Werk & Studie
alle pijlers
Faalangst mbt studeren
maandag 14 januari 2008 om 22:25
Ik weet niet wat het is, maar ik ben zo bang voor scripties schrijven, examens afleggen en meedraaien in het academisch circuit. Hebben meer mensen hier last van? Ik sla volkomen dicht en ben zo bang dat ik te dom ben om een studie af te ronden. Dit terwijl ik absoluut niet dom ben, de capaciteiten heb...maar die rottige faalangst. Ik doe ook veel te lang over mijn studie en voel me als midden twintiger tussen de jonkies totaal misplaatst. Ben ik de enige of hebben meer mensen hier last van? Tips zijn van harte welkom, want ik voel me echt -zeker nu er weer tentamens komen- echt een sukkel...
maandag 14 januari 2008 om 23:24
Jaaaaa... En bij mij op de opleiding zitten een aantal mensen die niet echt slim zijn en hun tanden wisselden toen ik al op de middelbare school zat. Die vroeger toen ik klein was als 1998 aanduiden, terwijl dat voor mijn gevoel nog maar net geweest is... En die halen alles met gemak (ik niet, want ik ben lui).
Ik voel me ook vaak misplaatst, vooral als ze schrikken van mijn leeftijd en melden dat hun zussen net zo oud zijn en getrouwd zijn en kinderen hebben. Daar kun je nog es wat mee...
Lijden je prestaties onder je angst of kun je die wel zodanig onderdrukken dat je nog steeds alles haalt? Want anders zou je eens kunnen kijken of er een doorverwijzing naar een studentenpsych mogelijk is. Voor individuele gesprekken of een cursus met studenten die hetzelfde hebben.
Ik ken het gevoel wel hoor (daar komt voor een deel mijn enorme uitstelgedrag vandaan) Rationeel weet je dat je niet dom bent en toch laat je gevoel iets anders blijken. Ik zou zeggen: als je resultaten eronder gaan lijden, moet je aan de bel trekken. Of als je er echt erg mee zit nu al, voordat het erger wordt.
Ik voel me ook vaak misplaatst, vooral als ze schrikken van mijn leeftijd en melden dat hun zussen net zo oud zijn en getrouwd zijn en kinderen hebben. Daar kun je nog es wat mee...
Lijden je prestaties onder je angst of kun je die wel zodanig onderdrukken dat je nog steeds alles haalt? Want anders zou je eens kunnen kijken of er een doorverwijzing naar een studentenpsych mogelijk is. Voor individuele gesprekken of een cursus met studenten die hetzelfde hebben.
Ik ken het gevoel wel hoor (daar komt voor een deel mijn enorme uitstelgedrag vandaan) Rationeel weet je dat je niet dom bent en toch laat je gevoel iets anders blijken. Ik zou zeggen: als je resultaten eronder gaan lijden, moet je aan de bel trekken. Of als je er echt erg mee zit nu al, voordat het erger wordt.
maandag 14 januari 2008 om 23:31
Nou, psychologen waag ik me niet meer aan ;) Ik weet heel goed waaraan het ligt, aan een overdreven soort perfectionisme. Jammer alleen dat ik vanalles durf, en echt vanalles, maar simpele dingen als studeren...ok, ik ben goed hoor, en niet te dom. Dat weet ik wel, maar ik klap soms gewoon helemaal dicht. Ik heb niet stilgezeten, altijd gewerkt en avonturen beleefd...maar nu ik midden 20 ben, voel ik me hopeloos achtergesteld tov mensen die wel 'normaal' alles doen. Nou ja, tweede helft van het jaar komt eraan en ik ben van plan er keihard in te gaan. Want ik vind het echt kinderachtig van mezelf dat ik niet kan wat zovelen wel kunnen...
*out vanwege teveel alcohol ;)*
*out vanwege teveel alcohol ;)*
maandag 14 januari 2008 om 23:37
maandag 14 januari 2008 om 23:56
Ik heb t ongeveer op alle vlakken denk ik... is er ooit tijdens een moeilijke stage duidelijk uitgekomen... ik heb daardoor ook een erg lange schoolcarriere. Veel dingen gingen niet zoals ik het wou... ik heb er dus zeker wel last van gehad. Het is nu minder geworden maar in situaties waarover ik weinig controle heb (niet goed weten wat te doen in nieuwe baan bv) komt het weer terug. En ik heb Havo gedaan en heb pas nog een assesment ergens gehad dus ik weet dat ik niet dom ben, heb ondertussen ook wel studie afgerond hoor, nu 2 jr geleden.
Maar ook in sociale situaties heb ik het, bang om voor gek te staan, daarom weinig rare dingen doen, bv niet uitbundig dansen omdat mijn lichaam beetje blokkeert... soms is t ff weg hoor, maar ik voel vaak wel dat t nog ergens is...
In mn eentje thuis kan ik trouwens best Shakira nadoen, maar zodra iemand kijkt.....
Zijn er meer mensen die dat herkennen?
Maar ook in sociale situaties heb ik het, bang om voor gek te staan, daarom weinig rare dingen doen, bv niet uitbundig dansen omdat mijn lichaam beetje blokkeert... soms is t ff weg hoor, maar ik voel vaak wel dat t nog ergens is...
In mn eentje thuis kan ik trouwens best Shakira nadoen, maar zodra iemand kijkt.....
Zijn er meer mensen die dat herkennen?
If you don\'t believe in yourself, no one else will
dinsdag 15 januari 2008 om 00:16
Oh, ik dans met genoeg drank op net als Shakira ;) Maar zonder drank vind ik het ook eng! Ik voel mij wel erg thuis bij nieuwe mensen en grote groepen, maar dan hoef ik alleen maar 'leuk' en spitsvondig te zijn. Maar presenteren, discussies voeren in de les op academisch niveau...zelfs mijn hobby's van weleer (muziek, ballet) lijden eronder...kunnen we elkaar niet een beetje motiveren hier misschien?
dinsdag 15 januari 2008 om 08:10
Ja, heel erg herkenbaar.....
Ik heb het vooral met tentamens, het uit je hoofd leren. Dat is bij ons heel erg zwaar, en zonder mezelf op de borst te willen kloppen.... Ik ben wel intelligent genoeg om de middelbare school door te komen zonder ooit te hoeven leren. Dat krijg ik nu keihard in mijn smoel. Want; studeren in België, en die zijn echt van het domweg theorie stampen. En dat heb ik dus nooit hoeven leren, want ik haalde altijd alles wel zonder stampen. Vroeger. Nu ga ik op mijn bek.
En al die grietjes bij ons op de opleiding krijgen om de een of andere reden 250 pagina's met gemak in hun hoofd gestampt. Ik zit er momenteel zo erg doorheen dat ik me afvraag of ik er niet te stom voor ben, en of ik niet beter putjesschepper kan worden ofzo.
En het stomme is; op mijn papers haal ik allemaal hoge cijfers..... Maar het stampwerk? Allemaal onvoldoendes. Gaat het om het praktisch toepassen, dan hemelen docenten op hoe goed ik dat doe (moest zelfs mijn verzonnen therapie in de les demonstreren). En moet ik dan theorie leren? Huppa, onvoldoende......
Ik heb het vooral met tentamens, het uit je hoofd leren. Dat is bij ons heel erg zwaar, en zonder mezelf op de borst te willen kloppen.... Ik ben wel intelligent genoeg om de middelbare school door te komen zonder ooit te hoeven leren. Dat krijg ik nu keihard in mijn smoel. Want; studeren in België, en die zijn echt van het domweg theorie stampen. En dat heb ik dus nooit hoeven leren, want ik haalde altijd alles wel zonder stampen. Vroeger. Nu ga ik op mijn bek.
En al die grietjes bij ons op de opleiding krijgen om de een of andere reden 250 pagina's met gemak in hun hoofd gestampt. Ik zit er momenteel zo erg doorheen dat ik me afvraag of ik er niet te stom voor ben, en of ik niet beter putjesschepper kan worden ofzo.
En het stomme is; op mijn papers haal ik allemaal hoge cijfers..... Maar het stampwerk? Allemaal onvoldoendes. Gaat het om het praktisch toepassen, dan hemelen docenten op hoe goed ik dat doe (moest zelfs mijn verzonnen therapie in de les demonstreren). En moet ik dan theorie leren? Huppa, onvoldoende......
668, the neighbour of the Beast
dinsdag 15 januari 2008 om 09:00
Ik kan me in ieder geval erg vinden in wat Marels schrijft. Papers en presentaties e.d. leveren mij steevast hoge cijfers op, maar met tentamens is het vaak met de hakken over de sloot (of net niet). Hoe dat komt weet ik niet precies, ik weet wel dat ik bij iedere nabespreking denk: "ooooh, bedoelen ze het zo? Dan had ik het wel geweten". Op de één of andere manier snap ik de vraagstelling nooit zo goed, ga ik altijd erg twijfelen ("bedoelen ze het nou zo of willen ze me de andere kant op hebben?") en vind ik de vraagstelling bij tentamens per definitie altijd onduidelijk. En aangezien ik daar vrijwel altijd alleen in sta, denk ik toch dat het aan mij ligt. 
Praktisch ingesteld ben ik sowieso, daarom vind ik papers e.d. sowieso ook veel leuker en kan ik iedereen in mijn omgeving prima voorzien van juridisch advies. Uiteindelijk is dat natuurlijk wel het belangrijkst, maar ik zal die tentamens toch moeten halen. Wat mij nog weleens wil helpen is iedere tentamenvraag als een paper behandelen. Dus gewoon lekker schrijven en alles aanhalen wat je kunt bedenken.
De faalangst waar Digitalis het over heeft, herken ik dan weer niet heel erg. Al kan ik ook niet ontkennen dat ik tijdens mijn bachelorperiode nog weleens heb gedacht dat ik maar beter kon stoppen met studeren, want ja, als je de tentamens maar niet haalt...
Praktisch ingesteld ben ik sowieso, daarom vind ik papers e.d. sowieso ook veel leuker en kan ik iedereen in mijn omgeving prima voorzien van juridisch advies. Uiteindelijk is dat natuurlijk wel het belangrijkst, maar ik zal die tentamens toch moeten halen. Wat mij nog weleens wil helpen is iedere tentamenvraag als een paper behandelen. Dus gewoon lekker schrijven en alles aanhalen wat je kunt bedenken.De faalangst waar Digitalis het over heeft, herken ik dan weer niet heel erg. Al kan ik ook niet ontkennen dat ik tijdens mijn bachelorperiode nog weleens heb gedacht dat ik maar beter kon stoppen met studeren, want ja, als je de tentamens maar niet haalt...
dinsdag 15 januari 2008 om 09:02
Marels, herken jij eigenlijk ook dat het per docent verschilt hoe je een tentamen maakt? Ik heb een aantal tentamens keer op keer moeten herkansen omdat ik niet hoger kwam dan een 4 of 5, totdat ik plotseling voor diezelfde tentamens 8-en en 9's haalde zonder dat ik extra had geleerd. Achteraf bleek dan telkens dat dat ene tentamen door een andere docent was gemaakt.
dinsdag 15 januari 2008 om 09:26
hey Digitalis,
Ik herken wel een beetje wat je voelt. Ik ben dit jaar begonnen aan een nieuwe studie (mijn 3e, lang verhaal..), en ik schuif altijd alles voor me uit met als resultaat dat ik vanmiddag een tentamen moet maken waar ik zeker weten een dikke onvoldoende voor ga halen.
Maar zoals mijn naam al doet vermoeden, ik ben geen middentwintig. Ik zit ga het meest om met de mensen om die al een studie hebben afgerond en die een beetje of véél ouder zijn (25, 25, 35 en 39) en zij halen áltijd minstens een 8,5. Het rare is dat ik me niet 'ongelijkwaardig' voel, maar zodra het op tentamens aankomt... *zucht* dan blokkeer ik helemaal en haal ik dus bij lange na geen 8,5.
Als ik dan thuis zit dan denk ik aan die énorme berg die ik moet doen en dan kan ik het vaak niet meer aan.
Terwijl ik op andere vlakken niet snel iets zal uitstellen. Sterker nog, vrienden omschrijven mij als een doorzetter/aanpakker. (Wat een tegenstelling!)
Ik herken wel een beetje wat je voelt. Ik ben dit jaar begonnen aan een nieuwe studie (mijn 3e, lang verhaal..), en ik schuif altijd alles voor me uit met als resultaat dat ik vanmiddag een tentamen moet maken waar ik zeker weten een dikke onvoldoende voor ga halen.
Maar zoals mijn naam al doet vermoeden, ik ben geen middentwintig. Ik zit ga het meest om met de mensen om die al een studie hebben afgerond en die een beetje of véél ouder zijn (25, 25, 35 en 39) en zij halen áltijd minstens een 8,5. Het rare is dat ik me niet 'ongelijkwaardig' voel, maar zodra het op tentamens aankomt... *zucht* dan blokkeer ik helemaal en haal ik dus bij lange na geen 8,5.
Als ik dan thuis zit dan denk ik aan die énorme berg die ik moet doen en dan kan ik het vaak niet meer aan.
Terwijl ik op andere vlakken niet snel iets zal uitstellen. Sterker nog, vrienden omschrijven mij als een doorzetter/aanpakker. (Wat een tegenstelling!)
dinsdag 15 januari 2008 om 09:38
Oh ja, ik herken dit ook wel. Ik had altijd vreselijke moeite met presentaties. En dat was echt onzin, want al mijn medestudenten stonden vol verbazing te kijken hoe goed ik het daar vanaf bracht en hoe zelfverzekerd ik over kwam. Maar ondertussen hield ik het maar net droog...
En theorie, daar ben ik ook nooit goed in geweest. Ik was veel meer een praktijkmens. Geef me een probleem en er komt echt een prachtig advies uit. Maar vraag me niet wie welke theorie in welk jaar heeft verzonnen, dat soort dingen vind ik zo onbelangrijk dat het ik het echt niet kan reproduceren. Idem dito met recht, ik kan zo nazoeken wat in een bepaalde situatie van toepassing is en hoe ik dat moet vertalen naar een praktijksituatie, maar als je me alleen vraagt ""wat staat er in artikel X uit het BW", dan ben ik weer nergens. Vind ik ook niet belangrijk om te weten. Mijn oplossing was het volgen van een praktijkgerichte HBO-opleiding. Gewoon alles direct toepassen ipv theorie stampen. En ik moet zeggen, dat beviel geweldig en ik ben dan ook met glans geslaagd.
Voor scripties kan ik je een advies geven wat mij erg geholpen heeft. In plaats van me direct op het probleem te storten, ben ik altijd begonnen met de kaders. Maak eerst de inhoudsopgave: hoofdstukken, subkopjes, enz. Op die manier breng je structuur aan en dat geeft je een handvat om mee verder te kunnen. Voor mij werkte dat altijd als een soort van zelf bedachte gebruiksaanwijziging. Als je de structuur eenmaal hebt, dan hoef je verder alleen nog maar de inhoud erbij te zoeken. Veel van mijn medestudenten die vast liepen met hun scriptie hebben dit advies gevolgd en hebben daar veel aan gehad. Bijkomend voordeel is dat je de structuur dan met je scriptiebegeleider kunt bespreken en deze kan je dan vaak nog wel wat tips geven om het geheel nog verder aan te scherpen en vooral ook voor jezelf helder te krijgen.
En theorie, daar ben ik ook nooit goed in geweest. Ik was veel meer een praktijkmens. Geef me een probleem en er komt echt een prachtig advies uit. Maar vraag me niet wie welke theorie in welk jaar heeft verzonnen, dat soort dingen vind ik zo onbelangrijk dat het ik het echt niet kan reproduceren. Idem dito met recht, ik kan zo nazoeken wat in een bepaalde situatie van toepassing is en hoe ik dat moet vertalen naar een praktijksituatie, maar als je me alleen vraagt ""wat staat er in artikel X uit het BW", dan ben ik weer nergens. Vind ik ook niet belangrijk om te weten. Mijn oplossing was het volgen van een praktijkgerichte HBO-opleiding. Gewoon alles direct toepassen ipv theorie stampen. En ik moet zeggen, dat beviel geweldig en ik ben dan ook met glans geslaagd.
Voor scripties kan ik je een advies geven wat mij erg geholpen heeft. In plaats van me direct op het probleem te storten, ben ik altijd begonnen met de kaders. Maak eerst de inhoudsopgave: hoofdstukken, subkopjes, enz. Op die manier breng je structuur aan en dat geeft je een handvat om mee verder te kunnen. Voor mij werkte dat altijd als een soort van zelf bedachte gebruiksaanwijziging. Als je de structuur eenmaal hebt, dan hoef je verder alleen nog maar de inhoud erbij te zoeken. Veel van mijn medestudenten die vast liepen met hun scriptie hebben dit advies gevolgd en hebben daar veel aan gehad. Bijkomend voordeel is dat je de structuur dan met je scriptiebegeleider kunt bespreken en deze kan je dan vaak nog wel wat tips geven om het geheel nog verder aan te scherpen en vooral ook voor jezelf helder te krijgen.
dinsdag 15 januari 2008 om 10:16
Tja Nummerzoveel, zo denk ik dus ook, en ik VIND rijtjes met modellen en dergelijke ook niet belangrijk. Maar het probleem is; ze vragen ze wel bij tentamens. En weet je ze niet, ben je naar de klote dus.
Celeone, ik heb dat dus nu ook heel erg, dat ik denk; misschien moet ik maar stoppen, want als ik de tentamens niet haal zal ik er wel te dom voor zijn. Terwijl ik juist onder mijn niveau studeer (ik heb VWO gedaan, daarna een jaar psychologie en dat lukte ook zonder leren, nu doe ik HBO, en lukt het maar niet).
Met die vragen wat jij zegt heb ik nooit zo ervaren. Wel dat de lessen van de ene docent perfect blijven hangen, en dat een les van een ander docent het ene oor in en het andere weer uit gaat.
Nu ik er over na denk merk ik wel dat ik met de vraagstelling van een docent veel beter om kan gaan, dan met die van een ander. En dat heeft zeker niet altijd met het onderwerp te maken.
Inmiddels gaat mijn zelfvertrouwen er zo van achteruit, van die problemen met tentamens, en dat is zooo zonde, want ik weet dat ik het wel kan. Zo heeft zelfs van de zomer een docente tegen mij gezegd dat ik een hele goede therapeut ga worden...... Ik vond dat zo'n compliment, en zo'n teken dat ik er NIET te stom voor ben.....
Maar ja, de twijfels blijven.
Celeone, ik heb dat dus nu ook heel erg, dat ik denk; misschien moet ik maar stoppen, want als ik de tentamens niet haal zal ik er wel te dom voor zijn. Terwijl ik juist onder mijn niveau studeer (ik heb VWO gedaan, daarna een jaar psychologie en dat lukte ook zonder leren, nu doe ik HBO, en lukt het maar niet).
Met die vragen wat jij zegt heb ik nooit zo ervaren. Wel dat de lessen van de ene docent perfect blijven hangen, en dat een les van een ander docent het ene oor in en het andere weer uit gaat.
Nu ik er over na denk merk ik wel dat ik met de vraagstelling van een docent veel beter om kan gaan, dan met die van een ander. En dat heeft zeker niet altijd met het onderwerp te maken.
Inmiddels gaat mijn zelfvertrouwen er zo van achteruit, van die problemen met tentamens, en dat is zooo zonde, want ik weet dat ik het wel kan. Zo heeft zelfs van de zomer een docente tegen mij gezegd dat ik een hele goede therapeut ga worden...... Ik vond dat zo'n compliment, en zo'n teken dat ik er NIET te stom voor ben.....
Maar ja, de twijfels blijven.
668, the neighbour of the Beast
dinsdag 15 januari 2008 om 10:21
Wat studeer jij Marels, fysiotherapie?
Al eens gepraat met een studieadviseur? Of na de bespreking van een tentamen bij een docent langsgegaan om te vragen wat hij/zij denkt dat er mankeert aan jouw manier van beantwoorden van de vragen? Als je goed bent in het praktische gedeelte, dan zit het er sowieso in, alleen komt het er bij tentamens e.d. op de één of andere manier niet uit. Je moet er achter zien te komen hoe dat komt, ik weet 't bij mezelf helaas ook nog niet.
Al eens gepraat met een studieadviseur? Of na de bespreking van een tentamen bij een docent langsgegaan om te vragen wat hij/zij denkt dat er mankeert aan jouw manier van beantwoorden van de vragen? Als je goed bent in het praktische gedeelte, dan zit het er sowieso in, alleen komt het er bij tentamens e.d. op de één of andere manier niet uit. Je moet er achter zien te komen hoe dat komt, ik weet 't bij mezelf helaas ook nog niet.
dinsdag 15 januari 2008 om 10:42
Ergotherapie Celeone.
En ja, ik heb het wel eens besproken, meerdere keren zelfs. Het is gewoon het uit mijn hoofd leren. Ik geloof zelf dat dat komt omdat ik het vroeger dus noooooit heb hoeven leren. De stof vond ik nooit zo moeilijk, zelfs mijn VWO-examens geschiedenis en dat soort vakken heb ik zonder echt hard te leren gehaald. Ik heb altijd alles gehaald door gewoon op te letten in de les, en dan lulde ik me op het examen er wel uit. Hier vragen ze dus echt rijtjes, droge theorie, en red ik het daar niet mee, en daarom ga ik voor gaas, denk ik, omdat ik de grote lijnen perfect in mijn hoofd heb, maar het er niet in detail in zit, en ze dat dus wel vragen.
En da's de moeilijkheid.... Ik kan prima therapie geven, op stages krijg ik ook vaak goede punten (op een stage na, dat was een crime). Ik heb op een stage nota bene helemaal zelfstandig therapie mogen geven, en dat lukte. En dan in hetzelfde vakgebied het tentamen zak ik twee keer voor al....
Maar ja, morgen de derde keer, en ik MOET en ZAL het halen!!
En ja, ik heb het wel eens besproken, meerdere keren zelfs. Het is gewoon het uit mijn hoofd leren. Ik geloof zelf dat dat komt omdat ik het vroeger dus noooooit heb hoeven leren. De stof vond ik nooit zo moeilijk, zelfs mijn VWO-examens geschiedenis en dat soort vakken heb ik zonder echt hard te leren gehaald. Ik heb altijd alles gehaald door gewoon op te letten in de les, en dan lulde ik me op het examen er wel uit. Hier vragen ze dus echt rijtjes, droge theorie, en red ik het daar niet mee, en daarom ga ik voor gaas, denk ik, omdat ik de grote lijnen perfect in mijn hoofd heb, maar het er niet in detail in zit, en ze dat dus wel vragen.
En da's de moeilijkheid.... Ik kan prima therapie geven, op stages krijg ik ook vaak goede punten (op een stage na, dat was een crime). Ik heb op een stage nota bene helemaal zelfstandig therapie mogen geven, en dat lukte. En dan in hetzelfde vakgebied het tentamen zak ik twee keer voor al....
Maar ja, morgen de derde keer, en ik MOET en ZAL het halen!!
668, the neighbour of the Beast
dinsdag 15 januari 2008 om 10:56
marels, misschien heb je wat aan deze link: http://isa.psy.uva.nl/lerenstuderen/ Hier wordt uitgelegd hoe je beter kan leren.
Ik ben 36 jaar en ga in september weer naar school. Deeltijd, want ondertussen moeder van drie kids. Maar op deze leeftijd weet je ten eerste wat je wilt én (misschien wel belangrijker) je motivatie is veel groter. Het studeren kost enorm veel geld wat ten koste gaat van je gezin. Alleen al van het studiegeld kunnen wij heerlijk op zomervakantie naar frankrijk gaan. Ook de tijd die je aan je studie kwijt bent gaat ten koste van je gezin, dus je doet er alles aan om die tentamens te gaan halen.
Daarom moet je ook niet vergelijken, want de ouderen leren omdat ze een innerlijke drive hebben om het goed te doen (want er staat te veel tegenover, dat zie ik wel zo) en daarbij, degene die jonger zijn, die zitten midden in het leerproces, dus die leren in 1 stuk door. Die hebben niet eerst gewerkt, of een andere studie gedaan. Die zijn veel 'frisser' zeg maar.
Ga naar die link, en lees wat zij bedoelen met 'leren studeren'
Ik ben 36 jaar en ga in september weer naar school. Deeltijd, want ondertussen moeder van drie kids. Maar op deze leeftijd weet je ten eerste wat je wilt én (misschien wel belangrijker) je motivatie is veel groter. Het studeren kost enorm veel geld wat ten koste gaat van je gezin. Alleen al van het studiegeld kunnen wij heerlijk op zomervakantie naar frankrijk gaan. Ook de tijd die je aan je studie kwijt bent gaat ten koste van je gezin, dus je doet er alles aan om die tentamens te gaan halen.
Daarom moet je ook niet vergelijken, want de ouderen leren omdat ze een innerlijke drive hebben om het goed te doen (want er staat te veel tegenover, dat zie ik wel zo) en daarbij, degene die jonger zijn, die zitten midden in het leerproces, dus die leren in 1 stuk door. Die hebben niet eerst gewerkt, of een andere studie gedaan. Die zijn veel 'frisser' zeg maar.
Ga naar die link, en lees wat zij bedoelen met 'leren studeren'
dinsdag 15 januari 2008 om 11:19
Hey Marels, heb je een andere naam? Want ik herkende iets van je vanuit t studiepraatjestopic. Had even gevraagd hoe t nu met je gaat, omdat we natuurlijk een beetje in hetzelfde schuitje zitten. Ik heb vandaag weer twee toetsen, wordt weer lastig. Krijgen jullie ook maar twee vragen over een onderwerp?
Digitalis: ik moest vanmorgen nog aan je denken, tijdens het leren zag ik medicatie die ook zo heet hihi. Misschien moet ik je maar als ezelsbruggetje benoemen bij deze :-)
Digitalis: ik moest vanmorgen nog aan je denken, tijdens het leren zag ik medicatie die ook zo heet hihi. Misschien moet ik je maar als ezelsbruggetje benoemen bij deze :-)
dinsdag 15 januari 2008 om 12:50
Herkenning herkenning! (zie ook topic 'wie heeft er ook zo lang over zijn studie gedaan?' dat ik een weekje terug opende)
Faalangst, onzekerheid... Ik ben 3 jaar (zie ander topic) min of meer uit de running geweest: psychisch nogal vastgelopen, inclusief plotselinge gigantische onzekerheid en opkomende faalangst. Voor die tijd had ik wel faalangst, maar daar in mijn studie eigenlijk geen last van. Toen ik 3 jaar later weer serieus bezig ging, bleek een van de eerste vakken die ik volgde (mind you ik was onderwijl 25) ondertussen te zijn gedegrageerd van derde- naar eerstejaarsvak... Daar zit je dan.
Nu ben ik negendejaars (doe wel twee studies,dan klinkt het toch weer net wat minder rampzalig;-) En aan uitstellen doe ik, als ik niet uitkijk, nu nog steeds (vandaag bijvoorbeeld, foei! want een deadline in zicht... en dan vertraag ik pas echt)
Tips? Wat faalangst betreft bood de psych bij mij niet echt veel soelaas. 'Gewoon aan de slag gaan en dan elke keer maar zien waar het schip strand' is het enige wat ik nu kan bedenken, maar of je daar nu zoveel aan hebt?
Ik ga maar weer eens aan de slag...(en kijken waar dat schip enz). Ondertussen denk ik er nog eens over na of ik nog betere tips kan verzinnen.
Faalangst, onzekerheid... Ik ben 3 jaar (zie ander topic) min of meer uit de running geweest: psychisch nogal vastgelopen, inclusief plotselinge gigantische onzekerheid en opkomende faalangst. Voor die tijd had ik wel faalangst, maar daar in mijn studie eigenlijk geen last van. Toen ik 3 jaar later weer serieus bezig ging, bleek een van de eerste vakken die ik volgde (mind you ik was onderwijl 25) ondertussen te zijn gedegrageerd van derde- naar eerstejaarsvak... Daar zit je dan.
Nu ben ik negendejaars (doe wel twee studies,dan klinkt het toch weer net wat minder rampzalig;-) En aan uitstellen doe ik, als ik niet uitkijk, nu nog steeds (vandaag bijvoorbeeld, foei! want een deadline in zicht... en dan vertraag ik pas echt)
Tips? Wat faalangst betreft bood de psych bij mij niet echt veel soelaas. 'Gewoon aan de slag gaan en dan elke keer maar zien waar het schip strand' is het enige wat ik nu kan bedenken, maar of je daar nu zoveel aan hebt?
Ik ga maar weer eens aan de slag...(en kijken waar dat schip enz). Ondertussen denk ik er nog eens over na of ik nog betere tips kan verzinnen.
dinsdag 15 januari 2008 om 13:10
:
[..]
Hoe dat komt weet ik niet precies, ik weet wel dat ik bij iedere nabespreking denk: "ooooh, bedoelen ze het zo? Dan had ik het wel geweten". Op de één of andere manier snap ik de vraagstelling nooit zo goed, ga ik altijd erg twijfelen ("bedoelen ze het nou zo of willen ze me de andere kant op hebben?") en vind ik de vraagstelling bij tentamens per definitie altijd onduidelijk. En aangezien ik daar vrijwel altijd alleen in sta, denk ik toch dat het aan mij ligt.
[..]
Dat herken ik ook van mijzelf, wat jij hierboven beschrijft. Ik herken niet wat een ander van mij terug wil krijgen aan informatie. Wanneer ik dan een vraag zo breed mogelijk beantwoord, dan hoop ik daardoor de respons te peilen en te zien welke kant het heen moet.
Maar bij alles wat niet mondeling of 'paperig' is, werkt dat natuurlijk niet zo. Wat ik daarom deed bij het voorbereiden op tentamens, was zelf vragen verzinnen over de stof en die vragen op verschillende manier stellen. Op die manier herkende ik dan de vragen bij de tentamens eerder, begreep ik beter op welke informatie (welk antwoord) er gedoeld werd.
dinsdag 15 januari 2008 om 16:20
Hihi, studeer je voor arts? Digoxine is nogal wat ;)
Voor degene die 9 jaar doet over haar studie: oh wat ben ik bang dat het ook zover komt hier. Maar dit semester neem ik me braaf voor alle lessen te volgen en meteen beginnen te schrijven voor scripties. Helaas is er ook een vak waarin de studenten zelf les moeten gaan geven, ik word al redelijk panisch van het idee. En dan ben ik niet echt een schijterd op andere vlakken hoor. Da's nog wel het vreemde. En ik kan ook heel erg goed studeren, ik lees iets een paar keer et voila, het zit in m'n kop. Maar dan toch die faalangst als ik moet presteren. Ik heb geen zin om half verdoofd onder kalmeringsmiddelen iets te doen en wil met alle macht net zo lang oefenen totdat ik het 'gewoon' doe. Ik heb ooit een baantje gehad als administratief medewerkster, nou, ik durfde de telefoon niet eens op te nemen...was toen wel 18, dus er is al iets verbeterd. Ook andere bijbaantjes zijn steeds beter gegaan, maar niet altijd zonder angstzweet. Weet je wat ik ook heb? Als ik eenmaal afgestudeerd ben, durf ikdenk ik niet eens op mijn niveau te gaan werken. Terwijl ik aan de andere kant denk: da's nu echt iets voor mij! Heel dubbel, en zo zonde van mijn kwaliteiten. Weet je wat? Ik ga NU pianospelen, om mijn oude hobby op te pikken en hopelijk, als ik eenmaal weer les neem, durf ik zonder zweterige en bibberende handen voor de leraar te spelen.
dinsdag 15 januari 2008 om 17:34
Hi Digitalis,
Ook vanaf deze bank herkenning voor jouw angsten. Ik durf het ook allemaal niet: presentaties, praktijkdagen, op mijn niveau werken etc. Werk nu alweer een jaar of zes bij hetzelfde bedrijf, heb er eigenlijk niets meer te leren. Het werk is onder mijn niveau, dat ziet ook mijn leidinggevende. Die heeft me al eens rechtstreeks gevraagd waarom ik in deze baan blijf 'hangen'. Ik schoot meteen in de stress, dacht dat dit een verkapte vorm was van aangeven dat 'ie niet tevreden over me was. Maar hij zei juist dat mijn prestaties heel erg goed waren, maar dat hij zelf ook merkt dat het me helemaal geen moeite kost om aan alle eisen en targets te voldoen, en hij zich niet kon voorstellen dat ik op die manier nog veel uitdaging had in m'n werk. Nou ja, dat klopt ook wel. Maar ik vind het eng om op een 'hoger' niveau te opereren.
Qua verstand, dus echt het pure IQ-gedeelte, luk het me allemaal prima, maar ik zit mezelf te veel in de weg. Ben bang dat ik 'stom' overkom door m'n houding, intonatie, niet goed kunnen inspelen als er iets onverwachts gebeurt, wat dan ook. Als ik met alleen 'm'n hoofd' (hersens) leef, gaat het prima, daarom flans ik op papier echt alles prima in elkaar. Maar bij een presentatie ofzo moet ik niet alleen mijn kennis, maar ook mijzelf als persoon verkopen... en dat vind ik eng.
Als ik er écht niet onderuitkom, dan ga ik meestal strak in het pak naar zulke gelegenheden. Omdat ik me dan totaal niet kundig voel, maar er wél zo uitzie. En omdat mensen dan daarop reageren, voel ik me een heel klein beetje minder zenuwachtig. Maar 't blijft eng.
Ook vanaf deze bank herkenning voor jouw angsten. Ik durf het ook allemaal niet: presentaties, praktijkdagen, op mijn niveau werken etc. Werk nu alweer een jaar of zes bij hetzelfde bedrijf, heb er eigenlijk niets meer te leren. Het werk is onder mijn niveau, dat ziet ook mijn leidinggevende. Die heeft me al eens rechtstreeks gevraagd waarom ik in deze baan blijf 'hangen'. Ik schoot meteen in de stress, dacht dat dit een verkapte vorm was van aangeven dat 'ie niet tevreden over me was. Maar hij zei juist dat mijn prestaties heel erg goed waren, maar dat hij zelf ook merkt dat het me helemaal geen moeite kost om aan alle eisen en targets te voldoen, en hij zich niet kon voorstellen dat ik op die manier nog veel uitdaging had in m'n werk. Nou ja, dat klopt ook wel. Maar ik vind het eng om op een 'hoger' niveau te opereren.
Qua verstand, dus echt het pure IQ-gedeelte, luk het me allemaal prima, maar ik zit mezelf te veel in de weg. Ben bang dat ik 'stom' overkom door m'n houding, intonatie, niet goed kunnen inspelen als er iets onverwachts gebeurt, wat dan ook. Als ik met alleen 'm'n hoofd' (hersens) leef, gaat het prima, daarom flans ik op papier echt alles prima in elkaar. Maar bij een presentatie ofzo moet ik niet alleen mijn kennis, maar ook mijzelf als persoon verkopen... en dat vind ik eng.
Als ik er écht niet onderuitkom, dan ga ik meestal strak in het pak naar zulke gelegenheden. Omdat ik me dan totaal niet kundig voel, maar er wél zo uitzie. En omdat mensen dan daarop reageren, voel ik me een heel klein beetje minder zenuwachtig. Maar 't blijft eng.
dinsdag 15 januari 2008 om 17:38
Of misschien eens een andere psycholoog of andere training (via psycholoog of iets dergelijks) proberen? Weten waar het probleem aan ligt, is iets heel anders dan het probleem ook daadwerkelijk aanpakken! Het kan een begin zijn (bewustworden, zelfreflectie), maar kan ook juist remmend werken. Misschien een minder (psycho-)analytisch ingestelde psycholoog, maar een pragmatischer aanpak proberen?
Peas on earth!
dinsdag 15 januari 2008 om 18:14
~[quote]:
[...]
Hihi, studeer je voor arts? Digoxine is nogal wat ;)
Verloskunde doe ik... Maar momenteel dus niet heel gemotiveerd. Het is moeilijk als je al ouder bent en weinig discipline en uitstelgedrag hebt. Zucht... Ik heb er trouwens wel hulp voor ingeroepen, voor mijn studieprobleem en het is wel fijn. Alleen al om eens te spuien over hoe vervelend het allemaal is, zelfs als er geen oplossing komt. Ik probeer nu een lijn te vinden in de rest van mijn leven, want mijn uitstelgedrag strekt zich uit over alles. Te laat komen, dingen te laat versturen, ik kan nooit eens iets gewoon direct doen, ik moet eerst maanden tegen iets aanhikken en ben dan zo opgelucht als het klaar is, dat ik me rot voel dat ik niet eerder heb doorgepakt...
Maar misschien kun je een boek lezen over faalangst om er zelf al wat mee te doen of iets alternatiefs a la Reiki ofzo. Ik weet niet of dat helpt, maar wie weet geloof je er in.
[...]
Hihi, studeer je voor arts? Digoxine is nogal wat ;)
Verloskunde doe ik... Maar momenteel dus niet heel gemotiveerd. Het is moeilijk als je al ouder bent en weinig discipline en uitstelgedrag hebt. Zucht... Ik heb er trouwens wel hulp voor ingeroepen, voor mijn studieprobleem en het is wel fijn. Alleen al om eens te spuien over hoe vervelend het allemaal is, zelfs als er geen oplossing komt. Ik probeer nu een lijn te vinden in de rest van mijn leven, want mijn uitstelgedrag strekt zich uit over alles. Te laat komen, dingen te laat versturen, ik kan nooit eens iets gewoon direct doen, ik moet eerst maanden tegen iets aanhikken en ben dan zo opgelucht als het klaar is, dat ik me rot voel dat ik niet eerder heb doorgepakt...
Maar misschien kun je een boek lezen over faalangst om er zelf al wat mee te doen of iets alternatiefs a la Reiki ofzo. Ik weet niet of dat helpt, maar wie weet geloof je er in.
dinsdag 15 januari 2008 om 22:30
Ik weet niet echt wat Reiki is, maar ik ben niet zo heel zweverig...
Het is zo stom, ik weet dat ik intelligent genoeg ben voor de studie, of bijvoorbeeld erg muzikaal (mbt de muzieklessen die ik gestaakt heb), maar ik klap een soort van dicht. Vreemd genoeg heb ik dat niet tijdens examens, mondeling, schriftelijk, het maakt me niet uit. Ik sta er, vol zelfvertrouwen, terwijl mijn medestudenten klamme handjes krijgen en het angstzweet hen uitbreekt. Gelukkig doe ik een kleinschalige studie, maar wel eentje waarbij inzet enorm is vereist en wetenschappelijk denken een must is. Het is nogal prestigieus, en een van de meest basale dingen, namelijk denken, wordt gestuurd dmv technieken en moet van heel hoog niveau zijn. En dat kan ik ook, maar dan wel in mijn eigen hoofd of in officieuze gesprekken.
Ik zou nooit durven werken op academisch niveau ben ik bang, ik voel me incompetent. In mijn hoofd verzin ik briljante ideeen, maar als het eenmaal zover is...voel ik me hopeloos dom. Enige stok achter de deur is de enorme schuld die ik zou moeten ophoesten als ik zou stoppen met mijn studie, en het feit dat ik mezelf dan een ubermislukking zou vinden. Overigens doe ik er nog niet zoooo lang over, maar ik ben wel al 'oud' vergeleken bij de andere studenten. Ik heb daarvoor in andere landen gewoond en gewerkt en gereisd, maar ja, ook twee studies voortijdig afgehaakt omdat ik het niet zag zitten. Ik ben geen doorzetter, vind ik. Op sommige vlakken absoluut, maar ik vind dit gewoon...eng.
Iemand raadde me een life coach aan, beetje Amerikaans, maar misschien het proberen waard. Kost wel weer veel geld en de meesten zijn zeer druk (heb al geinformeerd).
Ook ng zoiets: ik ken mensen die na een maandje taalles te hebben gevolgd, gewoon durven te spreken in het openbaar. Ik durf het pas te spreken als ik zeker weet dat ik beter ben dan 'average'. En mijn Engels (en ook in iets mindere mate Frans) is perfect, dus dan vind ik het ook echt leuk om te spreken in het Engels. Mijn Spaans is ernstig verwaterd, ik durf nog weleens wat te zeggen maar als ik een native speaker tegenkom...Engels!
Zucht, ik ben echt tegenstrijdig, want de wereld over in mijn uppie met rugzak en bungeejumpen/parachutespringen doe ik zo...
Het is zo stom, ik weet dat ik intelligent genoeg ben voor de studie, of bijvoorbeeld erg muzikaal (mbt de muzieklessen die ik gestaakt heb), maar ik klap een soort van dicht. Vreemd genoeg heb ik dat niet tijdens examens, mondeling, schriftelijk, het maakt me niet uit. Ik sta er, vol zelfvertrouwen, terwijl mijn medestudenten klamme handjes krijgen en het angstzweet hen uitbreekt. Gelukkig doe ik een kleinschalige studie, maar wel eentje waarbij inzet enorm is vereist en wetenschappelijk denken een must is. Het is nogal prestigieus, en een van de meest basale dingen, namelijk denken, wordt gestuurd dmv technieken en moet van heel hoog niveau zijn. En dat kan ik ook, maar dan wel in mijn eigen hoofd of in officieuze gesprekken.
Ik zou nooit durven werken op academisch niveau ben ik bang, ik voel me incompetent. In mijn hoofd verzin ik briljante ideeen, maar als het eenmaal zover is...voel ik me hopeloos dom. Enige stok achter de deur is de enorme schuld die ik zou moeten ophoesten als ik zou stoppen met mijn studie, en het feit dat ik mezelf dan een ubermislukking zou vinden. Overigens doe ik er nog niet zoooo lang over, maar ik ben wel al 'oud' vergeleken bij de andere studenten. Ik heb daarvoor in andere landen gewoond en gewerkt en gereisd, maar ja, ook twee studies voortijdig afgehaakt omdat ik het niet zag zitten. Ik ben geen doorzetter, vind ik. Op sommige vlakken absoluut, maar ik vind dit gewoon...eng.
Iemand raadde me een life coach aan, beetje Amerikaans, maar misschien het proberen waard. Kost wel weer veel geld en de meesten zijn zeer druk (heb al geinformeerd).
Ook ng zoiets: ik ken mensen die na een maandje taalles te hebben gevolgd, gewoon durven te spreken in het openbaar. Ik durf het pas te spreken als ik zeker weet dat ik beter ben dan 'average'. En mijn Engels (en ook in iets mindere mate Frans) is perfect, dus dan vind ik het ook echt leuk om te spreken in het Engels. Mijn Spaans is ernstig verwaterd, ik durf nog weleens wat te zeggen maar als ik een native speaker tegenkom...Engels!
Zucht, ik ben echt tegenstrijdig, want de wereld over in mijn uppie met rugzak en bungeejumpen/parachutespringen doe ik zo...
dinsdag 15 januari 2008 om 22:37
Digitalis, dat is niet tegenstrijdig. Jij opereert prima in je eentje. Je leeft in je hoofd. En dat heeft niets met zweverig te maken, maar wél met gevoelens, mensen, onzekerheden toe durven laten. Je legt de lat zo hoog, voor jezelf én vor anderen. Je deelt in in "gelukt" en "mislukt", daar hebben we het weleens over gehad. Maar jij bent niet "mislukt", ook niet als je zou stoppen met je studie. Durf méns te zijn, durf te léven. Onkwetsbaar ben je pas als je ook kwetsbaar durft te zijn.
