Psyche
alle pijlers
Sterke borderline symptomen wie kan me helpen?
maandag 22 oktober 2007 om 11:31
Ik merk heel sterk in relaties dat ik aan een aantal zeer sterke borderline persoonlijkheidsstoornis punten voldoe. Maar een aantal punten van deze stoornis slaan totaal niet op mij. Ik zal hieronder de dingen noemen waarin ik mezelf helemaal herken!
* Basiskenmerken van borderline zijn impulsiviteit en emotionele instabiliteit. Iemand met borderline gedraagt zich erg impulsief, maar overdenkt de consequenties van impulsieve daden niet of te laat.
* Mensen met borderline hebben vaak moeite om contacten te leggen en te onderhouden. Ze hebben de neiging om mensen onder te verdelen in ‘goede’ en ‘slechte’ en hebben vaak veel intensieve relaties die kort duren: het is alles of niets.
* Mensen met borderline kunnen vaak moeilijk alleen zijn. Dat kan samengaan met extreme paniek, waardoor alleen zijn soms krampachtig wordt vermeden
* Doordat borderliners vaak hoge verwachtingen hebben van zichzelf en anderen, raken ze ook snel teleurgesteld. Ze zijn daardoor sneller dan gemiddeld geneigd om relaties te verbreken of ontslag te nemen. Daardoor kunnen ze in een sociaal isolement raken en moeite hebben om goed in de maatschappij te functioneren
Deze kenmerken slaan precies op hoe ik ben. Al heb ik wel gewoon vriendschappen en een vriend. Maar de relatie met mijn vriend gaat door deze eigenschappen van mij vaak behoorlijk moeizaam. Om een voorbeeld te noemen ik wil hem het liefst elke dag zien en kan hem er soms bijna toe smeken om bij me te blijven en zijn afspraken voor me te verzetten. Dit leidt dan tot ruzies waarbij ik bij mijn standpunt blijf zonder toe te geven omdat ik in paniek raak als ik denk aan het feit dat ik dan alleen ben zonder hem. Ik weet nu niet goed wat ik moet doen? Ik heb totaal geen last van depressievestemmingen, zelfmoordneigingen of wat dan ook.
Zouden jullie hiermee naar de huisarts gaan voor bijvoorbeeld gesprekken met een psycholoog? Ik weet het gewoon niet wat ik hiermee aan moet.
* Basiskenmerken van borderline zijn impulsiviteit en emotionele instabiliteit. Iemand met borderline gedraagt zich erg impulsief, maar overdenkt de consequenties van impulsieve daden niet of te laat.
* Mensen met borderline hebben vaak moeite om contacten te leggen en te onderhouden. Ze hebben de neiging om mensen onder te verdelen in ‘goede’ en ‘slechte’ en hebben vaak veel intensieve relaties die kort duren: het is alles of niets.
* Mensen met borderline kunnen vaak moeilijk alleen zijn. Dat kan samengaan met extreme paniek, waardoor alleen zijn soms krampachtig wordt vermeden
* Doordat borderliners vaak hoge verwachtingen hebben van zichzelf en anderen, raken ze ook snel teleurgesteld. Ze zijn daardoor sneller dan gemiddeld geneigd om relaties te verbreken of ontslag te nemen. Daardoor kunnen ze in een sociaal isolement raken en moeite hebben om goed in de maatschappij te functioneren
Deze kenmerken slaan precies op hoe ik ben. Al heb ik wel gewoon vriendschappen en een vriend. Maar de relatie met mijn vriend gaat door deze eigenschappen van mij vaak behoorlijk moeizaam. Om een voorbeeld te noemen ik wil hem het liefst elke dag zien en kan hem er soms bijna toe smeken om bij me te blijven en zijn afspraken voor me te verzetten. Dit leidt dan tot ruzies waarbij ik bij mijn standpunt blijf zonder toe te geven omdat ik in paniek raak als ik denk aan het feit dat ik dan alleen ben zonder hem. Ik weet nu niet goed wat ik moet doen? Ik heb totaal geen last van depressievestemmingen, zelfmoordneigingen of wat dan ook.
Zouden jullie hiermee naar de huisarts gaan voor bijvoorbeeld gesprekken met een psycholoog? Ik weet het gewoon niet wat ik hiermee aan moet.
maandag 22 oktober 2007 om 11:37
Als jij het idee hebt dat je borderline hebt, dan moet je vooral een afspraak maken met een psycholoog/psychiater. Helaas is het zo dat tegenwoordig een hoop afgeschoven wordt op borderline, de diagnose wordt erg snel gesteld, terwijl iedereen aan minimaal een paar van die symptomen voldoet, dus kijk wel uit dat er niet te makkelijk een conclusie getrokken wordt.
Succes!
Succes!
maandag 22 oktober 2007 om 11:43
Ja, ik ben het met 44pje eens. Dan heeft een doorsnee puber ook vast last van borderline. Als je bang bent, ga dan naar een therapeut. Hij/zij kan je vast snel zeggen dat je je geen zorgen hoeft te maken of dat er meer onderzoek nodig is.
Je kunt eerst naar de huisarts gaan voor een doorverwijzing maar je kunt ook een onafhankelijke psycholoog bellen en een afspraak maken.
Je kunt eerst naar de huisarts gaan voor een doorverwijzing maar je kunt ook een onafhankelijke psycholoog bellen en een afspraak maken.
maandag 22 oktober 2007 om 11:44
LieveBloem,
Je kunt jezelf niet zomaar een diagnose geven, daar gaat een uitgebreid onderzoek aan vooraf en in ieder geval meerdere gesprekken. Ook moet je iig aan minimaal 5 kenmerken van de stoornis voldoen. Neem van mij aan dat het prettiger is als dat niet het geval is..
Maak jezelf niet gek met dingen die je hoort of leest. Ik zou zeggen, bekijk voor jezelf in hoeverre je last hebt van bepaalde dingen (in dit geval in je relatie) en ga dan eerst eens naar de huisarts.
Sterkte.
Je kunt jezelf niet zomaar een diagnose geven, daar gaat een uitgebreid onderzoek aan vooraf en in ieder geval meerdere gesprekken. Ook moet je iig aan minimaal 5 kenmerken van de stoornis voldoen. Neem van mij aan dat het prettiger is als dat niet het geval is..
Maak jezelf niet gek met dingen die je hoort of leest. Ik zou zeggen, bekijk voor jezelf in hoeverre je last hebt van bepaalde dingen (in dit geval in je relatie) en ga dan eerst eens naar de huisarts.
Sterkte.
maandag 22 oktober 2007 om 11:44
Anderen ondervinden er zeker last van en ik zelf ook. Al uit het zich meer bij mezelf en bij mensen die echt heel dichtbij me staan. Mijn vriend ondervindt er zeker last van! En mijn impulsiviteit daar heb ik in het verleden op het werk en met school ook veel last van gehad. Ik wisselde om de haverklap van werk etc.
maandag 22 oktober 2007 om 11:46
Ja maar ik ben geen doorsnee puber meer ik ben die leeftijd toch al behoorlijk gepasseerd. Ik ben alleen zo bang om die stap naar de huisarts te zetten. Ik zie mezelf over t algemeen als normaal functionerend persoon en niet echt iemand met een persoonlijkheidsstoornis. Maar ik ondervind wel heel veel last van mijn "slechte" eigenschappen die precies in dat beeld passen. Ik ben alleen bang voor een stempel waar ik dan niet meer vanaf kom.
maandag 22 oktober 2007 om 11:54
ik vraag me af hoe je in aanraking bent gekomen met de diagnose borderline? je kan jezelf geen diagnose geven omdat je iets leest en jezelf daarin kan vinden. de diagnose borderline is zo complex en uitgebreid dat als je alle kenmerken op een rijtje zet er altijd heel veel mensen zullen zijn die zich daarin herkennen.
en je geeft tegelijk aan bang te zijn voor de "stempel". zou het makkelijker zijn om borderliner te zijn en het niet te weten?
en je geeft tegelijk aan bang te zijn voor de "stempel". zou het makkelijker zijn om borderliner te zijn en het niet te weten?
maandag 22 oktober 2007 om 11:56
Ik studeer psychologie en kom ook in aanraking met mensen met deze stoornis. Het komt ook niet zomaar uit de lucht vallen omdat ik een tijdschrift artikeltje heb gelezen hierover en mezelf erin herkende. Ik herken de symptonen die ik waar ik uitvoerig over heb gelezen en informatie over heb gekregen uit theorie en praktijk en ik ondervind zelf veel last van deze eigenschappen van mezelf. Ik weet gewoon niet zo goed wat ik hiermee aan moet.
maandag 22 oktober 2007 om 12:02
Dit is echt heel typisch voor psychologie en psychiatrie studenten: hypochondrie. Daar herken je jezelf misschien ook wel in. Praat met een sudiebegeleider of een docent. Zij hebben dit echt heel veel vaker aan de hand gehad.
Ben jij een oudere student of vind je gewoon dat je geen puber meer bent? Tijdens mijn studie (gewoon achter de midelbare school aan) was ik echt nog wel puber vergeleken met nu.
En even over een label: een label zit in je eigen hoofd, niet erop.
Ben jij een oudere student of vind je gewoon dat je geen puber meer bent? Tijdens mijn studie (gewoon achter de midelbare school aan) was ik echt nog wel puber vergeleken met nu.
En even over een label: een label zit in je eigen hoofd, niet erop.
maandag 22 oktober 2007 om 12:05
Tjah dat wordt ook gezegd hoor tijdens de studie dat je, je gaat herkennen in allerlei stoornissen die beschreven worden. Maar bij mij gaat het iets verder dan een stukje herkenning. Ik heb er in het dagelijks leven veel last van en de mensen in mijn omgeving ook. Het is niet dat ik zomaar even roep dat ik mezelf wel een beetje in die symptonen herken. Die symptonen zijn bij mij niet een klein beetje aanwezig maar heel sterk. Iig in die mate dat mijn functioneren dmv deze symptonen vaak niet helemaal vlekkeloos verloopt.
maandag 22 oktober 2007 om 12:16
Bij alle hypochonders gaat het verder dan een stukje herkenning.
Of ben je eigenlijk bang dat er na onderzoek niets aan de hand blijkt te zijn en dat je leven niet vlekkeloos verloopt omdat je gewoon niet perfect bent?
Mijn leven verloopt ook niet vlekkeloos vanwege mijn eigen persoonlijkheid, en ik heb echt geen psychologische stoornis.
Of ben je eigenlijk bang dat er na onderzoek niets aan de hand blijkt te zijn en dat je leven niet vlekkeloos verloopt omdat je gewoon niet perfect bent?
Mijn leven verloopt ook niet vlekkeloos vanwege mijn eigen persoonlijkheid, en ik heb echt geen psychologische stoornis.
maandag 22 oktober 2007 om 12:23
Uhm ik ben geen hypochonder hoor.. Laat dat duidelijk zijn aangezien ik me niet druk maak om kleine pijntjes en dingetjes en ook niet bij alles wat ik in mijn lijf voel gelijk het internet op ga.
Ik weet zelf ook heel goed dat ik niet perfect ben. Dat is toch niemand? Ik kan hier nu toch verder niks meer op zeggen? Alles wat ik zeg over het feit dat ik mezelf er heel sterk in herken wordt door jou helemaal weerlegd alsof ik een hypochonder ben die zichzelf aanstelt en bang ben om uiteindelijk niet perfect te zijn? Daar ben ik niet bang voor hoor dat wist ik al jaren.
Ik weet zelf ook heel goed dat ik niet perfect ben. Dat is toch niemand? Ik kan hier nu toch verder niks meer op zeggen? Alles wat ik zeg over het feit dat ik mezelf er heel sterk in herken wordt door jou helemaal weerlegd alsof ik een hypochonder ben die zichzelf aanstelt en bang ben om uiteindelijk niet perfect te zijn? Daar ben ik niet bang voor hoor dat wist ik al jaren.
maandag 22 oktober 2007 om 12:28
LieveBloem, sorry als ik een beetje "lullig" overkom, ik begrijp best dat je je zorgen maakt als je zo'n stuk leest en je jezelf daarin herkent. Praat erover, eventueel met een vertrouwenspersoon. Jouw angstige gevoel gaat niet weg als je er niets mee doet.
En als je geen psychische stoornis blijkt te hebben, dan kun je zo'n gesprek (of gesprekken) altijd gebruiken om er persoonlijk van te groeien en uiteindelijk beter met je zwakke kanten om te kunnen gaan.
En als je geen psychische stoornis blijkt te hebben, dan kun je zo'n gesprek (of gesprekken) altijd gebruiken om er persoonlijk van te groeien en uiteindelijk beter met je zwakke kanten om te kunnen gaan.
maandag 22 oktober 2007 om 12:31
Hoe zit het dan met al die punten waar je je niet in herkent? Je somt nu alleen de punten op waar je je wel in herkent, maar de rest veeg je voor het gemak onder het vloerkleed?
En of je nu wel naar de huisarts/psycholoog gaat of niet, of je je nu wel laat labelen of niet, de stoornis heb je toch wel. Of niet. Dus dat is natuurlijk geen reden om niet te gaan.
En je zegt zelf dat jij er hinder van ondervindt en je omgeving ook. Wat is er dan nog te twijfelen?
Persoonlijk denk ik dat je wat last hebt van verlatingsangst en jongheid
, maar dat je het prettiger vindt om het véél verder weg te zoeken.
Anyway, bespreek het met een professional.
En of je nu wel naar de huisarts/psycholoog gaat of niet, of je je nu wel laat labelen of niet, de stoornis heb je toch wel. Of niet. Dus dat is natuurlijk geen reden om niet te gaan.
En je zegt zelf dat jij er hinder van ondervindt en je omgeving ook. Wat is er dan nog te twijfelen?
Persoonlijk denk ik dat je wat last hebt van verlatingsangst en jongheid
, maar dat je het prettiger vindt om het véél verder weg te zoeken.Anyway, bespreek het met een professional.
maandag 22 oktober 2007 om 12:34
Wat wil je dan horen LieveBLoem? Jij weet zelf best wel wat borderline inhoudt, en ook wat aan een diagnose vooraf gaat. Ik kan hier jouw angst niet wegnemen, dat kun jij alleen zelf door iets met je angst te doen. Ik probeer je alleen maar te stimuleren om iets met je angst te doen.
Het komt bij mij een beetje over alsof een student geneeskunde een knobbeltje in haar borst ontdekt en dan op het forum gaat vragen "Wat vinden jullie, zal ik ermee naar de dokter gaan?"
Het komt bij mij een beetje over alsof een student geneeskunde een knobbeltje in haar borst ontdekt en dan op het forum gaat vragen "Wat vinden jullie, zal ik ermee naar de dokter gaan?"
maandag 22 oktober 2007 om 12:47
Ik wil heel graag energie steken in mijn persoonlijke groei. Juist wel want dat is hetgene dat ervoor zorgt dat de dingen kunnen veranderen. Ik probeer alleen voor mezelf duidelijkheid te scheppen waarom ik zo ben en waarom dat bij mij zo sterk tot uitdrukking komt. En misschien is dit hele borderline gedoe voor mij wel een manier om iig een zekerheid te hebben? Kijk daar ligt het aan daarom doe ik zo en zo in die situaties, ik ben niet gek het heeft een oorzaak.
maandag 22 oktober 2007 om 12:49
maandag 22 oktober 2007 om 12:59
1. Als je psychologie studeert, dan ben je ook bekend met DSM-4. Voldoe je aan 5? (ik zou even op moeten zoeken hoeveel het er zijn)of meer kenmerken?
2. Heb je eerst over borderline gelezen enz. en daarna je problemen daaraan gekoppeld? Of heb je eerst je problemen bekeken en ben je daarna op zoek gegaan naar een ziekte die daarbij past.
Het kan best zijn dat je geen persoonlijkheidsstoornis hebt, maar verlatingsangst hebt bijvoorbeeld. Dat kunnen wij en jij niet goed beoordelen. Ga dus eerst naar de huisarts en leg daar je problemen voor.
maandag 22 oktober 2007 om 13:03
lievebloem, ik denk dat waar je (enstig) last van hebt en tegenaan loopt, als uitgangpunt moet nemen voor een evt. bezoek aan een huisarts. Als je het gevoel hebt dat je in je leven ernstig wordt belemmerd door een aantal zaken, dan is het zaak dat je dat probeert uit te zoeken.
Misschien is de oplossing vrij simpel en zou je vrij snel al stukken minder last kunnen ervaren. Misschien ligt de oorzaak wat dieper en heb je wat meer vuurwerk nodig om de last te beperken. Sommige last kun je zelf beperken door wat zelfonderzoek en dingen uit te proberen (stel, je denkt dat de oorzaak kan liggen in wat gebrek aan zelfvertrouwen, dan kun je proberen of het je zelf lukt wat te doen aan dat zelfvertrouwen).
Kortom, probeer eens voor jezelf te bedenken hoeveel last je eigenlijk hebt en hoe diep het zit. Laat de evt. diagnose een beetje voor wat het is. Als jij van mening bent, dat je last groot is, dan neem je je klachten als uitgangspunt (je wilt bijvoorbeeld kennelijk beter leren omgaan met alleen zijn zonder je vriend) en als daar in de toekomst bij blijkt dat je een grotere stoornis hebt, dan zal dat geheel worden behandeld (mag ik aannemen).
Maar zover ben je (nog) niet toch?
Misschien is de oplossing vrij simpel en zou je vrij snel al stukken minder last kunnen ervaren. Misschien ligt de oorzaak wat dieper en heb je wat meer vuurwerk nodig om de last te beperken. Sommige last kun je zelf beperken door wat zelfonderzoek en dingen uit te proberen (stel, je denkt dat de oorzaak kan liggen in wat gebrek aan zelfvertrouwen, dan kun je proberen of het je zelf lukt wat te doen aan dat zelfvertrouwen).
Kortom, probeer eens voor jezelf te bedenken hoeveel last je eigenlijk hebt en hoe diep het zit. Laat de evt. diagnose een beetje voor wat het is. Als jij van mening bent, dat je last groot is, dan neem je je klachten als uitgangspunt (je wilt bijvoorbeeld kennelijk beter leren omgaan met alleen zijn zonder je vriend) en als daar in de toekomst bij blijkt dat je een grotere stoornis hebt, dan zal dat geheel worden behandeld (mag ik aannemen).
Maar zover ben je (nog) niet toch?
maandag 22 oktober 2007 om 13:26
Ja ik ken de dsm 4 heb hem zelfs ook in huis. Je moet er aan 5 voldoen waarvan ik er 4 bij mezelf zeker weet en aan 1 twijfel. Maar het feit dat ik geen suicide neigingen heb, niet depressief ben en geen gevoel van leegte heb zegt ook dat ik niet echt in het borderline beeld pas. Maar die andere dingen zoals krampachtige pogingen om niet in de steek/alleen gelaten te worden, sterke impulsiviteit, instabiele en intense relaties, intense woede/driftbuien, alles of niets, zwart wit denken is typisch mij. En dan niet een klein beetje maar echt heel heftig. Waarbij ook andere mensen veel pijn word gedaan. En dat mijn gehele jeugd, puberteit en nu mijn volwassen leven.
Ik heb iig net een afspraak gemaakt bij de huisarts om er over te praten en te kijken wat zij ervan vindt. Mijn omgeving heeft ook duidelijk aangegeven dat het tijd is om hulp te zoeken en dat dit zo niet langer door kan gaan. En zelf vind ik dat natuurlijk ook anders zou ik het niet doen. Ik heb er zelf in grote mate last van en mijn omgeving ook dat er wel iets mee gedaan moet worden.
Ik wil het gewoon graag een naam kunnen geven en ermee om kunnen gaan zodat ik er ook daadwerkelijk iets aan kan doen. Zonder een naam eraan geeft me het gevoel dat ik in een leegte tast waar ik niets mee kan.
Ik heb iig net een afspraak gemaakt bij de huisarts om er over te praten en te kijken wat zij ervan vindt. Mijn omgeving heeft ook duidelijk aangegeven dat het tijd is om hulp te zoeken en dat dit zo niet langer door kan gaan. En zelf vind ik dat natuurlijk ook anders zou ik het niet doen. Ik heb er zelf in grote mate last van en mijn omgeving ook dat er wel iets mee gedaan moet worden.
Ik wil het gewoon graag een naam kunnen geven en ermee om kunnen gaan zodat ik er ook daadwerkelijk iets aan kan doen. Zonder een naam eraan geeft me het gevoel dat ik in een leegte tast waar ik niets mee kan.
. Maar eh als het toch iets anders is, zonder naam, dan kun je er ook iets mee hoor. Echt.
maandag 22 oktober 2007 om 14:14
Ik ging ook met een hele andere "aandoening" in mijn achterhoofd naar de huisarts dan waar de psycholoog uiteindelijk mee aan kwam zetten. En eigenlijk weet ik nu nog niet wat ik er mee aan moet, dus ga ik morgen maar weer eens naar de huisarts voor wat hulp bij het vinden van therapie. En dan zien we gaandeweg wel of ik goed zit of niet... Zolang ik mijn problemen maar aan kan gaan pakken...
Maar de huisarts is stap 1. En vanuit ervaring kun je dan beter alleen over je problemen praten en je vermoedelijke "diagnose" helemaal niet noemen. Want ik kreeg het gevoel dat ik niet echt serieus genomen werd op dat vlak.
Maar de huisarts is stap 1. En vanuit ervaring kun je dan beter alleen over je problemen praten en je vermoedelijke "diagnose" helemaal niet noemen. Want ik kreeg het gevoel dat ik niet echt serieus genomen werd op dat vlak.
