Psyche
alle pijlers
pesten
zaterdag 22 september 2007 om 17:10
Vroeger ben ik gepest. Het begon toen ik 6 was en stopte 10 jaar later. Deze periode heeft voor mij grote invloed op veel dingen gehad en natuurlijk ook op mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen. Nu, 20 jaar later ben ik van mening dat er nog steeds te weinig bekend is over de gevolgen van pesten en hoe leraren en de omgeving het beste kunnen reageren op een kind dat nu gepest wordt. Maar daar gaat dit niet over.
Vroeger, toen ik dus een jaar of 6/7 was begon het pesten al. Ik durfde dit toen niet tegen leraren te vertellen omdat mijn klasgenoten mij bedreigden om het vooral tegen niemand te vertellen. Toen ik dan eindelijk toch durfde te vertellen tegen mijn leraar (en de jaren daarop later dus meerdere leraren) werd er altijd als volgt gereageerd: Dat ik gepest werd lag altijd aan mij. Ik moest maar weerbaarder worden. Punt, dat was alles wat ze zeiden. Er kwam geen hulp, ik werd niet geholpen. Er was geen (veilige) ruimte voor mij om aan mijn zelfvertrouwen te bouwen, er was geen bevestiging van eigenwaarde, niks. Het was mijn eigen schuld en ik moest mijn gedrag veranderen en dat was dat.
Volwassenen die de verantwoordelijkheid hadden mij adquaat tegen onacceptabel gedrag zoals pesten te beschermen, hebben zich er gemakkelijk vanaf gemaakt door ten eerste de verantwoordelijkheid voor het probleem bij een kind van 6/7/8 jaar te leggen, en hebben vervolgens een advies gegeven waar je als kind onmogelijk wat mee kon.
Dit is iets waar ik nu 20 jaar later nog steeds ontzettend kwaad over ben.
Dat pesten wel degelijk gevolgen met zich meebrengt, is inmiddels gelukkig wel bekend.
1 ding wat lastig is, is dat als mensen tegen me zeggen dat ik mijn gedrag moet veranderen, dan maakt dat me vaak heel kwaad. Ik weet wel dat het goed bedoeld is, maar voor mijn gevoel klopt het gewoon niet. Misschien een trigger naar vroeger. Omdat de leraren dat vroeger ook zeiden en de volledige verantwoordelijkheid bij mij legden ipv dat de pesters ook werden aangesproken en geholpen met hun gedrag.
Misschien heeft iemand anders dit ook?
Ik heb niet in het andere topic over pesten gereageerd omdat dat echt over zelf kinderen krijgen gaat. Iets waar ik mezelf overigens ook in herken omdat ik ook bang ben dat als ik een kind zou krijgen dat op mij lijkt dat het dan ook gepest wordt op school.
Vroeger, toen ik dus een jaar of 6/7 was begon het pesten al. Ik durfde dit toen niet tegen leraren te vertellen omdat mijn klasgenoten mij bedreigden om het vooral tegen niemand te vertellen. Toen ik dan eindelijk toch durfde te vertellen tegen mijn leraar (en de jaren daarop later dus meerdere leraren) werd er altijd als volgt gereageerd: Dat ik gepest werd lag altijd aan mij. Ik moest maar weerbaarder worden. Punt, dat was alles wat ze zeiden. Er kwam geen hulp, ik werd niet geholpen. Er was geen (veilige) ruimte voor mij om aan mijn zelfvertrouwen te bouwen, er was geen bevestiging van eigenwaarde, niks. Het was mijn eigen schuld en ik moest mijn gedrag veranderen en dat was dat.
Volwassenen die de verantwoordelijkheid hadden mij adquaat tegen onacceptabel gedrag zoals pesten te beschermen, hebben zich er gemakkelijk vanaf gemaakt door ten eerste de verantwoordelijkheid voor het probleem bij een kind van 6/7/8 jaar te leggen, en hebben vervolgens een advies gegeven waar je als kind onmogelijk wat mee kon.
Dit is iets waar ik nu 20 jaar later nog steeds ontzettend kwaad over ben.
Dat pesten wel degelijk gevolgen met zich meebrengt, is inmiddels gelukkig wel bekend.
1 ding wat lastig is, is dat als mensen tegen me zeggen dat ik mijn gedrag moet veranderen, dan maakt dat me vaak heel kwaad. Ik weet wel dat het goed bedoeld is, maar voor mijn gevoel klopt het gewoon niet. Misschien een trigger naar vroeger. Omdat de leraren dat vroeger ook zeiden en de volledige verantwoordelijkheid bij mij legden ipv dat de pesters ook werden aangesproken en geholpen met hun gedrag.
Misschien heeft iemand anders dit ook?
Ik heb niet in het andere topic over pesten gereageerd omdat dat echt over zelf kinderen krijgen gaat. Iets waar ik mezelf overigens ook in herken omdat ik ook bang ben dat als ik een kind zou krijgen dat op mij lijkt dat het dan ook gepest wordt op school.
maandag 22 oktober 2007 om 22:07
Hi Elske, zo te horen zijn we allebei met een andere omweg tot dezelfde conclusie gekomen. Jij hebt "het pesten lag niet aan mij, ik mag zijn zoals ik ben" als uitgangspunt genomen, ik heb "zolang ik mezelf niet accepteer word ik blijkbaar gepest, dus als ik nou eens zelfacceptatie als basis neem en mijzelf verdedig" als uitgangspunt genomen om dezelfde conclusie te bereiken: jezelf mogen en durven zijn.
Natuurlijk zijn het volwassenen die kinderen een veilige omgeving horen te bieden, dat ben ik met je eens. Maar jij noemt de oorzaak van pesten bij de gepesten leggen, "blaming the victim". En daar heb je m.i. juist de kern te pakken: de victim-rol.
Ik zeg níet dat volwassenen tegen kinderen zouden moeten zeggen: "Jij wordt gepest omdat je stil/verlegen bent/stottert/een beugel draagt/what ever, dus verander jij dat maar eens even bij jezelf en dan word je vast niet meer gepest," want dan verwijder je iemand juist verder van zichzelf. Terwijl je iemand, in mijn ogen dan, juist díchter bij zichzelf zou moeten brengen.
Met "Agossie, wat gemeen van die andere kinderen dat zij jou pesten, weet je wat, we geven ze eens flink straf," bereik je óók niets. Daarmee leer je een kind dat hij/zijzelf niet op kan lossen wat anderen blijkbaar wél kunnen. Conclusie: de rest is groter/sterker dan ik, anderen kunnen wél tegen de pesters op, ik heb iemand anders nodig die voor mij opkomt, ik ben hulpeloos en de rest is gemeen.
Uiteraard denkt het kind dat niet op bewust niveau, maar de subliminale boodschap komt wel degelijk aan. En kan weleens langer doorwerken dan je denkt.
Kinderen aan hun lot overlaten is uiteraard verkeerd, maar meegaan in de slachtofferrol zou op lange termijn weleens net zo schadelijk, of misschien zelfs schadelijker, kunnen uitpakken. Ga de dialoog aan: waarom denk je dat je gepest wordt, wat zou je zelf kunnen doen om het pesten te stoppen? Je bent weerbaarder dan je denkt! Word je gepest omdat je rood haar hebt? Zou je zelf graag een andere kleur haar willen hebben, of vind je je rode haar wél mooi? Wil je jezelf veranderen omdat je dan niet meer gepest wordt, of vind je dat je er zelf best mag zijn? Als je vindt dat je er best mag zijn, waarom kom je dan niet voor jezelf op? Waarom denk je dat die andere kinderen niet gepest worden en jij wel? Waarom denk je dat Pietje (waarbij Pietje of een van de pesters is, of gewoon een klasgenootje met een hoop zelfvertrouwen) niet gepest wordt, wat zou Pietje doen als iemand hem zou pesten denk je? Etc etc.
Het moge duidelijk zijn, ik geloof niet in 100% slachtofferrol. Waar het pesten betreft, heb je zelf net zo goed invloed. It takes two to tango, en met elimineren van de pestkop ben je er niet. If you do what you always did, you get what you always got; als je zelf niet verandert, de schuld volledig bij anderen blijft leggen, zal je meer dan eens een pestkop tegenkomen. Waarschijnlijk net zolang totdat je ophoudt met jezelf als slachtoffer te zien.
Natuurlijk zijn het volwassenen die kinderen een veilige omgeving horen te bieden, dat ben ik met je eens. Maar jij noemt de oorzaak van pesten bij de gepesten leggen, "blaming the victim". En daar heb je m.i. juist de kern te pakken: de victim-rol.
Ik zeg níet dat volwassenen tegen kinderen zouden moeten zeggen: "Jij wordt gepest omdat je stil/verlegen bent/stottert/een beugel draagt/what ever, dus verander jij dat maar eens even bij jezelf en dan word je vast niet meer gepest," want dan verwijder je iemand juist verder van zichzelf. Terwijl je iemand, in mijn ogen dan, juist díchter bij zichzelf zou moeten brengen.
Met "Agossie, wat gemeen van die andere kinderen dat zij jou pesten, weet je wat, we geven ze eens flink straf," bereik je óók niets. Daarmee leer je een kind dat hij/zijzelf niet op kan lossen wat anderen blijkbaar wél kunnen. Conclusie: de rest is groter/sterker dan ik, anderen kunnen wél tegen de pesters op, ik heb iemand anders nodig die voor mij opkomt, ik ben hulpeloos en de rest is gemeen.
Uiteraard denkt het kind dat niet op bewust niveau, maar de subliminale boodschap komt wel degelijk aan. En kan weleens langer doorwerken dan je denkt.
Kinderen aan hun lot overlaten is uiteraard verkeerd, maar meegaan in de slachtofferrol zou op lange termijn weleens net zo schadelijk, of misschien zelfs schadelijker, kunnen uitpakken. Ga de dialoog aan: waarom denk je dat je gepest wordt, wat zou je zelf kunnen doen om het pesten te stoppen? Je bent weerbaarder dan je denkt! Word je gepest omdat je rood haar hebt? Zou je zelf graag een andere kleur haar willen hebben, of vind je je rode haar wél mooi? Wil je jezelf veranderen omdat je dan niet meer gepest wordt, of vind je dat je er zelf best mag zijn? Als je vindt dat je er best mag zijn, waarom kom je dan niet voor jezelf op? Waarom denk je dat die andere kinderen niet gepest worden en jij wel? Waarom denk je dat Pietje (waarbij Pietje of een van de pesters is, of gewoon een klasgenootje met een hoop zelfvertrouwen) niet gepest wordt, wat zou Pietje doen als iemand hem zou pesten denk je? Etc etc.
Het moge duidelijk zijn, ik geloof niet in 100% slachtofferrol. Waar het pesten betreft, heb je zelf net zo goed invloed. It takes two to tango, en met elimineren van de pestkop ben je er niet. If you do what you always did, you get what you always got; als je zelf niet verandert, de schuld volledig bij anderen blijft leggen, zal je meer dan eens een pestkop tegenkomen. Waarschijnlijk net zolang totdat je ophoudt met jezelf als slachtoffer te zien.
maandag 22 oktober 2007 om 22:37
Weet je wat het is, ik vind dat iemand idd slachtoffer is van pesten. Het overkomt je. Terwijl je vaak door een ander als dader wordt aangewezen en dat vind ik er niet goed aan.
Ik vind dat zowel pester als slachtoffer hulp moeten krijgen. Met de pester is duidelijk iets mis omdat hij zijn frustraties over iets op een ander afreageert. Deze moet geen straf krijgen, maar er moet serieus gekeken worden naar waar het kind mee zit. Misschien iets in de thuissituatie.
De gepeste moet de ruimte krijgen om zichzelf te kunnen zijn en weer een goede basis te krijgen. Naar mijn mening gebeuren allebei de dingen vaak niet. De pester wordt niet geholpen en krijgt ruimte om zo door te gaan en er wordt maar al te graag met een vinger naar de gepeste gewezen en wordt er op gehamerd om te veranderen. En dat klopt gewoon niet. Want met de gepeste is in den beginne niks mis. Daar hoeft niet aan gevraagd te worden waarom hij gepest wordt. Want op die manier wordt implicet toch de oorzaak bij de gepeste gelegd. Degene waar nu nog te weinig op gehamerd wordt is de pester en dat zou m.i. erg moeten veranderen.
Als jij van jongs af aan hebt geleerd dat het normaal is dat mensen je pesten en dat je daar zelf om vraagt met jouw gedrag, dan heb je waarschijnlijk nooit geleerd voor jezelf op te komen, en zul je waarschijnlijk vaker pesters tegenkomen. Maar dat wil niet zeggen dat hun gedrag juist is en dat jouw gedrag fout is. Het gedrag van de pestende partij is niet normaal en wordt nog te weinig gecorrigeerd omdat de nadruk toch vaak op de gepeste wordt gelegd. Dus als we nu eens zouden beginnen om op school pester en gepeste de juiste hulp zouden geven, ipv ons alleen te richten op de gepeste, dan zou dat heel veel moeilijkheden schelen.
En nu ga ik naar bed.
Ik vind dat zowel pester als slachtoffer hulp moeten krijgen. Met de pester is duidelijk iets mis omdat hij zijn frustraties over iets op een ander afreageert. Deze moet geen straf krijgen, maar er moet serieus gekeken worden naar waar het kind mee zit. Misschien iets in de thuissituatie.
De gepeste moet de ruimte krijgen om zichzelf te kunnen zijn en weer een goede basis te krijgen. Naar mijn mening gebeuren allebei de dingen vaak niet. De pester wordt niet geholpen en krijgt ruimte om zo door te gaan en er wordt maar al te graag met een vinger naar de gepeste gewezen en wordt er op gehamerd om te veranderen. En dat klopt gewoon niet. Want met de gepeste is in den beginne niks mis. Daar hoeft niet aan gevraagd te worden waarom hij gepest wordt. Want op die manier wordt implicet toch de oorzaak bij de gepeste gelegd. Degene waar nu nog te weinig op gehamerd wordt is de pester en dat zou m.i. erg moeten veranderen.
Als jij van jongs af aan hebt geleerd dat het normaal is dat mensen je pesten en dat je daar zelf om vraagt met jouw gedrag, dan heb je waarschijnlijk nooit geleerd voor jezelf op te komen, en zul je waarschijnlijk vaker pesters tegenkomen. Maar dat wil niet zeggen dat hun gedrag juist is en dat jouw gedrag fout is. Het gedrag van de pestende partij is niet normaal en wordt nog te weinig gecorrigeerd omdat de nadruk toch vaak op de gepeste wordt gelegd. Dus als we nu eens zouden beginnen om op school pester en gepeste de juiste hulp zouden geven, ipv ons alleen te richten op de gepeste, dan zou dat heel veel moeilijkheden schelen.
En nu ga ik naar bed.
dinsdag 23 oktober 2007 om 17:48
'Moet zeggen dat ik het helemaal met mastermind eens ben.
Want idd toen ik mezelf accepteerde en toestond om anders te zijn, toen ik niet meer probeerde om door lief en nederig te zijn geaccepteerd te worden, toen pas kreeg ik respect en hield het pesten op.
in die zin lag het dus wel degelijk aan mij en mijn gedrag dat ik gepest werd. Het is idd een beetje een kip/ei verhaal.Ik weet niet meer of ik eerst onzeker was of gewoon 1x 'verkeerd"gereageerd heb. Ik weet wel dat ik dor het pesten idd een stuk onzekerder werd en steeds kleiner. Dus je komt wel in een circel terecht van steeds meer onzekerheid uitstralen en steeds meer gepest worden, totdat je zelf al gepeste die circel doorbreekt. Ik noem mezelf nu ook ex-slachtoffer. Ik ben nu namelijk al heel lang geen slachtoffer meer.
Want zolang je jezelf zioet als slachtoffer plaats je ook het ophouden van het pesten buiten je macht. Als het je overkomt, dan kun je er niets aan doen en kun je ook niets doen om het te voorkomen of voorspellen wanneer iets gebeurt. Dan blijf je dus slachtoffer. Als je voor jezlf besluit "Nu acepteer ik het niet meer, de eerste die zijn smoel opentrekt sla ik 3 blauwe ogen, dan meen je als het ware de macht weer terug. En ook door in te zien dat je opestgedrag uitlokt door een nederige houding, kun je jezlef aanleren om je anders op te stellen. dat heeft niets te maken met blaming thje victim, maar alles met het doorzien van sociale constructies en machtsverhoudingen bimnnen groepen. ik straal nu iets meer uit wat mensen een reden geeft om te pesten en dus word ik nooit meer gepest.
Want idd toen ik mezelf accepteerde en toestond om anders te zijn, toen ik niet meer probeerde om door lief en nederig te zijn geaccepteerd te worden, toen pas kreeg ik respect en hield het pesten op.
in die zin lag het dus wel degelijk aan mij en mijn gedrag dat ik gepest werd. Het is idd een beetje een kip/ei verhaal.Ik weet niet meer of ik eerst onzeker was of gewoon 1x 'verkeerd"gereageerd heb. Ik weet wel dat ik dor het pesten idd een stuk onzekerder werd en steeds kleiner. Dus je komt wel in een circel terecht van steeds meer onzekerheid uitstralen en steeds meer gepest worden, totdat je zelf al gepeste die circel doorbreekt. Ik noem mezelf nu ook ex-slachtoffer. Ik ben nu namelijk al heel lang geen slachtoffer meer.
Want zolang je jezelf zioet als slachtoffer plaats je ook het ophouden van het pesten buiten je macht. Als het je overkomt, dan kun je er niets aan doen en kun je ook niets doen om het te voorkomen of voorspellen wanneer iets gebeurt. Dan blijf je dus slachtoffer. Als je voor jezlf besluit "Nu acepteer ik het niet meer, de eerste die zijn smoel opentrekt sla ik 3 blauwe ogen, dan meen je als het ware de macht weer terug. En ook door in te zien dat je opestgedrag uitlokt door een nederige houding, kun je jezlef aanleren om je anders op te stellen. dat heeft niets te maken met blaming thje victim, maar alles met het doorzien van sociale constructies en machtsverhoudingen bimnnen groepen. ik straal nu iets meer uit wat mensen een reden geeft om te pesten en dus word ik nooit meer gepest.
dinsdag 23 oktober 2007 om 18:12
Dat weet ik dat veel mensen het met de mening van mastermind eens zullen zijn. Er zullen er zelfs meer met hem/haar eens zijn dan met mij, dat weet ik ook.
Maar ik ben blij dat ik het er niet meer mee eens ben. Al heb ik dat wel vele jaren gehad natuurlijk, omdat andere mensen mij aanpraatten dat het aan mij zelf lag.
Als je al gepest wordt, word je idd steeds onzekerder en wordt je weer gepest. Maar daar gaat het mij niet om. Mij gaat het erom dat het gedrag waar je op wordt aangesproken zoals onzekerheid of nederigheid wat hierboven genoemd wordt, al een gevolg is en dus geen oorzaak. De gevolgen worden vaak als oorzaak benoemd en dat klopt niet. Je noemt het een kip en het ei situatie. Alleen in 99,9% van de gevallen wordt de oorzaak bij de gepeste gelegd. Is dat wel zo terecht?
En als iemand alleen respect voor je kan hebben als je hem een blauw oog slaat, wie moet er dan eigenlijk veranderen?
Maar ik ben blij dat ik het er niet meer mee eens ben. Al heb ik dat wel vele jaren gehad natuurlijk, omdat andere mensen mij aanpraatten dat het aan mij zelf lag.
Als je al gepest wordt, word je idd steeds onzekerder en wordt je weer gepest. Maar daar gaat het mij niet om. Mij gaat het erom dat het gedrag waar je op wordt aangesproken zoals onzekerheid of nederigheid wat hierboven genoemd wordt, al een gevolg is en dus geen oorzaak. De gevolgen worden vaak als oorzaak benoemd en dat klopt niet. Je noemt het een kip en het ei situatie. Alleen in 99,9% van de gevallen wordt de oorzaak bij de gepeste gelegd. Is dat wel zo terecht?
En als iemand alleen respect voor je kan hebben als je hem een blauw oog slaat, wie moet er dan eigenlijk veranderen?
woensdag 24 oktober 2007 om 09:35
Elske, je kunt de wereld niet veranderen.
In feite is het laagje beschaving maar heel dun en geldt zeker bij kinderen het recht van de sterkste. Kun je nog zpveel lullen over wie zit er nu fout, wie heeft er hulp nodig, maar angiezien dit een terugkerend patroon is, ben je je kop in en zand aan het steken en of aan het vechten tegen de bierkaai als je dat ontkent.
Jij wilt grag geloven dat het toeval was dat je slachtoffer werd. In zekere zin was het dat ook, maar door jouw reactie er op toonde je zwakte en bleek je dus een makkelijk slachtoffer. Iedere nieuwe in een groep wordt uitgeprobeerd. De rangorde moet opnieuw bepaald, er wordt gekeken waar je staat. Als je voor de allereerste keer uitgedaagd wordt en je toont je zwak, dan ben je de pineut. helaas is dat iets wat je natuurlijk als kind helemaal niet ziet en niet ervaart, jij snapt gewoon niet waarom al die anderen zo gemeen tegen je zijn. De oorzaak van het pesten zit in de aard van de mens, van (bijna) alle mensen. Het nederige gedrag wordt versterkt door het pesten, maar de gepese zond al onderdanige signalen uit (onbewust) anders hadden de pesters zich niet machtig genoeg gevoeld om te pesten.
En iki heb nooit en stickertje van een persoonlijkheidsstoornis gekregen, ik werd als volkomen normaal beschouwd, er is zeldenaandacht aan het pesten gegeven. Pas later, toen ik zelf helemaal vastliep in mijn onzekerheid ben ik eens met een psycholoog gan praten. Die heeft mij een heleboel uitgelegd over groepsgedrag, onbewuste signaalen en die heeft mij ook handvatten gegeven om me minder afhankelijk op te stellen. De belangrijkste was kijk ook en vooral naar het effect van je eigen gedrag. Dat komt in eerste instantie heel hard over, idd alsof je zelf de schuld krijgt, maar je eigen gedrag is het enige waar je controle over hebt en het is toch heerlijk dat je, door anders te reageren, het pesten gewoon kunt laten stoppen. Ik vond het iig erg prettig om die controle weer terug te krijgen. Want achteraf durf ik best toete geven dat er met mijn gedrag wel degelijk iets mis was, ik had nooit geleerd om voor mezelf op te komen, om me te verdedigen, en ja dat is een vaardigheid die je nodig hebt.
In feite is het laagje beschaving maar heel dun en geldt zeker bij kinderen het recht van de sterkste. Kun je nog zpveel lullen over wie zit er nu fout, wie heeft er hulp nodig, maar angiezien dit een terugkerend patroon is, ben je je kop in en zand aan het steken en of aan het vechten tegen de bierkaai als je dat ontkent.
Jij wilt grag geloven dat het toeval was dat je slachtoffer werd. In zekere zin was het dat ook, maar door jouw reactie er op toonde je zwakte en bleek je dus een makkelijk slachtoffer. Iedere nieuwe in een groep wordt uitgeprobeerd. De rangorde moet opnieuw bepaald, er wordt gekeken waar je staat. Als je voor de allereerste keer uitgedaagd wordt en je toont je zwak, dan ben je de pineut. helaas is dat iets wat je natuurlijk als kind helemaal niet ziet en niet ervaart, jij snapt gewoon niet waarom al die anderen zo gemeen tegen je zijn. De oorzaak van het pesten zit in de aard van de mens, van (bijna) alle mensen. Het nederige gedrag wordt versterkt door het pesten, maar de gepese zond al onderdanige signalen uit (onbewust) anders hadden de pesters zich niet machtig genoeg gevoeld om te pesten.
En iki heb nooit en stickertje van een persoonlijkheidsstoornis gekregen, ik werd als volkomen normaal beschouwd, er is zeldenaandacht aan het pesten gegeven. Pas later, toen ik zelf helemaal vastliep in mijn onzekerheid ben ik eens met een psycholoog gan praten. Die heeft mij een heleboel uitgelegd over groepsgedrag, onbewuste signaalen en die heeft mij ook handvatten gegeven om me minder afhankelijk op te stellen. De belangrijkste was kijk ook en vooral naar het effect van je eigen gedrag. Dat komt in eerste instantie heel hard over, idd alsof je zelf de schuld krijgt, maar je eigen gedrag is het enige waar je controle over hebt en het is toch heerlijk dat je, door anders te reageren, het pesten gewoon kunt laten stoppen. Ik vond het iig erg prettig om die controle weer terug te krijgen. Want achteraf durf ik best toete geven dat er met mijn gedrag wel degelijk iets mis was, ik had nooit geleerd om voor mezelf op te komen, om me te verdedigen, en ja dat is een vaardigheid die je nodig hebt.
woensdag 24 oktober 2007 om 10:48
KIEW, ODZ en MM proberen te zeggen waar ik heilig in geloof; 'de omstandigheden en situaties overkomen je soms en daar voer je geen enkele regie over, wel kun je de regie in handen hebben/nemen over datgene wat je vervolgens met die omstandigheid of situatie doet.
Of praktischer gezegd, een hele harde volgens sommigen; een vrouw -of man, for that matter- verdient het nooit om binnen haar relatie mishandeld te worden, basta. Wat zij er vervolgens mee dóet, dat is aan haar. Blijft zij bij deze partner ondanks dat ze maandelijks de huiskamer door geslagen wordt, dan heeft zij zelf inmiddels ook haar rol in het gebeuren. Zij heeft de keuze gemaakt om met de situatie die haar overkwam (1e keer dat duidelijk werd dat meneer losse handjes heeft) te laten voortduren.
Jezelf slachtoffer blijven voelen en nog erger; blijven nóemen is iets waar alleen jij zelf verandering in kan brengen, niemand anders. En weet je wat? Zelf de regie weer oppakken en gaan voeren is niet de kop in het zand steken maar wel zeer krachtgevend. Niets is zo krachtig als zelf de regie weer in handen nemen, niets geeft meer het gevoel dat je zélf ook macht hebt.
Ja, ook ik heb een pestverleden incl. uiteindelijk mishandeling. Ik ben ook geen uitzondering in het feit dat je vroeg of later tegen jezelf aanloopt en daarmee het verleden zolang als je niet die bepalende factor verandert hebt. Ik ben echter geen pestslachtoffer. Hoe bang ik ook jarenlang geweest om in die valkuil te vallen -en daardoor mezelf voorbij liep-, nu besef ik mij heel goed dat ik dat niet ben.
Ik heb die tango meegedanst. Ik was te onderdanig, wilde te graag lief gevonden worden en dacht dat dit te bereiken was door vooral maar een deurmat te zijn, ik was te onzeker en een jankebalkje.![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
Ik was een 'stuudje' in de dop, viel qua IQ volledig buiten de groep, was niet moeders mooiste -alhoewel erg cute-, genoeg redenen om te pesten? Nee, dat had niet hoeven zijn als ik zelf die dans had afgekapt. Die eerste keer overkomt je, wat je erna mee doet en of het voortduurt; daar heb ik ook zelf een rol in gehad. Pesten is fout, simpel en klaar. Maar met die ander(en) heb ik niets van doen, hen kan ik ook niet veranderen, ik heb met mezelf van doen en mezelf kan ik wel veranderen.
En weet je? In elke groep waar ik wél mijn plekje opeiste was het totaal geen probleem en was ik eerder Mis PopiJopie dan de gepeste. Dat kind dat zo onderdanig en onzeker was op school en werd gepest veranderde na schooltijd in een zekere en ietwat dominante -in het kader van ken jezelf
- groepsleider van onze groep straatschoffies. Middelbare school? Precies hetzelfde. Stel ik me onderdanig en onzeker op, dan was het bingo. Beet ik ook maar 1 keer goed van me af; status quo waarin ik mezelf mocht zijn, ongeacht of ik 'populair', 'leuk' of wat dan ook was.
It takes two to tango. Iemand is niet verantwoordelijk voor een omstandigheid, wat hij/zij er daarna mee doet; daar draagt ieder mens wel (mede)verantwoordelijkheid. Iets dat geheel los staat aan zware oordelen als Schuld en Dader.
Of praktischer gezegd, een hele harde volgens sommigen; een vrouw -of man, for that matter- verdient het nooit om binnen haar relatie mishandeld te worden, basta. Wat zij er vervolgens mee dóet, dat is aan haar. Blijft zij bij deze partner ondanks dat ze maandelijks de huiskamer door geslagen wordt, dan heeft zij zelf inmiddels ook haar rol in het gebeuren. Zij heeft de keuze gemaakt om met de situatie die haar overkwam (1e keer dat duidelijk werd dat meneer losse handjes heeft) te laten voortduren.
Jezelf slachtoffer blijven voelen en nog erger; blijven nóemen is iets waar alleen jij zelf verandering in kan brengen, niemand anders. En weet je wat? Zelf de regie weer oppakken en gaan voeren is niet de kop in het zand steken maar wel zeer krachtgevend. Niets is zo krachtig als zelf de regie weer in handen nemen, niets geeft meer het gevoel dat je zélf ook macht hebt.
Ja, ook ik heb een pestverleden incl. uiteindelijk mishandeling. Ik ben ook geen uitzondering in het feit dat je vroeg of later tegen jezelf aanloopt en daarmee het verleden zolang als je niet die bepalende factor verandert hebt. Ik ben echter geen pestslachtoffer. Hoe bang ik ook jarenlang geweest om in die valkuil te vallen -en daardoor mezelf voorbij liep-, nu besef ik mij heel goed dat ik dat niet ben.
Ik heb die tango meegedanst. Ik was te onderdanig, wilde te graag lief gevonden worden en dacht dat dit te bereiken was door vooral maar een deurmat te zijn, ik was te onzeker en een jankebalkje.
Ik was een 'stuudje' in de dop, viel qua IQ volledig buiten de groep, was niet moeders mooiste -alhoewel erg cute-, genoeg redenen om te pesten? Nee, dat had niet hoeven zijn als ik zelf die dans had afgekapt. Die eerste keer overkomt je, wat je erna mee doet en of het voortduurt; daar heb ik ook zelf een rol in gehad. Pesten is fout, simpel en klaar. Maar met die ander(en) heb ik niets van doen, hen kan ik ook niet veranderen, ik heb met mezelf van doen en mezelf kan ik wel veranderen. En weet je? In elke groep waar ik wél mijn plekje opeiste was het totaal geen probleem en was ik eerder Mis PopiJopie dan de gepeste. Dat kind dat zo onderdanig en onzeker was op school en werd gepest veranderde na schooltijd in een zekere en ietwat dominante -in het kader van ken jezelf
- groepsleider van onze groep straatschoffies. Middelbare school? Precies hetzelfde. Stel ik me onderdanig en onzeker op, dan was het bingo. Beet ik ook maar 1 keer goed van me af; status quo waarin ik mezelf mocht zijn, ongeacht of ik 'populair', 'leuk' of wat dan ook was.It takes two to tango. Iemand is niet verantwoordelijk voor een omstandigheid, wat hij/zij er daarna mee doet; daar draagt ieder mens wel (mede)verantwoordelijkheid. Iets dat geheel los staat aan zware oordelen als Schuld en Dader.
vandaag ga ik van alles kunnen
woensdag 24 oktober 2007 om 12:26
Ik ben het zo eens met Kreng, Mastermind en Roosvrouw (e.a.).
Met een slachtofferhouding bereik je he-le-maal niets. Ik ben ook gepest vroeger en viel later nog al eens buiten de groep op de middelbare school en tennisclub. Op de basisschool heb ik een keer midden in de klas een keel opgezet toen er weer allerlei rare dingen naar me gefluisterd werden, op de middelbare school heb ik een jongen keihard uitgelachen toen ie weer lollige opmerkingen maakte over mijn neus. Daarna was het klaar. Toch was ik nog steeds onzeker. Maar dat ben ik gewoon. Niet de schuld van anderen, zo ben ik. En ik weet dat ik dat ben.
Op de tennisclub bleek ik achteraf buiten de boot te vallen omdat ik ook stil en verlegen was, maar als ik iets zei was het wel mijn mening. Als de mutsenclub opmerkingen maakte over de stomme trainingsbroek van iemand, dan zei ik dat ik m mooi vond. Ja, daar word je niet populair van.
Ik was ook de hele tijd bang om niet aardig gevonden te worden. Niet door de pesters, niet door een stoornis, gewoon een karkatertrek. Op mijn 18e was de ommekeer. Ik was het zat onzeker te zijn en de hele tijd in angst te zitten of ik wel leuk genoeg was. Op mijn introductiekamp van de studie ben ik op het eerste de beste groepje afgestapt en ben een babbeltje gaan maken.
Als ik toen de schuld van mijn isolement de hele tijd bij een ander had gelegd dan zat ik nu nog in mijn eentje. Het lag ook aan mij en mijn niet zo toegankelijke houding.
Pesters aanpakken? Pesters hebben een persoonlijkheidsstoornis? Er wordt mij hier op het forum en in de samenleving iets te gretig met psychische stoornissen gesmeten om de verantwoordelijk af te schuiven. Jij moet weerbaarder worden anders wordt het gewoon nooit wat in de Grote-Mensen-wereld. Soms kun je best iets veranderen aan je karakter. Als je maar wil en niet bang bent voor een korte terugval. Ik ben nog steeds wel eens onzeker. So? Ik vind dat wel zo gezond. Ik ben net een echt mens.
Met een slachtofferhouding bereik je he-le-maal niets. Ik ben ook gepest vroeger en viel later nog al eens buiten de groep op de middelbare school en tennisclub. Op de basisschool heb ik een keer midden in de klas een keel opgezet toen er weer allerlei rare dingen naar me gefluisterd werden, op de middelbare school heb ik een jongen keihard uitgelachen toen ie weer lollige opmerkingen maakte over mijn neus. Daarna was het klaar. Toch was ik nog steeds onzeker. Maar dat ben ik gewoon. Niet de schuld van anderen, zo ben ik. En ik weet dat ik dat ben.
Op de tennisclub bleek ik achteraf buiten de boot te vallen omdat ik ook stil en verlegen was, maar als ik iets zei was het wel mijn mening. Als de mutsenclub opmerkingen maakte over de stomme trainingsbroek van iemand, dan zei ik dat ik m mooi vond. Ja, daar word je niet populair van.
Ik was ook de hele tijd bang om niet aardig gevonden te worden. Niet door de pesters, niet door een stoornis, gewoon een karkatertrek. Op mijn 18e was de ommekeer. Ik was het zat onzeker te zijn en de hele tijd in angst te zitten of ik wel leuk genoeg was. Op mijn introductiekamp van de studie ben ik op het eerste de beste groepje afgestapt en ben een babbeltje gaan maken.
Als ik toen de schuld van mijn isolement de hele tijd bij een ander had gelegd dan zat ik nu nog in mijn eentje. Het lag ook aan mij en mijn niet zo toegankelijke houding.
Pesters aanpakken? Pesters hebben een persoonlijkheidsstoornis? Er wordt mij hier op het forum en in de samenleving iets te gretig met psychische stoornissen gesmeten om de verantwoordelijk af te schuiven. Jij moet weerbaarder worden anders wordt het gewoon nooit wat in de Grote-Mensen-wereld. Soms kun je best iets veranderen aan je karakter. Als je maar wil en niet bang bent voor een korte terugval. Ik ben nog steeds wel eens onzeker. So? Ik vind dat wel zo gezond. Ik ben net een echt mens.
woensdag 24 oktober 2007 om 13:06
woensdag 24 oktober 2007 om 20:14
Ja ik ben ook gepest en ik ben het ook helemaal eens met wat er al gezegd is door meerdere. Je eigen houding is van belang (en ja de mens is nu eenmaal een sociaal dier, dan heb je pikordes de ene keer subtieler dan de andere).
Toen ik besloot dat het laatste jaar van de middelbare school wél leuk zou zijn, gebeurde dat ook. Ik besteede aandacht aan mijn uiterlijk en innerlijk, aan sociale contacten enz. Mensen stonden verbaasd haha. En ik had een heel leuk jaar. En erna ook.
Als ik mezelf als slachtoffer was blijven zien, had ik nu nog met al dat verdriet en die woede gezeten en dat gun ik ze toch echt niet hoor!
Toen ik besloot dat het laatste jaar van de middelbare school wél leuk zou zijn, gebeurde dat ook. Ik besteede aandacht aan mijn uiterlijk en innerlijk, aan sociale contacten enz. Mensen stonden verbaasd haha. En ik had een heel leuk jaar. En erna ook.
Als ik mezelf als slachtoffer was blijven zien, had ik nu nog met al dat verdriet en die woede gezeten en dat gun ik ze toch echt niet hoor!
woensdag 24 oktober 2007 om 21:28
En dit is dus de reden waarom veel mensen er toch hun verdere leven last van blijven houden. Het gaat er juist wel om bij wie de schuld ligt. Het is juist belangrijk om te weten dat jij er zelf geen aandeel in hebt. En dat het gedrag waar je op wordt aangesproken een gevolg is en geen zwakte of oorzaak.
Het heeft mij juist erg geholpen om dit te weten. Als ik nog steeds had gedacht dat ik er zelf aandeel in had en dat ik zwak was en zogenaamd schoppen onder mijn kont moest hebben, had ik nu nog in een zwaar isolement gezeten. Had ik dingen die ik nu doe niet gekund. Had ik het mezelf altijd kwalijk genomen. Nu niet meer.
Misschien is het vechten tegen de bierkaai. Maar ik vind dat er niet altijd maar automatisch naar de gepeste gewezen moet worden. Er 100% vanuit gaan dat daar iets mis mee is. Dat klopt gewoon niet.
Ik weet dat veel mensen het hier niet mee eens zijn. Misschien dat het in de toekomst anders is.
100 jaar geleden hadden vrouwen ook geen kiesrecht. en kijk nu eens.
@Bianca. Natuurlijk kan je ze er zo tussenuit halen. Dat kan ik zelf ook. Maar dat gedrag is dus al een gevolg van pesten. Zie het als symptonen bij een ziekte. Het is niet de oorzaak.
Het heeft mij juist erg geholpen om dit te weten. Als ik nog steeds had gedacht dat ik er zelf aandeel in had en dat ik zwak was en zogenaamd schoppen onder mijn kont moest hebben, had ik nu nog in een zwaar isolement gezeten. Had ik dingen die ik nu doe niet gekund. Had ik het mezelf altijd kwalijk genomen. Nu niet meer.
Misschien is het vechten tegen de bierkaai. Maar ik vind dat er niet altijd maar automatisch naar de gepeste gewezen moet worden. Er 100% vanuit gaan dat daar iets mis mee is. Dat klopt gewoon niet.
Ik weet dat veel mensen het hier niet mee eens zijn. Misschien dat het in de toekomst anders is.
100 jaar geleden hadden vrouwen ook geen kiesrecht. en kijk nu eens.
@Bianca. Natuurlijk kan je ze er zo tussenuit halen. Dat kan ik zelf ook. Maar dat gedrag is dus al een gevolg van pesten. Zie het als symptonen bij een ziekte. Het is niet de oorzaak.
woensdag 24 oktober 2007 om 22:08
Uhm ik heb er dus geen last meer van. Ik had gewoon geen zin in een slachtofferrol. De schuldvraag is voor mij helemaal niet relevant meer.
Ik heb mezelf ook juist geen schop onder de kont gegeven (heb wel goed nagedacht over mezelf). Ik besloot dat ik wel de moeite waard was, uit liefde dus. Dan moet je wel alsnog je best doen als je een leuk leven wil maar dat geldt voor iedereen.
Ik heb mezelf ook juist geen schop onder de kont gegeven (heb wel goed nagedacht over mezelf). Ik besloot dat ik wel de moeite waard was, uit liefde dus. Dan moet je wel alsnog je best doen als je een leuk leven wil maar dat geldt voor iedereen.
woensdag 24 oktober 2007 om 22:19
Wat is dat toch met die Schuldvraag? Ehm.... soms gebeuren er dingen in het leven die niet leuk zijn, life's a bitch sometimes. OK, dan pinpointen we; Gij Zijt De Schuldige, en dan? Dan blijft het kennelijk de mensen overduidelijk in de greep houden, ongezond in de greep houden als ik dit topic lees. Screw de schuldvraag, kijk niet naar het verleden maar naar de toekomst.
Dat vind jij. Velen op dit topic -en voor zover ik 1-2-3 kan herinneren allemaal, behalve BGB wellicht?, ervaringsdeskundigen- zijn het daar niet mee eens. Die zeggen stuk voor stuk; het is verklaarbaar geweest vanuit de situatie waarin ik zelf ook een factor van de grotere som was. Die zeggen stuk voor stuk; pesten is nooit ok, maar ik heb zélf mede de voorwaarden geschapen waaronder het kon dóórgaan. Daar heb ik wel degelijk een aandeel in gehad.
Wederom; dat vind jij. Velen vinden dat hier bepaald niet zo zwart-wit, maar stellen duidelijk punten in zichzelf van toen te kunnen herkennen aan gedrag dat al aanwezig was vóór het pesten -al dan niet bewust- en al dan niet versterkt is later. Feit blijft dat we 1 grote vraag hebben; in een klas van 30 personen is er een pispaaltje. Waarom is dat Marietje en niet Grietje? Dat ligt niet alleen maar aan de pester, maar ook aan wie Marietje en Grietje zijn in hun doen en laten. Grietje mepte er op los, die dwong haar respect af. De pester zocht verder en vond Marietje. Marietje hapte, en zie daar; leuk voor de pester! De pester initieerde, Marietje schepte de voorwaarden waarbinnen het pesten door kon gaan.
Als het jou helpt; goed voor jou. Helemaal realistisch zou ik het niet willen noemen, maar das mijn visie. Wel roept het acuut allerlei andere vragen op als;
hoe werkt dit op de werkvloer? Ook daar is pesten geen onbekende. Stel die dag dient zich aan. Ga je daar ook De Schuldige en Het Slachtoffer aanwijzen? Hoe zie je dat voor je?
Zegt er hier iemand dat er iets MIS met haar is? Welnee, zeg. Dit is nu precies wat mij best wat irriteert in dit alles; het wordt meteen zo in het negatieve getrokken. Als je jezelf ook eens onder de loep neemt, dan bestempel je jezelf als Schuldige. Als je naar jezelf kijkt, dan schijn je te stellen dat er iets Mis met je is. Als je naar je eigen rol kijkt, dan schijn je automatisch al het andere, incl. de rol van anderen vergeten.
De dames in dit topic, incl. ik, hebben gesteld dat zij bij zichzelf punten hebben gezien waarvan ze zeggen; daardoor was ik vatbaar voor pesten en liet ik het zelf ook toe om voort te duren. Voor mij is dat een stuk genuanceerder dan 'er is iets mis met me'. Dat staat los van het feit dat pesten niet OK is en er twee partijen voor nodig waren om die zieke tango door te kunnen blijven dansen.
Proest. Ik neem voor het gemak maar even aan dat ik het verkeerd interpreteer als ik hier in lees dat je pesten gelijk stelt aan stelselmatige discriminatie?
Wederom; dat vindt jij. Net als BGB kan ook ik ze er vaak uit pikken. Geen enkel probleem, laat mij maar eens los in een willekeurige kleuterklas. Ik kan je de namen op een briefje geven van de 'risicogevallen' om gepest te worden of te gaan pesten. Niet omdat ze dat al worden, maar om hun sociale interactie, subliminale signalen, houding, noem het maar op.
Echt, als ik dit topic lees dan vraag ik me werkelijk af hoe productief het is om in Dader en Slachtoffer te denken.
vandaag ga ik van alles kunnen
donderdag 25 oktober 2007 om 10:32
mss zijn het juist die mensen die zich bezighouden met de schuldvraag die er hun verdere leven last van blijven houden?
Ik heb door het pesten geen leuke kindertijd gehad. dat vind ik heel erg jammer, maar ik heb er verder geen last van in die in dat ik nog steeds niet functioneer, of dat ik nu bang ben om ooit weer gepest te worden. Juist omdat ik nu weet dat ik zelf mijn bek open moet trekken en iemand op zijn[plaats moet zetten als die mij uitdaagt. Omdat IK nu anders reageer ben ik niet meer het slachtoffer.
en om jouw vergelijkeing door te trekken: Vrouwen zijn voor zichzelf opgekomen en hebben daardoor kiesrecht verworven. Niemand heeft vrouwen kiesrecht gegeven omdat ze zo'n zielig slachtofer waren of omdatbze zo schattig waren. Ook vrouwen hebben naar hun eigen rol gekeken en deze aangepast en zo kiesrecht opgeeist. zo kun jij opeisen om geen slachtofer meer te zijn en dan kun je die schuldvraag ook loslaten.
Ik hoe me nooit meer bezig met de schuldvraag. wat gebeurd is is gebeurd, dat draai ik niet meer terug, maa ik kan er wel voor zorgen dat het me niet nog eens gebeurt.
Want Elske, als er nu weer iemand iets naars tegen je zegt, wat doe je dan?
Ik heb door het pesten geen leuke kindertijd gehad. dat vind ik heel erg jammer, maar ik heb er verder geen last van in die in dat ik nog steeds niet functioneer, of dat ik nu bang ben om ooit weer gepest te worden. Juist omdat ik nu weet dat ik zelf mijn bek open moet trekken en iemand op zijn[plaats moet zetten als die mij uitdaagt. Omdat IK nu anders reageer ben ik niet meer het slachtoffer.
en om jouw vergelijkeing door te trekken: Vrouwen zijn voor zichzelf opgekomen en hebben daardoor kiesrecht verworven. Niemand heeft vrouwen kiesrecht gegeven omdat ze zo'n zielig slachtofer waren of omdatbze zo schattig waren. Ook vrouwen hebben naar hun eigen rol gekeken en deze aangepast en zo kiesrecht opgeeist. zo kun jij opeisen om geen slachtofer meer te zijn en dan kun je die schuldvraag ook loslaten.
Ik hoe me nooit meer bezig met de schuldvraag. wat gebeurd is is gebeurd, dat draai ik niet meer terug, maa ik kan er wel voor zorgen dat het me niet nog eens gebeurt.
Want Elske, als er nu weer iemand iets naars tegen je zegt, wat doe je dan?
donderdag 25 oktober 2007 om 14:39
Zoon van vriendin van me wordt vreselijk gepest, hij zit in groep 4 en is 7 jaar. Ik vind het niet alleen vreselijk voor zoontje maar ook voor haar.
Het enige vriendje wat het ventje heeft op die school is mijn zoon en nog een klasgenootje.
Ik wil ze zo graag helpen!! Moeder is al op school wezen praten, maar helpt allemaal weinig. Juf vind idd dat kind zelf weerbaar moet worden, wat een kul, het was een vreselijk lekker ventje en slaapt nu slecht, krijgt echt problemen ook in sociale zin. (ander gedrag juist dóór het gepest) Het is nu bijna een jaar aan de gang.
Wat vinden jullie dat er op school gedaan moet worden om pesten te voorkomen of te verminderen?
Praten met ouders pesters of andere tips......
Het enige vriendje wat het ventje heeft op die school is mijn zoon en nog een klasgenootje.
Ik wil ze zo graag helpen!! Moeder is al op school wezen praten, maar helpt allemaal weinig. Juf vind idd dat kind zelf weerbaar moet worden, wat een kul, het was een vreselijk lekker ventje en slaapt nu slecht, krijgt echt problemen ook in sociale zin. (ander gedrag juist dóór het gepest) Het is nu bijna een jaar aan de gang.
Wat vinden jullie dat er op school gedaan moet worden om pesten te voorkomen of te verminderen?
Praten met ouders pesters of andere tips......
donderdag 25 oktober 2007 om 14:50
Elske , jij blijft maar zeggen dat kind a en b niet anders zijn , maar dat ná het pesten het gepeste kind ander verdrag vertoont......dat een kind zijn gedrag anders wordt dat geloof ik meteen , maar zijn gedrag wás al afwijkend van het niet-gepeste kind .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 25 oktober 2007 om 14:55
Jouw zoon zou ook een rol kunnen spelen door het voor hem op te nemen .
Vaak is een keer van zich af meppen een manier om bepaalde patronen te doorbreken .
Een pester juist eens bij het gepeste kind uitnodigen wil ook vaak helpen , al kan ik me voorstellen dat je dat als ouder van het gepeste kind moeilijk vindt .
Met ouders praten ? Ehm........... mijn kind doet zoiets niet /jouw kind zal wel begonnen zijn / jij bent een klikspaan ligt hier wél op de loer .
Bespreken ze helemaal niet in de klas over wat pesten is enzo ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 25 oktober 2007 om 15:05
donderdag 25 oktober 2007 om 15:06
Mijn zoon zit klas lager, maar helpt zijn vriendje wel als hij het ziet. Het is een groepje van 3 jongens die hem pesten.
Ik bedoel dat leerkracht of remedial teacher van school met ouders zouden moeten gaan praten, dus niet moeder zelf.
Het is een erg grote school en in de pauzes gebeuren deze excessen, juf en overblijfmoeder heeft er waarsch. geen zicht op.
Ik bedoel dat leerkracht of remedial teacher van school met ouders zouden moeten gaan praten, dus niet moeder zelf.
Het is een erg grote school en in de pauzes gebeuren deze excessen, juf en overblijfmoeder heeft er waarsch. geen zicht op.
donderdag 25 oktober 2007 om 15:19
Weet je wat echt helpt ....zal totaal niet verantwoord zijn , hoor , maar als moeder op zo'n pester afstappen en dan heel jolig zeggen ; zit jij al op judo ? Je moet aan je moeder vragen of je erop mag , want Pietje zit erop en zijn leraar leert hem om jou en Jan en Gijs in elkaar te slaan . Als je nou aan je moeder vraagt of je voortaan een rode jas aankrijgt dan is t niet zo erg als er bloed op zit en oja ben je links of rechts ; want als die je rechterarm breekt en je schrijft ermee is het ook zo wat . Heb je trouwens zin om morgen een boterham te komen eten , kunnen jullie misschien ook gelijk kijken wie er sterker is , want één tegen één is natuurlijk veel eerlijker .
Mag dat jongetje van zijn ouders slaan of leren ze hem te zeggen dat hij iets niet leuk vindt / dat hij naar zijn juf toe moet oid ?
Mag dat jongetje van zijn ouders slaan of leren ze hem te zeggen dat hij iets niet leuk vindt / dat hij naar zijn juf toe moet oid ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 25 oktober 2007 om 15:22
Alssssssssss je zo'n ventje op die manier aanspreekt kan dat juist héél goed met zijn moeder ernaast .
Hé, Pietje ....... ik kom even vragen of je X morgen een keer alleen durft te pakken , want één op één dat vind ik prima , maar drie tegen één...........of durf je dan niet ? ( aai over zijn bol en een glimlach voor zijn mammie )
Hé, Pietje ....... ik kom even vragen of je X morgen een keer alleen durft te pakken , want één op één dat vind ik prima , maar drie tegen één...........of durf je dan niet ? ( aai over zijn bol en een glimlach voor zijn mammie )
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 25 oktober 2007 om 16:50
Vreselijk zeg alice. Kon hij niet naar een andere psych? Of zelf die training gaan doen? Want dat heb ik ook wel geleerd, als het niet klikt met een is het echt het beste om te zoeken naar een ander. Wel erg onproffesioneel gedrag van de hulpverleners die hij eerst gezien heeft en ik zou daar een klacht over indienen. Is echt niet gek, heb ik laatst ook weer eens gedaan en het heeft prima geholpen. Mijn hulpverleners doen hun uiterste best om mij te helpen. Als ze dat niet doen zoek ik een andere of dien ik een klacht in (en ik heb ook een zachte persoonlijkheid hoor, maar dit is wel erg belangrijk dus zorg ik ervoor dat het goed gaat. heeft verder trouwens niks met pestverleden te maken).
En bij het bedrijf waar hij werkte zou hij ook nog wat kunnen doen als hij dat wil tenminste, al weet ik niet wat de procedures zijn bij zulk gedrag op de werkvloer. Of ik was er eerder al weggegaan. Erg jammer dat niemand het zag, vind ik ook erg slap van zijn andere collega's als hij die had dat die nooit wat gezegd hebben.
Maar goed ik hoop dat hij er uiteindelijk boven op komt, gelukkig vond hij iemand waarmee het wel klikte.
En bij het bedrijf waar hij werkte zou hij ook nog wat kunnen doen als hij dat wil tenminste, al weet ik niet wat de procedures zijn bij zulk gedrag op de werkvloer. Of ik was er eerder al weggegaan. Erg jammer dat niemand het zag, vind ik ook erg slap van zijn andere collega's als hij die had dat die nooit wat gezegd hebben.
Maar goed ik hoop dat hij er uiteindelijk boven op komt, gelukkig vond hij iemand waarmee het wel klikte.
donderdag 25 oktober 2007 om 18:40
Ik had alle redenen om gepest te worden: de langste, slimste, lelijkste magere puisterige puber van de klas met vettig haar. Natuurlijk hoorde ik weleens opmerkingen dat ik zo lelijk was, maar gepest ben ik niet. Ik had gewoon een ton aan stenen en cement besteld en zo mijn muur opgebouwd, niemand kon me iets maken want ik beet als een gek van me af. Ook ik heb mijn haar in allerlei kleuren geverfd (lelijker kon ik toch niet worden) en dat wekte bewondering van alternatievelingen, en mijn leervermogen en stoerdoenerij ook. Intussen was ik wel enorm eenzaam, want ik speelde een rol, dat van een scherpe dame die nooit kon worden geraakt, maar ik heb gehuild in mijn bed van eenzaamheid. Nadat ik opeens van lelijk eendje tot mooie zwaan ontpopte, kon ik de muur niet meer wegkrijgen. Ik schop er steeds tegenaan en er valt weleens een steen naar beneden, maar helemaal wegkrijgen lukt denk ik nooit. Dus zo kan het ook, ik heb alles aan mijzelf te wijten en ik denk dat ik mezelf beter zou voelen als ik inderdaad was gepest (dan hoefde ik het mezelf niet zo kwalijk t nemen, geen belediging naar de gepesten hier hoor).
If you\'re going through hell, keep going
