Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Mijn ervaringen om onder de mensen te zijn om de eenzaamheid te verdrijven zijn ook niet zo goed.

Vaak voel ik me dan juist in een groep eenzamer dan ooit.

Dat doe ik dus niet meer, ik kan dan beter even toegeven en er met mezelf het beste van maken...

@Khali 3.37 u: mooie post van je en zo ervaar ik het ook.. en Sam ook en ik denk een heleboel mensen meer.



Jammer dat je op zo'n moment op jezelf bent aangewezen, Guinnevere, een goede vriendin kan toch wat troost bieden, alleen al het feit dat je er even over kan praten/delen helpt vaak al. En daar is blijkbaar steeds minder tijd voor, je bent de eerste niet die dat als een groot gemis merkt/voelt, als je die arm om je heen nodig hebt..



En mensen hebben dat nodig, is idd menselijk toch! Juist bij tegenslag is het zo belangrijk als je kan rekenen op een (paar) vriendin(nen).. Wat dat betreft worden vriendschappen minder hecht, minder zorgzaam.. het lijkt wel alsof iedereen vooral moet opladen in vrije tijd en weinig "gedoe" kan hebben. Maar ook voor leuke dingen doen, zoals terrasje, is vaak geen tijd of andere prioriteiten en dat is best wrang.



Ben met Sam en Khali eens dat als je "gemaakt gezellig" of oppervlakkig moet houden, dat nog eenzamer kan voelen. Op dat moment in je eentje thuis kan je eigenlijk maar het beste het gevoel niet uit de weg gaan, maar wel aan toegeven, huilen en jezelf troosten..

Ja zo ervaar ik dat ook. Op die momenten kan ik beter alleen zijn er eraan toegeven..

En ook dat is van jezelf houden, niet weglopen voor dat wat er in je omgaat, dat uit te drijven door gemaakt gezellig te doen en erbij te horen...

Uiteindelijk, waar je ook gaat, je neemt jezelf altijd mee of houdt even vol en komt jezelf daarna dubbel zo hard tegen...



Is dat het waard?



Ik ben vandaag bewust alleen omdat ik zoveel mensen om me heen heb gehad de afgelopen week dat ik even op adem moet komen even met mezelf op de bank moet...

En deze mensen staan heel dichtbij willen er continu zijn, maar begrepen gisteren ook dat ik naar huis wilde en graag alleen wilde zijn...

Dat is een warm bad en wat ieder om zich heen nodig vind, nu ik openheid heb gegeven heb ik dat eindelijk (gezien denk ik het was er al alleen wilde ik er niet aan) en ik geniet ervan maar wil in combi met mijn ikmomenten!

Gisteravond een "onhandige aktie" gedaan. Uit boosheid. En ik ben niet snel boos. De vraag die mij afremt om kritiek op iemand te hebben/ uiten is voor mij is altijd weer: waarom ben ik zo bang om iets te zeggen van iemands gedrag, als ik er echt zeker van ben dat het niet okee is? En ga ik altijd denken: ben ik dan zo perfect, laat ik nooit een steek los, doe ik dat zelf niet ook, of heb ik dat niet ook gedaan, dat ik mijn verantwoordelijkheden niet neem of genomen heb?



Waarom vind ik dat ik pas iets mag zeggen van een ander, als ik zelf perfect zou zijn? Mij zijn ook zeker grote fouten en verantwoordelijkheden te verwijten, mag ik van mezelf dan niks zeggen, omdat ik niks beters ben dan de ander, net zo zwak of sterk, en dus mag ik pas naar anderen kijken als ik zelf foutloos (of onfeilbaar) zou zijn, mij niks (terug) te verwijten is?!



Ik kijk zeker naar mijn eigen onvolkomenheden en fouten en kom daar meestal ook gewoon voor uit. Misschien is dat het verschil wel: ik zie ze zelf maar al te goed! Kan ze toegeven ook, spijt betuigen, excuses maken, denk erover na als iemand mij iets verwijt of kritiek heeft, of er iets terechts in zit. Probeer er iets mee te doen.

Omgekeerd oordeel ik niet snel, bekritiseer niet, probeer het meestal te begrijpen of op andere manier te sturen, genuanceerder te doen.



Waarom voel ik me zo rot als ik eens een keer wat ongezoutener ingrijp, impulsief, (wat anderen omgekeerd heel normaal vinden trouwens), mijn grenzen aangeef, kenbaar maak wat ik niet "pik"? Ik, de immer begripvolle, die uit die rol valt, gewoon ook eens boos word ipv altijd maar anderen begrijpen en voorzichtig mee omgaan..en mezelf daarom veroordeel? Omdat ik ook boos kan zijn (wat ik echt zelden ben, zelden voorkomt)??



Ik houd er helemaal niet van om anderen op hun vingers te tikken, bah, omdat dat veronderstelt dat ik "beter" ben, of beter denk te weten dan die ander. En dan nog, soms is het zo dat iemand er onbewust van is, idd bepaalde dingen niet ziet, wat ik wel zie en waar ik me wel bewust van ben en meer verstand van meen te hebben. Maar bij manipulatie (in gevoelens) van iemand die weet wat hij/zij doet word ik boos. Ik neem het iemand dan kwalijk, al weet ik best dat kennis niet wil zeggen dat je dat ook (altijd) kan toepassen op je eigen leven of situatie en ik dat zelf ook heus niet altijd doe.



Tegenwoordig doorzie ik het al snel, en laat ik niet toe..

Ik zie het misschien nog beter, omdat ik het zelf ook meegemaakt heb, gemanipuleerd worden, meermaals, en daar (uiteindelijk) een stokje voor gestoken heb. Dat was dan wel niet in de zin van een relatie, maar wel dierbaren, dus ik weet wat het is en herken het op afstand.. mijn kinderen ook, oa omdat ze dat van dichtbij hebben mogen aanschouwen (en ik veel eerder zelf had moeten ingrijpen toen).



Dat geeft niet, want daar hebben ze van geleerd, omdat ik dat soort dingen uitleg aan ze. In die zin zijn ze volwassener dan menig leeftijdgenoot (en menig volwassene). Je kan ze niet alles besparen en dat hoeft ook niet, je ontleent ook vertrouwen en veiligheid uit samen door tegenslag komen, uitleg, begrip, enz.



Ik word pas hels als er geen keuze is, zoals bij kleine kinderen bijv, die afhankelijk zijn van veilig voelen, zeker mogen zijn van een beschermende en liefdevolle verzorging van de verzorgers.. En dat raakt een kern natuurlijk. Ik sta voor veilige hechting willen geven aan onze kinderen en mijn ex ook. En dat hebben we (hopelijk) ondanks scheiding toch samen zo goed mogelijk willen bieden en voor ogen gehouden.





Zelf heb ik spijt en inzicht van het langer laten voortduren van 2 zulke onzeker gehechte banden met familieleden dan nodig was. Maar wel gestopt, voor ons gekozen en opgekomen.



Wellicht heb ik zoveel moeite met manipulerende mensen enz omdat ik zelf teveel emotionele chantage en manipulatie heb gezien, dat ik wars ben van emotionele afhankelijkheid, oa omdat ik zelf zo'n kind was die onzeker gehecht was en mijn allergrootste voornemen ooit was om mijn kinderen die veilige hechting wel te geven.. Als iets of iemand dat (negatief) beinvloedt, kom ik (tegenwoordig) in aktie.



Ik ben niet de enige opvoeder hier en je moet dat voor een deel uit handen geven als je gaat scheiden. Ik heb dat noodgedwongen losgelaten, jaren geleden al. Maar ik ga niet werkeloos toezien als ik dingen weet en wat het doet, (met kinderen iig, zolang die afhankelijk zijn), me daar zelf eindeloos in verdiept heb, van bevrijd heb (en hoeveel jaren heeft dat gekost??) en ga ik niet toestaan, als dat vermeden kan worden.



En dit raakt mijn sterkste kern: eindelijk na jaren geleerd zelf die veilige moeder zijn, zorgen voor mijn "innerlijke kind", maar ook mijn kinderen die veligheid en bescherming willen bieden (en ex erbij, als dat zou kunnen). Daar zitten dingen bij, die een ander "normaal" vindt, "worden ze hard van, eelt op hun ziel" enzo, maar ik heb daar sterke (andere) ideeen over, wat ik als "schadelijk" of onwenselijk beoordeel en al heb moeten opvangen of "repareren" waar mogelijk (zo'n scheiding alleen al)..



Veilige, onzekere of onveilige hechting maakt alle verschil hoe iemand (en vaak hardnekkig, dat is bekend) in het leven staat als volwassene, of levenslang naar op zoek kan zijn, onbewust daarvan. Of mee worstelt, zoals veel mensen hier die dat bewust zijn en leren dat zichzelf te bieden.



Ik wil wie mij dierbaar is dat zoveel mogelijk bieden, liefst onvoorwaardelijk. Dat kan je niet voor een ander invullen, dat weet ik (inmiddels maar al te goed), maar wel zo veilig mogelijke relaties met mij aanbieden. Voor kinderen zijn ouders cruciaal (en zo niet, dan hopelijk een andere verzorger, tante of oom, oma, leerkracht). Daarom ben ik hier zo fel op. Zoveel mensen die onbedoeld door onwetendheid van ouders hiermee worstelen, in meer of mindere mate, ik ga niet toekijken als dat met mijn eigen kinderen in het geding is als ik er invloed op heb..



Ik heb jarenlang mijn meningen voor me gehouden, kan mensen heel vrij laten in zelf beslissen, maar dit soort dingen kan ik mijn ogen niet (meer) voor dichtdoen, sinds ik weet wat bepaalde dingen aanrichten. Lastig als je je nergens mee wil bemoeien, mensen hun eigen processen en inzichten wil laten ontdekken of mij gewoon niet aangaan. Maar eigen familie en wel wetend wat iets doet, kan ik iemand niet meer onwetend zijn/haar gang laten gaan, kan ik niet meer verenigen met mijn geweten..



In die zin sta ik achter mijn aktie van gisteravond, alleen niet dat ik zo impulsief en ongenuanceerd was. Dat komt namelijk meestal juist niet aan, werkt averechts. We zullen zien.. die keren dat ik echt boos ben maakt dat meer indruk dan iemand die elke week boos is, hahaha..



*heb even eea weggehaald wegens herkenbaarheid*

kali en Suzy, dankjulliewel voor jullie lieve posts. Het is moeilijk voor mij om die eenzaamheid te omarmen, omdat ik dan kan doorslaan in gedachten dat niemand op me zit te wachten en ik altijd alleen blijf. Een gezonde volwassen gedachte is dat ik nu misschien even alleen ben, maar dat ik het de volgende keer gewoon opnieuw ga proberen, de moed erin blijf houden. Ik heb gisteren maar even mijn therapieboek er bij gepakt en een gedachtensteuntje gemaakt voor als ik weer gevoelens/gedachten van verlating/instabiliteit ervaar.



Suzy: wat een lange post! Ik herken wel iets van wat je schrijft, dat je van jezelf pas commentaar mag hebben als jij zelf perfect bent, anders is het hypocriet. Nou ja, wat dan nog? Dan ben je maar voor je gevoel hypocriet, dat maakt je niet minder als mens. In werkelijkheid is van hypocrisie geen sprake, je komt alleen voor je kind op, en dat heeft alles te maken met welzijn van je kind en uiteindelijk weinig met jouw persoon. volgens mij heb je dus gewoon goed gehandeld. Laat maar eens een steek vallen in perfect mrs Suzy, kennelijk kan dat best een positief gevolg hebben!

@Sam: dat is de best mogelijke combi, hoor: en een warm bad van liefdevolle mensen en "me-time" waarin je jezelf dat warme bad geeft en dichtbij jezelf bent, zonder afleiding van anderen.



@Guinnevere: hahaha, nou, ik ben verre van perfect hoor en gelukkig maar!

Ik streef er wel naar te leven volgens mijn inzichten, maar dat lukt mij ook vaak niet. Perfectie lijkt me maar saai trouwens, daar streef ik dan ook niet naar.

@All: hebben jullie deze warme en broeierige dag overleefd?



Heb aan het water gezeten vanaf een uur of 4 tot 7. Heeeeerlijke verkoeling gezocht. En daar begin ik nu ook weer mensen te leren kennen. Leuk gesprek met leuke vrouw en meteen al veel herkenning, je vindt het overal!



En ook een leuke man gespot (hij mij ook geloof ik), maar hoe nu in contact raken, he. Heb hem al eens eerder gezien daar, dus die kans komt misschien nog wel? Gek, hoe je gewoon "weet" dat je naar elkaar kijkt, ook al is het stiekem, als hij het niet ziet en omgekeerd, je voelt het.



Ik heb dan wel een SV, maar met (wederom) weinig binding. Fijn als we elkaar zien en zo niet, ook goed. Heel vrijblijvend dus. En dat belet me niet om om me heen te kijken



Wat ik zo fijn vind aan dit soort warme dagen, is dat iedereen naar buiten komt, verkoeling zoekt. En ik mijd de massadrukte, dat vind ik verschrikkelijk namelijk. En dat heb je daar al met elkaar gemeen, dat je dezelfde plek opzoekt en prettig vindt. Heel relaxt vind ik dat.

@Guinne: met omarmen wordt denk ik ook niet bedoeld: erin opgaan, zwelgen oid. Het aankijken, voelen, en vervolgens een andere wending proberen te geven..



Wat ook fijn is, is visualiseren van wat je wel wilt in je leven. Daar een lijst of wensbord van maken. Focus verleggen, aan het universum vragen of zo, klinkt raar,, maar het geeft echt ruimte als je voor jezelf lijsten maakt van ergernissen (wat je tolereert, van jezelf, van je huis, van anderen) en ook van wat je graag zou willen (meemaken, ontvangen).. alleen al door het op te schrijven, te knippen en te plakken, te visualiseren en te fantaseren/ dromen, kan al veranderingen op gang brengen..



En je hebt zeker gelijk: jezelf moed inpraten, het is namelijk ook naar alle waarschijnlijkheid iets tijdelijks!

Zorg dat je weer echt open komt te staan voor leuke en goede dingen op je pad en weer blij en dankbaar kan zijn als je wel leuke mensen om je heen hebt. Dat trekt volgens mij andere nieuwe leuke mensen aan!

@Suzy: Ik sluit me helemaal aan bij Guinnevere, je bent voor je kind opgekomen, dat doe je uit liefde en uit zorg, wees daar juist blij mee. Er zijn veel te veel ouders die hun kinderen beschadigd laten worden, zowel door henzelf als door anderen. Een ouder die goed in de gaten heeft wat een kind nodig heeft en daar voor durft te staan is zo belangrijk. Prijs jezelf gelukkig dat jij die dingen ziet en daar voor uit durft te komen als de situatie er om vraagt.



Misschien heb je het impulsief en 'onhandig' geuit, nou soit, je bent maar een mens. Als het je echt niet lekker zit kan je daar alsnog je excuses voor aanbieden, geen man overboord toch?



Ik begrijp wel dat het lastig als het in strijd lijkt te zijn met je overtuiging dat anderen hun eigen leerproces moeten doormaken, maar ik denk dat je taak als ouder om je kinderen niet nodeloos beschadigd te laten worden dat overrulet en dat dat de prioriteit moet hebben in een situatie als bovenstaande.



@ Guinnevere: Meis, dat is een diepliggend en oud schema wat je daar beschrijft he, de gedachte dat niemand op je zit te wachten en je altijd alleen zult blijven. Heb je die pijn die daar achter ligt al kunnen voelen, terwijl je er niet in 'verdronk', terwijl je tegelijkertijd kon blijven observeren en je bewust kon blijven van het hier-en-nu?



Dat is essentieel in dit soort processen om te kunnen helen. Niet alleen maar op cognitief niveau kunnen beseffen dat de gedachten en gevoelens 'irreeel' zijn en er reelere overtuigingen voor in de plaats proberen te zetten, maar ook het kunnen toelaten van die oude eenzaamheid, verlatenheid en pijn, op de juiste manier. Als je het op die manier kunt gaan toelaten gaat de lading eraf en dat is zo belangrijk om verder te kunnen komen.



Ik heb zoveel shit verwerkt de afgelopen tijd, ook juist echt op gevoelsniveau, dingen kunnen toelaten en voelen die ik jarenlang onder het tafelkleed heb moeten vegen, maar die juist dan zomaar opeens de controle helemaal over kunnen nemen, als ze niet geintegreerd zijn dus.



Die dingen kunnen gaan toelaten en voelen, dat kleine meisje dat radeloos in paniek was, in de steek gelaten, nergens terecht kon, volkomen aan zichzelf overgelaten, de angsten, de pijn, de ondraaglijke eenzaamheid.... het feit dat ik door al die dingen heen heb kunnen gaan op een goede manier (dus niet als in een herbeleving waarbij je er echt middenin zit, maar op momenten dat je zeg maar een 'duaal bewustzijn' hebt, dus voelt en weet dat het heden het heden is), dat is misschien wel het grootste geschenk dat ik ooit heb kunnen ontvangen.



Hoe meer shit er opgeruimd werd en word, des te beter, helderder, gevoeliger, veiliger ik me ben gaan voelen. Een verschil van dag en nacht, een 'leven-gevend' iets.



Nou ja, genoeg over mij, wat ik wil zeggen is dit, dat ik uit ervaring weet wat voor een pijn, eenzaamheid en wanhoop er ten grondslag ligt aan het soort overtuigingen dat jij beschrijft en dat ik zou willen dat ik een wisser zou hebben waarmee ik even kon wissen en alles oke voor je kon maken.



Gelukkig heb je mijn wisser niet nodig om er uit te kunnen komen. Heb je goede hulp?

@Khali: wat een pracht van een post 22.54 uur over jouw proces van afgelopen tijd!

En zo is het maar net: (vaak) oude pijnen maar nu ervaren met de kracht van wie je nu bent, een soort "volwassen" beleving die de lading eraf haalt..



Ja, heb net heftig gesprek gehad met zoon. Hij was vooral verbolgen, vindt zich te oud voor ingrijpen door mij, hij had het zelf al prima opgelost en vindt bescherming van mij dan dat ik daar niet op vertrouw, dat ie het zelf kan (wat ik juist wel zeer vertrouw, dat ie dat kan & naar handelt ook!)..

Wat me tegenstaat is dat ie in een situatie wordt gebracht waarin hij dat soort keuzes moet maken, er zelf iets van moet maken. Maar ja, dat moet ik idd misschien loslaten op deze leeftijd van hem, in het vertrouwen dat ik dat voldoende heb bijgebracht



Dat laat onverlet dat ik merk dat ie beinvloed wordt door andermans normen en waarden (en wat "normaal" is).. zoals mijn ouders jaren gezegd hebben: "overal is wel wat, ruzie hoort er ook bij, jij bent een idealist", maar ik zag toen al heel scherp wat niet "deugde", (emotionele afhankelijkheid en emotionele "chantage"), al weet ik dat nu pas echt, en of "iedereen" dat doet of niet interesseert me niet, sommige dingen zijn daardoor nog niet okee.



"Ruzie" daar kan zoveel onder vallen. Kan idd gezond zijn om de lucht te klaren, wat zin heeft, verheldert, oplost, nader tot elkaar brengt, uitgepraat wordt. Maar veel vaker een zwaktebod, je zin willen krijgen, je gelijk halen, domineren, manipuleren, terugkerende machtsstrijdjes uitvechten, vruchteloze pogingen de ander willen veranderen naar jouw model en verwijten als dat niet lukt.. laat staan emotionele chantages.



Gelukkig even een andere visie daarop kunnen belichten (ik ben altijd van 2 kanten van een verhaal, of meer als er meer kanten aan zijn.. incl begrip voor de andere kant)..

Wat ik wel erg vond, is dat ie bepaalde dingen aannam/geloofde die (pas hier) weer weerlegd konden worden.



Dan besef je dat je kinderen deels opgegroeid zijn in een ander gezin, met andere ideeen en mechanismen, en daar ook de nodige invloed van meekrijgen. Ex is heel vrij opgevoed, precies naar wat ik voor ogen had en wij het allebei zeer over eens waren: de opvoeding, hoe je met elkaar omgaat, hoe je je kinderen op respectvolle manier dingen bijbrengt, tot volwassenen met veel eigen verantwoordelijkheid (en eigen drive), die zichzelf mogen zijn, enz.



Al erg genoeg dat hij al jaren beinvloed werd (zonder tegenspraak van die ideeen), zelf veranderde, in een (naar mijn idee) manipulatieve knipperlichtrelatie, en afhankelijk van de golfbewegingen daarvan meer en minder zichzelf (zijn relaxte vrije zelf) was, hervond, kwijt was, enz. Waren mijn zaken niet, tenzij het tegen het gemeenschappelijke idee van onze opvoeding in ging, of een machtsstrijd ontstond om zijn aandacht, (die hij zelf niet zag) en de kinderen (dus) ook niet gezien werden..



Nu besef ik dat mn de jongste logischerwijs ook jaren een stuk opvoeding en ideeen daar heeft meegekregen, die ex en ik juist sterk afwezen (nl zoals ik grootgebracht ben). En niet alleen dat, maar wat vooral gisteren duidelijk werd, is de onzekere hechting met het andere gezin (aan-uit is voor alle betrokken kinderen heel verdrietig en dat heb ik nog onderschat). Het is juist mooi dat de kinderen ook aan elkaar en de "stiefouder" gehecht zijn geraakt, en dat ligt steeds onder vuur, (en na een scheiding meegemaakt te hebben is dat extra gevoelig): afhankelijk van hun grillen zijn ze dat "veilige" gezin kwijt of het is er (weer).



Ook kinderen hopen dat de ouders weer gelukkig worden, al is het met een andere partner. En willen kunnen vertrouwen op het andere gezin. En houden dat liever in stand, met ruzies en gedoe en al, dan (telkens) te zien dat ze het opgeven en het uiteenvalt..

De kinderen hebben de nieuwe partners geaccepteerd en omarmd, die horen bij elkaar, willen geloven dat de ouder gelukkig is, en dat ruzies erbij horen. Of minstens dat ze niet met en niet zonder elkaar kunnen, dus wel van elkaar houden, maar de relatievorm misschien niet werkt.



Ik had me niet gerealiseerd dat zoon ook daar een veilige haven had, dan weer wel en dan weer niet, en daar verdriet over had en hoop dat het nu weer goed kwam. De warmte van een groot gezin, samenzijn en band met stiefbroers en -zussen aan een grote tafel of op vakantie daar ook heeft ondervonden en fijn vond.

(wat ik ze heb willen geven en ook deed vroeger, gastvrij, iedereen welkom, gezelligheid van een (groot) gezin, familiebanden, elk weekend wel dierbaren te eten.. een grotere groep dan met alleen je moeder wonen)..



Zo'n gesprek is dus weer goed geweest. Zoon nam de ruzies voor lief, omdat er voor hem ook zoveel fijns tegenover stond en een saamhorigheid voelde, die kinderen tov elkaar voelen als die ouders zoveel (positieve en negatieve) aandacht aan elkaar besteden.. Kinderen zijn loyaal en solidair, zijn blik is (terecht) anders op het geheel dan ik van op afstand, zonder die banden en goodwill.



Tel daarbij op wat ie in mijn familie heeft gezien en meegemaakt, hoe het bij vriendjes thuis gaat, en gaat die relatie- en opvoedmodellen steeds normaler vinden. Hoe fijn het ook is dat ie ook vrij en zichzelf kan zijn, ik dat altijd gestimuleerd heb, het is ook fijn om ergens bij te horen, ook als dat betekent dat je je deels aanpast en meegaat in de overtuigingen, normen en waarden die daar gelden.



Ik ken de kracht die uitgaat van manipulatieve, dominante of touwtrekkerige relaties, de heftigheid van gevoelens die daarmee gepaard gaan (en easy verward kunnen worden met sterke gevoelens voor diegene), hoe degene die de aandacht opeist steeds minder ruimte laat voor wat je zelf denkt en voelt, ook als je het er diep van binnen niet mee eens bent. Hoe je ruzie gaat vermijden, toegeven, gericht raakt op diegene's humeur en stemming lezen, tegenstand kan verwachten als je ergens niet aan wil toegeven, de kracht van de altijd aanwezige kans op afwijzing, van onzeker gehechte relaties en -erger nog- onveilig gehechte personen, die hun tekorten aan bepaald gedrag, bevestiging, waardering en liefde enz enz van jou nodig hebben, noodzakelijk is en daaraan vastklampen (en je uiteindelijk verstikken)..



Hoewel beklemmend, geeft het ook een gevoel dat er enorm veel van je gehouden wordt, diegene je echt nodig heeft, enz.

Ik zie dat patroon van op afstand al jaren met lede ogen aan. Jaloers ben ik nooit geweest: liever alleen dan in zo'n soort relatie. Maar elke poging tot inzicht of kritische noot wordt (als ex zijnde) toch niet geloofd, maar geplaatst in het licht van jalouzie, niet kunnen hebben dat je zelf bent afgewezen en er liefde voor een ander is. Dus je accepteert, laat los, trekt je terug, richt je op je eigen leven, en laat hem zelf zijn levenslessen en processen leven. Zelfs als het "uit" was, bemoeide ik me er niet mee, kon immers zomaar de volgende dag weer anders zijn en hij houdt van haar, heeft gekozen voor dat leven, dat laat je los.



Kwalijke is dat zelfs je eigen kind (voor even) ook denkt dat je uit bent op de mislukking van die relatie, uit persoonlijke motieven, terwijl hij blij is dat het weer "aan" is.. Dat moest ik dus even rechtzetten. Mijn enige motieven zijn sindsdien dat als we dan toch elkaar niet gelukkig maakten, je iig afzonderlijk gelukkiger bent dan samen, dat het niet voor niks is geweest.



Zelf ben ik nu gelukkiger (al kunnen sommigen dat maar niet geloven, dat je jezelf hebt gevonden en dat belangrijker is, ik inmiddels opensta voor een relatie, maar dan wel een voor mij gezond soort, waarin je een groot stuk ruimte hebt om jezelf te zijn en te ontwikkelen, ipv dat je elkaar beperkt en probeert te plooien naar wat je zelf ziet als "ideale partner".



Ik wil hem ook gelukkiger zien, omdat het dan iig geleid heeft tot iets beters, persoonlijk gegroeid bent, toevoegt aan levenskwaliteit. Alleen zie ik dat geluk niet, wat hij hoopte te vinden. Het enige persoonlijke motief wat ik heb, is dat ik de "echte" persoon zie terugkeren, elke keer dat het uit is en wie ik weet dat onder dat masker (van succes, uiterlijkheden, bezit) zit. Die vrije geest, die dan weer vrij komt, die zijn prachtige kanten weer toont en open staat.



Niet voor mij, (dat is allang gepasseerd station, past niet meer), maar voor zichzelf ben ik dan blij dat ie uit dat web is, zelf gaat nadenken, tot zelfreflectie komt, mechanismen van aantrekken en afstoten herkent, en daar verandering in kan aanbrengen om een gezonder soort relatie te krijgen, met haar of een ander, die elkaar stimuleert en het beste in elkaar naar boven brengt.



Het is belangrijk dat je eigen kinderen weten dat ik geen ego-motiven heb. Enige wat ego eraan kan zijn, is dat ik wel als geliefden heb kunnen loslaten, maar hem als beste vriend en maatje belangrijk vind (en grotendeels kwijt ben geraakt, voor zover er muren en maskers tussen gezet zijn, en je niet doorheen dringt, ook moet accepteren) en als vader gezamenlijk doel van opvoeding voortzet.



Niet alleen voor mij, maar ook voor de kinderen en andere familie en vrienden is het een verademing als hij zich (voor even) ontdoet van die maskers en muren. Ik reken daar al jaren niet meer op, soms zie je een glimp van "zichzelf", in kwetsbaarheid even die muren laat zakken. Er vertrouwen is, zorgzaamheid, behulpzaamheid (wederzijds). Weer oog heeft voor nog veel meer anderen, en andere dingen ziet, als het ego plaatsmaakt voor de "diepere ik"..



Maar dat gaat gepaard met eenzaamheid, ik weet het, ik ken het, zie het overal, als je zo gewend bent aan een partner om je heen en de goede dingen daarvan mist. Zoveel mensen hebben liever een "slechte" relatie dan geen relatie, zijn bang voor alleenzijn en dat houdt of brengt ze weer bij elkaar.. of ontlopen zichzelf liever, of raken zo vertrouwd met hun rollen en maskers, dat dat veiliger voelt, dan het kwetsbare wat daaronder ligt.



Hoe leg je aan je kind uit, dat je in staat bent (gekomen) om in liefde los te laten, en werkelijk alleen maar diegene te gunnen wat het beste is voor zijn/ haar (ziels)ontwikkeling. Dat ik heel anders denk over wat liefde is, over levenslessen, dat het mijn taak niet meer is, maar gun dat ie een goede en gelukkige relatie treft, dat je allebei loslaat om iemand te vinden die beter past. Dat ik anderen liever help om zichzelf te zijn, hun eigen weg te gaan, dan uit eigenbelang.



Enige eigenbelang zou zijn dat ik graag zou zien dat mensen om wie ik geef een diepere verbondenheid met zichzelf voelen, hetzelfde zien als wat ik zie, onder die lagen. Dat geldt niet alleen voor familie en vrienden, maar iha pleit ik (overal) voor dat mensen zichzelf kennen, inzicht hebben in hun eigen drives en mechanismen, die hun kunnen beperken of verruimen (uit de weg ruimen van beperkingen). Kwetsbaar durven zijn, hart open, ja, dat zou ik graag zien, meer mensen die vanuit het hart leven en vandaaruit betekenis geven aan hun leven en aan anderen.



En om daar te komen, moet je je soms losmaken uit een relatie die niet (meer) werkt, mits je dan jezelf gaat zoeken en niet verzandt in eenzaamheid (die je in de eerste beste armen drijft die voorbij komen of laten terugverlangen naar een liefde-met-gebreken). Alleen al daarom heb ik zelf nooit terugverlangd naar weer bij elkaar komen, naar een relatie die je beperkt in een rol die niet meer past, niet meer werkt, afgelegd hebt. Ik kan en wil niet meer terug naar wie ik daarvoor was of een relatie die niet goed voor me is.



Hoe leg je (tegen de overheersende misvatting in) je kind uit dat het soms beter is om alleen verder te gaan, dan te blijven in een beperkende of ongezonde relatie, dat je iemand niet die pijn en eenzaamheid toewenst die je voelt als je op jezelf aangewezen raakt, maar wel de kansen die het biedt om dichterbij je innerlijke zelf te komen? Juist omdat ik dat zelf ondervonden heb en aangegrepen heb en weet wat je persoonlijk enorm kan verrijken?

De misvatting is het "oog om oog": de ander het geluk van een andere liefde niet gunnen, na zelf afgewezen te zijn. Jalouzie, hopen dat het "mislukt", het gras niet groener bleek, de genoegdoening daarvan. Dat denken mensen vaak bij exen. Want vaak is het nog waar ook, draait de vroegere liefde om in haat, om gekwetst ego, om inwrijven als je de kans krijgt.



Ik "gun" mensen soms hun processen, ook als die pijnlijk zijn, omdat ik hoop dat ze hun eigen veerkracht en hun hart (of ziel?) beter leren kennen. En een betere relatie met zichzelf en ander(en) kunnen aangaan, die bijdraagt aan de weg die je gaat, en je verrijkt.



Je kan dit lastig uitleggen aan mensen die zelf geloven in emotionele afhankelijkheid als liefdesrelatievorm, of zelf niet zien dat ze dat doen/hebben en als normaal ervaren.. en zeker niet als ze dat voordelen oplevert, of anderen (bewust of onbewust) mee manipuleren..

Je laatste zin Suzy, blijft lastig vind ik! Ik merk dat ik zo anders denk over liefde dan veel anderen en dan jouw visie proberen uit te leggen is vaak niet eens ruimte voor..

Had ik t gisteren met Violetje ook nog over. We hebben aan t eind vd dag lekker aan t water gezeten, bijgekletst en gewoon heel relaxt samen kunnen zijn, was fijn



Gelukkig is de ergste hitte weer een beetje voorbij! Kan ik tenminste weer sporten