Sollicitanten from hell

Van harte gefeliciteerd!

Wat een leuk topic!! (Hi Zuss!)



Een tijdje geleden schreef ik hierover een blog. Wil het even met jullie delen.

(Pak gerust een kopje koffie, thee, wijn. Het is veel tekst :-D)



Niet lullen maar poetsen.



Ze stapte binnen en we gaven elkaar een hand. Een jongedame in een keurig pakje. Behangen met parels. Ze stelde zichzelf voor. Direct zag ik haar in gedachten vroeger rondlopen in het koor van Kinderen voor Kinderen. Haar 'R' was precies zoals in het liedje ik heb gewoon die R niet, ik heb die zwaar bekakte R niet. Maar zij had deze wel. Ik glimlachte en nodigde haar uit te gaan zitten.

De jongedame nam plaats en schoof haar handen in elkaar. Haar glimlach verdween niet. Mijn ogen werden als het ware getrokken naar haar vingers. Geen wonder! In het zonlicht fonkelden een paar ringen, voorzien van grote stenen, aan haar vingers. Ik glimlachte, zij deed niet anders.



Ik vertelde haar meer over onze organisatie. Een snelle, down to earth organisatie. Ik vertelde haar meer over de functie van directiesecretaresse. Haar handen gevouwen, haar ogen glimlachend. Ze luisterde. Ik vroeg haar iets over zichzelf te vertellen. Haar handen kwamen uit elkaar en ze keek me recht aan. Ze begon bij het begin. De dag dat ze geboren werd. Met een gouden paplepel in haar mond. Ze liet een schaterlachje de kamer vullen. Ik hield stil en liet haar verder praten. Ze hield van werken, hoewel niet iedere dag omdat het best moeilijk combineren was met haar sociale leven. Of het kantoor werkelijk door Jan des Bouvrie was ingericht? Welk merk koffie we hier drinken? Wordt thee ook uit een servies geschonken? Ja, ze had best wel een ongekende energie om te beginnen met een nieuwe baan, maar ze stond ook niet echt te springen want ze had het immers best goed voor elkaar.



Een jong, hip, snel bedrijf, of zij daar tussen paste? Ze gaf aan een beetje stijfjes te zijn, behoorlijk kak zelfs. Maar ach, ze wist het van zichzelf. Als ze een feestje moest organiseren voor de jongelui dan wist ze heus wel een hippe act van een DJ te regelen. Maar of ik het haar dan niet kwalijk nam dat ze niet mee danste. Ze stond liever aan de kant met een sigaartje en een glas sherry* wat te babbelen.



Wat haar vorige baan was?

Ze deed iets voor zichzelf. Net als haar vader. Haar vader doet het alleen met miljoenen en miljoenen.



*schaterlach*



Zij deed het met minder, maar dit was het toch niet voor haar. Ze wilde graag als Personal Assistant werken. Liever niet als directiesecretaresse, die naam paste niet bij haar, het klonk onder haar niveau. 'Je zult vast wel begrijpen wat ik bedoel' en quasi nonchalant gaf ze een licht klopje op mijn arm.

Ik stelde haar de vraag of ze bekend was met de term 'niet lullen maar poetsen'.

Jazeker kende ze die uitspraak. Ik glimlachte.

'Dat past helemaal niet bij mij, ik laat liever voor me poetsen!' Haar lach klonk als een galm door de spreekkamer.



Ik moest lachen. Ik kon niet meer stoppen. Wat onprofessioneel van mij. Wat vreselijk slecht van mij. Maar ze zat tegenover me, met dat keurige gezichtje, die prachtige briljanten, diamanten en parels. Wát een type. Wát een jongedame. De tranen biggelden over mijn wangen. Ze bleef glimlachen en keek me vragend aan.

'Denk je dat ik in jullie bedrijf pas?' vroeg ze.

Op dat moment pakte ik net een slokje water. Met moeite kon ik het binnenhouden. Ik keek om me heen. Ik had het gevoel dat dit een grap was. Dat er een verborgen camera stond. Maar nee, dit was echt. Zij was echt. 100%.



Een rijkeluismeisje. Een prachtig uiterlijk, prachtige kleding. Ze werkt liever voor directeuren op board niveau en had liever niets te maken met de managementlagen eronder. Ze meende het en ze zei het.



Zij past niet bij ons. Draagvlak creëren is één van de belangrijkste zaken als secretaresse zijnde, op welk niveau dan ook. Hoe ging ze dat in vredesnaam voor elkaar krijgen. Nee, dat ging ze niet en ze wilde dat ook niet.



Waarom heeft ze hier gesolliciteerd. Ik vraag het me echt af. Een beetje onderzoek op het Internet had haar kunnen vertellen wat voor een club wij zijn. Hoe wij werken, wat we uitstralen. Niets van dat alles paste bij deze jongedame en haar exclusieve wensen.

'Jullie zitten in het meest opvallende gebouw van de omgeving, dat past bij mij.' Ze gaf me het antwoord met een blik in haar ogen die ik nog steeds niet kan omschrijven.



Sommige mensen zijn zo walgelijk dat ze eigenlijk leuk zijn. Zij was leuk. Of dom? Of naïef? Of heel uitgekookt? Ik weet het niet. Met regelmaat denk ik de afgelopen dagen terug aan deze jongedame. Niets was nep. Alles was echt. Haar parels, haar diamanten, haar eerlijkheid, haar blonde haren.



Normaliter zou ik haar geen knip voor de neus waard vinden, maar er was iets wat me aansprak. Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet wat dat was.

Ze is het niet geworden. Ze begreep me, bedankte me voor het fijne gesprek. Kon mijn eerlijkheid waarderen.

'Jij poetst meer dan dat je lult vermoed ik.' Ze zei het op een vriendelijke welgemeende manier. Ze lachte nog steeds en stapte de lift in.



Lange tijd heb ik voor de gesloten liftdeur gestaan en wilde bijna vragen of iemand even in mijn arm wilde knijpen.



* Sherry: populair drankje bij de scrabbelende huismoeders in de jaren zeventig / tachtig.

geweldige blog!

Erg leuk!

OMG, wat een verhalen!

Nou moet ik me straks niet alleen concentreren op het 'normale solliciteren', maar vraag ik me in mijn achterhoofd waarschijnlijk bang af of ik m'n petje wel af heb gezet, of ik niet stiekem op een kansloze senior-positie heb gesolliciteerd, of ik m'n kind/parelketting niet beter thuis had kunnen laten, en of ik niet te duidelijk verplicht solliciteer

(en reken maar dat ik mijn brieven en CV echt 1000 keer ga controleren!)



Het toppunt dat ik tot nu toe heb meegemaakt (uitzendbureau) was een mailtje waarin ongeveer het volgende stond:



Heeey Websje,



Ik las dat jullie ook banen zoeken. Ik studeer XXX. Mail me ff als je wat voor me hebt!



Grtz. XXX



Geen idee wie die uitzendkracht was..

Ik vraag me af of we een apart topic zouden moeten openen voor de vaak zo kansloze sollicitaties van stagiairs. Ik blijf me verbazen over mailtjes met teksten als: "ik ben Y en ik moet stage lopen maar niet op dinsdag want dan ben ik er niet mijn telefoon is 06-123456789". Tuurlijk, solliciteren moet je leren, maar ík hoef stage-lopend Nederland hierin toch niet te begeleiden? Ik heb hoe langer hoe meer moeite om dit soort sollicitaties op een serieuze manier af te handelen. Gelukkig hebben we daar tegenwoordig een stagiair voor.

Gebeurt het jullie ook wel dat bekenden je om werk vragen?

Verschillende mensen die ik vagelijk kende van mijn studie, en van wie ik wist dat ze tamelijk vuige roddels over mij de wereld in geholpen hadden, kwamen op feestjes opeens naar me toe, als ze vernomen hadden waar ik werkte (een plek waar het fijn terechtkomen is na een studie als de mijne, zullen we maar zeggen), en waren dan opeens enorm aardig: "jij werkt bij XXX he? Dat lijkt me nou zóooooo'n leuk bedrijf!", waarop ik steevast zei, "ja, dat is het ook, ik vind het er echt leuk werken." Ook kwam er dan "ja, daar zou ik ook wel willen werken", waarop ik steevast zei "ja, dat kan ik me goed voorstellen". Verder begreep ik natuurlijk helemáál niet waar ze heen wilden. Ze waren dan nog net niet brutaal genoeg om er op door te gaan, al zeiden ze soms wel nog "nou, houd me maar op de hoogte als er een vacature komt." (waarop ik geen antwoord gaf, the nerve....)

wuiles schreef op 02 januari 2008 @ 23:17:

Ik vraag me af of we een apart topic zouden moeten openen voor de vaak zo kansloze sollicitaties van stagiairs. Ik blijf me verbazen over mailtjes met teksten als: "ik ben Y en ik moet stage lopen maar niet op dinsdag want dan ben ik er niet mijn telefoon is 06-123456789". Tuurlijk, solliciteren moet je leren, maar ík hoef stage-lopend Nederland hierin toch niet te begeleiden? Ik heb hoe langer hoe meer moeite om dit soort sollicitaties op een serieuze manier af te handelen. Gelukkig hebben we daar tegenwoordig een stagiair voor.

Ja, verbazingwekkend is dat. Vanmiddag was ik toevallig even langs in het museum waar een kennis van mij werkt, en waar ik ook een tijdje gewerkt heb. Er kwam een pabostudente aan, met twee kindertjes (niet haar eigen, geloof ik). Ze had wat vragen voor mijn kennis. Prima, want informatiebalie. De studente liet wat papieren zien, en de vragen die ze had. Dat waren dus gewoon opdrachten die ze voor een stage moest doen. Dingen waarover ze zelf zou moeten nadenken. Zij loste dat anders op, ging nl naar een relevant museum, en vraagt de informatiemedewerker om die opdrachten te doen! (waren dus geen vragen over het museum zelf, maar tamelijk algemene vragen over kinderen en museumbezoek enz.) (en simpele vragen ook in mijn beleving). Mijn kennis is een beetje van het naieve type wat dit soort dingen betreft, maar ik keek haar echt aan van 'ehm, ja, wat moeten wij hiermee?'

Wuiles (hoewel 'mijn telefoon' natuurlijk 'me mobiel' moet zijn )



Melanthe: Op zich wel herkenbaar, maar niet om er te willen werken. Ik heb bij vrienden en kennissen op dit moment zelf wel heel veel interesse in de organisaties waarin ze werken en het soort banen daar, maar dat betekent wat mij betreft in ieder geval niet dat ik daar per direct wil solliciteren.

Het is trouwens wel een paar keer voorgekomen dat uitzendkrachten naar mijn baan zaten te hinten. Dus niet een soortgelijke baan, maar MIJN baan. Het is voor mij maar een bijbaan, maar toch ook: the nerve!

Vrienden en kennissen zijn op zich nog een andere categorie natuurlijk (al vind ik dat ook wel lastig soms als een bekende bv als freelancer voor me zou willen werken en ik weet dat die persoon daar niet zo geschikt voor zou zijn). Dit waren echt mensen die achter mijn rug om heel vals over me deden, en toen ik een baan kreeg waar ze jaloers op waren opeens poeslief werden. Bah.



Uitzendkrachten die duidelijk op jouw baan uit zijn, onbeschoft om dat zo te laten merken!!

Melanthe schreef op 02 januari 2008 @ 23:25:

[...]





Ja, verbazingwekkend is dat. Vanmiddag was ik toevallig even langs in het museum waar een kennis van mij werkt, en waar ik ook een tijdje gewerkt heb. Er kwam een pabostudente aan, met twee kindertjes (niet haar eigen, geloof ik). Ze had wat vragen voor mijn kennis. Prima, want informatiebalie. De studente liet wat papieren zien, en de vragen die ze had. Dat waren dus gewoon opdrachten die ze voor een stage moest doen. Dingen waarover ze zelf zou moeten nadenken. Zij loste dat anders op, ging nl naar een relevant museum, en vraagt de informatiemedewerker om die opdrachten te doen! (waren dus geen vragen over het museum zelf, maar tamelijk algemene vragen over kinderen en museumbezoek enz.) (en simpele vragen ook in mijn beleving). Mijn kennis is een beetje van het naieve type wat dit soort dingen betreft, maar ik keek haar echt aan van 'ehm, ja, wat moeten wij hiermee?'

Ja dit ken ik! Een dame kwam naar me toen op het werk met de vraag of ik een berekening voor haar wilde doen betreffende een bankproduct. Mooi niet dus...En schelden toen ik besloot het niet te doen! Zag ik later dat ze een afspraak had gemaakt met mijn collega, onder valse voorwendselen. Daar heb ik achteraan gebeld zodat collega ook nul op rekest gaf... De brutaliteit...

Ik wilde even zeggen dat ik dit een heel leuk en leerzaam topic vind! Ik nog nooit gesolliciteerd, maar door dit topic van voor tot achter te lezen heb ik het idee dat ik er al heel wat vanaf weet!



Dus, blijven posten iedereen ;)

Djoels schreef op 02 januari 2008 @ 20:06:

Wat een leuk topic!! (Hi Zuss!)



Een tijdje geleden schreef ik hierover een blog. Wil het even met jullie delen.

(Pak gerust een kopje koffie, thee, wijn. Het is veel tekst :-D)



Niet lullen maar poetsen.



Ze stapte binnen en we gaven elkaar een hand. Een jongedame in een keurig pakje. Behangen met parels. Ze stelde zichzelf voor. Direct zag ik haar in gedachten vroeger rondlopen in het koor van Kinderen voor Kinderen. Haar 'R' was precies zoals in het liedje ik heb gewoon die R niet, ik heb die zwaar bekakte R niet. Maar zij had deze wel. Ik glimlachte en nodigde haar uit te gaan zitten.

De jongedame nam plaats en schoof haar handen in elkaar. Haar glimlach verdween niet. Mijn ogen werden als het ware getrokken naar haar vingers. Geen wonder! In het zonlicht fonkelden een paar ringen, voorzien van grote stenen, aan haar vingers. Ik glimlachte, zij deed niet anders.



Ik vertelde haar meer over onze organisatie. Een snelle, down to earth organisatie. Ik vertelde haar meer over de functie van directiesecretaresse. Haar handen gevouwen, haar ogen glimlachend. Ze luisterde. Ik vroeg haar iets over zichzelf te vertellen. Haar handen kwamen uit elkaar en ze keek me recht aan. Ze begon bij het begin. De dag dat ze geboren werd. Met een gouden paplepel in haar mond. Ze liet een schaterlachje de kamer vullen. Ik hield stil en liet haar verder praten. Ze hield van werken, hoewel niet iedere dag omdat het best moeilijk combineren was met haar sociale leven. Of het kantoor werkelijk door Jan des Bouvrie was ingericht? Welk merk koffie we hier drinken? Wordt thee ook uit een servies geschonken? Ja, ze had best wel een ongekende energie om te beginnen met een nieuwe baan, maar ze stond ook niet echt te springen want ze had het immers best goed voor elkaar.



Een jong, hip, snel bedrijf, of zij daar tussen paste? Ze gaf aan een beetje stijfjes te zijn, behoorlijk kak zelfs. Maar ach, ze wist het van zichzelf. Als ze een feestje moest organiseren voor de jongelui dan wist ze heus wel een hippe act van een DJ te regelen. Maar of ik het haar dan niet kwalijk nam dat ze niet mee danste. Ze stond liever aan de kant met een sigaartje en een glas sherry* wat te babbelen.



Wat haar vorige baan was?

Ze deed iets voor zichzelf. Net als haar vader. Haar vader doet het alleen met miljoenen en miljoenen.



*schaterlach*



Zij deed het met minder, maar dit was het toch niet voor haar. Ze wilde graag als Personal Assistant werken. Liever niet als directiesecretaresse, die naam paste niet bij haar, het klonk onder haar niveau. 'Je zult vast wel begrijpen wat ik bedoel' en quasi nonchalant gaf ze een licht klopje op mijn arm.

Ik stelde haar de vraag of ze bekend was met de term 'niet lullen maar poetsen'.

Jazeker kende ze die uitspraak. Ik glimlachte.

'Dat past helemaal niet bij mij, ik laat liever voor me poetsen!' Haar lach klonk als een galm door de spreekkamer.



Ik moest lachen. Ik kon niet meer stoppen. Wat onprofessioneel van mij. Wat vreselijk slecht van mij. Maar ze zat tegenover me, met dat keurige gezichtje, die prachtige briljanten, diamanten en parels. Wát een type. Wát een jongedame. De tranen biggelden over mijn wangen. Ze bleef glimlachen en keek me vragend aan.

'Denk je dat ik in jullie bedrijf pas?' vroeg ze.

Op dat moment pakte ik net een slokje water. Met moeite kon ik het binnenhouden. Ik keek om me heen. Ik had het gevoel dat dit een grap was. Dat er een verborgen camera stond. Maar nee, dit was echt. Zij was echt. 100%.



Een rijkeluismeisje. Een prachtig uiterlijk, prachtige kleding. Ze werkt liever voor directeuren op board niveau en had liever niets te maken met de managementlagen eronder. Ze meende het en ze zei het.



Zij past niet bij ons. Draagvlak creëren is één van de belangrijkste zaken als secretaresse zijnde, op welk niveau dan ook. Hoe ging ze dat in vredesnaam voor elkaar krijgen. Nee, dat ging ze niet en ze wilde dat ook niet.



Waarom heeft ze hier gesolliciteerd. Ik vraag het me echt af. Een beetje onderzoek op het Internet had haar kunnen vertellen wat voor een club wij zijn. Hoe wij werken, wat we uitstralen. Niets van dat alles paste bij deze jongedame en haar exclusieve wensen.

'Jullie zitten in het meest opvallende gebouw van de omgeving, dat past bij mij.' Ze gaf me het antwoord met een blik in haar ogen die ik nog steeds niet kan omschrijven.



Sommige mensen zijn zo walgelijk dat ze eigenlijk leuk zijn. Zij was leuk. Of dom? Of naïef? Of heel uitgekookt? Ik weet het niet. Met regelmaat denk ik de afgelopen dagen terug aan deze jongedame. Niets was nep. Alles was echt. Haar parels, haar diamanten, haar eerlijkheid, haar blonde haren.



Normaliter zou ik haar geen knip voor de neus waard vinden, maar er was iets wat me aansprak. Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet wat dat was.

Ze is het niet geworden. Ze begreep me, bedankte me voor het fijne gesprek. Kon mijn eerlijkheid waarderen.

'Jij poetst meer dan dat je lult vermoed ik.' Ze zei het op een vriendelijke welgemeende manier. Ze lachte nog steeds en stapte de lift in.



Lange tijd heb ik voor de gesloten liftdeur gestaan en wilde bijna vragen of iemand even in mijn arm wilde knijpen.



* Sherry: populair drankje bij de scrabbelende huismoeders in de jaren zeventig / tachtig.

Een geweldig verhaal is dit en ik kan alleen maar zeggen dat de dame in kwestie gewoon eerlijk was tijdens het gesprek en zich niet anders ging zitten voordoen dan ze in werkelijkheid is. Daar is ook wel wat voor te zeggen. Ik denk dat het merendeel van de sollicitanten toch in zo'n gesprek zit met een masker op, deze dame dus niet en dat vind ik wel bewonderenswaardig.

Wellicht een verspilling van de tijd van de HR officer maar ach, zo'n anecdote doet het toch altijd goed tijdens feesten en partijen, op blogs en het Viva forum

Wat te denken van de sollicitant die zijn brief naar bouwonderneming Koninklijke Volker Stevin begint met de aanhef "geachte meneer Stevin". De sollicitant had niet de moeite genomen de naam van de recruiter even op te zoeken en dacht de brief dan maar te richten aan de (reeds veertig jaar eerder overleden) oprichter van het concern. Zucht.



Voor de goede orde: deze brief werd nooit echt verzonden naar Volker Stevin, ik kreeg hem onder ogen toen ik een sollicitatietraining gaf.

Haha, Wuiles, die is ook mooi. Dat soort brieven kregen wij ook wel eens (maar moet wel zeggen dat het allemaal open sollicitaties waren, allemaal van mensen in het buitenland, en dat hoewel onze website in het engels is, hij toch tamelijk lastig te decoderen is).

Ik houd er trouwens niet van als collega's hun wederhelft of vrienden of andere bekenden aan andere collega's proberen op te dringen als freelancer (of nog erger, als sollicitant die de baan krijgt). Iemand uit het management met wie ik soms ook te maken heb heeft daar nogal een handje van. Heel irritant. Hij heeft een keer zijn beste vriend aan me opgedrongen als freelancer. Het was een eenduidige klus, die ik eenduidig en helder had uitgelegd. (we hebben ook professionele freelancers die gewoon een eigen bedrijfje hebben, maar voor de simpelere klussen werken we ook met studenten en andere mensen die het bij wijze van bijbaan doen).Toch ging deze meneer uit eigen beweging allerlei extra dingen doen, want hij had er zogenaamd verstand van (had wel eea in de branche gedaan, maar dat was toch anders). Uiteindelijk heb ik zo goed als alle werkzaamheden die deze figuur voor me gedaan had zelf opnieuw moeten doen, grrr. Heb hem wel feedback gegeven, plus, ik vraag hem niet meer voor klussen.

Ik vind het echt vervelend, want als het een goed iemand is die je wordt aangedragen, dan ben je daar natuurlijk blij mee, maar als het een volslagen idioot is waar je collega mee komt aanzetten, dan is dat toch lastiger.

Ik ben nu wel zo ver dat ik een freelancer die me niet bevalt feedback geef en die persoon bij gebrek aan verbetering gewoon niet meer vraag, en dat ik degene die hem/haar heeft aangedragen ook gewoon zeg waarom als ernaar gevraagd wordt.

Mag ik geheel off-topic een vraag stellen aan de meiden die bij een uitzendbureau werken?

Ik ben op zoek naar een andere baan, en ik ga morgen een rondje uitzendbureau doen. Nu is mijn vraag of ik behalve mijn cv nog iets anders mee moet nemen? Ik wil ook graag weten of je minder salaris verdient als je via een uitzendbureau werkt? Ik heb dat ergens gehoord, maar ik weet niet of het waar is.

Bij voorbaat dank!

evelien zorg iig dat je je pas of ID kaart bij je hebt, daar hebben ze meestal n copie van nodig, hoe de salarissen liggen, geen idee maar daar ben je zelf bij, je vindt t acceptabel of niet

succes