Psyche
alle pijlers
Misbruikt als kind, het effect er van op jou als volwassene
maandag 16 maart 2015 17:18
Even voor jou, Silence. Ik ben er achtergekomen dat ik het voelen wel aandurf, als het ergens echt veilig is. Zoals bij mijn therapeute. Duurde overigens wel een hele tijd voordat ik daarop durfde te vertrouwen. Praten-over, dat is wat ik bijna altijd doe, maar echt gevoel toestaan, nee, dat doe ik bijna nergens en bij bijna niemand. Ook als het over andere dingen gaat, trouwens. Heb jij ergens zo'n veilige plek, een veilig iemand?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 17 maart 2015 09:05
Ik lees al een tijdje mee, jullie zijn dapper!! Ondanks dat mijn situatie misschien iets anders was en is herken ik er veel uit.
Ik hoop dat ik even mijn verhaal kwijt mag bij jullie.
Ik heb een uitnodiging gekregen voor een uitstrijkje en alles zit nu zo in mijn hoofd. Ik heb aan de assistente om een thuistest gevraagd. Zij heeft overlegd met de huisarts maar ze hebben die testen nog niet, ze kennen ook de resultaten nog niet en daarnaast vond de huisarts dat het goed zou zijn als ik toch een stap zou nemen om wat van mijn angst af te komen..... Weet nou niet zo goed wat ik van die opmerking moet vinden. Maar goed, voor ik het wist had ik een afspraak.
Ik vind het echt doodeng!! Ik ben zo bang dat het niet gaat lukken ook al zegt de aardige assistente dat ze extra tijd neemt, ze veel ervaring ermee heeft en we gaan kijken hoever we komen. Dat het haar nog nooit niet gelukt is.
Ik overweeg de afspraak af te zeggen of te verplaatsen, al duurt het nog wel even voor het zover is.
Ik hoop dat ik even mijn verhaal kwijt mag bij jullie.
Ik heb een uitnodiging gekregen voor een uitstrijkje en alles zit nu zo in mijn hoofd. Ik heb aan de assistente om een thuistest gevraagd. Zij heeft overlegd met de huisarts maar ze hebben die testen nog niet, ze kennen ook de resultaten nog niet en daarnaast vond de huisarts dat het goed zou zijn als ik toch een stap zou nemen om wat van mijn angst af te komen..... Weet nou niet zo goed wat ik van die opmerking moet vinden. Maar goed, voor ik het wist had ik een afspraak.
Ik vind het echt doodeng!! Ik ben zo bang dat het niet gaat lukken ook al zegt de aardige assistente dat ze extra tijd neemt, ze veel ervaring ermee heeft en we gaan kijken hoever we komen. Dat het haar nog nooit niet gelukt is.
Ik overweeg de afspraak af te zeggen of te verplaatsen, al duurt het nog wel even voor het zover is.
dinsdag 17 maart 2015 14:25
Yente, heel herkenbaar helaas. Ik ben 48 en heb nooit een uitstrijkje (kunnen) laten doen, bang voor controleverlies, bang voor flashbacks, bang om iets met mijn lijf te laten gebeuren met het gevoel iets te "moeten" ondergaan wat ik niet wil. Ik lees jullie, leef met jullie mee en herken zo godsgruwelijk veel
dinsdag 17 maart 2015 14:48
hoi allemaal ,
Ik heb hier nog niet geschreven ,ik ben 24jaar ,en ben van mijn 15tot mijn 17misbruikt geweest.Ik voel me "dood vanbinnen",het gevoel dat ik een (groot)stuk heb achtergelaten bij die man (ik kan zijn voornaam nog altijd niet over mijn lippen krijgen ),alsof mijn jeugd omzeep geholpen is door hem ,lang ook gedacht dat het mijn schuld was en soms nog steeds.
De band met mijn familie is er ook omzeep een deel door.
ik vecht elke dag maar vind niemand die met me "mee"loopt in mijn gevoelens,het is soms allemaal zo heftig,die flasbacks ,alsof het me weer over komt.ook maak ik vaak onbewust!associasies met geuren ,vreemde mensen,geluiden,...
sterkte voor iedereen
Ik heb hier nog niet geschreven ,ik ben 24jaar ,en ben van mijn 15tot mijn 17misbruikt geweest.Ik voel me "dood vanbinnen",het gevoel dat ik een (groot)stuk heb achtergelaten bij die man (ik kan zijn voornaam nog altijd niet over mijn lippen krijgen ),alsof mijn jeugd omzeep geholpen is door hem ,lang ook gedacht dat het mijn schuld was en soms nog steeds.
De band met mijn familie is er ook omzeep een deel door.
ik vecht elke dag maar vind niemand die met me "mee"loopt in mijn gevoelens,het is soms allemaal zo heftig,die flasbacks ,alsof het me weer over komt.ook maak ik vaak onbewust!associasies met geuren ,vreemde mensen,geluiden,...
sterkte voor iedereen
dinsdag 17 maart 2015 19:16
Ook vanuit mij sterkte voor iedereen die meeleest en/of mee schrijft
Ik heb vandaag mijn voorlopig laatste therapiesessie gehad.
Gaat momenteel zo goed dat ik zonder hulp even verder ga proberen.
Het gaat dan om functioneren in de maatschappij, dat lukt me nu aardig.
De herinneringen zullen niet weggaan en de triggers zijn er ook nog, alle therapie ten spijt.
Maar voor nu is het even klaar.
Groepstraining ook met succes afgerond, zelfs een diploma gekregen, haha
Bepaalde dingen blijven lastig, maar dat heb ik geaccepteerd.
Zolang het maar redelijk leefbaar is, ben ik al een heel eind en best tevreden.
Wat ik moeilijk vind te accepteren zijn dingen die ook hierboven genoemd worden, zoals een uitstrijkje maken.
Zoiets zal voor mij nooit zonder angst en herbelevingen gaan en dat maakt me af en toe wel verdrietig.
Ook waar ik eerder over geschreven heb, een eventuele zwangerschap, dat dat voor mij minder vanzelfsprekend is dan voor andere mensen die niet zo'n verleden hebben. Gelukkig hebben een paar lieve forummers me wat dat betreft wel wat gerust gesteld (zoals EV, topper ).
Het doet me wel pijn dat er altijd momenten zijn die kunnen zorgen voor een terugval bij mij, dat ik hard moet werken om te staan waar ik nu sta.
Wat ik een ontroerend moment vond, afgelopen weekend keken vriend en ik de film 'american sniper' en volgens mij krijgt die man ook ptss, maar dan door de oorlog. Mijn vriend zei op een gegeven moment: klopt het dat hij nu heeft wat jij ook hebt?
Die opmerking deed me veel, want erkenning is fijn. Het is moeilijk voor gezonde mensen voor te stellen wat het is om dit te hebben, maar blijkbaar heb ik het vriend toch redelijk uit kunnen leggen. Hij zei ook: het lijkt me een hel om zoveel stress continu in je lichaam te voelen. En daar heeft ie natuurlijk helemaal gelijk in.
Net zoals wat hier deze week ook geschreven werd: het is niet voor te stellen wat zoveel stress met een lichaam doet. Goed om te lezen dat er wel mensen zijn die daar bij stil staan en dat er steeds meer begrip/onderzoek naar komt.
@Msw: 2 pagina's terug heb ik een heel stuk geschreven over een eerdere ervaring van jou. Ik snap als je daar niet op gaat reageren, maar zou je wel aan kunnen geven dat je het gelezen hebt? Ik ben namelijk bang dat er misschien dingen instaan die je liever wil dat ik verwijder oid. Ik heb er over nagedacht de hele post te verwijderen, maar weet dus niet zeker of je 'm gelezen had. Als je niet wilt reageren snap ik dat ook hoor, dan haal ik hem gewoon zelf wel weg, maar ik wacht er dus nog even mee.
Ik heb vandaag mijn voorlopig laatste therapiesessie gehad.
Gaat momenteel zo goed dat ik zonder hulp even verder ga proberen.
Het gaat dan om functioneren in de maatschappij, dat lukt me nu aardig.
De herinneringen zullen niet weggaan en de triggers zijn er ook nog, alle therapie ten spijt.
Maar voor nu is het even klaar.
Groepstraining ook met succes afgerond, zelfs een diploma gekregen, haha
Bepaalde dingen blijven lastig, maar dat heb ik geaccepteerd.
Zolang het maar redelijk leefbaar is, ben ik al een heel eind en best tevreden.
Wat ik moeilijk vind te accepteren zijn dingen die ook hierboven genoemd worden, zoals een uitstrijkje maken.
Zoiets zal voor mij nooit zonder angst en herbelevingen gaan en dat maakt me af en toe wel verdrietig.
Ook waar ik eerder over geschreven heb, een eventuele zwangerschap, dat dat voor mij minder vanzelfsprekend is dan voor andere mensen die niet zo'n verleden hebben. Gelukkig hebben een paar lieve forummers me wat dat betreft wel wat gerust gesteld (zoals EV, topper ).
Het doet me wel pijn dat er altijd momenten zijn die kunnen zorgen voor een terugval bij mij, dat ik hard moet werken om te staan waar ik nu sta.
Wat ik een ontroerend moment vond, afgelopen weekend keken vriend en ik de film 'american sniper' en volgens mij krijgt die man ook ptss, maar dan door de oorlog. Mijn vriend zei op een gegeven moment: klopt het dat hij nu heeft wat jij ook hebt?
Die opmerking deed me veel, want erkenning is fijn. Het is moeilijk voor gezonde mensen voor te stellen wat het is om dit te hebben, maar blijkbaar heb ik het vriend toch redelijk uit kunnen leggen. Hij zei ook: het lijkt me een hel om zoveel stress continu in je lichaam te voelen. En daar heeft ie natuurlijk helemaal gelijk in.
Net zoals wat hier deze week ook geschreven werd: het is niet voor te stellen wat zoveel stress met een lichaam doet. Goed om te lezen dat er wel mensen zijn die daar bij stil staan en dat er steeds meer begrip/onderzoek naar komt.
@Msw: 2 pagina's terug heb ik een heel stuk geschreven over een eerdere ervaring van jou. Ik snap als je daar niet op gaat reageren, maar zou je wel aan kunnen geven dat je het gelezen hebt? Ik ben namelijk bang dat er misschien dingen instaan die je liever wil dat ik verwijder oid. Ik heb er over nagedacht de hele post te verwijderen, maar weet dus niet zeker of je 'm gelezen had. Als je niet wilt reageren snap ik dat ook hoor, dan haal ik hem gewoon zelf wel weg, maar ik wacht er dus nog even mee.
woensdag 18 maart 2015 10:02
Dank je voor jullie reacties! Ik vind het ook doodeng hoor! Als ik niet gebeld had voor die thuistest had ik nu die afspraak ook niet staan. Het ging vervolgens zo snel en de assistente liet weinig ruimte om geen afspraak te maken. Ik lig er al wakker van en overweeg hem toch maar weer af te zeggen, omdat ik me ook afvraag of het voor mij belastende onderzoek opweegt tegen de kans dat er iets aan de hand zou kunnen zijn.
Als het niet lukt heb ik er weer een negatieve ervaring bij. Ik ben ook zo bang dat het pijn doet. Daarnaast voelt het alweer als teveel aandacht dat er dan langere tijd is vrij gemaakt voor mij.
Blauwe smurf: ik krijg ook steeds meer last ermee nu ik ouder wordt, dan denk ik ook, ik zou wel graag kinderen willen maar hoe ga ik dat in godsnaam doen.... Als ik al zoveel moeite heb met een uitstrijkje en dan hebben we het nog niet over het zwanger worden.
Ik kan daar ook wel verdrietig om worden en vind het ook zo mijn eigen schuld. Mijn vriend is maar een beetje op de hoogte en ik durf het hem gewoon niet te vertellen allemaal. Ik schaam me zo.
Als het niet lukt heb ik er weer een negatieve ervaring bij. Ik ben ook zo bang dat het pijn doet. Daarnaast voelt het alweer als teveel aandacht dat er dan langere tijd is vrij gemaakt voor mij.
Blauwe smurf: ik krijg ook steeds meer last ermee nu ik ouder wordt, dan denk ik ook, ik zou wel graag kinderen willen maar hoe ga ik dat in godsnaam doen.... Als ik al zoveel moeite heb met een uitstrijkje en dan hebben we het nog niet over het zwanger worden.
Ik kan daar ook wel verdrietig om worden en vind het ook zo mijn eigen schuld. Mijn vriend is maar een beetje op de hoogte en ik durf het hem gewoon niet te vertellen allemaal. Ik schaam me zo.
woensdag 18 maart 2015 11:28
ik heb 2x een uitstrijkje laten doen, helse pijn ondanks dat er word gezegd het doet niet pijn. toen ik 40 werd zei ik, ik laat het door mijn huisarts doen( vrouw, zij weet van mijn verleden enz.), ik was toen bij haar op afspraak, en ik zat er zo doorheen, toen zei ze, ik laat jou dit niet nog een keertje ondergaan. toen heeft ze me laten uitschrijven voor uitstrijkje, dus als het goed is krijg ik zodra ik 45 ben geen oproep meer
woensdag 18 maart 2015 11:46
Ik heb alles gelezen, blauwesmurf. Voor mij hoef je het niet weg te halen, alleen als dat voor jou beter voelt. Ik kan inderdaad niet goed reageren, ik merk dat ik ontzettend aan het wegduwen ben. De herbelevingen blijven opspelen sinds die gebeurtenis. Het maakt me heel prikkelbaar en snel geïrriteerd. Ik damp ook steeds meer, tenminste dat beweert Stan. Zal best hoor, ik ben ook weer meer bezig met afvallen en gespitst op eten en mijn smetvrees steekt ook weer de kop op. De spierspanning is ook weer hoger, dus ik merk aan alles dat het weer bergafwaarts gaat. Ik heb een afspraak gemaakt met de psychiater, dus ik ga hier wel actie op ondernemen. Alleen heb ik geen zin meer in therapie en therapeutisch geneuzel.
You know how I know? Because I reeaally think so!
woensdag 18 maart 2015 11:54
Wat naar MrsSW. Goed dat je actie onderneemt. Ik heb de laatste tijd ook dezelfde neigingen, weer erg schrikken, wegrenneigingen, spanningen, nagelbijten enzo. Maar ik ben elke dag gaan wandelen (komt tegemoet aan mijn vluchtneigingen en zorgt tegelijkertijd voor de broodnodige endorfinen) en nu merk ik dat ik daardoor beter kan kanaliseren. Maar daarbij merk ik ook dat ik stiekem ook erg met afvallen bezig ben, controle over mijn lijf. Het heilige moeten om maar te kunnen vergeten.
woensdag 18 maart 2015 12:02
Ik ben ook blij dat ik weer een hond heb waarmee ik kan gaan wandelen. Dat is inderdaad erg prettig. Gelukkig worden de dagen ook weer langer, dat helpt sowieso ook. Ik doe wel gewoon wat ik moet doen, maar het kost me beduidend meer energie en moeite.
You know how I know? Because I reeaally think so!
vrijdag 20 maart 2015 15:10
@Msw: wat vervelend dat je last hebt van al die nare dingen die je noemt. Merk je wel dat het wel nog steeds beter gaat dan een tijd geleden? Bepaalde dingen steken nu de kop weer op, maar veel dingen was je ook kwijt, is dat nu nog zo? In ieder geval super knap dat je al aan de bel getrokken hebt, ik hoop dat de psychiater iets voor je kan betekenen
@Yente: zo herkenbaar wat je allemaal schrijft, ik heb precies dezelfde gedachtes over die onderwerpen. Het teveel aandacht krijgen/vragen herken ik niet, ik vind het juist zeer dapper dat je dit aangegeven hebt! Nu is er wat meer begrip en ruimte voor jou, wat eng is, maar wel heel goed. Ik snap dat je zo twijfelt hoor. Maar ik zou wel een keuze maken: of de afspraak door laten gaan of niet. Zolang je nog twijfelt, speelt het onbewust toch steeds in je hoofd en dat maakt je ook helemaal gek, wat niet fijn is
Mijn vriend weet heel weinig van angsten die ik heb omtrent zwanger worden, zijn, kinderen hebben. Terwijl ik dat wel heel belangrijk vind. Verder kan ik overal met hem over praten, durf ik alles te bespreken. Maar ook bij mij grote schaamte. Gisteren hadden wij het er toevallig wel over en heb ik (met wat drankjes op van ons beide) best heftige gedachtes en angsten uitgesproken. Hij had één en al begrip en was juist blij dat ik het benoemde. Uiteindelijk luchtte het dus juist enorm op. Misschien kun jij ook in kleine stapjes wat dingen aangeven bij je vriend? En weet je, hij hoeft echt niet alles te weten, maar geef hem wel de kans je te helpen/steunen, daarvoor is hij óók je vriend.
@Chincilla: ik wilde ook nog tegen je zeggen dat je heel erg thuis hoort bij dit topic (helaas). Misbruik is misbruik, of je nou baby, kind of volwassene was toen het gebeurde, het blijft altijd een misdrijf met een enorme impact.
@Yente: zo herkenbaar wat je allemaal schrijft, ik heb precies dezelfde gedachtes over die onderwerpen. Het teveel aandacht krijgen/vragen herken ik niet, ik vind het juist zeer dapper dat je dit aangegeven hebt! Nu is er wat meer begrip en ruimte voor jou, wat eng is, maar wel heel goed. Ik snap dat je zo twijfelt hoor. Maar ik zou wel een keuze maken: of de afspraak door laten gaan of niet. Zolang je nog twijfelt, speelt het onbewust toch steeds in je hoofd en dat maakt je ook helemaal gek, wat niet fijn is
Mijn vriend weet heel weinig van angsten die ik heb omtrent zwanger worden, zijn, kinderen hebben. Terwijl ik dat wel heel belangrijk vind. Verder kan ik overal met hem over praten, durf ik alles te bespreken. Maar ook bij mij grote schaamte. Gisteren hadden wij het er toevallig wel over en heb ik (met wat drankjes op van ons beide) best heftige gedachtes en angsten uitgesproken. Hij had één en al begrip en was juist blij dat ik het benoemde. Uiteindelijk luchtte het dus juist enorm op. Misschien kun jij ook in kleine stapjes wat dingen aangeven bij je vriend? En weet je, hij hoeft echt niet alles te weten, maar geef hem wel de kans je te helpen/steunen, daarvoor is hij óók je vriend.
@Chincilla: ik wilde ook nog tegen je zeggen dat je heel erg thuis hoort bij dit topic (helaas). Misbruik is misbruik, of je nou baby, kind of volwassene was toen het gebeurde, het blijft altijd een misdrijf met een enorme impact.
vrijdag 20 maart 2015 18:37
Blauwe smurf: dank je voor je reactie! Het voelt heel erg als steun op dit moment. Ik zit in een heftig proces want ik heb na lang twijfelen mijn verhaal aan de psycholoog gemaild en begin er nu dus met haar over te praten. We hebben nu 1 afspraak gehad. Zij wist het al zei ze... Ze herkende mijn reactie. Zij stelt emdr voor maar dat vind ik zo eng, ik vind haar dan te dichtbij.
Nu ik er over praat ben ik volgens haar al over de helft. Voor mij voelt het niet zo, voor mij voelt het zo alsof er nog heel veel moet gebeuren wil ik hier verder mee kunnen. Ik hoop dat zij gelijk heeft.
Mbt zwanger worden, ik vind het ook heel lastig naar mijn omgeving toe, ik vind het moeilijk zoiets te delen met bijv mijn ouders. Bijv dat je lijf veranderd. Het zou juist zoiets leuks moeten zijn!
En dat is dan nog naast het zwanger worden/zijn/bevallen.
Ergens vind ik mezelf hier ook niet helemaal thuis horen nog.... Beetje ontkennen![😒]()
Nu ik er over praat ben ik volgens haar al over de helft. Voor mij voelt het niet zo, voor mij voelt het zo alsof er nog heel veel moet gebeuren wil ik hier verder mee kunnen. Ik hoop dat zij gelijk heeft.
Mbt zwanger worden, ik vind het ook heel lastig naar mijn omgeving toe, ik vind het moeilijk zoiets te delen met bijv mijn ouders. Bijv dat je lijf veranderd. Het zou juist zoiets leuks moeten zijn!
En dat is dan nog naast het zwanger worden/zijn/bevallen.
Ergens vind ik mezelf hier ook niet helemaal thuis horen nog.... Beetje ontkennen
zaterdag 21 maart 2015 12:49
@Yente: graag gedaan hoor, ik vind het in dit topic altijd fijn om de herkenning te lezen. Voelt toch minder alleen op de een of andere manier
Het is ook heftig waar je nu doorheen gaat, maar weet wel dat je echt op een goede weg zit nu. Je hebt het zwijgen doorbroken en bent eerlijk geweest naar je psycholoog. Ik denk wel dat ze gelijk heeft, met praten erover wordt het makkelijker, je kunt het delen. Tegelijkertijd voelt het vreselijk en moeilijk, want je hebt het zo lang alleen gedragen en dat is enorm eenzaam, maar ook enorm veilig. EMDR is dan ook een heel eng voorstel en het is niet erg als je daar wat langer over na moet denken.
Ik heb ook EMDR gehad en achteraf had ik ook liever langer gewacht, totdat ik meer een klik had of een band met de psycholoog die die therapie met mij deed. Desondanks heeft EMDR wel veel goeds voor mij gedaan, dus ik snap dat je psycholoog dat voorstelt. Maar neem gewoon je tijd daarin, alles in jouw tempo, jij beslist, onthoud dat goed!
Voor mij is het ook lastig te delen met mensen die dichtbij me staan over zwanger worden, omdat niemand mijn hele verhaal kent. Ik heb als kind één gebeurtenis genoemd en heb verder mijn mond gehouden. Die gebeurtenis was genoeg om de dader op te pakken en toen is het balletje gaan rollen en hebben heel veel kinderen hun mond opengedaan. Ik was daarentegen zo geschrokken over wat het vertellen van die ene gebeurtenis teweegbracht, dat ik besloot verder helemaal niks meer te zeggen. Ik heb daar nu nog steeds heel veel moeite mee, wat ik veroorzaakt heb door mijn mond open te doen.
Pas de laatste jaren heb ik er met mijn vriend en een hulpverlener wat over gedeeld, maar het blijft heel moeilijk. Ik ga het mijn ouders ook echt niet meer vertellen. Zij hebben al zoveel verdriet gehad om die ene gebeurtenis, ik ga het hen niet aandoen meer te vertellen, ik zie de meerwaarde daar niet van. Mijn vriend zou het wel graag willen, omdat hij denkt dat mijn ouders me dan beter begrijpen, om hoe ik reageer op sommige dingen. Maar ik wil hen beschermen en zal echt nooit meer mijn mond opendoen hierover tegenover hen.
Dat ik dan tegen veel onbegrip stuit, over inderdaad bijv. zwanger willen worden, neem ik voor lief. Ik weet dat ik altijd bij mijn vriend terecht kan en dat is voor mij voldoende.
Maar ik weet niet hoe dat voor jou is, in hoeverre je ouders op de hoogte zijn en wat je wel/niet met hen wilt delen. Ook hierin is het altijd jouw keuze, doe waar jij je goed bij voelt.
Je laatste zin snap ik hoor en dat heeft misschien ook tijd nodig, maar weet wel dat je hier altijd welkom bent, dat heb ik tenminste ook altijd zo ervaren en daar kun je heel veel steun uit halen
Het is ook heftig waar je nu doorheen gaat, maar weet wel dat je echt op een goede weg zit nu. Je hebt het zwijgen doorbroken en bent eerlijk geweest naar je psycholoog. Ik denk wel dat ze gelijk heeft, met praten erover wordt het makkelijker, je kunt het delen. Tegelijkertijd voelt het vreselijk en moeilijk, want je hebt het zo lang alleen gedragen en dat is enorm eenzaam, maar ook enorm veilig. EMDR is dan ook een heel eng voorstel en het is niet erg als je daar wat langer over na moet denken.
Ik heb ook EMDR gehad en achteraf had ik ook liever langer gewacht, totdat ik meer een klik had of een band met de psycholoog die die therapie met mij deed. Desondanks heeft EMDR wel veel goeds voor mij gedaan, dus ik snap dat je psycholoog dat voorstelt. Maar neem gewoon je tijd daarin, alles in jouw tempo, jij beslist, onthoud dat goed!
Voor mij is het ook lastig te delen met mensen die dichtbij me staan over zwanger worden, omdat niemand mijn hele verhaal kent. Ik heb als kind één gebeurtenis genoemd en heb verder mijn mond gehouden. Die gebeurtenis was genoeg om de dader op te pakken en toen is het balletje gaan rollen en hebben heel veel kinderen hun mond opengedaan. Ik was daarentegen zo geschrokken over wat het vertellen van die ene gebeurtenis teweegbracht, dat ik besloot verder helemaal niks meer te zeggen. Ik heb daar nu nog steeds heel veel moeite mee, wat ik veroorzaakt heb door mijn mond open te doen.
Pas de laatste jaren heb ik er met mijn vriend en een hulpverlener wat over gedeeld, maar het blijft heel moeilijk. Ik ga het mijn ouders ook echt niet meer vertellen. Zij hebben al zoveel verdriet gehad om die ene gebeurtenis, ik ga het hen niet aandoen meer te vertellen, ik zie de meerwaarde daar niet van. Mijn vriend zou het wel graag willen, omdat hij denkt dat mijn ouders me dan beter begrijpen, om hoe ik reageer op sommige dingen. Maar ik wil hen beschermen en zal echt nooit meer mijn mond opendoen hierover tegenover hen.
Dat ik dan tegen veel onbegrip stuit, over inderdaad bijv. zwanger willen worden, neem ik voor lief. Ik weet dat ik altijd bij mijn vriend terecht kan en dat is voor mij voldoende.
Maar ik weet niet hoe dat voor jou is, in hoeverre je ouders op de hoogte zijn en wat je wel/niet met hen wilt delen. Ook hierin is het altijd jouw keuze, doe waar jij je goed bij voelt.
Je laatste zin snap ik hoor en dat heeft misschien ook tijd nodig, maar weet wel dat je hier altijd welkom bent, dat heb ik tenminste ook altijd zo ervaren en daar kun je heel veel steun uit halen
zaterdag 21 maart 2015 12:57
ik mag tot op heden nog steeds niet gaan werken aan mijn Ptts. ze blijven bij mij maar hameren op een persoonlijkheidsstoornis die ik heb, geen idee welke, dat vraag ik aankomende dinsdag aan mijn spver. maar EMDR mag ook alleen maar worden gegeven door een psycholoog die daar een opleiding voor heeft gevolgd. ik heb het in het verleden( 2008) gehad, maar omdat de psychologe mij bij de laatste sessie bijna niet naar het heden kreeg, zijn ze er toen mee gestopt.
afgelopen donderdag de laatste gesprek gehad met psychiater, zij vond dat ik er al stabieler uitzag dan toen zij mij voor het eerst zag in 2013. maar nog mag ik niet aan het verwerken beginnen. ze zijn namelijk bang dat het fout gaat, als ik ga beginnen met verwerken, dat ik weer zo angstig word dat ik voor de derde keer op spoedafdeling ziekenhuis terecht kom.
ik namelijk straks vanaf april werken naar Mindfit.
afgelopen donderdag de laatste gesprek gehad met psychiater, zij vond dat ik er al stabieler uitzag dan toen zij mij voor het eerst zag in 2013. maar nog mag ik niet aan het verwerken beginnen. ze zijn namelijk bang dat het fout gaat, als ik ga beginnen met verwerken, dat ik weer zo angstig word dat ik voor de derde keer op spoedafdeling ziekenhuis terecht kom.
ik namelijk straks vanaf april werken naar Mindfit.
woensdag 25 maart 2015 13:35
Blauwe smurf: Mijn ouders zijn niet op de hoogte en ik ga dit ook niet doen. Mijn moeder heeft me wel gewaarschuwd voor deze man, dus dat maakt het voor mij nog lastiger om daar eerlijk over te zijn. Ik kom uit een moeilijke gezinssituatie die onveilig was. Oké... Dit schrijf ik echt, ik voel me schuldig erover maar het was zo. Ik praat daardoor ook moeilijk met mijn moeder.
Ik heb het met mijn psycholoog gehad over het uitstrijkje. Zij adviseerde het nog niet te doen, er is geen tijdsdruk. Ik heb vervolgens de huisarts over iets anders gebeld en dit ook nog even aangekaart. Assistente zei dat het mijn beslissing moet zijn en dat we ook altijd eerst een afspraak kunnen maken en dan het onderzoek nog niet doen maar alleen in de kamer zijn en zij mij alles ook even uit kan leggen. Is opzich ook fijn idee maar ik weet niet of het het geheel nog lastiger maakt en ik 2e keer niet ga. Wel fijn dat ze zo behulpzaam er in zijn.
Ik heb de afspraak nog wel even laten staan en afgesproken dat ik het nog laat weten maar het voelt wel alsof ik de controle erover terug heb. Dat is een fijn gevoel.
Ik vind het ook een fijn gevoel dat ik nu met mijn psycholoog over alles kan praten en eerlijk tegen haar ben geweest, dat voelt als een eerste stap naar een oplossing alleen lijkt die nog ver weg en ik schaam me echt zo tegenover haar ook. Zij zegt dat het me overkomen is en ik er echt niks aan kan doen, maar het voelt anders.
Intimiteit is voor mij heel moeilijk en ik weet niet hoe ik die terug moet vinden, ik voel me schuldig tegenover mijn vriend. Ik schrik als mijn vriend me aanraakt, hij zegt dan je weet toch dat ik het ben maar het is mijn lichaam die zo reageerd.
Mijn psycholoog vindt dat een seksuoloog misschien een goed idee is, maar dat lijkt me ook wel heel eng en nu nog te vroeg.
Ik stuit ook gewoon op allerlei praktische dingen die ik lastig vind en ik op dit moment wel confronterend vind zoals onderzoek bij een arts, tampons gebruiken, zwanger worden/zijn/bevallen. Tot voor kort ver van mijn bed show maar sinds uitnodiging uitstrijkje niet meer en ik wil dit gewoon oplossen. Het kan toch niet zo zijn dat anderen mijn leven gaan bepalen. Ik pas ervoor!!!!
Ik heb het met mijn psycholoog gehad over het uitstrijkje. Zij adviseerde het nog niet te doen, er is geen tijdsdruk. Ik heb vervolgens de huisarts over iets anders gebeld en dit ook nog even aangekaart. Assistente zei dat het mijn beslissing moet zijn en dat we ook altijd eerst een afspraak kunnen maken en dan het onderzoek nog niet doen maar alleen in de kamer zijn en zij mij alles ook even uit kan leggen. Is opzich ook fijn idee maar ik weet niet of het het geheel nog lastiger maakt en ik 2e keer niet ga. Wel fijn dat ze zo behulpzaam er in zijn.
Ik heb de afspraak nog wel even laten staan en afgesproken dat ik het nog laat weten maar het voelt wel alsof ik de controle erover terug heb. Dat is een fijn gevoel.
Ik vind het ook een fijn gevoel dat ik nu met mijn psycholoog over alles kan praten en eerlijk tegen haar ben geweest, dat voelt als een eerste stap naar een oplossing alleen lijkt die nog ver weg en ik schaam me echt zo tegenover haar ook. Zij zegt dat het me overkomen is en ik er echt niks aan kan doen, maar het voelt anders.
Intimiteit is voor mij heel moeilijk en ik weet niet hoe ik die terug moet vinden, ik voel me schuldig tegenover mijn vriend. Ik schrik als mijn vriend me aanraakt, hij zegt dan je weet toch dat ik het ben maar het is mijn lichaam die zo reageerd.
Mijn psycholoog vindt dat een seksuoloog misschien een goed idee is, maar dat lijkt me ook wel heel eng en nu nog te vroeg.
Ik stuit ook gewoon op allerlei praktische dingen die ik lastig vind en ik op dit moment wel confronterend vind zoals onderzoek bij een arts, tampons gebruiken, zwanger worden/zijn/bevallen. Tot voor kort ver van mijn bed show maar sinds uitnodiging uitstrijkje niet meer en ik wil dit gewoon oplossen. Het kan toch niet zo zijn dat anderen mijn leven gaan bepalen. Ik pas ervoor!!!!
maandag 30 maart 2015 17:48
Ik heb dit topic al zó vaak zien staan en nog nooit durven reageren.
Ik heb gelukkig nooit te maken gehad met seksueel misbruik, wel met psychische mishandeling.
Ik wil niet dat mijn jeugd invloed heeft op mijn huidig bestaan. Maar dat heeft het jammergenoeg wel.
Soms weet ik niet eens neer het verschil. Komt dit door vroeger, of heb ik het mezelf aangepraat. En valt het dus allemaal wel mee?
Mijn verstand zegt dat het niet zo is, maar m'n gevoel blijft soms hangen in het verleden en de mishandelingen.
Ik heb gelukkig nooit te maken gehad met seksueel misbruik, wel met psychische mishandeling.
Ik wil niet dat mijn jeugd invloed heeft op mijn huidig bestaan. Maar dat heeft het jammergenoeg wel.
Soms weet ik niet eens neer het verschil. Komt dit door vroeger, of heb ik het mezelf aangepraat. En valt het dus allemaal wel mee?
Mijn verstand zegt dat het niet zo is, maar m'n gevoel blijft soms hangen in het verleden en de mishandelingen.
dinsdag 31 maart 2015 14:32
Ik heb dit topic deels gelezen, niet alles.
Ook ik ben misbruikt, maar dan in mijn relatie met mijn ex zowel seksueel en lichamelijk en emotioneel mishandeld. En als kind ben ik emotioneel mishandeld.
Misschien dat ik ooit durf om er vrij over te praten hier op dit topic. Maar voor nu vind ik het vooral prettig om met jullie mee te lezen, is dat goed?
Ik had nog een vraagje, inmiddels ben ik er achter (via therapie) dat als iemand over mijn grens gaat ik er een soort van uit floep (rare omschrijving maar weet niet hoe ik het beter kan omschrijven als het ware ben ik er lijfelijk nog wel maar geestelijk niet meer) daardoor voel ik niet dat iemand over mijn grens heen gaat. Daardoor gebeurd het iedere keer weer dat er mensen over mijn grenzen heen gaan.
Herkent een van jullie dit?
Ook ik ben misbruikt, maar dan in mijn relatie met mijn ex zowel seksueel en lichamelijk en emotioneel mishandeld. En als kind ben ik emotioneel mishandeld.
Misschien dat ik ooit durf om er vrij over te praten hier op dit topic. Maar voor nu vind ik het vooral prettig om met jullie mee te lezen, is dat goed?
Ik had nog een vraagje, inmiddels ben ik er achter (via therapie) dat als iemand over mijn grens gaat ik er een soort van uit floep (rare omschrijving maar weet niet hoe ik het beter kan omschrijven als het ware ben ik er lijfelijk nog wel maar geestelijk niet meer) daardoor voel ik niet dat iemand over mijn grens heen gaat. Daardoor gebeurd het iedere keer weer dat er mensen over mijn grenzen heen gaan.
Herkent een van jullie dit?
zondag 5 april 2015 13:57
Lieverds, ik wil dit topic niet vullen met mijn zware verhalen en gevoelens. Maar ik heb al tijden geen ruimte voor anderen. Ik trek me terug, houdt contacten af in zit eigenlijk in een flinke depressie ookal wil ik het voor niemand, ook voor mezelf niet, toegeven. Ondanks alle therapieen, medicatie, etc etc red ik het niet meer.
De reden is wel duidelijk voor mij; mijn dochter van 28 heeft contact gezocht met mijn halfzusje en zwager, staat nu met gezellige fotoś op feestboek met ze en is ook gaan praten met mijn stiefvader die uiteraard vertelde dat het nooit gebeurd was en dat verkondigd mijn dochter nu tegen de rest van de familie.
Ik ga er kapot aan, ben bezig het dossier en krantenknipsels naar boven te halen. Ik kan niet verwerken dat mijn dochter mij dit aan doet, wat weer zijn weerslag heeft op alles. Ik ben inmiddels lid geworden van de nvve. Ik wil ergens mijn hele geschiedenis achter laten, mss in een blog, mss hier.
Zal eerder een blog worden zonder mogelijkheid van reacties want voor negatieve reacties ben ik nu echt te gevoelig. Ik zit met een vraag, ik open er een topic over...begrijpelijk of niet? geslagen worden door je kind...
De reden is wel duidelijk voor mij; mijn dochter van 28 heeft contact gezocht met mijn halfzusje en zwager, staat nu met gezellige fotoś op feestboek met ze en is ook gaan praten met mijn stiefvader die uiteraard vertelde dat het nooit gebeurd was en dat verkondigd mijn dochter nu tegen de rest van de familie.
Ik ga er kapot aan, ben bezig het dossier en krantenknipsels naar boven te halen. Ik kan niet verwerken dat mijn dochter mij dit aan doet, wat weer zijn weerslag heeft op alles. Ik ben inmiddels lid geworden van de nvve. Ik wil ergens mijn hele geschiedenis achter laten, mss in een blog, mss hier.
Zal eerder een blog worden zonder mogelijkheid van reacties want voor negatieve reacties ben ik nu echt te gevoelig. Ik zit met een vraag, ik open er een topic over...begrijpelijk of niet? geslagen worden door je kind...
zondag 5 april 2015 16:22
Lief MSW.... herkennen jullie het gevoel dat je leven een potje ganzenbord is waar je de spelrgels niet van weet maar toch graag aan mee wilt doen? Dat je keer na keer het spel halfslachtig mee probeert te spelen maar jezelf toch altijd een uitzondering vindt? Ik wil leven, maar ik weet echt niet hoe.....ik hou van mijn kinderen, mijn naasten, heb alles voor ze over maar als het moeilijk wordt weet ik niet hoe, ik ken de normale spelregels niet....
dinsdag 7 april 2015 19:55
hoi meiden,
momenteel ben ik even hier niet te vinden. dit omdat mijn PTSS klachten erg aan het opspelen zijn. ik heb nu wekelijks gesprek met mijn spver, aankomende donderdag toch weer een gesprek met mijn psychiater ondanks dat dat was afgelopen. maar het gaat zo slacht met mij dat mijn spver vind dat ik nog niet klaar ben voor Mindfit. dit al donderdag ook wel worden bevestigd door de psychiater.
de nachtmerries zijn er weer elke dag, praktisch elke dag een herbeleving, soms wel 2, angstklachten. vorige week ben ik bedreigt door mijn dader, hij is er achter gekomen waar ik woon en laat me sindsdien niet meer met rust.
mijn bloedsuiker schommelt ook erg veel. maar momenteel zit ik er dus erg doorheen.
momenteel ben ik even hier niet te vinden. dit omdat mijn PTSS klachten erg aan het opspelen zijn. ik heb nu wekelijks gesprek met mijn spver, aankomende donderdag toch weer een gesprek met mijn psychiater ondanks dat dat was afgelopen. maar het gaat zo slacht met mij dat mijn spver vind dat ik nog niet klaar ben voor Mindfit. dit al donderdag ook wel worden bevestigd door de psychiater.
de nachtmerries zijn er weer elke dag, praktisch elke dag een herbeleving, soms wel 2, angstklachten. vorige week ben ik bedreigt door mijn dader, hij is er achter gekomen waar ik woon en laat me sindsdien niet meer met rust.
mijn bloedsuiker schommelt ook erg veel. maar momenteel zit ik er dus erg doorheen.
