Ben ik ondankbaar? Alsjeblieft lees mijn verhaal

Lieve dames,



Ik open dit topic omdat ik graag jullie mening wil horen, want ik kan het op dit moment niet meer helder zien. Ik hoop dat jullie de moeite nemen om mijn verhaaltje te lezen, want misschien dat iemand mijn ogen kan openen of juist op mijn plaats kan wijzen.



Ik heb 1.5 jaar een relatie en dit is altijd goed gegaan tot de laatste 3 maanden ongeveer. Mijn vriend komt niet uit NL en heeft het de laatste jaren niet heel gemakkelijk gehad. Hij mist zijn familie en heeft stress door zijn studie. Hij is altijd erg lief voor mij in woorden en aanrakingen. Ik weet dat hij heel veel van mij houdt, dat zegt hij dagelijks.



In het begin van onze relatie hadden wij bijna nooit ruzie, de laatste tijd dus wel. En waarom?

Ik ben een meisje die erg van plezier maken houdt en van leuke dingen doen, wie niet? Maar goed sinds wij een relatie hebben, hebben wij nog nooit iets samen ondernomen. Wij zijn 2 keer naar de bios geweest en 2 keer zijn we de stad in gegaan..that’s it.

Al een aantal keer heb ik aangekaard dat ik graag wat meer leuke dingen met hem zou willen doen. Hij zegt dat hij dat ook wel wil, maar hij heeft het geld er niet voor. Inderdaad heeft hij ook totaal geen geld, en dat ik betaal, dat wil hij niet hebben. Oké goed, ik vind het ontzettend jammer, maar heb mij er een beetje bij neergelegd en ga dus nu vaak met vriendinnen weg.



Verder doe ik veel voor hem, ik smeer elke ochtend zijn brood, help hem met zijn studie, sta voor hem klaar, koop veel dingen voor hem die hij niet kan betalen, en allemaal omdat ik dat zelf graag wil doen. Maar voor mijn gevoel geef ik zoveel, maar krijg ik zo weinig terug. En ik bedoel het echt niet als een soort scorelijst ofzo, dat als ik iets doe er ook iets voor terug moet krijgen. Ik zou alleen graag willen dat hij soms wat attenter is naar mij toe. Kleine dingen, bijvoorbeeld een kopje thee zetten of iets romantisch doen thuis.



Gisteravond was ik een beetje sacherijnig om iets wat gebeurd was. Ik heb toen duidelijk proberen te maken dat ik graag zou willen dat hij wat attenter zou zijn naar mij toe.

Hij ging gelijk in de verdediging en voor ik het wist was het een mega ruzie geworden.

Hij zei dat ik verwend was en dat hij het al moeilijk genoeg had, dat hij mijn gezeur er niet bij kon hebben. Ook zei hij dat als hij mij niet gelukkig kon maken ik maar iemand anders moest zoeken. Er werden steeds ouwe koeien uit de sloot gehaald en ik probeerde mijn punt duidelijk te maken, maar hij zag het niet. Hij luisterde ook niet naar mijn gevoel, dus werd ik ook boos. Na 3 uren schreeuwen smeet hij dingen door de kamer waarop ik hem een duw gaf (fout, ik weet het). Hierna heeft hij mij meerdere malen geslagen en hard op de grond gesmeten. Hij zei dat het mijn eigen schuld was en dat ik hem niet moest uitdagen.



Hij heeft mij nooit eerder geslagen, maar altijd als er een probleem is en wij daarover praten wordt het ruzie. Nooit kunnen wij iets op een normale manier bespreken. Waarschijnlijk begrijpen wij elkaar totaal verkeerd. Ik wil niet zeggen dat ik gister niets fout heb gedaan hoor. Ik heb ook kwetsende dingen gezegd in mijn boosheid, maar alles wat ik wilde is dat hij gewoon naar mij luisterde. Hij zegt dat ik niets te klagen heb omdat hij trouw is en hij aan iedereen verteld hoeveel hij van me houdt. Hij is ook altijd heel lief voor me, echt waar! Het klinkt misschien stom.



Ik heb nu het idee dat ik fout ben. Dat ik mij inderdaad niet moet aanstellen en dat ik ondankbaar ben. Hij heeft op dit moment genoeg dingen aan zijn hoofd, en dan kom ik ook nog eens zeuren dat ik iets leuks wil doen.



Ik houd echt veel van hem en het doet mij pijn. Ben ik gewoon ondankbaar?

Charlotte69 schreef op 12 november 2007 @ 16:19:

Het cultuurverschil speelt een rol, zeg je. Ik gok dat je vriend van Zuid-Amerikaanse of Spaanse/Italiaanse oorsprong is (vanwege macho-cultuur). Ook zeg je dat hij z'n familie/vrienden mist. Dat zijn 2 dingen die best belangrijk zijn. Hoe ziet hij de toekomst? In Nederland blijven of wil hij uiteindelijk terug naar zijn eigen land? En zou jij dan met hem mee willen/kunnen? Verder vind ik het cultuurverschil niet zo'n goed excuus, tenminste daar waar het gaat om het rollenpatroon waar jullie in beland zijn. Wel snap ik dat communiceren misschien iets moeilijker gaat.

Mijn man is ook niet afkomstig uit Nederland en komt uit een "macho-cultuur". Ik ben hier ook degene die de (meeste) centjes binnenbrengt. Toch heeft mijn man hier geen moeite mee en beschouwen wij allebei het geld dat binnenkomt als van ons beiden. Wel hebben wij in de afgelopen 17 jaar ons best moeten doen om met elkaar te leren communiceren. Ook mijn man riep soms: ik kan jou toch niet gelukkig maken blablabla. Hij vond dat hij in het Nederlands niet precies kon uitleggen hoe hij zich voelde. Ook kwamen sommige dingen heel anders aan dan ik verwachtte. Wij hadden een keer ruzie toen ik riep: Val dood, man! Nou, je wil niet weten hoe ik heb moeten praten als brugman voordat hij snapte dat ik niet echt bedoelde dat ie voor me neus in elkaar mocht storten maar dat het gewoon iets is wat je roept in "the heat of the moment".

Spreken jullie Nederlands met elkaar of Engels?

Hij komt uit Zuid-Amerika. En hij kan heel goed nederlands. Maar ja hij mist zijn familie heel erg en waarschijnlijk wil hij later ook terug. Hij heeft gezegd dat hij graag wil dat ik dan meega. Daarom voel ik mij ook zo kut, omdat hij op dit moment wel 'belangrijkere' dingen aan zijn hoofd heeft. Ik heb hier mijn familie en kan daar altijd op terug vallen. Hij heeft dat niet. Hij heeft mij ook gezegd toen hij wat verdrietig was dat ik alles ben wat hij hier heeft en zonder mij was hij terug gegaan.

Hierdoor heb ik het gevoel dat ik niet kan/mag zeggen waar ik ontevreden over ben of wat ik mis, omdat het in zijn ogen niet belangrijk is.

beel schreef op 12 november 2007 @ 16:05:

In denk dat Fien1 probeert te zeggen dat één keer een klap, of een uithaal, niet altijd hoeft te betekenen dat er meer volgen. Los van of die ene keer bij haar nou wel of niet levensbedreigend was. En nee, natuurlijk, dat hoeft ook niet... Maar in dit geval zijn er wel een boel dingetjes die bij elkaar maken dat er zomaar een tweede en een derde keer kunnen komen.



Kun je misschien een keer een gesprek met je vriend hebben over het feit dat je het moeilijk vind dat jullie steeds ruzie krijgen als je iets wilt bespreken? Dat je niet zo goed weet hoe je met hem moet praten maar dat je graag dingen wil oplossen en beter maken. Want dat lijkt me op het moment het grootste probleem tussen jullie. En als ook dat gesprek omogelijk blijkt: schrijf hem een brief met alles dat je voelt, alles dat je mist, alles dat je bij jezelf ziet en alles dat je bij hem ziet. Gooi het eruit. Zolang jij dingen weet over jullie die hij niet weet wordt het nooit beter!

Ja ik denk dat dat inderdaad een goed idee is, een brief schrijven. Misschien dat hij mij dan beter kan begrijpen.