Wachtkamer

clairedelune schreef op 06 november 2007 @ 22:20:

. Mannen benaderen me niet. .

Benader JIJ mannen ?

Ik herken je gevoel.

Weet ook niet wat je zou kunnen doen. Soms heb ik het idee dat wij vrouwen (sommigen dan) te onafhankelijk over komen, of te sterk of ....... whatever. En dat we bij voorbaat voor mannen niet benaderbaar zijn.



Ach ja, ik zeg ook maar wat :-)



Sterkte!

Maar ga je uit , kom je weleens op plaatsen waar je normaal gesproken niet komt of zie je alleen collega's, vrienden en familie normaal gesproken ?

Ik heb geen zinnig advies voor je ben ik bang. Maar iig een hele dikke knuf, lijkt me een verdrietig en vervelend gevoel.

[quote]clairedelune schreef op 06 november 2007 @ 22:20:

.

Om me heen ontmoeten mensen leuke mensen, gaat trouwen, krijgen kinderen, gaan scheiden en ontmoeten vervolgens binnen twee maanden weer een nieuwe liefde van hun leven.





Daar verbaas ik me ook vaak over: de snelheid waarmee ze een nieuw iemand vinden, en (weer) gaan samenwonen. Het gemak waarmee ze dat doen ook. Sta ik soms echt versteld van.



Misschien zie ik vooral verschillen en zij vooral mogelijkheden. Als ik denk aan hoeveel overeenkomsten er moeten zijn om een relatie mogelijk te maken, hoeveel verwachtingen of "eisen" er van beide kanten zijn, dan vind ik het zo bijzonder dat mensen perfect bij elkaar passen en totaal zichzelf kunnen zijn met elkaar.

Misschien zijn bepaalde mensen gewoon makkelijk "passend" en anderen juist heel lastig "compatible" (ik zoek een goed Nederlands woord). Het lijkt wel of ze ieder jaar iemand tegenkomen waar ze prima mee samen kunnen wonen.

Alsof ze steeds een nieuwe partner tevoorschijn kunnen toveren, en dat ook zo moeiteloos lijken te doen.

Verbluffend.

Hey Claire,



Ik las je verhaal en is erg herkenbaar. Ben 34 wil nu en sowieso niet verbitterd raken maar ik heb totaal geen verwachtingen meer als het op de liefde aankomt. Iedereen om me heen is of gesettled of is nooit te lang vrijgezel en ik ben nu 3 jaar single. Relaties die ik heb gehad zijn uitgegaan omdat andere partij me belazerde of verliefd werden op een ander. Verliefdheden waarvan ik overtuigd was dat het wederzijds was en ik mezelf over een drempel heen gezet heb om zelf initatief te nemen (ben normaal wat afwachtender maar had zoiets van moet zelf ook een keer een stap wagen) door aan te geven dat ik diegene toch wel leuker vond dan leuk is ook nooit ergens op uitgelopen.



Recent ook weer, al tijdje lang leuk contact met iemand, heb toch echt de signalen niet verkeerd opgevangen om vervolgens paar dagen geleden erachter te komen dat hij sinds kort een vriendin heeft dus of hij heeft de indruk gekregen dat ik niet geinteresseerd was of ik heb de signalen verkeerd geinterpreteerd. Word er moedeloos van. Was net in een periode dat ik zoiets had van dan maar geen man en dan probeer ik het zelf leuk te maken en dan weer een tegenslag.



Het is niet zo dat ik het niet naar m'n zin heb, heb leuke mensen om me heen, leuk werk etc maar ik wil ook weer eens lekker verliefd zijn op iemand die mij ook helemaal geweldig vindt etc.



Weet niet hoe ik me op moet stellen naar mannen toe, te eager wil ik niet en zo zit ik ook niet in elkaar maar als je blijkbaar eerst vriendschappelijk wat op wil bouwen dan duurt het blijkbaar te lang en dan rennen ze ook weg.



Kortom Claire ik heb helaas geen tips voor je, ben er voor mezelf ook niet uit hoe of wat, enige wat ik kan zeggen is probeer het toch een beetje los te laten.

Heel herkenbaar Clairedelalune!



Zie het om me heen dus ook continu gebeuren, de scheiding is nog amper rond en de volgende is als het ware al ingetrokken!

Net als quatro verbaas ik me daar dus ook over, snap er helemaal geen bal van, hoeveel heeft zo'n relatie dan voor je betekend als je direkt de volgende weer inrolt?!

Snap best dat in sommige gevallen je al zolang hebt nagedacht al tijdens je relatie dat het ook een afgesloten hoofdstuk is zodra je dan die stap neemt om te kappen, maar toch.



Zit zelf dus ook al heeeel even in die "wachtkamer", ben niet echt een wachtend type, dat dan niet, heb zat te doen, kom genoeg mensen tegen, wordt ook regelmatig benaderd door het manvolk, en toch niet die ene waar het dan mee klikt.

Heb dus ook geen tips voor je, daar heb je wat aan hé



Heb zelf de instelling van lekker jezelf blijven, positieve instelling en ach ga er vanuit dat ik er ooit wel één tegen het lijf loop!

Ik las in de Viva of Flair (weet ik ff niet meer) een stuk over NMLK.nl.

Dit staat voor Nieuwe Mensen Leren Kennen. Er schijnen allemaal hartstikke leuke activiteiten georganiseerd te worden. Dit is niet speciaal voor singles maar de meeste mensen die er aan mee doen zijn dat wel. In ieder geval zitten veel van deze mensen, net als jij, in dit schuitje. Het schijnt ook echt geen dating-gebeuren te zijn maar echt gewoon op een leuke manier tijd met elkaar doorbrengen omdat deze mensen tegen hetzelfde aanlopen als jij: een vriendenkring waarin iedereen gesetteld is met kinderen.

Kijk gewoon 's of het wat voor je is: www.nieuwemensenlerenkennen.nl

Wie weet zit je binnenkort dan niet meer in de wachtkamer of in ieder geval voel je je minder eenzaam....

Heel herkenbaar hoor! Ik ben bijna 38...en ook al een paar jaar single en ik snap je gevoel helemaal.....het is soms echt niet leuk, zeker niet zoals in mijn geval dat ik nog heel graag een kind zou willen...maar wel heel zeker met een man en ik kies er niet bewust voor om dat alleen te gaan doen. Dat weet ik voor mezelf zeker. Je kunt er natuurlijk altijd alleen voor komen te staan maar ik wil daar niet bewust voor kiezen. Heb ik goed over nagedacht.

Toch probeer ik er langzaam rekening mee te houden dat er waarschijnlijk nooit een kind zal komen. En als ik zo denk hoef ik ook niet zo heel snel een relatie als ik eerlijk ben. Het is voor een vrouw nu eenmaal lastig omdat de bio-klok gaat tikken en die tikt heel snel op het moment....Maar ik ga me er ook niet super shit door voelen. Het is nu eenmaal zo als het is, en een man kun je zo hebben hoor, dat is het punt niet, maar ik wil wel een man met wie het echt klikt en niet de eerste de beste die zich aandient in een of andere kroeg, ik wil iemand waarbij het echt goed voelt en niet omdat ik nu snel zwanger wil worden!

Toch sterkt het mij heel erg dat je echt niet de enige bent met dit "probleem". Ik ken inmiddels een paar meiden die in hetzelfde schuitje zitten en het klinkt als een cliché maar het is echt zo: alleen kun je het ook goed hebben. Je moet er zelf iets van maken. Ik probeer het gewoon positief te zien. Ik hoef 's-nachts niet mijn bed uit omdat mijn kind wakker is, ik kan doen en laten wat ik wil, hoef met niemand rekening te houden, ik heb een leuke baan, een leuk huis, leuke mensen om me heen en ik probeer me daar op te richten. Daar zitten ook veel voordelen aan.

Eerlijk gezegd zou ik met niemand van mijn vrienden of kennissen die wel een relatie of gezin hebben willen ruilen, weet je dat! Het gras is ergens anders echt niet groener omdat zij toevallig wel met die leuke vent op de bank zitten met de kerst (ik noem maar wat). Ik heb altijd gedacht dat een goede vriendin van me een super relatie had, leuke man, ook daarnaast zijn eigen dingen, leuke vader voor de kids, helpt mee in het huishouden, ze ondernamen samen ook vaak van alles en namen dan een oppas, gingen weleens samen een weekend weg en nu blijkt dat zij ook niet gelukkig is en is verliefd geworden op een ander....Een andere vriendin belt me zo vaak op dat ze eigenlijk jaloers is op mij dat ik zo veel vrijheid heb en dat zij thuis altijd strijd heeft met haar man en 2 puberende kids.....Dit heeft mij echt ook aan het denken gezet hoor. Ik ben zoals jij ook zegt liever 100% gelukkig alleen dan 75% gelukkig met man!

Begin dit jaar heb ik iemand leren kennen, het klikte op zich heel goed en ik wilde hier zeker voor gaan, maar wel rustig aan, heb ik hem ook gezegd maar hij palmde mij helemaal in en had het al direct over samenwonen, en al zijn spullen (meubels) in mijn huis enzo dat benauwde mij vreselijk en ik ben er dus mee gekapt.

Sindsdien heb ik mezelf voorgenomen: het moet helemaal goed voelen en anders maar niet. Een relatie is echt niet altijd rozegeur en maneschijn en kinderen ook niet. Alleen zijn ook niet....ik onderneem leuke dingen met mijn vrienden en probeer er zelf iets van te maken en wie weet kom ik binnenkort iemand tegen, en misschien ook niet, je kunt het toch niet afdwingen. Dus mijn advies (al weet ik wel dat dit soms niet altijd meevalt hoor): probeer positief te blijven en probeer iets van je leven te maken met de mensen en dingen die je wel hebt. Ik weet dat het soms niet leuk is als je op een feestje komt en iedereen komt samen met man en of kids binnen en jij bent alleen, maar daar heb ik me ook al overheen gezet en de meeste mensen in mijn omgeving weten wel dat ik liever ook een man en kind zou hebben, maar ik ga gewoon naar zo' n feestje toe en inderdaad er wordt vaak veel over kinderen enzo gesproken maar dat is logisch, maar niet alleen maar en als ik het graag ergens anders over heb snijd ik toch een ander onderwerp aan en dan is het toch altijd heel gezellig hoor.

Heel herkenbaar, al deze verhalen. Jaren lang vond ik het wel prima, zo 'in m'n eentje'. Was druk met veel sporten, werk, familie, vakanties, vrienden, enz. Heb wel wat vriendjes gehad, o.a. in het buitenland, maar dat werkte toch niet echt. Maar de laatste jaren krijg ik steeds meer de behoefte om één speciaal iemand om me heen te hebben. Ik ben niet echt op zoek, dating via internet is sowieso niet mijn ding, maar ik kijk toch wat meer om me heen.

Ik kan het meestal met mannen erg goed vinden, vaak beter dan met vrouwen. Als ik een man echt leuk vind, of ik ben verliefd, zeg ik dat eigenlijk nooit direct. Ik hoop altijd dat die iemand dat dan wel vanzelf doorheeft. Mannen vinden me altijd wel leuk, humoristisch, gezellig en sociaal en spontaan in de omgang, maar als ik denk dat er net iets meer is, en hoop dat het wederzijds is, blijkt dat uiteindelijk niet het geval te zijn. Of misschien weet de betreffende man ook niet goed wat hij ermee aan moet?

Ben ik misschien niet duidelijk genoeg over mijn gevoelens, ben ik bang of afgewezen te worden, of juist bang dat het verder gaat dan gezellig en leuk?

Binnenkort heb ik een afspraakje met een man die ik erg leuk vind, ben nog niet echt verliefd, maar ik zit me nu al weer 'druk' te maken over hoe ik dit nu weer aan moet pakken. Hij vindt mij ook leuk (uiteraard, anders zou hij toch niet met mij af willen spreken, lijkt me), maar hoe leuk?

Kortom veel onzekerheid, twijfel, enz.

Ben blij dat je je realiseert dat je niet de enige bent, gedeelde smart is halve smart. Ben nog steeds beetje teleurgesteld over laatste ervaring maar kan het weer wat beter relativeren maar hoe vaak moet ik nog tegen mezelf zeggen that it's not meant to be.



Geloof ook niet zo in toeval maar dan kom je terecht bij de gedachte dat alles gebeurt met een reden, en dat is relevant voor een aantal dingen die in m'n leven gebeurd zijn maar geldt voor veel dingen ook weer niet.

Hoi!

Zo rond de winterdagen bekruipt mij ook het gevoel dat ik toch wel wat "allenig" ben.



Deze opmerking beschrijft precies hoe ik me ook voel:

"Het is niet zo dat ik het niet naar m'n zin heb, heb leuke mensen om me heen, leuk werk etc maar ik wil ook weer eens lekker verliefd zijn op iemand die mij ook helemaal geweldig vindt etc."



Ik kom genoeg leuke mannen tegen, ben ook nog regelmatig op stap (ben 27), ben nu 1,5 jaar vrijgezel en ik zie om me heen allerlei mensen relaties beginnen en kinderen krijgen. Waarom kom ik die man niet tegen?

Ik ben ook niet het type dat halsoverkop verliefd wordt, misschien ben ik te veeleisend geworden, maar ik wil geen relatie waarin ik niet 100% voor wil gaan. Laatst wel een erg leuke man tegen gekomen (voor het eerst sinds een half jaar), maar die smst niet terug, en ik kan me daar soms zoooo zielig door voelen.

Maar ik heb nog hoop, en ik denk dat het belangrijk is om die niet op te geven. Ga ook niet settelen met die man die "wel oke is", ga voor de volle 100%!

Verder hier dus ook geen tips, maar wel een herkenbaar verhaal!

Hoi Clairdelune, ik wil je even een hart onder de riem steken.

Ik ben begin dertig. Na vier jaar single te zijn geweest heb ik sinds kort een nieuwe vriend. Hij is totaal onverwacht op mijn pad gekomen.

Ik ben niet op zoek gegaan naar een vent. Mijn ex had mij belazerd en ik was bang om opnieuw gekwetst te worden.

Ik heb een tijdje een verhouding gehad met een getrouwde man, maar daar werd ik niet gelukkiger van en ik heb er een punt achter gezet. Verder ben ik niet met mannen omgegaan in de afgelopen jaren. In mijn werk kwam ik geen single mannen van mijn leeftijd tegen.



De eenzaamheid begon steeds meer aan mij te knagen. Vooral de uitzichtloosheid ervan kunnen veel mensen zich niet voorstellen, zeker de mensen die al tig jaar getrouwd zijn. Al is een huwelijk nog zo afstandelijk, men heeft iemand om zich heen. Volledig teruggeworpen zijn op jezelf is soms gewoon erg zwaar. En niets wat anderen tegen je zeggen, lijkt verlichting te brengen (het zijn vaak alleen maar dooddoeners).



Ik ging ernstig aan mezelf twijfelen omdat veel anderen inderdaad gemakkelijk en snel aan een nieuwe relatie beginnen. Ik heb geprobeerd om dat van me af te zetten, omdat ik nu eenmaal anders in elkaar zit dan anderen. Het kan slopend zijn voor je zelfvertrouwen om je 'af te meten' aan het ideaalplaatje want dat lijkt vaak negatief voor jou uit te vallen.

Maar sommige mensen wonen liever samen met 'de verkeerde' omdat alleen zijn voor hen een groter schrikbeeld is. Dat moet ieder voor zich weten, ik kan daar niet over oordelen.



En ik heb het afgeleerd om relaties te idealiseren. Het klinkt vreselijk cliche, maar overal is wel wat, of dat nu merkbaar is voor anderen of niet. Bovendien had alleen zijn ook veel voordelen, niet alleen de vrijheid in het dagelijks leven maar ik heb er ook veel van geleerd, o.a. wat ik aan mezelf heb.



Ik wens je veel moed en sterkte!

Oeps.... beetje groot.....

Ik denk dat hoe minder je opzoek bent, hoe eerder die man op je pad komt. Als je er (onbewust) teveel mee bezig bent, straal je dat uit en dat kan mannen afstoten.

Ik kan me voorstellen dat het echt heel vervelend en verdrietig voelt, maar ik ben van mening dat voor ieder mens een passende partner komt op het moment dat diegene daar klaar voor is. k

Klinkt misschien een beetje zweverig, ik bedoel het niet zo.



Ik denk ook dat mensen steeds meer van partner wisselen tot op latere leeftijd, waardoor het moeilijker wordt om iemand te vinden die nog niet bezet is, gene kinderen heeft of nog niet een keer getrouwd is.

Madiken schreef op 08 november 2007 @ 10:36:

Ik denk dat hoe minder je opzoek bent, hoe eerder die man op je pad komt. Als je er (onbewust) teveel mee bezig bent, straal je dat uit en dat kan mannen afstoten.

Oh? En als je te weinig ervoor doet roept men dat je er niet voor open staat en dat je meer moet doen. Ik vind dit soort uitspraken nogal dooddoenerige onzin.



Zo klinkt het alsof het iemand's eigen 'schuld' is dat ze nog alleen is.....oftewel; dat je er veel invloed op uit kan oefenen.

Maar niet ieder potje komt haar dekseltje tegen, en volgens mij wordt dat de komende decennia alleen nog maar meer zo.

Steeds meer vrijgezellen en éénpersoonshuishoudens....

_Gayl_ schreef op 07 november 2007 @ 10:23:

Heel herkenbaar Clairedelalune!



Zie het om me heen dus ook continu gebeuren, de scheiding is nog amper rond en de volgende is als het ware al ingetrokken!

Net als quatro verbaas ik me daar dus ook over, snap er helemaal geen bal van, hoeveel heeft zo'n relatie dan voor je betekend als je direkt de volgende weer inrolt?!

Ik denk - en ik heb het eerder gelezen in een ouder topic - dat het komt dat die mensen niet zonder een relatie kunnen. Zij kunnen niet zonder een relatie, maar mensen die eeuwig op zoek zijn, en daarin misschien te gefixeerd zijn, evenmin. Alleen deze groep heeft gewoon geluk bij het vinden van een partner, en de andere groep nooit.



Ik heb het idee dat voor die mensen zo'n relatie niet zoveel betekend heeft. Het hebben van de relatie is belangrijker dan de kwaliteit ervan. Als de ene "relatie" uit is, hebben ze daarom binnen een mum van tijd een andere "relatie". Een reden genoeg om aanhalingstekens te gebruiken.

Hoi Claire en allemaal!



Ik sluit me bij julie aan. Ik ben 36 en zit ook al jaren in de 'wachtkamer'. En ik krijg ook vaak te horen dat ik óf juist er helemaal voor moet gaan (de mannenjacht) óf het juist van me af moet zetten. Allemaal goedbedoelde adviezen van niet-singles. Maar weet je wat het is, ik kom gewoon geen single mannen tegen! Echt niet! Ze zijn of getrouwd/samenwonend of homo. En ja, ook ik heb datingsites afgestruind maar ik vond het vreselijk. Maar tegenwoordig móét je haast wel het internet op want anders 'is het je eigen schuld'



Daarom snap ik het ook dat veel mensen zo snel weer iemand vinden. Hoe doen ze dat toch.

En wat Claire ook noemde, dat terugtrekken, is herkenbaar. Altijd weer de enige single tussen de stelletjes zijn op verjaardagen en feestjes. Ik vind het steeds moeilijker. En altijd maar praten over kinderen. Mijn beste vriendinnen weten dat ik ook zo graag een gezin met kinderen zou willen en ik heb ze wel eens gezegd dat het me soms verdrietig maakt om het altijd over hun kinderen te hebben want het doet pijn. Maar daar wordt geen rekening mee gehouden. Het lijkt wel alsof je je als single altijd moet aanpassen aan de niet-singles en andersom niet.

En ik ben bang. Bang dat áls ik iemand ontmoet, ik niet durf en dat het dan écht mijn eigen schuld is dat ik alleen ben.