Psyche
alle pijlers
Misbruikt als kind, het effect er van op jou als volwassene
maandag 16 februari 2015 23:52
@lama Ik ben het eens met wat je schrijft. Het is een mooie boodschap die geldt voor een ieder in dit topic. Al voelt het voor de meesten in de praktijk totaal anders. Het is goed om aan vast re houden en in gedachten te houden.
De lichamelijke reacties zijn zo verdomd heftig en als deze het overnemen kun je denk alleen maar vluchten. Ik herken ook zoveel in het gedrag van de kleine hummel van Stroop in haar topic
Lukt het jou om er boven te gaan staan? Lijkt me heel naar om de dader nog zovaak te zien en te weten dat dit ook zo gaat blijven.
De lichamelijke reacties zijn zo verdomd heftig en als deze het overnemen kun je denk alleen maar vluchten. Ik herken ook zoveel in het gedrag van de kleine hummel van Stroop in haar topic
Lukt het jou om er boven te gaan staan? Lijkt me heel naar om de dader nog zovaak te zien en te weten dat dit ook zo gaat blijven.
Amaqanda: "Zien wij er uit als een zwangerschapstest?"
dinsdag 17 februari 2015 01:14
Ik denk dat ik terecht dit soort situaties uit de weg ga, zoveel mogelijk. Juist om te zorgen dat in elk geval mijn gezin niet weer op te zadelen met een nieuwe terugval. Wat ik gisteren en vandaag weer ervaarde, die heftige lichamelijke reacties die ik gewoon niet onder controle heb en kan krijgen, alle medicatie en therapeutische trucjes ten spijt, dan is geen kwestie meer van er boven gaan staan. Nu kan ik kiezen om hem uit de weg te gaan en voor mijn gevoel heeft ie daarmee niks gewonnen. Ik win sowieso niks met in een situatie te blijven waarin ik me geen raad weet met mijn angst, paniek en herbelevingen. Ik weet dat er heus niks meer gaat gebeuren, dat ik ook daar 'veilig' ben. Maar het is en blijft een enorme trigger en een leuk, gezellig carnavalsfeest zat er gewoon niet meer in. Niet voor mij en niet voor Stan. De rest van het gezelschap kiest er zelf voor om daar te blijven, ondanks alles. Prima, maar dan zonder ons. En bedankt weer voor het begrip, denk ik dan er eerlijk gezegd meteen achteraan. Daar ben ik eerlijk gezegd wel er pissig om dat het verder gewoon niemand werkelijk een bal kan schelen. Eigenlijk net zoals vroeger.
Een paar jaar geleden hield ik wel mijn kaken op elkaar en liet me vollopen met drank om me 'groot' te houden, maar sinds ik een kind heb, is mijn gezondheid me wel wat waard en is de situatie uit de weggaan voor mij persoonlijk gewoon een verstandigere en gezondere keuze dan willens en wetens erin verzuipen omdat ik zonodig ergens boven moet gaan staan. Gewonnen heeft ie toch allang, ik krijg mijn geestelijke gezondheid toch nooit meer terug, dan mag ie die kroeg er ook nog wel bij hebben.
Ik herken inderdaad ook veel van mijn eigen gedrag terug in de hummel van stroop. Vreselijk, arm kleintje. Maar wat had ik graag zo'n moeder gehad als stroop. Ik kan me er ook niet toe zetten om te reageren in haar topic. Lukt me gewoon niet.
Een paar jaar geleden hield ik wel mijn kaken op elkaar en liet me vollopen met drank om me 'groot' te houden, maar sinds ik een kind heb, is mijn gezondheid me wel wat waard en is de situatie uit de weggaan voor mij persoonlijk gewoon een verstandigere en gezondere keuze dan willens en wetens erin verzuipen omdat ik zonodig ergens boven moet gaan staan. Gewonnen heeft ie toch allang, ik krijg mijn geestelijke gezondheid toch nooit meer terug, dan mag ie die kroeg er ook nog wel bij hebben.
Ik herken inderdaad ook veel van mijn eigen gedrag terug in de hummel van stroop. Vreselijk, arm kleintje. Maar wat had ik graag zo'n moeder gehad als stroop. Ik kan me er ook niet toe zetten om te reageren in haar topic. Lukt me gewoon niet.
You know how I know? Because I reeaally think so!
dinsdag 17 februari 2015 01:42
Jeetje heb een aantal verhalen gelezen en ik wist altijd al dat seksueel misbruik zijn sporen nalaat maar hoe dat precies zou zijn heb je geen beeld van. Dat het zo vergaand is in alle facetten van het leven is stuitend. Ik hoop dat de daders van dit soort gruwelijke misdrijven verplicht worden om jullie verhalen (gebundeld in een boek ofzo) ooit te lezen. Dat zij weten hoe ziek ze zijn in hun hoofd.
Ik erken jullie pijn en verdriet. Ik geloof jullie ALLEMAAL wel en jullie zijn stuk voor stuk waardevolle vrouwen die er mogen zijn.
Ik hoop dat mijn woorden een hart onder de riem steken bij jullie allen maar vooral ook de mensen die (nog) niemand hebben in hun omgeving die gelooft dat wat er gebeurd is ook echt zo is. Sommige ouders zijn de titel ouder niet waard en moet je helaas bekijken als biologische verwekker.
Ik kan de mensen die niet door hun ouders worden geloofd, toch aanraden om het contact te verbreken en voel je daar vooral niet schuldig over. Er is geen enkele geldige reden om iemand boven je kind te plaatsen. Iedere keer geconfronteerd worden met dat gegeven vreet teveel energie. Energie die je hard nodig hebt om jezelf te helpen.
Sterkte allemaal. Doorzetters zijn jullie
Ik erken jullie pijn en verdriet. Ik geloof jullie ALLEMAAL wel en jullie zijn stuk voor stuk waardevolle vrouwen die er mogen zijn.
Ik hoop dat mijn woorden een hart onder de riem steken bij jullie allen maar vooral ook de mensen die (nog) niemand hebben in hun omgeving die gelooft dat wat er gebeurd is ook echt zo is. Sommige ouders zijn de titel ouder niet waard en moet je helaas bekijken als biologische verwekker.
Ik kan de mensen die niet door hun ouders worden geloofd, toch aanraden om het contact te verbreken en voel je daar vooral niet schuldig over. Er is geen enkele geldige reden om iemand boven je kind te plaatsen. Iedere keer geconfronteerd worden met dat gegeven vreet teveel energie. Energie die je hard nodig hebt om jezelf te helpen.
Sterkte allemaal. Doorzetters zijn jullie
De vastheid die je zoekt is even groot als de veranderlijkheid waar jij naar verlangt
dinsdag 17 februari 2015 11:23
Jemig, Msw, wat heftig wat er 2 dagen geleden gebeurd is.
Wat moet dat een impact hebben...
En wat ontzettend goed dat je weggegaan bent uit die kroeg.
Juist daardoor geef je aan dat je er boven staat, juist nu kies je wel voor jezelf (omdat het nu kan, je bent nu volwassen).
Ik vind het ergens onbegrijpelijk dat mensen je daarover appjes sturen, maar ik denk dat dat komt omdat het voor veel mensen niet voor te stellen is hoe groot de impact is en wat er allemaal gebeurd is (gelukkig maar voor hen!)
Hier op dit topic krijg je wel begrip, omdat mensen weten hoe het is.
Van je lieve man gelukkig ook, wat fijn dat hij zo'n steun (altijd) is!
Ik heb het ook meegemaakt, inmiddels al een aantal jaren terug.
En voor mij voelde het eerst ook als een soort falen.
Nu ik erop terug kijk, heb ik veel meer begrip voor mezelf.
En ik denk dat jij dat ook mag hebben voor jezelf!
Je bent niet terug bij af, maar natuurlijk voelt dat wel zo.
Omdat dit gebeurde en het veel overhoop haalt.
Maar dat zou bij iedereen zo zijn, dat is toch heel normaal?
Dat zegt niks over waar je nu staat en ook niet over hoe sterk je bent.
De beslissing om weg te gaan, zegt wel heel veel over hoe ongelooflijk sterk je bent en dat je uit de situatie gestapt bent.
Ik vind dat heel dapper!
Ikzelf geloof erin dat door het misbruik een deel van mij afgepakt is.
Onder andere het kind zijn.
Dat stuk heeft mijn misbruiker mij afgenomen en wat ik ook al zal doen in mijn leven, dat komt niet terug.
Dat heb ik inmiddels wel geaccepteerd.
Maar wat ik ermee bedoel te zeggen is dat mij zeer waardevolle zaken afgenomen zijn, door die persoon.
Hoe volkomen logisch is het dan dat, wanneer ik die persoon zie, ik daar weer mee geconfronteerd word?
Heel erg logisch, heel begrijpelijk!
Wat beter kun je dan doen dan voor jezelf te kiezen en weg te gaan, zelf een keuze maken omdat je dat nu kan...
Nou ja, ik blijf erbij dat ik juist vind dat je trots op jezelf mag zijn en beslist niet het gevoel hoeft te hebben dat je terug bij af bent.
Dat is een gevoel en dat maakt het ook lastig
Maar weet dat je er ook anders naar kunt kijken, je bent niet terug bij af.
Verder geloof ik ook in herinneringen van het lichaam.
Je hebt je al heel lang niet zo beroerd gevoeld, nee, maar je hebt ook heel lang niet oog in oog gestaan met hem.
En dan gebeurt het ook nog onverwachts, dus met paniek erbij en reageert je lichaam daar op zoals het gewend is.
Ook dat is heel normaal en begrijpelijk, maar ook vreselijk verdrietig.
Want dit wilde je niet/nooit meer voelen.
Jij noemde het terug bij af zijn, ik denk daar anders over.
Het is 'gewoon' een reactie van je lichaam en het zegt verder niks.
Behalve dat er angst is, maar dat is toch heel erg terecht? Elk lichaam zou bang zijn als die geconfronteerd wordt met gruwelijkheden uit het verleden.
Ook schrijf je erover dat je geen terugval wilt.
Maar ook al is die paniek terug, je zult nooit meer zover terugvallen als tijden geleden.
Misschien voor je gevoel wel.
Maar inmiddels heb je zoveel geleerd en toe kunnen passen, dat je er weer bovenop komt.
Want dat is je de afgelopen maanden ook gelukt, vergeet dat niet!
En al zou je nu 'terugvallen', nu weet je dat je er weer bovenop komt, omdat je dat al eerder gedaan hebt.
En misschien kost het deze keer weer heel veel energie en strijd, maar misschien ook niet?
Misschien zul je jezelf wel verbazen.
Maar bang zijn voor een terugval, dat alles weer terugkomt, snap ik zo goed.
Zeker na zoiets heftigs als wat nu gebeurd is.
Ik probeer alleen maar aan te geven dat misschien nu vooral je angst daarvoor spreekt en het in je hoofd zit, het zijn gedachtes.
Maar je hebt zoveel bereikt en zulke goede maanden gehad, door één gebeurtenis ga je misschien wel weer in de paniek stand, wat dus heel logisch is, maar die afgelopen maanden zijn niet opeens helemaal weg. Ook die onthoudt je lichaam en geest. Dat is niet opeens allemaal weg door wat er 2 dagen geleden gebeurd is, echt niet, daar geloof ik niks van. Maar dat het zo voelt, snap ik heel goed!
Sorry voor het lange verhaal en als er dingen instaan die ik weg moet halen, hoor ik het graag.
Het is hoe ik erover denk en wat voor een ander heel anders kan zijn. Maar ik hoop dat je er iets aan hebt, hoe ik ertegen aan kijk.
Tot slot wil ik zeggen tegen je: wees alsjeblieft lief voor jezelf.
Wat er gebeurd is, is heftig en zou iedereen ontzettend raken.
Dus accepteer dat je daar van slag door bent, maar besef ook dat je geweldig gehandeld hebt en voor jezelf gekozen hebt, heel knap.
Wat moet dat een impact hebben...
En wat ontzettend goed dat je weggegaan bent uit die kroeg.
Juist daardoor geef je aan dat je er boven staat, juist nu kies je wel voor jezelf (omdat het nu kan, je bent nu volwassen).
Ik vind het ergens onbegrijpelijk dat mensen je daarover appjes sturen, maar ik denk dat dat komt omdat het voor veel mensen niet voor te stellen is hoe groot de impact is en wat er allemaal gebeurd is (gelukkig maar voor hen!)
Hier op dit topic krijg je wel begrip, omdat mensen weten hoe het is.
Van je lieve man gelukkig ook, wat fijn dat hij zo'n steun (altijd) is!
Ik heb het ook meegemaakt, inmiddels al een aantal jaren terug.
En voor mij voelde het eerst ook als een soort falen.
Nu ik erop terug kijk, heb ik veel meer begrip voor mezelf.
En ik denk dat jij dat ook mag hebben voor jezelf!
Je bent niet terug bij af, maar natuurlijk voelt dat wel zo.
Omdat dit gebeurde en het veel overhoop haalt.
Maar dat zou bij iedereen zo zijn, dat is toch heel normaal?
Dat zegt niks over waar je nu staat en ook niet over hoe sterk je bent.
De beslissing om weg te gaan, zegt wel heel veel over hoe ongelooflijk sterk je bent en dat je uit de situatie gestapt bent.
Ik vind dat heel dapper!
Ikzelf geloof erin dat door het misbruik een deel van mij afgepakt is.
Onder andere het kind zijn.
Dat stuk heeft mijn misbruiker mij afgenomen en wat ik ook al zal doen in mijn leven, dat komt niet terug.
Dat heb ik inmiddels wel geaccepteerd.
Maar wat ik ermee bedoel te zeggen is dat mij zeer waardevolle zaken afgenomen zijn, door die persoon.
Hoe volkomen logisch is het dan dat, wanneer ik die persoon zie, ik daar weer mee geconfronteerd word?
Heel erg logisch, heel begrijpelijk!
Wat beter kun je dan doen dan voor jezelf te kiezen en weg te gaan, zelf een keuze maken omdat je dat nu kan...
Nou ja, ik blijf erbij dat ik juist vind dat je trots op jezelf mag zijn en beslist niet het gevoel hoeft te hebben dat je terug bij af bent.
Dat is een gevoel en dat maakt het ook lastig
Maar weet dat je er ook anders naar kunt kijken, je bent niet terug bij af.
Verder geloof ik ook in herinneringen van het lichaam.
Je hebt je al heel lang niet zo beroerd gevoeld, nee, maar je hebt ook heel lang niet oog in oog gestaan met hem.
En dan gebeurt het ook nog onverwachts, dus met paniek erbij en reageert je lichaam daar op zoals het gewend is.
Ook dat is heel normaal en begrijpelijk, maar ook vreselijk verdrietig.
Want dit wilde je niet/nooit meer voelen.
Jij noemde het terug bij af zijn, ik denk daar anders over.
Het is 'gewoon' een reactie van je lichaam en het zegt verder niks.
Behalve dat er angst is, maar dat is toch heel erg terecht? Elk lichaam zou bang zijn als die geconfronteerd wordt met gruwelijkheden uit het verleden.
Ook schrijf je erover dat je geen terugval wilt.
Maar ook al is die paniek terug, je zult nooit meer zover terugvallen als tijden geleden.
Misschien voor je gevoel wel.
Maar inmiddels heb je zoveel geleerd en toe kunnen passen, dat je er weer bovenop komt.
Want dat is je de afgelopen maanden ook gelukt, vergeet dat niet!
En al zou je nu 'terugvallen', nu weet je dat je er weer bovenop komt, omdat je dat al eerder gedaan hebt.
En misschien kost het deze keer weer heel veel energie en strijd, maar misschien ook niet?
Misschien zul je jezelf wel verbazen.
Maar bang zijn voor een terugval, dat alles weer terugkomt, snap ik zo goed.
Zeker na zoiets heftigs als wat nu gebeurd is.
Ik probeer alleen maar aan te geven dat misschien nu vooral je angst daarvoor spreekt en het in je hoofd zit, het zijn gedachtes.
Maar je hebt zoveel bereikt en zulke goede maanden gehad, door één gebeurtenis ga je misschien wel weer in de paniek stand, wat dus heel logisch is, maar die afgelopen maanden zijn niet opeens helemaal weg. Ook die onthoudt je lichaam en geest. Dat is niet opeens allemaal weg door wat er 2 dagen geleden gebeurd is, echt niet, daar geloof ik niks van. Maar dat het zo voelt, snap ik heel goed!
Sorry voor het lange verhaal en als er dingen instaan die ik weg moet halen, hoor ik het graag.
Het is hoe ik erover denk en wat voor een ander heel anders kan zijn. Maar ik hoop dat je er iets aan hebt, hoe ik ertegen aan kijk.
Tot slot wil ik zeggen tegen je: wees alsjeblieft lief voor jezelf.
Wat er gebeurd is, is heftig en zou iedereen ontzettend raken.
Dus accepteer dat je daar van slag door bent, maar besef ook dat je geweldig gehandeld hebt en voor jezelf gekozen hebt, heel knap.
dinsdag 17 februari 2015 11:54
houd het dan nooit op? gisteren bericht gekregen van mijn spv-er, ik ga namelijk vanaf april werken naar Mindfit. ik snapte er eerst niet veel van toen ik de website bekeek. Omdat er stond dat je met 3 of 5 of 8 behandeling klaar kan zijn, maar er is ook een traject voor chronische gevallen, en daar val ik dus onder zei mijn spv-er.
Gisteren ook weer medicatie opgehaald, seroquel en lorazepam. ik ben juist nu aan het afbouwen van seroquel, krijg ik bij de apotheek te horen dat ik weer moet beginnen met lorazepam. het waarom kreeg ik niet te horen.
Ik zou namelijk afgelopen donderdag een afspraak hebben met de psychiater, maar ging niet door omdat ze weg moest i.v.m. crisis
maar nu ik er aan denk, is het toch niet zo een slecht idee dat ik weer lorazepam heb( heb het voor de rust).
Gisteren ook weer medicatie opgehaald, seroquel en lorazepam. ik ben juist nu aan het afbouwen van seroquel, krijg ik bij de apotheek te horen dat ik weer moet beginnen met lorazepam. het waarom kreeg ik niet te horen.
Ik zou namelijk afgelopen donderdag een afspraak hebben met de psychiater, maar ging niet door omdat ze weg moest i.v.m. crisis
maar nu ik er aan denk, is het toch niet zo een slecht idee dat ik weer lorazepam heb( heb het voor de rust).
donderdag 19 februari 2015 19:06
Ik herken het gevoel, die machteloze lichamelijke reacties....bij mij uit zich dat in verlamd voelen, versteend haast, niet bij machte om er iets aan te veranderen. Als het zo erg is dan slik ik even wat meer medicatie gecombineerd met alcohol, fout, ik weet het, maar van de 2 kwaadste keuzes tot nu toe de minst kwaadste. Ik slaap dan, nachten, dagen, tot het weer wat gezakt is. De andere optie is van me af gaan trappen, alle onmacht en pijn proberen te ontwijken door ruzies aan te gaan met degenen wie ik het meest lief heb. Want dat doet nog meer pijn. Het is een soort van emotionele auto-mutilatie....en dat wil ik niet meer! Nooit meer! Dan maar drank en pillen, de minst kwaadste van de twee kwaadsten voor mij dus...
maandag 9 maart 2015 21:39
Een TedTalk over wat opgroeien in onveilige situaties doet met je als je ouder bent.
http://www.ted.com/talks/ ... _health_across_a_lifetime
Leek me iets wat jullie misschien interessant zouden vinden. Ik vond het vooral confronterend.
http://www.ted.com/talks/ ... _health_across_a_lifetime
Leek me iets wat jullie misschien interessant zouden vinden. Ik vond het vooral confronterend.
dinsdag 10 maart 2015 09:21
Dat is inderdaad een heel interessante TedTalk. Ik was al bekend met het mechanisme hoe stresshormonen de ontwikkeling van het brein beïnvloeden en dat dit helaas een onomkeerbaar proces is, vandaar dat medicatie in mijn geval gewoon broodnodig is om enigszins normaal te kunnen functioneren. Maar het is inderdaad ook van belang voor je lichaam, jarenlange blootstelling aan stresshormonen sloopt je lichaam en je loopt daardoor inderdaad meer risico op longkanker, hart- en vaatziekten, COPD, hepatitis, suïcide, etc. En niet omdat mensen met een misbruikverleden meer roken, drinken, drugs gebruiken, maar puur omdat het lichaam schade geleden heeft door de jarenlange blootstelling aan stresshormonen.
Ik heb het 'geluk' dat ik goed gescreend wordt met betrekking tot hart- en vaatziekten vanwege erfelijke belasting, maar in feite loop ik meer risico door mijn verleden, toch is dat niet de reden dat ik hierop gescreend wordt. Ik denk niet dat het hier in Nederland doorgedrongen is dat een verleden met misbruik, mishandeling etc. dit soort gevolgen heeft voor de volksgezondheid en dat dit risicofactoren zijn voor de meest voorkomende doodsoorzaken van de bevolking. Tenminste, ik ben deze risicofactoren nooit tegengekomen in testen en ze horen daar zeker wel in thuis.
Ik heb het 'geluk' dat ik goed gescreend wordt met betrekking tot hart- en vaatziekten vanwege erfelijke belasting, maar in feite loop ik meer risico door mijn verleden, toch is dat niet de reden dat ik hierop gescreend wordt. Ik denk niet dat het hier in Nederland doorgedrongen is dat een verleden met misbruik, mishandeling etc. dit soort gevolgen heeft voor de volksgezondheid en dat dit risicofactoren zijn voor de meest voorkomende doodsoorzaken van de bevolking. Tenminste, ik ben deze risicofactoren nooit tegengekomen in testen en ze horen daar zeker wel in thuis.
You know how I know? Because I reeaally think so!
dinsdag 10 maart 2015 19:14
dinsdag 10 maart 2015 23:23
Ik vond het vooral confronterend door de vragenlijst van 10 vragen. De meeste mensen zeggen wel 1x ja op iets, als je 1x ja zegt zit er vaak ook een 2e ja bij. Maar als je meer dan 4 'stress factoren' met ja kunt beantwoorden dan is het al een serieus verhoogd risico. Ik vond dat heel erg klinken als 'bij meer dan 4 - you're fucked'
Ik heb 7 ja's. Das niet tof. Verklaard veel. Maar nu kan ik 'ineens' dingen veel minder makkelijk weg rationaliseren, zo van 't viel allemaal wel mee'
Ik heb 7 ja's. Das niet tof. Verklaard veel. Maar nu kan ik 'ineens' dingen veel minder makkelijk weg rationaliseren, zo van 't viel allemaal wel mee'
woensdag 11 maart 2015 11:25
jawel, ik had de dader nooit in mijn huis moeten nemen voor een kop koffie. maar zo naïef als ik was, dacht dat het geen kwaad kon, hij zei immers dat ie verliefd was op mij.
hij is ook niet veroordeeld omdat de politie mij niet geloofde en is op vrije voeten. en ben hem dit jaar al bijna elke dag tegen gekomen en politie doet niks. Ja mw. chinchilla, zo lang hij niets doet kunnen wij ook niks doen.
Ik heb pas na een half jaar pas aangifte kunnen doen, dus was er geen bewijs meer, niet van hem en geen verwondingen meer bij mij.
en aangezien ze me toen al niet geloofden toen ik aangifte deed, geloven ze me nu ook niet.
ik wi dit nog weg kunnen halen, dus alsjeblieft niet quoten
hij is ook niet veroordeeld omdat de politie mij niet geloofde en is op vrije voeten. en ben hem dit jaar al bijna elke dag tegen gekomen en politie doet niks. Ja mw. chinchilla, zo lang hij niets doet kunnen wij ook niks doen.
Ik heb pas na een half jaar pas aangifte kunnen doen, dus was er geen bewijs meer, niet van hem en geen verwondingen meer bij mij.
en aangezien ze me toen al niet geloofden toen ik aangifte deed, geloven ze me nu ook niet.
ik wi dit nog weg kunnen halen, dus alsjeblieft niet quoten
zondag 15 maart 2015 18:37
Hoi allemaal,
Speciaal een account aangemaakt hiervoor, ik lees wel veel mee op het forum maar reageren deed ik nooit.
Dit topic heb ik nog niet helemaal doorgelezen maar ga ik stukje voor stukje wel doen. Wat mooi (begrijp me niet verkeerd) dat dit topic er is..
Geen idee of iemand erop zit te wachten maar ik ga me even een beetje voor stellen en in grote lijnen m’n verhaal hier neerzetten.
Naja ik ben nu 33 jaar. Heb een stabiele relatie nu 1 ½ jaar, heb werk wat ik goed vol lijk te houden, leuke hobby's, redelijk contact met familie en kennissen enzo. Lijkt allemaal best normaal. Ook naar de buitenwereld toe lijk ik spontaan en wel zeker, tenminste zo op het eerste oog.
Maar oke, dan even over vroeger. Ik kom uit een groot gezin, weinig aandacht laat staan intimiteit. Als kind al op de vlucht voor de spanningen thuis. Vervolgens bij een familie terecht gekomen waar wel aandacht was, dat liep uit op misbruik door die man. Dat was van mijn 14e tot 18e ongeveer.
Toen ik daar eindelijk weg kon was ik erg grenzeloos, liet me makkelijk door veel mannen gebruiken zonder er iets bij te voelen. Ook het misbruik vond ik mijn eigen schuld. Een paar jaar later kon ik niet meer werken en was ik erg depressief. Blowen, drinken, roken, etc.
Toen 1 1/2 jaar 5 daagse therapie gevolgd maar praten kon ik wel maar voelen niet. In die tijd had ik ook anorexia, ik haatte mijn lijf. Bah. Ook daarvoor therapie gehad maar niks leek echt aan te slaan. De anorexia is intussen nog wel aanwezig maar niet meer zo erg als het was.
De afgelopen jaar wederom therapie gezocht en gevolgd, nu kreeg ik de diagnose ADHD. 2 jaar volop Ritalin geslikt maar beter werd het niet. En ik heb geen idee of ik wel echt ADHD heb, volgens mij ben en doe ik vooral druk om maar niks te voelen.
Maar oke, nu heb ik een stabiele relatie na jaren relaties te hebben gehad met vaak dominante mannen die me ook weer gebruikten en vernederden.
Nu weer opnieuw begonnen met therapie bij een therapeut die wel al snel de gevoelige snaar weet te raken.. Daar ben ik blij mee maar vindt ik ook super eng. Voelen kan ik niet, dan begin ik te lachen als het moeilijk wordt en wuif alles weg.
Bah, ik ben er zo klaar mee! Me zo rot te voelen, altijd maar vechten tegen..? geen idee.. Me ongelukkig voelen, onzeker, lelijk, stom en noem maar op.
Sorry voor het onsamenhangende verhaal, slaat nergens op en toch plaats ik het wel. Voor het eerst in mijn leven.
Speciaal een account aangemaakt hiervoor, ik lees wel veel mee op het forum maar reageren deed ik nooit.
Dit topic heb ik nog niet helemaal doorgelezen maar ga ik stukje voor stukje wel doen. Wat mooi (begrijp me niet verkeerd) dat dit topic er is..
Geen idee of iemand erop zit te wachten maar ik ga me even een beetje voor stellen en in grote lijnen m’n verhaal hier neerzetten.
Naja ik ben nu 33 jaar. Heb een stabiele relatie nu 1 ½ jaar, heb werk wat ik goed vol lijk te houden, leuke hobby's, redelijk contact met familie en kennissen enzo. Lijkt allemaal best normaal. Ook naar de buitenwereld toe lijk ik spontaan en wel zeker, tenminste zo op het eerste oog.
Maar oke, dan even over vroeger. Ik kom uit een groot gezin, weinig aandacht laat staan intimiteit. Als kind al op de vlucht voor de spanningen thuis. Vervolgens bij een familie terecht gekomen waar wel aandacht was, dat liep uit op misbruik door die man. Dat was van mijn 14e tot 18e ongeveer.
Toen ik daar eindelijk weg kon was ik erg grenzeloos, liet me makkelijk door veel mannen gebruiken zonder er iets bij te voelen. Ook het misbruik vond ik mijn eigen schuld. Een paar jaar later kon ik niet meer werken en was ik erg depressief. Blowen, drinken, roken, etc.
Toen 1 1/2 jaar 5 daagse therapie gevolgd maar praten kon ik wel maar voelen niet. In die tijd had ik ook anorexia, ik haatte mijn lijf. Bah. Ook daarvoor therapie gehad maar niks leek echt aan te slaan. De anorexia is intussen nog wel aanwezig maar niet meer zo erg als het was.
De afgelopen jaar wederom therapie gezocht en gevolgd, nu kreeg ik de diagnose ADHD. 2 jaar volop Ritalin geslikt maar beter werd het niet. En ik heb geen idee of ik wel echt ADHD heb, volgens mij ben en doe ik vooral druk om maar niks te voelen.
Maar oke, nu heb ik een stabiele relatie na jaren relaties te hebben gehad met vaak dominante mannen die me ook weer gebruikten en vernederden.
Nu weer opnieuw begonnen met therapie bij een therapeut die wel al snel de gevoelige snaar weet te raken.. Daar ben ik blij mee maar vindt ik ook super eng. Voelen kan ik niet, dan begin ik te lachen als het moeilijk wordt en wuif alles weg.
Bah, ik ben er zo klaar mee! Me zo rot te voelen, altijd maar vechten tegen..? geen idee.. Me ongelukkig voelen, onzeker, lelijk, stom en noem maar op.
Sorry voor het onsamenhangende verhaal, slaat nergens op en toch plaats ik het wel. Voor het eerst in mijn leven.
zondag 15 maart 2015 21:26
Hoi Elmervrouw en origineel,
Heel erg bedankt voor jullie reactie's!
Dat niet voelen of zelfs beginnen te lachen als het erover gaat.. lastig he! Voelt ook zo stom. En erover vertellen is gewoon blablabla en toen dit en toen dat.. Ben benieuwd of ik echt ga leren het te voelen en als dat lukt...wat dan? Dat lijkt me zo eng..
Het gevoel verdoven, niet aangaan tja dat gaat nu vanzelf maar dat hou ik ook in stand denk ik, bewust of onbewust..
Ik reageer later wel even weer hoor, wou nu gewoon even dank je wel zeggen!
Heel erg bedankt voor jullie reactie's!
Dat niet voelen of zelfs beginnen te lachen als het erover gaat.. lastig he! Voelt ook zo stom. En erover vertellen is gewoon blablabla en toen dit en toen dat.. Ben benieuwd of ik echt ga leren het te voelen en als dat lukt...wat dan? Dat lijkt me zo eng..
Het gevoel verdoven, niet aangaan tja dat gaat nu vanzelf maar dat hou ik ook in stand denk ik, bewust of onbewust..
Ik reageer later wel even weer hoor, wou nu gewoon even dank je wel zeggen!
zondag 15 maart 2015 22:11
Mijn vader leeft in ontkennen van het misbruik, hij kan niet met zichzelf leven dat hij het heeft gedaan. Dan maar ontkennen, ondertussen kan ik zijn verhalen van zelfmedelijden niet meer aanhoren. Ik was een uk, hij een man. Hij lacht om mijn pijn. Ik kan beter met hem breken. 4 jaar ben ik niet met hem omgegaan en eigenlijk heb ik er spijt van dat ik hem weer heb toegelaten.
Je zit altijd in dubio...het is je vader, het is het verleden, hij is veranderd. Maar de pijn en alle nare gevolgen blijven. Altijd als je denkt ik ben eroverheen, slaat de realiteit je keihard in het gezicht.
Nu is het zo...hij doet af en toe wat voor me, een klusje ofzo zolang ik zwijg. Ik kan niet meer zwijgen.
Niet zwijgen is verbreken van contact, zwijgen is leven in een leugen.
Mijn leven voelt momenteel als het verrotte leven van Floortje Bloem...verdomme.
Je zit altijd in dubio...het is je vader, het is het verleden, hij is veranderd. Maar de pijn en alle nare gevolgen blijven. Altijd als je denkt ik ben eroverheen, slaat de realiteit je keihard in het gezicht.
Nu is het zo...hij doet af en toe wat voor me, een klusje ofzo zolang ik zwijg. Ik kan niet meer zwijgen.
Niet zwijgen is verbreken van contact, zwijgen is leven in een leugen.
Mijn leven voelt momenteel als het verrotte leven van Floortje Bloem...verdomme.
