Psyche
alle pijlers
Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf
zondag 23 oktober 2011 12:34
Ik ben veel aan het nadenken de laatste weken, het is begonnen met liefdesverdriet en het voelt alsof ik nu in een negatieve spiraal zit en ik wil hier uitkomen voordat het erger wordt.
Ik merk dat ik al mijn zelfvertrouwen al jaren ontleen aan het vertrouwen en de liefde die ik krijg van anderen. Ik heb 8 jaar een relatie gehad met een lieve jongen, die me geweldig vond. Toen ik die relatie verbrak, heeft hij het daar een tijd lang heel moeilijk mee gehad, en hij liet steeds merken dat hij me nog zo leuk vond. Ook al vond ik dat toen vervelend en probeerde ik zo min mogelijk contact met hem te hebben, toch voelde het heel erg goed dat hij mij nog zo leuk vond.
Daarna heb ik een tijdje een scharrel gehad, die bindingsangst heeft en daar altijd heel erg eerlijk over was, maar wel duidelijk liet merken dat hij me heel erg leuk vond, voor mij werkte dat toen wel. Tegelijkertijd was er iemand die me heel veel aandacht gaf, een echte leuke knappe (maar foute) man waarvan ik niet dacht dat hij me leuk zou vinden. Ik heb al in een ander topic over hem geschreven, samenvatting is dat hij destijds een vriendin had, vreemdging met mij, dat uiteindelijk uit is gegaan, wij elkaar veel zagen, soort van relatie kregen maar hij wilde geen "echte relatie" met mij op dat moment, omdat hij met zichzelf in de knoop zat. Hoewel ik dacht dat ik nooit verliefd op hem kon worden, ben ik dat toch geworden, hij heeft me uiteindelijk op een lompe manier gedumpt, had 2 dagen later een vriendin en zegt nu dat het tussen ons niet zoveel voorstelde. Dat was 2 maanden geleden en ik heb er nog zoveel pijn van.
Ik ben mezelf ergens kwijt geraakt in de laatste jaren. Dat het over is tussen mij en de leuke man doet mezelf pijn. Eigenlijk niet dat het over is, want ik wist ergens wel dat het niet ging werken en dat hij niet goed genoeg was voor mij, maar dat HIJ die beslissing heeft gemaakt en vooral dat hij nu meteen iemand anders heeft die het wel voor hem is, terwijl ik niet leuk genoeg ben. En dat doet zo'n pijn omdat ik mijn zelfvertrouwen uit zijn bevestiging haalde. En met die bevestiging is nu ook mijn zelfvertrouwen weg. Ik heb nu voor het eerst in 10 jaar niemand meer die mij op 1 zet, en dat voelt zo naar. Het voelt alsof ik gefaald heb, juist omdat ik er echt voor ging en van alles opzij zette voor hem, iets wat ik een aantal jaar geleden nooit voor iemand zou doen. Ik weet wel dat ik het niet zo belangrijk moet vinden wat hij van me vindt, dat hij ook maar 1 man is, en zelfs eentje die met zichzelf totaal in de knoop zit en niet de ware voor mij is, maar ik vind het wel heel erg belangrijk en ik wil niets liever dan dat hij spijt krijgt en me terug wil, en ik dan keihard kan zeggen "nou ik jou niet meer!", en dan is het ok voor mij. Ik heb veel topics en zo hierover gelezen, en iedereen zegt "je moet jezelf op 1 zetten", "je zelfvertrouwen haal je uit jezelf en niet uit een ander", "je moet jezelf leuk vinden en dan maakt het niet uit wat een man vindt", maar hoe doe ik dat???
Ik zie tips als "maak het gezellig, steek wat kaarsjes aan, kijk een leuk dvd'tje of maak een lange strandwandeling", maar ik voel me dan zo zielig, zo alleen. Dat zal vast heel leuk zijn als je al gelukkig bent met jezelf, maar hoe kom je daar? Ik ben best tevreden met mezelf (zie er goed uit, ben slim, lief, veel vrienden), doe wat ik leuk vind, ik doe leuke sporten en haal daar voldoening aan, ik spreek veel met vriendinnen af, heb leuk werk, probeer mezelf bezig te houden, maar als ik dan eventjes geen afleiding heb voel ik me zo naar. Zo alleen, niemand die me speciaal vindt. Hoewel ik weet dat ik zoveel heb om dankbaar voor te zijn voel ik dat vaak niet, ik voel me zo onzeker over mezelf en ik weet niet waarom. Ik loop bij een psycholoog en dat helpt wel wat, eventjes vooral tijdens en vlak na de sessie, maar ik heb niet het idee dat ik er in de praktijk iets mee kan.
Heeft iemand tips, herkennen jullie dit, hoe zijn jullie hieruit gekomen? Zelfhulpboeken, cursussen, ik wil het allemaal proberen als het kan helpen, want ik wil van dit nare gevoel af, het kost me zoveel energie en ik ben bang dat het erger wordt en dat wil ik echt niet (zowel mijn ouders als broer hebben een geschiedenis van depressies, dus ik ben heel erg bang dat dat mij ook kan overkomen). Ik merk ook dat ik heel graag weer iemand in m'n leven wil, ook al weet ik dat dat niet verstandig is, ik moet eerst aan mezelf werken, eerst van mezelf houden voordat iemand anders van mij kan houden. Dat weet mijn verstand wel, maar gewoon doorgaan naar de volgende man lijkt nu zoveel makkelijker dan met mezelf doorgaan.
Alvast bedankt en sorry voor m'n lange post.
Ik merk dat ik al mijn zelfvertrouwen al jaren ontleen aan het vertrouwen en de liefde die ik krijg van anderen. Ik heb 8 jaar een relatie gehad met een lieve jongen, die me geweldig vond. Toen ik die relatie verbrak, heeft hij het daar een tijd lang heel moeilijk mee gehad, en hij liet steeds merken dat hij me nog zo leuk vond. Ook al vond ik dat toen vervelend en probeerde ik zo min mogelijk contact met hem te hebben, toch voelde het heel erg goed dat hij mij nog zo leuk vond.
Daarna heb ik een tijdje een scharrel gehad, die bindingsangst heeft en daar altijd heel erg eerlijk over was, maar wel duidelijk liet merken dat hij me heel erg leuk vond, voor mij werkte dat toen wel. Tegelijkertijd was er iemand die me heel veel aandacht gaf, een echte leuke knappe (maar foute) man waarvan ik niet dacht dat hij me leuk zou vinden. Ik heb al in een ander topic over hem geschreven, samenvatting is dat hij destijds een vriendin had, vreemdging met mij, dat uiteindelijk uit is gegaan, wij elkaar veel zagen, soort van relatie kregen maar hij wilde geen "echte relatie" met mij op dat moment, omdat hij met zichzelf in de knoop zat. Hoewel ik dacht dat ik nooit verliefd op hem kon worden, ben ik dat toch geworden, hij heeft me uiteindelijk op een lompe manier gedumpt, had 2 dagen later een vriendin en zegt nu dat het tussen ons niet zoveel voorstelde. Dat was 2 maanden geleden en ik heb er nog zoveel pijn van.
Ik ben mezelf ergens kwijt geraakt in de laatste jaren. Dat het over is tussen mij en de leuke man doet mezelf pijn. Eigenlijk niet dat het over is, want ik wist ergens wel dat het niet ging werken en dat hij niet goed genoeg was voor mij, maar dat HIJ die beslissing heeft gemaakt en vooral dat hij nu meteen iemand anders heeft die het wel voor hem is, terwijl ik niet leuk genoeg ben. En dat doet zo'n pijn omdat ik mijn zelfvertrouwen uit zijn bevestiging haalde. En met die bevestiging is nu ook mijn zelfvertrouwen weg. Ik heb nu voor het eerst in 10 jaar niemand meer die mij op 1 zet, en dat voelt zo naar. Het voelt alsof ik gefaald heb, juist omdat ik er echt voor ging en van alles opzij zette voor hem, iets wat ik een aantal jaar geleden nooit voor iemand zou doen. Ik weet wel dat ik het niet zo belangrijk moet vinden wat hij van me vindt, dat hij ook maar 1 man is, en zelfs eentje die met zichzelf totaal in de knoop zit en niet de ware voor mij is, maar ik vind het wel heel erg belangrijk en ik wil niets liever dan dat hij spijt krijgt en me terug wil, en ik dan keihard kan zeggen "nou ik jou niet meer!", en dan is het ok voor mij. Ik heb veel topics en zo hierover gelezen, en iedereen zegt "je moet jezelf op 1 zetten", "je zelfvertrouwen haal je uit jezelf en niet uit een ander", "je moet jezelf leuk vinden en dan maakt het niet uit wat een man vindt", maar hoe doe ik dat???
Ik zie tips als "maak het gezellig, steek wat kaarsjes aan, kijk een leuk dvd'tje of maak een lange strandwandeling", maar ik voel me dan zo zielig, zo alleen. Dat zal vast heel leuk zijn als je al gelukkig bent met jezelf, maar hoe kom je daar? Ik ben best tevreden met mezelf (zie er goed uit, ben slim, lief, veel vrienden), doe wat ik leuk vind, ik doe leuke sporten en haal daar voldoening aan, ik spreek veel met vriendinnen af, heb leuk werk, probeer mezelf bezig te houden, maar als ik dan eventjes geen afleiding heb voel ik me zo naar. Zo alleen, niemand die me speciaal vindt. Hoewel ik weet dat ik zoveel heb om dankbaar voor te zijn voel ik dat vaak niet, ik voel me zo onzeker over mezelf en ik weet niet waarom. Ik loop bij een psycholoog en dat helpt wel wat, eventjes vooral tijdens en vlak na de sessie, maar ik heb niet het idee dat ik er in de praktijk iets mee kan.
Heeft iemand tips, herkennen jullie dit, hoe zijn jullie hieruit gekomen? Zelfhulpboeken, cursussen, ik wil het allemaal proberen als het kan helpen, want ik wil van dit nare gevoel af, het kost me zoveel energie en ik ben bang dat het erger wordt en dat wil ik echt niet (zowel mijn ouders als broer hebben een geschiedenis van depressies, dus ik ben heel erg bang dat dat mij ook kan overkomen). Ik merk ook dat ik heel graag weer iemand in m'n leven wil, ook al weet ik dat dat niet verstandig is, ik moet eerst aan mezelf werken, eerst van mezelf houden voordat iemand anders van mij kan houden. Dat weet mijn verstand wel, maar gewoon doorgaan naar de volgende man lijkt nu zoveel makkelijker dan met mezelf doorgaan.
Alvast bedankt en sorry voor m'n lange post.
zondag 23 oktober 2011 12:44
HEEL herkenbaar! Haalde ook altijd mn zelfvertrouwen uit de mensen om me heen; ouders, vrienden, vriendjes, scharrels, als er maar iemand was die me leuk/lief/aardig vond dan vond ik mezelf ook leuk/lief/aardig. Ik voelde me altijd heel stabiel met iemand om me heen en als ik alleen was voelde ik me heel instabiel, omdat ik zoveel van hoe ik over mezelf dacht aan een ander ophing. Heb dat de laatste maanden/jaar wel voor 90% afgeleerd en dat voelt zo fijn! Voel me nu in mn eentje heel stabiel omdat ik heb geleerd positiever over mezelf te denken.
Maar hoe doe je dat..? Ik heb heel veel gehad (en nog steeds) aan het boek 'je kunt je leven helen' van Louise Hay. Je oude overtuigingen over jezelf loslaten en lief zijn voor jezelf, leren houden van jezelf. Doorkrijgen wat je doet en hoe je tegen jezelf praat, leren trots te zijn op de dingen die je doet zonder dat je daar iemand anders voor nodig hebt, enz. Stapje voor stapje kom je er, het inzien is al de eerste grote stap!
Maar hoe doe je dat..? Ik heb heel veel gehad (en nog steeds) aan het boek 'je kunt je leven helen' van Louise Hay. Je oude overtuigingen over jezelf loslaten en lief zijn voor jezelf, leren houden van jezelf. Doorkrijgen wat je doet en hoe je tegen jezelf praat, leren trots te zijn op de dingen die je doet zonder dat je daar iemand anders voor nodig hebt, enz. Stapje voor stapje kom je er, het inzien is al de eerste grote stap!
zondag 23 oktober 2011 12:53
Je moet echt een poosje alleen zijn om daadwerkelijk te gaan ervaren dat het prettig is in je eigen gezelschap. Ik ben nu 3 jaar alleen en kan écht zeggen dat ik het nu niet meer moeilijk vind alleen te zijn.
Nu is er sinds lange tijd weer een man in beeld aan het komen en ik vind dat moeilijk! dat gevoel dat alles weer afhankelijk gaat zijn van zijn liefde en aandacht, dát ga ik echt niet meer laten gebeuren. Maar het is een patroon en ik moet er heel bewust mee omgaan om "mezelf" te houden en me niet te verliezen.
Nu is er sinds lange tijd weer een man in beeld aan het komen en ik vind dat moeilijk! dat gevoel dat alles weer afhankelijk gaat zijn van zijn liefde en aandacht, dát ga ik echt niet meer laten gebeuren. Maar het is een patroon en ik moet er heel bewust mee omgaan om "mezelf" te houden en me niet te verliezen.
zondag 23 oktober 2011 13:00
http://www.youtube.com/watch?v=j4iR8le0n64
Luister eens naar bijgaand liedje.
En mijn vorige motto was: " Ik heb lang moeten wennen aan mezelf, nu kan ik niet meer zonder"
Mag je ook gebruiken, ik ben al goed gezelschap voor mezelf
Luister eens naar bijgaand liedje.
En mijn vorige motto was: " Ik heb lang moeten wennen aan mezelf, nu kan ik niet meer zonder"
Mag je ook gebruiken, ik ben al goed gezelschap voor mezelf
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
zondag 23 oktober 2011 13:01
Ik zeg eerlijk,na 40 jaar altijd geleefd te hebben naar en voor anderen, leef ik sinds 6 jaar voor mezelf,en dat bevalt me steeds beter!
Ga lekker alleen lunchen,ga alleen op een terras zitten,ga alleen shoppen..heerlijk............
Maar je moet het wel leren ja,genieten.
Er komt echt niemand aan je deur bellen om jou gelukkig te maken,dat moet je zelf doen is mijn motto..
Ga lekker alleen lunchen,ga alleen op een terras zitten,ga alleen shoppen..heerlijk............
Maar je moet het wel leren ja,genieten.
Er komt echt niemand aan je deur bellen om jou gelukkig te maken,dat moet je zelf doen is mijn motto..
zondag 23 oktober 2011 13:07
quote:nlies schreef op 23 oktober 2011 @ 13:00:
En mijn vorige motto was: " Ik heb lang moeten wennen aan mezelf, nu kan ik niet meer zonder"
Mag je ook gebruiken, ik ben al goed gezelschap voor mezelf
Heb vorig jaar veel van dit soort spreuken opgeslagen en deze uiteindelijk als motto gekozen.
Wie weet wel gezien bij jou .
En mijn vorige motto was: " Ik heb lang moeten wennen aan mezelf, nu kan ik niet meer zonder"
Mag je ook gebruiken, ik ben al goed gezelschap voor mezelf
Heb vorig jaar veel van dit soort spreuken opgeslagen en deze uiteindelijk als motto gekozen.
Wie weet wel gezien bij jou .
zondag 23 oktober 2011 13:13
zondag 23 oktober 2011 13:15
quote:nlies schreef op 23 oktober 2011 @ 13:00:
http://www.youtube.com/watch?v=j4iR8le0n64
Luister eens naar bijgaand liedje.
Tja, nu ben ik dus in tranen. Kun jij niks aan doen nlies, het is een supermooi liedje, maar nou ook net het liedje wat m'n ex me liet horen, het was ook zijn motto, hij houdt ook echt van zichzelf. Maar voor mij dus alleen slechte herinneringen, omdat hij een paar weken daarna mij liet vallen en voor iemand anders koos. Hij heeft ook wel tegen anderen gezegd dat juist dat hij merkte dat ik me zo afhankelijk van hem opstelde, voor hem de reden was er een punt achter te zetten.
Ik heb dus meer aan jouw motto nlies. Ik ga dat boek van Louise Hay zeker kopen, klinkt als iets waar ik iets aan kan hebben, het zit al in m'n winkelmandje bij bol....
Maar verder, ik denk niet dat tijd alleen genoeg voor mij is. Want de laatste 2 jaar was er steeds wel iemand die in m'n leven kwam en mij die bevestiging gaf en dat zal binnenkort vast wel weer gebeuren maar het is zo moeilijk om daar nee tegen te zeggen. Als ik me goed voel kan ik dat, maar ik voel me nu allesbehalve goed en die bevestiging zou me (op de korte termijn) weer even beter laten voelen. Zoiets gebeurt ook vaak zonder dat je het echt door hebt, het begint onschuldig en voor je het weet zit je er midden in en zit ik weer in dezelfde positie. Ik wil dat niet meer, maar als ik doorga zoals ik nu doe gaat het echt weer gebeuren ben ik bang. Ik wil genieten alleen, gelukkig zijn alleen, maar hoe leer ik dat dan zonder dat er een nieuwe foute man komt die me weer die makkelijke valse bevestiging geeft?
http://www.youtube.com/watch?v=j4iR8le0n64
Luister eens naar bijgaand liedje.
Tja, nu ben ik dus in tranen. Kun jij niks aan doen nlies, het is een supermooi liedje, maar nou ook net het liedje wat m'n ex me liet horen, het was ook zijn motto, hij houdt ook echt van zichzelf. Maar voor mij dus alleen slechte herinneringen, omdat hij een paar weken daarna mij liet vallen en voor iemand anders koos. Hij heeft ook wel tegen anderen gezegd dat juist dat hij merkte dat ik me zo afhankelijk van hem opstelde, voor hem de reden was er een punt achter te zetten.
Ik heb dus meer aan jouw motto nlies. Ik ga dat boek van Louise Hay zeker kopen, klinkt als iets waar ik iets aan kan hebben, het zit al in m'n winkelmandje bij bol....
Maar verder, ik denk niet dat tijd alleen genoeg voor mij is. Want de laatste 2 jaar was er steeds wel iemand die in m'n leven kwam en mij die bevestiging gaf en dat zal binnenkort vast wel weer gebeuren maar het is zo moeilijk om daar nee tegen te zeggen. Als ik me goed voel kan ik dat, maar ik voel me nu allesbehalve goed en die bevestiging zou me (op de korte termijn) weer even beter laten voelen. Zoiets gebeurt ook vaak zonder dat je het echt door hebt, het begint onschuldig en voor je het weet zit je er midden in en zit ik weer in dezelfde positie. Ik wil dat niet meer, maar als ik doorga zoals ik nu doe gaat het echt weer gebeuren ben ik bang. Ik wil genieten alleen, gelukkig zijn alleen, maar hoe leer ik dat dan zonder dat er een nieuwe foute man komt die me weer die makkelijke valse bevestiging geeft?
zondag 23 oktober 2011 13:17
@renate19: Nee ik vind alleen zijn helemaal niet lekker, ik zie daar echt tegenop. Voor mij is dat bevestiging dat ik niet leuk ben, dat niemand tijd met me wil doorbrengen. Dat is natuurlijk niet waar, ik heb genoeg mensen die ik kan bellen, maar zo voelt het dan wel. Dat vind ik juist zo lekker aan een relatie, dat je dan iemand hebt om niet alleen mee te zijn. Helemaal verkeerd dat weet ik, maar zo voelt dat dan voor mij.
zondag 23 oktober 2011 13:20
Misschien ben ik ook wel gewoon veel te ongeduldig hoor, ik wil het liefst dat ik een boekje lees en dan al die gevoelens en gedachten niet meer heb en dat kan natuurlijk helemaal niet. Ik weet alleen gewoon niet goed HOE ik het kan veranderen, misschien heb ik ook wel geen vertrouwen dat ik het kan. Het lijkt zo ver weg, het lekker alleen op een terrasje zitten, ik denk niet dat ik dat ooit kan.
zondag 23 oktober 2011 13:21
Juist doordat je dingen doet waar je niet achter staat, maar om de ander te pleasen en aan je te binden, maakt dat je alsmaar verder van jezelf verwijderd raakt. Als je jezelf ontloopt door alsmaar afleiding te zoeken (of dat nu in werk of met vriendinnen afspreken is) geef je jezelf ook steeds de boodschap dat het lastig is om met jezelf alleen te zijn. Hoe meer je dat ontloopt, hoe meer het zich zal opdringen op momenten dat je wel alleen bent.
Onderweg in diverse relaties ben je (delen van) jezelf kwijtgeraakt, het is goed dat je dat zelf ziet. Op een gegeven moment weet je niet eens meer precies wie je pure zelf is, wat je werkelijke behoeften zijn en hoe je die (zoveel mogelijk zelf) kan invullen. Sommige behoeften (seks, aandacht, contact) kunnen deels dat opvullen, maar zijn soms niets meer dan jezelfr een beetje oppeppen en niet wat je werkelijk nodig hebt (eigenliefde en liefde bijvoorbeeld, of zingeving, of je talenten kennen en iets mee doen, of je mentaal ontwikkelen/ helemaal gebruiken wat je aan capaciteiten hebt meegekregen. En niet alleen in de liefde, maar ook in werk of sociale leven, of wellicht jouw rol in de samenleving.
Tijd dus om meer van jezelf te ontdekken, ipv gewoon verder (proberen te) leven, je werk, je vriendinnen, ook soort sleur waar je in kan komen en niet werkelijk meer voelt/waardeert wat je wel hebt.
Je schrijft dat je er iets aan wil doen, omdat het een negatieve spiraal wordt. Ik denk dat alles wat je onderneemt in die zin, (zelfhulp)boeken lezen, maar ook elke vorm van "aan jezelf werken" (coach, cursussen zelfontwikkeling, enz) je weer dichter bij jezelf kan brengen. Ook andere boeken of tijdschriften, bijv meer spirituele, kunnen nieuwe (nietgebruikte) gebieden in jezelf openen. Jezelf (in jezelf) verdiepen dus!
Het is idd veel makkelijker om via anderen je waarde te zien, dan bij jezelf je eigen (stralende) innerlijk. Ken beide, maar soms vind ik het ook moeilijker om dat uit mezelf te halen of te zien dan via (de waardering van) anderen. Dat zijn momenten dat ik juist weer in mezelf moet gaan kijken, dat ik te weinig doe met wat voor mij werkelijk belangrijk is.
Zo had ik ook een "scharrel", maar liep het meer zoals hij wenste dan wat ik nodig heb. Daar neem ik steeds eerder afscheid van, dat brengt me niks. En zo heb/maak ik momenteel te weinig tijd voor wat ik eigenlijk zou willen, benut bepaalde sterke kanten te weinig, werk ik teveel voor het geld en doe te weinig wat me werkelijk voldoening zou geven. Dan weet ik dat het tijd is om juist mezelf weer op te gaan zoeken.
Het voordeel (als je eenmaal goed contact met jezelf hebt) is dat je ook sneller weet hoe je weer meer in contact komt met jezelf als je "afgedwaald" bent. Meestal door omstandigheden, en omstandigheden kan je veranderen. Oppervlakkige dingen gaan die behoefte aan diepgang niet invullen, hoogstens tijdelijk. (leuke dingen bedoel ik: shoppen & uiterlijkheden, uitgaan met vriendinnen, alles wat afleidt van je werkelijke innerlijke behoeften).
Ook al kan dat ook fijn en belangrijk zijn, jezelf een beetje verwennen, kapper, onbenullig tijdschriftje lezen, tv kijken, vermaak, massages of seksvriendje enz). Zolang je ook aandacht voor je diepere ik hebt kan afwisseling met wat oppervlakkiger afleiding/vermaak/belonen je in balans houden.
Ik zou dus zeggen: zoek de diepte op, daag jezelf uit, als je nieuwsgierig bent, krijg je ook antwoorden, dat is mijn ervaring.
Zo kan je ontdekken waar je (positieve) energie van krijgt en wat energie kost, en daar iets mee doen (of iig proberen). Of dat nu je werk veranderen is, of wonen, of een nieuwe hobby oplevert, ik denk dat een bepaalde sleur en overtuigingen/patronen loslaten altijd leidt tot zelfontwikkeling. Dingen overwinnen, dingen doen waar je trots op bent, dat geeft een kick, en goed gevoel over jezelf. Zodat je graag in je eigen gezelschap wil zijn. En ook voor anderen aantrekkelijk gezelschap bent.
Er zijn diverse manieren om weer dichter bij je pure zelf te komen, kan voor de een yoga zijn, of massage, of sauna, of in bad en alle stekkers eruit, dagje voor jezelf, cursussen en boeken die je aan het denken zetten, enz.
Veel succes! Ik geloof dat mensen die negatieve spiralen willen keren dat ook kunnen, het begint idd met willen (weten) en dat is stap 1! Zodra je werkelijk aandacht aan jezelf geeft, dat balletje vanzelf gaat rollen. Je staat denk ik op het punt van een omslag, van een goede ontwikkeling, en als je die aangaat, zal dat je leven ten goede komen! Heb er vertrouwen in, je bent de moeite waard om je in te verdiepen!
Onderweg in diverse relaties ben je (delen van) jezelf kwijtgeraakt, het is goed dat je dat zelf ziet. Op een gegeven moment weet je niet eens meer precies wie je pure zelf is, wat je werkelijke behoeften zijn en hoe je die (zoveel mogelijk zelf) kan invullen. Sommige behoeften (seks, aandacht, contact) kunnen deels dat opvullen, maar zijn soms niets meer dan jezelfr een beetje oppeppen en niet wat je werkelijk nodig hebt (eigenliefde en liefde bijvoorbeeld, of zingeving, of je talenten kennen en iets mee doen, of je mentaal ontwikkelen/ helemaal gebruiken wat je aan capaciteiten hebt meegekregen. En niet alleen in de liefde, maar ook in werk of sociale leven, of wellicht jouw rol in de samenleving.
Tijd dus om meer van jezelf te ontdekken, ipv gewoon verder (proberen te) leven, je werk, je vriendinnen, ook soort sleur waar je in kan komen en niet werkelijk meer voelt/waardeert wat je wel hebt.
Je schrijft dat je er iets aan wil doen, omdat het een negatieve spiraal wordt. Ik denk dat alles wat je onderneemt in die zin, (zelfhulp)boeken lezen, maar ook elke vorm van "aan jezelf werken" (coach, cursussen zelfontwikkeling, enz) je weer dichter bij jezelf kan brengen. Ook andere boeken of tijdschriften, bijv meer spirituele, kunnen nieuwe (nietgebruikte) gebieden in jezelf openen. Jezelf (in jezelf) verdiepen dus!
Het is idd veel makkelijker om via anderen je waarde te zien, dan bij jezelf je eigen (stralende) innerlijk. Ken beide, maar soms vind ik het ook moeilijker om dat uit mezelf te halen of te zien dan via (de waardering van) anderen. Dat zijn momenten dat ik juist weer in mezelf moet gaan kijken, dat ik te weinig doe met wat voor mij werkelijk belangrijk is.
Zo had ik ook een "scharrel", maar liep het meer zoals hij wenste dan wat ik nodig heb. Daar neem ik steeds eerder afscheid van, dat brengt me niks. En zo heb/maak ik momenteel te weinig tijd voor wat ik eigenlijk zou willen, benut bepaalde sterke kanten te weinig, werk ik teveel voor het geld en doe te weinig wat me werkelijk voldoening zou geven. Dan weet ik dat het tijd is om juist mezelf weer op te gaan zoeken.
Het voordeel (als je eenmaal goed contact met jezelf hebt) is dat je ook sneller weet hoe je weer meer in contact komt met jezelf als je "afgedwaald" bent. Meestal door omstandigheden, en omstandigheden kan je veranderen. Oppervlakkige dingen gaan die behoefte aan diepgang niet invullen, hoogstens tijdelijk. (leuke dingen bedoel ik: shoppen & uiterlijkheden, uitgaan met vriendinnen, alles wat afleidt van je werkelijke innerlijke behoeften).
Ook al kan dat ook fijn en belangrijk zijn, jezelf een beetje verwennen, kapper, onbenullig tijdschriftje lezen, tv kijken, vermaak, massages of seksvriendje enz). Zolang je ook aandacht voor je diepere ik hebt kan afwisseling met wat oppervlakkiger afleiding/vermaak/belonen je in balans houden.
Ik zou dus zeggen: zoek de diepte op, daag jezelf uit, als je nieuwsgierig bent, krijg je ook antwoorden, dat is mijn ervaring.
Zo kan je ontdekken waar je (positieve) energie van krijgt en wat energie kost, en daar iets mee doen (of iig proberen). Of dat nu je werk veranderen is, of wonen, of een nieuwe hobby oplevert, ik denk dat een bepaalde sleur en overtuigingen/patronen loslaten altijd leidt tot zelfontwikkeling. Dingen overwinnen, dingen doen waar je trots op bent, dat geeft een kick, en goed gevoel over jezelf. Zodat je graag in je eigen gezelschap wil zijn. En ook voor anderen aantrekkelijk gezelschap bent.
Er zijn diverse manieren om weer dichter bij je pure zelf te komen, kan voor de een yoga zijn, of massage, of sauna, of in bad en alle stekkers eruit, dagje voor jezelf, cursussen en boeken die je aan het denken zetten, enz.
Veel succes! Ik geloof dat mensen die negatieve spiralen willen keren dat ook kunnen, het begint idd met willen (weten) en dat is stap 1! Zodra je werkelijk aandacht aan jezelf geeft, dat balletje vanzelf gaat rollen. Je staat denk ik op het punt van een omslag, van een goede ontwikkeling, en als je die aangaat, zal dat je leven ten goede komen! Heb er vertrouwen in, je bent de moeite waard om je in te verdiepen!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zondag 23 oktober 2011 13:25
Ik denk dat het normaal menselijk is om te genieten van aandacht en bevestiging en het nodig te hebben. Mijn laatste serieuze relatie is meer dan tien jaar geleden, ik voel me hartstikke gelukkig in m'n eentje. Maar als er zo nu en dan weer een tijdje een man in m'n leven is geweest dan is het daarna toch steeds wel weer even wennen dat er niet meer iemand regelmatig laat merken hoe lief of mooi hij me vindt, vraagt hoe m'n werkdag was, "je kunt het!" smst wanneer ik een presentatie moet houden.
Want die dingen zijn gewoon leuk en fijn. Dus tuurlijk geniet ik ervan als ze er zijn. En tuurlijk is het even balen als ze weer wegvallen.
Ik denk dat je dat zult houden, maar dat je mettertijd wel veerkrachtiger wordt en er minder ontdaan van bent wanneer de aandacht en bevestiging wegvalt. Het wordt dan meer een kwestie van "wanneer het er is is het heel fijn, wanneer het er een tijdlang niet is is er ook geen man overboord". Dat is wel iets dat met de tijd verandert, ik was tien jaar geleden veel afhankelijker van bevestiging dan nu, terwijl ik het nu wel nog steeds heel leuk vind en echt geniet van aandacht en bevestiging.
Kortom: het is een dooddoener, maar geef het tijd .
Want die dingen zijn gewoon leuk en fijn. Dus tuurlijk geniet ik ervan als ze er zijn. En tuurlijk is het even balen als ze weer wegvallen.
Ik denk dat je dat zult houden, maar dat je mettertijd wel veerkrachtiger wordt en er minder ontdaan van bent wanneer de aandacht en bevestiging wegvalt. Het wordt dan meer een kwestie van "wanneer het er is is het heel fijn, wanneer het er een tijdlang niet is is er ook geen man overboord". Dat is wel iets dat met de tijd verandert, ik was tien jaar geleden veel afhankelijker van bevestiging dan nu, terwijl ik het nu wel nog steeds heel leuk vind en echt geniet van aandacht en bevestiging.
Kortom: het is een dooddoener, maar geef het tijd .
zondag 23 oktober 2011 13:26
quote:lisanne84 schreef op 23 oktober 2011 @ 13:15:
Maar verder, ik denk niet dat tijd alleen genoeg voor mij is. Want de laatste 2 jaar was er steeds wel iemand die in m'n leven kwam en mij die bevestiging gaf en dat zal binnenkort vast wel weer gebeuren maar het is zo moeilijk om daar nee tegen te zeggen. Als ik me goed voel kan ik dat, maar ik voel me nu allesbehalve goed en die bevestiging zou me (op de korte termijn) weer even beter laten voelen. Zoiets gebeurt ook vaak zonder dat je het echt door hebt, het begint onschuldig en voor je het weet zit je er midden in en zit ik weer in dezelfde positie. Ik wil dat niet meer, maar als ik doorga zoals ik nu doe gaat het echt weer gebeuren ben ik bang. Ik wil genieten alleen, gelukkig zijn alleen, maar hoe leer ik dat dan zonder dat er een nieuwe foute man komt die me weer die makkelijke valse bevestiging geeft?
Tja.. je bent er zelf bij of je het weer laat gebeuren of niet. Misschien trap je nog een keer in die valkuil, maar eens komt er een moment dat het genoeg is en dat je er ECHT voor gaat om die bevestiging uit jezelf te halen. Je zal je neus blijven stoten totdat je het veranderd dus dan kan je maar beter nu doorzetten en er doorheen gaan dan over een paar jaar.
Tuurlijk is het makkelijker om weer even die bevestiging van een man te krijgen en om daar dus weer voor te vallen, al het nieuwe is eng omdat het onbekend is, maar het is ook een uitdaging! Als je er doorheen gaat dan zal je daarna zo trots op jezelf zijn maar je moet het wel zelf doen, niemand anders kan het voor je doen.. Je wilt op jezelf kunnen vertrouwen, van jezelf houden maar je vertrouwt jezelf niet en houd niet (genoeg) van jezelf om het zelf te gaan leren/doen, zo blijf je in die cirkel zitten
Als ik blijf kijken
Zoals ik altijd heb gekeken
Blijf ik denken
Zoals ik altijd dacht
Als ik blijf denken
Zoals ik altijd heb gedacht
Blijf ik geloven
Wat ik altijd heb geloofd
Als ik blijf geloven
Wat ik altijd heb geloofd
Blijf ik doen
Zoals ik altijd heb gedaan
Als ik blijf doen
Zoals ik altijd heb gedaan
Blijft mij overkomen
Wat mij altijd overkomt
Maar als ik nu mijn ogen sluit
En voel mijn ware zelf van binnen
Dan kom ik deze cirkel uit
En kan ik steeds opnieuw beginnen
Maar verder, ik denk niet dat tijd alleen genoeg voor mij is. Want de laatste 2 jaar was er steeds wel iemand die in m'n leven kwam en mij die bevestiging gaf en dat zal binnenkort vast wel weer gebeuren maar het is zo moeilijk om daar nee tegen te zeggen. Als ik me goed voel kan ik dat, maar ik voel me nu allesbehalve goed en die bevestiging zou me (op de korte termijn) weer even beter laten voelen. Zoiets gebeurt ook vaak zonder dat je het echt door hebt, het begint onschuldig en voor je het weet zit je er midden in en zit ik weer in dezelfde positie. Ik wil dat niet meer, maar als ik doorga zoals ik nu doe gaat het echt weer gebeuren ben ik bang. Ik wil genieten alleen, gelukkig zijn alleen, maar hoe leer ik dat dan zonder dat er een nieuwe foute man komt die me weer die makkelijke valse bevestiging geeft?
Tja.. je bent er zelf bij of je het weer laat gebeuren of niet. Misschien trap je nog een keer in die valkuil, maar eens komt er een moment dat het genoeg is en dat je er ECHT voor gaat om die bevestiging uit jezelf te halen. Je zal je neus blijven stoten totdat je het veranderd dus dan kan je maar beter nu doorzetten en er doorheen gaan dan over een paar jaar.
Tuurlijk is het makkelijker om weer even die bevestiging van een man te krijgen en om daar dus weer voor te vallen, al het nieuwe is eng omdat het onbekend is, maar het is ook een uitdaging! Als je er doorheen gaat dan zal je daarna zo trots op jezelf zijn maar je moet het wel zelf doen, niemand anders kan het voor je doen.. Je wilt op jezelf kunnen vertrouwen, van jezelf houden maar je vertrouwt jezelf niet en houd niet (genoeg) van jezelf om het zelf te gaan leren/doen, zo blijf je in die cirkel zitten
Als ik blijf kijken
Zoals ik altijd heb gekeken
Blijf ik denken
Zoals ik altijd dacht
Als ik blijf denken
Zoals ik altijd heb gedacht
Blijf ik geloven
Wat ik altijd heb geloofd
Als ik blijf geloven
Wat ik altijd heb geloofd
Blijf ik doen
Zoals ik altijd heb gedaan
Als ik blijf doen
Zoals ik altijd heb gedaan
Blijft mij overkomen
Wat mij altijd overkomt
Maar als ik nu mijn ogen sluit
En voel mijn ware zelf van binnen
Dan kom ik deze cirkel uit
En kan ik steeds opnieuw beginnen
zondag 23 oktober 2011 13:26
quote:Schimmelteentje schreef op 23 oktober 2011 @ 13:13:
Ik ben jaren alleen geweest en werd er op een gegeven moment zo schijtziek van dat ik het leven echt niet meer zag zitten. Gelukkig heb ik nu een partner en ik hoop voor T.O. en iedereen hier dat jullie snel weer iemand vinden die het zonnetje laat schijnen in jullie leven.
Want alleen met een relatie kan iemand gelukkig zijn?
Een relatie is hét doel?
Ik ben jaren alleen geweest en werd er op een gegeven moment zo schijtziek van dat ik het leven echt niet meer zag zitten. Gelukkig heb ik nu een partner en ik hoop voor T.O. en iedereen hier dat jullie snel weer iemand vinden die het zonnetje laat schijnen in jullie leven.
Want alleen met een relatie kan iemand gelukkig zijn?
Een relatie is hét doel?
zondag 23 oktober 2011 13:40
Wow Suzie65, dat je zo'n lange mooie post schrijft op mijn topic, ik heb hem opgeslagen zodat ik hem niet kwijtraak en kan lezen op slechte momenten, dank je wel! Ik kan me ook helemaal vinden in wat je schrijft, je begrijpt precies waar ik mee zit. Ik herken mezelf ook niet meer, ik schaam me ook om hier met vrienden of ouders over te praten, ik wil niet dat zij me zo zien. Ik ben in iedereens ogen de sterke vrouw bij wie alles lukt, die alles heeft, behalve dan misschien die leuke man maar dat komt wel. Ik voel dat alleen niet.
En ja, ik kan dat zelf veranderen, weer die vrouw worden (of misschien een hele andere) die ik ooit was en waarvan anderen denken dat ik dat nog steeds ben.
Ik weet nu niet wat ik wil, wat ik nou echt belangrijk vind. M'n werk vind ik niet meer zo leuk maar wat wil ik dan? Met m'n vrienden zit ik inderdaad in een soort vast patroon, en ik ben zelf ook bang voor verandering. De sporten die ik doe, doe ik al jaren. Wat zoek ik in een man? Ik weet het eigenlijk niet. Ik merk dat ik de laatste tijd erg op uiterlijk focus, en op "succesvolle" mannen, maar waarom? Is dat wel wat ik echt belangrijk vind? Ik denk het eigenlijk niet.
Ik wil zo graag bij de "populaire mensen" horen. Maar als ik daar dan tussen zit, voelt het leeg, blijkt het veel minder leuk te zijn dan ik dacht. Pas ik daar toch niet helemaal bij, dus waarom wil ik dat dan? Waarom wil ik die bevestiging als ik die mensen eigenlijk helemaal niet zo leuk vind? Wie vind ik dan wel leuk? Waarom wil ik zo graag de bevestiging van iemand met wie ik eigenlijk geen relatie wil? Waarom geef ik zoveel van mezelf op? Waarom durf ik mezelf niet te zijn, wil ik zo graag leuk gevonden worden door iedereen, durf ik m'n mening niet te geven want straks "is die niet goed"?
Al die vragen, en ik heb de antwoorden nog niet, en moet die in mezelf vinden. De post van suzy maakt me dat heel duidelijk. En ik moet ook de manier zoeken waarop ik die antwoorden vind, want dat moet mijn manier zijn. Ik heb nog steeds geen idee hoe, ik heb veel om over na te denken, en alle hulp van jullie is daarbij welkom want ik vertrouw nog steeds niet echt op mezelf. Ik moet dit maar zien als een begin, stap 1. Ik wil het echt heel graag aanpassen, maar tegelijkertijd zit er wel een stemmetje in me dat zegt "als je gewoon nu die leuke man tegenkomt hoef je al die moeite niet te doen, ben je weer gelukkig". En ik moet dus niet luisteren naar dat stemmetje want op de lange termijn heb ik daar helemaal niks aan!
En ja, ik kan dat zelf veranderen, weer die vrouw worden (of misschien een hele andere) die ik ooit was en waarvan anderen denken dat ik dat nog steeds ben.
Ik weet nu niet wat ik wil, wat ik nou echt belangrijk vind. M'n werk vind ik niet meer zo leuk maar wat wil ik dan? Met m'n vrienden zit ik inderdaad in een soort vast patroon, en ik ben zelf ook bang voor verandering. De sporten die ik doe, doe ik al jaren. Wat zoek ik in een man? Ik weet het eigenlijk niet. Ik merk dat ik de laatste tijd erg op uiterlijk focus, en op "succesvolle" mannen, maar waarom? Is dat wel wat ik echt belangrijk vind? Ik denk het eigenlijk niet.
Ik wil zo graag bij de "populaire mensen" horen. Maar als ik daar dan tussen zit, voelt het leeg, blijkt het veel minder leuk te zijn dan ik dacht. Pas ik daar toch niet helemaal bij, dus waarom wil ik dat dan? Waarom wil ik die bevestiging als ik die mensen eigenlijk helemaal niet zo leuk vind? Wie vind ik dan wel leuk? Waarom wil ik zo graag de bevestiging van iemand met wie ik eigenlijk geen relatie wil? Waarom geef ik zoveel van mezelf op? Waarom durf ik mezelf niet te zijn, wil ik zo graag leuk gevonden worden door iedereen, durf ik m'n mening niet te geven want straks "is die niet goed"?
Al die vragen, en ik heb de antwoorden nog niet, en moet die in mezelf vinden. De post van suzy maakt me dat heel duidelijk. En ik moet ook de manier zoeken waarop ik die antwoorden vind, want dat moet mijn manier zijn. Ik heb nog steeds geen idee hoe, ik heb veel om over na te denken, en alle hulp van jullie is daarbij welkom want ik vertrouw nog steeds niet echt op mezelf. Ik moet dit maar zien als een begin, stap 1. Ik wil het echt heel graag aanpassen, maar tegelijkertijd zit er wel een stemmetje in me dat zegt "als je gewoon nu die leuke man tegenkomt hoef je al die moeite niet te doen, ben je weer gelukkig". En ik moet dus niet luisteren naar dat stemmetje want op de lange termijn heb ik daar helemaal niks aan!
zondag 23 oktober 2011 13:43
Klopt dat de belangstelling vermindert of benauwend wordt voor je partner als je te afhankelijk van hem wordt om gelukkig te zijn. Soortgelijk patroon met mijn ex.
Vrouwen zijn vaak geneigd van alles op te geven of aan te passen wat hun leven interessant maakte en jou juist zo'n aantrekkelijke partner.
Aanraders qua boeken zijn dan ook bijv:
"Als hij maar gelukkig is".
"De ideale vrouw is een bitch".. (goedkoop, ik meen 7 euro of zo. Niet te letterlijk nemen dit boek, maar het principe erachter zien: niet om "interessant te blijven voor je partner", maar om interessant te blijven voor jezelf!).
Ten onrechte denken we dat de liefde voor de ander belangrijker is dan voor onszelf. En daarmee geeft je tevens de boodschap af: ik vind mezelf minder waardevol dan jou. Er is niks aantrekkelijks aan dat je iemand nodig hebt, hooguit tot op zekere hoogte vleiend voor die partner, maar kan ook een blok aan zijn been voelen, dat je die bevestiging zo nodig hebt van hem. In een gezonde relatie haal je dat uit veel meer andere mensen en dingen ook: andere sociale contacten, je bezigheden en interesses, enz.
Het kan te zwaar voelen als iemand zo'n grote rol wordt toebedeeld om je happy en blij te voelen. Als je daar een groot deel zelf van in weet te vullen is een relatie gelijkwaardiger en geen "must", geen verplichting om jou gelukkig te maken. En ben je vanzelf aangenamer gezelschap. Hoe meer je het in die ander zijn handen legt, hoe meer je het allemaal al cadeau geeft zonder dat ie moeite hoeft te (blijven) doen, denk ik.
In dat bitch-boek vergelijkt de schrijfster het met een gratis cadeau wat je ergens zomaar (bij) krijgt of wordt uitgedeeld: dat waardeer je toch minder dan iets waarvoor je hebt moeten betalen, sparen of moeite voor hebt moeten doen. Als ze overal gratis guccitassen zouden uitdelen wordt het minder exclusief en minder waardevol als jij er 1 hebt.
Investeer dus in eigenliefde, geef jezelf niet zomaar cadeau. Wat je niet vraagt (van iemand), krijg je doorgaans ook niet. Als je denkt dat je flexibel en makkelijk bent (in de omgang) wordt daar eerder gemakzuchtig gebruik van gemaakt, lekker makkelijk, zeg je eigenlijk tegen iemand: doe maar geen moeite voor mij hoor, hoeft niet, ik vind alles wat je bereid bent te geven al mooi. En hoeft iemand die moeite niet te doen, dan zal die dat doorgaans ook niet doen. (en ook dat heb ik door schade en schande geleerd met ex en latere scharrels: je zendt 1 grote boodschap uit van: doe vooral geen moeite, ik wil je niet tot last zijn).
De veeleisende mensen krijgen doorgaans ook veel en dat is geen toeval. Weet wat je (werkelijk) nodig hebt, vraag daar ook om (wil niet zeggen dat je het krijgt, maar als je niets vraagt voor jezelf dan krijg je dat zowiezo niet)..
Vrouwen zijn vaak geneigd van alles op te geven of aan te passen wat hun leven interessant maakte en jou juist zo'n aantrekkelijke partner.
Aanraders qua boeken zijn dan ook bijv:
"Als hij maar gelukkig is".
"De ideale vrouw is een bitch".. (goedkoop, ik meen 7 euro of zo. Niet te letterlijk nemen dit boek, maar het principe erachter zien: niet om "interessant te blijven voor je partner", maar om interessant te blijven voor jezelf!).
Ten onrechte denken we dat de liefde voor de ander belangrijker is dan voor onszelf. En daarmee geeft je tevens de boodschap af: ik vind mezelf minder waardevol dan jou. Er is niks aantrekkelijks aan dat je iemand nodig hebt, hooguit tot op zekere hoogte vleiend voor die partner, maar kan ook een blok aan zijn been voelen, dat je die bevestiging zo nodig hebt van hem. In een gezonde relatie haal je dat uit veel meer andere mensen en dingen ook: andere sociale contacten, je bezigheden en interesses, enz.
Het kan te zwaar voelen als iemand zo'n grote rol wordt toebedeeld om je happy en blij te voelen. Als je daar een groot deel zelf van in weet te vullen is een relatie gelijkwaardiger en geen "must", geen verplichting om jou gelukkig te maken. En ben je vanzelf aangenamer gezelschap. Hoe meer je het in die ander zijn handen legt, hoe meer je het allemaal al cadeau geeft zonder dat ie moeite hoeft te (blijven) doen, denk ik.
In dat bitch-boek vergelijkt de schrijfster het met een gratis cadeau wat je ergens zomaar (bij) krijgt of wordt uitgedeeld: dat waardeer je toch minder dan iets waarvoor je hebt moeten betalen, sparen of moeite voor hebt moeten doen. Als ze overal gratis guccitassen zouden uitdelen wordt het minder exclusief en minder waardevol als jij er 1 hebt.
Investeer dus in eigenliefde, geef jezelf niet zomaar cadeau. Wat je niet vraagt (van iemand), krijg je doorgaans ook niet. Als je denkt dat je flexibel en makkelijk bent (in de omgang) wordt daar eerder gemakzuchtig gebruik van gemaakt, lekker makkelijk, zeg je eigenlijk tegen iemand: doe maar geen moeite voor mij hoor, hoeft niet, ik vind alles wat je bereid bent te geven al mooi. En hoeft iemand die moeite niet te doen, dan zal die dat doorgaans ook niet doen. (en ook dat heb ik door schade en schande geleerd met ex en latere scharrels: je zendt 1 grote boodschap uit van: doe vooral geen moeite, ik wil je niet tot last zijn).
De veeleisende mensen krijgen doorgaans ook veel en dat is geen toeval. Weet wat je (werkelijk) nodig hebt, vraag daar ook om (wil niet zeggen dat je het krijgt, maar als je niets vraagt voor jezelf dan krijg je dat zowiezo niet)..
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zondag 23 oktober 2011 13:48
Suzy, zowel on- als off-topic: Ik lees jouw posten altijd erg aandachtig en ook deze keer is hij weer zo waardevol. Bewonderenswaardig hoe jij altijd de tijd neemt om uitgebreid te reageren en zo vaak sla je de spijker op z'n kop, ook deze keer weer. Dank je wel!
pingpong wijzigde dit bericht op 23-10-2011 13:57
Reden: Spelfout...
Reden: Spelfout...
% gewijzigd
zondag 23 oktober 2011 13:49
quote:noa_lynn schreef op 23 oktober 2011 @ 13:07:
[...]
Heb vorig jaar veel van dit soort spreuken opgeslagen en deze uiteindelijk als motto gekozen.
Wie weet wel gezien bij jou .
Zou best kunnen, maak er goed gebruik van zou ik zeggen
Ik heb hem intussen ingewisseld voor een andere
[...]
Heb vorig jaar veel van dit soort spreuken opgeslagen en deze uiteindelijk als motto gekozen.
Wie weet wel gezien bij jou .
Zou best kunnen, maak er goed gebruik van zou ik zeggen
Ik heb hem intussen ingewisseld voor een andere
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
