Psyche
alle pijlers
Borderline en aanverwante zaken II
dinsdag 29 mei 2007 om 22:06
Gaan we hier gewoon vrolijk verder. Ik had net in het andere topic gepost toen ik zag dat we aan de max zaten.Nog als reactie op jou daar intiem:Inderdaad, niet (elke keer) uitspreken tegen je partner. Vooral omdat het in de meeste gevallen van snel voorbijgaande aard is en dan heb je bij je partner weer van alles zitten zaaien wat je dan weer recht moet breien.Het is dan beter af te wachten of het overgaat. Bespreken kan altijd nog.Het vorige topic vind je hier.bewerkt door moderator,
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 31 januari 2008 om 12:52
Tja, misschien Winniedepoeh. Aan de andere kant kunnen borderliners soms ook gewoon ff niks voelen maar dat zou hij dus ook op dat moment niks voor zijn zoon moeten voelen. Is niet bij allemaal zo, dat niks voelen en kunnen momenten zijn, variaties in elk geval mogelijk. Ik denk dat hij eerst niet door had wat voor impact het op jou zou hebben en dat hij daarom daarna zei dat hij van je hield.
Dat is op zich best lief, dat hij zich daarna wel in kon leven.
Alleen kan ik het eigenlijk slecht rijmen dat hij eerst zegt niks te voelen voor jou en je dochter en daarna houdt hij ineens van je.
Ik zou het hem eens vragen hoe hij dat ziet, niks voelen en toch van je houden.
Dat is op zich best lief, dat hij zich daarna wel in kon leven.
Alleen kan ik het eigenlijk slecht rijmen dat hij eerst zegt niks te voelen voor jou en je dochter en daarna houdt hij ineens van je.
Ik zou het hem eens vragen hoe hij dat ziet, niks voelen en toch van je houden.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 31 januari 2008 om 13:44
Shahla ga er zo even reageren.
Winnie even voor jou. Als ik jouw stukje zo lees lijkt het mij alsof je vriend zich realiseerde dat hij met jullie ook een gezin vormt, net als vroeger thuis. Dat beangstigt hem misschien, zou dat zijn reactie kunnen verklaren (afstand nemen: ik voel niks.., behalve voor zijn eigen zoon (een kind)) Waarna hij zich daarna toch beseft dat hij wél van je houdt. Het zijn maar wat hersenspinsels, maar daar dacht ik aan toen ik het las. Zo'n bijeenkomst lijkt me heel zinvol, met name als een stoornis zoveel impact heeft in het gezin zoals bij jullie. Ik zou proberen hem toch te overreden te gaan met jou. Misschien voelt hij zich juist ook wel heel erg gesteund die avond.
Thanks voor de hugs ;)
Winnie even voor jou. Als ik jouw stukje zo lees lijkt het mij alsof je vriend zich realiseerde dat hij met jullie ook een gezin vormt, net als vroeger thuis. Dat beangstigt hem misschien, zou dat zijn reactie kunnen verklaren (afstand nemen: ik voel niks.., behalve voor zijn eigen zoon (een kind)) Waarna hij zich daarna toch beseft dat hij wél van je houdt. Het zijn maar wat hersenspinsels, maar daar dacht ik aan toen ik het las. Zo'n bijeenkomst lijkt me heel zinvol, met name als een stoornis zoveel impact heeft in het gezin zoals bij jullie. Ik zou proberen hem toch te overreden te gaan met jou. Misschien voelt hij zich juist ook wel heel erg gesteund die avond.
Thanks voor de hugs ;)
donderdag 31 januari 2008 om 14:16
@ Shahla,
het is niet zo dat hij niks voor mij of mijn dochter voelt. Het gaat om dat als het er op aan komt, zo stelt ie het dan, het hem koud laat wat zij of ik doen (bijv bij hem weggaan), dat hij sinds de breuk met zijn ouders besloten heeft om zich van zijn diepste gevoelens af te sluiten, waardoor keuzes, besluiten etc van anderen (lees; dierbaren) geen of weinig vat op hem zullen hebben. Tgl dat hij zich voor af gesloten heeft voor de impact op een ander van hetgeen hij in de relatie met die ander doet of laat. Hij laat zich hier niet meer door beinvloeden zegt hij, "het zal me niet meer zo raken"
Hij kan op dat soort momenten wat ik al zei vreselijk botte en gevoelloze uitspraken doen zonder rekening te houden met de gevoelens van die ander.
Af en toe is het dan ook weer zo dat hij achteraf er op terug komt en zijn excuus aanbiedt voor zijn gedrag, weet dat hij een moeilijke vent voor me (ons) is etc. en dat hij nog nooit zoveel van iemand gehouden heeft als van mij.
@ robin:
dat wat jij schrijft die realisatie het besef van ook een gezin hebben, daar zeg je wat. Die beangstiging herken ik en hij geeft ook wel eens aan dat misschien helemaal niks voor hem is zo, een gezin, omdat hij nooit een gezinsleven gekend heeft. (er was wel sprake van een gezin destijds maar met veel slaag van een gezagdragende pa en een behoorlijke labiele moeder).
Ik hoop dat ie met me meegaat.........
hee dankjulliewel voor jullie reacties. Ik wil een hugje mee sturen maar zie het icoontje niet...
het is niet zo dat hij niks voor mij of mijn dochter voelt. Het gaat om dat als het er op aan komt, zo stelt ie het dan, het hem koud laat wat zij of ik doen (bijv bij hem weggaan), dat hij sinds de breuk met zijn ouders besloten heeft om zich van zijn diepste gevoelens af te sluiten, waardoor keuzes, besluiten etc van anderen (lees; dierbaren) geen of weinig vat op hem zullen hebben. Tgl dat hij zich voor af gesloten heeft voor de impact op een ander van hetgeen hij in de relatie met die ander doet of laat. Hij laat zich hier niet meer door beinvloeden zegt hij, "het zal me niet meer zo raken"
Hij kan op dat soort momenten wat ik al zei vreselijk botte en gevoelloze uitspraken doen zonder rekening te houden met de gevoelens van die ander.
Af en toe is het dan ook weer zo dat hij achteraf er op terug komt en zijn excuus aanbiedt voor zijn gedrag, weet dat hij een moeilijke vent voor me (ons) is etc. en dat hij nog nooit zoveel van iemand gehouden heeft als van mij.
@ robin:
dat wat jij schrijft die realisatie het besef van ook een gezin hebben, daar zeg je wat. Die beangstiging herken ik en hij geeft ook wel eens aan dat misschien helemaal niks voor hem is zo, een gezin, omdat hij nooit een gezinsleven gekend heeft. (er was wel sprake van een gezin destijds maar met veel slaag van een gezagdragende pa en een behoorlijke labiele moeder).
Ik hoop dat ie met me meegaat.........
hee dankjulliewel voor jullie reacties. Ik wil een hugje mee sturen maar zie het icoontje niet...
donderdag 31 januari 2008 om 15:37
@winnie, weet je wat borderliners ook wel hebben (ik in ieder geval dus wel)
is mensen van zich af duwen, kwetsen voordat een ander jou kwetst, en daardoor, stomme harde sdingen zeggen.
Het kan zijn dat hij dit zei im jou te kwetsen, omdat je te dichtbij zijn kwetsbare kant kwam. "dan maar een ander pijn doen, de focus op mij eraf halen"
Begrijp je een beetje wat ik bedoel te zeggen?
Ik heb daar zelf ook last van, als het me te heet onder de voeten wordt, ga ik me zo gedragen.
Is dit herkenbaar voor jou?
Sterkte meis
is mensen van zich af duwen, kwetsen voordat een ander jou kwetst, en daardoor, stomme harde sdingen zeggen.
Het kan zijn dat hij dit zei im jou te kwetsen, omdat je te dichtbij zijn kwetsbare kant kwam. "dan maar een ander pijn doen, de focus op mij eraf halen"
Begrijp je een beetje wat ik bedoel te zeggen?
Ik heb daar zelf ook last van, als het me te heet onder de voeten wordt, ga ik me zo gedragen.
Is dit herkenbaar voor jou?
Sterkte meis
donderdag 31 januari 2008 om 17:08
@ boschbolletje.
Ik weet dat mensen met borderline anderen van zich af duwen, kwetsen voordat je zelf gekwetst wordt. Ik heb een paar jaar met mensen gewerkt (als therapeut) die borderline hadden, vandaar.
Maar samenleven met iemand met borderline is toch wat anders, hier komt persoonlijk gevoel bij kijken.
Wat jij beschrijft en ik dus ook bij hem zie is een stuk afweermechanisme en om die reden begrijpelijk.
zo kijk ik tegen zijn min of meer afwijzend reageren op de thema-avonden aan: wie weet welke beerput er in hemzelf open getrokken wordt, wat er teweeg gebracht wordt. bang voor zichzelf ....... maar ik mis hierin wel een stuk investering in onze relatie en in het gezin....
Confrontatie met wat hij fout doet of gedaan heeft is voor hem altijd zeer moeilijk en leidt heel snel tot neerhalen van mijn persoon en dat zeer hard kwetsend, bedreigend soms.
Ik weet dat mensen met borderline anderen van zich af duwen, kwetsen voordat je zelf gekwetst wordt. Ik heb een paar jaar met mensen gewerkt (als therapeut) die borderline hadden, vandaar.
Maar samenleven met iemand met borderline is toch wat anders, hier komt persoonlijk gevoel bij kijken.
Wat jij beschrijft en ik dus ook bij hem zie is een stuk afweermechanisme en om die reden begrijpelijk.
zo kijk ik tegen zijn min of meer afwijzend reageren op de thema-avonden aan: wie weet welke beerput er in hemzelf open getrokken wordt, wat er teweeg gebracht wordt. bang voor zichzelf ....... maar ik mis hierin wel een stuk investering in onze relatie en in het gezin....
Confrontatie met wat hij fout doet of gedaan heeft is voor hem altijd zeer moeilijk en leidt heel snel tot neerhalen van mijn persoon en dat zeer hard kwetsend, bedreigend soms.
donderdag 31 januari 2008 om 17:58
Ik wilde even laten weten dat hier enigszins de rust is teruggekeerd......
Het is voornamelijk veel praten, afstand nemen, weer praten. Waarheen het gaat is nog niet te zeggen, maar dat het een andere kant op moet, is zeker.
Nog bedankt voor jullie reacties, er is veel om over na te denken. Maar ik moet ook weer op krachten komen, overzicht krijgen. Twee stoornissen in een relatie is enorm moeilijk. Weten waar ik sta en waar mijn stoornis de boel stoort en weten waar mijn vriend staat en waar zijn stoornis de boel stoort is geen gemakkelijke opgave. Zodra ik het weer kan, zal ik weer op jullie verhalen reageren.
Het is voornamelijk veel praten, afstand nemen, weer praten. Waarheen het gaat is nog niet te zeggen, maar dat het een andere kant op moet, is zeker.
Nog bedankt voor jullie reacties, er is veel om over na te denken. Maar ik moet ook weer op krachten komen, overzicht krijgen. Twee stoornissen in een relatie is enorm moeilijk. Weten waar ik sta en waar mijn stoornis de boel stoort en weten waar mijn vriend staat en waar zijn stoornis de boel stoort is geen gemakkelijke opgave. Zodra ik het weer kan, zal ik weer op jullie verhalen reageren.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
donderdag 31 januari 2008 om 22:00
Hee Lin,
Ik heb wat teruggelezen en las over de knalruzie, wat een emoties , wat een verwarring alom, wat zul jij je gigantisch klein, alleen en kut gevoeld hebben !
Allebei een stoornis geef je hier onder aan, ik weet niet welke, ja jij borderline, maar hij dat heb ik gemist.
Ik wil je for whatever it's worth op hart drukken dat jij jij bent en jij bent niet borderline, je hebt het maar je bent het niet. Last but not least: mijn vriend met borderline heeft ook grappige, ontwapende kanten , die zul jij ook hebben ! Wees goed voor jezelf en zuinig ook. Er is maar 1 JIJ !
Ik heb wat teruggelezen en las over de knalruzie, wat een emoties , wat een verwarring alom, wat zul jij je gigantisch klein, alleen en kut gevoeld hebben !
Allebei een stoornis geef je hier onder aan, ik weet niet welke, ja jij borderline, maar hij dat heb ik gemist.
Ik wil je for whatever it's worth op hart drukken dat jij jij bent en jij bent niet borderline, je hebt het maar je bent het niet. Last but not least: mijn vriend met borderline heeft ook grappige, ontwapende kanten , die zul jij ook hebben ! Wees goed voor jezelf en zuinig ook. Er is maar 1 JIJ !
donderdag 31 januari 2008 om 22:23
Dat zal er wel mee te maken hebben, geconfronteerd worden met je ziekte, met wat jij fout doet..... dat is nogal wat.
En van jezelf afduwen is dan vaak het enige wat er in je opkomt.
Ik deed dit ook vaak in het begin van mijn relatie, alsof ik mezelf geen geluk gunde....heel stom, maar automatisch.
En dat jijzelf therapeute bent, vind ik interessant, heel interessant
Lijkt me wel reuze moeilijk...... je weet hoe heftig het kan zijn, ziet/zag dat op je werk, maar moet het nu zelf toepassen.....
Ik zou zelf bv. niet graag in de schoenen van mijn partner staan....
In ieder geval succes ermee.
Met mij gaat het redelijk, vandaag de schrik van mijn leven gehad.
School belde op, dat mijn kleintje ziek was, ik dus snel naar school.....zat ze daar helemaal bleek en snotterig. 40 graden koorts, overgeven.......
Voelde me zo naar toen.....een beetje schuldig, terwijl ik er niks aan kan doen natuurlijk...... en nu helemaal...... ik moet morgen werken, dus is ze bij mijn moeder.
Voel me nu helemaal slecht dat ik niet bij haar kan zijn....
ga ik weer piekeren en malen.....
Zo maar eens naar bed.....
groetjes
donderdag 31 januari 2008 om 23:39
Hoi Meiden,
sorry dat ik vandaag niet eerder ben gekomen. Het was een intensief dagje, dus het lukte niet. Het is nu teveel om op allen en alles te reageren. Ik ben iig een beetje gerust gesteld dat de rust bij jou wat terug gekeerd is, want dat betekend dat je niet in het zelfdestructieve geschoten bent Lin en daar ben ik erg blij om! Maar wel verschrikkelijk heftig en emotioneel allemaal.
Dochter was vandaag in de douche onderuit gegaan en flink gevallen met een gapend gat in haar hoofd. We zijn dus hals over kop naar het gezondheidscentrum gegaan om te laten hechten. Maar gezien het schreeuwen en huilen van haar, is besloten om het dicht te "plakken" met lijm?? Gelukkig verder niks aan de hand, dochter was al snel weer bedaard en blij aan het spelen. Verder haar kamer verbouwd tot een grote meisjeskamer. Vriend was vandaag vrij in tegenstelling tot de weken daarvoor, dus even mijn kans gegrepen. Want haar ledikant groeit ze bijna uit en mijn zusje krijgt het ledikantje voor hun baby strakjes.
Shahla, ik ben in het eggie ook niet zo van de groepsknuffels hoor haha. Dan kan ik wel helemaal mijn jezus nikes gaan uitdelen he hahaha. Ben nogal nuchter en ook niet mega amicaal IRL (beetje rustig en op afstand, dus om dan te groepsknuffelen...). Maar voor hier meende ik een knuffel wel hoor. Want bijna iedereen kon 'm wel gebruiken geloof ik. Een soort 'kom op meisjes, we zijn er hoor en we kunnen dit!' Wa'sda Community??
@Winnie, ik kan niet zeggen wat borderline is of niet, want er zijn dingen/delen die ik niet herken of terug kan lezen in de diagnose criteria. En daar moeten we ook mee oppassen om sterotypen te creeren, want daar zijn mensen al snel toe geneigd als ze het woordje borderline horen. Ik merk dat alleen al aan vriendinnen die zo reageren als ik het heb over borderline in het algemeen (oh > dat zijn zulke vervelende mensen). Terwijl ik al jaren bevriend met ze ben.
Maar goed, om even aan te haken bij de opmerking dat hij het niet zo ziet zitten om naar een groepsbijeenkomst te komen, dat zou ik zelf ook niet echt willen. Komt ook omdat ik mezelf niet zie als een stereotype borderliner, als ik mezelf uberhaupt al in die categorie vind passen. Dus ik zou ook niet in een stereotype groep willen kennis maken met anderen. Maar als blijkt (ik heb nu allemaal testen ondergaan) dat ik dus echt en officieel die diagnose opgeplakt krijg (of welke andere dan ook, als uberhaupt al een) dan zou ik zeker wel openstaan om meer daarover te leren. Voor mezelf en voor mijn gezinnetje.
En ik vind het niet ok wat je vriend heeft gezegd over houden van (dat heb ik al tijden/jaren geleden afgeleerd om zo open te spreken). Maar als hij werkelijk praat naar wat hij (niet) voelt, dan kan ik dat gevoel wel invoelen. Leg ik dat duidelijk uit? Ik kan nl. ook bij perioden of zomaar ineens van korte duur helemaal onduidelijk in mijn eigen gevoel zitten. Dat ik helemaal niks voel, of dat ik zelfs grote afkeer kan voelen t.o.v. mijn geliefden. Of dat ik een langere tijd helemaal niet echt iets kan voelen voor hen, ook al WEET ik dat het er wel moet zijn. Ik moet dan ook niet handelen of praten naar mijn gevoel, want dat is verwarrend en desastreus voor mijn geliefden. Het is nl. al verwarrend genoeg voor mezelf, terwijl ik dat gevoel zelf ben. Dat is nl. mijn probleem en heeft feitelijk niks te maken met hen (want ik zal dat bij iedereen hebben). In het verleden heb ik het wel eens uitgesproken, dingen gezegd dat ik me niet verdrietig voel als er iets zou gebeuren ofzo. Of dat ik mijn liefde verklaar en het de dag ernaar uit heb gemaakt, ook nogal verwarrend voor mijn vriend (voor mijzelf overigens goed begrijpbaar hoor hoe zoiets mogelijk is). Maar goed, nogmaals, ik uit hier op dit forum mijn moelijkheden met het (tijdelijk) kwijtraken van mijn gevoel en ik ga daar niet mijn vriend of later dochter of mijn zusje mee lastig vallen. Terwijl zij zeker ook de personen zijn die mij het allerliefst zijn (als ik het wel voel).
Ik ga zo slapen, ben moe.
sorry dat ik vandaag niet eerder ben gekomen. Het was een intensief dagje, dus het lukte niet. Het is nu teveel om op allen en alles te reageren. Ik ben iig een beetje gerust gesteld dat de rust bij jou wat terug gekeerd is, want dat betekend dat je niet in het zelfdestructieve geschoten bent Lin en daar ben ik erg blij om! Maar wel verschrikkelijk heftig en emotioneel allemaal.
Dochter was vandaag in de douche onderuit gegaan en flink gevallen met een gapend gat in haar hoofd. We zijn dus hals over kop naar het gezondheidscentrum gegaan om te laten hechten. Maar gezien het schreeuwen en huilen van haar, is besloten om het dicht te "plakken" met lijm?? Gelukkig verder niks aan de hand, dochter was al snel weer bedaard en blij aan het spelen. Verder haar kamer verbouwd tot een grote meisjeskamer. Vriend was vandaag vrij in tegenstelling tot de weken daarvoor, dus even mijn kans gegrepen. Want haar ledikant groeit ze bijna uit en mijn zusje krijgt het ledikantje voor hun baby strakjes.
Shahla, ik ben in het eggie ook niet zo van de groepsknuffels hoor haha. Dan kan ik wel helemaal mijn jezus nikes gaan uitdelen he hahaha. Ben nogal nuchter en ook niet mega amicaal IRL (beetje rustig en op afstand, dus om dan te groepsknuffelen...). Maar voor hier meende ik een knuffel wel hoor. Want bijna iedereen kon 'm wel gebruiken geloof ik. Een soort 'kom op meisjes, we zijn er hoor en we kunnen dit!' Wa'sda Community??
@Winnie, ik kan niet zeggen wat borderline is of niet, want er zijn dingen/delen die ik niet herken of terug kan lezen in de diagnose criteria. En daar moeten we ook mee oppassen om sterotypen te creeren, want daar zijn mensen al snel toe geneigd als ze het woordje borderline horen. Ik merk dat alleen al aan vriendinnen die zo reageren als ik het heb over borderline in het algemeen (oh > dat zijn zulke vervelende mensen). Terwijl ik al jaren bevriend met ze ben.
Maar goed, om even aan te haken bij de opmerking dat hij het niet zo ziet zitten om naar een groepsbijeenkomst te komen, dat zou ik zelf ook niet echt willen. Komt ook omdat ik mezelf niet zie als een stereotype borderliner, als ik mezelf uberhaupt al in die categorie vind passen. Dus ik zou ook niet in een stereotype groep willen kennis maken met anderen. Maar als blijkt (ik heb nu allemaal testen ondergaan) dat ik dus echt en officieel die diagnose opgeplakt krijg (of welke andere dan ook, als uberhaupt al een) dan zou ik zeker wel openstaan om meer daarover te leren. Voor mezelf en voor mijn gezinnetje.
En ik vind het niet ok wat je vriend heeft gezegd over houden van (dat heb ik al tijden/jaren geleden afgeleerd om zo open te spreken). Maar als hij werkelijk praat naar wat hij (niet) voelt, dan kan ik dat gevoel wel invoelen. Leg ik dat duidelijk uit? Ik kan nl. ook bij perioden of zomaar ineens van korte duur helemaal onduidelijk in mijn eigen gevoel zitten. Dat ik helemaal niks voel, of dat ik zelfs grote afkeer kan voelen t.o.v. mijn geliefden. Of dat ik een langere tijd helemaal niet echt iets kan voelen voor hen, ook al WEET ik dat het er wel moet zijn. Ik moet dan ook niet handelen of praten naar mijn gevoel, want dat is verwarrend en desastreus voor mijn geliefden. Het is nl. al verwarrend genoeg voor mezelf, terwijl ik dat gevoel zelf ben. Dat is nl. mijn probleem en heeft feitelijk niks te maken met hen (want ik zal dat bij iedereen hebben). In het verleden heb ik het wel eens uitgesproken, dingen gezegd dat ik me niet verdrietig voel als er iets zou gebeuren ofzo. Of dat ik mijn liefde verklaar en het de dag ernaar uit heb gemaakt, ook nogal verwarrend voor mijn vriend (voor mijzelf overigens goed begrijpbaar hoor hoe zoiets mogelijk is). Maar goed, nogmaals, ik uit hier op dit forum mijn moelijkheden met het (tijdelijk) kwijtraken van mijn gevoel en ik ga daar niet mijn vriend of later dochter of mijn zusje mee lastig vallen. Terwijl zij zeker ook de personen zijn die mij het allerliefst zijn (als ik het wel voel).
Ik ga zo slapen, ben moe.
zaterdag 2 februari 2008 om 12:33
Lin, ik ben blij voor je dat er weer wat rust in de tent is. Heb wel met je te doen en denk dat je zeker wel wat rust kunt gebruiken. Reageren op anderen komt heus wel weer, je hebt je energie keihard nodig voor jezelf denk ik.
KatB jij ook sterkte. Je vertelt (nog) niet zoveel over je troubles maar volgens mij loopt het niet echt lekker hé in de liefde.. Hier is altijd wel iemand die je wil aanhoren hoor!
Winnie ben je psycholoog of een ander soort therapeut? Ben benieuwd. Ik ben officieel ook afgestudeerd psycholoog, maar nooit gewerkt in het vak (tenminste niet na mijn afstuderen, wat ik erg jammer vind).
Boschbolletje, ja 3 van ons kennen elkaar via Hyves, al een tijdje. dat was wel even spannend maar nu hebben we een koppie erbij. Ik vind het niet raar of moeilijk, zelfs wel fijn. We hebben verder niet veel contact via Hyves hoor, maar wel elkaar als vriendinnetjes zeg maar. Je hebt inmiddels zo'n band al opgebouwd dat we gewoon elkaar denk ik daarin enorm vertrouwen. Dat gaat goed, we zouden op Hyves ook nooit terugkomen (of aansreken op onze nickname ofzo) op dingen die hier besproken zijn.
Shahla hoe is het met de voorbereidingen voor morgen? Je zal het wel druk hebben nu. Trek je het nog? Wel jammer toch dat je vriend er niet bij kan zijn, lijkt me. Maar idd, samen een feestej vieren is misschien wel net zo leuk..
Intiem wat een schrik met je dochter!! Gelukkig was ze alweer snel de oude, maar dat was wel ff paniek natuurlijk.. Ben je weer wat bijgeslapen inmiddels? Ik wel, ben pas een uurtje wakker! Schandalig hé. Was ook zo moe weer. Ik had ook weer gewerkt dus niet zo gek. Nu weer gezellig de kids over de vloer maar verder wel een rustig dagje.
Over gevoelens. Je omschrijft het treffend: 'onduidelijk in je eigen gevoel zitten'. Herkenbaar. Het is snel te veel of te weinig bij mij. Ik kan me ook wel eens verbazen dat ik niks voel. Het is lastig daar een evenwicht in te vinden. Laatst kwam dat in therapie ook ter sprake, dat ik kennelijk merdere automatische manieren (afweer dus) heb ontwikkeld, zodat ik vaak weg ga of vlucht voor mijn echte gevoel. Ik begin dat steeds meer te zien. Eén daarvan is bijv. de aandacht op een ander te richten. Ik was van de week in het ziekenhuis en de arts zei nogmaals dat ik in deze situatie echt geen kinderen mag krijgen. Dat is natuurlijk verdrietig om te horen, maar ik voel dat dan niet. Pas een paar dagen later, en dan maar heel even en dan is het weer weg.
Fijn weekend allemaal.
KatB jij ook sterkte. Je vertelt (nog) niet zoveel over je troubles maar volgens mij loopt het niet echt lekker hé in de liefde.. Hier is altijd wel iemand die je wil aanhoren hoor!
Winnie ben je psycholoog of een ander soort therapeut? Ben benieuwd. Ik ben officieel ook afgestudeerd psycholoog, maar nooit gewerkt in het vak (tenminste niet na mijn afstuderen, wat ik erg jammer vind).
Boschbolletje, ja 3 van ons kennen elkaar via Hyves, al een tijdje. dat was wel even spannend maar nu hebben we een koppie erbij. Ik vind het niet raar of moeilijk, zelfs wel fijn. We hebben verder niet veel contact via Hyves hoor, maar wel elkaar als vriendinnetjes zeg maar. Je hebt inmiddels zo'n band al opgebouwd dat we gewoon elkaar denk ik daarin enorm vertrouwen. Dat gaat goed, we zouden op Hyves ook nooit terugkomen (of aansreken op onze nickname ofzo) op dingen die hier besproken zijn.
Shahla hoe is het met de voorbereidingen voor morgen? Je zal het wel druk hebben nu. Trek je het nog? Wel jammer toch dat je vriend er niet bij kan zijn, lijkt me. Maar idd, samen een feestej vieren is misschien wel net zo leuk..
Intiem wat een schrik met je dochter!! Gelukkig was ze alweer snel de oude, maar dat was wel ff paniek natuurlijk.. Ben je weer wat bijgeslapen inmiddels? Ik wel, ben pas een uurtje wakker! Schandalig hé. Was ook zo moe weer. Ik had ook weer gewerkt dus niet zo gek. Nu weer gezellig de kids over de vloer maar verder wel een rustig dagje.
Over gevoelens. Je omschrijft het treffend: 'onduidelijk in je eigen gevoel zitten'. Herkenbaar. Het is snel te veel of te weinig bij mij. Ik kan me ook wel eens verbazen dat ik niks voel. Het is lastig daar een evenwicht in te vinden. Laatst kwam dat in therapie ook ter sprake, dat ik kennelijk merdere automatische manieren (afweer dus) heb ontwikkeld, zodat ik vaak weg ga of vlucht voor mijn echte gevoel. Ik begin dat steeds meer te zien. Eén daarvan is bijv. de aandacht op een ander te richten. Ik was van de week in het ziekenhuis en de arts zei nogmaals dat ik in deze situatie echt geen kinderen mag krijgen. Dat is natuurlijk verdrietig om te horen, maar ik voel dat dan niet. Pas een paar dagen later, en dan maar heel even en dan is het weer weg.
Fijn weekend allemaal.
zaterdag 2 februari 2008 om 14:14
zaterdag 2 februari 2008 om 22:27
KatB, hoe is het eigenlijk met jou? Want er zijn bij jou ook http://forum.viva.nl/temp...ar/smileys.gifbehoorlijke troubles geloof ik?
@Winnie, heb je iets gehad aan mijn uitleg w.b. jouw vriend en zijn reacties?
Wat doet een persoonlijk begeleider met mensen met een persoonlijkheidsstoornis? Een soort casemanager of zoiets? Ik heb HBO-V gedaan en daar kwam vooral dat aspect aan de orde op gebied van GGZ. Dus als (psychiatrisch) verpleegkundige kwam dat stuk begeleiding ook op het verpleegkundige bordje terecht.
Dus naast Robin ook hier nog een gezondheidszorg miep die over dit soort zaken kan meepraten : )
Boschbolletje, ik vond het ook wel erg spannend om elkaar te leren kennen via hyves hoor. Daarvoor was ik qua gezicht nog onbekend en nu zouden de andere meiden me zomaar kunnen herkennen op straat haha. Zeker als je bedenkt dat we met z'n 3en dus in de buurt van Nijmegen rondlopen.
Ik heb het met een ander viva groepje ook eens gehad. We hebben elkaar groepsgewijs een keertje ontmoet en daarna ben ik een van mijn groepsgenootjes op straat tegengekomen. Normaal zouden we straal langs elkaar heen gelopen zijn, omdat we anders niet zouden weten dat we met elkaar schrijven. En hyves blijft verder heel anoniem hoor. We kletsen daar niet verder over sores en anderen zouden dan ook niet kunnen weten waar we elkaar van kennen.
Robin, is niet schandalig hoor ; ) Ik werd vancohtend ook pas wakker om half elf. Ik mocht uitslapen en morgen mag vriend uitslapen. Ik het weekend doen we het om de beurt, hoewel vriend het meestal nooit na tienen maakt en ik echt wakker gemaakt moet worden om half elf. Anders ben ik om half twaalf nog steeds in dromenland.
Ik weet ook niet of het een slecht ding is dat je niet veel verdriet kunt voelen om de uitspraak van de arts (hoewel het objectief gezien wel heel verdrietig kan zijn als je nu graag kinderen zou willen). Het is denk ik ook een stukje zelfbescherming. Van wat niet kan, dat kan niet en het is zinloos om daar nu al verdrietig om te zijn als je nog niet besloten hebt om het wel/niet te willen. Maar misschien komt dat nog wel? of misschien niet, omdat je in je onderbewuste het misschien ook wel ergens rustig vindt om te weten dat het van buitenaf ontraden wordt? Dan hoef je er zelf nu in ieder geval nog geen moeilijke principe uitspraken over te doen...
Ik ben gisteren gebeld en de uitslag van de test is eigenlijk al zo goed als klaar (ze had gezegd dat het 6 weken zou duren, dus dit is mega snel). Ik heb nu voor 22 febr. een afspraak staan en dan gaan we het doorspreken. En mijn vriend gaat mee. Is wel fijn, want dan hoort hij gelijk hoe en wat en kan ik het niet verkeerd weer aan hem doorgeven. Ben wel heeeeeel erg benieuwd. Ik kan me gewoon bijna niet voorstellen dat er (nog) sprake is van iets ernstigs, want daarvoor vond ik de test gewoon te goed uitpakken. Ik bedoel dat op een positieve manier, als ik mijn antwoorden vergelijk met wat het 1 of 2 jaar geleden zou zijn geweest. Ik ben gewoon erg gegroeid en de antwoorden waren voor mij alleen al een bevestiging daarvan. Kortom, positief!
Maar goed, we merken het wel. Ik voel me er nu nog wel redelijk rustig onder.
Ik hoop alleen dat er met geen woord gerept wordt over mijn -misschien soms wat negatief- ingevulde antwoorden over relaties enzo. Dat ik boosheid voel of stomme dingen denk ofzo. Want als vriend meegaat, wil ik niet dat hij een negatief beeld daarover te horen krijgt. Wat ik al schreef voor Winnie: dat zijn dingen die ik eigenlijk niet wil delen met hem of dochter. Want ik kan toch niet uitleggen hoe dit werkt en ik weet gewoon dat hij er geen waarde aan moet toekennen. Dat probeer ik zelf nl. ook niet te doen. Ik probeer dat soort gevoelens of gedachten erg hard te negeren of erg te accepteren, zodat ik er een beetje rust bij kan vinden dat het nu eenmaal zo is. Als we het daar over gaan hebben, veroorzaakt dat alleen maar verwarring bij hem en dat wil ik niet.
Shahla, ik hoop dat je een leuk, gezellig en fijn feestje hebt morgen! En dat je moeder ook een lief woordje voor je heeft.
En oh wat zal het nu schoon zijn bij je? Mag je maandag weer overnieuw ; ))
als de visite weg is...
Weltrusten voor straks
@Winnie, heb je iets gehad aan mijn uitleg w.b. jouw vriend en zijn reacties?
Wat doet een persoonlijk begeleider met mensen met een persoonlijkheidsstoornis? Een soort casemanager of zoiets? Ik heb HBO-V gedaan en daar kwam vooral dat aspect aan de orde op gebied van GGZ. Dus als (psychiatrisch) verpleegkundige kwam dat stuk begeleiding ook op het verpleegkundige bordje terecht.
Dus naast Robin ook hier nog een gezondheidszorg miep die over dit soort zaken kan meepraten : )
Boschbolletje, ik vond het ook wel erg spannend om elkaar te leren kennen via hyves hoor. Daarvoor was ik qua gezicht nog onbekend en nu zouden de andere meiden me zomaar kunnen herkennen op straat haha. Zeker als je bedenkt dat we met z'n 3en dus in de buurt van Nijmegen rondlopen.
Ik heb het met een ander viva groepje ook eens gehad. We hebben elkaar groepsgewijs een keertje ontmoet en daarna ben ik een van mijn groepsgenootjes op straat tegengekomen. Normaal zouden we straal langs elkaar heen gelopen zijn, omdat we anders niet zouden weten dat we met elkaar schrijven. En hyves blijft verder heel anoniem hoor. We kletsen daar niet verder over sores en anderen zouden dan ook niet kunnen weten waar we elkaar van kennen.
Robin, is niet schandalig hoor ; ) Ik werd vancohtend ook pas wakker om half elf. Ik mocht uitslapen en morgen mag vriend uitslapen. Ik het weekend doen we het om de beurt, hoewel vriend het meestal nooit na tienen maakt en ik echt wakker gemaakt moet worden om half elf. Anders ben ik om half twaalf nog steeds in dromenland.
Ik weet ook niet of het een slecht ding is dat je niet veel verdriet kunt voelen om de uitspraak van de arts (hoewel het objectief gezien wel heel verdrietig kan zijn als je nu graag kinderen zou willen). Het is denk ik ook een stukje zelfbescherming. Van wat niet kan, dat kan niet en het is zinloos om daar nu al verdrietig om te zijn als je nog niet besloten hebt om het wel/niet te willen. Maar misschien komt dat nog wel? of misschien niet, omdat je in je onderbewuste het misschien ook wel ergens rustig vindt om te weten dat het van buitenaf ontraden wordt? Dan hoef je er zelf nu in ieder geval nog geen moeilijke principe uitspraken over te doen...
Ik ben gisteren gebeld en de uitslag van de test is eigenlijk al zo goed als klaar (ze had gezegd dat het 6 weken zou duren, dus dit is mega snel). Ik heb nu voor 22 febr. een afspraak staan en dan gaan we het doorspreken. En mijn vriend gaat mee. Is wel fijn, want dan hoort hij gelijk hoe en wat en kan ik het niet verkeerd weer aan hem doorgeven. Ben wel heeeeeel erg benieuwd. Ik kan me gewoon bijna niet voorstellen dat er (nog) sprake is van iets ernstigs, want daarvoor vond ik de test gewoon te goed uitpakken. Ik bedoel dat op een positieve manier, als ik mijn antwoorden vergelijk met wat het 1 of 2 jaar geleden zou zijn geweest. Ik ben gewoon erg gegroeid en de antwoorden waren voor mij alleen al een bevestiging daarvan. Kortom, positief!
Maar goed, we merken het wel. Ik voel me er nu nog wel redelijk rustig onder.
Ik hoop alleen dat er met geen woord gerept wordt over mijn -misschien soms wat negatief- ingevulde antwoorden over relaties enzo. Dat ik boosheid voel of stomme dingen denk ofzo. Want als vriend meegaat, wil ik niet dat hij een negatief beeld daarover te horen krijgt. Wat ik al schreef voor Winnie: dat zijn dingen die ik eigenlijk niet wil delen met hem of dochter. Want ik kan toch niet uitleggen hoe dit werkt en ik weet gewoon dat hij er geen waarde aan moet toekennen. Dat probeer ik zelf nl. ook niet te doen. Ik probeer dat soort gevoelens of gedachten erg hard te negeren of erg te accepteren, zodat ik er een beetje rust bij kan vinden dat het nu eenmaal zo is. Als we het daar over gaan hebben, veroorzaakt dat alleen maar verwarring bij hem en dat wil ik niet.
Shahla, ik hoop dat je een leuk, gezellig en fijn feestje hebt morgen! En dat je moeder ook een lief woordje voor je heeft.
En oh wat zal het nu schoon zijn bij je? Mag je maandag weer overnieuw ; ))
als de visite weg is...
Weltrusten voor straks
zondag 3 februari 2008 om 11:46
Hoi,
Dit weekend even lekker gaan stappen met een jarige vriendin, altijd leuk.
Op dit moment gaat het behoorlijk op en neer. Ik ben ook al vanaf gisteren 09.00u wakker en heb totaal geen slaap. Handig is anders!
'k Heb behoorlijk wat last ook van de bijwerkingen van de fevarin, maar ik begin wel positieve veranderingen te merken, dus dat is mooi. Zo ook dat ik nu gerust kan in zien dat exlief heel leuk en aardig is, maar het gewoon niet met mij trekt. Dat zou een paar maanden terug wel anders zijn geweest. Ik was net een pitbull. En maar volhouden en maar vastbijten!
Gelukkig ben ik nu weer redelijk beter (oor- en keelontsteking tegelijkertijd), dus ook de normale doordeweekse bezigheden zullen morgen weer op gang komen. Zometeen ook nog wat opdrachten van de VERStraining doen, wat ik vaak wel erg confronterend vind. WAM! Zo ben je dus ook, truusje!
Het gaat hier dus wel weer redelijk, maar ik houd er wel rekening mee dat dat over vijf minuten (bij wijze van spreken) geheel anders kan zijn.
Dikke knuffel!
Dit weekend even lekker gaan stappen met een jarige vriendin, altijd leuk.
Op dit moment gaat het behoorlijk op en neer. Ik ben ook al vanaf gisteren 09.00u wakker en heb totaal geen slaap. Handig is anders!
'k Heb behoorlijk wat last ook van de bijwerkingen van de fevarin, maar ik begin wel positieve veranderingen te merken, dus dat is mooi.
Zo ook dat ik nu gerust kan in zien dat exlief heel leuk en aardig is, maar het gewoon niet met mij trekt. Dat zou een paar maanden terug wel anders zijn geweest. Ik was net een pitbull. En maar volhouden en maar vastbijten!Gelukkig ben ik nu weer redelijk beter (oor- en keelontsteking tegelijkertijd), dus ook de normale doordeweekse bezigheden zullen morgen weer op gang komen. Zometeen ook nog wat opdrachten van de VERStraining doen, wat ik vaak wel erg confronterend vind. WAM! Zo ben je dus ook, truusje!
Het gaat hier dus wel weer redelijk, maar ik houd er wel rekening mee dat dat over vijf minuten (bij wijze van spreken) geheel anders kan zijn.
Dikke knuffel!
zondag 3 februari 2008 om 15:26
Shahla, ik hoop dat jij een leuke dag hebt vandaag (morgen ben je toch echt jarig?)
Katb, krijg nog niet echt vat op jouw verhaal. Maar ik lees dat je de vers-traing doet. (daarvoor sta ik ook op de wachtlijst) Ik ben benieuwd of het gaat helpen om de heftige emoties onder controle te krijgen/houden.
Intiem, fijn dat je de uitslagen zo snel krijgt en dat je vriend mee wil gaan naar het gesprek. Dan krijgt hij de informatie ook uit eerste hand.
Robin, ik hoop dat je een beetje rust krijgt/vindt. Raar dat zowel jij als Intiem (deels) in de psychologie zitten...is het dan niet extra frustrerend dat het zo moeilijk is jezelf te helpen?
Winniedepoeh, voor jou hetzelfde eigenlijk, maar dan anders. Heb je niet de neiging te therapeutisch naar je relatie te kijken? Te vergeten dat je ook gewoon mens bent?
Boschbolletje, hoe is het met jou?
Mijn vriend en mijn zoon zijn beide tot vanavond aan het werk. Dat betekent dat ik alleen moet eten. Maar dat vind ik niet erg, want dan kan ik lekker een berg groente klaarmaken.....(vriend houdt niet zo van groente, mijn zoon gelukkig wel). Hier is het gelukkig nog steeds rustig al gaat zo'n heftige ruzie niet in je koude kleren zitten. Ik voel me een beetje leeg en ontdaan. Weer meer last van angstklachten en niet zo goed wetend wat ik moet gaan doen de komende tijd.
Katb, krijg nog niet echt vat op jouw verhaal. Maar ik lees dat je de vers-traing doet. (daarvoor sta ik ook op de wachtlijst) Ik ben benieuwd of het gaat helpen om de heftige emoties onder controle te krijgen/houden.
Intiem, fijn dat je de uitslagen zo snel krijgt en dat je vriend mee wil gaan naar het gesprek. Dan krijgt hij de informatie ook uit eerste hand.
Robin, ik hoop dat je een beetje rust krijgt/vindt. Raar dat zowel jij als Intiem (deels) in de psychologie zitten...is het dan niet extra frustrerend dat het zo moeilijk is jezelf te helpen?
Winniedepoeh, voor jou hetzelfde eigenlijk, maar dan anders. Heb je niet de neiging te therapeutisch naar je relatie te kijken? Te vergeten dat je ook gewoon mens bent?
Boschbolletje, hoe is het met jou?
Mijn vriend en mijn zoon zijn beide tot vanavond aan het werk. Dat betekent dat ik alleen moet eten. Maar dat vind ik niet erg, want dan kan ik lekker een berg groente klaarmaken.....(vriend houdt niet zo van groente, mijn zoon gelukkig wel). Hier is het gelukkig nog steeds rustig al gaat zo'n heftige ruzie niet in je koude kleren zitten. Ik voel me een beetje leeg en ontdaan. Weer meer last van angstklachten en niet zo goed wetend wat ik moet gaan doen de komende tijd.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zondag 3 februari 2008 om 15:27
@Winnie, heb je iets gehad aan mijn uitleg w.b. jouw vriend en zijn reacties?
Wat doet een persoonlijk begeleider met mensen met een persoonlijkheidsstoornis? Een soort casemanager of zoiets? Ik heb HBO-V gedaan en daar kwam vooral dat aspect aan de orde op gebied van GGZ. Dus als (psychiatrisch) verpleegkundige kwam dat stuk begeleiding ook op het verpleegkundige bordje terecht.
Hoi Intiem,
Ja ik heb het gelezen en mijn partner is ook niet type om groepsgewijs iets te ondernemen, destijds Linhan vond ie al heel erg in zo'n groep, gelukkig kon hij goed met de trainer en die ziet hij ook nu nog wel eens.
Wat je zei over dat jij bepaalde dingen niet zegt die je voelt juist om niet te kwetsen, dat doet hij ook wel hoor, moet hij wel moeite voro doen trouwens omdat hij de situatie bliksemsnel moet inschatten of zijn realiteit aansluit op de realiteit van het moment bijv..
Overigens kwam hij eergisteren naar me toe en vroeg hoe we dat konden regelen met de kinderen dan voor zo'n avond.. Ik vroeg wat ie bedoelde,. borderline zei hij. Ik zei zoohoo wat fijn je wilt dus nu best mee? ja zei hij ik moet toch wat investeren....
en wat een persoonlijk begeleider doet met mensne met persoonlijkheidsstoornissen? Ja ik werkte in de forensische psychiatrie en daarna met verstandelijk gehandicapten met ook persoonlheidsst en daarna met (ex)verslaafden, (ex) gedetineerden en mensen die bijv psychosociale en of psychiatrische problematiek hebbem.
Wat ik deed/doe is observeren, rapporteren, begeleiden, structuur aanbrengen, behandeldoelen opstellen (in geval van forens psych dus pro justitia), wegwijs maken in de maatschappij, gangbare normen en waarden bijbrengen, leren omgaan met handicap, zelfredzaamheid proberen te vergroten, leren omgaan met anderen etc etc..
Wat doet een persoonlijk begeleider met mensen met een persoonlijkheidsstoornis? Een soort casemanager of zoiets? Ik heb HBO-V gedaan en daar kwam vooral dat aspect aan de orde op gebied van GGZ. Dus als (psychiatrisch) verpleegkundige kwam dat stuk begeleiding ook op het verpleegkundige bordje terecht.
Hoi Intiem,
Ja ik heb het gelezen en mijn partner is ook niet type om groepsgewijs iets te ondernemen, destijds Linhan vond ie al heel erg in zo'n groep, gelukkig kon hij goed met de trainer en die ziet hij ook nu nog wel eens.
Wat je zei over dat jij bepaalde dingen niet zegt die je voelt juist om niet te kwetsen, dat doet hij ook wel hoor, moet hij wel moeite voro doen trouwens omdat hij de situatie bliksemsnel moet inschatten of zijn realiteit aansluit op de realiteit van het moment bijv..
Overigens kwam hij eergisteren naar me toe en vroeg hoe we dat konden regelen met de kinderen dan voor zo'n avond.. Ik vroeg wat ie bedoelde,. borderline zei hij. Ik zei zoohoo wat fijn je wilt dus nu best mee? ja zei hij ik moet toch wat investeren....
en wat een persoonlijk begeleider doet met mensne met persoonlijkheidsstoornissen? Ja ik werkte in de forensische psychiatrie en daarna met verstandelijk gehandicapten met ook persoonlheidsst en daarna met (ex)verslaafden, (ex) gedetineerden en mensen die bijv psychosociale en of psychiatrische problematiek hebbem.
Wat ik deed/doe is observeren, rapporteren, begeleiden, structuur aanbrengen, behandeldoelen opstellen (in geval van forens psych dus pro justitia), wegwijs maken in de maatschappij, gangbare normen en waarden bijbrengen, leren omgaan met handicap, zelfredzaamheid proberen te vergroten, leren omgaan met anderen etc etc..
zondag 3 februari 2008 om 16:22
@winnie, ik moet dat ook doen hoor, zo'n supersnelle inschatting van wat ik denk/voel (en eigenlijk graag zou willen uitspreken, omdat ik bijvoorbeeld boos ben en dat gevoel me hoog zit, of omdat ik gefrustreerd ben en het eruit wil gooien) en of ik dat eigenlijk wel kan zeggen. Omdat ik te makkelijk denk dat het de ander niet (in die mate) kwetst. Maar mijn ervaring is inmiddels dat ik altijd meer kwets dan ik zelf inschat. Dus ik probeer aan de safe side te blijven en dingen in te slikken. Ook omdat ik weet dat het nogal wel eens kan wisselen. Dus dan zeg ik vandaag iets wat morgen niet meer geldt en de dag erna weer wel. Pffff, dus beetje zinloos. Ik kan mijn gejojo maar beter voor me houden.
Fijn dat je vriend toch openstaat voor de informatie dag. Het moest kennelijk even bezinken bij hem.
Ik kan me trouwens voorstellen dat de clienten die jij begeleidt hebt er doorgaans ernstiger aan toe waren dan bijvoorbeeld jouw vriend? Als je echt nog moet beginnen bij normen en waarden, dan denk ik eerder aan extreem reactieve mensen die minder bezig zijn met fatsoen. Ik ben nl. een regelrechte moraalridder haha.
Fijn dat je vriend toch openstaat voor de informatie dag. Het moest kennelijk even bezinken bij hem.
Ik kan me trouwens voorstellen dat de clienten die jij begeleidt hebt er doorgaans ernstiger aan toe waren dan bijvoorbeeld jouw vriend? Als je echt nog moet beginnen bij normen en waarden, dan denk ik eerder aan extreem reactieve mensen die minder bezig zijn met fatsoen. Ik ben nl. een regelrechte moraalridder haha.
zondag 3 februari 2008 om 16:24
zondag 3 februari 2008 om 16:52
het betreft geen info dag maar themabijeenkomsten: ca 5x eens in de maand geloof ik .
Ja het moest even bezinken denk ik ook maar ik moet ook zeggen dat ik toen ook heel duidelijk gemaakt heb dat ik vind dat zijn borderline een behoorlijke stempel op ons (gezins) leven drukt !! en dat er al genoeg rekening met hem gehouden wordt, soms meer dan me lief is hoor.
En neem maar van me aan dat mijn vriend ook extreem was en heel soms nog wel eens is.
zondag 3 februari 2008 om 18:31
Ik ben er ook vrij luchtig over momenteel. Zolang heeft het niet geduurd en om één of andere reden wil het me ook niet (meer) raken. Een verdoofd gevoel zeg maar.
Welk verhaal willen jullie nou eigenlijk precies weten? Hoe ik het circuit in ben gerold, wat de grondslag van dit alles is? Nu ja daar gaan we dan.
Men gaat er van overtuigd dat het gedrag van mijn broer in mijn jonge jaren verre van geholpen heeft. We schelen dertien jaar en toen ik klein was, hadden we een hele hechte band. Ondertussen ging het niet goed met mijn broer en op zijn zestiende werd hij plotseling uit huis geplaatst en hoorden wij zo'n zes jaar niets van hem. In diezelfde tijd overleed mijn grootvader aan moederskant met wie ik ook een hele hechte band had. Er wordt nu gezegd dat ik dat nooit goed verwerkt heb.
Zes jaar later kwam mijn broer via een tv-programma weer terug in mijn leven, maar mijn verwachtingen te spijt, hij was een hele andere man geworden. Verslaafd aan zowel drank als wiet, zijn stoornis schizofrenie (wat op zijn achttiende al bleek te zijn vastgesteld) ontkennend, overal over liegen en ook een stuk agressiever dan vroeger. De band die wij vroeger hadden, bestond en bestaat niet meer en ik begon van hem te walgen. Zijn leugens gingen weer steeds verder (zo bleek zijn woning al negen maanden eerder dan wij wisten ontruimd te zijn wegens huurachterstand) en ook zijn drugsgebruik ging van wiet naar de hardere zaken als coke. Pas op zijn achtentwintigste heeft hij zijn stoornis erkent, beweert hij te zijn afgekickt (op een gegeven moment houd je gewoon op met dingen te geloven en interesseert je het eigenlijk ook niet meer) en is ons contact zo minimaal als mogelijk.
Ik zit nu ongeveer drie jaar in het hulpverlenerscircuit. Ik werd doorverwezen vanwege mijn faalangst en de toen nog slechte/wisselende band met mijn moeder naar een psychologe die pas na een half jaar zei; "Ja, je hebt echt faalangst!" Ja muts, waarom denk je dat ik hier zit! Op een gegeven moment was ik er wel klaar mee en zei ik allervriendelijkst dat het heel goed ging om daar gewoon weg te komen. Dat werkte dus vooral niet.
Een aantal maanden tot een jaar later merkte ik dat het helemaal niet goed ging en het maar bleef wisselen. Ik ging terug naar de huisarts die na een gesprekje van vijf minuten brulde dat ik borderline had en me doorverwees naar de plaatselijke GGZ. Ik stuurde hen mijn doorverwijzing en hoorde vervolgens negen maanden niks, dus ging ik zelf op aandringen van mijn toenmalige vriend op zoek naar een particulier. Die vond ik en daar kon ik op zich wel goed mee praten, maar voor een diagnose moest ik toch echt naar het GGZ.
Uiteindelijk gebeurde dat ook, maar daar werd heel idioot met me omgaan. Natuurlijk viel ik daar nog onder de kinderen en jeugd (jongvolwassenen hebben ze hier niet), maar ik voelde me verre van serieus genomen. Op basis van drie gesprekken met de psycholoog en een kwartiertje met de psychiater (die een dubbele afspraak had) werd de diagnose dysthyme stoornis met borderlinetrekken gesteld. De therapie die ik daarvoor kreeg, individuele gesprekken met de psycholoog en creatieve therapie, werkte totaal niet en ik zakte steeds verder af. Na een paar zeer ingrijpende gebeurtenissen werd ik opgenomen in een observatie kliniek op de hoop dat ze nu konden ontdekken wat ik echt had. Ik heb daar geen goede herinneringen aan en ben ook niet de gebruikelijke drie maanden gebleven. Ten eerste omdat het weer kinderen en jeugd was en ik de oudste was, ten tweede omdat overduidelijk werd dat ze daar geen idee hadden hoe met een grietje van mijn leeftijd om te gaan.
Later bleken er in het ontslagrapport onwaarheden te staan, zowel over mij als over mijn familie. Ik begon steeds meer mijn buik vol te krijgen van de zorggroep waar zowel de GGZ hier als die observatiekliniek onder valt. Na een boze brief naar de kliniek te hebben gestuurd, kregen we als antwoord dat we eigenlijk maar even moesten zeggen wat we er in wilden hebben. Ik heb toen de knoop doorgehakt dat de GGZ hier een ander voor mij moest vinden en uiteindelijk ben ik overgezet naar Utrecht. Een flinke reistijd, maar het is me het waard. Ik word veel serieuzer genomen en ook eindelijk is dat continue geleuter over mijn familie klaar. Blijkbaar heb ik een 'moeilijke familie', maar dat kan ik toch moeilijk tegen iedereen zeggen als ik uit m'n dak ga. De therapie is nu puur op praktijk gericht. Niet lullen, maar doen en dat werkt.
Misschien dat er zo wat verduidelijking is. Ik ben namelijk net wakker.
Welk verhaal willen jullie nou eigenlijk precies weten? Hoe ik het circuit in ben gerold, wat de grondslag van dit alles is? Nu ja daar gaan we dan.
Men gaat er van overtuigd dat het gedrag van mijn broer in mijn jonge jaren verre van geholpen heeft. We schelen dertien jaar en toen ik klein was, hadden we een hele hechte band. Ondertussen ging het niet goed met mijn broer en op zijn zestiende werd hij plotseling uit huis geplaatst en hoorden wij zo'n zes jaar niets van hem. In diezelfde tijd overleed mijn grootvader aan moederskant met wie ik ook een hele hechte band had. Er wordt nu gezegd dat ik dat nooit goed verwerkt heb.
Zes jaar later kwam mijn broer via een tv-programma weer terug in mijn leven, maar mijn verwachtingen te spijt, hij was een hele andere man geworden. Verslaafd aan zowel drank als wiet, zijn stoornis schizofrenie (wat op zijn achttiende al bleek te zijn vastgesteld) ontkennend, overal over liegen en ook een stuk agressiever dan vroeger. De band die wij vroeger hadden, bestond en bestaat niet meer en ik begon van hem te walgen. Zijn leugens gingen weer steeds verder (zo bleek zijn woning al negen maanden eerder dan wij wisten ontruimd te zijn wegens huurachterstand) en ook zijn drugsgebruik ging van wiet naar de hardere zaken als coke. Pas op zijn achtentwintigste heeft hij zijn stoornis erkent, beweert hij te zijn afgekickt (op een gegeven moment houd je gewoon op met dingen te geloven en interesseert je het eigenlijk ook niet meer) en is ons contact zo minimaal als mogelijk.
Ik zit nu ongeveer drie jaar in het hulpverlenerscircuit. Ik werd doorverwezen vanwege mijn faalangst en de toen nog slechte/wisselende band met mijn moeder naar een psychologe die pas na een half jaar zei; "Ja, je hebt echt faalangst!" Ja muts, waarom denk je dat ik hier zit! Op een gegeven moment was ik er wel klaar mee en zei ik allervriendelijkst dat het heel goed ging om daar gewoon weg te komen. Dat werkte dus vooral niet.
Een aantal maanden tot een jaar later merkte ik dat het helemaal niet goed ging en het maar bleef wisselen. Ik ging terug naar de huisarts die na een gesprekje van vijf minuten brulde dat ik borderline had en me doorverwees naar de plaatselijke GGZ. Ik stuurde hen mijn doorverwijzing en hoorde vervolgens negen maanden niks, dus ging ik zelf op aandringen van mijn toenmalige vriend op zoek naar een particulier. Die vond ik en daar kon ik op zich wel goed mee praten, maar voor een diagnose moest ik toch echt naar het GGZ.
Uiteindelijk gebeurde dat ook, maar daar werd heel idioot met me omgaan. Natuurlijk viel ik daar nog onder de kinderen en jeugd (jongvolwassenen hebben ze hier niet), maar ik voelde me verre van serieus genomen. Op basis van drie gesprekken met de psycholoog en een kwartiertje met de psychiater (die een dubbele afspraak had) werd de diagnose dysthyme stoornis met borderlinetrekken gesteld. De therapie die ik daarvoor kreeg, individuele gesprekken met de psycholoog en creatieve therapie, werkte totaal niet en ik zakte steeds verder af. Na een paar zeer ingrijpende gebeurtenissen werd ik opgenomen in een observatie kliniek op de hoop dat ze nu konden ontdekken wat ik echt had. Ik heb daar geen goede herinneringen aan en ben ook niet de gebruikelijke drie maanden gebleven. Ten eerste omdat het weer kinderen en jeugd was en ik de oudste was, ten tweede omdat overduidelijk werd dat ze daar geen idee hadden hoe met een grietje van mijn leeftijd om te gaan.
Later bleken er in het ontslagrapport onwaarheden te staan, zowel over mij als over mijn familie. Ik begon steeds meer mijn buik vol te krijgen van de zorggroep waar zowel de GGZ hier als die observatiekliniek onder valt. Na een boze brief naar de kliniek te hebben gestuurd, kregen we als antwoord dat we eigenlijk maar even moesten zeggen wat we er in wilden hebben. Ik heb toen de knoop doorgehakt dat de GGZ hier een ander voor mij moest vinden en uiteindelijk ben ik overgezet naar Utrecht. Een flinke reistijd, maar het is me het waard. Ik word veel serieuzer genomen en ook eindelijk is dat continue geleuter over mijn familie klaar. Blijkbaar heb ik een 'moeilijke familie', maar dat kan ik toch moeilijk tegen iedereen zeggen als ik uit m'n dak ga. De therapie is nu puur op praktijk gericht. Niet lullen, maar doen en dat werkt.
Misschien dat er zo wat verduidelijking is. Ik ben namelijk net wakker.
maandag 4 februari 2008 om 12:33
Intiem, hoe gaat het nu met je dochter?
Boschbolletje, een community en sommigen hyves. Ik heb geen hyves, heb ik niks mee. Community (msngroep) is besloten en je kunt daar natuurlijk zoveel of zo weinig van jezelf laten zien als je maar wilt.
Robin, het was inderdaad best druk al die voorbereidingen maar ditmaal was ik ruim vantevoren begonnen met voorbereiden en in orde maken dus eigenlijk viel alles vrij soepeltjes op zijn plek nog. Al stond ik tegen elven zaterdagavond nog wel gauw even te dweilen beneden haha.
Het gevolg was dat ik zondag gewoon heel relaxed kon doen en zijn.
Mijn vriend was er toch nog bij. Ik heb subtiele overtuigingskracht en in tegenstelling tot vorige relaties ook een stem in het kapittel.
Jullie lijken echt allemaal studie - en praktijkmatig ervaring op het gebied van geestelijke gezondheidszorg te hebben. Ik dus totaal niet. Meer streetwise bekend geraakt met bepaalde aandoeningen. Zoals de adhd/pddnos bij mijn zoon, de problematiek van zijn vader en mijn eigen aandoening.
Intiem, misschien is het handig je vriend daar een beetje op voor te bereiden, de negatieve antwoorden bij de relatievragen.
Bijvoorbeeld dat je tijdens de test compleet eerlijk wilde zijn, anders had het geen zin maar dat hij er niet meer moet maken dan het is.
Dat het geheel je eigen ding is en dat het eigenlijk weinig te maken heeft met hem, zijn doen en laten en rol in het geheel?
Lin, wat jij kunt doen, is meer aan jezelf denken, lief voor jezelf zijn, goed voor jezelf zorgen.
Heftig allemaal, Kat.
Ben inderdaad vandaag jarig maar lekker gisteren gevierd. Was een superdag.
Vandaag moe, ongesteld en gewoon rustig aan. Misschien zo even onder de zonnebank en beetje aanrommelen.
Boschbolletje, een community en sommigen hyves. Ik heb geen hyves, heb ik niks mee. Community (msngroep) is besloten en je kunt daar natuurlijk zoveel of zo weinig van jezelf laten zien als je maar wilt.
Robin, het was inderdaad best druk al die voorbereidingen maar ditmaal was ik ruim vantevoren begonnen met voorbereiden en in orde maken dus eigenlijk viel alles vrij soepeltjes op zijn plek nog. Al stond ik tegen elven zaterdagavond nog wel gauw even te dweilen beneden haha.
Het gevolg was dat ik zondag gewoon heel relaxed kon doen en zijn.
Mijn vriend was er toch nog bij. Ik heb subtiele overtuigingskracht
en in tegenstelling tot vorige relaties ook een stem in het kapittel.Jullie lijken echt allemaal studie - en praktijkmatig ervaring op het gebied van geestelijke gezondheidszorg te hebben. Ik dus totaal niet. Meer streetwise bekend geraakt met bepaalde aandoeningen. Zoals de adhd/pddnos bij mijn zoon, de problematiek van zijn vader en mijn eigen aandoening.
Intiem, misschien is het handig je vriend daar een beetje op voor te bereiden, de negatieve antwoorden bij de relatievragen.
Bijvoorbeeld dat je tijdens de test compleet eerlijk wilde zijn, anders had het geen zin maar dat hij er niet meer moet maken dan het is.
Dat het geheel je eigen ding is en dat het eigenlijk weinig te maken heeft met hem, zijn doen en laten en rol in het geheel?
Lin, wat jij kunt doen, is meer aan jezelf denken, lief voor jezelf zijn, goed voor jezelf zorgen.
Heftig allemaal, Kat.
Ben inderdaad vandaag jarig maar lekker gisteren gevierd. Was een superdag.
Vandaag moe, ongesteld en gewoon rustig aan. Misschien zo even onder de zonnebank en beetje aanrommelen.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
