Kinderen
alle pijlers
Wanneer komt het moedergevoel nu echt?
donderdag 17 januari 2008 om 21:32
23 januari wordt mijn zoontje 3 maanden. Ik voel me nog steeds geen mama. Ik ben NJB met een zoontje. (misschien voelen alle mama's dat wel hoor, maar mijn verwachtingen waren anders) Ik had na de bevalling(lees: helse bevalling) maar 1 gedachte: eindelijk, het is voorbij. Vervolgens een rot kraamperiode gehad door een baarmoederontsteking(jaja, het komt nog voor) Die eerste paar weken vond ik het vaak niet echt leuk, wat ik ook best wel eens heb uitgesproken naar kind toe en naar vriend toe. Baby sliep de eerste paar weken heel erg moeilijk, dus we hebben heel wat afgetobt.
Inmiddels gaat het stukken beter. En vind ik hem hardstikke lief, en voel ik me heel soms echt wel verliefd op hem. Maar ik had het zo veel meer overweldigender verwacht. Ik laat hem met gemak achter bij oma, 'vergeet' soms dat er een baby in zn bedje ligt te slapen(tv kijken, en dan denk ik ineens na lange tijd, ohja, er ligt een baby boven, ik moet eens even gaan kijken) en heb zelfs een baan geaccepteerd terwijl ik eigenlijk van plan was het eerste jaar thuis te blijven.
Graag hoor ik ervaringen van andere moeders. Hoe hebben jullie het moederschap ervaren die eerste paar maanden? Is moedergevoel iets dat er meteen is? Groeit het? Vermenigvuldigt het zich met de maanden/jaren?
Groet, NJB (anonimiteit is met dit persoonlijke herkenbare verhaal ver te zoeken, maar ach)
Inmiddels gaat het stukken beter. En vind ik hem hardstikke lief, en voel ik me heel soms echt wel verliefd op hem. Maar ik had het zo veel meer overweldigender verwacht. Ik laat hem met gemak achter bij oma, 'vergeet' soms dat er een baby in zn bedje ligt te slapen(tv kijken, en dan denk ik ineens na lange tijd, ohja, er ligt een baby boven, ik moet eens even gaan kijken) en heb zelfs een baan geaccepteerd terwijl ik eigenlijk van plan was het eerste jaar thuis te blijven.
Graag hoor ik ervaringen van andere moeders. Hoe hebben jullie het moederschap ervaren die eerste paar maanden? Is moedergevoel iets dat er meteen is? Groeit het? Vermenigvuldigt het zich met de maanden/jaren?
Groet, NJB (anonimiteit is met dit persoonlijke herkenbare verhaal ver te zoeken, maar ach)
vrijdag 18 januari 2008 om 13:22
Ik was vantevoren heel bang dat ik geen moedergevoel zou hebben, maar het werd tegelijk met mijn zoontje geboren. Bij zijn allereerste huiltje voelde ik me echt zijn moeder, ik zou er wel eventjes voor zorgen dat hij gelukkig en tevreden zou worden en het eerste dat ik tegen hem zei was: kom maar, kom maar bij mama.
Maar die eerste paar maanden vond ik toch wel heel moeilijk hoor, ondanks alle liefde en moedergevoelens. Je moet erg wennen aan je veranderde leventje, aan je vrijheid die toch grotendeels weg is, slaapgebrek, een kind zonder gebruiksaanwijzing dat dan weer huilt om een vieze luier, dan weer om honger, dan weer om eenzaamheid en dat herken je allemaal niet in het begin. En ik heb mijn kind ook toen hij 3 weken was, al een paar uurtjes bij mijn moeder gebracht, om even naar mijn werk te gaan (en daarna stiekem een rondje winkelcentrum, heerlijk relaxed in mijn eentje).
Maar na een paar maanden waren we allemaal weer een beetje gewend aan de situatie en vanaf toen vond ik het ook steeds leuker worden. En dat wordt het nog steeds en ik heb steeds vaker dat overweldigende gevoel van verliefdheid als ik zie hoe mijn kleine kereltje steeds nieuwe dingen leert, hoe hij stralend op me af komt kruipen, dat hij zelf grapjes maakt en daar heel hard om moet lachen.
NJB, misschien is het juist wel heel goed voor jou dat je straks lekker aan het werk kan gaan. Dan heb je naast je leven als moeder van je kind, ook een eigen leven, met andere bezigheden. En het maakt de tijd die je dan wel met je kind kunt doorbrengen ineens 2x zo kostbaar. Ik denk dat je daar dan dubbelop van geniet, omdat het niet altijd zo is. Dus niet schuldig voelen hoor!
Maar die eerste paar maanden vond ik toch wel heel moeilijk hoor, ondanks alle liefde en moedergevoelens. Je moet erg wennen aan je veranderde leventje, aan je vrijheid die toch grotendeels weg is, slaapgebrek, een kind zonder gebruiksaanwijzing dat dan weer huilt om een vieze luier, dan weer om honger, dan weer om eenzaamheid en dat herken je allemaal niet in het begin. En ik heb mijn kind ook toen hij 3 weken was, al een paar uurtjes bij mijn moeder gebracht, om even naar mijn werk te gaan (en daarna stiekem een rondje winkelcentrum, heerlijk relaxed in mijn eentje).
Maar na een paar maanden waren we allemaal weer een beetje gewend aan de situatie en vanaf toen vond ik het ook steeds leuker worden. En dat wordt het nog steeds en ik heb steeds vaker dat overweldigende gevoel van verliefdheid als ik zie hoe mijn kleine kereltje steeds nieuwe dingen leert, hoe hij stralend op me af komt kruipen, dat hij zelf grapjes maakt en daar heel hard om moet lachen.
NJB, misschien is het juist wel heel goed voor jou dat je straks lekker aan het werk kan gaan. Dan heb je naast je leven als moeder van je kind, ook een eigen leven, met andere bezigheden. En het maakt de tijd die je dan wel met je kind kunt doorbrengen ineens 2x zo kostbaar. Ik denk dat je daar dan dubbelop van geniet, omdat het niet altijd zo is. Dus niet schuldig voelen hoor!
..
vrijdag 18 januari 2008 om 13:59
Dankjwel voor jullie reacties. Sommige kritisch, andere steken me een hart onder de riem. Dankjewel (zeker jouw posting Irene, deed me zelfs doen huilen)
Laat ik voorop stellen dat ik mijn gevoelens vwb bevalling, kraamtijd ed heel goed kan scheiden van het gevoel voor mijn zoontje. Ik neem hem niks kwalijk, ook mezelf niet. Wel baal ik, vooral van die vervelende kraamtijd, maar het is niet anders. Zeer vermoeid ben ik niet, want zoontje heeft al die tijd snachts vrij goed geslapen en slaapt nu al heel wat weken door. Wel ben ik flink radeloos geweest door het huilen van hem(vooral overdag)
Ik was verbaasd dat ik die kleine hummel zo weinig kende die eerste paar weken, zo slecht aanvoelde wat hij nodig had en we hem vaak ook niet stil konden krijgen. Ik had niet het gevoel dat ik ertoe deed om er te zijn, behalve door de borstvoeding. Dat is uiteindelijk ook wel een beetje een helpende hand geweest in het moedergevoel beter te ontwikkelen. Ik moest met mijn zieke koortsige lijf dat wurmpje tegen mijn borst voeden, iedere drie uur. Als ik dat niet had gehoeven, was hoogstwaarschijnlijk mijn keus geweest om de baby uit handen te geven en 2 weken doodziek in bed te liggen, zonder bezoek en de gordijnen dicht. Mijn vriend zegt dat ik dit toch heus niet had gedaan omdat ik toch echt met bijna 40 graden koorts de geboortekaartjes moest en zou vouwen. En vol trots mijn kind aan bezoek moest laten zien, terwijl ik doodziek was. Maar een band voelde ik toen nog niet heel sterk. Ik had niet zoiets van 'dat is MIJN kind'. Het voelde nog niet vertrouwd. Inmiddels voel ik me heus wel meer moeder dan toen, neem mijn verantwoordelijkheid en zorg goed voor hem. En realiseer ik me dat ik deze tijd bewust moet meemaken want het gaat zo snel. Maar de band moet nog steeds wel meer groeien. Nu ik hem(en hij ons) beter kent, groeit het, zo lijkt het wel, met de dag. Oo doordat we nu steeds beter contact met hem kunnen maken, door lachen, door brabbelen.
Ik droom vaak dat ik hem laat vallen, ben ook nog steeds erg bang voor wiegedood. In mijn hoofd dus misschien wel bezig dat ik onbewust de verantwoordelijkheid zwaar vind, terwijl ik dat niet zo ervaar als je het me op de man af vraagt. Ik wil hem voor geen goud meer missen, word misselijk als ik denk dat er iets met hem zou gebeuren. Maar toch is dat onzichtbare lijntje tussen ons voor mij soms nog te onzichtbaar. Ik heb al die tijd erop vertrouwd dat het wel goed zou komen, en dat geloof ik nog steeds. Maar ik had wel andere verwachtingen van mezelf en mijn verwachte moedergevoel. Ik ervaar het ook absoluut niet als negatief. Ik ben blij met ons kind en onze situatie. Maar ik had het alleen anders verwacht.
Groet, NJB
Laat ik voorop stellen dat ik mijn gevoelens vwb bevalling, kraamtijd ed heel goed kan scheiden van het gevoel voor mijn zoontje. Ik neem hem niks kwalijk, ook mezelf niet. Wel baal ik, vooral van die vervelende kraamtijd, maar het is niet anders. Zeer vermoeid ben ik niet, want zoontje heeft al die tijd snachts vrij goed geslapen en slaapt nu al heel wat weken door. Wel ben ik flink radeloos geweest door het huilen van hem(vooral overdag)
Ik was verbaasd dat ik die kleine hummel zo weinig kende die eerste paar weken, zo slecht aanvoelde wat hij nodig had en we hem vaak ook niet stil konden krijgen. Ik had niet het gevoel dat ik ertoe deed om er te zijn, behalve door de borstvoeding. Dat is uiteindelijk ook wel een beetje een helpende hand geweest in het moedergevoel beter te ontwikkelen. Ik moest met mijn zieke koortsige lijf dat wurmpje tegen mijn borst voeden, iedere drie uur. Als ik dat niet had gehoeven, was hoogstwaarschijnlijk mijn keus geweest om de baby uit handen te geven en 2 weken doodziek in bed te liggen, zonder bezoek en de gordijnen dicht. Mijn vriend zegt dat ik dit toch heus niet had gedaan omdat ik toch echt met bijna 40 graden koorts de geboortekaartjes moest en zou vouwen. En vol trots mijn kind aan bezoek moest laten zien, terwijl ik doodziek was. Maar een band voelde ik toen nog niet heel sterk. Ik had niet zoiets van 'dat is MIJN kind'. Het voelde nog niet vertrouwd. Inmiddels voel ik me heus wel meer moeder dan toen, neem mijn verantwoordelijkheid en zorg goed voor hem. En realiseer ik me dat ik deze tijd bewust moet meemaken want het gaat zo snel. Maar de band moet nog steeds wel meer groeien. Nu ik hem(en hij ons) beter kent, groeit het, zo lijkt het wel, met de dag. Oo doordat we nu steeds beter contact met hem kunnen maken, door lachen, door brabbelen.
Ik droom vaak dat ik hem laat vallen, ben ook nog steeds erg bang voor wiegedood. In mijn hoofd dus misschien wel bezig dat ik onbewust de verantwoordelijkheid zwaar vind, terwijl ik dat niet zo ervaar als je het me op de man af vraagt. Ik wil hem voor geen goud meer missen, word misselijk als ik denk dat er iets met hem zou gebeuren. Maar toch is dat onzichtbare lijntje tussen ons voor mij soms nog te onzichtbaar. Ik heb al die tijd erop vertrouwd dat het wel goed zou komen, en dat geloof ik nog steeds. Maar ik had wel andere verwachtingen van mezelf en mijn verwachte moedergevoel. Ik ervaar het ook absoluut niet als negatief. Ik ben blij met ons kind en onze situatie. Maar ik had het alleen anders verwacht.
Groet, NJB
vrijdag 18 januari 2008 om 14:01
Dat kan, maar volgens mij is er ook verschil tussen het hebben van moedergevoelens (wat iemand die geen moeder is ook kan hebben) en het gevoel hebben dat je echt moeder bent.
Ik had zeker moedergevoelens, gelijk vanaf de geboorte. Maar het gevoel dat ik echt moeder ben, heeft even op zich laten wachten.
vrijdag 18 januari 2008 om 14:28
Tja moedergevoel, wat is dat? Ik ben zelf best nuchter en had net na de bevalling als allereerste gedachte: de pijn is weg! En pas als tweede gedachte: dat is onze zoon, daar zijn wij verantwoordelijk voor en voor de rest van ons leven zijn wij met elkaar verbonden. Het is net als met andere mensen, zoals je vriend/man, vriendinnen: de liefde groeit. Ik hield op zich wel gelijk van hem, maar als ik kijk hoe ontzettend veel ik nu van hem hou! Dus er zit zeker een groei in.
Ik denk zeker dat als je een slechte start hebt gehad, die groei wat langzamer gaat. Maar uh, ik hou ontzettend veel van mijn zoon, maar met liefde laat ik hem achter, als ik ga werken hoor. Haha, dan ben je heus niet een ontaarde moeder of zo! En je hoeft toch ook niet elke keer te gaan kijken als je kind slaapt. Als je hem niet kunt horen, dan doe je de babyfoon aan, dan hoor je vanzelf als er wat is. En af en toe spieken voor je gemoedsrust kan natuurlijk geen kwaad.
Ik denk zeker dat als je een slechte start hebt gehad, die groei wat langzamer gaat. Maar uh, ik hou ontzettend veel van mijn zoon, maar met liefde laat ik hem achter, als ik ga werken hoor. Haha, dan ben je heus niet een ontaarde moeder of zo! En je hoeft toch ook niet elke keer te gaan kijken als je kind slaapt. Als je hem niet kunt horen, dan doe je de babyfoon aan, dan hoor je vanzelf als er wat is. En af en toe spieken voor je gemoedsrust kan natuurlijk geen kwaad.
vrijdag 18 januari 2008 om 14:35
Ik vind dit heel erg logisch hoor....niemand kent haar kind direct na de geboorte. Iedereen moet de baby leren kennen, zijn/haar gebruiksaanwijzing ontdekken. Dat dat bij de ene persoon wat langer duurt (zoals dus bij jou) dan bij de andere; dat lijkt me óók normaal. Ik heb zelfs nu (zoon 1,5 jaar) nog wel dingen waarbij ik me als het ware mijn haren uit mijn hoofd trek, omdat ik niet weet hoe er mee om te gaan. En geloof me; dat zal ook altijd zo blijven
Zolang jij oprecht kunt zeggen dat je van je kind houdt (en dat doe je), bezit jij toch die moederliefde? 
vrijdag 18 januari 2008 om 14:35
njb, ik lees net je laatste reactie. Ik denk dat het van vrouwen een beetje verwacht wordt dat ze alles uit een soort van instinct weten. Van mannen verwacht niemand dat. Nu zullen er vast moederkloeken zijn die alles uit zichzelf gelijk goed aanvoelen, maar de meeste van ons moeten hun kind gewoon leren kennen om te weten wat er loos is. Maar dat idee, dat je alles gelijk goed moet aanvoelen, zorgt natuurlijk ook voor een druk. Net zoals het idee dat je gelijk op een roze wolk moet zitten, etc.
Als je basisgevoel goed is, dus je bent blij met je kind en met de situatie. Dan komt het allemaal vanzelf...die liefde groeit wel.
Als je basisgevoel niet goed is, dan heb je misschien last van een post partum depressie en dan zou je eens kunnen praten met de huisarts, om te zien of je hormoonhuishouding nog niet helemaal op orde is.
Als je basisgevoel goed is, dus je bent blij met je kind en met de situatie. Dan komt het allemaal vanzelf...die liefde groeit wel.
Als je basisgevoel niet goed is, dan heb je misschien last van een post partum depressie en dan zou je eens kunnen praten met de huisarts, om te zien of je hormoonhuishouding nog niet helemaal op orde is.
vrijdag 18 januari 2008 om 15:45
qwertu; ha, herkenning!! Ik heb een groot voordeel haha; ik vind mijn kind (en velen met mij) een geweldig mooie baby. Daat heb ik geen bewuste invloed op gehad(dus de eer gaat aan mij voorbij) maar het helpt ontzettend mee om hem leuk te vinden en bij tijd en wijle verliefd op te zijn. Maar ik snap best dat het moeilijk is om je baby niet zo mooi te vinden(wat veel baby's eigenlijk zijn, vind ik nu ik er over na denk eigenlijk ook)zeker als je weinig in hem herkent. Ik herkende mezelf wel in mijn zoontje maarprecies wat jij schrijft; is dat MIJN zoon? Dat gevoel blijft unreal. Maar hij is toch uit mijn buik gekomen, dus het is echt waar. Ik gebruik ook juist de term mama, niet zozeer voor hem, maar voor mezelf, kan ik eraan wennen
Groetjes, NJB
Groetjes, NJB
vrijdag 18 januari 2008 om 15:48
Hier een vergelijkbare ervaring als Qwertu, alleen was dit al twee jaar geleden.
Hier was het ziekenhuis ook regelmatig vaste prik, en ik denk dat door de situatie die we toen hadden, de binding zeker anders is gegaan.
In de afgelopen twee jaar zijn we regelmatig naar het ziekenhuis geweest voor controles en opnames. Nooit een probleem. Tot zoon zich een half jaar geleden een keer een gat in z´n hoofd gevallen was... ik heb bijna zitten huilen in de bus van werk naar huis, en voelde me zo vervelend toen zoon gehecht moest worden, dat ik toen wel wist dat het wel goed zat met het moedergevoel.
Inmiddels ook bevallen van een gezonde nr. 2. De situatie is nu totaal anders dan bij de oudste, maar het voelt nu al wel veel vertrouwder. Maar ik voel voor nr. 2 nog niet zoveel als voor nr. 1. Maar dat komt vanzelf, daar vertrouw ik wel op.
Geef het tijd. Over een poos (-je, kan kort, kan lang zijn) kom je tot de conclusie dat jullie hartstikke met elkaar verbonden zijn, en dan weet je dat dat moedergevoel er wel is. Vlak het effect van je kraamtijd niet uit, het was een vervelende periode, en hoewel je wéét dat je het je zoon niet kwalijk kunt nemen (niemand niet), is het wennen aan elkaar wel verstoord (geweest).
Hier was het ziekenhuis ook regelmatig vaste prik, en ik denk dat door de situatie die we toen hadden, de binding zeker anders is gegaan.
In de afgelopen twee jaar zijn we regelmatig naar het ziekenhuis geweest voor controles en opnames. Nooit een probleem. Tot zoon zich een half jaar geleden een keer een gat in z´n hoofd gevallen was... ik heb bijna zitten huilen in de bus van werk naar huis, en voelde me zo vervelend toen zoon gehecht moest worden, dat ik toen wel wist dat het wel goed zat met het moedergevoel.
Inmiddels ook bevallen van een gezonde nr. 2. De situatie is nu totaal anders dan bij de oudste, maar het voelt nu al wel veel vertrouwder. Maar ik voel voor nr. 2 nog niet zoveel als voor nr. 1. Maar dat komt vanzelf, daar vertrouw ik wel op.
Geef het tijd. Over een poos (-je, kan kort, kan lang zijn) kom je tot de conclusie dat jullie hartstikke met elkaar verbonden zijn, en dan weet je dat dat moedergevoel er wel is. Vlak het effect van je kraamtijd niet uit, het was een vervelende periode, en hoewel je wéét dat je het je zoon niet kwalijk kunt nemen (niemand niet), is het wennen aan elkaar wel verstoord (geweest).
vrijdag 18 januari 2008 om 17:12
Hoi,
Ik herken het ook wel hoor. En ik had een goede zwangerschap en een bevalling die goed te doen was. Toen ze er eenmaal was, was ik wel enorm trots op haar en ik vond haar geweldig, maar dat moedergevoel? Misschien waren mijn verwachtingen niet goed, maar ik voelde dat ook helemaal niet zo overweldigend. Als er kraambezoek wegging moest ik me soms onhouden om te zeggen: hey jullie vergeten je baby! Dan bedacht ik me net op tijd: oh ja dat is waar ook, het is MIJN baby. Na twee weken zijn vriend en ik al samen uit eten geweest en hebben we dochter bij mijn moeder gebracht. Ja, ik heb de hele avond met de telefoon naast mijn bord gegeten (nah ja hele avond: 3 uurtjes ), maar op zich had ik er toch niet zoveel moeite mee. Soms lees ik hier verhalen over moeders die maanden niet van de zijde van hun kind wijken, die hun kind niet uit logeren kunnen doen, die hele dagen thuis kunnen zitten zonder zich te vervelen. Ik heb dat niet.
Haha en je kind als onhandige accessoire
Dat is inderdaad soms nog steeds zo. Gelukkig wel de mooiste leukste en liefste accessoire .
Ik herken het ook wel hoor. En ik had een goede zwangerschap en een bevalling die goed te doen was. Toen ze er eenmaal was, was ik wel enorm trots op haar en ik vond haar geweldig, maar dat moedergevoel? Misschien waren mijn verwachtingen niet goed, maar ik voelde dat ook helemaal niet zo overweldigend. Als er kraambezoek wegging moest ik me soms onhouden om te zeggen: hey jullie vergeten je baby! Dan bedacht ik me net op tijd: oh ja dat is waar ook, het is MIJN baby. Na twee weken zijn vriend en ik al samen uit eten geweest en hebben we dochter bij mijn moeder gebracht. Ja, ik heb de hele avond met de telefoon naast mijn bord gegeten (nah ja hele avond: 3 uurtjes
), maar op zich had ik er toch niet zoveel moeite mee. Soms lees ik hier verhalen over moeders die maanden niet van de zijde van hun kind wijken, die hun kind niet uit logeren kunnen doen, die hele dagen thuis kunnen zitten zonder zich te vervelen. Ik heb dat niet. Haha en je kind als onhandige accessoire
Dat is inderdaad soms nog steeds zo. Gelukkig wel de mooiste leukste en liefste accessoire .
vrijdag 18 januari 2008 om 19:32
Tja, moedergevoel, lastig te zeggen of ik dat nou direct had. Tijdens mijn zwangerschap voelde ik me al heel verbonden met haar, maar tijdens mijn bevalling was ik niet bezig met mijn kind geboren laten worden. Puur met het bevallen zelf, maar ik besefte eigenlijk nauwelijks dat het resultaat een baby zou zijn. De bevalling verliep erg moeizaam, ik mocht haar pas na een half uur vasthouden, een minuut of 10 en na een paar uur nog eens. In mijn ziekenhuisbed kreeg ik een polaroidfoto van haar en daar heb ik vol verwondering naar gekeken, was dat mijn dochter??
De volgende ochtend (ze is om 2 uur 's nachts geboren) konden we weer naar haar toe en toen was het moedergevoel compleet. Mijn kleine meisje, in de couveuse en de volgende dag in een wiegje, maar wel met infuus (glucose) en aan de monitor. En toch kijk ik nu soms nog met verbazing naar haar, ze is nu 21 maanden, maar dan vooral: wat is dit hard gegaan, van klein babietje naar dreumes, bijna peuter zelfs al. Een pittig, vrolijk meisje met een eigen willetje, maar wel: mijn meisje!
De volgende ochtend (ze is om 2 uur 's nachts geboren) konden we weer naar haar toe en toen was het moedergevoel compleet. Mijn kleine meisje, in de couveuse en de volgende dag in een wiegje, maar wel met infuus (glucose) en aan de monitor. En toch kijk ik nu soms nog met verbazing naar haar, ze is nu 21 maanden, maar dan vooral: wat is dit hard gegaan, van klein babietje naar dreumes, bijna peuter zelfs al. Een pittig, vrolijk meisje met een eigen willetje, maar wel: mijn meisje!
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
vrijdag 18 januari 2008 om 20:08
Ik weet niet wat jullie je dan vooraf bij het moedergevoel hebben voorgesteld, dat daardoor je niet aan je eigen verwachtingen voldoet misschien. Maar ik had me er van te voren niet eens iets bij kunnen voorstellen. Het is voor mij nooit zo duidelijk geweest of ik wel kinderen wilde, dus dat ik ze opeens wel wilde was nogal een verrassing voor mezelf, en ik had me er vooraf helemaal geen voorstelling van gemaakt.
Ik wist ook in het begin echt niet wat baby nou wilde als ze huilt en dan voel ik me ook wel eens wanhopig. Maar ja, dat is toch vrij normaal als je net voor het eerst moeder bent.
Ik heb wel vanaf het begin het gevoel gehad, dit is mijn dochter en wat is ze mooi (en nu bij mijn zoon weer) en wat een wonder etc.
Ik heb nu bij zoon, omdat de omstandigheden wat makkelijker zijn dan destijds bij dochter, nog meer het gevoel dat ik het jong wel op kan vreten en ga er het liefst de hele dag boven hangen lachen, zodat ie teruglacht. En soms kan ik hem ook wel schieten omdat ie niet wil slapen en de hele dag maar wil jengelen. Maar ook dat lijkt me vrij normaal.
Maar wel vanaf het begin bij allebei het gevoel dat ik blij met ze ben en dat ik hun moeder ben.
Zo voelt voor mij het moeder gevoel. Ik had mijn verwachtingen niet zo hoog, dus misschien scheelt dat.
Ik wist ook in het begin echt niet wat baby nou wilde als ze huilt en dan voel ik me ook wel eens wanhopig. Maar ja, dat is toch vrij normaal als je net voor het eerst moeder bent.
Ik heb wel vanaf het begin het gevoel gehad, dit is mijn dochter en wat is ze mooi (en nu bij mijn zoon weer) en wat een wonder etc.
Ik heb nu bij zoon, omdat de omstandigheden wat makkelijker zijn dan destijds bij dochter, nog meer het gevoel dat ik het jong wel op kan vreten en ga er het liefst de hele dag boven hangen lachen, zodat ie teruglacht. En soms kan ik hem ook wel schieten omdat ie niet wil slapen en de hele dag maar wil jengelen. Maar ook dat lijkt me vrij normaal.
Maar wel vanaf het begin bij allebei het gevoel dat ik blij met ze ben en dat ik hun moeder ben.
Zo voelt voor mij het moeder gevoel. Ik had mijn verwachtingen niet zo hoog, dus misschien scheelt dat.
vrijdag 18 januari 2008 om 20:21
Ja, ik denk ook dat mijn verwachtingen te hoog waren hoor. Ik had echt gedacht dat ik me helemaal "moeder" zou voelen. En ja, ik vond mijn kind prachtig, maar ik voelde me niet haar moeder. Moeilijk uit te leggen. Werd misschien ook wel veroorzaakt omdat kind behoorlijk huilde en ik echt geen idee had waarom. Ik was soms best wel wanhopig omdat ik het idee had dat ik iets moest doen. Denk (hoop ) dat ik met een eventuele tweede daarin relaxter zou zijn. Nu had ik steeds het idee dat ik terkort schoot als moeder omdat mijn kind zo huilde. NU weet ik dat alles over gaat en het vaak al genoeg is als je je kind troost en het lekker bij je kan zijn.
Dus tja, voor TO ik denk echt dat moedergevoel moet groeien (niet bij iedereen blijkbaar, maar bij mij wel). Echt als ik nu naar mijn kind kijk dan gloei ik vaak van trots (haha niet altijd want ze is bijna 2 en meeeeeeeen die driftbuien ), dan is ze helemaal mijn meisje!
) dat ik met een eventuele tweede daarin relaxter zou zijn. Nu had ik steeds het idee dat ik terkort schoot als moeder omdat mijn kind zo huilde. NU weet ik dat alles over gaat en het vaak al genoeg is als je je kind troost en het lekker bij je kan zijn.Dus tja, voor TO ik denk echt dat moedergevoel moet groeien (niet bij iedereen blijkbaar, maar bij mij wel). Echt als ik nu naar mijn kind kijk dan gloei ik vaak van trots (haha niet altijd want ze is bijna 2 en meeeeeeeen die driftbuien
), dan is ze helemaal mijn meisje!
vrijdag 18 januari 2008 om 20:33
Ik heb een probleemloze zwangerschap gehad (wel depressieve neigingen) en een pittige maar verder redelijk normale bevalling gehad. Ook mijn kraamtijd was normaal. Van het moederschap heb ik me tijdens de zwangerschap weinig illusies gemaakt. Ik was toch al niet heppie en had meer zorgen over het krijgen van een kind dan wat anders.
En toen dochter er eenmaal was, bleek ze een superrelaxed kind wat het eigenlijk prima doet en goed sliep en dronk (jammer genoeg niet aan de borst).
Maar ik voelde me echt no way moeder. Ik heb mezelf heel vaak in de spiegel bekeken met dochter op de arm, om te kijken naar ons als plaatje, hoe wij door de buitenwacht gezien werden: een jonge moeder met baby. Maar ik had het gevoel dat ik het kind van de buren geleend had, want ze voelde niet eigen. Ik vergat haar ook hoor en moest bewust denken dat er nog een babietje was. En ook ik heb me keurig als moeder gedragen, heb gezorgd, geknuffeld, gezongen, getroost, etc. Maar niet omdat het zo voelde vanuit mezelf. Ik deed dit omdat ik voelde dat ik het verplicht was aan mijn kind, om haar een goede veilige basis te geven.
Maar inwendig had ik tegenovergestelde gevoelens.
Dus hoe iemand overkomt of schrijft, zegt lang niet alles. Ik had best die gelukkige mama kunnen zijn voor de buitenwereld.
Ik heb zelf erg actief moeten zorgen voor een band met mijn kind. En die is er inmiddels ook (en ik hou absoluut van haar, ook dat is gegroeid en tegenwoordig heb ik iig. beschermgevoel, wat ik eerst niet had). Maar zoals andere moeders soms overkomen met hun kind, dat moet ik echt uit mijn tenen persen. Niet altijd en steeds komt dit meer vanzelf. Maar periodiek heb ik daar nog wel moeite mee hoor.
Maar ik doe er echt alles aan dat dochter van mijn gekke gevoelsleven iig geen last heeft.
Dus ik weet niet hoe sterk je bepaalde dingen voelt en/of het de komende maanden beter wordt. Tot op zekere hoogte kan het normaal zijn, maar misschien heb je ook wel depressieve klachten (dat vermoedde ik bij mezelf iig wel)
En toen dochter er eenmaal was, bleek ze een superrelaxed kind wat het eigenlijk prima doet en goed sliep en dronk (jammer genoeg niet aan de borst).
Maar ik voelde me echt no way moeder. Ik heb mezelf heel vaak in de spiegel bekeken met dochter op de arm, om te kijken naar ons als plaatje, hoe wij door de buitenwacht gezien werden: een jonge moeder met baby. Maar ik had het gevoel dat ik het kind van de buren geleend had, want ze voelde niet eigen. Ik vergat haar ook hoor en moest bewust denken dat er nog een babietje was. En ook ik heb me keurig als moeder gedragen, heb gezorgd, geknuffeld, gezongen, getroost, etc. Maar niet omdat het zo voelde vanuit mezelf. Ik deed dit omdat ik voelde dat ik het verplicht was aan mijn kind, om haar een goede veilige basis te geven.
Maar inwendig had ik tegenovergestelde gevoelens.
Dus hoe iemand overkomt of schrijft, zegt lang niet alles. Ik had best die gelukkige mama kunnen zijn voor de buitenwereld.
Ik heb zelf erg actief moeten zorgen voor een band met mijn kind. En die is er inmiddels ook (en ik hou absoluut van haar, ook dat is gegroeid en tegenwoordig heb ik iig. beschermgevoel, wat ik eerst niet had). Maar zoals andere moeders soms overkomen met hun kind, dat moet ik echt uit mijn tenen persen. Niet altijd en steeds komt dit meer vanzelf. Maar periodiek heb ik daar nog wel moeite mee hoor.
Maar ik doe er echt alles aan dat dochter van mijn gekke gevoelsleven iig geen last heeft.
Dus ik weet niet hoe sterk je bepaalde dingen voelt en/of het de komende maanden beter wordt. Tot op zekere hoogte kan het normaal zijn, maar misschien heb je ook wel depressieve klachten (dat vermoedde ik bij mezelf iig wel)
vrijdag 18 januari 2008 om 20:46
Voor mij is het ook herkenbaar je verhaal njb. Ik had verwacht dat als je je kind voor de eerste keer zou zien dat je een gevoel zou krijgen wat je niet kent, daarover had ik gelezen en van vriendinnen gehoord. Ik kon al huilen bij het idee dat je je kind op je buik krijgt, dat leek me zo ontzettend mooi. Vorig jaar was het zover en mijn vriend was in tranen en ik zat alleen maar te kijken en te denken dit is hem... heel anders dan ik verwacht had.... Ik herkende niks van ons beide en huilen van geluk moest ik ook niet... Ik moest ontzettend wennen die eerste maanden, hij was ook een onrustige baby (misschien omdat ik me zo onzeker voelde...) en we brachten hem dan ook geregeld weg zodat wij even tijd voor z'n tweeën hadden. Toen hij 2 maanden oud was ben ik op baby massage gegaan, ik hoopte dat dat de band zou versterken maar hij vond het niet echt leuk... Toen ik op een avond afbelde omdat hij die middag helemaal niet geslapen had, zei de lerares tegen mij:,, En jij zegt dat je geen moedergevoel hebt, je maakt nu toch een hele goede keuze voor je kind door niet naar de massage te gaan...'' Ik was helemaal in tranen en dacht ja dat is wel waar. We zijn nu een jaar verder en vanmiddag heb ik hem eerder van het kdv opgehaald (ik was nl vrij) omdat ik hem miste en ik vond het heerlijk om hem om me heen te hebben... Ben nu ook heel trots op hem en voel me ook een trotse moeder. Bij mij en trouwens ook bij mijn vriend heeft het echt moeten groeien. Sinds dat hij een jaar is, vinden we het echt leuk en krijgen we meer reactie van hem dus ook meer een band. Het komt echt je moedergevoel maar bij de een duurt het wat langer als bij de ander.
vrijdag 18 januari 2008 om 22:53
Ik herken het wel hoor, en het is ook niet raar vind ik. Bij Juna heeft het ook gewoon wel een maand of 3/4 geduurd voordat ik helemaal gewend was. Pas toen ik weer ging werken en de draad weer wat oppakte kon ik er echt van genieten. Tuurlijk hield ik van haar, maar ik moest ook gewoon heel erg wennen en haar leren kennen.
Met mijn zoontje heb ik nu precies hetzelfde weer.
Ik dacht wel meteen 'dat is mijn kind' en de 1e dag zat ik hoog boven op een roze wolk, maar na het eerste gesprek met de kinderarts donderde ik daar weer keihard vanaf.
Beide zwangerschappen waren ook geen pretje, heb mijn dochter 2 minuten bij me gehad na de bevalling toen werd ze in de couveuse gelegd, mijn zoon heb ik in een glimp voorbij zien komen en die zag ik terwijl ze mij nog aan het dichtnaaien waren voorbijkomen in een couveuse met allerlei slangen en dergelijke.
Mijn dochter heeft 2 weken in het ziekenhuis gelegen, mijn zoontje 9 weken en 2 dagen en hij is net 4 weken thuis nu. En ik merk dat ik hem ook gewoon moet leren kennen.
Ik merk ook gewoon dat ik niet zo'n babymoeder ben. Als ze iets groter zijn vind ik het een stuk leuker. Komt misschien ook vanwege het feit dat ze beiden in het ziekenhuis hebben gelegen en dat de eerste periode vrij zorgelijk was, vooral bij mijn zoontje.
Ook nu heb ik echt zin om weer aan het werk te gaan, omdat dan alles weer wat 'normaler' wordt. Ik kan dan alles weer wat meer relativeren en het helpt als mijn dagen niet meer draaien om poepluiers, voeden en het huishouden.
En het komt echt helemaal goed, ik voel me er ook niet schuldig over, het is gewoon een aanpassingsperiode die ik nodig heb om aan alles te wennen.
Het gaat ook niet zozeer om 'houden van', want ik hield wel meteen van ze, maar misschien meer om het 'genieten' waarvan iedereen zo hard roept dat je het moet doen.
Met mijn zoontje heb ik nu precies hetzelfde weer.
Ik dacht wel meteen 'dat is mijn kind' en de 1e dag zat ik hoog boven op een roze wolk, maar na het eerste gesprek met de kinderarts donderde ik daar weer keihard vanaf.
Beide zwangerschappen waren ook geen pretje, heb mijn dochter 2 minuten bij me gehad na de bevalling toen werd ze in de couveuse gelegd, mijn zoon heb ik in een glimp voorbij zien komen en die zag ik terwijl ze mij nog aan het dichtnaaien waren voorbijkomen in een couveuse met allerlei slangen en dergelijke.
Mijn dochter heeft 2 weken in het ziekenhuis gelegen, mijn zoontje 9 weken en 2 dagen en hij is net 4 weken thuis nu. En ik merk dat ik hem ook gewoon moet leren kennen.
Ik merk ook gewoon dat ik niet zo'n babymoeder ben. Als ze iets groter zijn vind ik het een stuk leuker. Komt misschien ook vanwege het feit dat ze beiden in het ziekenhuis hebben gelegen en dat de eerste periode vrij zorgelijk was, vooral bij mijn zoontje.
Ook nu heb ik echt zin om weer aan het werk te gaan, omdat dan alles weer wat 'normaler' wordt. Ik kan dan alles weer wat meer relativeren en het helpt als mijn dagen niet meer draaien om poepluiers, voeden en het huishouden.
En het komt echt helemaal goed, ik voel me er ook niet schuldig over, het is gewoon een aanpassingsperiode die ik nodig heb om aan alles te wennen.
Het gaat ook niet zozeer om 'houden van', want ik hield wel meteen van ze, maar misschien meer om het 'genieten' waarvan iedereen zo hard roept dat je het moet doen.
vrijdag 18 januari 2008 om 22:58
Ik lees nu pas Qwertu's reactie pas, en dat omschrijft prima hoe ik het ook bedoel. Ik had me die lange lap tekst kunnen besparen.
Overigens had ik niet zulke hoge verwachtingen, ik had niet het idee dat ik direct een overweldigendmoedergevoel zou moeten hebben. En dat had ik dus ook niet. Het past ook niet bij me, ben ik veel te nuchter voor.
Overigens had ik niet zulke hoge verwachtingen, ik had niet het idee dat ik direct een overweldigendmoedergevoel zou moeten hebben. En dat had ik dus ook niet. Het past ook niet bij me, ben ik veel te nuchter voor.
zaterdag 19 januari 2008 om 00:53
@Q, ik dacht eerst dat het normaal was wat ik voelde. Of ik zocht er iig niks achter. Dacht gewoon dat ik een wat nuchterder moeder was en dat iedereen door dezelfde dingen ging als ik (en dat iedereen ook schromelijk overdreef over het heppie gevoel van kinderen krijgen).
Nu staat mijn gevoel niet zomaar op zichzelf, want zoals ik al zei was ik tijdens de zwangerschap al niet blij en ook daarvoor al niet (en daar zat ik voor in therapie). Dus geheel vreemd is het niet.
Nu is dochter 2,5 en hebben we het vaak genoeg erg naar onze zin. Ik moet gewoon alerter zijn dan gemiddeld dat ik goed voor mezelf zorg en lasten niet te hoog optas. Dan valt het allemaal wel mee. Dat is een goeie les hoor, bewust zijn van hoe je werkt, dus ook qua stemming. Over het algemeen gaat het nu weer erg goed en heb ik nog maar af en toe dat gevoel. Dus het is echt ten goede gekeerd. Alleen zo jammer om dat "leuke" begin gemist te hebben. Daarom, wees alert op je beleving van deze achtbaan. Tot op zekere hoogte hoort het erbij, maar niet doorlopend of met erg sterk negatief gekleurde gevoelens en zeker niet als de situatie daar geen aanleiding toe geeft (makkelijk kind bijvoorbeeld). Doe dan niet hetzelfde als ik, maar kaart het aan. Dat is het eigenlijk, meer wilde ik er niet mee vertellen.
Ik hoop voor TO dat het in de komende periode steeds leuker en beter wordt en dat dat gevoel groeit. Als het je te lang duurt, praat er dan eens over.
Maar zoals je lezen kunt, is het bij alle moeders tot nu toe helemaal goed gekomen!
Nu staat mijn gevoel niet zomaar op zichzelf, want zoals ik al zei was ik tijdens de zwangerschap al niet blij en ook daarvoor al niet (en daar zat ik voor in therapie). Dus geheel vreemd is het niet.
Nu is dochter 2,5 en hebben we het vaak genoeg erg naar onze zin. Ik moet gewoon alerter zijn dan gemiddeld dat ik goed voor mezelf zorg en lasten niet te hoog optas. Dan valt het allemaal wel mee. Dat is een goeie les hoor, bewust zijn van hoe je werkt, dus ook qua stemming. Over het algemeen gaat het nu weer erg goed en heb ik nog maar af en toe dat gevoel. Dus het is echt ten goede gekeerd. Alleen zo jammer om dat "leuke" begin gemist te hebben. Daarom, wees alert op je beleving van deze achtbaan. Tot op zekere hoogte hoort het erbij, maar niet doorlopend of met erg sterk negatief gekleurde gevoelens en zeker niet als de situatie daar geen aanleiding toe geeft (makkelijk kind bijvoorbeeld). Doe dan niet hetzelfde als ik, maar kaart het aan. Dat is het eigenlijk, meer wilde ik er niet mee vertellen.
Ik hoop voor TO dat het in de komende periode steeds leuker en beter wordt en dat dat gevoel groeit. Als het je te lang duurt, praat er dan eens over.
Maar zoals je lezen kunt, is het bij alle moeders tot nu toe helemaal goed gekomen!
