Psyche
alle pijlers
Introvert, maar niet verlegen
vrijdag 7 december 2007 om 13:55
Dit is mijn biggest issue op dit moment. Ik ben namelijk introvert, maar niet verlegen. Omdat ik vrij stil ben krijg ik al snel het stempel VERLEGEN opgedrukt. En dat is zooo irritant...
Introvert zijn en verlegen zijn is iets anders. Iemand die extravert is, kan namelijk ook verlegen zijn! Verlegen zijn heeft met schaamte te maken en is ook af te leren. Introvert zijn is niet af te leren en zit echt in je (genetisch bepaald). Het grote verschil zit in hetgene waar je energie van krijgt en wat energie kost:
Wanneer je extravert bent krijg je energie van buiten, hoe meer mensen om je heen hoe meer energie je krijgt. Zonder die indrukken van buiten is het leven al snel saai.
Wanneer je introvert bent, komt je energie van binnen, vanuit jezelf. Indrukken van buiten trekken de energie uit je lijf. Hoe meer mensen om je heen, hoe vermoeiender.
Een ander heel belangrijk en typisch verschil is dat extraverten tegelijkertijd kunnen praten en denken. Introverten moeten eerst denken en kunnen er dan pas over praten. Met als gevolg dat het moment voorbij is.
Hoewel introvert zijn ook grote voordelen heeft (je verveelt je niet gauw, kan goed alleen zijn, zelfstandig werken, me goed concentreren), levert het voor mij ook problemen op. Bijvoorbeeld tijdens een vergadering op mn werk: veel mensen, veel indrukken, energie wordt weggezogen, kan gesprekken niet volgen en wordt stil, teruggetrokken en draag niet meer bij aan het gesprek. Dit leidt tot onbegrip. Het lukt me niet om dit aan mijn (m.n. extraverte) collegas uit te leggen.
Ik wil wel, ik durf wel, maar ik kan het niet!
Ik wil graag weten of anderen dit herkennen (in een boek over dit onderwerp staat dat 30% van de mensen introvert is,70% is dus extravert! We leven in een extraverte wereld. Hoe deal je hiermee?
Ook wil ik graag weten hoe extraverten hier tegen aan kijken.
Liefs, Anoukske
Introvert zijn en verlegen zijn is iets anders. Iemand die extravert is, kan namelijk ook verlegen zijn! Verlegen zijn heeft met schaamte te maken en is ook af te leren. Introvert zijn is niet af te leren en zit echt in je (genetisch bepaald). Het grote verschil zit in hetgene waar je energie van krijgt en wat energie kost:
Wanneer je extravert bent krijg je energie van buiten, hoe meer mensen om je heen hoe meer energie je krijgt. Zonder die indrukken van buiten is het leven al snel saai.
Wanneer je introvert bent, komt je energie van binnen, vanuit jezelf. Indrukken van buiten trekken de energie uit je lijf. Hoe meer mensen om je heen, hoe vermoeiender.
Een ander heel belangrijk en typisch verschil is dat extraverten tegelijkertijd kunnen praten en denken. Introverten moeten eerst denken en kunnen er dan pas over praten. Met als gevolg dat het moment voorbij is.
Hoewel introvert zijn ook grote voordelen heeft (je verveelt je niet gauw, kan goed alleen zijn, zelfstandig werken, me goed concentreren), levert het voor mij ook problemen op. Bijvoorbeeld tijdens een vergadering op mn werk: veel mensen, veel indrukken, energie wordt weggezogen, kan gesprekken niet volgen en wordt stil, teruggetrokken en draag niet meer bij aan het gesprek. Dit leidt tot onbegrip. Het lukt me niet om dit aan mijn (m.n. extraverte) collegas uit te leggen.
Ik wil wel, ik durf wel, maar ik kan het niet!
Ik wil graag weten of anderen dit herkennen (in een boek over dit onderwerp staat dat 30% van de mensen introvert is,70% is dus extravert! We leven in een extraverte wereld. Hoe deal je hiermee?
Ook wil ik graag weten hoe extraverten hier tegen aan kijken.
Liefs, Anoukske
vrijdag 7 december 2007 om 14:39
Hee, wat leuk Anoukske dat je hier een topic over opent.
Ik herken er veel in! Andere mensen kosten mij veel energie, waardoor ik vaak opzie tegen sociale contacten. Maar verlegen? Welnee. Laat mij een toespraak voor een paar duizend mensen houden, daar verblik of verbloos ik niet van. Maar een borrel met 10 mensen? Daar lig ik van tevoren echt wakker van...
Wat ik wel gek vind, als ik echt enthousiast ben over een bepaald onderwerp, dan voer ik op bijeenkomsten het hoogste woord en maakt het me niet meer uit hoeveel mensen er zijn. Dan reageer ik veel directer. Hoe is dat bij jou?
Vaak lees ik hier topics over sociale angst, maar de tips die daarin staan, daar heb ik niet zoveel aan. Want het is geen schaamte, precies zoals je zegt. Het is ook niet iets wat met oefenen of therapie wel over gaat...
Ik herken er veel in! Andere mensen kosten mij veel energie, waardoor ik vaak opzie tegen sociale contacten. Maar verlegen? Welnee. Laat mij een toespraak voor een paar duizend mensen houden, daar verblik of verbloos ik niet van. Maar een borrel met 10 mensen? Daar lig ik van tevoren echt wakker van...
Wat ik wel gek vind, als ik echt enthousiast ben over een bepaald onderwerp, dan voer ik op bijeenkomsten het hoogste woord en maakt het me niet meer uit hoeveel mensen er zijn. Dan reageer ik veel directer. Hoe is dat bij jou?
Vaak lees ik hier topics over sociale angst, maar de tips die daarin staan, daar heb ik niet zoveel aan. Want het is geen schaamte, precies zoals je zegt. Het is ook niet iets wat met oefenen of therapie wel over gaat...
vrijdag 7 december 2007 om 14:53
Precies!
Leuk dat je't herkent! Als ik enthousiast ben of met maar een paar mensen dan is er geen probleem. En kan ik ook de oren van je kop kletsen...
Veel mensen geven mij de tip om een assertiviteitscursus of een presentatiecursus te gaan doen... Ja echt niet!
Als ik iets graag wil of als iets me niet aanstaat zeg ik het echt wel hoor! Of ik laat het op een andere manier merken... 
Ik weet gewoon dat zo'n cursus niet helpt en alleen maar energie vreet. Op mijn manier gaat het prima, alleen anderen accepteren dat niet altijd.
Leuk dat je't herkent! Als ik enthousiast ben of met maar een paar mensen dan is er geen probleem. En kan ik ook de oren van je kop kletsen...
Veel mensen geven mij de tip om een assertiviteitscursus of een presentatiecursus te gaan doen... Ja echt niet!
Als ik iets graag wil of als iets me niet aanstaat zeg ik het echt wel hoor! Of ik laat het op een andere manier merken... Ik weet gewoon dat zo'n cursus niet helpt en alleen maar energie vreet. Op mijn manier gaat het prima, alleen anderen accepteren dat niet altijd.
vrijdag 7 december 2007 om 16:00
Ik herken veel in je verhaal. Ik ben zelf ook iemand die vaak "stil" wordt gevonden. Vooral op mijn werk. Er zijn daar veel mensen waar ik niets mee heb en heb ze gewoon niets te melden. Toch word ik daar vaak als verlegen gezien, wanneer ik dan toch met iemand leuk contact heb omdat we een gezamelijke interesse delen, dan is het gelijk van, oh je bent helemaal niet verlegen.
Het klinkt misschien stom, maar ik zit gewoon niet zo in elkaar om met mensen te praten die ik niet goed ken (in een groep of een op een) om niets. Maar als ik bijvoorbeeld op reis ben, dan vind ik juist leuk om verschillende mensen te leren kennen en te kletsen, ook al is het maar voor een uurtje.
Ik heb wel eens geprobeerd om me extraverter te gedragen, maar voelde me daar helemaal niet prettig bij. Het werkte vermoeiend! Ik durf dus wel, maar heb er gewoon geen behoefte aan.
Leuk topic!
Het klinkt misschien stom, maar ik zit gewoon niet zo in elkaar om met mensen te praten die ik niet goed ken (in een groep of een op een) om niets. Maar als ik bijvoorbeeld op reis ben, dan vind ik juist leuk om verschillende mensen te leren kennen en te kletsen, ook al is het maar voor een uurtje.
Ik heb wel eens geprobeerd om me extraverter te gedragen, maar voelde me daar helemaal niet prettig bij. Het werkte vermoeiend! Ik durf dus wel, maar heb er gewoon geen behoefte aan.
Leuk topic!
vrijdag 7 december 2007 om 17:02
Ik ben extravert en merk dat ik me vaak prettiger voel bij introverte mensen. Als ik zin heb om even lekker 'los' te gaan in de kroeg zal ik dat sneller met mijn extraverte vrienden doen. Bij mijn meer introverte vrienden vraag ik me altijd af of ze het wel gezellig vinden omdat ze nooit zo uitbundig zijn.Dat vind ik dan soms ook wel eens saai.
Toch merk ik dat ik wat rustiger mensen om me heen prettiger vind omdat ik anders nog wel eens wil doorslaan met drukke mensen om me heen.Als iemand net zo druk ik als ikzelf ( of nog drukker) heb ik de neiging om diegene te willen 'bijhouden' met als gevolg dat ik er doodmoe van word.Het word dan ook een aandachtspelletje, want extraverte mensen zijn dol op aandacht en willen vaak in het middelpunt van de belangstelling staan. ( ik in ieder geval wel
)
Mijn rustige vrienden vinden mijn uitbundigheid leuk en daardoor komen zij wat meer uit hun schulp. Ik vind hun 'relaxedheid' prettig waadoor ik dichter bij mezelf blijf en daardoor rustiger ben en mezelf niet hoef te overschreeuwen om de aandacht te krijgen. Goeie combi dus.
Toch merk ik dat ik wat rustiger mensen om me heen prettiger vind omdat ik anders nog wel eens wil doorslaan met drukke mensen om me heen.Als iemand net zo druk ik als ikzelf ( of nog drukker) heb ik de neiging om diegene te willen 'bijhouden' met als gevolg dat ik er doodmoe van word.Het word dan ook een aandachtspelletje, want extraverte mensen zijn dol op aandacht en willen vaak in het middelpunt van de belangstelling staan. ( ik in ieder geval wel
)Mijn rustige vrienden vinden mijn uitbundigheid leuk en daardoor komen zij wat meer uit hun schulp. Ik vind hun 'relaxedheid' prettig waadoor ik dichter bij mezelf blijf en daardoor rustiger ben en mezelf niet hoef te overschreeuwen om de aandacht te krijgen. Goeie combi dus
.
vrijdag 7 december 2007 om 17:12
Ik ben zelf introvert, mijn vriend en zijn broers behoorlijk extravert... maar het werkt hier wel als balans... ik word zelf wat drukker door hun en rem tegelijkertijd hun een beetje af...
Maar ik herken wel het verhaal dat het in werksituaties echt heel vervelend kan zijn. Rustig zijn word al snel gezien als stil en verlegen, terwijl dat helemaal niet zo is. Soms heb ik mensen ook gewoon niets te melden, ik ben dan ook heel slecht in dingen verzinnen waar ik wel met die mensen over zou kunnen praten. Interessant topic dit!
Maar ik herken wel het verhaal dat het in werksituaties echt heel vervelend kan zijn. Rustig zijn word al snel gezien als stil en verlegen, terwijl dat helemaal niet zo is. Soms heb ik mensen ook gewoon niets te melden, ik ben dan ook heel slecht in dingen verzinnen waar ik wel met die mensen over zou kunnen praten. Interessant topic dit!
vrijdag 7 december 2007 om 17:40
Ik heb het juist andersom; ik ben extravert maar bij sommige mensen verlegen. Er zijn (helaas!) nu eenmaal vrij veel mensen waar ik 'niets mee heb' zoals dat plat heet en om de een of andere reden voel ik me altijd heel ongemakkelijk als ik met dat soort mensen op een feestje ben, of met dat soort klanten ben. Heeft echt totaal geen zak te maken met schaamte trouwens, iig niet bij mij; ik voel me gewoon heel erg akelig als ik niet gewoon mezelf kan zijn.
Ik lul uuuren over boeken, politieke toestanden, cultuurverschillen, media, koken en muziek en dat vind ik zelf vrij veel verschillende onderwerpen, maar er zijn nu eenmaal mensen die daar in 5 minuten doorheen zijn. Daar kan ik dus niet tegen. Laatst was ik op een feestje met een vent aan het praten, en hij bleek in Roemenie te zijn geweest. Was ik meteen helemaal enthousiast, want daar wil ik al jaren heen. En ja hoor, dit was zoiemand die min of meer zei: 'ja, gaat nu stukken beter dan tijdens Ceausescu he, en ze hebben lekkerer drank' en dat was dan het enige wat ik er uit krijg. Ja, dan word ik instant verlegen, want daar kan ik dus niets mee.
Ik lul uuuren over boeken, politieke toestanden, cultuurverschillen, media, koken en muziek en dat vind ik zelf vrij veel verschillende onderwerpen, maar er zijn nu eenmaal mensen die daar in 5 minuten doorheen zijn. Daar kan ik dus niet tegen. Laatst was ik op een feestje met een vent aan het praten, en hij bleek in Roemenie te zijn geweest. Was ik meteen helemaal enthousiast, want daar wil ik al jaren heen. En ja hoor, dit was zoiemand die min of meer zei: 'ja, gaat nu stukken beter dan tijdens Ceausescu he, en ze hebben lekkerer drank' en dat was dan het enige wat ik er uit krijg. Ja, dan word ik instant verlegen, want daar kan ik dus niets mee.
vrijdag 7 december 2007 om 17:56
Zelf ben ik ook enorm introvert en mijn partner is extravert. Als we elkaar dan spreken sávonds na het werk kan hij uuuuuuren praten over wat er die dag gebeurt is, wat die zei, en toen dit en toen dat.....Voor mij verschrikkelijk vermoeiend om aan te horen. We hebben dus ook afgesproken dat hij van te voren aan mij aangeeft wat zijn doel is met het vertellen van verhalen. Wil hij alleen maar zijn hoofd leeg kletsen, of wil hij ook daadwerkelijk iets overbrengen of mijn mening over dingen horen. Dit geeft bij mij rust, want dan weet ik hoe intensief ik naar zijn verhaal moet luisteren.
Hij praat dus om zijn hoofd leeg te maken, terwijl ik daar eerst over nadenk en nog eens over nadenk en dan als ik tegen hem praat is het de conclusie van wat ik wil overbrengen. Dit is voor hem ook wel eens verwarrend omdat ik dus met iets kom, maar er voor hem niet duidelijk is welke stappen ik gevolgd heb om bij die conclusie te komen. Zo kunnen we uren langs elkaar heen praten :-)
Mijn introvertie zie ik als mijn grote kracht, ik kan luisteren naar mensen en als ik dan iets zeg is daar over nagedacht. Terwijl de meeste mensen alleen maar lullen om het lullen zeg maar. Ik voel me prettig bij het idee dat ik over dingen nadenk en een onderbouwde mening over dingen kan geven. Mensen vinden mij heel open over mezelf en dat klopt ook wel. Maar dat betekend nog niet dat ik er over nadenk wat ik zeg. Dat ik me altijd bewust ben van hoe ik de dingen zeg. Soms komt dit ook wel eens minder spontaan en vrij serieus over. Nouja, dat is gewoon zoals ik ben.
Verder ben ik van plan het boek: Livetypes, welk type bent u? van Jane Kummerow, Sandra Krebs Hirsh te lezen. Dit gaat over persoonlijkheidstypes.
Hij praat dus om zijn hoofd leeg te maken, terwijl ik daar eerst over nadenk en nog eens over nadenk en dan als ik tegen hem praat is het de conclusie van wat ik wil overbrengen. Dit is voor hem ook wel eens verwarrend omdat ik dus met iets kom, maar er voor hem niet duidelijk is welke stappen ik gevolgd heb om bij die conclusie te komen. Zo kunnen we uren langs elkaar heen praten :-)
Mijn introvertie zie ik als mijn grote kracht, ik kan luisteren naar mensen en als ik dan iets zeg is daar over nagedacht. Terwijl de meeste mensen alleen maar lullen om het lullen zeg maar. Ik voel me prettig bij het idee dat ik over dingen nadenk en een onderbouwde mening over dingen kan geven. Mensen vinden mij heel open over mezelf en dat klopt ook wel. Maar dat betekend nog niet dat ik er over nadenk wat ik zeg. Dat ik me altijd bewust ben van hoe ik de dingen zeg. Soms komt dit ook wel eens minder spontaan en vrij serieus over. Nouja, dat is gewoon zoals ik ben.
Verder ben ik van plan het boek: Livetypes, welk type bent u? van Jane Kummerow, Sandra Krebs Hirsh te lezen. Dit gaat over persoonlijkheidstypes.
vrijdag 7 december 2007 om 18:16
Super om te lezen dat meer mensen zich erin herkennen!
Ik moet echt even reageren op DorothyGale: ergens wel grappig dat je het net andersom hebt! je zegt alleen dat het geen zak met schaamte te maken heeft, maar je voelt je wel akelig dat je niet jezelf kunt zijn...
Ik snap wel wat je bedoelt. je schaamt je niet voor je uiterlijk of wat dan ook, maar je zou wel het liefst weg willen zijn.
Het was inderdaad een beetje kort door de bocht van mij om te zeggen dat verlegen zijn door schaamte komt. Het komt eerder door invloeden van buitenaf dat je je verlegen voelt. Dat kan komen doordat je je ergens voor schaamt, maar natuurlijk ook gewoon doordat je niet op je gemak voelt. Introvert zijn komt van binnenuit en heeft niets met de mening van anderen te maken.
Ik moet echt even reageren op DorothyGale: ergens wel grappig dat je het net andersom hebt! je zegt alleen dat het geen zak met schaamte te maken heeft, maar je voelt je wel akelig dat je niet jezelf kunt zijn...
Ik snap wel wat je bedoelt. je schaamt je niet voor je uiterlijk of wat dan ook, maar je zou wel het liefst weg willen zijn.
Het was inderdaad een beetje kort door de bocht van mij om te zeggen dat verlegen zijn door schaamte komt. Het komt eerder door invloeden van buitenaf dat je je verlegen voelt. Dat kan komen doordat je je ergens voor schaamt, maar natuurlijk ook gewoon doordat je niet op je gemak voelt. Introvert zijn komt van binnenuit en heeft niets met de mening van anderen te maken.
vrijdag 7 december 2007 om 19:00
Ja, ik vind het ook grappig om van jullie te lezen dat jullie het andersom hebben. Ik snap het trouwens wel, dat moe worden van extraverte mensen. Bij mij wordt de energie bijv. uit me gezogen door mensen die heel erg hyper zijn, mensen die ronduit liegen of heel eigenaardig gedrag vertonen. Zo praat mijn schoonvader al sinds mijn vriend 15 is niet meer met hem (en da's om helemaal niets: zooo raar), maar gaan we wel bij zijn ouders op bezoek. Bij het eten zit ik dan als buffer tussen hen in en door de spanning die ik voel kan je me aan het eind van de avond echt opvegen. Uiteraard zit ik me daar dan ook ongemakkelijk te voelen en daardoor zit ik daar verlegen te wezen.
Boarn's verhaal is voor mij het grappigst om te lezen; je beschrijft precies mijn vriend en mij! Ik vertel alles van een dood vogeltje op de stoep tot een onbeleefde klant en een grapje van een collega, al is er op zo'n dag voor mijn gevoel geen fluit gebeurd. Mijn vriend komt thuis en 'het was best koud vandaag'.
Door de weken heen kom ik er dan tot mijn stomme verbazing achter (doordat ie af en toe toch praat, of door een opmerking van iemand getriggerd wordt om iets te vertellen) dat ie op zo'n saaie dag zijn hele 'cubicle' met z'n twee collega's heeft behangen met kerstdecoraties, dat ze een 'hat day' hebben op vrijdag en dat ie mijn Sinterklaas mijter mee heeft genomen, dat zijn moeder doodziek op bed ligt en dat ie twee stukken taart had gekregen omdat er een paar collega's jarig waren. Dat zou ik dus zelf in geuren en kleuren vertellen bij thuiskomst!
Boarn's verhaal is voor mij het grappigst om te lezen; je beschrijft precies mijn vriend en mij! Ik vertel alles van een dood vogeltje op de stoep tot een onbeleefde klant en een grapje van een collega, al is er op zo'n dag voor mijn gevoel geen fluit gebeurd. Mijn vriend komt thuis en 'het was best koud vandaag'.
Door de weken heen kom ik er dan tot mijn stomme verbazing achter (doordat ie af en toe toch praat, of door een opmerking van iemand getriggerd wordt om iets te vertellen) dat ie op zo'n saaie dag zijn hele 'cubicle' met z'n twee collega's heeft behangen met kerstdecoraties, dat ze een 'hat day' hebben op vrijdag en dat ie mijn Sinterklaas mijter mee heeft genomen, dat zijn moeder doodziek op bed ligt en dat ie twee stukken taart had gekregen omdat er een paar collega's jarig waren. Dat zou ik dus zelf in geuren en kleuren vertellen bij thuiskomst!
zaterdag 8 december 2007 om 00:25
haha dorothy, heel grappig, dat laatste stuk over je vriend!
Mijn vorige baas gaf bij een functioneringsgesprek aan dat ik wellicht wat assertiever mag zijn.. daar ben ik het dus helemaal niet mee eens, als er iets is zeg ik het en ik kom echt wel voor mijn mening uit.. verder ben ik gewoon rustig, ik hoef niet in het middelpunt van de belangstelling en sommige dingen maak ik gewoon geen woorden aan vuil.. maar dat betekent niet dat je automatisch verlegen bent!
Mijn vorige baas gaf bij een functioneringsgesprek aan dat ik wellicht wat assertiever mag zijn.. daar ben ik het dus helemaal niet mee eens, als er iets is zeg ik het en ik kom echt wel voor mijn mening uit.. verder ben ik gewoon rustig, ik hoef niet in het middelpunt van de belangstelling en sommige dingen maak ik gewoon geen woorden aan vuil.. maar dat betekent niet dat je automatisch verlegen bent!
zaterdag 8 december 2007 om 01:40
Zeer herkenbaar. Ik ben op dit moment "Het introverte type: een stille kracht" van Marti Olsen Laney aan het lezen, en herken veel in het boek.
Ik heb er op het werk juist niet zoveel problemen mee. In vergaderingen draag ik mijn steentje bij, maar dat komt vooral omdat het over onderwerpen gaat waar ik veel vanaf weet. Die gesprekken gaan ergens over. Zodra gesprekken meer over ditjes en datjes gaat is mijn inbreng niet zo groot. Ik heb hier gewoon minder behoefte en vind veel dingen gewoon niet belangrijk genoeg om te vertellen. Bij mij hoef je ook geen lange verhalen te verwachten over mijn belevenissen. Ik heb een paar keer met (extraverte) collega's in het buitenland gezeten voor een paar weken. Die kunnen daar veel beter over lullen.
Tijdens een communicatietraining werd mijn inbreng binnen een opdracht als bedachtzaam omschreven, het was duidelijk dat ik eerst over iets nadacht voordat ik iets zei. Een andere collega was direct heel enthousiast en begon met alle mogelijkheden op te noemen, het was duidelijk dat ze alles zei wat in haar op kwam. Beide benaderingen heeft zijn voordelen. Hier was dus duidelijk het verschil tussen intro- en extravert zichtbaar.
Voor introverte types kost sociale activiteiten energie, hoe leuk en gezellig het ook is. Ik heb gewoon af en toe tijd voor mezelf nodig om me weer op te laden. Dit heb ik geaccepteerd en probeer hier een goede balans in te vinden.
Ik heb er op het werk juist niet zoveel problemen mee. In vergaderingen draag ik mijn steentje bij, maar dat komt vooral omdat het over onderwerpen gaat waar ik veel vanaf weet. Die gesprekken gaan ergens over. Zodra gesprekken meer over ditjes en datjes gaat is mijn inbreng niet zo groot. Ik heb hier gewoon minder behoefte en vind veel dingen gewoon niet belangrijk genoeg om te vertellen. Bij mij hoef je ook geen lange verhalen te verwachten over mijn belevenissen. Ik heb een paar keer met (extraverte) collega's in het buitenland gezeten voor een paar weken. Die kunnen daar veel beter over lullen.
Tijdens een communicatietraining werd mijn inbreng binnen een opdracht als bedachtzaam omschreven, het was duidelijk dat ik eerst over iets nadacht voordat ik iets zei. Een andere collega was direct heel enthousiast en begon met alle mogelijkheden op te noemen, het was duidelijk dat ze alles zei wat in haar op kwam. Beide benaderingen heeft zijn voordelen. Hier was dus duidelijk het verschil tussen intro- en extravert zichtbaar.
Voor introverte types kost sociale activiteiten energie, hoe leuk en gezellig het ook is. Ik heb gewoon af en toe tijd voor mezelf nodig om me weer op te laden. Dit heb ik geaccepteerd en probeer hier een goede balans in te vinden.
Wie dan leeft, wiedan zorgt
zaterdag 8 december 2007 om 02:08
Sociale activiteiten kosten mij geen energie. Op een verjaardag ga ik gewoon tussen de mensen zitten en geniet ik van hoe gesprekken lopen. Hoe mensen zich gedragen en hoe mensen zich anders willen voordoen dan hoe ze werkelijk zijn. Ik kan daar dan de hele avond naar kijken en van binnen heb ik dan een hoop lol. Van gewoon kijken en mensen observeren kan ik genieten. Pas als je niet luistert naar de inhoud van gesprekken maar naar wat mensen letterlijk zeggen, zie je hoe mensen zijn....
@ Dorothy, jij praat vast net als mijn vriend. :-) Die kan ook echt uuuuuren lullen over, in mijn ogen details....
Laatst gingen we bij een huis kijken wat we eventueel wilde kopen. Mn vriend was dolenthousiast en bleef er maar over door praten. Later zij hij dat hij teleurgesteld was over het feit dat ik helemaal niet enthousiast was over het huis. Terwijl ik toch echt had gezegt dat ik het een mooi huis vond met potentie. Het feit dat ik er niet zo lang over praat als hij wil toch niet zeggen dat ik het helemaal niet zie zitten. Hij moet dan echt uit mij trekken wat ik er van vind.
In het begin hebben we er veel woorden om gehad, omdat ik nu eenmaal mezelf anders uit dan hij. Maar sinds hij er meer over is gaan lezen heeft hij meer begrip. Nu laat ik hem eerst uitrazen en daarna ben ik aan de beurt. Mag hij me niet onderbreken, haha, wat erg moeilijk is voor hem. Maar als ik hem er ook maar even tussen laat komen neemt hij het hele gesprek weer over en sla ik weer dicht. Dus mond houden en luisteren en als hem tussendoor iets te binnenschiet, dan schrijft hij het maar op en mag hij daar later weer over praten. Tenslotte is 5 minuten aan het woord zijn voor mij best lang, terwijl hij gewoon monologen van een half uur kan houden.
@ Dorothy, jij praat vast net als mijn vriend. :-) Die kan ook echt uuuuuren lullen over, in mijn ogen details....
Laatst gingen we bij een huis kijken wat we eventueel wilde kopen. Mn vriend was dolenthousiast en bleef er maar over door praten. Later zij hij dat hij teleurgesteld was over het feit dat ik helemaal niet enthousiast was over het huis. Terwijl ik toch echt had gezegt dat ik het een mooi huis vond met potentie. Het feit dat ik er niet zo lang over praat als hij wil toch niet zeggen dat ik het helemaal niet zie zitten. Hij moet dan echt uit mij trekken wat ik er van vind.
In het begin hebben we er veel woorden om gehad, omdat ik nu eenmaal mezelf anders uit dan hij. Maar sinds hij er meer over is gaan lezen heeft hij meer begrip. Nu laat ik hem eerst uitrazen en daarna ben ik aan de beurt. Mag hij me niet onderbreken, haha, wat erg moeilijk is voor hem. Maar als ik hem er ook maar even tussen laat komen neemt hij het hele gesprek weer over en sla ik weer dicht. Dus mond houden en luisteren en als hem tussendoor iets te binnenschiet, dan schrijft hij het maar op en mag hij daar later weer over praten. Tenslotte is 5 minuten aan het woord zijn voor mij best lang, terwijl hij gewoon monologen van een half uur kan houden.
zaterdag 8 december 2007 om 14:11
Ik ben ook heel introvert. Ik kan gewoon geen uur kletsen over details. Waar ik dan vaak tegenaan loop is dat gesprekken snel afgelopen zijn. Hoe interessant ik het gespreksonderwerp ook vind. Ik praat in korte, bondige zinnen en dan ben je eigenlijk snel klaar. Of het komt erop neer dat mijn gesprekspartner het meeste praat en ik vooral ja zit te knikken. Er komen dan zoveel dingen op in mijn hoofd die ik erover zou willen zeggen, maar voor ik klaar ben met erover nadenken is het moment al voorbij. Helaas....vaak vind ik het vooral lastig. ik moet iemand wel heel goed kennen en diegene mij om daar een goed gesprek mee te kunnen voeren dat van 2 kanten komt.
Mijn man heeft het nog erger, die denkt er uren zo niet dagen over na en komt dan idd met een conclusie. Alle stappen die hij in zijn hoofd heeft gemaakt zijn niet bekend dus vaak begrijp ik er dan helemaal niks van.
Man en ik samen kunnen dan wel weer uren met elkaar praten over politiek, cultuur enz.
In groepen zijn wij allebei degenen die vooral aan het luisteren zijn en achteraf als we thuis zijn praten we over wat er verteld is door anderen.
Ik heb een collega die werkelijk uuuuuuren kan praten over de broer van de vriendin van de buurman. "s avonds ben ik ook echt leeggezogen als ik met haar gewerkt heb. Vreselijk.
Zien jullie hier voordelen van, van het introvert zijn? Ik vind het eerlijk gezegd vaak alleen maar lastig. Vaak ga ik met een heel onvoldaan gevoel naar huis na feestjes, omdat ik niet heb kunnen zeggen wat ik wilde zeggen. Ik vind ook dat je op deze manier bijna geen contact kunt maken met nieuwe mensen, omdat ze je misschien al snel saai vinden.
Hebben jullie trouwens ook dat jullie juist de extraverte mensen aantrekken? Alsof ze aanvoelen dat ze een goed luisterend oor aan je gaan hebben ofzo.
Wel leuk om hier herkenning te vinden.
Mijn man heeft het nog erger, die denkt er uren zo niet dagen over na en komt dan idd met een conclusie. Alle stappen die hij in zijn hoofd heeft gemaakt zijn niet bekend dus vaak begrijp ik er dan helemaal niks van.
Man en ik samen kunnen dan wel weer uren met elkaar praten over politiek, cultuur enz.
In groepen zijn wij allebei degenen die vooral aan het luisteren zijn en achteraf als we thuis zijn praten we over wat er verteld is door anderen.
Ik heb een collega die werkelijk uuuuuuren kan praten over de broer van de vriendin van de buurman. "s avonds ben ik ook echt leeggezogen als ik met haar gewerkt heb. Vreselijk.
Zien jullie hier voordelen van, van het introvert zijn? Ik vind het eerlijk gezegd vaak alleen maar lastig. Vaak ga ik met een heel onvoldaan gevoel naar huis na feestjes, omdat ik niet heb kunnen zeggen wat ik wilde zeggen. Ik vind ook dat je op deze manier bijna geen contact kunt maken met nieuwe mensen, omdat ze je misschien al snel saai vinden.
Hebben jullie trouwens ook dat jullie juist de extraverte mensen aantrekken? Alsof ze aanvoelen dat ze een goed luisterend oor aan je gaan hebben ofzo.
Wel leuk om hier herkenning te vinden.
zaterdag 8 december 2007 om 14:35
Hallo allemaal,
Ik vind het erg leuk om jullie ervarigen te lezen. Zelf ben ik overwegend extravert (In sommige groepen gedraag ik me om één of andere reden ook vrij introvert en ik heb ook regelmatig behoefte aan 'alleen zijn' om me weer 'op te laden', ik geloof dat ik zowel energie uit anderen als uit mezelf haal). Jullie verhalen zijn herkenbaar voor mij omdat mijn vriend een introvert karakter heeft. Leuk om jullie beleving te lezen. Als we in een groep (meer dan 3 personen) zijn zegt mijn vriend meestal nauwelijks iets, vaak luistert hij mee met de gesprekken die ik voer met mensen en praat ik als het ware 'voor ons tweeën'. Toen ik hem voor het ontmoette vond ik hem superaantrekkelijk, ondermeer omdat hij zo stil was! We waren met een groepje mensen en ik zag dat hij glimlachte om opmerkingen waar ik ook stiekem om moest lachen... Ik dacht nog dat het heel moeilijk zou worden om met hem in gesprek te raken, maar toen ik hem aansprak ging het toch heel gemakkelijk. Als we samen zijn merk ik trouwens veel minder van zijn introversie. Jullie opmerkingen over hoe vermoeiend uitgebreide verhalen over dagelijkse beslommeringen kunnen zijn is wel een eyeopener voor mij. Zo nu en dan merk ik dat mijn vriend met zijn gedachten elders is, terwijl ik uitgebreid over iets aan het vertellen ben. Dat irriteert me soms. Ik denk dat het inderdaad wel mee zou kunnen spelen dat het te vermoeiend is voor hem.
Ik vind het erg leuk om jullie ervarigen te lezen. Zelf ben ik overwegend extravert (In sommige groepen gedraag ik me om één of andere reden ook vrij introvert en ik heb ook regelmatig behoefte aan 'alleen zijn' om me weer 'op te laden', ik geloof dat ik zowel energie uit anderen als uit mezelf haal). Jullie verhalen zijn herkenbaar voor mij omdat mijn vriend een introvert karakter heeft. Leuk om jullie beleving te lezen. Als we in een groep (meer dan 3 personen) zijn zegt mijn vriend meestal nauwelijks iets, vaak luistert hij mee met de gesprekken die ik voer met mensen en praat ik als het ware 'voor ons tweeën'. Toen ik hem voor het ontmoette vond ik hem superaantrekkelijk, ondermeer omdat hij zo stil was! We waren met een groepje mensen en ik zag dat hij glimlachte om opmerkingen waar ik ook stiekem om moest lachen... Ik dacht nog dat het heel moeilijk zou worden om met hem in gesprek te raken, maar toen ik hem aansprak ging het toch heel gemakkelijk. Als we samen zijn merk ik trouwens veel minder van zijn introversie. Jullie opmerkingen over hoe vermoeiend uitgebreide verhalen over dagelijkse beslommeringen kunnen zijn is wel een eyeopener voor mij. Zo nu en dan merk ik dat mijn vriend met zijn gedachten elders is, terwijl ik uitgebreid over iets aan het vertellen ben. Dat irriteert me soms. Ik denk dat het inderdaad wel mee zou kunnen spelen dat het te vermoeiend is voor hem.
zaterdag 8 december 2007 om 16:36
Héél herkenbaar. Verlegen ben ik totaal niet, presentaties houden voor grote groepen? Prima!
Ik zeg altijd dat ik meer een één-op-één mens ben dan een groepsmens. Toch heb ik ook in groepen wel het idee dat ik gewaardeerd wordt om mijn doordachte uitspraken. Een vriend zei eens "ze zegt misschien niet vaak iets, maar het is altijd raak"
Tegen mijn vriend zeg ik als we 's avonds praten na het werk: "Je mag één hoogtepunt van vandaag vertellen" anders begint hij bij 's ochtends 8 uur en neemt zo de hele dag met mij door. Brrr.
Ik zeg altijd dat ik meer een één-op-één mens ben dan een groepsmens. Toch heb ik ook in groepen wel het idee dat ik gewaardeerd wordt om mijn doordachte uitspraken. Een vriend zei eens "ze zegt misschien niet vaak iets, maar het is altijd raak"
Tegen mijn vriend zeg ik als we 's avonds praten na het werk: "Je mag één hoogtepunt van vandaag vertellen" anders begint hij bij 's ochtends 8 uur en neemt zo de hele dag met mij door. Brrr.
Wees blij!
zaterdag 8 december 2007 om 16:55
Vind het ook beetje herkenbaar. Word gek van mensen die werkelijk ieder detail vertellen. Kunnen ze niet een samenvatting geven of zo? ALhoewel ik daar nu zelf ook wel in verander en iets meer details over mijn leven geef. Vond dat eerst gewoon absoluut niet boeiend om te vertellen met wie ik gekletst had waarover, wie aan welke ziekte lijdt, wie uit elkaar zijn, wat ik gedaan had en zo. Was vroeger denk ik wel verlegen bij sociale dingen, in grotere gezelschappen en bij onbekende mensen. Niet op werkgebied. Door mijn werk moet ik met heel veel en vooral verschillende mensen socializen. Vond het in het begin afschuwelijk, nog steeds niet mijn favoriete ding, maar kan het inmiddels wel en dat is handig, ik voel me daardoor ook beter op mijn gemak in gezelschappen, alsof ik het meer snap. Maar voel me op mijn best in 1 op 1 gesprekken. En het liefst als het ergens over gaat.
zaterdag 8 december 2007 om 17:21
Marahbloem, hoe komt het dat je nu wel goed kunt socializen? Hoe heb je dat jezelf geleerd en hoe stap je op mensen af zonder dat je iets met die mensen hebt?
Voor mijn werk moet ik namelijk ook veel netwerk, socializen etc, maar dat is voor mij echt heel lastig
Als ik mensen niet ken, kan ik echt op geen enkel gespreksonderwerp komen. Behalve het weer of zo. Mijn hoofd lijkt dan wel blanco. Vaak wacht ik maar tot er mensen op mij af komen en meestal gebeurt dat ook wel, en dan gaat het wel goed.
Hoe doe jij dat in je werk? Hebben anderen hier tips voor? Een soort openingszinnen voor netwerkborreltoestanden.
Voor mijn werk moet ik namelijk ook veel netwerk, socializen etc, maar dat is voor mij echt heel lastig
Als ik mensen niet ken, kan ik echt op geen enkel gespreksonderwerp komen. Behalve het weer of zo. Mijn hoofd lijkt dan wel blanco. Vaak wacht ik maar tot er mensen op mij af komen en meestal gebeurt dat ook wel, en dan gaat het wel goed.
Hoe doe jij dat in je werk? Hebben anderen hier tips voor? Een soort openingszinnen voor netwerkborreltoestanden.
zaterdag 8 december 2007 om 20:30
Anoukske, koop het boek Netwerken voor dummy's. Dat heeft iemand hier op het forum me eens aangeraden, en daar staan gewoon voorbeelden van gespreksonderwerpen in! Dat je op een bruiloft kunt vragen: "waar ken jij het bruidspaar van", dat soort dingen waar jij en ik niet opkomen.
Een van de tips uit dat boek: probeer van de mensen die je tegenkomt standaard drie dingen te weten te komen, bijvoorbeeld hun naam, hun woonplaats en waar ze vroeger gewoond hebben. Dan heb je een aanknopingspunt. Iemand die ik ken vraagt standaard naar het werk dat iemand doet, werkt ook goed.
Wat je ook kunt doen, is kijken of je de mensen die je wel kent aan iemand voor kunt stellen of ze op een andere manier verder helpen. Dat is nog altijd makkelijker dan over het weer praten.
Een van de tips uit dat boek: probeer van de mensen die je tegenkomt standaard drie dingen te weten te komen, bijvoorbeeld hun naam, hun woonplaats en waar ze vroeger gewoond hebben. Dan heb je een aanknopingspunt. Iemand die ik ken vraagt standaard naar het werk dat iemand doet, werkt ook goed.
Wat je ook kunt doen, is kijken of je de mensen die je wel kent aan iemand voor kunt stellen of ze op een andere manier verder helpen. Dat is nog altijd makkelijker dan over het weer praten.
zondag 9 december 2007 om 21:29
Wat ontzettend herkenbaar allemaal ! Ik ben ook introvert en heb daar soms echt wel moeite mee. Vooral bij een grotere groep mensen, dan voel ik me echt niet op m'n gemak. Zeker als er dan veel extraverte mensen zijn, die de boel overschreeuwen zeg maar. Op een verjaardag bijvoorbeeld. Dan weet ik ook vaak niet waar ik het over moet hebben en luister ik vooral maar. Soms wil ik wel wat zeggen, maar ja, dan denk ik er zolang over na, dat het moment al weer over is. En dan praat iedereen maar door elkaar heen en dan nog eens keiharde muziek aan, pfff vind ik altijd zooo vermoeiend. Met schaamte heeft het idd niks te maken, want als me iets niet bevalt of wat dan ook, laat ik het echt wel merken :-)
Maar heel mijn leven al eigenlijk, stuit je toch wel vaak op onbegrip vind ik. Je wordt al gauw saai gevonden, tenminste, dat is mijn ervaring. Terwijl ik, bij mensen waar ik me op m'n gemak voel, zoals m'n vriend en familie, echt wel iets te vertellen heb en ik ben in heel veel verschillende dingen geinteresseerd, politiek, nieuws, muziek, boeken, tv-programma's enz.
Vroeger op school en nu weer op m'n werk, word ik gewoon vaak stil/rustig genoemd. En ik weet ook wel dat ik rustig ben, ik ben nou eenmaal geen druktemaker. Maar ja, moet iedereen dat dan zijn? Maar 1 op 1 een gesprek, dat gaat wel gewoon goed. En dan krijg ik idd ook wel eens te horen: Ohh, je bent toch niet zo verlegen als ik dacht. (of ze denken zoiets van, ze is toch leuker dan ik dacht, maar ja, dat zeggen ze dan niet)
En ook ik probeer wel eens om me anders te gedragen, meer extraverter enzo, maar ja, dat is echt zoooo vermoeiend, zo ben ik gewoon niet en dat voelt ook helemaal niet goed !
Leuk en herkenbaar topic is dit !
Maar heel mijn leven al eigenlijk, stuit je toch wel vaak op onbegrip vind ik. Je wordt al gauw saai gevonden, tenminste, dat is mijn ervaring. Terwijl ik, bij mensen waar ik me op m'n gemak voel, zoals m'n vriend en familie, echt wel iets te vertellen heb en ik ben in heel veel verschillende dingen geinteresseerd, politiek, nieuws, muziek, boeken, tv-programma's enz.
Vroeger op school en nu weer op m'n werk, word ik gewoon vaak stil/rustig genoemd. En ik weet ook wel dat ik rustig ben, ik ben nou eenmaal geen druktemaker. Maar ja, moet iedereen dat dan zijn? Maar 1 op 1 een gesprek, dat gaat wel gewoon goed. En dan krijg ik idd ook wel eens te horen: Ohh, je bent toch niet zo verlegen als ik dacht. (of ze denken zoiets van, ze is toch leuker dan ik dacht, maar ja, dat zeggen ze dan niet)
En ook ik probeer wel eens om me anders te gedragen, meer extraverter enzo, maar ja, dat is echt zoooo vermoeiend, zo ben ik gewoon niet en dat voelt ook helemaal niet goed !
Leuk en herkenbaar topic is dit !
zondag 9 december 2007 om 21:45
Hebben jullie ook overwegend wat extravertere vriendinnen? Ik heb eens een heel introverte vriendin gehad, maar dat werd mij te rustig of zo. Ik vond haar nota bene saai (was ze ook, ook in één-op-één). Mijn vriendinnen zijn over het algemeen dus extraverter dan ik, maar meestal ook weer niet hyperdruk.
Wel herkenbaar: oh, ze is leuker dan ik dacht. Zelfs vriendje vond mij eerst te stil....
Wel herkenbaar: oh, ze is leuker dan ik dacht. Zelfs vriendje vond mij eerst te stil....
Wees blij!
zondag 9 december 2007 om 22:00
Interessant topic! Ik zit zelf een beetje tussen intorvert en extravert in. Ik ben in ieder geval niet verlegen, maar er zijn wel gezelschappen waar ik dus inderdaad helemaal niets mee kan. Soms vind ik de mensen dan op zich best aardig, zeggen ze ook dingen die geen onzin zijn, enz, enz, maar heb ik er op zich weinig aan toe te voegen of heb ik over het onderwerp niet echt een mening en zeg dan niet zoveel. Puur omdat ik over dat onderwerp niets te melden heb en ook echt niks kan verzinnen.
Soms komt het ook echt door de mensen. Bv laatst was ik op een feestje van een vriendin van mij. Ik kan het met haar wel goed vinden, we hebben dingen gemeen, maar ook zijn er grote verschillen. Een van die verschillen is dat zij (nog steeds) graag tot zes, zeven uur in de ochtend gaat stappen, met veel cocktails enz. Ik heb dat helemaal niet (nooit gehad ook). Haar andere vrienden delen over het algemeen deze stapinteresse erg. Zag dus best tegen haar feestje op. Ik kende die mensen niet, behalve uit verhalen en foto's op hyves. Ik doe dan wel echt mijn best om me in het gezelschap te mengen, maar echt vlotten wil het niet, ik merk dan zo snel dat mensen na een paar minuten denken 'saaaaaiii'. Ik vind dat altijd best vreemd, dat je dan meteen voor saai en verlegen wordt versleten terwijl het gaat om een verschil in interesses. Ik vind hun levens ook niet interessant, maar op zo'n feestje wil je toch ook wel proberen om een gesprekje aan te gaan.
Mijn vrienden zijn over het algemeen ook een beetje 'gemengd'. Ik kan heel stil zijn, maar ook wel druk. Waar ik meestal niet tegen kan zijn mensen die drukker zijn dan ik, en dan ook altijd druk. Heb een paar collega's die altijd enorm druk zijn en de aandacht willen trekken, en daar word ik echt moe van, ik kan ze niet te lang om me heen hebben (maar dat komt dan ook omdat ik vind dat ze zichzelf erg interessant vinden, en zichzelf enorm profileren om zichzelf. Dat geldt natuurlijk niet voor alle extraverte mensen).
Soms komt het ook echt door de mensen. Bv laatst was ik op een feestje van een vriendin van mij. Ik kan het met haar wel goed vinden, we hebben dingen gemeen, maar ook zijn er grote verschillen. Een van die verschillen is dat zij (nog steeds) graag tot zes, zeven uur in de ochtend gaat stappen, met veel cocktails enz. Ik heb dat helemaal niet (nooit gehad ook). Haar andere vrienden delen over het algemeen deze stapinteresse erg. Zag dus best tegen haar feestje op. Ik kende die mensen niet, behalve uit verhalen en foto's op hyves. Ik doe dan wel echt mijn best om me in het gezelschap te mengen, maar echt vlotten wil het niet, ik merk dan zo snel dat mensen na een paar minuten denken 'saaaaaiii'. Ik vind dat altijd best vreemd, dat je dan meteen voor saai en verlegen wordt versleten terwijl het gaat om een verschil in interesses. Ik vind hun levens ook niet interessant, maar op zo'n feestje wil je toch ook wel proberen om een gesprekje aan te gaan.
Mijn vrienden zijn over het algemeen ook een beetje 'gemengd'. Ik kan heel stil zijn, maar ook wel druk. Waar ik meestal niet tegen kan zijn mensen die drukker zijn dan ik, en dan ook altijd druk. Heb een paar collega's die altijd enorm druk zijn en de aandacht willen trekken, en daar word ik echt moe van, ik kan ze niet te lang om me heen hebben (maar dat komt dan ook omdat ik vind dat ze zichzelf erg interessant vinden, en zichzelf enorm profileren om zichzelf. Dat geldt natuurlijk niet voor alle extraverte mensen).
zondag 9 december 2007 om 22:13
Vergeleken met vriendinnen was/ben ik meestal wel 1 van de rustigste ja. Maar idd, ze zijn ook weer niet hyperdruk (gelukkig niet hoor, zou ik niet tegenkunnen !) Maar als ik me erg op m'n gemak voel bij iemand (wat vaak even duurt of bij sommige mensen komt het juist helemaal niet), dan kan ik ook wel druk zijn. Maar niet constant, bij iedereen. M'n vriend heeft mij nooit te stil gevonden, hij is zelf ook niet superdruk, in ieder geval niet in grote gezelschappen. Maar wij samen, raken (na bijna 8 jaar) nog steeds niet uitgepraat en hebben elkaar altijd wel wat te vertellen. Hopelijk blijft dat ook zo, blijkbaar halen we het beste in elkaar naar boven. Goh, wat klinkt dat klef he, hihi
