Borderline en aanverwante zaken II

Biebeltje...ik snap niet hoe "je vervelend gedragen" in verhouding staat met "ergens in uit willen blinken". Misschien kun je dat uitleggen? Tenzij je wil uitblinken in je "je vervelend gedragen" ....snap de link niet.



Je bent natuurlijk een stuk jonger dan ik...en ik wil je ook niet aanvallen. In tegendeel, ik herken juist zoveel van mezelf op die leeftijd. Zeker dat gevoel van in iets willen uitblinken (de wereld willen redden enzo), speciaal willen zijn. Maar achteraf gezien kan ik alleen maar concluderen dat dat gevoel voortkwam uit een enorm gevoel van onzekerheid, gebrek aan eigenwaarde. En dat ik ergens, diep van binnen, vond dat ik "gecompenseerd" moest worden voor de ellende die ik in mijn jeugd geleden heb. En dat kon in mijn denkbeeld alleen maar door een heel belangrijk persoon te worden, op welk vlak dan ook. Alsof ik dan pas echt bestaansrecht zou hebben, zoiets.



In de dagbehandeling hebben ze echt een harde aan mij gehad. Ik was de meesterclown, meesterbitch, meestermanipulator....Ik kon menig medepatient (was in groepsverband, de dagbehandeling) binnen now time aan het huilen krijgen. Wist achterlijk goed de vinger op de zere plek te leggen bij anderen. En niemand kreeg mij klein (zo zag ik dat toen)......tot ik door begon te krijgen hoe niet - authentiek ik was.....hoe ik onder al die rollen, alleen maar heel verdrietig, boos en klein was. Toen pas begon werkelijk de therapie en kreeg ik werkelijk zicht op mijn "verdedigingsmechanismes" en op wie ik was (ben) zonder de rollen die ik speelde......Het is een lange weg geweest, en ik ben er nog niet.



Dat geldt voor jou ook. Het is nog een lange weg...en voor het moment heb je je verdedigingsmechanismes nog nodig. Die kan je pas loslaten als je ze snapt en als je je veilig voelt.

Hoi allemaal,



Had vanmorgen al even gereageerd maar is weer eens niet goed gegaan. Mijn internetverbinding heeft steeds de neiging om te stoppen wanneer ik iets verstuur dus dat zal ook nu het geval zijn geweest.

Shahla, ik ben misschien onduidelijk geweest of heb de dingen op een verkeerde manier beschreven. Toen ik zei: wat een ellende hier, bedoelde ik dat niet zo negatief als dat het misschien over kwam. Ik weet vaak niet goed hoe ik dingen die ik voel moet omschrijven. Mijn excuus als het wel negatief op jullie over kwam.

Eigenlijk wilde ik nog meer schrijven, had vanmorgen dus gedaan maar heb nu even echt helemaal geen puf. Ben snipverkouden en heb gewoon nergens zin in.

Wel wil ik zeggen dat ik heel veel dappere mensen hier ontmoet, als ik al die verhalen lees, dan denk ik (naast 'ellende') dat jullie echt dapper zijn en dan zie ik zoveel vechtlust tegen alle psychische 'ongemakken'.

Jullie kunnen trots op jezelf zijn!



Het beste en een goed weekend gewenst allemaal.

Groetjes, Search

Hai meiden, ik wou jullie even een fijn weekend wensen. ik heb weinig tijd, we vieren nl zo een verjaardag van 1 van de kids.. Vind ik wel leuk, een beetje afleiding. Er komen ook maar weinig mensen (dat scheelt qua stress vooraf).

Ik heb gisteren de pijnmedicatie opgehoogd, het was echt slecht vol te houden. ik hoop dat het gauw helpt en dat ik me dan wat beter ga voelen.



Longjohn, bedankt voor je woorden. Zo dacht ik er voorheen ook vaak over hoor, maar dit is me soms te veel. Pijn beperkt je zo erg en ik zit veel alleen daardoor, waardoor ik ook zo geconfronteerd wordt met alles. Maar ik hoop in de toekomst weer wat op te krabbelen en mijn leven dan wat meer te kunnen gaan inrichten, ondanks de beperkingen. Niets is voor niks, dat realiseer ik me..



Later meer, liefs voor allemaal. Nog even: Shahla en Lin67, ik heb jullie verhalen met veel bewondering gelezen, bewondering voor jullie moed en doorzettingsvermogen. Sterke vrouwen zijn jullie, ondanks alle obstakels.

Hoi allemaal, eventjes rust genomen. Ook omdat ik de computer niet te veel aan wil hebben staan.

Robin, demichaelis (je weet wel...) heeft op een topic van prospernogwat iets geschreven over reuma of fibromyalgie en (ik meen zenuwpijn). Hij schreef er iets over dat dat vaak voorkomt en borderline (dat begreep ik ten minste uit het verhaal) en dat er ook een bepaald soort medicatiemix geschikt voor is. Nu ben ik geen professional op dit gebied en het is maar de vraag of demichaelis het is. Maar goed, hij schudt al die medicatie zo uit z'n mouw, dus misschien zit er wat wijsheden voor je tussen?

Ik vind het erg naar voor je dat je weer zo te kampen hebt met zenuwpijnen. Ik hoop dat er toch ooit iets uitgevonden wordt dat voor jou goed werkt qua verdovend effect!

Verder veel plezier met de verjaardag van "je kind". Vertel es iets over de kinderen. Hoe oud zijn ze, etc?



Search, balen van je slechte internet verbinding. Misschien jezelf toch maar aanwennen om erg vaak te saven? Want ik ben natuurlijk ook erg benieuwd naar jouw verhalen. Ik hoop dat je verkoudheid snel een beetje ophoepelt : )



Shahla, ik heb het wel vaker gehoord hier dat mensen het erg confronterend vinden om onze verhalen te lezen en dat dat hen naar beneden trekt in stemming. Net als jij heb ik daar gelukkig weinig last van. De stukjes kunnen me (afhankelijk van wie wat wanneer schrijft) wel erg raken. Maar doorgaans kan ik andermans problemen goed lezen zonder er zelf neerslachtig van te worden. Merk wel dat het soms wat teveel is (als er erg veel speelt). Dan kost het me teveel energie om er iets mee te doen. Maar mij jaag je niet gauw weg hoor ; )



Hebben we dat niet allemaal gehad vroeger dan? Dat we graag bijzonder wilden zijn, speciale dingen kunnen, bewonderd worden door anderen? Moet nl. eerlijk bekennen dat ook ik in mijn fantasiën altijd heel erg iemand anders was dan wie ik was. Ik leefde zelfs niet op deze wereld, maar had gewoon een alter ego in mijn kop. En die was natuurlijk duizend keer leuker, mooier, stoerder, liever dan ik was. Dat is wel een gevaar voor mezelf. Ik kan nog altijd een fictief leven leiden in mijn hoofd, of vluchten in fantasiën waar het wél allemaal lukt wat ik wil (bereiken bijvoorbeeld). En dan inderdaad ook graag bijzonder of speciaal willen zijn. Maar goed, de realiteit waar je gewoon mee te dealen hebt, maakt dat het beter is om dat los te laten en reëel te zijn. Dat is een schipperen tussen die twee werelden, maar ik leer wel steeds meer de realiteit voorang te geven. Simpelweg omdat ik het ook daar moet doen.

Dus Biebeltje, ik snap je behoefte wel. Tis alleen niet altijd handig om dat veel aandacht te geven. Beter kun je gewoon stellen dat je niet veel anders dan anderen bent (natuurlijk wel speciaal zoals elk mens dat is) en van daaruit proberen het leven te leven. Want de gedachte dat je anders bent, voedt ook eventuele gevoelens dat je vervreemd bent van anderen. Het aliën-ated gevoel zeg maar. Dan voel je je al zo anders en door zo te denken hou je dat heel rg in stand (het 'zie je wel' gevoel en "ze" begrijpen me niet)...



Wat een zware opgaven hebben jullie op het gebied van moederschap Lin en Shahla. Echt met alle respect. Als ik het al zwaar vind met dochter, denk ik dat ik dan wel erg aan het mauwen ben. Want dat is natuurlijk niks in vergelijking met jullie situatie. En dan ook al zo jong! Alsof je op die leeftijd al niet genoeg aan jezelf hebt. Of hadden jullie daar geen last (meer?) van?



Gisteren met zusje een gezellige middag gehad en onwijs veel gekletst. Ben altijd helemaal leeg na een paar uurtjes met haar haha. Ze vraagt ook ZOOOOvEEEEL. "Moet" dan erg veel nadenken over mezelf en waarom dit en waarom dat. Ze is echt erg lief en betrokken bij mij en mijn dochter en mijn leven. Maar ze wil me geloof ik ook zo graag begrijpen en weten waarom alles zo werkt bij mij zoals het doet. Dat is pittige nadenk stof.

En het is echt zo bizar hoe extreem we van elkaar verschillen! Zij lijkt wel het tegenovergestelde van mij. Veel energie, erg vaak erg gelukkig met een stabiele relatie en eigen huis, goeie baan en nu proberend voor een eerste kindje (ze is nu 27). Zij heeft al zowat een heel ander en vooral ook zo volwassen leven in vergelijking met mij. Erg gek hoor vinnik. Het lijkt bijna wel alsof door de jaren heen de rollen omgedraaid worden. Soms voel ik me net het kleine zusje i.p.v. andersom. Vind dat niet echt een leuk gevoel. Niet dat het me verder zoveel uitmaakt, want qua volwassenheid zitten we nu toch wel op 1 lijn. Maar ik wil me niet kleiner voelen en al helemaal niet dat ik het och zo arme zusje ben waar je voorzichtig mee moet zijn pfffff. Gewoon gewoon, dan is het helemaal prima.



Heel erg fijn weekend allemaal!

Goeie tip Intiem thanks. Fibomyalgie is echter wel een heel ander soort aandoening en ik heb niets zien staan over zenuwpijn, maar ben wel benieuwd wat hij (of zij) denkt over mijn medicatie. Lief dat je naar de kids vraagt, zal er morgen wat meer over vertellen..(ga zo slapen)



Maargoed Michaelis, misschien heb je hier al meegelezen, maar ik heb dus diabetes (type 1) en als complicatie neuropathische pijn(zenuwpijn in armen en benen). Daarvoor slik ik lyrica 450 mg per dag (een anti-epileptica). Verder natuurlijk insuline (Humalog). Vanwege mijn psychische klachten maar ook als extra middel tegen de pijn gebruik ik Cymbalta 60 mg. ik had namelijk als diagnose Borderline-kenmerken (stemmingswisselingen, verlatingsangst, leegte-gevoel, vervreemding, suic. gedachten). Die diagnose klopt wel denk ik (vrees ik). Ik ga niet zomaar wisselen van medicatie maar ben echt nieuwsgierig wat jij zou aanraden in mijn situatie. Wat denk jij bijv. van Cymbalta? Ik ben wel minder depressief dan zeg een jaar geleden en door therapie krijg ik meer grip op de stemmingswisselingen, maar echt lekker gaat het niet. De pijnklachten houden de depressie ook echt in stand. Wat denk jij van mijn situatie (qua medicatie). Alvast bedankt..



Sorry meiden, dit is dus een beetje offtopic maar dat mag vast wel

Tot morgen!

hallo mede-forummers



Ik heb een vraagje; ik heb mijn hele leven al problemen met m'n psyche om het zo maar te noemen. Ik zal niet mijn levensverhaal hier typen want dan is het forum vol :-)

Ik ben nu 33 en ik vermoed dat ik m'n hele leven borderline heb gehad maar dat het nooit gediagnosticeerd is.

Toen ik 17 was ben ik opgenomen geweest op een een paaz.

toen 'bestond' borderline helemaal niet maar ik vermoed dat ik , als het bestaan zou hebben, dat ik zo betiteld zou zijn.

Ze wisten toen niet wat het was, er is toen geen diagnose gesteld.

Later alleen, op latere leeftijd 'zwaar depressief" en ik heb een flinke eetstoornis gehad.



Nu kan ik over het algemeen heel goed mijn leven leiden maar ben nog zeer snel overspannen en heb nog wel wat klachten die ik vroeger ook had maar die belemmeren me over het algemeen niet om normaal te kunnen leven.



Ik zit me af te vragen of het nut zou hebben om mezelf alsnog te laten diagnosticeren. Wat zou ik eraan hebben ? Wat schiet het op voor mezelf, stel dat ze borderline zouden concluderen, wat zou ik daarmee opschieten ?



Ik heb al tig jaar therapieen gehad en anti-depressiva, wat zou het nog toe kunnen voegen.



Kan ik beter proberen m'n leventje nu weer op de rails te krijgen en verder niets (ben momenteel weer overspannen thuis) of zou het nut hebben ?



En zou een GGZ dat ook willen ? Ik heb namelijk vaak het idee dat zij zoites hebben van 'nu ben je depressief, daar moet nu iets aan gedaan worden maar hoe het komt vinden we niet interessant'



Zijn er mischien bepaalde stichtingen die er gespecialiseerd in zijn waar ik 'zomaar' binnen kan stappen om mezelf te laten testen of ik het wel of niet heb ???



Ik hoop dat jullie me iets kunnen vertellen



p.s. hoort slecht kunnen werken er ook bij ? ik raak helemaal bij het idee dat ik meer dan 20/24 uur zou moeten werken helemaal overstuur "dat kan ik niet, dat trek ik niet, dat kan ik niet aan etc " Heb ik m'n hele leven al.



Alvast hartelijk bedankt !!!

levensgenietertje

Hoi levensgenietertje, ik heb je topic gelezen over je vraag levenslange medicatie.



Een aantal vragen kan ik je niet bij helpen, omdat ik er zelf geen ervaring mee heb. Ik slik bijvoorbeeld geen medicatie, dus kan daar niks over zeggen.

Wat ik wel heb gehad bij jouw topic is dat ik de gedachten had dat ik het zelf zou kunnen hebben geschreven. Het lijkt zo erg op mijn verhaal qua belastbaarheid. Ik heb ook altijd van die wisselingen gehad in stemming en pieken en dalen en het gevoel er te zijn en dingen aan te kunnen en vervolgens weer helemaal te crashen, depressief te zijn en thuis te zitten en ontslagen te worden of zelf ermee stoppen etc.

Ook het idee aan werken (nu met mijn huidige functioneren) uberhaupt en in het verleden meer uren werken, geeft en gaf mij zulke enorme paniek gevoelens, echt niet te beschrijven. Ik denk en voel dan alleen maar, dat kan ik niet, dat trek ik niet, dan kunnen ze me wegdragen, etc. Mijn werkende leven is voor mij dan ook echt puur overleven geweest.

Ik heb mazzel gehad dat ik nooit echt een serieuze baan heb gehad waarbij ik volledig afhankelijk van was qua inkomen, omdat mijn banen altijd bijbanen naast studiefinanciering zijn geweest. Dus dakloos zou ik er niet van geworden zijn. In andere gevallen vraag ik het me wel eens af, wat zou er met mij gebeuren als ik er wel volldeig van moet leven en afhankelijk van ben.

Dus die belastbaarheid is een bekend probleem.



Dit merk ik ook terug in mijn relatie en met mijn dochter. Ook nu weer na een akkefietje dat ik denk 'dit trek ik niet'. Ga weg en laat me met rust. Pffff.



Wat betreft borderline en die diagnose. Ik weet zelf onderhand niet eens meer of ik die diagnose van wat voor soort (high, medium of low level, hoewel ik zeker weet dat low level niet op mij slaat) dan ook heb. Er wordt nl. met mij nooit over gepraat! Destijds -met mijn oude behandelaar- heb ik het er in een later stadium over gehad (zei heeft mij ook megedeeld dat ik diagnose borderline heb gekregen tijdens dagbehandeling), omdat ik er nog een boel vragen over had. Maar zei vond dat de diagnose niet interessant was, want het ging niet om de diagnose, maar om mij. Ik was het uitgangspunt, want iedereen is verchillend en heeft andere klachten en sterke kanten en minder sterke kanten, etc. Dus het uitgangspunt zou mijzelf moeten zijn...op zich begrijpelijk.

Maar goed, de vragen blijven wel, net als 'kan het overgaan, hoe kun je het behandelen, kun je het uberhaupt behandelen of betekend dit dat je gewoon ergens een mildheid voor jezelf moet hebben omdat het nooit overgaat.



Overigens niet zonder gevaar hoor om met een diagnose een mildheid te hebben naa jezelf. Het heeft me ergens goed gedaan, omdat ik niet meer chronisch mezelf straf en afreken op mijn presteren. Ik faal niet meer continue (zo heb ik ook leren denken in dagbehandeling) en ben niet meer slecht omdat ik bepaalde verwachtingen niet haal. De andere kant uit bekeken, betekent dat een mildheid ook een excuus zou kunnen zijn. Om niet meer zo hard aan jezelf te werken, om alles maar onder de noemer borderline te vergoelijken. Ik merk dat het wel meevalt bij mezelf gelukkig. Maar mijn loze dagen zijn er nog wel steeds en ik heb daar minder moeite mee dan vroeger en dat gegeven op zichzelf vind ik wel moeilijk.

Ik sport bijvoorbeeld niet onder de noemer 'teveel en stress'. Maar eigenlijk zou dat ook wel goed voor mezelf zijn. Ik koop het nu wel heel erg makkelijk af...



Maar wat ik me afvraag: jij slikt medicijnen zo heb ik begrepen en je loopt bij een psychiater en je bent ooit opgenomen geweest. Heeft dat alles ook geresulteerd in therapie in wat voor vorm dan ook? Want -naast medicatie- zie ik ook nog wel een rol weggelegd voor een goeie therapievorm. Daar heb ik destijds veel van geleerd (cognitieve gedragstherapie). Dit heeft bijgedragen tot een stabilisatie van mijn leven. Je hebt het over vaak overspannen zijn. Waarschijnlijk omdat je dan periodiek teveel van jezelf vraagt. Dit heb ik erg moeten aanpakken bij dagbehandeling: de lat VEEEEEL lager leren leggen! (te laag naar mijn zin, maar goed, het werkt wel voor een groot deel).



Om nog even terug te komen op een diagnose. Je zou kunnen vragen of er al een is of dat ze er 1 vermoeden. Afhankelijk van hoe modern de behandelaar is, zal hij/zij wel of geen persoonlijkheidsdiagnose willen doen denk ik. Want er zijn een boel ontwikkelingen gaande, waarbij persoonlijkheidsstoornissen (o.a. borderline) niet meer gediagnosticeerd zullen gaan worden en dan ten minste niet meer op AS II (de meer blijvende/chronische AS). AS I is een huidige diagnose, dus een beeld van hoe het NU is. AS II is dus meer een continue doorlopende diagnose, als iets wat niet (meer) verandert.



Ik zou als ik jou was inderdaad proberen je leven weer op de rails te krijgen. Maar misschien is het handig als jij weet (al dan niet door een diagnose) wat je van jezelf kunt verwachten. Misschien zet je toch te hoog in en zul je -net als velen hier- veel lager moeten gaan inzetten. Misschien dat je dat gaat helpen om niet telkens overspannen te worden. Als je het interessant vindt: lees maar eens een paar pagina's terug. Ik heb min of meer een zelfde verhaal daarover opgeschreven wat mijn behandelaar tegen mij gezegd heeft.

Maar goed, het hangt dus voor een groot deel af van wat jij wilt van je/een behandelaar. Begin eens met die van jezelf en als je het niet bevredigend vindt, vraag dan eens door. Er zullen vast wel specialisten of klinieken zijn die diagnoses willen en kunnen stellen.



En als je het fijn vindt om hier mee te lezen of te schrijven, vooral doen! Je bent welkom!

Hej Robin,



Ik ben geen expert op het gebied van suikerziekte, maar weet wel dat een veranderd (anders) glucose metabolisme wordt vermoed/is bewezen in Borderline. In de hersenen....Door het negatieve effect van suikerziekte op de zenuw(uiteinden) heb je de pijnen waarchijnlijk.



Anti psychotica (in de regel) hebben als risico suikerziekte. Gedane zaken nemen bij suikerziekte helaas geen keer.

Op 28 jarige leeftijd borderline krijgen is wat laat, maar als de suikerziekte hieraan voor afging is het op zich een mogelijke verklaring.



Of iets goed is of niet laat ik aan jou over: hoe vind je dat het gaat. Ik denk niet goed genoeg, anders zou je hier niets schrijven. Je schrijft ook iets dergelijks.

Cymbalta is duloxetine, vergelijkbaar met Efexor en een SNRI. Dit zijn goede middelen voor borderline, maar niet eerstelijnsmiddelen. De dosis van Efexor in Borderline is veel hoger dan gewoon voor depressie, Cymbalta wordt minder voorgeschreven maar ik vermoedt dat dat hier ook voor geldt.

Ik begrijp niet waarom je geen Prozac krijgt of een andere SSRI (maar liefst geen Seroxat). Dit kan best met duloxetine gecombineerd worden.

Stoppen met een SNRI is moeilijk.



Lyrica (Pregabalin) is de opvolger van Gabapentin. Ik denk dat er voor neuropathische pijnen niet een beter middel te krijgen is. Het bijwerkingsprofiel zit me niet lekker bij Lyrica, want is minder zachtaardig dan Gabapentin. Er zijn veel klachten van mensen met Lyrica. Voor neuropathische pijn is het goed (zie ook Gabapentin), maar als stemmingsstabilisator is het minder. Ik meen dat Lyrica berucht is om gewichtstoename. Bovendien treed er bij veel mensen tolerantie op, waardoor de dosis steeds verhoogd wordt of de werking uiteindelijk verdwijnt.

Het is voor veel mensen moeilijk om met Lyrica te stoppen, dat is ook minder.

Het gebruik in fibromyalgie komt voor, maar is toch minder gedocumenteerd (bij mijn weten) dan Tramadol (Ultram).



Ik heb in het verleden iemand eens op Lyrica gewezen, het voorgesteld (als stemmingsstabilisator en verbeterde opvoler van Gabapentin). Maar de bijwerkingen die ik meer en meer tegenkwam, hebben mij ertoe besloten om voor dit doeleinde Lyrica te schrappen.



Ultram werkt veel zwakker op de Serotonine en norepinefrine receptoren (als heropname remmer) dan Cymbalta en Efexor, maar het werkt er wel op. Het verschil met Cymbalta en Efexor is dat het werkt op mu-opioid receptoren, wat eveneens een pijnstillende werking verklaard.

Tramadol is blijkens diverse onderzoeken aantoonbaar en voelbaar werkzaam in diabetische neuropatische pijn, ook bij langdruig gebruik.

Een verder voordeel is dat dit ook op lange termijn zo is (dat is onderzocht, bijv. in 1999).



Ik zou iemand met borderline en suikerziekte en neuropathische pijn standaard, op basis van onderzoek (ik heb er geen ervaring mee) een SSRI voorschrijven, tramadol en wellicht lamictal. Lamictal is een stemmingsstablisator en een anti epilepticum. Het werkt in neuropathische pijn, maar niet als die van diabetische oorsprong is....helaas...



Je huidige regieme vind ik echter zo gek niet. Hoe zit het met de bijwerkingen eigenlijk? Is dat oke.

Intiem, wat ben ik "blij" met je reactie. Niet blij voor jou uiteraard, maar blij voor de herkenning en dan met name bij het werkgedeelte.

Hoeveel werkgevers ik al niet gehad heb, ik kan ze niet meer tellen. Enthousiast beginnen en altijd al snel (soms na 2 weken, soms na 3 maanden) een reden vinden om er niet meer verder te willen.

En altijd maar weer moeten verantwoorden naar je omgeving toe waarom je nu weer weg bent gegaan, dat vind ik zelf nog het ergste, die zullen mij ook wel compleet mesjokke vinden :-)



Gelukkig heb ik een vriend die goed voor me zorgt en hoef ik financieel gezien niet fulltime te werken.

Mocht ik ooit wel in die situatie komen, geen idee hoe ik dan moet overleven.

En het is GEEN kwestie van luiheid of niet willen, ik wil juist zo graag !!!



Verder; ik ben nu bijna 2 jaar gestopt met de anti-depressiva, loop ook sinds die tijd niet meer bij psychiaters/psychologen. Ben dus in feite 'uitgeschreven' en zou weer opnieuw het traject in moeten (zo doen ze dat in deze stad)



Momenteel slik ik dus niets (behalve nu oxazepam ivm overspannenheid) en volg ik ook geen therapie meer.

Ik heb echt jaren lang gesprekken gehad, cognitieve gedragstherapieen, geleerd m'n gedachten om te buigen (maar dat is blijkbaar niet echt goed gelukt) en therapie voor eetstoornis gehad etc etc etc.

Toen ik verleden jaar toch weer aangemeld had bij het GGZ zeiden ze dat ik uitgetherapied was en dat ik daarom maar de rest van m'n leven AD moest gaan slikken (en nu zei de huisarts dat ook dus vandaar dat topic erover, zet je toch aan het denken)



Ik zou echter zo graag willen weten of het borderline is. Niet om me daarachter te verschuilen, maar om te kijken of er dan nog WEL therapieen zijn die ik nog niet gevolgd heb, of misschien een net iets andere medicatie die dan handiger is. Ik wil juist nog graag aan mezelf werken.



Ja, ik leg de lat veeeeeeeeeel te hoog. En als ik me dan weer goed voel en weer denk de hele wereld aan te kunnen begin ik weer met meer uren werken, opleiding volgen, bijbaantjes etc etc. Dat gaat even goed tot ik weer instort zeg maar.

Mijn vriend kan me slecht tegenhouden als ik dat wil. (dat zouden vreselijke ruzies worden vrees ik voor de beste jongen)



Fijn dat ik hier mag blijven komen van je, hoop dat de anderen dat ook goed vinden ?



en excuses voor m'n lange verhaal...........

Demichaelis, bedankt voor je reactie. De pijn is inderdaad een gevolg van de wisselende boedsuikers op de kleine zenuwuiteinden. De diabetes heb ik al vanaf mijn 16e. De pijnklachten nu 2 jaar. Ik weet niet in hoeverre mijn psychische klachten met de diabetes te maken hebben, ik weet wel dat het acuut optreden van deze complicatie een enorme terugval heeft veroorzaakt.



Ik denk dat de Lyrica ook wel het juiste middel is voor de pijn. Het dempt gelukkig wel. Ik heb ook op de hoogste dosering gezeten maar daarbij waren de bijwerkingen te heftig en kon ik slecht functioneren. Ik weet niet of de bijwerkingen van de Lyrica kwamen of de duloxetine of de combinatie van beiden, maar ik was dan vooral heel erg moe en slaperig, echt dizzy en suf. Kon amper rechtuit lopen. Nu heb ik vooral nog veel last van concentratie- en geheugenprobemen, de slaperigheid en de seksuele bijwerkingen helaas. Gewichtstoename heb ik iets, maar enkel 3 kilo, dat valt me nog mee. Het blijft zoeken (mbv de pijnpoli) naar een evenwicht tussen de pijnklachten en zo min mog. bijwerkingen.



Mijn ontevredenheid/ twijfel wat betreft de medicatie gaat ten 1e over de pijn, die me enorm beperkt. Ik vrees dat dit echt met acceptatie te maken, het accepteren van de diabetes op zich en het accepteren van de beperkingen waar ik nu last van heb. Daar ben ik ook mee bezig in therapie, maar dat is lastig. Ik heb me een tijd lang zo vervreemd van mezelf gevoeld dat ik nu nog vaak niet kan geloven dat dit om mij gaat..

Qua stemming had ik op meer effect gehoopt. Ik heb regelmatig erg depressieve buien met zeer negatieve gedachten. Het zijn wel buien, het is niet voortdurend zo. Ee soort stemmingswisselingen met een depressieve ondertoon, zoiets. Ik zie nog steeds weinig toekomst en ik kan moeilijk genieten van dingen.

Het is erg lastig te ontrafelen wat waarvan komt. Ik slaap heel veel, komt dat door de bijwerkingen, de depressie, of als gevolg van de pijn wat veel energie vergt..

Nog een vraagje: bedoel je dat ik de Prozac hier nog naast zou kunnen gebruiken (naast de Lyrica en de Cymbalta?

Nogmaals dankjewel.

@ Levensgenietertje (goeie naam!). Natuurlijk ben je hier van harte welkom! Ook ik herken veel van wat je schrijft. Het maken van allerlei plannen en denken dit prima aan te kunnen en dan na een tijdje weer instorten..Vooral jaren geleden had ik dat ook. Ik heb ook eetproblemen gehad, daar is mijn therapie ook mee gestart. Later bleek dat er meer aan de hand was.



In hoeverre zie je sommige van de kenmerken van Borderline in jezelf terug? Ik begrijp dat je alsnog behoefte hebt aan een diagnose. Velen hier voel(d)en die behoefte, zoals al meerdere malen in dit topic is terug gekomen. Maar ook bij jou moet dat natuurlijk professioneel onderzocht worden. Ik zou als ik jou was eens beginnen de behandelaren te bellen die je vroeger had, aan hen vragen wat nu de beste weg is. Of anders bel je een ggz in jouw buurt of je spreekt af bij je huisarts. Realiseer je wel dat je bij een officiële diagnose ook een terugval kunt krijgen, omdat ook dat lastig is te accepteren en veel vragen oproept (tenminste dat had ik).



Er zijn natuurlijk altijd nog therapieën waar je wat mee zou kunnen. Ik dacht in jouw topic zag ik iets staan over die nieuwe stroming 'Mindfullness'. Die training heb ik ook gevolgd en sprak me erg aan. Mijn klachten waren misschien wat te heftig op dat moment zodat ik er niet volop baat bij heb gehad maar bij iets mildere symptomen schijnt het enorm goed te werken, ook juist bij terugkerende depressie/ overspannenheid.



Zoals ik al zei, niemand hier kan op afstand beoordelen of jij borderline zou hebben en of je je leven nu op de rails moet zetten of een zoektocht moet gaan doen naar een diagnose. Probeer er voor jezelf achter te komen wat het toevoegt. Ik zou bij mezelf te rade gaan waar je nu het meeste last van hebt, en bekijken of je daar nog iets mee kunt gaan doen. Misschien leg je ook (net als wij) daarin de lat voor jezelf te hoog en wil je gewoon helemaal gezond worden. Je kunt jezelf afvragen of dat reeel is of at je misschien moet instellen op je situatie nu.

Dat neemt echter niet weg dat je hier superwelkom bent en wellicht wat steun vindt!



Sterkte.

De bijwerkingen zijn allemaal redelijk veel gerapporteerd bij Lyrica. Zeker ook de duizeligheid (een dronkengevoel wordt veel omschreven).

De meeste anti-epileptica werken (deels) op het GABA systeem. Waar ook benzo's (ook anti epileptica overigens) op werken. Vergeetachtigheid is een bijkomstigheid bij een werking op GABA, enkele uitzonderingen daargelaten.

Het vele slapen....Lyrica is versuffend en slaapopwekkend. Duloxetine is dat in de regel juist niet.



Alle combi's tussen een SSRI en een andere SSRI geven het probleem van serotonine syndroom, wat fataal kan zijn (maar als er tijdig ingegrepen wordt niet).

Nu kun je dit het beste opwekken door een MAOI met een SSRI, SNRI etc te combineren.

De combi tussen de medicijnen Tramadol, Prozac en Cymbalta er een is om op te letten, ook al is de kans kleiner en zal het om de dosering gaan.



De combi Tramadol + Prozac komt voor, vrij veel zelfs. Maar Tramadol is veel zwakker als SSRI. Gevallen van serotonine syndroom zijnbekend, maar we hebben het dan wel over een hoge dosis, of het ophogen naar eenhoge dosis Tramadol. Bijv. 400 mg (zo'n beetje het maximum).



Duloxetine + Prozac is dus gevaarlijker..ik zou dit al met al de minste vinden en het uiteindelijk toch afraden....Ik zou eerder de dosis van Duloxetine (CYmbalta) omhoog schroeven, ook omdat dit effectief is voor de pijn.



Lyrica lijkt de boosdoener, maar de goede effecten heb je er ook van. Weegt de werking op tegen de bijwerking?? Dat kun jij alleen beantwoorden.



Mijn alternatief zou zijn:

- Prozac (in dit geval laag beginnen)

- Tramadol (<150 mg)

- lagere dosis lyrica er eventueel bij



Mij zijn alleen gevallen (enkele) van serotonine syndroom bekend bij hoge dosissen Tramadol (300- 400 mg) in combi met Prozac.



Deze combi zou ik goed in de gaten houden. Maar het is een gok. De huidige combi kan ik goed begrijpen.

Het is weer helemaal mis.....zaterdag in zware paniek de huisartsenpost gebeld. Gelukkig wat oxazepam meegekregen. Morgen naar de huisarts voor langdurige medicijnen.(net nu er een discussie over medicijnen is) ik trek het echt niet meer...loop bijna constant te janken. Mijn vriend is dichtgeklapt en heeft ook gezegd me niet meer te kunnen helpen. Zelf een arm om mij heen is een te grote opgave....hij negeert me ....en god wat doet dat pijn. Ik heb gelukkig wel een goede vriendin met wie ik al veel gepraat heb....maar die is niet fysiek aanwezig om een arm om mij heen te slaan.



Het lukt me nu niet om op jullie te reageren...mijn vriend zit nu naast mij een spelletje te spelen en heeft niet eens gevraagd hoe het met mij is, laat staan dat er maar enigszins fysiek contact is.....ik kan wel door de grond zakken......

Wat ik ervan weet is dat veel mensen met borderline dit aanvoelen als een evrwijt, als een in de steek laten, maar het is in dit soort gevallen vaak zo dat iemand het gewoon niet op brengen kan. Dat is geen verwijt richting jou, zelfs als iemand dat wel eens uit kan spreken. Net zomin als een woede-aanval van jou een verwijt richting hem is. Maar ook dat voelt voor hem waarschijnlijk net zoals zijn ogenschijnlijk desinteresse voor jou voelt.

Ik denk dat dit een vrijwel automatisch ingezet zelfbeschermingsmechanisme is om niet zelf in de put te raken.



Misschien dat je uit de topic kunt halen wat je zou moeten gebruiken.



Als jij dus borderline hebt, waar ik gezien het topic vanuit ga, dan is mijn advies in elk geval GEEN:

- Seroxat

- Geen tricyclisch AD

- Depakine

- Xanax of andere benzo's



Ik benadruk het maar: veel voorgeschreven, aantoonbaar niet de juiste weg en in elk geval niet eerstlijns keuze. Psychiaters zijn (eveneens aantoonbaar) vaak slecht op de hoogte en in mijn ogen zelfs erg eigenwijs. Zelfs met bewijs en al in de hand zie ik ze deze medicatie gewoon voorschrijven.



Neem liever een

- andere SSRI (Prozac, Zoloft, Citalopram)

- Lamictal 10 keer liever dan depakine

- Liever een AP 's-avond voor rust dan een benzo



Als slaap/doorslapen een probleem is ook veel liever Zopiclone (doorslapen) of Ambien (inslapen). Dit zijn geen benzo's.



Maar goed, dit gesteld dat men een van deze zaken voorstelt of een combi voorstelt.



Wapen jezelf met de juiste kennis, er is genoeg te vinden op het internet.

Een psychiater kan voorstellen doen, maar jij kan dat ook als je de kennis hebt.



Voorbeeld:

HIj denkt aan AD, stemmingsstabilisator of een AP. Dan kun jij aangeven welke wel en welke niet als je de kennis hebt. Het type medicatie zou ik hem/haar bij volgen, maar welke precies....volgen wat bewezen is.

Demichaelis bedankt. Dit is een andere mogelijkheid inderdaad. Ik ga jouw stukjes uitprinten en bewaren. Wat mij wel zorgen baart is dat ik dan langzaam zou moeten afbouwen en dan weer opbouwen met de medicatie die jij noemt. Ik ging laatst de dosering Cymbalta verlagen en dat ging al niet met de pijn, dus weer omhoog na 2 weken. Verder heb ik onlangs juist de lyrica weer op moeten hogen.



Tramadol heb ik even (maar een paar dagen, dat wel) gebruikt, 3xdaags 50, maar daarmee was ik echt zo van de wereld. Dus dat spreekt me niet zo aan dat te gaan gebruiken. Bij Tryptizol was dat trouwens ook (wel in mindere mate).

Ik ga nu dan ook niet wisselen van medicatie, maar ik ga goed onthouden wat je zegt. Het is een heel andere insteek dan ik tot nu toe gewend ben. Dankjewel.

Lieve Lin67, wat bedoel je precies met 'het is weer helemaal mis'. Ik ben benieuwd wat er dan precies gebeurd, hoe je je voelt. Woedend, depressief, suïcidaal zelfs? Misschien kunnen we meer voor je doen als je wat meer verteld.

Ik vind het heel rot te lezen dat je je dan ook zo alleen voelt. Ik kan me wel voorstellen dat je de signalen van je vriend misschien verkeerd interpreteert..? Hij weet misschien ook niet meer wat te doen op zo'n moment. Ik heb geleerd in die gevallen even een time-out te nemen, allebei. Trek je even terug als dat kan, en bespreek later wat er nou gebeurde en uit je wensen: wat zou je anders willen zien, hoe zou je willen dat hij reageert. En ook belangrijk: hoe denkt je vriend erover..



Maar misschien is dit nu to much voor je. Kom eerst maar eens even bij. Hoe is het nu met je? Sterkte en ik denk aan je.

Robin75 schreef op 29 oktober 2007 @ 10:50:

Demichaelis bedankt. Dit is een andere mogelijkheid inderdaad. Ik ga jouw stukjes uitprinten en bewaren. Wat mij wel zorgen baart is dat ik dan langzaam zou moeten afbouwen en dan weer opbouwen met de medicatie die jij noemt. Ik ging laatst de dosering Cymbalta verlagen en dat ging al niet met de pijn, dus weer omhoog na 2 weken. Verder heb ik onlangs juist de lyrica weer op moeten hogen.



Tramadol heb ik even (maar een paar dagen, dat wel) gebruikt, 3xdaags 50, maar daarmee was ik echt zo van de wereld. Dus dat spreekt me niet zo aan dat te gaan gebruiken. Bij Tryptizol was dat trouwens ook (wel in mindere mate).

Ik ga nu dan ook niet wisselen van medicatie, maar ik ga goed onthouden wat je zegt. Het is een heel andere insteek dan ik tot nu toe gewend ben. Dankjewel.

IK ben verbaasd over het effect van Tramadol op jou! In de regel werkt dit juist als niet versuffend, maar opwekkend. Veel mensen met fibro melden dit bijvoorbeeld.



Zowel Duloxetine als Vnlafaxine (efexor) zijn berucht om de moeilijke afbouw en niet verbazingwekkend: tramadol soms ook.



Lyrica: tolerantie? Dus minder effect?? Dat is een jammerlijk vervolg, bij veel mensen helaas....



Zonder je nu vol te willen proppen met medicatie is de versuffende werking goed op te heffen met modafinil. Dit is nu eens iets wat ik ook wel eens gebruik, als ik te korte nachtrust heb gehad en overdag mijn ogen niet meer open kan houden. Het is een vreemde medicatie: je blijft echt wakker als je WIL. Wil je slapen (afgezien van de eerste paar keer wellicht), kun je slapen. Je voelt geen pep, geen niks. Eerder rustig, alhoewel ik het daarvoor niet neem.

Bovendien heeft het, als add-on, AD werking. Op zichzelf niet of nauwelijks.



Je hebt een complicerende factor: de neuropathische pijn. Dat maakt de medicatie niet eenvoudig. Dat betekent misschien ook dat je meer medicatie moet slikken en inderdaad...voor de werking middel X, maar voor de bijwerking van X een ander middel (Y) .

Als het eindresultaat maar werkt.



Succes!

Lin67, wat vervelend voor je !

Ik hoop dat je een klein beetje tot rust snel kunt komen.....



Wat ik voornamelijk bij mezelf terugvindt van Borderline symptomen: (vroeg iemand naar)

- erg zwart/wit denken

- stemmingswisselingen (vooral tot zo'n 24/25 jaar erg; ze noemden me altijd jantje lach, jantje huil)

- Ik ben vrij impulsief, denk wel na over plussen en minnen maar zie dan alleen nog maar de plussen. Dus ik begin aan iets en vind na zeer korte tijd wel iets waarom het niet meer leuk is en stop er weer mee.

- grote moeilijkheden een werkleven te behouden. Ik heb echt (niet overdreven) al TIG werkgevers gehad, echt vreselijk !!!

- last van woede, zeker de laatste tijd weer

- als puber flinke automutilatie (geen snijden)

- jarenlang een flinke eetstoornis gehad (BED)

- zware depressiviteit in verleden, nu nog zeer snel overspannen

- geen gevoel van eigenwaarde

- emoties zijn te heftig (ook vooral totdat ik jaartje of 25 was)

- niet weten wat je moet in het leven, waarom ben ik hier, was ik maar nooit geboren, wat moet ik met m'n leven etc



Dat is het even snel denk ik..........



Bedankt in ieder geval op de reacties tot zover



Ik heb wel besloten vannacht dat ik als ik terugga naar de huisarts (sta nu bij hem onder controle ivm m'n overspannenheid) dat ik toch weer om een verwijzing naar het GGZ ga vragen; ik wil toch laten testen of ik borderline heb of misschien iets anders of dat het niets anders is dan gewoon gevoelig voor spanningen en depressies............



De beslissing om wel of niet voor de rest van de tijd AD te gaan slikken wil ik voorlopig uitstellen in ieder geval tot ik weer bij het GGZ terecht kan.

Ik heb mijn vriend gevraagd weg te gaan. Dit wilde hij zelf ook al een tijdje. En wat ik van hem nodig heb, kan hij niet geven.....(hem in de buurt hebben en dat zien, is zo pijnlijk) Hij is op en wil alleen nog maar alleen zijn (dat heeft niet alleen met mij te maken) De gezonde mij weet dat dat beter is, de borderliner voelt zich nu heel erg alleen en in de steek gelaten. Hoe zich dat uit? Janken, schreeuwen....gevoelens van machteloosheid en uitzichtloosheid, mezelf branden. Ik hem net op de trein gezet (ik weet niet wanneer hij terugkomt)....op de terugweg wilde ik mijn ogen sluiten en mijn handen van het stuur afhalen........maar de hond zat naast mij....Morgen alleen naar de huisarts.....