Mijn gezin

Ik........maar nu even niet ; of 't slaapt of het is op stap.........

Wij hebben het voonamelijk leuk met elkaar aan tafel ; we kunnen vreselijk lachen met elkaar ( echt van die gierbuien dat je in je eigen bord zit te kwijlen of je eten over andersmans bord uitsproeit ) .

We kunnen allemaal goed tegen een stootje en zijn om de beurt het mikpunt van de rest .

Zomaar een tafereeltje van mijn gezellige gezin.



Mijn dochter loopt door het huis te stressen want ze moet over een kwartier weg. Haar haar zit stom,d'r lievelings broek is nog niet gestreken,ze is haar fiets sleutel kwijt. Ze vraagt aan mijn vriend of hij haar anders even wil brengen met de auto.

Die zegt na zoveel keer wel gedaan te hebben een keer nee.

Dochter kwaad en in paniek,discussie tussen die twee,pfff

Ik pak geirriteert de autosleutel,en roep dat het een zinloze discussie is,en wil haar gaan brengen.



Jongste van twee stort zich dramatisch voor mijn voeten want mama mag niet weg,nadat vriend hem heeft losgeplukt van mij en ik de deur dicht trek,hoor ik een hysterische huilbui achter de gesloten deur.



Vervolgens heb ik weer een zinloze discussie in de auto met mijn dochter dat ze ook weleens zelf haar kleren kan strijken.



de middelste zit altijd achter de pc,dus die zie ik nooit.



Als ik terug ben plof ik op de bank,kijk eens rond,waarop ik constateer dat er weer een bom is ontploft in huis,en waarom ik altijd diegene ben die het op moet ruimen.

Tsja.....zoals je het leest,ook wij hebben een heel gezellig gezin!

De haard is hier aan, mijn dochter is met haar vader een vloerpuzzel aan het maken, er zijn drie van de vier poezen thuis en ik zit lekker met de laptop aan tafel te luisteren naar het geneuzel van mijn man en dochter over of Dora d'r hoofd nou hier, of daar moet in de puzzel, het keukengordijn is nog dicht en dat blijft ook dicht want wij gaan vandaar helemaal ner-gens heen en we lopen alledrie nog in onze pyama met ons haar alle kanten op.



En dan te bedenken dat ik 6 jaar terug uit het leven wilde stappen. Ik wil nu nog wel 100 jaar leven.

Mijn gezin, dat zijn Man, ik en twee kinderen. Multiculti en geemigreerd. Dat betekende eindeloos beslissen over hoe , wat en waar....

maar vanavond zie ik ons zo zitten, de kinderen moe van een hele dag waterpolo training... Man en ik weer eens samen wat gedaan (ook moe) Ik voor de computer, Man voor de buis en de kids aan de telefoon en een spelletje aan het doen.. Het gaat niet vanzelf maar we lijken op het moment nog lang en gelukkig te zullen leven..

Wat een leuk topic dit! Ik ben er nog lang niet uit of ik ooit moeder wil worden en heb daar meerdere redenen voor. Één daarvan is dat ik me afvraag of er ook echt wel leuke momenten zijn. Het lijkt me vooral heftig en zwaar en je weet pas aan het eind van de rit of je het 'goed' hebt gedaan. In mijn omgeving is iedereen aan het moederen en van wat ik daar zie word ik vaak niet vrolijk...op één vriendenstel na dan. Als ik naar hen kijk en mijn vriend en ik zijn bij hen en zien hoe ze met elkaar om gaan dan worden we helemaal blij. Natuurlijk is het ook daar doorgaans chaos etc., maar je ziet dat de basis er goed is. En heb ik met dit topic nou ook.... Fijn om te lezen wat nou die bijzondere warme momenten samen zijn! Ga vooral door.

Op dit moment weinig gezin hier...

Kleintje ligt te slapen en man is aan het werk, op kantoor. Ik heb Eddie Zoey op de radio en een laptop. En een enorme berg was.



Vanmiddag met kleintje naar de dierentuin en vanavond weer gezellig gezinnetje bij elkaar.

Chica! Er zijn absoluut hele mooie momenten en die zijn er gelukkig vaker dan de minder leuke momenten. Het is net hoe jij en je vriend in het leven staan. Als je zelf nogal gestressed bent zal dat zijn reflectie hebben op de rest van je leven.



En je ziet niet pas aan het eind of het goed is gegaan! De eerste lach, woordjes, stapjes en rare dingen zijn zo mooi! En niets hoeft perfect te zijn. Je doet je best en je hebt plezier met elkaar, wat kan er mis gaan? (uitzonderingen natuurlijk daar gelaten)

Ach, wat een leuk topic! Ik vind het knap van je, Nijn, dat jij het altijd voor elkaar krijgt om onder niet-zo-makkelijke-omstandigheden gewoon rielekst te blijven. Ik wist niet dat je naar een ander land verhuisd was; heel veel succes ermee!



Ik ben ook blij met mijn gezin. Oudste Zoon is uit logeren bij mijn broer (dat vind ik zo fijn om te zeggen, aangezien mijn kinderen slechts 1 oom hebben en de verstandhouding tussen mij en mijn broer heel lang verstoord is geweest, maar sinds ruim een jaar weer goed, en het moet gezegd: hij is de leukste oom van Nederland). Zojuist met de andere 3 kinderen en mijn man uitgebreid ontbeten, nu zit Jongste Dochter lekker aan de eettafel te kleien, Jongste Zoon doet een Dora-spel met mijn man en ik zit lekker even te forummen terwijl Oudste Dochter mij een kop koffie brengt. Jawel, het leven is goed!

Wat een leuk topic! Leuk om te lezen. Ik vind die gezellig chaos altijd wel leuk. Laatst was ik bij mijn oom en tante. Mijn neef en nicht gingen allebei uit (ze zijn net zo oud als ik, dus dan voel ik me even reuze suf dat ik met hun ouders op de bank wijn zit te drinken) dus die vliegen dan door het huis op zoek naar kleding, make-up, vragend om de autosleutels. En ik vind het reuze gezellig.

Ha! Na een zware shitdag gister vandaag ineens weer helemaal heppie de kleppie.



Mijn gezin:



Wij zijn maar met zijn tweetjes, maar mèn wat hebben we het toch vaak gezellig. Twee supermomenten, eentje van zojuist, en eentje van afgelopen donderdagavond.



Net:



De prins en ik gaan cakejes bakken. Allebei nog in pyjama, het huis is een puinhoop maar dat mag de pret niet drukken. Terwijl ik alles klaarzet roept hij: ik ga even opruimen! Braaf ruimt hij de krijtjes die door de hele kamer liggen op, terwijl ik eieren door het beslag roer. Als na 30 minuten de cakejes klaar zijn staan we - hij op zijn kruk - gebroederlijk naast elkaar te bediscussiëren of er nou chocoladehagel of gekleurde hagel of snoepjes opmoeten. De cakejes zijn prachtig en samen eten we er twee. Als ik zeg dat het nu genoeg is geweest zegt hij met veel gevoel voor dramatiek:



Oooooooh....! Ik heb zoooooooooo honger! Kermend grijpt hij naar zijn buik. En ik schater het uit en zeg tóch nee. En terwijl ik dit zit te schrijven komt hij me een cakeje brengen. "Mamma.... ik vind jou zooooo lief."



Donderdagavond:



Aan het einde van de dag is de prins gecrashet. Hij ligt dan ook te slapen. Ik zit heel kneuterig met een plaidje over de voetjes en een kop thee een film te kijken. Ineens hoor ik trippelvoetjes op de gang. Slaapdronken staat hij in de deuropening. "Mamma, ik ben wakker." Hij loopt naar me toe, kruipt op de bank naast me en doet iets ingewikkelds met de plaid zodat zijn eigen voeten er ook onder liggen. Terwijl ik een arm om hem heen sla zodat hij in de holte van mijn schouder ligt zegt hij: "Ooooh... wat gezellig zo hè, met een dekentje?"

eleonora schreef op 21 oktober 2007 @ 11:12:

De haard is hier aan, mijn dochter is met haar vader een vloerpuzzel aan het maken, er zijn drie van de vier poezen thuis en ik zit lekker met de laptop aan tafel te luisteren naar het geneuzel van mijn man en dochter over of Dora d'r hoofd nou hier, of daar moet in de puzzel, het keukengordijn is nog dicht en dat blijft ook dicht want wij gaan vandaar helemaal ner-gens heen en we lopen alledrie nog in onze pyama met ons haar alle kanten op.



En dan te bedenken dat ik 6 jaar terug uit het leven wilde stappen. Ik wil nu nog wel 100 jaar leven.

Hier moet ik even om huilen. Dat het zo positief kan verkeren. Ik merk het stapsgewijs.

Leuk topic om de ervaringen van anderen te lezen! Vooral het stukje van Eleonora klinkt echt heel mooi, gewoon een puzzel van Dora maar toch prachtig hoe je uit zulke kleine dingen je geluk kunt halen



Chica Latina: heel herkenbaar wat je zegt, de twijfels etc. over het wel of niet krijgen van kinderen. Maar als je dan sommige verhalen leest hier dan lijkt het me echt te gek. Ik denk dat wij - vriend en ik - er wel voor gaan hoor. Over een paar jaartjes.

Ik zit achter de laptop. Ben weer eens bij mijn ouders, die 130 kilometer verderop woont. Mijn vader is aan het koken, zodat mijn vriend en ik kunnen mee-eten als hij me strax op komt halen.

Mijn moeder ligt op de bank te slapen, gelukkig dromend, omdat ze vrijdag te horen heeft gekregen dat ze oma wordt.... (nee, niet van mij, van GroteBroer).



Wat een peace.... had ik twaalf jaar geldeden ook niet verwacht, toen ik als blowende puber de hele dag in mijn nest lag, chaggie was als ik er uitkwam, mijn broer maar een Johnnie vond en al helemaal gek werd van het gezeur van mijn moeder.... hahaha!

Sam1973 schreef op 21 oktober 2007 @ 13:22:

[...]





Hier moet ik even om huilen. Dat het zo positief kan verkeren. Ik merk het stapsgewijs.

En ik schiet dan weer vol van jou Sam. Ik hoop zo dat jij ooit ook weer zó vol kan zijn van je leven en dat je iedere ademtocht wel dubbel zo lang wil laten duren, gewoon omdat je bang bent anders tijd te kort te komen en van je geluk te moeten missen.

Leuk topic, Nijn! Ik zit hier op de grond in de badkamer met mijn laptop op schoot, gezellig bij mijn dochter die in bad zit. Zij zit heerlijk te spelen met allemaal beesten in bad, tevreden na vanmorgen haar lievelingssport gedaan te hebben. Man is nog even weg voor zijn hobby, maar die komt dadelijk thuis, dan gaan we met z'n drietjes een spelletje doen, warme chocolademelk en kruidnootjes erbij... gezellig!

Chica Latina schreef op 21 oktober 2007 @ 12:23:

Wat een leuk topic dit! Ik ben er nog lang niet uit of ik ooit moeder wil worden en heb daar meerdere redenen voor. Één daarvan is dat ik me afvraag of er ook echt wel leuke momenten zijn. Het lijkt me vooral heftig en zwaar en je weet pas aan het eind van de rit of je het 'goed' hebt gedaan. In mijn omgeving is iedereen aan het moederen en van wat ik daar zie word ik vaak niet vrolijk...op één vriendenstel na dan. Als ik naar hen kijk en mijn vriend en ik zijn bij hen en zien hoe ze met elkaar om gaan dan worden we helemaal blij. Natuurlijk is het ook daar doorgaans chaos etc., maar je ziet dat de basis er goed is. En heb ik met dit topic nou ook.... Fijn om te lezen wat nou die bijzondere warme momenten samen zijn! Ga vooral door.

Ik herken veel in wat je schrijft. Ik zag het bij andere mensen ook niet gezellig en gespannen zijn, ook ik zag drukte en chaos en vermoeide ouders die het niet leuk meer hadden met elkaar. Een vriendinnetje die drie kinderen kreeg en die voor mij een voorbeeld waren van hoe fout het allemaal kan lopen, zei toen ik zwanger was smalend dat ik maar moest genieten, dat alles anders zou worden. Ze verkneukelde zich blijkbaar echt bij het idee dat ik straks ook, net als zij, overspannen met veel, snel achter elkaar gekregen kinderen in een slecht huwelijk zou zitten.



Nou, ik moest haar teleurstellen. Ondanks een kraambedpsychose en een daarop volgende postnatale depressie (door een traumatische zwangerschap en bevalling) vind ik het met dochter allemaal veel leuker dan zonder. Ik geniet echt ie-de-re dag van mijn gezin. De band met mijn man is alleen maar beter geworden, we hebben het met z'n drieën zó leuk dat ik me weleens afvraag of we wel helemaal normaal zijn.



Moeder of vader worden, een gezin worden is met niets te vergelijken. Ik heb geleerd dat als je het met een partner samen doet het dan zaak is heel zeker te zijn van elkaar. Ik heb met mijn echtgenoot nooit een voorbehoedsmiddel gebruikt. Nooit. Ik was al 32 toen ik hem leerde kennen en ik wíst gewoon dat deze man de vader van mijn kind zou moeten worden, áls ik een kind zou kúnnen krijgen natuurlijk.



De start met mijn dochter was rocky met couveuses, veel ziekenhuisbezoek en dus die depressie maar het gezin was er en dat was er meteen, al voor ik bevallen was.



Keyword?

Humor. Humor, humor, humor, lol in wat je doet hebben, niet alles te serieus nemen, lachen om jezelf en je overbezorgdheid, niet meedoen aan de moederwedstrijd wiens kind het eerste is met alles (daar om lachen), je niet op laten fokken als je kind een keer niet wil eten (gaan ze niet dood van), of niet loopt als het negen maanden is (dat hoeft namelijk helemaal niet, het wordt er geen beter kind an of zo), af en toe oppas om met je geliefde iets te gaan doen en uit te slapen, je vriendinnen niet vergeten en accepteren dat je niet met iedereen over je kind kunt kletsen maar ook mee blijven leven met anderen zonder kinderen.



Jezelf blijven en ook als stel niet alleen vadertje en moedertje gaan zijn, ook je man als man blijven zien en hij jou als vrouw en jij jezelf als vrouw. Iedere maand is het anders met een kind en de natuur regelt het allemaal zo geweldig....



Op het moment dat jij denkt, nou, het zou fijn zijn als mijn kind eens rechtop kan zitten, kan 'ie het! Als jij denkt, het zou toch leuk zijn als 'ie kan staan, op een dag tadaaaaa! Hetzelfde met lopen, praten, het gebeurt allemaal met hulp van jou maar soms doe je er niet eens bewust iets aan en toch is het ineens zo ver. Mijn dochter is drie en weet het verschil tussen links en rechts, van opa & oma geleerd, in één weekend. Klaaarrrrr! Weer een stapje verder.



Ik heb inmiddels ook geaccepteerd dat ik kleien, vingerverven, knippen, plakken e.d. gewoon niet leuk vind. Dat doet ze met haar vader, met mijn ouders en veel op het KDV. Ik vertel zelfgemaakte sprookjes, maak toneelstukken met de Barbies, zing met haar en voor haar, verkleed haar, teken vlinder op haar wangen, leer haar koken, eet haar luchtboterhammen met pindakaas en speculaas die ze in haar eigen poppenkeuken maakt, lees úren voor en kijk foto's van vroeger. Daarbij doen we ballet waarbij ik haar alle kanten opslinger in een onbeholpen pas de deux.



Ik heb gemerkt dat ik mijn dochter moet vertrouwen en dat er dan veel vanzelf gaat en dat ik vooral moet koesteren, liefhebben, lol maken, genieten en mezelf moet blijven.



Een kind, voor mij? Feest!

Vooralsnog een gezin met z'n tweetjes: vriend en ik.

Op het moment zit ik achter de computer, beetje forummen, beetje hyven, beetje studeren. Vriend staat vijf stappen bij me vandaan. Hij is inmiddels al anderhalf uur bezig met koken en het ziet er naar uit dat het nog wel even kan duren. Leuk muziekje aan, behaaglijk warm in huis. En zo nu en dan word ik verblijd met een nieuw kopje thee en een kus.

Hier geen kids, wel heerlijk knus en een zoete inval.

Afgelopen vrijdag, moe van het werk, lekker samen urenlang aan tafel. Wijntje erbij, kaarsje aan, muziekje.

Dan belt Neef aan. Komt samen met zijn pa ff een borrel doen voor Lief's verjaardag. Gezellig!

Zaterdag is Lief aan het werk, ik rommel hier een beetje aan. Opruimen, schoonmaken, eten voor het weekend bedenken. In de stad kom ik mijn moeder tegen, eerst ff samen een bakkie doen bij mij thuis. 's Avonds heerlijk met z'n 2tjes gegeten en in bed DVD van Twin Peaks kijken. En maar tegen elkaar zeggen hoe lekker we het hebben.

Ook vandaag werkt Lief. Ik ontbijt uitgebreid in m'n eentje, kranten erbij, koffie. Dan sporten. Nichtje belt af, is jammer genoeg ziek, dus geen mee-eter vanavond (ze mist Tila's goulash het arme kind)

Lief ligt nu een tukkie te doen op de bank, de goulash pruttelt, ik zit met een wijntje te forummen.

En ik zit hier helemaal gelukkig te wezen, want morgen gaan we samen sporten (voor het eerst in 15 jaar dat we een gezamenlijke hobby hebben ), woensdag naar het theater en vooral, we eten de hele week samen want Lief gaat pas vrijdag de nachtdienst in.

Humor ! Absoluut !

Zonder humor redt je het sowieso niet in het leven. Ook belangrijk: zelfspot.