangen door zijn moeder om te vragen dat ze moest blijven of naar huis moest gaan.(Zijn vader en moeder waren al een tijd gescheiden)
mijn man zei ik red het wel.
Ze hebben het toen ook nooit echt uit gepraat maar uit sommige dingen heeft zijn vader heel veel spijt van wat hij in die tijd heeft gedaan en nog wel.
Zijn vader is nog steeds blij dat hij het in die tijd het goed heeft gemaakt maar niet met zoveel woorden. Ook door zijn gezondheid redenen.
woensdag 17 oktober 2007 om 12:49
Dus eigenlijk omdat je ouders de kleinkinderen zo missen willen jullie de situatie oplossen?
Daar heb ik wel een beetje moeite mee. What about je zus? Ze zal heus wel haar redenen gehad hebben om te breken met de familie. En kennelijk is zij niet de moeite waard van het contactherstel, maar haar offspring.
Ik denk dat als je ouders zich erbij neergelegd hebben dat ze geen contact meer hebben met hun dochter, daar ook de consequenties van moeten nemen. Als ze háár zo missen zou ik nog een poging doen. Ik bedoel, erger dan dit kan toch niet, dat ís al gebeurd.
Overigens is er bij ons in de familie ook zo'n situatie en daar werd ook gepoogd ( door de ouders ) het contact omwille van de kleinkinderen te herstellen. Dat viel niet goed. En dat lijkt me logisch.
Succes ermee!
Daar heb ik wel een beetje moeite mee. What about je zus? Ze zal heus wel haar redenen gehad hebben om te breken met de familie. En kennelijk is zij niet de moeite waard van het contactherstel, maar haar offspring.
Ik denk dat als je ouders zich erbij neergelegd hebben dat ze geen contact meer hebben met hun dochter, daar ook de consequenties van moeten nemen. Als ze háár zo missen zou ik nog een poging doen. Ik bedoel, erger dan dit kan toch niet, dat ís al gebeurd.
Overigens is er bij ons in de familie ook zo'n situatie en daar werd ook gepoogd ( door de ouders ) het contact omwille van de kleinkinderen te herstellen. Dat viel niet goed. En dat lijkt me logisch.
Succes ermee!
woensdag 17 oktober 2007 om 13:13
Eens met Evidenza. Als je iets goed wilt maken, moet dat natuurlijk wel om de juiste redenen zijn. Heb je een idee waarom je zus het contact heeft verbroken? Als dat zo is, moeten jullie (overige familieleden) misschien eens met z'n allen om tafel om dat probleem te bespreken en na te denken over een eventuele oplossing. Vanuit mijn visie zou dit echter alleen moeten gebeuren als jouw ouders (en de rest van de familie) het goed wil maken, omdat ze je zus zo missen. Dus niet alleen om de kleinkinderen.
Fortis et liber
woensdag 17 oktober 2007 om 13:33
Evidenza slaat de spijker op z'n kop: Het contact zou alleen hersteld moeten worden vanwege hun gemis naar hun dochter, niet alleen vanwege de kleinkinderen.
Ik heb het contact met mijn ouders verbroken maar ga niet helemaal hier uitwijden over het hoe en waarom. Ook ik heb kinderen en mijn ouders zien hun kleinkinderen dus ook niet meer. Manipulatie is daarbij niet uit de lucht (of eigenlijk: Is continu de drijfveer en ook 1 van de grootste reden om contact te verbreken) en ook bij hen werd er alleen gehamerd op het feit dat ze recht hadden om hun kleinkinderen te zien, dat ze de kinderen zoveel miste, bladiebladiebla. Zal allemaal wel zo zijn maar daar zijn oude en telkens terugkerende problemen niet mee opgelost. En daardoor geen reden om contact te herstellen.
Hoe ik hiermee omga? Niet. Ik heb mijn leven, zij dat van hen. Neem geen genoegen meer met compromissen die niet worden nageleefd en die inderdaad alleen werden gemaakt vanwege de kleinkinderen. Hoevaak ik al naar hen toe bewezen heb dat ik mijzelf best weg wil cijferen ten gunste van hen en kleinkinderen zodat dat contact gezond bleef en achteraf toch weer een trap na kreeg.. is niet na te tellen. Dus jammer maar helaas.
Sterkte, als ik jou was zou ik me er eigenlijk maar buiten houden, Zamirah.
In mijn familie is ook getracht te bemiddelen (door tante en nichten) maar dat viel bij mijn ouders niet goed. Stukje ego ofzo wat in de weg zit dus een hoop gezeik weer richting die tante en nichten, nou ja, je werd er niet vrolijk van.
Voor je het weet zit je er zelf ook middenin.
Ik heb het contact met mijn ouders verbroken maar ga niet helemaal hier uitwijden over het hoe en waarom. Ook ik heb kinderen en mijn ouders zien hun kleinkinderen dus ook niet meer. Manipulatie is daarbij niet uit de lucht (of eigenlijk: Is continu de drijfveer en ook 1 van de grootste reden om contact te verbreken) en ook bij hen werd er alleen gehamerd op het feit dat ze recht hadden om hun kleinkinderen te zien, dat ze de kinderen zoveel miste, bladiebladiebla. Zal allemaal wel zo zijn maar daar zijn oude en telkens terugkerende problemen niet mee opgelost. En daardoor geen reden om contact te herstellen.
Hoe ik hiermee omga? Niet. Ik heb mijn leven, zij dat van hen. Neem geen genoegen meer met compromissen die niet worden nageleefd en die inderdaad alleen werden gemaakt vanwege de kleinkinderen. Hoevaak ik al naar hen toe bewezen heb dat ik mijzelf best weg wil cijferen ten gunste van hen en kleinkinderen zodat dat contact gezond bleef en achteraf toch weer een trap na kreeg.. is niet na te tellen. Dus jammer maar helaas.
Sterkte, als ik jou was zou ik me er eigenlijk maar buiten houden, Zamirah.
In mijn familie is ook getracht te bemiddelen (door tante en nichten) maar dat viel bij mijn ouders niet goed. Stukje ego ofzo wat in de weg zit dus een hoop gezeik weer richting die tante en nichten, nou ja, je werd er niet vrolijk van.
Voor je het weet zit je er zelf ook middenin.
woensdag 17 oktober 2007 om 15:57
Nee, het is uiteraard niet zo dat het alleen om de kleinkinderen gaat. Maar wel een bijkomstigheid. Daarbij komt, dat haar kinderen nu weggehouden worden bij hun familie. Ik ben eerlijk gezegd benieuwd wat ze haar kinderen dan heeft verteld..ze zijn nog te klein om daar zelf een beslissing in te nemen. Het gaat om mijn eigen zus trouwens, en zij wil niemand meer zien, niet alleen mijn (onze) ouders niet, maar ook mij niet. En de hele familie niet, mijn nichten en neven, tantes en ooms, etc.
Kijk, ik snap dat wanneer jezelf de gene bent geweest die de breuk heeft gewild, je dan gewoon je leven hebt, lijkt me. En dat je je niet druk maakt om hoe je daarmee omgaat.
Het gaat mij om de achterblijvers zeg maar.
Kijk, ik snap dat wanneer jezelf de gene bent geweest die de breuk heeft gewild, je dan gewoon je leven hebt, lijkt me. En dat je je niet druk maakt om hoe je daarmee omgaat.
Het gaat mij om de achterblijvers zeg maar.
woensdag 17 oktober 2007 om 17:20
Hallo,
In mijn familie heeft dit ook plaatsgevonden. Niet in mijn gezin, maar bij een zus van mijn vader en twee nichtjes van mij.
In alledrie de gevallen werd er met de ouders gebroken. En eigenlijk hadden alle gevallen dezelfde oorzaak. Namelijk dat de ouders niet blij waren met de keuze van de partner van hun kinderen. Allemaal ook aan mijn vaders zijde van de familie.
Mijn ouders zijn niet conservatief ingesteld, maar er zijn familieleden in mijn familie die dat wel zijn.
In de situatie van mijn nichtjes weet ik dat hun ouders erg conservatief waren/zijn. Zo conservatief dat ze niet uitmochten met vriendinnen en al helemaal geen vriend mochten hebben. Uiteindelijk hebben ze allebei een vriend gekregen.(wij zijn surinaams) De vriendjes waren niet-surinaams en dat kon dus echt niet volgens mijn oom en tante.
Mijn oom en tante hebben/hadden bepaalde stappen voor hun dochters in hun hoofd. O.a. niet uitgaan, geen vriendjes en als er wel een komt dan moet dat een surinamer zijn en wordt ermee getrouwd. Als je uit huis gaat, dan is dat bij het trouwen.
Mijn nichtjes zijn/waren meisjes die alles wilden wat hun ouders niet wilden.
Dat werkt niet als je een totaal ander beeld hebt van wat je wil.
Dat leidde tot spanningen.
Uiteindelijk toen ze dus een niet-surinaams vriendje kregen, barstte voor mijn oom de bom. Hij wilde z'n dochters niet meer zien.
Men nichtjes hebben zo ook het contact met derest van de familie verbroken.
En ik weet zeker dat er geen contact meer komt. Er speelt ook een soort van trots.
Men nichtjes vinden dat zij beperkt zijn in hun opvoeding (waar ook iets voor valt te zeggen)
Men oom en tante vinden dat men nichtjes teveel vrijheden wilden. (Valt ook iets voor te zeggen) (als je dochter stiekem uitgaat, zonder dat ze het vraagt, en zegt dat ze bij oma slaapt, dan raak je ook het vertrouwen kwijt in je dochter(16 jaar))
Dus het is niet zo zwart/wit en dat maakt het lastig om een van de twee gelijk te geven. Beide hebben hun punten.
In mijn familie heeft dit ook plaatsgevonden. Niet in mijn gezin, maar bij een zus van mijn vader en twee nichtjes van mij.
In alledrie de gevallen werd er met de ouders gebroken. En eigenlijk hadden alle gevallen dezelfde oorzaak. Namelijk dat de ouders niet blij waren met de keuze van de partner van hun kinderen. Allemaal ook aan mijn vaders zijde van de familie.
Mijn ouders zijn niet conservatief ingesteld, maar er zijn familieleden in mijn familie die dat wel zijn.
In de situatie van mijn nichtjes weet ik dat hun ouders erg conservatief waren/zijn. Zo conservatief dat ze niet uitmochten met vriendinnen en al helemaal geen vriend mochten hebben. Uiteindelijk hebben ze allebei een vriend gekregen.(wij zijn surinaams) De vriendjes waren niet-surinaams en dat kon dus echt niet volgens mijn oom en tante.
Mijn oom en tante hebben/hadden bepaalde stappen voor hun dochters in hun hoofd. O.a. niet uitgaan, geen vriendjes en als er wel een komt dan moet dat een surinamer zijn en wordt ermee getrouwd. Als je uit huis gaat, dan is dat bij het trouwen.
Mijn nichtjes zijn/waren meisjes die alles wilden wat hun ouders niet wilden.
Dat werkt niet als je een totaal ander beeld hebt van wat je wil.
Dat leidde tot spanningen.
Uiteindelijk toen ze dus een niet-surinaams vriendje kregen, barstte voor mijn oom de bom. Hij wilde z'n dochters niet meer zien.
Men nichtjes hebben zo ook het contact met derest van de familie verbroken.
En ik weet zeker dat er geen contact meer komt. Er speelt ook een soort van trots.
Men nichtjes vinden dat zij beperkt zijn in hun opvoeding (waar ook iets voor valt te zeggen)
Men oom en tante vinden dat men nichtjes teveel vrijheden wilden. (Valt ook iets voor te zeggen) (als je dochter stiekem uitgaat, zonder dat ze het vraagt, en zegt dat ze bij oma slaapt, dan raak je ook het vertrouwen kwijt in je dochter(16 jaar))
Dus het is niet zo zwart/wit en dat maakt het lastig om een van de twee gelijk te geven. Beide hebben hun punten.
woensdag 17 oktober 2007 om 17:24
O jaa,
in dit geval is er ook getracht te bemiddelen. Maar dat viel ook niet goed.
Want beiden wilden dat de ander concessies moest doen.
De bemiddelaar (mijn vader) trok volgens beiden de partij voor de ander.
En werd dus de zondebok. Beiden willen geen contact meer met men vader en niet met elkaar.
in dit geval is er ook getracht te bemiddelen. Maar dat viel ook niet goed.
Want beiden wilden dat de ander concessies moest doen.
De bemiddelaar (mijn vader) trok volgens beiden de partij voor de ander.
En werd dus de zondebok. Beiden willen geen contact meer met men vader en niet met elkaar.
woensdag 17 oktober 2007 om 18:10
Zamirah, wat verdrietig! Hoe is het voor jou om je zus niet meer te zien? Ik weet niet of jullie goed contact hadden, maar het lijkt me vreselijk!
De reden waarom het contact verbroken is lijkt me belangrijk in deze. Weet jij de reden, heeft je zus jou vertelt waarom ze ook jou niet meer wil zien bijvoorbeeld?
Niet dat je het hier moet vertellen hoor, dat moet je helemaal zelf weten. Maar kun jij je inleven in de keus van je zus, vanuit haar optiek?
Het is lastig als helemaal niemand meer contact heeft. je kunt dan ook niet peilen hoe je zus er inmiddels tegenover staat. Wat je zou kunnen doen is contact zoeken met een onafhankelijk persoon; een hulpverlener, een mediator, en vragen of die een poging eil doen om jullie eens om de tafel te krijgen. in ieder geval om eens te horen hoe het is, of de gevoelens nog steeds hetzelfde zijn. En om dan in dat gesprek eens te kijken of er een opening is om door te praten, het contact langzaam te herstellen.
Misschien is die opening er niet, maar is je zus best bereid om een keer eenmalig te praten, in bijzijn van een objectieve intermediair. Zelf heb ik wel eens dit soort contacten gelegd en gesprekken gevoerd met clienten. Soms met schoorvoetend resultaat, maar vaak ook zonder.
Toch kan het ook goed voelen om een hand te hebben gereikt naar je zus, een keer opening te hebben gegeven. Lukt het niet dan is dat verdrietig, maar niet minder verdrietig dan nu. Je loopt dan niet meer met het gevoel: "zal ik, kan ik...." Als je niets voelt, zou je dit ook nog kunnen doen middels een brief aan je zus, waarin je vertelt hoe jij je voelt. Het lijkt me wel belangrijk, dat als jij het contact zoekt met haar, het eerst alleen over jou en haar gaat. Dat je niet komt als vertegenwoordiger van de familie. Voor haar misschien te beladen en voor jou een te grote taak.
Kun je hier iets mee?
De reden waarom het contact verbroken is lijkt me belangrijk in deze. Weet jij de reden, heeft je zus jou vertelt waarom ze ook jou niet meer wil zien bijvoorbeeld?
Niet dat je het hier moet vertellen hoor, dat moet je helemaal zelf weten. Maar kun jij je inleven in de keus van je zus, vanuit haar optiek?
Het is lastig als helemaal niemand meer contact heeft. je kunt dan ook niet peilen hoe je zus er inmiddels tegenover staat. Wat je zou kunnen doen is contact zoeken met een onafhankelijk persoon; een hulpverlener, een mediator, en vragen of die een poging eil doen om jullie eens om de tafel te krijgen. in ieder geval om eens te horen hoe het is, of de gevoelens nog steeds hetzelfde zijn. En om dan in dat gesprek eens te kijken of er een opening is om door te praten, het contact langzaam te herstellen.
Misschien is die opening er niet, maar is je zus best bereid om een keer eenmalig te praten, in bijzijn van een objectieve intermediair. Zelf heb ik wel eens dit soort contacten gelegd en gesprekken gevoerd met clienten. Soms met schoorvoetend resultaat, maar vaak ook zonder.
Toch kan het ook goed voelen om een hand te hebben gereikt naar je zus, een keer opening te hebben gegeven. Lukt het niet dan is dat verdrietig, maar niet minder verdrietig dan nu. Je loopt dan niet meer met het gevoel: "zal ik, kan ik...." Als je niets voelt, zou je dit ook nog kunnen doen middels een brief aan je zus, waarin je vertelt hoe jij je voelt. Het lijkt me wel belangrijk, dat als jij het contact zoekt met haar, het eerst alleen over jou en haar gaat. Dat je niet komt als vertegenwoordiger van de familie. Voor haar misschien te beladen en voor jou een te grote taak.
Kun je hier iets mee?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 17 oktober 2007 om 18:16
De reden volgens mijn zus is, dat er bij haar veel oud zeer is uit de jeugd. Ik heb ongeveer dezelfde jeugd gehad, maar ik ga er blijkbaar anders mee om.
Oh Poezewoes, ik zie nu pas je post. Ik zal hem even lezen, en daarna reageren.
Oh Poezewoes, ik zie nu pas je post. Ik zal hem even lezen, en daarna reageren.
anoniem_20981 wijzigde dit bericht op 17-10-2007 18:19
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
% gewijzigd
woensdag 17 oktober 2007 om 18:43
Bedankt voor alle reacties.
Poez, we hadden vroeger een goed contact. Als kinderen was het prima, later als pubers ging het wat minder, maar vanaf dat we allebei het huis uit zijn is het een tijd zelfs heel goed geweest. Zij woonde als eerste op kamers en ik ging heel vaak naar haar toe in die tijd. Samen stappen enzo, veel gesprekken, natuurlijk ook over onze ouders en jeugd. Zij had ook toen al veel problemen met mijn ouders. Ze heeft vaak gezegd " ik kap met ze", (tegen mij zei ze dat dus) en ik voelde me dan vaak een intermediair, want ik stond een beetje tussen zus en ouders in voor mijn gevoel.
En nu dus al een tijd dit. Ik had nooit verwacht dat ze echt zou breken met mijn ouders, maar al helemaal niet met mij!
Laat staan de hele rest van de familie.
Poez, we hadden vroeger een goed contact. Als kinderen was het prima, later als pubers ging het wat minder, maar vanaf dat we allebei het huis uit zijn is het een tijd zelfs heel goed geweest. Zij woonde als eerste op kamers en ik ging heel vaak naar haar toe in die tijd. Samen stappen enzo, veel gesprekken, natuurlijk ook over onze ouders en jeugd. Zij had ook toen al veel problemen met mijn ouders. Ze heeft vaak gezegd " ik kap met ze", (tegen mij zei ze dat dus) en ik voelde me dan vaak een intermediair, want ik stond een beetje tussen zus en ouders in voor mijn gevoel.
En nu dus al een tijd dit. Ik had nooit verwacht dat ze echt zou breken met mijn ouders, maar al helemaal niet met mij!
Laat staan de hele rest van de familie.
woensdag 17 oktober 2007 om 18:47
woensdag 17 oktober 2007 om 19:15
Nee, juist het tegendeel! Hij is het er niet zo mee eens, maar hij doet/kan verder niks om de situatie te verbeteren. Helaas, hij zou een rol kunnen spelen, maar mijn zus is (ook naar hem toe) een erg dominante persoonlijkheid. Dus ik vrees dat hij niet zoveel te vertellen heeft.
Hij heeft eens in een brief geschreven dat hij de keus van haar te respecteren heeft.
Hij heeft eens in een brief geschreven dat hij de keus van haar te respecteren heeft.
woensdag 17 oktober 2007 om 19:44
Mijn nichtjes hebben nog een zusje en een broertje. Met dat neefje ging ik veel om ( nog steeds wel, alleen je wordt ouder en gaat andere levens leiden).
Maar het punt wat ik wil maken is dat zij dezelfde opvoeding hebben gehad, maar het anders hebben ervaren. Tussen hen en hun ouders is niets aan de hand.
Ik denk bij men nichtjes en hun ouders dat hun persoonlijkheden met elkaar botsen. Er is gewoon teveel verschil in opvattingen tussen hen.
Maar het punt wat ik wil maken is dat zij dezelfde opvoeding hebben gehad, maar het anders hebben ervaren. Tussen hen en hun ouders is niets aan de hand.
Ik denk bij men nichtjes en hun ouders dat hun persoonlijkheden met elkaar botsen. Er is gewoon teveel verschil in opvattingen tussen hen.
woensdag 17 oktober 2007 om 19:53
Goed van hem! Ik kan het heel erg respecteren dat de ene partner de andere zo steunt, ook al is hij/zij het niet eens met de persoonlijke keus van zijn wederhelft. Fijn voor je zus dat ze zo'n loyale man heeft getroffen.
Tsja, zonder de reden te weten heb ik niet veel output meer dan ik al heb geschreven. De reden wil je duidelijk niet noemen (zou ik ook niet zo doen op een forum), je mag me mailen als je wilt, maar ik kan me ook voorstellen dat dat niet is wat je met dit topic wilde bereiken.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 17 oktober 2007 om 19:59
Nou, ik vind het wel fijn om er wat over van gedachten te kunnen wisselen. De reden is een "rotjeugd"...mijn zus verwijt mijn ouders (en dan vooral mijn vader) heel veel. In sommige dingen kan ik best wel meegaan, maar zoals ik al zei: ook al ben ik het soms wel met haar eens geweest, dat is voor mij nooit een reden geweest om met hen te breken. Niet dat ik ze heel veel zie, maar toch wel eens per maand ongeveer. Zelf heb ik de "rotjeugd" naast me neergelegd, en ik wil er op een volwassen manier mee om kunnen gaan, zonder ruzies e.d.
De laatste jaren ging het wel wat minder tussen haar en mij, en voelde ik wel vaak wrijving. Totdat ik een mail kreeg, dat ze geen hecht contact meer wilde, maar elkaar alleen af en toe zien op een begrafenis of huwelijk enzo. Maar ik heb haar nooit meer gezien.
De laatste jaren ging het wel wat minder tussen haar en mij, en voelde ik wel vaak wrijving. Totdat ik een mail kreeg, dat ze geen hecht contact meer wilde, maar elkaar alleen af en toe zien op een begrafenis of huwelijk enzo. Maar ik heb haar nooit meer gezien.
woensdag 17 oktober 2007 om 20:15
Tja.....
dat is lastig! Ik ken de situatie niet en jou en je zus niet, maar het lijkt net of zij jou ook als een deel van je ouders en haar jeugd ziet en je daardoor (onbewust) afstoot!!
Als ik op een psychologische manier redeneer! Pin me hier niet op vast hoor!! (is een hersenspinsel van mij)
En nogmaals ik vind het echt jammer voor jou!!
dat is lastig! Ik ken de situatie niet en jou en je zus niet, maar het lijkt net of zij jou ook als een deel van je ouders en haar jeugd ziet en je daardoor (onbewust) afstoot!!
Als ik op een psychologische manier redeneer! Pin me hier niet op vast hoor!! (is een hersenspinsel van mij)
En nogmaals ik vind het echt jammer voor jou!!
woensdag 17 oktober 2007 om 21:45
woensdag 17 oktober 2007 om 22:41
Ik maak op dit moment gedeeltelijk dezelfde dingen mee binnen mijn familie. Mijn broef heeft ruim een jaar geleden aangegeven geen contact meer te willen met mijn ouders, en heeft mij daarin meegesleept. Op zich verschil dat er bij ons geen kleinkinderen in het spel zijn. Slechts een broer met een hoop psychische issues waar hij zich niet overheen kan zetten.
Ik vind de situatie bijzonder moeilijk. Ik heb altijd een hele goede band gehad met hem en mis hem enorm. Maar daartegenover staat dat hij door de psychische problemen een aantal dingen gedaan heeft die ik hem niet (meer) kan vergeven. Dingen gezegd of gedaan die mij en ook mijn ouders heel erg gekwetst hebben. De voordelen van de huidige situatie, namelijk de rust die is weergekeerd in ons gezin, het feit dat hij geen negatieve aandacht meer naar zich toetrekt en zijn dominante en aanwezige persoonlijkheid, wegen op dit moment op tegen dat gemis.
Hij heeft zelf aangegeven dat het afsluiten van contact niet voor eeuwig zal zijn. Maar ik sta zelf op het punt om tegen hem te zeggen dat dat voor mij wel zo geldt. Met pijn in mijn hart, dat wel, het is de enige broer die ik heb. Maar de rust die er nu is, is zoveel beter dat de emotionele achtbaan waar hij me in meesleepte van positieve en negatieve momenten.
Toch blijft het slikken. We wonen in dezelfde plaats, dus de kans dat ik hem zie lopen of bij wederzijdse vrienden een keer tegenkom is vrij groot. En dat doet me dan wel weer wat. Zolang ik hem niet zie, heb ik mijn leven prima voor elkaar. Als ik hem een keer tegenkom, dan zit het me toch weer hoog.
Bij ons heeft een oom nog geprobeerd de impasse te doorbreken. Dat is niet gelukt. Mijn broer was daartoe niet bereid en dan houdt het op. Ik heb ook eigenlijk nooit geloofd dat het wat zou opleveren. Misschien ben ik pessimistisch, maar ik geloof dat alleen als er een concrete situatie is geweest die tot een dergelijk verbreken van contact heeft geleid en niet, zoals bij mij, in een slepende familie- of gezinskwestie die al jaren voortduurt.
Ik vind de situatie bijzonder moeilijk. Ik heb altijd een hele goede band gehad met hem en mis hem enorm. Maar daartegenover staat dat hij door de psychische problemen een aantal dingen gedaan heeft die ik hem niet (meer) kan vergeven. Dingen gezegd of gedaan die mij en ook mijn ouders heel erg gekwetst hebben. De voordelen van de huidige situatie, namelijk de rust die is weergekeerd in ons gezin, het feit dat hij geen negatieve aandacht meer naar zich toetrekt en zijn dominante en aanwezige persoonlijkheid, wegen op dit moment op tegen dat gemis.
Hij heeft zelf aangegeven dat het afsluiten van contact niet voor eeuwig zal zijn. Maar ik sta zelf op het punt om tegen hem te zeggen dat dat voor mij wel zo geldt. Met pijn in mijn hart, dat wel, het is de enige broer die ik heb. Maar de rust die er nu is, is zoveel beter dat de emotionele achtbaan waar hij me in meesleepte van positieve en negatieve momenten.
Toch blijft het slikken. We wonen in dezelfde plaats, dus de kans dat ik hem zie lopen of bij wederzijdse vrienden een keer tegenkom is vrij groot. En dat doet me dan wel weer wat. Zolang ik hem niet zie, heb ik mijn leven prima voor elkaar. Als ik hem een keer tegenkom, dan zit het me toch weer hoog.
Bij ons heeft een oom nog geprobeerd de impasse te doorbreken. Dat is niet gelukt. Mijn broer was daartoe niet bereid en dan houdt het op. Ik heb ook eigenlijk nooit geloofd dat het wat zou opleveren. Misschien ben ik pessimistisch, maar ik geloof dat alleen als er een concrete situatie is geweest die tot een dergelijk verbreken van contact heeft geleid en niet, zoals bij mij, in een slepende familie- of gezinskwestie die al jaren voortduurt.
woensdag 17 oktober 2007 om 23:25
phoeiii.. ik ben zelf diegene geweest die vorig jaar dec het contact heb verbroken met mn moeder (dus blijkbaar ook meteen met mn vader) met mn broer had ik wel contact en de afspraak dat hij er niet tussenin kwam te staan en ik geen info over mn ouders wilde horen via hem.
2 maanden later bleek ik zwanger.. dit hebben zijn gehoord via mn broer en de opmerking "die komt zichzelf wel tegen" sja.. hun gemis..
2 maanden later kwam er een woordenwisseling met mn broer eigenlijk gebaseerd op niets.. hij ging door het lint en wenste me van alles toe.. ook naar mn nog ongeboren kindje..
Dit was de druppel om ook met hem te breken.. afscheid nemen wordt steeds makkelijker zo..
Familie ging zich er ook mee bemoeien en hebben gekozen voor mn ouders... prima.. ik ga niet mijn vuile was buitenhangen en als mn ouders dat wel doen om medelijden te krijgen bij iedereen. so be it.
Het enige wat nog steekt.. mn vader heeft me niet zwanger gezien.. weet niet eens hoe hij het vindt. en ik ben overmorgen uitgerekend..
ook hier speelt de jeugd en opvoeding een hele grote rol.. maar kan het niet opbrengen om het contact te herstellen.. er zal elke keer weer iets gebeurden en opgerakeld worden wat me herinnerd aan vroeger.. Als zij zeggen dat ze recht hebben op contact met hun aankomend kleinkind kan ik ze vertellen dat dat een gunst zou zijn.. mijn kind heeft niet gekozen zulke opa en oma te hebben..
triest maar zo'n keuze om te breken met familie komt niet van de een op andere dag... helaas gaat daar een grote historie aan vooraf..
mijn toekomst is samen met mn vriend en ons kindje.. hun behoren tot het verleden..
2 maanden later bleek ik zwanger.. dit hebben zijn gehoord via mn broer en de opmerking "die komt zichzelf wel tegen" sja.. hun gemis..
2 maanden later kwam er een woordenwisseling met mn broer eigenlijk gebaseerd op niets.. hij ging door het lint en wenste me van alles toe.. ook naar mn nog ongeboren kindje..
Dit was de druppel om ook met hem te breken.. afscheid nemen wordt steeds makkelijker zo..
Familie ging zich er ook mee bemoeien en hebben gekozen voor mn ouders... prima.. ik ga niet mijn vuile was buitenhangen en als mn ouders dat wel doen om medelijden te krijgen bij iedereen. so be it.
Het enige wat nog steekt.. mn vader heeft me niet zwanger gezien.. weet niet eens hoe hij het vindt. en ik ben overmorgen uitgerekend..
ook hier speelt de jeugd en opvoeding een hele grote rol.. maar kan het niet opbrengen om het contact te herstellen.. er zal elke keer weer iets gebeurden en opgerakeld worden wat me herinnerd aan vroeger.. Als zij zeggen dat ze recht hebben op contact met hun aankomend kleinkind kan ik ze vertellen dat dat een gunst zou zijn.. mijn kind heeft niet gekozen zulke opa en oma te hebben..
triest maar zo'n keuze om te breken met familie komt niet van de een op andere dag... helaas gaat daar een grote historie aan vooraf..
mijn toekomst is samen met mn vriend en ons kindje.. hun behoren tot het verleden..
woensdag 17 oktober 2007 om 23:28
@dignety...
herkenbaar verhaal... sommige dingen kunnen namelijk niet met een excuus of wat dan ook meer goedgemaakt worden.. de rust die je ervoor terugkrijgt ook heel herkenbaar..
mn ouders en broer wonen ook in hetzelfde dorp.. 2 straten verder.. maar zie ze echt nooit.. (de enkele keer dat ik ze zie.. ja. dan blijft het weer een paar dagen hoog zitten..) sterkte meis..
herkenbaar verhaal... sommige dingen kunnen namelijk niet met een excuus of wat dan ook meer goedgemaakt worden.. de rust die je ervoor terugkrijgt ook heel herkenbaar..
mn ouders en broer wonen ook in hetzelfde dorp.. 2 straten verder.. maar zie ze echt nooit.. (de enkele keer dat ik ze zie.. ja. dan blijft het weer een paar dagen hoog zitten..) sterkte meis..
