Psyche
alle pijlers
pesten
zaterdag 22 september 2007 om 17:10
Vroeger ben ik gepest. Het begon toen ik 6 was en stopte 10 jaar later. Deze periode heeft voor mij grote invloed op veel dingen gehad en natuurlijk ook op mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen. Nu, 20 jaar later ben ik van mening dat er nog steeds te weinig bekend is over de gevolgen van pesten en hoe leraren en de omgeving het beste kunnen reageren op een kind dat nu gepest wordt. Maar daar gaat dit niet over.
Vroeger, toen ik dus een jaar of 6/7 was begon het pesten al. Ik durfde dit toen niet tegen leraren te vertellen omdat mijn klasgenoten mij bedreigden om het vooral tegen niemand te vertellen. Toen ik dan eindelijk toch durfde te vertellen tegen mijn leraar (en de jaren daarop later dus meerdere leraren) werd er altijd als volgt gereageerd: Dat ik gepest werd lag altijd aan mij. Ik moest maar weerbaarder worden. Punt, dat was alles wat ze zeiden. Er kwam geen hulp, ik werd niet geholpen. Er was geen (veilige) ruimte voor mij om aan mijn zelfvertrouwen te bouwen, er was geen bevestiging van eigenwaarde, niks. Het was mijn eigen schuld en ik moest mijn gedrag veranderen en dat was dat.
Volwassenen die de verantwoordelijkheid hadden mij adquaat tegen onacceptabel gedrag zoals pesten te beschermen, hebben zich er gemakkelijk vanaf gemaakt door ten eerste de verantwoordelijkheid voor het probleem bij een kind van 6/7/8 jaar te leggen, en hebben vervolgens een advies gegeven waar je als kind onmogelijk wat mee kon.
Dit is iets waar ik nu 20 jaar later nog steeds ontzettend kwaad over ben.
Dat pesten wel degelijk gevolgen met zich meebrengt, is inmiddels gelukkig wel bekend.
1 ding wat lastig is, is dat als mensen tegen me zeggen dat ik mijn gedrag moet veranderen, dan maakt dat me vaak heel kwaad. Ik weet wel dat het goed bedoeld is, maar voor mijn gevoel klopt het gewoon niet. Misschien een trigger naar vroeger. Omdat de leraren dat vroeger ook zeiden en de volledige verantwoordelijkheid bij mij legden ipv dat de pesters ook werden aangesproken en geholpen met hun gedrag.
Misschien heeft iemand anders dit ook?
Ik heb niet in het andere topic over pesten gereageerd omdat dat echt over zelf kinderen krijgen gaat. Iets waar ik mezelf overigens ook in herken omdat ik ook bang ben dat als ik een kind zou krijgen dat op mij lijkt dat het dan ook gepest wordt op school.
Vroeger, toen ik dus een jaar of 6/7 was begon het pesten al. Ik durfde dit toen niet tegen leraren te vertellen omdat mijn klasgenoten mij bedreigden om het vooral tegen niemand te vertellen. Toen ik dan eindelijk toch durfde te vertellen tegen mijn leraar (en de jaren daarop later dus meerdere leraren) werd er altijd als volgt gereageerd: Dat ik gepest werd lag altijd aan mij. Ik moest maar weerbaarder worden. Punt, dat was alles wat ze zeiden. Er kwam geen hulp, ik werd niet geholpen. Er was geen (veilige) ruimte voor mij om aan mijn zelfvertrouwen te bouwen, er was geen bevestiging van eigenwaarde, niks. Het was mijn eigen schuld en ik moest mijn gedrag veranderen en dat was dat.
Volwassenen die de verantwoordelijkheid hadden mij adquaat tegen onacceptabel gedrag zoals pesten te beschermen, hebben zich er gemakkelijk vanaf gemaakt door ten eerste de verantwoordelijkheid voor het probleem bij een kind van 6/7/8 jaar te leggen, en hebben vervolgens een advies gegeven waar je als kind onmogelijk wat mee kon.
Dit is iets waar ik nu 20 jaar later nog steeds ontzettend kwaad over ben.
Dat pesten wel degelijk gevolgen met zich meebrengt, is inmiddels gelukkig wel bekend.
1 ding wat lastig is, is dat als mensen tegen me zeggen dat ik mijn gedrag moet veranderen, dan maakt dat me vaak heel kwaad. Ik weet wel dat het goed bedoeld is, maar voor mijn gevoel klopt het gewoon niet. Misschien een trigger naar vroeger. Omdat de leraren dat vroeger ook zeiden en de volledige verantwoordelijkheid bij mij legden ipv dat de pesters ook werden aangesproken en geholpen met hun gedrag.
Misschien heeft iemand anders dit ook?
Ik heb niet in het andere topic over pesten gereageerd omdat dat echt over zelf kinderen krijgen gaat. Iets waar ik mezelf overigens ook in herken omdat ik ook bang ben dat als ik een kind zou krijgen dat op mij lijkt dat het dan ook gepest wordt op school.
maandag 12 november 2007 om 15:45
Dat zeg ik, het kind reageert interessant. Het kind reageert op zo'n manier dat de pester weet dat als hij doorgaat hij reacties krijgt die boeiend zijn en een machtsgevoel opwekken: huilen, wegrennen, zwakke pogingen doen om er tegenin te gaan. Allemaal razend interessante reacties voor pesters, en allemaal redenen om er vooral mee door te gaan.
maandag 12 november 2007 om 15:48
Jij zegt nu precies wat ODZ, ik en véle anderen reeds gezegd hebben; een rol is weggelegd voor het gebrek van weerbaarheid van het gepeste kind. De aanpak álleen focussen op het pestende kind is dus per definitie geen blijvende oplossing. Dan zoek je het in de 'geef iemand een vis en voed hem een dag' in plaats van in het geven van een hengel en vislessen voor levenslang een vol buikje. Er spelen meer factoren en zolang als men niet alle factoren wil of durft aan te pakken bouw je een zeer wankele oplossing -áls je die al bouwt-.
Werken aan de weerbaarheid van het gepeste kind is net zo gezond en net zo nodig als aanpak van het pestende kind. Feit is en blijft alleen wel dat je als gepest kind of ouders daarvan een verandering bij de pestende partij niet kunt afdwingen, de persoon zal zelf het licht moeten zien (waar ze bij geholpen kunnen worden, maar dan nog moet men het zélf willen zien). Blijft dus over de zekerheid dat je op zijn minst wel iets kunt met de weerbaarheid van het kind. Als kind zijnde zie je dat vaak -nog- niet zo, des te belangrijker dat de volwassenen in het verhaal zoals ouders en leerkrachten dit wel oppikken en hier productief mee aan de slag gaan. En nee, dat staat niet gelijk aan 'jij bent de schuldige' of 'jij hebt het dus verdient'.
vandaag ga ik van alles kunnen
maandag 12 november 2007 om 15:50
Waar ik het wel mee eens ben is dat de kinderen die er meestal direct uitspringen doordat ze een beetje buiten de groep vallen toch wat meer aandacht zouden moeten krijgen. Dat ze via school direct gaan kijken waarom pietje zo stil en zowat geen vriendjes maakt en haast nooit lacht. Voordat Pietje gepest wordt dus. En dan blijkt dat papa en mama van Pietje gescheiden zijn en dat Pietje nu veel verantwoordelijkheid draagt voor zijn zusje en het huishouden omdat mama zoveel moet huilen. Daardoor is Pietje vaak moe op school en piekert hij veel over thuis en hoe het nou moet. En daarbij zegt mama vaak gemene dingen over papa en papa over mama en hij weet ook niet hoe hij daarmee om moet gaan want hij houdt toch van allebei. Enz. enz. En misschien als het schoolsysteem echt zo adequaat reageert en goed communiceert met de ouders dat pesten ook al voorkomen kan worden.
Maar dan heb je alleen nog de aanleiding weggenomen om "gekozen" te worden als zondebok van de klas. Dan is er nog steeds het probleem bij de pester en die gaat gewoon op zoek naar een ander slachtoffer. Dat is dan Jantje en Jantje heeft thuis 3 grote broers en daar moet hij elke dag tegen op boksen. Eigenlijk nemen ze hem thuis niet zo serieus en heeft hij niks te zeggen. De rol die hij zou willen neemt hij gewoon op school waar hij het gedrag van zijn broers kopieert en op een andere zwakkere leerling afreageert.
Maar dan heb je alleen nog de aanleiding weggenomen om "gekozen" te worden als zondebok van de klas. Dan is er nog steeds het probleem bij de pester en die gaat gewoon op zoek naar een ander slachtoffer. Dat is dan Jantje en Jantje heeft thuis 3 grote broers en daar moet hij elke dag tegen op boksen. Eigenlijk nemen ze hem thuis niet zo serieus en heeft hij niks te zeggen. De rol die hij zou willen neemt hij gewoon op school waar hij het gedrag van zijn broers kopieert en op een andere zwakkere leerling afreageert.
maandag 12 november 2007 om 15:53
En ambrosia, ja. Ik vind daadwerkelijk dat als je gepest wordt, een deel van de oorzaak bij jezelf ligt. Jij kunt wel vinden dat mensen geciviliseerd met elkaar om moeten gaan, maar helaas zit de wereld niet zo in elkaar. Ik ben het helemaal met je eens dat pesters aangepakt moeten worden, en dat gepest niet getolereerd moet worden, maar ik vind ook dat gepeste kinderen en volwassenen naar zichzelf zouden moeten kijken naar wat de redenen zijn voor het feit dat juist zìj gepest worden. Want je kan het nou wel toeval noemen, maar ik geloof niet dat ieder kind gepest zou kunnen worden.
maandag 12 november 2007 om 15:54
@Roosvrouw. helemaal met je eens echt. Alleen is weerbaarheid een symptoom van de dingen die bij het gepeste kind spelen. Iets heeft ervoor gezorgd dat het kind zo weinig zelfvertrouwen heeft en dat kan in de thuissituatie liggen of door ervaringen van het kind. Ik vind een weerbaarheidstraining op zich niet verkeerd als het onderliggende probleem maar wordt aangekaard en het niet wordt gedaan onder het mom van, je moet je aanpassen want ander wordt je gepest, het is je eigen schuld. Want een weerbaarheidstraining kan wel zorgen dat een kind mondiger wordt en meer zelfvertrouwen heeft om tegen de pester in te gaan. Het ligt er natuurlijk aan in welke mate het gepest wordt en de leeftijd enz.
maandag 12 november 2007 om 15:56
Als je mijn reacties leest heb ik duidelijk uitgelegd waarom sommige kinderen wel gepest worden en sommige niet. Kinderen die minder weerbaar zijn en waarbij veelal dingen op de achtergrond in de thuissituatie meespelen waardoor ze zichzelf buiten de groep plaatsen, die worden snel gepest. En door als volwassene de problemen van dat kind efficient en op tijd aan te pakken voorkom je dat het kind buiten de groep valt.
maandag 12 november 2007 om 15:57
@onderdezon, dus wat raad jij een 5 jarig kind aan dat zo erg wordt gepest dat het niet meer wil leven? Moet je toch maar even aan jezelf gaan werken schat? Ja je loopt er nou eenmaal niet zo vlot bij....... En dan ben je ook nog zo stil en ik weet wel dat je je zorgen maakt om thuis maar dat moet je dan maar even voor na schooltijd bewaren hoor
maandag 12 november 2007 om 15:58
En ik ben me er sinds de laatste ORD in Groningen ter dege van bewust dat de wetenschappelijke aandacht van gepeste naar bully (en zijn bully-kring) is verschoven en dientengevolge de bully tegenwoordig als oorzaak wordt gezien van het hele drama, maar ik ben van mening dat er in een dergelijke situatie meerdere factoren meespelen, en dat noch bully, noch gepeste alleen de verantwoordelijkheid kunnen dragen.
maandag 12 november 2007 om 16:03
Nou, nou, wat een sarcasme weer. Als zo'n kind stil is omdat het zich zorgen maakt om thuis, dan lijkt het me zinvol om iets aan de thuissituatie te doen. Dan kun je die pester wel gaan aanpakken, maar dan blijft dat kind een beroerde thuissituatie houden, nietwaar? En dat zal hem ook op latere leeftijd nog veel ellende kunnen bezorgen, denk je ook niet?
maandag 12 november 2007 om 16:04
maandag 12 november 2007 om 16:06
maandag 12 november 2007 om 16:08
En hoe weet je dat een stil kind een rottige thuissituatie heeft? Daar moet je een goed oplettende leerkracht voor zijn en die zijn er niet ontzettend veel!
Voor iemand die vindt dat er aan beide kanten iets gedaan moet worden vindt ik dat je de nadruk wel heel erg legt op het aanpakken van het slachtoffer.
Ik zou je mijn verslagen wel willen mailen. Heb het idee dat we hetzelfde bedoelen ongeveer maar langs elkaar heen praten.
maandag 12 november 2007 om 16:08
Welnee, weerbaarheid is helemaal niet standaard een symptoom van erger. Ik kan toch bepaald niet zeggen dat ik een slechte jeugd had. Redelijk groot bekkie, aanvoerster van de buitenspeel-groep, liefdevolle ouders, geen maffe verhoudingen, geen schokkende gebeurtenissen. En toch was het bingo. Waarom? Och, een simpel samenloop van omstandigheden genaamd totaal niet binnen de klas vallen (érg andere belevingswereld, manier van doen etc.) en zelf niet weerbaar genoeg zijn. Ik was zeg maar zo'n jankerdje en kon moeilijk het verschil zien tussen een plaagstootje of erger. Tja, dan is het bal natuurlijk. Ik hapte géweldig grandioos, een heerlijk succesrecept.
Weerbaarheidstraining staat voor mij bepaald niet gelijk aan 'jij bent de schuldige'. Nogmaals; ik geloof in deze niet in schuldvragen, hooguit in fouten de elk mens maakt en factoren die tot een totaalsom leiden. In mijn geval? Ik was zo happig als je maar kon zijn, niet handig. Mijn ouders waren iets te veel van 'je bent goed zoals je bent' en vonden het dus niet nodig mij daar eens gezond in bij te sturen. Leraren die er niet helemaal kaas van hadden gegeten, niet bijzonder in die tijd. Ietwat gefrustreerde typjes in de klas hebben die met zichzelf in de knoop zitten, niet weten hoe dit te uiten en dat in de vorm van 'rottigheid' doen. De een koos voor het martelen van kikkers (gatverjekkekots), weer een ander koos voor het 'pak een zwakker klasgenootje'.
Ik kan daar met de beste wil van de wereld geen schuldige in zien. Schuldigen doen in mijn ogen iets met opzet, met slechtwillende motieven als brandstof. Al deze mensen die ik genoemd heb, incl. de pesters, die hadden geen slechtwillende motieven voor ogen. Ze wisten alleen allemaal verdomde slecht om te gaan met zaken in hun eigen leven en kozen voor een niet zo productieve manier om daar mee om te gaan. Tja, shit happens. Maakt dat mijn pestverleden terecht? Neuh. Maar ik kan niet zeggen dat ik die mensen nog vervloek of als 'het kwaad' zie.
Het is hooguit hoe je weerbaarhedstraining aanpakt. Kinderen zijn niet gek. Joh, ik wist dondersgoed dat ik emotioneel incontinent was. Ik wist wat de gevolgen waren, ik had enkel geen clue hoe dat te veranderen. Vertelde je dat meisje van toen 'nou eh, je moet maar weerbaarder worden, je eigen schuld' dan had ze geheid weer gejankt.![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
Werd datzelfde haar gebracht als 'zullen we eens kijken op welke manieren je allemaal kunt reageren in zo'n situatie en of je iets vind waar je jezelf misschien prettiger bij voelt', dan had ik dat acuut aangegrepen. Kinderen zijn niet gek, die zijn hartstikke slim. Zolang als je dit soort dingen brengt op de manier waarop het bedoelt is en dat open en eerlijk met ze communiceert dan zijn ze echt in staat om daar een gesprek over aan te gaan en te beseffen dat je het beste met ze voor hebt.
Weerbaarheidstraining staat voor mij bepaald niet gelijk aan 'jij bent de schuldige'. Nogmaals; ik geloof in deze niet in schuldvragen, hooguit in fouten de elk mens maakt en factoren die tot een totaalsom leiden. In mijn geval? Ik was zo happig als je maar kon zijn, niet handig. Mijn ouders waren iets te veel van 'je bent goed zoals je bent' en vonden het dus niet nodig mij daar eens gezond in bij te sturen. Leraren die er niet helemaal kaas van hadden gegeten, niet bijzonder in die tijd. Ietwat gefrustreerde typjes in de klas hebben die met zichzelf in de knoop zitten, niet weten hoe dit te uiten en dat in de vorm van 'rottigheid' doen. De een koos voor het martelen van kikkers (gatverjekkekots), weer een ander koos voor het 'pak een zwakker klasgenootje'.
Ik kan daar met de beste wil van de wereld geen schuldige in zien. Schuldigen doen in mijn ogen iets met opzet, met slechtwillende motieven als brandstof. Al deze mensen die ik genoemd heb, incl. de pesters, die hadden geen slechtwillende motieven voor ogen. Ze wisten alleen allemaal verdomde slecht om te gaan met zaken in hun eigen leven en kozen voor een niet zo productieve manier om daar mee om te gaan. Tja, shit happens. Maakt dat mijn pestverleden terecht? Neuh. Maar ik kan niet zeggen dat ik die mensen nog vervloek of als 'het kwaad' zie.
Het is hooguit hoe je weerbaarhedstraining aanpakt. Kinderen zijn niet gek. Joh, ik wist dondersgoed dat ik emotioneel incontinent was. Ik wist wat de gevolgen waren, ik had enkel geen clue hoe dat te veranderen. Vertelde je dat meisje van toen 'nou eh, je moet maar weerbaarder worden, je eigen schuld' dan had ze geheid weer gejankt.
Werd datzelfde haar gebracht als 'zullen we eens kijken op welke manieren je allemaal kunt reageren in zo'n situatie en of je iets vind waar je jezelf misschien prettiger bij voelt', dan had ik dat acuut aangegrepen. Kinderen zijn niet gek, die zijn hartstikke slim. Zolang als je dit soort dingen brengt op de manier waarop het bedoelt is en dat open en eerlijk met ze communiceert dan zijn ze echt in staat om daar een gesprek over aan te gaan en te beseffen dat je het beste met ze voor hebt.
vandaag ga ik van alles kunnen
maandag 12 november 2007 om 16:09
Ja, ik was ook wel verrast na die presentaties. Ik kreeg opeens wat meer begrip voor mijn pesters. Mijn pestjongetjes kwamen uit achterstandsgezinnen, en ik kan me nu voorstellen dat het er bij hun thuis niet altijd even zachtzinnig aan toeging. En toen ik hoorde dat ze nu in de bijstand zitten en als de risee van de buurt te boek staan, vond ik het ergens ook wel weer zielig. Nu hebben we geen van beide ooit hulp gehad voor het pesten, maar toch denk ik dat ik er beter uit gekomen ben dan zij. Arme jochies.
maandag 12 november 2007 om 16:13
Mag ik eens proberen of ik jullie twee tot 1 conclusie kan krijgen? Ik heb het gevoel wellicht aan te voelen waar het manco ligt.
ODZ reageert nogal allergisch op het woordje 'schuldige' (net als ik dat dus kan ). Ze schiet daardoor wellicht iets meer in de rol waarbij ze 'rol' van het gepeste kind ook wil belichten.
Ambrosia reageert wat allergisch op 'gepeste moet ook aangepakt worden' en schoot daardoor in eerste instantie wellicht iets te veel in de rol waarbij ze de 'rol' van de pestende partij wil belichten.
Voor mijn gevoel bedoelen jullie hetzelfde met 1 verschil; de een (ambrosia) lijkt wel termen als 'schuldige' of 'dader' te gebruiken, waar de ander (ODZ) dat niet doet en die termen juist als koorn op de molen ervaart.
Nou, klopt dit een beetje of sla ik een heerlijke blunder hier?
ODZ reageert nogal allergisch op het woordje 'schuldige' (net als ik dat dus kan
). Ze schiet daardoor wellicht iets meer in de rol waarbij ze 'rol' van het gepeste kind ook wil belichten.Ambrosia reageert wat allergisch op 'gepeste moet ook aangepakt worden' en schoot daardoor in eerste instantie wellicht iets te veel in de rol waarbij ze de 'rol' van de pestende partij wil belichten.
Voor mijn gevoel bedoelen jullie hetzelfde met 1 verschil; de een (ambrosia) lijkt wel termen als 'schuldige' of 'dader' te gebruiken, waar de ander (ODZ) dat niet doet en die termen juist als koorn op de molen ervaart.
Nou, klopt dit een beetje of sla ik een heerlijke blunder hier?
vandaag ga ik van alles kunnen
maandag 12 november 2007 om 16:19
Ik denk dat je gelijk hebt, roosvrouw. Misschien ben ik juist door het pesten wat hard geworden voor kinderen die gepest worden. Ik heb me er zelf aan ontworsteld door langzaam wat normaler gedrag te gaan vertonen. Niet meer om de haverklap huilen, geen rare opmerkingen meer maken (ik was een soort Luna Lovegood, denk ik, altijd wazig), en dat hielp echt enorm! Ben sindsdien nooit meer gepest. Dus mijn eigen ervaringen zullen mijn blik wel kleuren, en termen als 'schuld' zijn zo... ja zo... zwaar.
maandag 12 november 2007 om 16:20
Ja ik denk dat het wel klopt in de zin van dat ik allergisch reageer op de dingen die ik las waarin werd gezegd dat als je gepest wordt je dan maar even aan jezelf moet gaan werken. En ik geloof heus dat er kinderen zijn gepest die met alleen een weerbaarheidstraining geholpen zijn maar zoveel zijn er dat niet helaas. En ja ik spreek ook van schuldige en dader en daar ben ik me van bewust. Ik reageer hier ook behoorlijk emotioneel op en niet zoals ik in mijn verslagen van mijn studie doe, dat kan natuurlijk niet. Maar ik ben bijvoorbeeld gepest met het feit dat mijn broertje overleed toen ik in groep 8 zat, het was mijn schuld volgens de pesters want hij was bijvoorbaat al net zo slecht en dom en achterlijk als ik, dus maar goed dat hij dood was. enz. Dus misschien reageer ik daarom wel zo. ( Ik zit gewoon te huilen achter mn laptop, terwijl het al zo lang geleden is)
maandag 12 november 2007 om 16:24
Als je van je angsten af wilt komen zul je net zo lang door moeten zoeken tot je wél iets hebt gevonden wat bij je past en wat je helpt.
Zelf heb ik een hevige sociale angst ontwikkeld door oa een vervelende middelbare schoolperiode en ik ben nu een flink aantal jaar bezig met therapie. Waarvan de eerste jaren zonder succes. Ben nu twee jaar in dagbehandeling, wat gelukkig wel aanslaat. Maar het heeft dus wel een tijd geduurd voor ik wat gevonden had waar ik echt wat mee kon en het is vaak nog steeds een worsteling. Maar wat moet ik anders, in een hoekje gaan huilen hoe erg het allemaal is?
Daarbij is het een geweldig gevoel om zelf vorm te kunnen geven aan je leven, ipv je te laten leiden door gebeurtenissen uit het verleden. En dat is iets wat ik jou ook echt gun!
