Ow, wat kan ik doen?

Heb het helemaal verknald... (Ik schrijf eigenlijk nooit op dit forum, maar lees wel al heel lang mee. Maar nu heb ik echt advies nodig, aangezien ik er met bijna niemand over kan praten. En jullie altijd zulke goeie adviezen geven...)



Ik heb een relatie van 7 jaar (5 jaar samenwonen) en tot vorige week ging alles eigenlijk (weer) supergoed. Tot vorige week. Mn vriend was op een bedrijfsfeestje nogal close geweest met een collega (verder niks gebeurd dan een kleine zoen). Ik ben daar via via achtergekomen. Hij voelde zich erg schuldig, maar wilde mij niks vertellen omdat ik altijd heb gezegd dat ik zulke dingen niet wil horen (ben nogal jaloers en wat niet weet, wat niet deert). Maarja toen ik ervan gehoord had, wilde ik er toch het fijne van weten. En toen kwam mijn mistap van een jaar geleden ook aan bod...



Vorig jaar had ik gevoelens voor iemand anders. Iemand van mijn sportclub die al heel lang achter mij aanzat (terwijl hij ook een relatie had). Nooit ging ik erop in. Totdat ik niet lekker in mn vel zat. Strubbelingen op werk had en vond dat ik te weinig aandacht kreeg van mijn vriend. Ik voelde me onzeker en alleen. En toen was die aandacht ineens wel heel lekker. En ging ik er wel op in.

Wegens een blessure ben ik gestopt met de sport (eigenlijk een week nadat ik erachter kwam dat ik die aandacht toch wel waardeerde en er dus op inging). Maar het contact bleef wel. Het ging via sms, msn en mail. Eigenlijk nooit gebeld. De gevoelens laaiden op en daarom besloten we (1 maand later) af te spreken om hierover persoonlijk te praten. Hij gaf aan wel voor mij te willen gaan (en zijn relatie te verbreken), maar ik kon dat niet. Toen besloten er niks mee te doen. Bij het afscheid wel gezoend (stomstomstom!). Daarna is er nog wel een tijdje contact gebleven (ongeveer 3 maandjes), maar geen afspraken. Het bloedde een beetje dood. Wel af en toe kwam er weer een mailtje/sms van “hoe is het nu?” waarop wat mailtjes/sms-jes op en neer gingen. Maar verder niks.



Ik heb hierover nooit met mn vriend gesproken. Ik durfde/kon het niet. Was teveel in de war. Mijn vriend heeft in de tijd wel een sms gelezen, maar mij daar eigenlijk nooit over aangesproken. Wel hebben we er ooit een vaag gesprek over gehad. En toen het eenmaal over was, was het te laat (naar mijn mening) om het nog te zeggen. Daarbij was ik bang dat ik alles weer in de war zou schoppen.

En nu is alles dus in de war. Toen we spraken over het avondje met zn collega kaatste hij de bal terug. En begon hij over de sms die hij had gelezen en dat ie wel wist dat ik toen niet alleen aan hem dacht. Toen heb ik hem dus verteld van het contact, de afspraak en de zoen. Hij vond dat heel erg om te horen, omdat hij niet had gedacht dat er nog zoveel meer achter had gezeten. Hij begreep ook niet waarom ik het niet met hem had besproken en het zo verborgen had gehouden (wist zelf ook niet dat ik dat kon). Maar ook zei ie dat hij er wel mee kon leven en dat het niet het einde van de wereld was. Ik was opgelucht dat ik het had verteld, maar het voelde verschrikkelijk om hem er pijn mee te doen. Ik had er zo lang mee rondgelopen, maar wilde mijn probleem ook niet op hem afschuiven. Ik had besloten dat ik maar met het schuldgevoel moest leren leven en dat dat mijn straf was.



Maar nu blijkt hij het toch niet zo goed te trekken (wat ik logisch vind en ook helemaal begrijp). Ik vond het al raar dat hij het zo goed opnam). Elke dag twijfelt hij meer of hij er echt wel mee kan leven. Elke dag komen er meer vragen bij hem op. Hij snapt het niet en vind het verschrikkelijk dat ik contact had met iemand anders (ook tijdens voor ons belangrijke momenten) en kan niet tegen het idee dat ik aan iemand anders lag te denken terwijl ik naast hem in bed lag. Zijn verstand zegt dat hij onze relatie niet moet opgeven, maar zijn gevoel zegt het tegenovergestelde. En ja, relaties gaan toch vooral om gevoel naar mijn mening.

En ik, ik ben de wanhoop nabij. Ik het zo’n spijt en wil hem echt niet kwijt! Ik hou zoveel van hem en vind het onbegrijpelijk hoe ik het hem toen aan heb kunnen doen. Zo erg om er op deze manier achter te moeten komen hoeveel ik werkelijk van hem hou.

Ik heb voorgesteld even weg te gaan zodat hij tijd heeft voor zichzelf en om na te denken. Maar dat hoeft van hem niet. Ik heb voorgesteld om in een ander bed te slapen en dat hoeft ook niet. Ik zie de twijfel echter met de dag toenemen. En aan het begin van de week zei hij nog dat het goed zou komen, nu is hij daar niet meer zo zeker van. Hij is echter wel heel lief voor me (en wil me ook nog steeds aanraken/zoenen) en zegt dat hij ook heel veel van mij houdt. Maar hij weet dus niet of hij het een plaats kan geven en door kan met onze relatie.

Ik geef hem 100% gelijk, maar ik zie hem wegglippen en dat maakt me zo angstig! Ben zo bang om vanavond naar huis te gaan en te horen dat hij niet meer verder wil. Ik heb 100 keer mn excuses aangeboden (niet dat dat helpt) en wil hem zo graag helpen. Ik weet echt niet wat ik moet doen en hoe ik me moet gedragen. Ik wil voor hem vechten, maar ik weet niet hoe! Als ik te lief, afhankelijk o.i.d. doe, vrees ik dat ik hem daarmee verder wegstoot. En als ik afstand neem, ben ik bang dat hij denkt dat het me niks doet. Hij heeft gezegd ruimte te willen (en die wil ik hem geven, ik wil echt alles voor hem doen!) dus dat probeer ik hem ook te geven. Alleen zo moeilijk als je nog in een huis woont en in een bed slaapt.



Scheld me maar verrot, want het is mijn eigen schuld en ik was fout! Maar ik hoop toch op een beetje steun en adviezen van jullie. Wat kan ik doen? Kan het nog goedkomen?

(Sorry voor het lange verhaal)

Thanks voor jullie (snelle) reacties!

Hij heeft niet echt met de collega staan zoenen (tongen), maar haar gewoon een zoen op de mond gegeven bij het afscheid. Wel hebben ze de hele avond close staan dansen. En hij was haar 'vergeten' te vertellen dat hij al een relatie heeft. Dit heeft hij inmiddels wel gezegd, van de week op het werk. (Eerst ze kenden elkaar niet echt, het is een groot bedrijf)



Nu zegt ie dat ie wilde dat hij wel echt met haar had gezoend, zodat we nu quite zouden staan. En dat hij zich voor niks schuldig heeft gevoeld.

Aan de andere kant zegt hij dat hij er het meest mee zit dat ik maanden contact heb gehad met iemand anders en aan iemand anders dacht en dat hij daar niks van wist. Ik snap ook niet waarom hij niets over die sms heeft gezegd. Dan was het contact zeker verbroken.

Even een update. De laatste weken gaat het heel goed tussen mijn vriend en mij (als ik tenminste niet flip, maar daarover zo meer). Hij is heel lief voor me, geeft me veel aandacht en lijkt me mijn misstapje te willen vergeven. Hij praat er niet over, maar als ik ernaar vraag, zegt hij dat hij het er soms wel moeilijk mee heeft maar dat hij van me houdt en bij me wil blijven. Heel fijn voor mij dus, want ik voel me af en toe nog zooooo schuldig.

Hij heeft nog af en toe mailcontact gehad met die collega (in de twee weken na het gebeuren). Zei hij toen ik dat vroeg. Hij had zoiets van “jij hebt maanden contact gehad met die gozer, dus waarom zou ik het laten?” Maarja, ik vond dat dus niet echt relaxed dus hij zou er mee ophouden. Of ie dat ook heeft gedaan weet ik niet, ik heb er niet meer direct naar gevraagd. Hij zegt alleen dat ik me geen zorgen moet maken en dat het allemaal maar onschuldig was. Maarja, daar begint het vaak mee en bovendien, zeggen ze dat niet allemaal?



En nu, nu maak ik mezelf helemaal gek met allerlei gedachten (ja de pot verwijt de ketel he). Terwijl hij zegt dat hij me weer helemaal vertrouwt (vind ik heel knap en ook een beetje raar, maar blijkbaar kunnen sommige mensen dat), maken mijn gedachten overuren. “Wat nou als hij wel nog contact met haar heeft en dat hij haar steeds leuker gaat vinden? Misschien zet ie zich daarom wel zo makkelijk over hetgeen wat ik gedaan heb heen?”

En vooral de laatste dagen is het weer erg... Vrijdag heeft ie kerstborrel op het werk en dan ziet hij haar zeker weer. Wordt natuurlijk hartstikke gezellig. In mijn hoofd gebeurt er weer vanalles. En zij is uiteraard extra aantrekkelijk als je zo’n zeikwijf thuis hebt zitten die alleen maar zit te claimen.

Ik heb het wel tegen hem gezegd dat ik me zorgen maak, maar hij zegt natuurlijk weer dat dat niet nodig is. En dat hij me wel zou vertrouwen als ik naar een feestje zou moeten waar die ander ook zou zijn. En dat ie het niet leuk vindt dat ik zeg dat hij niet mag gaan (heb ik helemaal niet gezegd!).



Pfff... ik weet het gewoon niet meer. Ik probeer mn gedachten te verzetten en afleiding te zoeken, maar het steekt steeds weer de kop op. Ik ben al te vaak besodemieterd. Mijn vorige twee relaties zijn uitgegaan omdat er andere vrouwen in het spel waren. Ik trek dat gewoon geen derde keer.

Mijn vriend is eigenlijk altijd een eerlijk en integer iemand geweest. Alleen heb ik hem nooit 100% vertrouwd. Maar dat kwam door mijn verleden. Ik kon dat gewoon niet. En misschien is er nu niks aan de hand, maar ik vertrouw hem nu nog voor geen 1%. Ik weet gewoon niet of alles zich in mijn hoofd afspeelt want mijn intuitie is natuurlijk niet helemaal betrouwbaar meer, of dat ik gelijk heb. Hij is echt superlief voor me en we hebben het heel leuk, maar hij kan me niet echt geruststellen.



Ik weet dat jullie ook geen antwoorden hebben, maar misschien kunnen jullie me een hart onder riem steken of hebben jullie tips om hier mee om te gaan. Wat ik moet doen. En anders, ben ik ook weer effe mn verhaal kwijt.



x Dawnie