Psyche
alle pijlers
pesten
zaterdag 22 september 2007 om 17:10
Vroeger ben ik gepest. Het begon toen ik 6 was en stopte 10 jaar later. Deze periode heeft voor mij grote invloed op veel dingen gehad en natuurlijk ook op mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen. Nu, 20 jaar later ben ik van mening dat er nog steeds te weinig bekend is over de gevolgen van pesten en hoe leraren en de omgeving het beste kunnen reageren op een kind dat nu gepest wordt. Maar daar gaat dit niet over.
Vroeger, toen ik dus een jaar of 6/7 was begon het pesten al. Ik durfde dit toen niet tegen leraren te vertellen omdat mijn klasgenoten mij bedreigden om het vooral tegen niemand te vertellen. Toen ik dan eindelijk toch durfde te vertellen tegen mijn leraar (en de jaren daarop later dus meerdere leraren) werd er altijd als volgt gereageerd: Dat ik gepest werd lag altijd aan mij. Ik moest maar weerbaarder worden. Punt, dat was alles wat ze zeiden. Er kwam geen hulp, ik werd niet geholpen. Er was geen (veilige) ruimte voor mij om aan mijn zelfvertrouwen te bouwen, er was geen bevestiging van eigenwaarde, niks. Het was mijn eigen schuld en ik moest mijn gedrag veranderen en dat was dat.
Volwassenen die de verantwoordelijkheid hadden mij adquaat tegen onacceptabel gedrag zoals pesten te beschermen, hebben zich er gemakkelijk vanaf gemaakt door ten eerste de verantwoordelijkheid voor het probleem bij een kind van 6/7/8 jaar te leggen, en hebben vervolgens een advies gegeven waar je als kind onmogelijk wat mee kon.
Dit is iets waar ik nu 20 jaar later nog steeds ontzettend kwaad over ben.
Dat pesten wel degelijk gevolgen met zich meebrengt, is inmiddels gelukkig wel bekend.
1 ding wat lastig is, is dat als mensen tegen me zeggen dat ik mijn gedrag moet veranderen, dan maakt dat me vaak heel kwaad. Ik weet wel dat het goed bedoeld is, maar voor mijn gevoel klopt het gewoon niet. Misschien een trigger naar vroeger. Omdat de leraren dat vroeger ook zeiden en de volledige verantwoordelijkheid bij mij legden ipv dat de pesters ook werden aangesproken en geholpen met hun gedrag.
Misschien heeft iemand anders dit ook?
Ik heb niet in het andere topic over pesten gereageerd omdat dat echt over zelf kinderen krijgen gaat. Iets waar ik mezelf overigens ook in herken omdat ik ook bang ben dat als ik een kind zou krijgen dat op mij lijkt dat het dan ook gepest wordt op school.
Vroeger, toen ik dus een jaar of 6/7 was begon het pesten al. Ik durfde dit toen niet tegen leraren te vertellen omdat mijn klasgenoten mij bedreigden om het vooral tegen niemand te vertellen. Toen ik dan eindelijk toch durfde te vertellen tegen mijn leraar (en de jaren daarop later dus meerdere leraren) werd er altijd als volgt gereageerd: Dat ik gepest werd lag altijd aan mij. Ik moest maar weerbaarder worden. Punt, dat was alles wat ze zeiden. Er kwam geen hulp, ik werd niet geholpen. Er was geen (veilige) ruimte voor mij om aan mijn zelfvertrouwen te bouwen, er was geen bevestiging van eigenwaarde, niks. Het was mijn eigen schuld en ik moest mijn gedrag veranderen en dat was dat.
Volwassenen die de verantwoordelijkheid hadden mij adquaat tegen onacceptabel gedrag zoals pesten te beschermen, hebben zich er gemakkelijk vanaf gemaakt door ten eerste de verantwoordelijkheid voor het probleem bij een kind van 6/7/8 jaar te leggen, en hebben vervolgens een advies gegeven waar je als kind onmogelijk wat mee kon.
Dit is iets waar ik nu 20 jaar later nog steeds ontzettend kwaad over ben.
Dat pesten wel degelijk gevolgen met zich meebrengt, is inmiddels gelukkig wel bekend.
1 ding wat lastig is, is dat als mensen tegen me zeggen dat ik mijn gedrag moet veranderen, dan maakt dat me vaak heel kwaad. Ik weet wel dat het goed bedoeld is, maar voor mijn gevoel klopt het gewoon niet. Misschien een trigger naar vroeger. Omdat de leraren dat vroeger ook zeiden en de volledige verantwoordelijkheid bij mij legden ipv dat de pesters ook werden aangesproken en geholpen met hun gedrag.
Misschien heeft iemand anders dit ook?
Ik heb niet in het andere topic over pesten gereageerd omdat dat echt over zelf kinderen krijgen gaat. Iets waar ik mezelf overigens ook in herken omdat ik ook bang ben dat als ik een kind zou krijgen dat op mij lijkt dat het dan ook gepest wordt op school.
zondag 11 november 2007 om 21:42
Het is gewoon zo dat bij dit onderwerp standaard dezelfde reacties komen. Ik zie ze steeds voorbij komen. Ik lees vaak: slachtofferrol, eigen verantwoordelijkheid, te weinig sociale vaardigheden. Dit zijn reacties die steeds terugkomen. Dat is geen kwestie van je bij voorbaat op een bepaalde manier opstellen. Dat is gewoon de algemene manier waarop heel veel mensen over dit onderwerp denken. En ik denk dat door deze denkwijze en ook het handelen erna, dat veel kinderen die nu gepest worden daar nadeel van ondervinden. Want woorden zoals slachtofferrol, eigen verantwoordelijkheid, daarmee wordt wel degelijk de oorzaak of de oplossing bij de gepeste gezocht. En dat is iets wat ook anders zou kunnen. Het hoeft niet altijd bij de gepeste te liggen, maar veel mensen gaan daar wel van uit, en dat vind ik gewoon jammer want daar doe je mensen/kinderen echt tekort mee.
En ik begrijp nog steeds niet wat er mis is om mensen die gepest worden slachtoffers te noemen. Vaak worden zij onterecht als dader gezien, zogenaamd door hun gedrag. Het is toch juist goed om het idee dat de gepeste het zelf uitlokt of er om vraagt bij te stellen en iemand geen dader meer te noemen? Maar goed, dat mag blijkbaar niet, maar mensen hebben aan de andere kant er vaak totaal geen moeite mee om het woord slachtofferrol in de mond te nemen. Dat is dan weer helemaal geen probleem.
Natuurlijk zijn er kinderen die anders zijn, maar dat geeft anderen nog geen recht om hen zo slecht te behandelen. Ik zie ook niet in waarom bij mensen die anders zijn (wat overigens al vaak een gevolg is van pesten) dit maar als vrijbrief gezien wordt om iemand dan maar slecht te behandelen. Omdat dat zogenaamd instinctief gebeurt, of omdat iemand zogenaamd eigen verantwoordelijkheid heeft, dus dan is het prima. Volgens mij is dat meer een kwestie van te weinig respect hebben voor een ander. En als dat maar wordt goedgekeurd en de oplossing bij de gepeste wordt gezocht (want dat gebeurt echt nog heel vaak) ja dan hebben de pesters gewoon vrij spel.
zondag 11 november 2007 om 21:50
Ik ben het met alles met je eens hoor. En idd, pester en gepeste moeten allebei hulp krijgen. Alleen gebeurt dat vaak niet. Zoals iemand hierboven al zei, verandert de situatie vaak als je een factor verandert. En die factor is in 99,9 van de 100 gevallen de gepeste die moet veranderen. En dat klopt gewoon niet. Want de gepeste alleen kan de situatie niet veranderen. Daar zijn meerdere factoren voor nodig, zoals bv de houding van leraren en pesters die ook moet veranderen. Maar dat hoor je niet zo vaak. En ik vind dat je de gepeste daar groot tekort mee doet door zo te denken.
En weet je wat het is, ik ben niet de enige die heeft gehoord dat het je eigen schuld is, dat zijn er nog zoveel meer. En ik vind dat gewoon ontzettend erg dat dat nog steeds gebeurt, want het klopt gewoon niet.
zondag 11 november 2007 om 21:56
De bril waarmee je mijn/onze berichten leest is zo sterk gekleurd dat je niet meer leest wat er precies staat. Niemand hier zegt dat gepesten daders zijn. Niemand zegt dat mensen het recht zouden hebben een ander te pesten. De kern van de zaak is dat mensen die gepest worden zichzelf klaarblijkelijk moeilijk kunnen handhaven in een groep. Is dat hun schuld? Nee. Moeten pesters aangepakt worden? Uiteraard. Is het zinvol om mensen die gepest worden te leren om zich beter te handhaven in een groep? Ja. Is elke (gezonde) volwassene verantwoordelijk voor zijn eigen gedrag? Ja. Mag jij jezelf slachtoffer vinden? Natuurlijk, net zo goed als ik mag vinden dat de zaak genuanceerd ligt. Hoef je niet moe van te worden, is gewoon een verschil van inzicht.
zondag 11 november 2007 om 22:06
Stel iemand werkt in een winkel en die winkel wordt 's nachts overvallen. Daardoor heeft die persoon angst overgehouden om 's nachts over straat te lopen. Hij zoekt er hulp voor om van die angst af te komen, maar ook nadat hij hulp heeft gehad blijft hij angstig. Is dit dan eigen verantwoording?? Ik vind van niet. Hij heeft het zelf niet veroorzaakt. Ondanks dat hij hulp heeft gezocht blijft de angst. Bij mensen die gepest zijn kan de angst aanwezig blijven (ook als ze hulp hebben gehad) om in groepen mensen te zijn, waardoor ze bv niet zo goed voor zichzelf op kunnen komen. Is dit dan eigen verantwoording??
zondag 11 november 2007 om 22:20
Ik heb geschreven dat ik vind dat elke (gezonde) volwassene verantwoordelijk is voor zijn eigen gedrag. Externe factoren kunnen leiden tot allerlei angsten, terecht of onterecht. Het is vervolgens je eigen verantwoordelijkheid om (met hulp van van anderen) met die angsten om te leren gaan. Ik ben het eens met Prinsessetamtam: leg niet zoveel macht neer bij anderen. Neem je eigen verantwoordelijkheid.
zondag 11 november 2007 om 22:32
Nogmaals: het is in mijn ogen je eigen verantwoordelijkheid om met die angsten om te leren gaan. Ik heb niet geschreven "het is je eigen verantwoordelijkheid om die angsten te overwinnnen". Komop zeg, maak wat van je leven. Ook nadat je beroofd of gepest bent kan het leven zinvol en vreugdevol zijn. Bovendien krijgen de meeste mensen een portie leed te verduren. De (levens-) kunst is dan toch juist om er bovenuit te stijgen?
zondag 11 november 2007 om 22:38
zondag 11 november 2007 om 22:57
Elske, ten eerste gaat jouw vergelijking helemaal niet op. Iemand die gepest wordt, wordt gepest omdat zijn gedrag raar is, en hij interessant reageert op pesterige opmerkingen. Een winkel wordt overvallen omdat een dief denkt dat er iets te halen valt. Of de eigenaar een zacht ei is, maakt voor de overvaller niets uit, het machtsevenwicht is door wapens toch al verstoord.
Ten tweede, wanneer een gepeste zijn angsten niet te boven komt, is dat heel jammer. Maar wiens verantwoordelijkheid kan het anders zijn dan die van hemzelf? Die van de pester? Ja, de pester heeft er een hand in gehad, maar kan hij ervoor zorgen dat die angsten verdwijnen? Nee, dat kan alleen de gepeste zelf.
Daarom is de verantwoordelijkheid van de gepeste dat ze verdwijnen. Als hij zijn angsten niet te boven kan komen, heeft hij er alleen zichzelf maar mee. Hij kan jaren lang iedereen de schuld gaan lopen geven van zijn angsten, en aan iedereen die het horen wil lopen verkondigen dat hij er niks aan kan doen dat hij zo is, maar daar wordt de boel niet beter van, nietwaar? Daar wordt hij niet opeens een gelukkig en tevreden mens van.
Dus ja, ik vind dat het je eigen verantwoordelijkheid is om je k*tgevoelens te boven te komen. Net als ik vind dat het je eigen verantwoordelijkheid is om uberhaupt iets van je leven te maken. Het heeft geen zin om continu anderen verantwoordelijk te houden voor je eigen rotzooi, want jìj bent degene die jouw leven leeft, niet iemand anders.
Ten tweede, wanneer een gepeste zijn angsten niet te boven komt, is dat heel jammer. Maar wiens verantwoordelijkheid kan het anders zijn dan die van hemzelf? Die van de pester? Ja, de pester heeft er een hand in gehad, maar kan hij ervoor zorgen dat die angsten verdwijnen? Nee, dat kan alleen de gepeste zelf.
Daarom is de verantwoordelijkheid van de gepeste dat ze verdwijnen. Als hij zijn angsten niet te boven kan komen, heeft hij er alleen zichzelf maar mee. Hij kan jaren lang iedereen de schuld gaan lopen geven van zijn angsten, en aan iedereen die het horen wil lopen verkondigen dat hij er niks aan kan doen dat hij zo is, maar daar wordt de boel niet beter van, nietwaar? Daar wordt hij niet opeens een gelukkig en tevreden mens van.
Dus ja, ik vind dat het je eigen verantwoordelijkheid is om je k*tgevoelens te boven te komen. Net als ik vind dat het je eigen verantwoordelijkheid is om uberhaupt iets van je leven te maken. Het heeft geen zin om continu anderen verantwoordelijk te houden voor je eigen rotzooi, want jìj bent degene die jouw leven leeft, niet iemand anders.
zondag 11 november 2007 om 23:06
Echt, ik begrijp hier helemaal niets van. Natuurlijk is dat je eigen verantwoordelijkheid! Echt, tis heel fijn als je iemand er de schuld van kunt geven, maar wat is het nut? Wat wordt er beter je als kunt zeggen: 'ja, ik ben raar en ongelukkig, maar das Pietjes schuld hoor!' Word je daar opeens gelukkig van? Nee, natuurlijk! Dus hop, geef jezelf een schop onder je kont, en laat je niet nóg een keer tot slachtoffer maken!
zondag 11 november 2007 om 23:38
Precies roosvrouw, onderdezon (en anderen kan het ff niet terugzien). Er zijn zo ontzettend veel momenten in het leven dat het allemaal zwaar klote is, dat je verdriet hebt, boos bent, angsten hebt, pijn. Maar je zult het toch allemaal zelf moeten doen als je ook nog wat lol wil hebben in het leven. Dat is echt je eigen verantwoordelijkheid. (Dus niet voor de dingen die je overkomen buiten jouw schuld om, maar wel hoe je ermee omgaat).
Degenen die hier posten die het besluit hebben genomen zelf die touwtjes in handen te nemen, die besloten bv de pesters te vergeven, verder te gaan met hun leven, zijn wel degenen die nu stabieler en gelukkiger zijn.
En dat terwijl ik weet dat sommigen echt zware dingen voor de kiezen hebben gekregen. Ik zou nu willen dat ik 'alleen maar' gepest was vroeger hoe erg het ook was. En dan zijn hier mensen die het nog veel erger hebben. En toch een lach en toch een troostend woord voor een ander...
Elske jij bent nog steeds vreselijk verbitterd, zo erg zelfs dat je niet eens goed meer leest wat er staat. En dat terwijl iedereen hier het erover eens is met je dat pesten aangepakt moet worden! En toch doe je alsof veel tegen je zijn, verdraai je woorden, en dat is beledigend en dat lokt reacties uit ja.
Nog een keer: het gaat niet om een schuldvraag.
Degenen die hier posten die het besluit hebben genomen zelf die touwtjes in handen te nemen, die besloten bv de pesters te vergeven, verder te gaan met hun leven, zijn wel degenen die nu stabieler en gelukkiger zijn.
En dat terwijl ik weet dat sommigen echt zware dingen voor de kiezen hebben gekregen. Ik zou nu willen dat ik 'alleen maar' gepest was vroeger hoe erg het ook was. En dan zijn hier mensen die het nog veel erger hebben. En toch een lach en toch een troostend woord voor een ander...
Elske jij bent nog steeds vreselijk verbitterd, zo erg zelfs dat je niet eens goed meer leest wat er staat. En dat terwijl iedereen hier het erover eens is met je dat pesten aangepakt moet worden! En toch doe je alsof veel tegen je zijn, verdraai je woorden, en dat is beledigend en dat lokt reacties uit ja.
Nog een keer: het gaat niet om een schuldvraag.
maandag 12 november 2007 om 00:10
Elske, ik ben als kind ook erg en langdurig gepest en sinds een aantal maanden doe ik vrijwilligerswerk. De doelgroep is kinderen van zes tot en met twaalf jaar en mijn pestkoppen van vroeger hadden ook die leeftijd. Ik zou je echt willen aanraden om, als het mogelijk is, vrijwilligerswerk te gaan doen met kinderen als doelgroep. Ik was als kind heel erg onzeker, vanwege dingen die zich thuis afspeelden (mishandeling en verwaarlozing). Kinderen hebben daar een soort radar voor en als ze zich moeten afreageren, dan kiezen ze een makkelijk slachtoffer uit en dat was ik, want ik gaf geen grenzen aan. Ik fungeerde als levende boksbal. Ik vind het niet goed te praten dat dat gebeurde, maar wel begrijpelijk, vanuit simpelwerkende kinderhersenen. Nu begeleid ik een jongetje dat ontzettend gefrustreerd kan raken en zijn agressie laat zien. Ik ben er niet langer bang voor, maar vind het een uitdaging om hem te laten zien dat hij zijn frustratie en agressie ook op een andere manier kan uiten, dan tegen mensen. Ik hoop echt dat je je pestverleden kunt overwinnen, want het mag toch niet zo zijn dat kinderen van vroeger nu nog invloed op en macht over jou hebben? Gun ze dat niet. Denk niet in termen als: "Ik ben zielig", maar als in "Zij waren zielig". Zij waren als het ware sociaal gehandicapt, omdat ze niet de capaciteiten hadden om op een andere manier met hun agressie en frustraties om te gaan. Grote kans dat ze dat in een later stadium van hun leven wel hebben geleerd. Ik kom zo nu en dan nog pesters van vroeger tegen en twee daarvan (de twee met het hoogste pestgehalte) hebben hun excuses persoonlijk aan mij aangeboden. En dan zijn er ook nog een aantal die me zwijgend en roodaangelopen van schaamte voorbij lopen.
maandag 12 november 2007 om 00:29
Dat mag je natuurlijk heel goed vinden.
![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif){kind=small}
Probleem is alleen dat met die mening het resultaat er ook naar zal zijn. We zijn kennelijk van de vergelijkingen met 'rampzalig leed dat je aangedaan kan worden' in dit topic, dus laten we op die voet verder gaan.Stel je voor, je huppelt morgen vrolijk naar buiten want het is práchtig weer (ok, in dit land lastig voor te stellen, maar vooruit). Je kijkt netjes naar links en rechts en nog een keer en steekt dan pas over als het veilig is. Daar komt in ene een auto uit het niets aangescheurd en nog erger; hij rijdt je zo van je sokken en zebrapad af. Jij hoort in het ziekenhuis dat je zwaar gewond bent en boy dat gaat lange tijd herstel vergen. Op een dag wordt je ontslagen uit het ziekenhuis en mag je naar het revalidatiecentrum. Ga je daar dan zitten mokken dat de ander dit jouw aangedaan heeft en dat het jouw verantwoording niet is om uit die rolstoel weer lopende te geraken? Of zet je alles op alles en knok je jezelf al strompelend en struikelend weer tot de dag waarop je weer huppelend over straat kunt?
Het verschil in dit verhaal? De dame in dit verhaal had een stuk minder invloed op het gebeuren. Let wel; die had ze nog steeds. Immers; had ze binnen gebleven, dan was dit ook niet gebeurd. Zie; factoren moeten allemaal kloppen en dat kan los staan van een 'schuldvraag'.
De overeenkomst -en het moraal- in het verhaal? Je kiest zelf de weg die je bewandelt en hoe je om gaat met situaties in het leven. Ook bij 'rampspoed', ook bij 'het is me aangedaan' heb je zelf een grote vinger in de pap als het neerkomt op vragen als 'hoe nu verder' en 'hoe ervaart men het gebeurde'.
vandaag ga ik van alles kunnen
maandag 12 november 2007 om 01:05
Nou, dit vind ik ook wel erg cru trouwens. In mijn optiek is vooral het gedrag van de pester raar, heel erg raar zelfs.
Schuldvraag. Ik weet het niet. Heb op verschillende scholen gezeten, ben op de ene wel gepest en de andere niet en was soms zelfs een van de populairdere kinderen. Kon zo omslaan, en het lijkt vooral aan de match kind-omgeving te liggen.
Wat in de ene omgeving raar is (gitaar spelen/roze laarsjes dragen, noem nu maar wat) is in een andere omgeving reden tot populariteit. Het gepest worden lijkt mij dus geen 'eigenschap' van het gepeste kind, maar een ongelukkige combinatie van kinderen.
Maar eigenlijk wilde ik reageren op het 'vergeven en verdergaan' gedeelte in deze post.
Is het misschien moeilijk om te vergeven omdat je dan met terugwerkende kracht aan zou geven dat het allemaal wel mee viel en de pesters niets te verwijten is omdat nu alles toch in orde is? En je geen 'erkenning' meer kan krijgen voor wat je is aangedaan?
maandag 12 november 2007 om 08:06
het "vergeven" is niet gericht op de dader, het is puur voor jezelf, je kunt het prima doen zonder dat de dader het ooit te weten komt, het is iets dat voortkomt uit je eigen kracht, het houdt niet in dat je vergeet wat er gebeurd is noch dat je het waardeert als iets positiefs, het is een manier om het een plaats te geven en achter je te laten zodat je in het heden leeft, ik heb na het pesten ook nog heel wat meegemaakt, mij is zogezegd niet veel bespaard gebleven maar ik ben wel rechtop blijven staan en ik heb die gebeurtenissen zonder veel kleerscheuren overleefd, wat ik nu ook over het pesten kan zeggen, hoe kapot ik toen ook was ( heb daar ook heel weinig herinneringen van, vooral van 12 tot 15, alleen flitsen, ik accepteer dat en wil het hele verhaal niet eens kennen, het zal wel goede redenen hebben dat ik dat verdrongen heb ), ik keur in ieder geval niets goed aan het gedrag van mijn pesters, ik leg hoogstens een deel verantwoordelijkheid voor een proces dat toen plaatsvond bij mezelf neer, net als ik het feit dat ik nu ondanks dat ik ook tegenslagen op mijn pad vind een goed leven heb ook voor een deel aan mezelf toeschrijf, anders zou het niet eerlijk zijn.
maar goed ik preek voor eigen parochie, elske bereik ik er helaas niet mee, hoe graag ik dat ook zou willen, ik hoop echt dat ze iets leert van dit soort postings.
maar goed ik preek voor eigen parochie, elske bereik ik er helaas niet mee, hoe graag ik dat ook zou willen, ik hoop echt dat ze iets leert van dit soort postings.
maandag 12 november 2007 om 11:39
Ook ik ben als kind het slachtoffer geweest van pesten. Ik had rood haar, dat was mijn 'handicap'. Verder heb ik geen idee wat er mis met me was . Uit school komen en in elkaar geschopt worden, uitgescholden worden, nooit mee mogen spelen (dat heeft nog het meest met me gedaan). Er waren wel een paar meisjes die wel oppervlakkig met me omgingen, was gelukkig nooit echt de pispaal van bijv de hele school.
Om niet inherhaling te vallen van wat hierboven als is geschreven: Nee het gaat nooit echt helemaal over.
Ik ben nu 40 en ben nog steeds onzeker als het om vriendschappen gaat. Een paar jaar geleden dacht ik er redelijk goed overheen te zijn. Zat in een fijne groep met meiden waarvan ik dacht dat het vrienden waren. Voelde me bijna 'geliefd'. Helaas was niets minder waar. Opeens mocht ik net als vroeger: 'niet meer meespelen' .
Dat heeft er voor gezorgd dat ik me nu erg op de vlakte hou als het om vriendschap gaat.
De laatste tijd is er iemand die toenadering zoekt bij me. Een moeder van een vriendinnetje van mijn dochter. Die hou ik af. Heb geen zin om me weer te geven en het risico te lopen om na een tijdje weer uitgespuugd te worden.
dus voor mij geldt: oppervlakkige contacten: prima. Maar ik durf me niet meer echt te geven om weer een echte vriendschap aan te gaan.
Leuk erfenisje van het pesten van vroeger...Gelukkig heb ik een lieve man en prachtige dochters. Dat zijn mijn beste vrienden.
Om niet inherhaling te vallen van wat hierboven als is geschreven: Nee het gaat nooit echt helemaal over.
Ik ben nu 40 en ben nog steeds onzeker als het om vriendschappen gaat. Een paar jaar geleden dacht ik er redelijk goed overheen te zijn. Zat in een fijne groep met meiden waarvan ik dacht dat het vrienden waren. Voelde me bijna 'geliefd'. Helaas was niets minder waar. Opeens mocht ik net als vroeger: 'niet meer meespelen' .
Dat heeft er voor gezorgd dat ik me nu erg op de vlakte hou als het om vriendschap gaat.
De laatste tijd is er iemand die toenadering zoekt bij me. Een moeder van een vriendinnetje van mijn dochter. Die hou ik af. Heb geen zin om me weer te geven en het risico te lopen om na een tijdje weer uitgespuugd te worden.
dus voor mij geldt: oppervlakkige contacten: prima. Maar ik durf me niet meer echt te geven om weer een echte vriendschap aan te gaan.
Leuk erfenisje van het pesten van vroeger...Gelukkig heb ik een lieve man en prachtige dochters. Dat zijn mijn beste vrienden.
maandag 12 november 2007 om 15:16
Net als PrincesseTamtam twijfel ik ook een beetje om mijn verhaal neer te zetten; toch lijken onze verhalen en meningen wel een beetje op elkaar volgens mij. Dus vooruit...
Ben zelf tot mijn 15e gepest en dat heeft ook in de jaren daarna zijn sporen nagelaten. Met name het gevoel dat ik van pesters kreeg dat ik weinig waard zou zijn. Au. Net als PrincesseTamtam keur ik het gedrag van mijn pesters af.
Maar: als ik zo op dit alles terugkijk, denk ik dat wat er gebeurd is een hele nare samenloop van omstandigheden is geweest. Ik heb nooit geleerd om goed voor mezelf op te komen, dus in dat opzicht werd ik er makkelijk uitgepikt. Dat wil dus NIET zeggen dat de pesters het recht hadden om zo met mij om te gaan of dat ik mij schuldig zou moeten voelen, maar de pesters werden ook niet gecorrigeerd op hun gedrag naar mij toe (leraren keken toe of vonden dat ik het uitlokte). Met de meeste pesters gaat het op dit moment niet goed, hoor ik nu. Met mij wel.
Achteraf gezien denk ik dat bij mijn pesters ook veel frustratie een rol speelde; dat er ook andere problemen waren (thuis, school) waar destijds vanuit mijn school nauwelijks aandacht was. Ik neem het mijn pesters niet kwalijk (meer) dat ze me gepest hebben; ik neem het wel de volwassenen van toen kwalijk voor het feit dat ze bijna allemaal bleven toekijken en/of inadequaat reageerden.
Ik ben echt blij dat er nu trainingen zijn voor kinderen die gepest worden; ik wou maar dat ik die destijds had gehad! Jaren later heb ik alsnog een training gedaan en daar veel aan gehad. Maar ik vind ook dat er aandacht moet zijn voor pesters; dat ze leren omgaan met hun agressie, maar vooral ook waarom ze zo reageren. Dat komt vaak wel ergens vandaan...
Ik heb uiteindelijk ook mijn pesters kunnen vergeven; de periode voor mezelf kunnen afsluiten. Niet dat ik het kan vergeten, maar ik heb zoiets van: ik ben nu volwassen en nu wil ik verder. De pesters van toen zijn er nu niet meer... Het heeft dus ook geen zin om nu te blijven hangen in mijn verdriet en wrokgevoelens.
Ook weiger ik te denken in termen van 'dader' en 'slachtoffer'. Het is TOEN gebeurd en ja, het was erg. En nee, ik hoef mij niet schuldig te voelen. Maar NU wil ik iets bereiken in mijn leven en daarbij heeft het geen zin om in een hoekje weg te kruipen. Dat vind ik zonde, want er is nog zoveel meer...
Ben zelf tot mijn 15e gepest en dat heeft ook in de jaren daarna zijn sporen nagelaten. Met name het gevoel dat ik van pesters kreeg dat ik weinig waard zou zijn. Au. Net als PrincesseTamtam keur ik het gedrag van mijn pesters af.
Maar: als ik zo op dit alles terugkijk, denk ik dat wat er gebeurd is een hele nare samenloop van omstandigheden is geweest. Ik heb nooit geleerd om goed voor mezelf op te komen, dus in dat opzicht werd ik er makkelijk uitgepikt. Dat wil dus NIET zeggen dat de pesters het recht hadden om zo met mij om te gaan of dat ik mij schuldig zou moeten voelen, maar de pesters werden ook niet gecorrigeerd op hun gedrag naar mij toe (leraren keken toe of vonden dat ik het uitlokte). Met de meeste pesters gaat het op dit moment niet goed, hoor ik nu. Met mij wel.
Achteraf gezien denk ik dat bij mijn pesters ook veel frustratie een rol speelde; dat er ook andere problemen waren (thuis, school) waar destijds vanuit mijn school nauwelijks aandacht was. Ik neem het mijn pesters niet kwalijk (meer) dat ze me gepest hebben; ik neem het wel de volwassenen van toen kwalijk voor het feit dat ze bijna allemaal bleven toekijken en/of inadequaat reageerden.
Ik ben echt blij dat er nu trainingen zijn voor kinderen die gepest worden; ik wou maar dat ik die destijds had gehad! Jaren later heb ik alsnog een training gedaan en daar veel aan gehad. Maar ik vind ook dat er aandacht moet zijn voor pesters; dat ze leren omgaan met hun agressie, maar vooral ook waarom ze zo reageren. Dat komt vaak wel ergens vandaan...
Ik heb uiteindelijk ook mijn pesters kunnen vergeven; de periode voor mezelf kunnen afsluiten. Niet dat ik het kan vergeten, maar ik heb zoiets van: ik ben nu volwassen en nu wil ik verder. De pesters van toen zijn er nu niet meer... Het heeft dus ook geen zin om nu te blijven hangen in mijn verdriet en wrokgevoelens.
Ook weiger ik te denken in termen van 'dader' en 'slachtoffer'. Het is TOEN gebeurd en ja, het was erg. En nee, ik hoef mij niet schuldig te voelen. Maar NU wil ik iets bereiken in mijn leven en daarbij heeft het geen zin om in een hoekje weg te kruipen. Dat vind ik zonde, want er is nog zoveel meer...
maandag 12 november 2007 om 15:33
Ja, vreemd is dat, met de meeste van mijn pesters gaat het ook niet zo geweldig. Mijn basisschoolpesters blijken een boeiend leven als alcoholist in de bijstand te hebben en ik hoorde dat een van mijn ergste pesters van de middelbare school anorexia heeft. En ondanks het feit dat ik nu heel gelukkig ben en die tijd al lang achter me heb gelaten, moest ik wel even gnuiven. Wat ik dan weer heel slecht van mezelf vond. Maar goed, ik werk eraan
.
maandag 12 november 2007 om 15:33
Grappig is dat het juist de pesters zijn die een groot sociaal probleem hebben. Vaak krijgen de pesters thuis te weinig aandacht, worden ze thuis juist enorm streng aangepakt, hebben ze thuis niks te zeggen en geen eigen rol in het gezin, of ze zijn zo bang om zelf gepest te worden. De pester is degene met het psychische probleem en dat dient stevig aangepakt te worden. Het gepeste kind wordt uitgezocht op de weerbaarheid of eigenlijk het tekort daaraan. Vaak worden dingen als je hebt rood haar, of je draagt geen merkkleding of je hebt geen trui aan met lange mouwen gebruikt om te pesten maar zijn ze geen reden om iemand te pesten. Ja iemand die gepest wordt kan zichzelf buiten de groep hebben geplaatst door verlegen te zijn, of nog 1000 andere dingen. Maar dat is iets heel anders dan pesten, en ik spreek uit ervaring als ik zeg dat pesters genadeloos zijn.
Pesten heeft een groot deel van mijn leven beinvloed en zodra ik pedagogiek ben gaan studeren heb ik me er volledig opgestort. Waarom? Waarom gebeurt het zoveel terwijl het zulke verschrikkelijke gevolgen heeft. Waarom nemen veel volwassenen het niet eens serieus en hoor je regelmatig dat het erbij hoort? Terwijl de gevolgen wel verdomd veel op die van geestelijke mishandeling lijken!! Ik zou hier serieus 10000000 bladzijden over kunnen voltypen, met de onderzoekjes die ik heb gedaan en met wat het met iemand doet en vooral wat er mist in het onderwijs en bij de ouders. Ik heb toevallig net voor mijn opleiding een informatiemap samen gesteld (ook voor ouders) over pesten, waar het door ontstaat, het verloop, de partijen, hoe je kan aanpak, de gevolgen en de verdere begeleiding van de pester en het gepeste kind. Als ik dit soort dingen lees schiet ik direct helemaal vol met woede. Want ja, het is nog steeds zo dat 80% van de scholen geen anti-pestprotocol heeft. En op de scholen waar het wel is zie je vaak dat er geen communicatie is naar de ouders toe over dit protocol. Terwijl het probleem voor 70% bij de ouders ligt (niet dat het hun schuld is, maar dat ze wel een groot aandeel hebben in het oplossen ervan) die niet door hebben wat hun kinderen doen. En dan heb ik het nog niet eens over pesten over msn sms enz.
maandag 12 november 2007 om 15:34
En het grappige aan die trainingen voor gepeste kinderen is dat je leert dat jij moet veranderen, dat jij je weerbaarder moet worden, kortom dat het aan jou ligt. De trainingen kunnen zeker goed zijn maar dit is toch wel mijn punt van kritiek. Ik zou zeggen, grijp die pesters bij hun oor en stuur ze naar een sociale vaardigheidstraining waar ze leren hoe je met andere mensen om dient te gaan.
maandag 12 november 2007 om 15:40
Alsjeblieft wil je je eerst even ernstig goed inlezen voor dat je dit soort dingen zegt. Niet om je aan te vallen maar dit staat gelijk aan, dat je gepest wordt is je eigen stomme schuld, moet je je maar aanpassen. En nee een gepest kind reageert niet interessant, het kan zich juist niet verdedigen, het is weerloos en daarom is het een slachtoffer dat snel gekozen is. Want vals zijn de pesters wel maar zo dapper om het tegen een weerbaar kind op te nemen zijn ze niet.
