Psyche
alle pijlers
Introvert, maar niet verlegen
vrijdag 7 december 2007 om 13:55
Dit is mijn biggest issue op dit moment. Ik ben namelijk introvert, maar niet verlegen. Omdat ik vrij stil ben krijg ik al snel het stempel VERLEGEN opgedrukt. En dat is zooo irritant...
Introvert zijn en verlegen zijn is iets anders. Iemand die extravert is, kan namelijk ook verlegen zijn! Verlegen zijn heeft met schaamte te maken en is ook af te leren. Introvert zijn is niet af te leren en zit echt in je (genetisch bepaald). Het grote verschil zit in hetgene waar je energie van krijgt en wat energie kost:
Wanneer je extravert bent krijg je energie van buiten, hoe meer mensen om je heen hoe meer energie je krijgt. Zonder die indrukken van buiten is het leven al snel saai.
Wanneer je introvert bent, komt je energie van binnen, vanuit jezelf. Indrukken van buiten trekken de energie uit je lijf. Hoe meer mensen om je heen, hoe vermoeiender.
Een ander heel belangrijk en typisch verschil is dat extraverten tegelijkertijd kunnen praten en denken. Introverten moeten eerst denken en kunnen er dan pas over praten. Met als gevolg dat het moment voorbij is.
Hoewel introvert zijn ook grote voordelen heeft (je verveelt je niet gauw, kan goed alleen zijn, zelfstandig werken, me goed concentreren), levert het voor mij ook problemen op. Bijvoorbeeld tijdens een vergadering op mn werk: veel mensen, veel indrukken, energie wordt weggezogen, kan gesprekken niet volgen en wordt stil, teruggetrokken en draag niet meer bij aan het gesprek. Dit leidt tot onbegrip. Het lukt me niet om dit aan mijn (m.n. extraverte) collegas uit te leggen.
Ik wil wel, ik durf wel, maar ik kan het niet!
Ik wil graag weten of anderen dit herkennen (in een boek over dit onderwerp staat dat 30% van de mensen introvert is,70% is dus extravert! We leven in een extraverte wereld. Hoe deal je hiermee?
Ook wil ik graag weten hoe extraverten hier tegen aan kijken.
Liefs, Anoukske
Introvert zijn en verlegen zijn is iets anders. Iemand die extravert is, kan namelijk ook verlegen zijn! Verlegen zijn heeft met schaamte te maken en is ook af te leren. Introvert zijn is niet af te leren en zit echt in je (genetisch bepaald). Het grote verschil zit in hetgene waar je energie van krijgt en wat energie kost:
Wanneer je extravert bent krijg je energie van buiten, hoe meer mensen om je heen hoe meer energie je krijgt. Zonder die indrukken van buiten is het leven al snel saai.
Wanneer je introvert bent, komt je energie van binnen, vanuit jezelf. Indrukken van buiten trekken de energie uit je lijf. Hoe meer mensen om je heen, hoe vermoeiender.
Een ander heel belangrijk en typisch verschil is dat extraverten tegelijkertijd kunnen praten en denken. Introverten moeten eerst denken en kunnen er dan pas over praten. Met als gevolg dat het moment voorbij is.
Hoewel introvert zijn ook grote voordelen heeft (je verveelt je niet gauw, kan goed alleen zijn, zelfstandig werken, me goed concentreren), levert het voor mij ook problemen op. Bijvoorbeeld tijdens een vergadering op mn werk: veel mensen, veel indrukken, energie wordt weggezogen, kan gesprekken niet volgen en wordt stil, teruggetrokken en draag niet meer bij aan het gesprek. Dit leidt tot onbegrip. Het lukt me niet om dit aan mijn (m.n. extraverte) collegas uit te leggen.
Ik wil wel, ik durf wel, maar ik kan het niet!
Ik wil graag weten of anderen dit herkennen (in een boek over dit onderwerp staat dat 30% van de mensen introvert is,70% is dus extravert! We leven in een extraverte wereld. Hoe deal je hiermee?
Ook wil ik graag weten hoe extraverten hier tegen aan kijken.
Liefs, Anoukske
zondag 9 december 2007 om 22:19
Ook herkenbaar, ik ben ook nooit zo'n staptype geweest, en pas in de vroege uurtjes thuiskomen enzo. Ik vind het wel heel erg gezellig om ergens wat te gaan drinken, naar het theater te gaan, filmpje pakken, uit eten, dat soort dingen. Maar echt een hele nacht feesten, nee dat heb ik nooit zo gehad. En zulke dingen worden dan ook vaak als saai gezien. Nou ja, jammer dan, ieder z'n eigen interesses hoor !
Ooohhhja, collega's die altijd de aandacht proberen te trekken en echt altijd in het middelpunt willen staan, die heb ik ook al vaak meegemaakt. Vind ik altijd zo overdreven ! Waarmee ik dus niet wil zeggen dat alle extraverte mensen overdreven zijn, absoluut niet !
zondag 9 december 2007 om 22:44
Wat fijn om hierover te lezen!!
Ik voel vaak de energie uit me gezogen worden als mensen oninteressante preken houden, maar ik had het nooit aan de introversie gekoppeld! :D
Ikzelf ben ook erg introvert en ook een echte einzelganger. Ik denk meestal even na voor ik wat zeg, maar mensen die dicht bij mij staat weten dat en vinden het absoluut geen probleem. Mensen die ik nieuw ontmoet, hebben het meestal snel door, dan kom je er (van beide kanten) snel achter of het klikt of niet.
Een deel van de introverte mensen hier lijken nooit lulverhalen te vertellen.. Ik doe dat wel, maar dan bij mensen bij wie ik me 100% op mijn gemak voel En dat zijn er niet veel.. Ik voel me wel vaak raar en apart, doordat ik in mijzelf ben gekeerd. Ik ga hierdoor ook bijna nooit uit, gewoon omdat ik me niet thuis voel tussen uitgelaten bijna onnozel-vrolijke mensen. Het lijkt zo`n massa die weet hoe het hoort en ik val erbuiten.
Ik voel vaak de energie uit me gezogen worden als mensen oninteressante preken houden, maar ik had het nooit aan de introversie gekoppeld! :D
Ikzelf ben ook erg introvert en ook een echte einzelganger. Ik denk meestal even na voor ik wat zeg, maar mensen die dicht bij mij staat weten dat en vinden het absoluut geen probleem. Mensen die ik nieuw ontmoet, hebben het meestal snel door, dan kom je er (van beide kanten) snel achter of het klikt of niet.
Een deel van de introverte mensen hier lijken nooit lulverhalen te vertellen.. Ik doe dat wel, maar dan bij mensen bij wie ik me 100% op mijn gemak voel
En dat zijn er niet veel.. Ik voel me wel vaak raar en apart, doordat ik in mijzelf ben gekeerd. Ik ga hierdoor ook bijna nooit uit, gewoon omdat ik me niet thuis voel tussen uitgelaten bijna onnozel-vrolijke mensen. Het lijkt zo`n massa die weet hoe het hoort en ik val erbuiten.
zondag 9 december 2007 om 22:48
Oja, het stappen wordt hiervoor ook genoemd! Het lijkt een taboe... Als je niet regelmatig op stap gaan, ben je gelijk iemand die 'de kroeg niet kan vinden' (ik weet ook geen leuke kroeg, dus het klopt wel, maar toch! :D ) Ik vind het wel leuk om bij iemand thuis te zijn, gezellig te kletsen, lachen, wat te drinken, gek doen... Ik ga echt niet iets doen omdat ik dat leuk hoor te vinden
maandag 10 december 2007 om 09:00
:
Wat fijn om hierover te lezen!!
Ik voel vaak de energie uit me gezogen worden als mensen oninteressante preken houden, maar ik had het nooit aan de introversie gekoppeld! :D
Ikzelf ben ook erg introvert en ook een echte einzelganger. Ik denk meestal even na voor ik wat zeg, maar mensen die dicht bij mij staat weten dat en vinden het absoluut geen probleem. Mensen die ik nieuw ontmoet, hebben het meestal snel door, dan kom je er (van beide kanten) snel achter of het klikt of niet.
Een deel van de introverte mensen hier lijken nooit lulverhalen te vertellen.. Ik doe dat wel, maar dan bij mensen bij wie ik me 100% op mijn gemak voel
Ik heb het precies zo, ik heb ook maar bij weinig mensen waar ik me 100% op m'n gemak voel. En bij die mensen kan ik dus ook helemaal mezelf zijn en daar kan ik wel lekker bij kletsen, over soms helemaal niks en druk zijn enzo. Ik heb ook vaak het gevoel, dat ik er niet bijhoor, dat ik niet goed genoeg ben ofzo.
Iemand had het hier over een boek, introvert zijn, een stille kracht geloof ik. Heb het gisterenavond meteen besteld bij bol.com. De reacties daar waren ook positief en het was voor veel mensen herkenbaar. Ben benieuwd !
dinsdag 11 december 2007 om 15:39
Leuk topic! Vorig jaar ben ik door een burnout bij een psych terecht gekomen en uit een onderzoek kwam ondermeer naar voren dat ik introvert was maar door opvoeding en werk had ik mijn extravert gedrag aangeleerd.
dat was een eye-opener voor me. Zo had ik mezelf nog nooit gezien.Ik ben niet verlegen, stap makkelijk op mensne af maar heb erg veel moeite met mensne die verbaal extravert zijn, mensne die veel ruimte innemen en mij daardoor te weinig ruimte bieden. Dan maak ik me kleiner. Ik loop nu bij een haptonoom om toch te leren die ruimte in te nemen. Mijn vriend is gezellig en druk, hij heeft adhd. Ik zet soms gewoon mijn geest in een soort vacuum, ik hoor hem dan wel maar echt binnen komt het niet. Dat zijn dan die lange , gezellige babbelverhalen die eigenlijk nergens over gaan. Stoom afblazen van zijn kant. Soms ziet hij het ook wel aan mijn gezicht en dan zegt hij ook....ik geloof dat ik een beetje druk ben.
Ik vind het heerlijk om in het bos te zijn of op het water, lekker rustig! Gezellig de stad in......nou nee, dat hoeft niet voor mij.
Ik denk dat introverte mensen wel alert moeten zijn dat ze de kaas niet van het brood laten eten.Omdat we wat meer tijd nodig hebben en niet onze stem verheffen of onze ellebogen gebruiken. daarom mail ik ook graag, dan heb ik nl alle tijd om mijn gedachten goed op papier te krijgen.
ik werk in een omgeving met een aantal zeer etraverte, dominanten mensen en dat vind ik niet altijd even makkelijk of prettig. Ik probeer de onbelangrijke dingen langs me af te laten glijden en op de belangrijke zaken alert te zijn dat ik niet overschreeuwd word. Ik merk wel dat de meeste mensne het wel prettig vinden dat ik goed kan luisteren. daarom ben ik ook regelmatig een soort vertrouwens persoon voor andere mensen.
dat was een eye-opener voor me. Zo had ik mezelf nog nooit gezien.Ik ben niet verlegen, stap makkelijk op mensne af maar heb erg veel moeite met mensne die verbaal extravert zijn, mensne die veel ruimte innemen en mij daardoor te weinig ruimte bieden. Dan maak ik me kleiner. Ik loop nu bij een haptonoom om toch te leren die ruimte in te nemen. Mijn vriend is gezellig en druk, hij heeft adhd. Ik zet soms gewoon mijn geest in een soort vacuum, ik hoor hem dan wel maar echt binnen komt het niet. Dat zijn dan die lange , gezellige babbelverhalen die eigenlijk nergens over gaan. Stoom afblazen van zijn kant. Soms ziet hij het ook wel aan mijn gezicht en dan zegt hij ook....ik geloof dat ik een beetje druk ben.
Ik vind het heerlijk om in het bos te zijn of op het water, lekker rustig! Gezellig de stad in......nou nee, dat hoeft niet voor mij.
Ik denk dat introverte mensen wel alert moeten zijn dat ze de kaas niet van het brood laten eten.Omdat we wat meer tijd nodig hebben en niet onze stem verheffen of onze ellebogen gebruiken. daarom mail ik ook graag, dan heb ik nl alle tijd om mijn gedachten goed op papier te krijgen.
ik werk in een omgeving met een aantal zeer etraverte, dominanten mensen en dat vind ik niet altijd even makkelijk of prettig. Ik probeer de onbelangrijke dingen langs me af te laten glijden en op de belangrijke zaken alert te zijn dat ik niet overschreeuwd word. Ik merk wel dat de meeste mensne het wel prettig vinden dat ik goed kan luisteren. daarom ben ik ook regelmatig een soort vertrouwens persoon voor andere mensen.
woensdag 12 december 2007 om 21:07
Wat ik ook wel eens merk is dat sommige mensen denken dat ik 'dom' ben omdat ik niet zoveel zeg. Hoe frustrerend! Ik kan gewoon niet (zo snel) denken en praten tegelijk. Als iedereen heel snel op elkaar inhaakt kan ik er niet tussen komen. Omdat ik steeds aan het verwerken ben wat de vorige persoon gezegd heeft. Pas een uur later komt in me op wat ik had kunnen/willen zeggen. Meestal zet ik het dan in een mailtje of ik zeg eht alsnog. De reacties zijn dan wel vaak: Had je dat niet gewoon net kunnen zeggen??! Nee dus!
Schrijven gaat mij wel heel makkelijk af. Sommige collega's reageren dan ook echt verbaasd als ik een mooi stuk geschreven heb. Dan zeggen ze "wat goed!". Dat voelt dan wel weer lekker.![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
Schrijven gaat mij wel heel makkelijk af. Sommige collega's reageren dan ook echt verbaasd als ik een mooi stuk geschreven heb. Dan zeggen ze "wat goed!". Dat voelt dan wel weer lekker.
woensdag 19 december 2007 om 22:42
Wat is dit herkenbaar. Fijn om hierover te lezen.
Ik ben ook introvert. Ik had de laatste dagen erg last van.
Net als vandaag had ik een borrel op mijn werk. Ik zit er nu misschien mee dat ik moet accepteren dat ik een rustig type ben of niet. Maar toch maak ik me druk om hoe ik over kom en denk dus dat ik saai ben waardoor mijn hoofd ook helemaal "leeg" is. Ik weet dat je door vragen te stellen, je contact maakt met mensen, maar wat kan ik dan vragen... Misschien is dat boek "....voor dummy's" een aanrader.
Ik merk dat ik er veel spanning van het met name bij collega's op mijn werk, met de pauze vind ik het lastig een gesprekje te voeren, het lijkt wel of iedereen dat merkt en ik dus het idee heb dat ze op mij letten. Doordat ik over mezelf nadenk, snap ik niet of hoor ik niet goed wat er gezegd wordt. Ik let dan op de reacties van de mensen. En vaak denk ik al van o ze zullen met wel niet mogen, er wordt gepraat over mij of ze gaan me uitlachen. Ik betrek de grapjes die bijv. gemaakt worden er op mezelf (dat gaat over mij), ik snap ze niet dus kan ik ook niet reageren.
Ik zit eraan te denken om hierover te beginnen bij een collega dat ik het gevoel heb dat...(tja hoe leg ik het hier nu uit), maar dat mijn collega mij het gevoel geeft dat ik raar ben. Omdat hij de laatste tijd niet veel tegen me praat de laatste dagen, je voelt dan een spanning.
Maarja hoe begin je hierover, of hoe kan ik mijn gedachtes ombuigen dat ik ''ok" ben.
Ik ben ook introvert. Ik had de laatste dagen erg last van.
Net als vandaag had ik een borrel op mijn werk. Ik zit er nu misschien mee dat ik moet accepteren dat ik een rustig type ben of niet. Maar toch maak ik me druk om hoe ik over kom en denk dus dat ik saai ben waardoor mijn hoofd ook helemaal "leeg" is. Ik weet dat je door vragen te stellen, je contact maakt met mensen, maar wat kan ik dan vragen... Misschien is dat boek "....voor dummy's" een aanrader.
Ik merk dat ik er veel spanning van het met name bij collega's op mijn werk, met de pauze vind ik het lastig een gesprekje te voeren, het lijkt wel of iedereen dat merkt en ik dus het idee heb dat ze op mij letten. Doordat ik over mezelf nadenk, snap ik niet of hoor ik niet goed wat er gezegd wordt. Ik let dan op de reacties van de mensen. En vaak denk ik al van o ze zullen met wel niet mogen, er wordt gepraat over mij of ze gaan me uitlachen. Ik betrek de grapjes die bijv. gemaakt worden er op mezelf (dat gaat over mij), ik snap ze niet dus kan ik ook niet reageren.
Ik zit eraan te denken om hierover te beginnen bij een collega dat ik het gevoel heb dat...(tja hoe leg ik het hier nu uit), maar dat mijn collega mij het gevoel geeft dat ik raar ben. Omdat hij de laatste tijd niet veel tegen me praat de laatste dagen, je voelt dan een spanning.
Maarja hoe begin je hierover, of hoe kan ik mijn gedachtes ombuigen dat ik ''ok" ben.
zaterdag 22 december 2007 om 17:48
Hoe herkenbaar!!!!
Ik vind het ook erg moeilijk om in contact te komen met mensen. Waar moet ik over praten..... Verder dan hoe heet je, waar woon je/waar kom je vandaan en wat voor werk doe je, kom ik niet. Ik zelf ben meestal erg kort en bondig, behalve bij bijvoorbeeld mijn vriend, daar kan ik ook oeverloos lullen over kleine dingen. Maar dat heeft ook een hele tijd geduurd.
Op verjaardagen en op feestjes ben ik meestal ook niet zo spraakzaam, omdat ik niet weet WAT ik moet zeggen, maar ook omdat ik denk dat wat ik wil zeggen door anderen niet interessant gevonden wordt, dat ze idd SAAI vinden omdat ik vaak weinig zeg. ik maak me ook druk over dat ik niets weet te zeggen, waardoor ik HELEMAAL niets meer kan verzinnen en nog stiller wordt en op mezlf ga zitten schelden (sufkop, ZEG nou eens wat!). Een voorbeeld: tijdens een etentje zit iemand met grote gebaren heel uitgebreid te vertellen over zijn theorie examen voor de motor. Ik had net mijn theorie voor de auto gehaald,maar daar niets over gezegd., omdat ik het interessant genoeg vond om te vertellen en dacht dat anderen het ook wel niet interessant zouden vinden... Wat kun je daar tenslotte over vertelen: ik heb m'n theorie gehaald, het was niet supermoeilijk... Maar die jongen zat hele verhalen te vertellen, waarvan ik dacht "dat kan wel wat minder, is het wel helemaal oprecht...enz", maar hij kreeg wel alle aandacht en had de lachers op z'n hand. Waarom kan ik dat ook niet, zodat mensen niet meteen denken dat ik saai ben en niets te melden heb...
Mede hierdoor heb ik weinig (zo goed als geen) vrienden. Dat doet best pijn, vooral nu mijn vriend aangegeven heeft te twijfelen aan de relatie.... Want als hij weggaat heb ik niemand meer....
Het lijkt of ik echt niet weet hoe ik contacten moet leggen, wat zeg je tijdens een gesprek... hoe hou je het gesprek gaande??
Omdat ik me er zo druk ove maak, lijkt het de laatste tijd alleen mar erger te worden, kruip ik in gezelschap van andere mensen steeds meer in mijn schulp, waardoor er een vicieuze cirkel ontstaat....
ik zit me bijvoorbeeld nu al druk te maken over een nieuwjarsfeestje van werk, waar ik niemand ken, waar moet ik in godsnaam over praten met die mensen???
zondag 23 december 2007 om 12:20
Van die vicieuze cirkel heb ik de laatste tijd ook last van. Dan denk ik dat ik me er misschien bij moet neerleggen dat ik rustig ben maar dat lijkt het net dat ik daardoor mensen afstoot ofzo.
En idd doordat je je druk maakt dat je niets weet te zeggen, lukt het niet. Ik klap dan dicht ofzo. Ik ben dan helemaal leeg. Kan mezelf dat niet meer uitdrukken. Mijn fantasie is dat op..
Ik voel me vaak prettiger bij 1 op 1 gesprekken. In een grote groep vind ik het lastig alles te volgen misschien ook omdat ik over mezelf nadenk.
Malaysiagirl, heb jij dat het idee op zo'n nieuwjaarsfeest dat je met iedereen moet praten of aardig gevonden moet worden?
Ik had zelf altijd dat ik dat heel groot zag, maar misschien kun je proberen om een gesprekje met 1 iemand aan te gaan. bijv. om te vragen of diegene een leuk o&n hebben gehad. Dat volgt er vanzelf een gesprekje
Wel lastig hoor ik herken het erg, vaak denk ik dat de ander mijn vraag saai/cliche vind.
maandag 24 december 2007 om 11:06
Fijn om te lezen dat het herkenbaar is. Ben ik ten minste niet de enige die zo raar in elkaar zit. 
Vooral dat 'blanco' zijn vind ik heel lastig. Laatst hadden we op mijn werk een overleg dat een halve dag duurde. Was met 6 mensen en na een uurtje heb ik het dan wel gehad. Op zich wil ik dan nog wel meepraten, maar eht lukt ECHT niet meer. Het kost me dan zoveel energie om het gesprek te volgen, tegelijkertijd er over na te denken, iets bedenken om te zeggen en me ergeren aan mezelf dat ik niets zeg. Na een tijdje denk ik dan 'ik moet iets zeggen, ik moet iets zeggen, ik moet iets zeggen, wat dan ook...'. Als ik in die gedachte verstrikt raak weet ik dus helemaal niets meer.
Tja, en dan duurt die vergadering nog 3 uur. BLegh.
Thank god it's Christmas...
Vooral dat 'blanco' zijn vind ik heel lastig. Laatst hadden we op mijn werk een overleg dat een halve dag duurde. Was met 6 mensen en na een uurtje heb ik het dan wel gehad. Op zich wil ik dan nog wel meepraten, maar eht lukt ECHT niet meer. Het kost me dan zoveel energie om het gesprek te volgen, tegelijkertijd er over na te denken, iets bedenken om te zeggen en me ergeren aan mezelf dat ik niets zeg. Na een tijdje denk ik dan 'ik moet iets zeggen, ik moet iets zeggen, ik moet iets zeggen, wat dan ook...'. Als ik in die gedachte verstrikt raak weet ik dus helemaal niets meer.
Tja, en dan duurt die vergadering nog 3 uur. BLegh. Thank god it's Christmas...
zondag 20 januari 2008 om 00:15
Ik heb het idee dat ik van alle drie iets heb: introvert, extravert en verlegen.
Ik ben niet altijd gesteld op erg veel aandacht in zekere situatiesl. Ik maak muziek, ik zit op zangles, maar ik zoek de grote publiciteit (nog) niet op. Ik wil niet de aandacht die bekende muzikanten wel krijgen. Het lijkt niet relevant, maar in mijn geval is deze introvertheid inherent aan mijn autisme.
Jegens vreemden, vooral tegen vreemde vrouwen (maar niet als deze vrouwen nieuwe collega's of stagiaires zijn) ben ik erg verlegen. Ik wou dat ik wat losser was. Ik heb daar erg veel hinder van. Ik ben trouwens ook wat verlegen tegen mannen.
Op mijn werk, ook jegens leerlingen (ik werk op school) ben ik extravert. Ik maak veel grapjes met collega's. Ik word omschreven als vriendelijk, gezellig, grappig. Grapjes die anderen met mij maken vind ik leuk. Ik word ook omschreven als populair.
Als ik introvert of verlegen ben, kan ik soms kortaf of nors overkomen. Maar dat is zelfbescherming. Mensen maakten vroeger veel misbruik van me, en dat wil ik voorkomen. Als ik in de gaten krijg dat mensen betrouwbaar zijn, word ik extraverter.
Ik ben niet altijd gesteld op erg veel aandacht in zekere situatiesl. Ik maak muziek, ik zit op zangles, maar ik zoek de grote publiciteit (nog) niet op. Ik wil niet de aandacht die bekende muzikanten wel krijgen. Het lijkt niet relevant, maar in mijn geval is deze introvertheid inherent aan mijn autisme.
Jegens vreemden, vooral tegen vreemde vrouwen (maar niet als deze vrouwen nieuwe collega's of stagiaires zijn) ben ik erg verlegen. Ik wou dat ik wat losser was. Ik heb daar erg veel hinder van. Ik ben trouwens ook wat verlegen tegen mannen.
Op mijn werk, ook jegens leerlingen (ik werk op school) ben ik extravert. Ik maak veel grapjes met collega's. Ik word omschreven als vriendelijk, gezellig, grappig. Grapjes die anderen met mij maken vind ik leuk. Ik word ook omschreven als populair.
Als ik introvert of verlegen ben, kan ik soms kortaf of nors overkomen. Maar dat is zelfbescherming. Mensen maakten vroeger veel misbruik van me, en dat wil ik voorkomen. Als ik in de gaten krijg dat mensen betrouwbaar zijn, word ik extraverter.
World of Warcraft: Legion
zondag 20 januari 2008 om 00:34
Ik ben ook introvert, maar niet verlegen en ik schaam me maar zeer zelden ergens voor! Ik heb denk ik vooral vaak last van desinteresse.
Ik heb vaak het idee dat al die prietpraat van mensen zo nep is als wat. Op je werk bijvoorbeeld, als collega's vragen hoe het met je gaat of hoe je weekend was, boeit het ze dan echt wat jij in het weekend gedaan hebt of is het slechts een aanknopingspunt om vooral uit te wijden over hun eigen weekend? Sowieso als mensen vragen hoe het met je gaat, ze willen het echt niet horen als het ruk gaat hoor! Ik heb niet zo veel met die beleefdheidspraat of dat praten om te praten. Mede daarom heb ik dan ook een schurfthekel aan recepties en borrels.
Ik heb geen problemen met dat ik introvert ben, ik hoef van mezelf dan ook niet te veranderen. Ik denk eerder dat anderen daar problemen mee hebben, dan ik zelf. Mensen vinden je al gauw bot of ongeinteresseerd, maar iedereen is toch verschillend en wat mij betreft is daar niets mis mee.
Ik heb vaak het idee dat al die prietpraat van mensen zo nep is als wat. Op je werk bijvoorbeeld, als collega's vragen hoe het met je gaat of hoe je weekend was, boeit het ze dan echt wat jij in het weekend gedaan hebt of is het slechts een aanknopingspunt om vooral uit te wijden over hun eigen weekend? Sowieso als mensen vragen hoe het met je gaat, ze willen het echt niet horen als het ruk gaat hoor! Ik heb niet zo veel met die beleefdheidspraat of dat praten om te praten. Mede daarom heb ik dan ook een schurfthekel aan recepties en borrels.
Ik heb geen problemen met dat ik introvert ben, ik hoef van mezelf dan ook niet te veranderen. Ik denk eerder dat anderen daar problemen mee hebben, dan ik zelf. Mensen vinden je al gauw bot of ongeinteresseerd, maar iedereen is toch verschillend en wat mij betreft is daar niets mis mee.
donderdag 24 januari 2008 om 23:48
Hey allemaal,
Ben nieuw hier, maar heb dit hele onderwerp eens doorlezen en moet zeggen dat ik me ook in erg velen van jullie herken.
Ik ben ook altijd eerder een introverte persoon geweest, altijd al op school, nu weer op mn werk. Bij familie, mijn vriend en kameraden kan mijn tetter dus uren afspelen...lol
Ik werk in een bejaardentehuis en ben -raar genoeg- lief en open tegen de bewoners, dus extrovert, en eerder introvert tegenover het personeel.
Meestal zijn we met 2 tot 5 mensen, een relatief kleine groep eigenlijk. Meestal praat ik dan niet zoveel, knik ik ook eerder en giechel of luister ik en praat ik ook wel mee, naargelang het onderwerp...
In vergaderingen en als er mij iets dwars zit, dan laat ik het zeker en vast (beleefd natuurlijk) merken. Maar ik zit ook dikwijls met het gevoel dat ik 'leeg' ben, niet echt een 'inbreng' heb tijdens pauzes en zo, praat wel mee, maar ik heb eerder minder behoefte aan dat drukke gelul vanuit mezelf om 'sociaal' te doen...
Vooral de laatste 2 jaar valt het me op dat ik in gesprekken met collega's of tot over een jaar op school, echt stil ben en draai ik me vaak op met 'IK MOET IETS ZEGGEN!'. Ik heb dat zo met periodes meer of minder.
Zit ik in zo'n moet-toch-iets-zeggen-gelijk-wat' moment, dan ben ik vaak evenzeer introvert, zeg ik toch wel iets uiteindelijk, maar voel ik mij er niet echt goed bij, voelt het voor mij aan alsof het er ergens 'geforceerd' uitkomt.
Toch, (en dit is goddank meestal wel zo!) denk ik er ook vaker bij: als ze mij nodig hebben, melden ze zich wel, en als mijn stil zijn hen 'irriteert' of ongemakkelijk doet voelen, dan zijn ze volwassen genoeg om mij dat ook maar 'te zeggen' voilà!
Toch is dit vaak heel anders geweest (mede door vroeger, school in algemeen en ivm zelfvertrouwen enzo...)
Ik heb me ook nooit 'dom', 'ongeïnteresseerd' of wat dan ook gevoeld, maar meer dan eens echt onzeker en vooral 'ongelukkig' omdat ik tijdens mijn laatste halfjaar school in een echte ja!-rotklas! terecht ben gekomen. (Kan er nog uren over uitweiden) en heb me ook nooit echt goed gevoeld op school in het algemeen (vooral middelbaar), juist omdat ik 'altijd TE stil, bang en TE teruggetrokken was'. Zeker niet toen enkele klasgenoten me zelfs na school eens recht op de man afvroegen, 'of ik zo asociaal geboren was?', ik was tè stil, dus hun conclusie: x. moet niks van ons hebben en ze is achterbaks, want ze zegt niks'.
Hoewel, TOEN leek het voor mij alsof mijn introversie totaal niet mocht, dat ik maar 'wat moest zeggen' of ik kreeg zo iets te horen, dat ik hen maar tevreden moest stellen, opdat ze wisten wat ze aan mij hadden! En toch bleek ik stil te 'blijven', en keerde de sfeer zich zo stilaan tegen mij.
Is achteraf met hulp van mn ouders en school wel terug goed gekomen hoor (dikke pluim), maar af en toe komen die zwarte gedachten toch weer es de hoek omloeren als ik van mezelf vind dat ik toch es wat 'gesprakelijker' moet zijn.
Maar het valt me ook op dat hoe meer IK er mee bezig ben, hoe meer ik ook 'MAAR DENK' dat 'de anderen' mij 'raar', 'precies bang' of 'die zit met iets' lijken te vinden. Wat dikwijls ook nog niet zo eens is! Dus waar maak ik toch druk om?
Als ze mij dan bv in functioneringsgesprekken, zeggen dat ze mij toch een beetje als 'mag assertiever zijn', stil, en het lijkt net daarom dat je je volgens ons 'niet goed voelt in het team', kan ik me wel weer rustig en goed uit de slag trekken en weet ik van mezelf dat ik een persoon ben die héél veel in haar mars heeft, maar het idd nog gewoon eens moet leren uiten...
Maar nee hoor, heb het niet altijd makkelijk gehad, maar toch is 'the real me' een vrij open, zeg maar 'prettig gestoorde' meid, die het wel eens moeilijk heeft om 'gewoon zichzelf te zijn', zonder daar echte problemen mee te hebben. (dat bedoel ik dus met 'te ver doordenken' o.a.
---> "zeg het nu toch es gewoon!"
En verder, is het niet beter gewoon van dag tot dag te leven? Wat gebeurd is, is gebeurd en het leven van morgen kan zooo veel aangenamer zijn!
Leuke topic trouwens en echt fijn dat deze bestaat!
Groetjes,
Varkentje1905
Ben nieuw hier, maar heb dit hele onderwerp eens doorlezen en moet zeggen dat ik me ook in erg velen van jullie herken.
Ik ben ook altijd eerder een introverte persoon geweest, altijd al op school, nu weer op mn werk. Bij familie, mijn vriend en kameraden kan mijn tetter dus uren afspelen...lol
Ik werk in een bejaardentehuis en ben -raar genoeg- lief en open tegen de bewoners, dus extrovert, en eerder introvert tegenover het personeel.
Meestal zijn we met 2 tot 5 mensen, een relatief kleine groep eigenlijk. Meestal praat ik dan niet zoveel, knik ik ook eerder en giechel of luister ik en praat ik ook wel mee, naargelang het onderwerp...
In vergaderingen en als er mij iets dwars zit, dan laat ik het zeker en vast (beleefd natuurlijk) merken. Maar ik zit ook dikwijls met het gevoel dat ik 'leeg' ben, niet echt een 'inbreng' heb tijdens pauzes en zo, praat wel mee, maar ik heb eerder minder behoefte aan dat drukke gelul vanuit mezelf om 'sociaal' te doen...
Vooral de laatste 2 jaar valt het me op dat ik in gesprekken met collega's of tot over een jaar op school, echt stil ben en draai ik me vaak op met 'IK MOET IETS ZEGGEN!'. Ik heb dat zo met periodes meer of minder.
Zit ik in zo'n moet-toch-iets-zeggen-gelijk-wat' moment, dan ben ik vaak evenzeer introvert, zeg ik toch wel iets uiteindelijk, maar voel ik mij er niet echt goed bij, voelt het voor mij aan alsof het er ergens 'geforceerd' uitkomt.
Toch, (en dit is goddank meestal wel zo!) denk ik er ook vaker bij: als ze mij nodig hebben, melden ze zich wel, en als mijn stil zijn hen 'irriteert' of ongemakkelijk doet voelen, dan zijn ze volwassen genoeg om mij dat ook maar 'te zeggen' voilà!
Toch is dit vaak heel anders geweest (mede door vroeger, school in algemeen en ivm zelfvertrouwen enzo...)
Ik heb me ook nooit 'dom', 'ongeïnteresseerd' of wat dan ook gevoeld, maar meer dan eens echt onzeker en vooral 'ongelukkig' omdat ik tijdens mijn laatste halfjaar school in een echte ja!-rotklas! terecht ben gekomen. (Kan er nog uren over uitweiden) en heb me ook nooit echt goed gevoeld op school in het algemeen (vooral middelbaar), juist omdat ik 'altijd TE stil, bang en TE teruggetrokken was'. Zeker niet toen enkele klasgenoten me zelfs na school eens recht op de man afvroegen, 'of ik zo asociaal geboren was?', ik was tè stil, dus hun conclusie: x. moet niks van ons hebben en ze is achterbaks, want ze zegt niks'.
Hoewel, TOEN leek het voor mij alsof mijn introversie totaal niet mocht, dat ik maar 'wat moest zeggen' of ik kreeg zo iets te horen, dat ik hen maar tevreden moest stellen, opdat ze wisten wat ze aan mij hadden! En toch bleek ik stil te 'blijven', en keerde de sfeer zich zo stilaan tegen mij.
Is achteraf met hulp van mn ouders en school wel terug goed gekomen hoor (dikke pluim), maar af en toe komen die zwarte gedachten toch weer es de hoek omloeren als ik van mezelf vind dat ik toch es wat 'gesprakelijker' moet zijn.
Maar het valt me ook op dat hoe meer IK er mee bezig ben, hoe meer ik ook 'MAAR DENK' dat 'de anderen' mij 'raar', 'precies bang' of 'die zit met iets' lijken te vinden. Wat dikwijls ook nog niet zo eens is! Dus waar maak ik toch druk om?
Als ze mij dan bv in functioneringsgesprekken, zeggen dat ze mij toch een beetje als 'mag assertiever zijn', stil, en het lijkt net daarom dat je je volgens ons 'niet goed voelt in het team', kan ik me wel weer rustig en goed uit de slag trekken en weet ik van mezelf dat ik een persoon ben die héél veel in haar mars heeft, maar het idd nog gewoon eens moet leren uiten...
Maar nee hoor, heb het niet altijd makkelijk gehad, maar toch is 'the real me' een vrij open, zeg maar 'prettig gestoorde' meid, die het wel eens moeilijk heeft om 'gewoon zichzelf te zijn', zonder daar echte problemen mee te hebben. (dat bedoel ik dus met 'te ver doordenken' o.a.
---> "zeg het nu toch es gewoon!"En verder, is het niet beter gewoon van dag tot dag te leven? Wat gebeurd is, is gebeurd en het leven van morgen kan zooo veel aangenamer zijn!
Leuke topic trouwens en echt fijn dat deze bestaat!
Groetjes,
Varkentje1905
vrijdag 25 januari 2008 om 10:08
Varkentje, jij bent er wel een heel goed voorbeeld van dat introverte mensen vaak veel beter zijn in schriftelijke communicatie!! 
Het lijkt wel of je 'mijn verhaal' opschrijft! Ik voel dat precies zo, ook die druk om 'maar iets te zeggen'. Vooral tijdens vergaderingen en de lunchpauze: iedereen zit te kletsen, weet gelijk iets te zeggen, en ik luister alleen maar. Het is niet zo dat ik niets durf te zeggen, ik weet gewoon op dat moment niets te zeggen. Een kwartier later wel, maar dan gaat het gesprek al weer over iets totaal anders... Dat komt door alle 'prikkels' van buiten (
wat zegt iemand, gezichtsuitdrukking, kleren, reacties van anderen, wie loopt er langs, etc) die ik niet zo snel verwerk als een gemiddeld mens.
Tja, dat voelt op zo'n moment stom, maar gelukkig kan ik goed relativeren en m'n collega's waarderen me zoals ik ben. Ze weten ook dat als ze 1-op-1 met mij praten dat ik totaal niet stil ben!
Maar toch, soms best lastig. Wat bij mij werkt: niet te hoge eisen stellen aan mezelf, als ik iets bijdraag aan een gesprek is het goed, als ik dat niet doe is het ook prima. En op kleine prestaties trots zijn. Daarnaast mailen ipv bellen als het mogelijk is. En mezelf zichtbaar maken (zodat ik niet in de achtergrond opga en niet iemand anders de eer opstrijkt) door bijvoorbeeld op rapporten en notities m'n naam te zetten.
Dag dag!
Het lijkt wel of je 'mijn verhaal' opschrijft! Ik voel dat precies zo, ook die druk om 'maar iets te zeggen'. Vooral tijdens vergaderingen en de lunchpauze: iedereen zit te kletsen, weet gelijk iets te zeggen, en ik luister alleen maar. Het is niet zo dat ik niets durf te zeggen, ik weet gewoon op dat moment niets te zeggen. Een kwartier later wel, maar dan gaat het gesprek al weer over iets totaal anders... Dat komt door alle 'prikkels' van buiten (
wat zegt iemand, gezichtsuitdrukking, kleren, reacties van anderen, wie loopt er langs, etc) die ik niet zo snel verwerk als een gemiddeld mens. Tja, dat voelt op zo'n moment stom, maar gelukkig kan ik goed relativeren en m'n collega's waarderen me zoals ik ben. Ze weten ook dat als ze 1-op-1 met mij praten dat ik totaal niet stil ben!
Maar toch, soms best lastig. Wat bij mij werkt: niet te hoge eisen stellen aan mezelf, als ik iets bijdraag aan een gesprek is het goed, als ik dat niet doe is het ook prima. En op kleine prestaties trots zijn. Daarnaast mailen ipv bellen als het mogelijk is. En mezelf zichtbaar maken (zodat ik niet in de achtergrond opga en niet iemand anders de eer opstrijkt) door bijvoorbeeld op rapporten en notities m'n naam te zetten.
Dag dag!
zaterdag 26 januari 2008 om 22:46
Leuk en herkenbaar topic!
Ik herken het helemaal! Ook ik ben zeer introvert, maar absoluut niet verlegen! (Wat is verlegenheid eigenlijk PRECIES?) Maar ik ben gewoon "extreem" stil (vind ik).
Ik voel iig nooit schaamte, ook niet als ik iets doe waarvan je zou gaan schamen.
Ik weet nóóit waar ik over moet praten, en als ze het hebben over een onderwerp waar ik wel wat vanaf weet, kom ik er niet tussen als ik er iets over wil zeggen. Ik bedenk het me eerst in mijn hoofd, maar als ik het klaar heb, zijn zij alweer verder gegaan op een ander onderwerp.
Ik vind het best zo, maar merk op mijn werk, bij mijn schoonouders ook zóveel onbegrip. Ik heb een godsgruwelijke hekel aan de woorden:"Wat ben je stil". Als ik een goede dag heb, kan iemand mij met die woorden zó chaggerijnig maken, dat is niet leuk meer.
Ik zie iedereen om mee heen zó makkelijk met anderen praten. Ik kan dat echt niet! Ik praat liever niet, als wel.
Ik ben in het verleden "gedwongen" door mijn vriend, om in aanwezigheid van zijn familie toch wat meer te gaan praten.
Adrem zal ik nooit worden. Mijn vriend heeft soms opmerkingen op iets wat ik zeg, dat het me gewoon verbaasd hoe snel hij dat erna zegt. Ik weet pas een halve dag later wat ik voor leuks had kunnen zeggen...
Ik heb het bijna altijd, zelfs met mensen die ik goed ken. Of als ik enthousiast over iets ben, dan wil/kan/praat ik er alsnog niet over.
Ik kan niemand de oren van de kop kletsen, zelfs mijn vriend/ouders niet. Mijn vriend is ook niet extravert, maar wel meer dan ik.
Een gesprek met mij is ook zo afgelopen. Ik antwoord vaak alleen het antwoord wat het is, en niet meer. "Hoe gaat het met je?" Ik: "Goed."
Ik merk vaak dat als ik de kantine binnenkom om te gaan pauzeren dat de meesten binnen 10 minuten weg zijn (om te roken boven).
Ik lijk ook doof (ben ik zeker niet!) omdat het soms ff duurt voordat ik iets hoor/versta. Maar dan ben ik zó in mezelf gekeerd/druk bezig met iets, of de muziek of anderen die praten leiden me af, en daardoor versta ik het niet.
Over vrienden kan ik kort zijn: die heb ik niet! (En stap dus ook niet.)
Ik herken het helemaal! Ook ik ben zeer introvert, maar absoluut niet verlegen! (Wat is verlegenheid eigenlijk PRECIES?) Maar ik ben gewoon "extreem" stil (vind ik).
Ik voel iig nooit schaamte, ook niet als ik iets doe waarvan je zou gaan schamen.
Ik weet nóóit waar ik over moet praten, en als ze het hebben over een onderwerp waar ik wel wat vanaf weet, kom ik er niet tussen als ik er iets over wil zeggen. Ik bedenk het me eerst in mijn hoofd, maar als ik het klaar heb, zijn zij alweer verder gegaan op een ander onderwerp.
Ik vind het best zo, maar merk op mijn werk, bij mijn schoonouders ook zóveel onbegrip. Ik heb een godsgruwelijke hekel aan de woorden:"Wat ben je stil". Als ik een goede dag heb, kan iemand mij met die woorden zó chaggerijnig maken, dat is niet leuk meer.
Ik zie iedereen om mee heen zó makkelijk met anderen praten. Ik kan dat echt niet! Ik praat liever niet, als wel.
Ik ben in het verleden "gedwongen" door mijn vriend, om in aanwezigheid van zijn familie toch wat meer te gaan praten.
Adrem zal ik nooit worden. Mijn vriend heeft soms opmerkingen op iets wat ik zeg, dat het me gewoon verbaasd hoe snel hij dat erna zegt. Ik weet pas een halve dag later wat ik voor leuks had kunnen zeggen...
Ik heb het bijna altijd, zelfs met mensen die ik goed ken. Of als ik enthousiast over iets ben, dan wil/kan/praat ik er alsnog niet over.
Ik kan niemand de oren van de kop kletsen, zelfs mijn vriend/ouders niet. Mijn vriend is ook niet extravert, maar wel meer dan ik.
Een gesprek met mij is ook zo afgelopen. Ik antwoord vaak alleen het antwoord wat het is, en niet meer. "Hoe gaat het met je?" Ik: "Goed."
Ik merk vaak dat als ik de kantine binnenkom om te gaan pauzeren dat de meesten binnen 10 minuten weg zijn (om te roken boven).
Ik lijk ook doof (ben ik zeker niet!) omdat het soms ff duurt voordat ik iets hoor/versta. Maar dan ben ik zó in mezelf gekeerd/druk bezig met iets, of de muziek of anderen die praten leiden me af, en daardoor versta ik het niet.
Over vrienden kan ik kort zijn: die heb ik niet! (En stap dus ook niet.)
maandag 28 januari 2008 om 13:13
Hey Brummetje e.a.,
Inderdaad, de woorden 'je bent toch zo stil', hangen mij ook danig de keel uit!
Als je dit leest zal het misschien wel heel anders overkomen, maar ik heb extroverte en introverte mensen (mn vriend o.a.) dus allebei graag!
Ik heb wel altijd een tweetal goede vriendinnen gehad, de tijd dat ik school liep, maar vooral de 3 à 4 laatste jaren, na het 5e middelbaar. Na het 6e ontmoette ik ieder jaar nieuwe mensen en had ik in het begin wel 3 à 4 medestudenten waar ik het goed mee kon vinden. Eerder zo'n 'vast' groepje.
Nadien bleven ik en hooguit 1 iemand, soms nog 1, 'slechts' hiervan over, omdat de rest liever naar 'de grotere groep' overstapte, waar ze zich beter aanvaard voelden als ze dan ook minder contact met 'de stilleren' hadden. Ze sloten ons dus helemaal niet uit, maar als ik hun dan vroeg waarom, dan zegden ze dat 'de rest' ons wel kon 'hebben', maar ons (de 'stilleren') soms wat raar vonden en niet echt wisten wat ze nu echt aan ons hadden.
Dus die andere vriendinnen van ons eerste groepje wilden niet dat 'iedereen' hen over dezelfde kam zou scheren. Soms zegden ze 't niet, maar 'merkte' je dat wel. En om niet helemaal als 'eilandje' te zitten, tussen de rest van de grotere groep?
Tja... ik heb eigenlijk heel lang gedacht dat mijn introversie dus ook anderen 'slecht' deed voelen, omdat ze bang waren dat ze via mij of enkele stillere mensen, niet echt meer tot 'de groep' behoorden! Dus wie heeft een probleem met wie?
Hèhè, wat een uitleg!
Maar dit is dus wat ik hieromtrent voelde, en ik geef toe, nu nog heb ik soms van die ONVERWERKTE GEVOELENS hierrond! Ik wéét wel dat ik niet meer op school zit, op mn werk en elders gaan ze tenminste volwassener met elkaar om, en toch voel ik me dan nog 'ongemakkelijk' tussen al die pratende mensen.
Eigenlijk zou ik daar nu niet zoveel mee bezig mogen zijn, toch? Praat ik mee, maar uiteindelijk tegen mijn gevoel in, laat ik mij dan leven? Doe ik HEN persoonlijk echt beter voelen, als IK wat 'meer zeg'?
Sorry voor deze hele tekst als die wat wraakroepend klinkt, maar ik voel me soms nog zo machteloos, en gewoon al, omdat ik niet eens 'gewoon komaf' heb gemaakt met de pesterijen daaromtrent op school! Hierdoor hebben ze thuis veel van mijn 'klaag-uren' moeten doorstaan en nu soms nog...Hier was/ben ik dus wel heell erg extrovert, net zoals in de meeste 1 op 1 gesprekken.
Ik wil gewoon eens af van die negatieve gevoelens, en me goed voelen als introvert persoon, net als de extroverte ik zich goed zou mogen voelen!
Groetjes en alvast bedankt voor het lezen,
Varkentje1905
Inderdaad, de woorden 'je bent toch zo stil', hangen mij ook danig de keel uit!
Als je dit leest zal het misschien wel heel anders overkomen, maar ik heb extroverte en introverte mensen (mn vriend o.a.) dus allebei graag!
Ik heb wel altijd een tweetal goede vriendinnen gehad, de tijd dat ik school liep, maar vooral de 3 à 4 laatste jaren, na het 5e middelbaar. Na het 6e ontmoette ik ieder jaar nieuwe mensen en had ik in het begin wel 3 à 4 medestudenten waar ik het goed mee kon vinden. Eerder zo'n 'vast' groepje.
Nadien bleven ik en hooguit 1 iemand, soms nog 1, 'slechts' hiervan over, omdat de rest liever naar 'de grotere groep' overstapte, waar ze zich beter aanvaard voelden als ze dan ook minder contact met 'de stilleren' hadden. Ze sloten ons dus helemaal niet uit, maar als ik hun dan vroeg waarom, dan zegden ze dat 'de rest' ons wel kon 'hebben', maar ons (de 'stilleren') soms wat raar vonden en niet echt wisten wat ze nu echt aan ons hadden.
Dus die andere vriendinnen van ons eerste groepje wilden niet dat 'iedereen' hen over dezelfde kam zou scheren. Soms zegden ze 't niet, maar 'merkte' je dat wel. En om niet helemaal als 'eilandje' te zitten, tussen de rest van de grotere groep?
Tja... ik heb eigenlijk heel lang gedacht dat mijn introversie dus ook anderen 'slecht' deed voelen, omdat ze bang waren dat ze via mij of enkele stillere mensen, niet echt meer tot 'de groep' behoorden! Dus wie heeft een probleem met wie?
Hèhè, wat een uitleg!
Maar dit is dus wat ik hieromtrent voelde, en ik geef toe, nu nog heb ik soms van die ONVERWERKTE GEVOELENS hierrond! Ik wéét wel dat ik niet meer op school zit, op mn werk en elders gaan ze tenminste volwassener met elkaar om, en toch voel ik me dan nog 'ongemakkelijk' tussen al die pratende mensen.
Eigenlijk zou ik daar nu niet zoveel mee bezig mogen zijn, toch? Praat ik mee, maar uiteindelijk tegen mijn gevoel in, laat ik mij dan leven? Doe ik HEN persoonlijk echt beter voelen, als IK wat 'meer zeg'?
Sorry voor deze hele tekst als die wat wraakroepend klinkt, maar ik voel me soms nog zo machteloos, en gewoon al, omdat ik niet eens 'gewoon komaf' heb gemaakt met de pesterijen daaromtrent op school! Hierdoor hebben ze thuis veel van mijn 'klaag-uren' moeten doorstaan en nu soms nog...Hier was/ben ik dus wel heell erg extrovert, net zoals in de meeste 1 op 1 gesprekken.
Ik wil gewoon eens af van die negatieve gevoelens, en me goed voelen als introvert persoon, net als de extroverte ik zich goed zou mogen voelen!
Groetjes en alvast bedankt voor het lezen,
Varkentje1905
zaterdag 2 februari 2008 om 18:16
:
Anoukske, koop het boek Netwerken voor dummy's. Dat heeft iemand hier op het forum me eens aangeraden, en daar staan gewoon voorbeelden van gespreksonderwerpen in! Dat je op een bruiloft kunt vragen: "waar ken jij het bruidspaar van", dat soort dingen waar jij en ik niet opkomen.
Een van de tips uit dat boek: probeer van de mensen die je tegenkomt standaard drie dingen te weten te komen, bijvoorbeeld hun naam, hun woonplaats en waar ze vroeger gewoond hebben. Dan heb je een aanknopingspunt. Iemand die ik ken vraagt standaard naar het werk dat iemand doet, werkt ook goed.
Wat je ook kunt doen, is kijken of je de mensen die je wel kent aan iemand voor kunt stellen of ze op een andere manier verder helpen. Dat is nog altijd makkelijker dan over het weer praten.
He dat boekt lijkt me wel een aanrader. Is het echt zo'n dummyboek? Vind dat een beetje genant staan in mijn boekenkast
Zijn er ook mensen die zowel introvert als extravert zijn? Volgens mij heb ik dat namelijk. Ik leg extreem makkelijk contact, maar bij sommige groepen word ik opeens heel introvert als zij heel moeilijk aanspreekbaar zijn. Zit ik gewoon stoicijns iets te doen en geef ik enkel als het me ongeveer gevraagd wordt, mijn mening. Maar ik ben overwegend extravert denk ik, al heb ik het idee dat ik dat gewoon heel erg heb geleerd.
dinsdag 13 januari 2009 om 17:04
hey iedereen! ik denk dat ik ook introvert ben, ik vind dit af en toe erg vervelend omdat ik graag meer zou willen praten, ik hou heel erg van praten maar ik weet soms gewoon niet waarover! dit vind ik erg vervelend als ik bijvoorbeeld bij de familie van mijn vriendin ben.. heeft iemand misschien tips voor mij hoe ik iets assertiever kan worden?
woensdag 14 januari 2009 om 08:48
Grappig dat dit topic weer komt bovendrijven.
Wat op dat moment een issue was, is nu helemaal geen issue meer...
Ik accepteer het nu veel beter en ach, soms ben je toe aan wat nieuwe issues
Mensen weten dat ik niet verlegen ben en dat ik in 1-op-1 gesprekken best een kletskous kan zijn en dat ik dan zeg wat ik wil zeggen. Als ik niets weet te zeggen, dan zeg ik gewoon niets. Of ik zeg dat ik niets weet te zeggen Helpt meestal ook wel. Gisteren hadden we bijvoorbeeld onverwachts een brainstormsessie op 't werk. Dat KAN ik dus gewoon niet. Als ik er van te voren in m'n eentje een beetje over kan brainstormen dan gaat het wel. Ik heb gewoon gezegd dat zo'n onverwachtse brainstorm niet werkt voor mij en dat ik komende dagen over het onderwerp na zal denken en erop terugkomen. Iedereen accepteerde dat en niemand keek me raar aan.
Timmertje, ik heb niet direct tips om meer te kunnen praten. Ik zie dat dit je eerste reactie is op dit forum. Hoe ben je hier terecht gekomen? Eén tip staat hierboven al: accepteren dat je geen grote prater bent. Als je het accepteert, gaat de spanning er vanaf, word je relaxter en gaat het vaak vanzelf makkelijker. Ook benoemen waar je moeite mee hebt, werkt voor mij heel goed.
Succes
x
Wat op dat moment een issue was, is nu helemaal geen issue meer...
Ik accepteer het nu veel beter en ach, soms ben je toe aan wat nieuwe issues
Mensen weten dat ik niet verlegen ben en dat ik in 1-op-1 gesprekken best een kletskous kan zijn en dat ik dan zeg wat ik wil zeggen. Als ik niets weet te zeggen, dan zeg ik gewoon niets. Of ik zeg dat ik niets weet te zeggen Helpt meestal ook wel. Gisteren hadden we bijvoorbeeld onverwachts een brainstormsessie op 't werk. Dat KAN ik dus gewoon niet. Als ik er van te voren in m'n eentje een beetje over kan brainstormen dan gaat het wel. Ik heb gewoon gezegd dat zo'n onverwachtse brainstorm niet werkt voor mij en dat ik komende dagen over het onderwerp na zal denken en erop terugkomen. Iedereen accepteerde dat en niemand keek me raar aan.
Timmertje, ik heb niet direct tips om meer te kunnen praten. Ik zie dat dit je eerste reactie is op dit forum. Hoe ben je hier terecht gekomen? Eén tip staat hierboven al: accepteren dat je geen grote prater bent. Als je het accepteert, gaat de spanning er vanaf, word je relaxter en gaat het vaak vanzelf makkelijker. Ook benoemen waar je moeite mee hebt, werkt voor mij heel goed.
Succes
x
woensdag 14 januari 2009 om 16:38
WAUW! Wat gaaf om dit te lezen! Heb zitten lachen, zo herkenbaar is het.
Ik ben ook introvert. Vroeger vond ik het vervelend, omdat ik zelf ook dacht dat het verlegenheid was. Nu helemaal niet, ben er helemaal tevreden mee. Dit ben ik, ieder mens heeft zijn eigen kwaliteiten.
Ik zie ook niet op tegen feestjes of bijeenkomsten waar ik geen of weinig mensen ken. Ik vind het niet erg meer om een beetje rond te kijken, voel me eigenlijk overal wel op mn gemak. En dat straal je dan ook uit, waardoor mensen je toch aanspreken. Ik heb me erbij neergelegd dat ik niet zo'n persoon ben ben die meteen met iedereen praat en aanwezig is. Als mensen écht geïnteresseerd in me zijn praten ze wel met me. En al die andere mensen.......... tja, their loss denk ik dan.
@Anoukske: wat goed dat je dat hebt gezegd, dat je er eerst over na moet denken. Het gewoon zeggen werkt vaak veel beter.
Die schriftelijke communicatie herken ik ook. Op mn werk heb ik veel met klanten te maken en daar mail ik het liefs mee, dan kan ik eerst nadenken voor ik reageer. Ik doe heel veel via mail.
Wat ik wel een nadeel vind is dat de extraverte mensen wel meer aandacht krijgen (eisen). Op mijn werk is dat nogal erg, zij krijgen bijv ook veel vaker complimentjes omdat ze hun successen van de daken schreeuwen. Ik doe dat veel minder, maar dat betekent niet dat ik het niet leuk om ook te horen dat ik het goed heb gedaan. Ik heb dat ook wel al aangegeven. Er zijn een aantal zéér extraverte collegea's, die toevallig allemaal om mij heen zitten. Af en toe schreeuw ik weleens (als ik er niet tussenkom): En nou wil ik wat zeggen, dus ff je kop houden! Dan moeten ze wel lachen, maar houden ze zich wel stil.
Ik ben ook introvert. Vroeger vond ik het vervelend, omdat ik zelf ook dacht dat het verlegenheid was. Nu helemaal niet, ben er helemaal tevreden mee. Dit ben ik, ieder mens heeft zijn eigen kwaliteiten.
Ik zie ook niet op tegen feestjes of bijeenkomsten waar ik geen of weinig mensen ken. Ik vind het niet erg meer om een beetje rond te kijken, voel me eigenlijk overal wel op mn gemak. En dat straal je dan ook uit, waardoor mensen je toch aanspreken. Ik heb me erbij neergelegd dat ik niet zo'n persoon ben ben die meteen met iedereen praat en aanwezig is. Als mensen écht geïnteresseerd in me zijn praten ze wel met me. En al die andere mensen.......... tja, their loss denk ik dan.
@Anoukske: wat goed dat je dat hebt gezegd, dat je er eerst over na moet denken. Het gewoon zeggen werkt vaak veel beter.
Die schriftelijke communicatie herken ik ook. Op mn werk heb ik veel met klanten te maken en daar mail ik het liefs mee, dan kan ik eerst nadenken voor ik reageer. Ik doe heel veel via mail.
Wat ik wel een nadeel vind is dat de extraverte mensen wel meer aandacht krijgen (eisen). Op mijn werk is dat nogal erg, zij krijgen bijv ook veel vaker complimentjes omdat ze hun successen van de daken schreeuwen. Ik doe dat veel minder, maar dat betekent niet dat ik het niet leuk om ook te horen dat ik het goed heb gedaan. Ik heb dat ook wel al aangegeven. Er zijn een aantal zéér extraverte collegea's, die toevallig allemaal om mij heen zitten. Af en toe schreeuw ik weleens (als ik er niet tussenkom): En nou wil ik wat zeggen, dus ff je kop houden! Dan moeten ze wel lachen, maar houden ze zich wel stil.
woensdag 14 januari 2009 om 16:47
woensdag 14 januari 2009 om 17:09
Ja precies, ik doseer mijn sociale afspraken ook. Hele weekeinden volplannen trek ik ook niet. Heb echt tijd alleen nodig om weer op te laden.
Ik ben wel vaak enthousiast, kan ook heel enthousiast op andere mensen reageren. Mensen vinden mij ook vaak geïnteresseerd, alleen moeten ze dan niet ellenlange verhalen gaan vertellen want dan haak ik op een gegeven moment af.
Ik ben wel vaak enthousiast, kan ook heel enthousiast op andere mensen reageren. Mensen vinden mij ook vaak geïnteresseerd, alleen moeten ze dan niet ellenlange verhalen gaan vertellen want dan haak ik op een gegeven moment af.
