Misbruikt als kind, het effect er van op jou als volwassene

Kers je gedachten en gevoelens klinken héél herkenbaar. Ook ik ben hiet tegenaan gelopen in therapie.



Interrationeel trauma. Narcistisch misbruik. Vanuit die trauma's communiceerde ik. Ik vond het heel lastig anderen te vertrouwen en gedrag van de ander goed te interpreteren. Het heeft lang geduurd voor ik met een therapeut kon samenwerken. Voor die tijd liep ik ook tegen dit soort mislopende communicatie aan.



Het punt was dat ik erger getraumatiseerd was dan ik doorhad. Ik was van huis uit door het narcisme van mijn moeder en de emotionele verwaarlozing niet in staat om te willen. Altijd gefocust op de ander. Wat wat wil je met deze vraag? Ik was dus in de communiatie aan het zoeken welke kant het op ging. Een vorm van overleven waarbij ik niet mijn authentieke zelf waarnam. De behandelaar had ook niet door dat dat stuk van mij niet aan bod kwam.



En dus kreeg ik PS etiketjes die de lading niet dekten.



Pas op een super gespecialiseerde plek kwam naar voren hoe bang ik was om contact te maken en aan wrlje manipulaties en geweld ik daarin blootgesteld was vroeger. Ik kan nu zeggen dat dat wat mijn moeder met me heeft gedaan vele malen schadelijker is geweest dan de zedenmisdrijven die met me gepleegd zijn.

EV hoe was het vannacht in je nieuwe huis met je oude trouwe viervoeter?



YL, wachten sucks. Hoop dat de wachttijd maar snel voor je voorbij mag gaan...

Wat heftig, Hanke...

Ik heb t idee dat ik niet communiceer vanuit trauma's. Echt goed in de spiegel gekeken, maar ik merk dat dat t niet is.

Mij ligt haar aanpak niet.

Heb t idee dat ze geen idee heeft wat ze moet.





Het roept wel van alles op

Ik heb niet voor niks niet neergezet of het daaraan zou liggen bij jou kers, dat is aan jou om te bepalen. Het kan dat haar aanpak niet werkt voor jou.



Wat maakt dat t van alles oproept? Iets wat ik heb getypt?

Die laatste zin, Hanke, uit je post van 14.32 uur, dat voel ik precies zo.

En nu je ernaar vraagt: afgelopen nacht was slecht, niet meer dan 2 uurtjes geslapen. Tot te laat aan de telefoon gehangen met vriendin over acties bijna-ex, die zoveel verwarring in mijn hoofd oproepen. Ik krijg het gewoon niet rond. Ik ben verbijsterd en helemaal in shock. Vanmorgen om 6 uur liep ik al met de hond huilend over straat.



Wat hij heeft gedaan, en waar hij nog mee bezig is, voelt als een schop na. Nee erger nog: een schop aan iemand die toch al op de grond lag. Bij wijze van spreken dan. Want ik vind zelf dat ik enerzijds de afgelopen jaren veel gegroeid ben, qua omgaan met hele moeilijke en pijnlijke situaties. Hij weet daar allemaal van, vanaf het begin van onze relatie. Ik heb alles met hem gedeeld. Het andere deel van mij kan totaal niet omgaan met de man die hij blijkt te zijn, die oproept wat vroeger thuis ook bij me opriep. Dat ik stom ben, dat ik niets heb te willen, dat ik niets mag zeggen, dat ik blind en naief ben, dat ik het verkeerd zie (en hij niet).



Ik ben superblij met mijn eigen plek, en met alles wat ik hier doe en wil doen. Anderzijds voel ik me een jammerend kind, onderuit geschopt. Gelukkig zijn er nu wel mensen om mee te praten, in tegenstelling tot vroeger. En schaam ik me (volgens mij...) niet meer, ik vertel gewoon wat hij me flikt. Dat maakt het wel ook veel echter.



Wie opent het nieuwe topic?

Klinkt idd als een slechte nacht. Wat naar dat binna ex zich zo gedraagt. Klinkt als gedrag dat echt niet kan. Niet fair is. Ik ben blij dat je steun om je heen hebt.



Ik snap zó dat dubbele gevoel. Dat oude er-niet-toe doen/ ik zal wel bijzonder overgevoelig e.d. zijn.... Allerlei redenen die anderen gebruikten om mijn terechte appèl op hen af te weren. Dat zíj niet kunnen/willen geven (inleven/liefhebben/empathie tonen/voorbij eigenbelang kijken) Zegt.Niks. Over.Mij.

EV

Herken heel veel in je woorden.....en voel met je mee. Wat je schrijft Hanke, is hierin ZO belangrijk en verhelderend: die ander gaf allerlei argumenten die hen in de kraam pasten, waardoor ze zich beter voelden en hun gedrag konden rechtvaardigen en vrij pleiten. Dat is mij ook heel erg overkomen, en t erge vind ik dat ik dat dus normaal vond. Het ging nooit anders. Dan weet je niet beter. Maar idd, als zij zich niet kunnen inleven of empathie kunnen tonen zegt dit niets over je eigen waarde als mens of als dochter of als zus of als vriendin of als buurvrouw of whatever. Hoe krijg ik dat permanent tussen de oren?

Trouwens nog even over dat harde praten/huilen en je angst/zorg dat de buren nu een vreemde indruk van je zouden hebben? GEEN SCHAAMTE he. Je bent zoals je bent en goed bezig. Ik stuur je veel goede vibes...

Ook aan jou, Yellow en aan Olive...en iedereen die t kan gebruiken!



Vandaag was een voorbeeld van hoe ik me heel vaak voel...die hele geschiedenis met die peut. Niet wat jij hebt getypt riep veel op, Hanke (herken je verhaal juist wel en was 'blij' dat jij en sommige anderen van jullie die gevoelens zo herkennen!). Meer hoe ik dan niet begrepen of gehoord wordt. En dat het dan enorm ingewikkeld lijkt wat ik vraag.

Als ik op haar verzoek heel duidelijk (daar was geen woord Spaans aan) aangeef wat ik nodig heb / hoe ze me zou kunnen helpen (ik wil over vroegere traumatische verliezen praten) en ik zeg dat, en dan komt er een ' ja maar is het niet beter kijken naar het hier en nu en wat dat in je oproept' dan denk ik: waarom vraag je me dan? En voel ik me echt doodongelukkig. Dat roept namelijk die shaky gevoelens op van vroeger, dat een autoriteit (moeder, therapeut) eigenlijk het beter weet wat me zal helpen of goed is voor me dan ikzelf (en zij vraagt t nota bene aan me!) en eigenlijk mij daarin negeert.



Dat oude gevoel dat niemand iets met me kon, of ook maar iets met mijn legitieme behoeften of wensen doet- dat ik Arabisch lijk te praten en mensen vaak fronsend naar me kijken en zeggen: ja maar...........als ik gewoon aangeef (nu dus op verzoek) wat IK nodig heb - dan voel ik me echt ZO beroerd, twijfel ik enorm aan mezelf.



Wat als die ander gelijk heeft?

Misschien wil ik wel iets heel krankzinnigs?

Of spreek ik echt niet duidelijk genoeg? Zou ik niet goed Nederlands spreken, harder of zachter moeten praten, anders moeten formuleren etc etc...........?



Maar dat alles is voor mij eigenlijk het grote pijnpunt: dat kringetje van haar vraag: waar kan ik je me helpen? En als ik dat zeg is het: ja maar is het niet zinvoller/belangrijker om...........? En als ik dan zeg: nou, ik wil anders ook graag weten wat t behandelplan is...dan gaan we er zo mee verder!

Is dat ook niet goed, en vind het mij maar 'dubbel'?

Wat kan dan de reden zijn dat ze me vraagt wat me kan helpen, als dat dan niet de juiste/goede manier kan zijn, 'voor de meeste mensen met trauma's'?



Iedereen op mijn werk vindt me juist heel duidelijk.

Maar toch: dan volgt een riedel in me met hoe die ander eigenlijk gelijk zal hebben. In dit geval: ze heeft ervoor door geleerd dus als zij t niet begrijpt of weet wat ze moet ermee, wie dan wel?



Dan voel ik me heel erg klein en onzeker worden en vooral een echt gestoord wicht. Dat is wat t oproept en ik kan daar maar moeilijk uit raken merk ik. Als jullie andere zienswijzen hebben op de zaak, hoe ik t zou kunnen bekijken om me niet zo vol giga-zelftwijfels te voelen, let me know.

Nu denk ik: misschien ben ik wel onduidelijk? Of zo ingewikkeld dat zij (en iedereen) met de handen in het haar zit? Zo 'ver heen' misschien wel?

Dat ik niet te helpen ben, terwijl ik gewoon (?) over het verleden wil praten? T zou allemaal kunnen! Dat andere mensen met ptss het liever niet over die oude trauma;s hebben - en dat is volgens therapeute ook 'goed'!- doet me vermoeden dat mijn manier nogal gestoord moet zijn- dat roept heel veel ellendige gevoelens van onvermogen en oude herinneringen in me op. Aan al die keren (permanent) dat ik in de ogen van anderen afwijkend was = gestoord (?).

Even heel erg ego.

Behalve over die zaak waar ik eerder over schreef wat ex-EM betreft, ben ik ook heel boos over iets anders. Hij zei doodleuk: jij neemt de hond mee, want ik trek dat niet. Natuurlijk weet ik dat hij overdag werkt, en dat S niet zolang alleen kan blijven, en dat wil ik ook niet voor S. Maar het was gewoon zo van: jij lost het maar op, jij bent degene die weg wil.



Voor mij is het toch ook lastig want ik moet hier heel veel doen. En dan moet ik stoppen, want hond uitlaten, eten maken, hond uitlaten etc. Het buiten lopen vind ik lekker hoor, en het ook even een pauze, maar de manier waarop dit ging voelt heel slecht. Ik heb geen keuze. Deal er maar mee. En nu zeg ik iets waar ik me heel erg voor schaam, maar mijn grootste trigger is als S iets zou krijgen. Al is het maar diarree of een keer niet eten. Dan word ik zenuwachtig, eigenlijk meer nog paniekerig.



Nu liet ik hem net uit en was dat het geval: diarree. Ik zit hier nu met een kramp in mijn maag en let op elk zuchtje van S. Hij ligt hier nu wel rustig, maar.. En dit is natuurlijk vaker gebeurd, en het is niet dat hij dan ziek is of zo, en het is de volgende dag of de dag daarna over, maar dit is zo'n grote angst. En nu ben ik alleen. Ik zit hier alleen. En hij zit daar thuis, in zijn eentje, klaar met werk, nergens meer zorgen over. Ik kan het met niemand delen. Alsjeblieft niets quoten, en zeg niet dat ik gek ben, maar ik kan hier niet mee omgaan

Ik weet hoe gek je met m bent en hoe dichtbij je dat lieve dier hebt laten komen. Handelen dat ie misschien ziek wordt geeft paniek. Snap ik heel goed.



Zelf had ik dat jaten terug met mijn ratje. In de moeite die ik soms had om goed voor haar te zorgen.... Het was een goede graadmeter hoezeer ik aan mijn tax zat dan. Eng om toe te laren en te ervaren.

EV

Oeps kers. Post die ik geschreven had is weg. Herkenning van oordelen en gedachten over mezelf. Altijd maar mij als aanpassend ding bejegenen. En dat kon ik op een gegeven moment niet meer.

Het is al angst van heel mijn leven, eerlijk gezegd. Bijna een reden ook om geen kinderen te krijgen. Ik ben 'blij' dat iemand er iets in herkent, ik schaam me hier zo erg voor. En ja, ik ben dol op mijn hond en blij dat hij hier is, maar nu dus ook niet blij en kwaad op ex dat hij het zo makkelijk afschuift. Ik voel de verantwoordelijkheid als heel zwaar.

Fijn dat je er hier open over kan delen. En ja S is doir andere baasje afgedankt. Dan weegt de verantwoordelijkheid zwaar.



Weet niet of je daar behoefte aan hebt, maar er zijn mensen die graag parttime een hond in hun leven hebben. Een vriend van mij heeft een poos honden gehad en toen de zorg (niet de kosten) kunnen delen.

Dat 'afgedankt zijn' is dus ook zo'n dingetje (!). Dat vind ik echt afschuwelijk. Dat hij dat zomaar, gevoelloos en keihard, kan. Dat gevoel heb ik over mezelf ook. Dat het hem ook alleen maar om geld gaat en ging; wat heb ik nou ooit voor hem betekend? Dat heb ik me heel vaak afgevraagd, ook hardop. En datzelfde over mijn familie. Afgedankt toen ik met de waarheid die ze niet wilden horen eindelijk naar buiten kwam. Het is zo moeilijk te bevatten dat dat meer over diegene(n) zegt dan over mij. Want er zal dan toch wel iets met mij.. ?? Toch, reacties van anderen (therapeute, vriendinnen) maken wel duidelijk dat het gedrag van die anderen alles zegt over hoe zij in elkaar zitten.

Parttime ja.. hoe zou je zulke mensen kunnen vinden?



PS. Het topic raakt voller en voller, wie opent een nieuwe?

Knuffel Elmervrouw, ik herken het!

Nieuw topic: http://forum.viva.nl/foru ... an-op-volwassenen-deel-2/

Misbruikt als kind. Het effect ervan op volwassenen deel 2.