Relaties
alle pijlers
Onzekerheid kindje in relatie
zondag 29 mei 2016 19:40
Gewoon om eens na te denken over ervaringen van anderen met betrekking tot het (mogelijk) niet kriigen van een kindje in je huidige relatie omdat een van de partners dat niet wenst.
Ik heb een vriend, nu 4 jaar, met kinderen. Goede klik, ze zijn hier elke week een aantal dagen. Mn vriend heeft in het begin van onze relatie aangegeven nog wel een kindje te willen. Niet dat ik er toen mee bezig was (we schelen namelijk 10 jaar) maar ik heb tot nog toe altijd de optie opengehouden. Nu blijkt, zo heeft hij gisteren verteld, dat hij twijfelt of hij dit nog steeds wil.
De kinderen zijn uit twee andere relaties en dit verloopt helaas niet altijd even soepel. Met zijn ene ex een stuk beter als met de ander.
Hij geeft aan dat hij blij is met zn kinderen en met mij. Hij heeft zelf gescheiden ouders en heeft het gevoel dat het krijgen van kinderen heeft bijgedragen aan het stuklopen van de relaties, vooral in zijn tweede relatie was dit zo.
Ik zelf (27) heb absoluut niet de drang om nu zwanger te raken. Toch ben ik er al jaren mee bezig op een of andere manier. Namen opschrijven, kinderkleding kijken etc. maar zonder het gevoel om daadwerkelijk te willen overgaan op een zwangerschap. Die behoefte voel ik niet en misschien komt die behoefte ook wel nooit, dat weet ik niet.
Toch merk ik dat ik best bezig ben met wat hij gezegd heeft en probeer ik bij mezelf na te gaan wat een definitieve beslissing van zijn kant met mij zou doen. Ik vind het best ingewikkeld.
Hij geeft aan dat hij niet nog een keer uit elkaar wil gaan, en/of dezelfde ellende mee wil maken voor zijn kind en zichzelf als waar hij en zijn kinderen nu mee kampen. Ik snap hem maar had het nooit aan zien komen. Zijn er meer mensen die dit of iets soortgelijks hebben meegemaakt?
Ik heb een vriend, nu 4 jaar, met kinderen. Goede klik, ze zijn hier elke week een aantal dagen. Mn vriend heeft in het begin van onze relatie aangegeven nog wel een kindje te willen. Niet dat ik er toen mee bezig was (we schelen namelijk 10 jaar) maar ik heb tot nog toe altijd de optie opengehouden. Nu blijkt, zo heeft hij gisteren verteld, dat hij twijfelt of hij dit nog steeds wil.
De kinderen zijn uit twee andere relaties en dit verloopt helaas niet altijd even soepel. Met zijn ene ex een stuk beter als met de ander.
Hij geeft aan dat hij blij is met zn kinderen en met mij. Hij heeft zelf gescheiden ouders en heeft het gevoel dat het krijgen van kinderen heeft bijgedragen aan het stuklopen van de relaties, vooral in zijn tweede relatie was dit zo.
Ik zelf (27) heb absoluut niet de drang om nu zwanger te raken. Toch ben ik er al jaren mee bezig op een of andere manier. Namen opschrijven, kinderkleding kijken etc. maar zonder het gevoel om daadwerkelijk te willen overgaan op een zwangerschap. Die behoefte voel ik niet en misschien komt die behoefte ook wel nooit, dat weet ik niet.
Toch merk ik dat ik best bezig ben met wat hij gezegd heeft en probeer ik bij mezelf na te gaan wat een definitieve beslissing van zijn kant met mij zou doen. Ik vind het best ingewikkeld.
Hij geeft aan dat hij niet nog een keer uit elkaar wil gaan, en/of dezelfde ellende mee wil maken voor zijn kind en zichzelf als waar hij en zijn kinderen nu mee kampen. Ik snap hem maar had het nooit aan zien komen. Zijn er meer mensen die dit of iets soortgelijks hebben meegemaakt?
zondag 29 mei 2016 19:45
zondag 29 mei 2016 19:48
verstandige man, eindelijk verstandig. Is het voor al die kinderen wel zo leuk om steeds maar stiefbroers en stiefzussen te krijgen? TO denk je daar wel eens over na? Ik snap dat je bezig bent met je eigen behoefte maar deze man heeft dus al twee leggen. Die kinderen zullen dus ook last hebben van jou/ jullie beslissing voor nest 3.
zondag 29 mei 2016 19:49
quote:suikertje2 schreef op 29 mei 2016 @ 19:45:
Ohja, hij gaat praten met iemand omdat ik denk dat mogelijk angsten zijn gevoel beïnvloeden. En een beslissing gebaseerd op emoties..
Mocht blijken dat hij echt niet wil dan stuit ik uiteraard op een ander vraagstuk maar daar wil ik niet op vooruit borduren.ik denk dat zijn angsten gebaseerd zijn op ervaringen uit het verleden, en die zijn natuurlijk ook aardig maatgevend voor de toekomst. Beter praat jij dus met een deskundige
Ohja, hij gaat praten met iemand omdat ik denk dat mogelijk angsten zijn gevoel beïnvloeden. En een beslissing gebaseerd op emoties..
Mocht blijken dat hij echt niet wil dan stuit ik uiteraard op een ander vraagstuk maar daar wil ik niet op vooruit borduren.ik denk dat zijn angsten gebaseerd zijn op ervaringen uit het verleden, en die zijn natuurlijk ook aardig maatgevend voor de toekomst. Beter praat jij dus met een deskundige
zondag 29 mei 2016 19:55
zondag 29 mei 2016 19:56
Zeer herkenbaar... Mijn man en ik hebben ook een leeftijdsverschil (groter dan dat van jou overigens) en ik was, zeker 10 jaar geleden, helemaal niet bezig met eventuele kinderen: ik wilde niets liever dan carrière maken. Toen dat in zekere zin gelukt was, voelde ik op mijn 30ste opeens een enorme aandrang om moeder te worden. Mijn man wilde schoorvoetend, maar toen bleek dat het niet vanzelf zou gaan en er een medisch traject aan te pas zou moeten komen heeft hij extreem getwijfeld of dit wel wilde en op mijn beurt ben ik gaan twijfelen of ik op die basis wel verder met hem wilde, want de kinderwens is niet afgenomen, integendeel. We zitten inmiddels in de medische molen en hij lijkt er ook echt voor te gaan..! Maar als dit niet zo was geweest weet niet ik niet wat ik anders zou hebben gedaan. Praten - praten - praten is het enige dat ik je kan meegeven. En dat je nu nog niet overtuigd bent van wel of geen kinderen, wil niet zeggen dat de kinderwens niet alsnog om de hoek komt kijken zoals bij mij het geval was...
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zondag 29 mei 2016 19:57
Ik vind jou vriend ook wel verstandig eigenlijk. Ik zit er nu zelf ook middenin. Mijn vriend heeft twee kinderen bij dezelfde moeder en ik heb ook een kindje alleen niet fysiek bij mij. Wij hebben het er wel over maar als hij niet wil dan vind ik dat moeilijk maar wel te accepteren. Wil zijn kinderen het ook niet aandoen dat er steeds maar half broertjes of zusjes bijkomen. En jou vriend heeft al twee kinderen bij twee verschillende moeders. Zet jou dat ook niet aan het denken eigenlijk?
zondag 29 mei 2016 20:05
Mocht het met jou ooit uitgaan, dan zou je vriend gebonden zijn aan drie ouderschapsregelingen. In die zin snap ik hem wel.
Ik had trouwens tot mijn 27e niet echt een mening over kinderen. Ik fantaseerde er wel eens over, maar kon me ook voorstellen zonder kinderen gelukkig te zijn. Ik hield de optie open, maar rond mijn 29e wilde ik ineens wél moeder worden, gelukkig stond man er hetzelfde in. En ik weet niet of ik daaraan uiteindelijk concessies had willen doen. Gelukkig zijn we er samen naartoe gegroeid. Sterkte, lijkt me moeilijk wanneer dat niet zo is.
Ik had trouwens tot mijn 27e niet echt een mening over kinderen. Ik fantaseerde er wel eens over, maar kon me ook voorstellen zonder kinderen gelukkig te zijn. Ik hield de optie open, maar rond mijn 29e wilde ik ineens wél moeder worden, gelukkig stond man er hetzelfde in. En ik weet niet of ik daaraan uiteindelijk concessies had willen doen. Gelukkig zijn we er samen naartoe gegroeid. Sterkte, lijkt me moeilijk wanneer dat niet zo is.
zondag 29 mei 2016 20:14
Ik snap overigens zijn beweegredenen heel goed hoor. Dit heb ik hem ook gezegd en natuurlijk denk ik daar zelf ook over na. Ik ben niet boos, tot nog toe niet echt verdrietig ofzo.
Het is meer dat het voor mij voelt alsof de optie er definitief niet meer is, niet met hem in ieder geval. Buiten beschouwing gelaten dat het mogelijk sowieso al niet zo'n goed idee was in verband met de andere kinderen.
Hij gaf ook aan dat hij bang is dat ie mij kwijtraakt omdat hij denkt dat een kindje mogelijk tussen ons in komt te staan (een kind komt immers altijd op een, zo vindt hij zelf. Daar sluit ik mij bij aan).
Het is meer dat het voor mij voelt alsof de optie er definitief niet meer is, niet met hem in ieder geval. Buiten beschouwing gelaten dat het mogelijk sowieso al niet zo'n goed idee was in verband met de andere kinderen.
Hij gaf ook aan dat hij bang is dat ie mij kwijtraakt omdat hij denkt dat een kindje mogelijk tussen ons in komt te staan (een kind komt immers altijd op een, zo vindt hij zelf. Daar sluit ik mij bij aan).
zondag 29 mei 2016 20:17
Hoe het loopt bij zijn exen is ook hoe het bij jou gaat lopen. Dus als dat moeizaam gaat zal dat bij jou ook gebeuren. De kans dat jullie relatie namelijk wél slaagt is zo goed als nihil. Je bent veel jonger dan hij, hij heeft al twee verbroken relaties en kinderen. Tweede relaties hebben al nauwelijks kans van slagen, laat staan derde. En met kinderen wordt de kans nog kleiner. Dus ik vind hem heel verstandig. 3 kinderen bij 3 vrouwen moet je volgens mij al verantwoordelijk mens niet willen. Ook ontzettend onterecht richting de al bestaande kinderen, die hebben dan, zo lang als het duurt, papa en mama altijd bij zich, de anderen mogen heen en weer pendelen.
zondag 29 mei 2016 20:19
quote:Pretzel66 schreef op 29 mei 2016 @ 20:10:
[...]
Dat het hem al twee keer niet gelukt is om een relatie met kinderen te laten slagen , waarom zou het deze keer anders zijn ?
Goede vraag. Ik kan het een en ander aandragen waarom ik denk dat dat zo zou zijn maar dat zal met mijn interpretatie van bovenstaande van tafel worden geveegd (als in; eens een dief altijd een dief bijv.)
Laat ik het er op houden dat we een gelijkwaardige relatie hebben, het voor beide als een goede relatie voelt en dat dat hiervoor niet zo was.
[...]
Dat het hem al twee keer niet gelukt is om een relatie met kinderen te laten slagen , waarom zou het deze keer anders zijn ?
Goede vraag. Ik kan het een en ander aandragen waarom ik denk dat dat zo zou zijn maar dat zal met mijn interpretatie van bovenstaande van tafel worden geveegd (als in; eens een dief altijd een dief bijv.)
Laat ik het er op houden dat we een gelijkwaardige relatie hebben, het voor beide als een goede relatie voelt en dat dat hiervoor niet zo was.
zondag 29 mei 2016 20:31
Even voor de duidelijkheid; het gaat me er niet om of het gegrond is of niet want ik snap wat hij zegt. Tegelijkertijd vind ik het wel lastig (omdat er nu een deur dicht lijkt; namen bedenken hoeft niet meer, kleding kopen ook niet, de kamer die nog vrij is kan ook anders worden ingericht want het oorspronkelijke doel, niet dat het al enige vorm had aangenomen, is niet meer) en ben ik nieuwsgierig naar ervaringen van anderen.
zondag 29 mei 2016 20:33
Als het hem niet lukt een partner én vader te zijn (hij schijnt als partner meer aandacht nodig te hebben dan hij als vader aan zijn kind kan geven zo blijkt) dan heeft hij genoeg zelfkennis opgedaan om geen kinderen te willen. Ik weet niet of ik hem als persoon verstandig vind, wel verstandig dat hij ze niet meer wil.
zondag 29 mei 2016 20:38
ikzelf zou het ook niet zo'n slim idee vinden om met hém kinderen te nemen. En hij ziet dat ook erg in nu.
Geen idee of zo een man kan veranderen. ik zou dat risico niet willen nemen trouwens.
Zou jij het kunnen zonder eigen kinderen? dan kan je met hem blijkbaar heel gelukkig blijven.
Heb je wel een kinderwens? Er zijn echt wel partners die ook die kinderwens hebben zonder rugzakje.
Geen idee of zo een man kan veranderen. ik zou dat risico niet willen nemen trouwens.
Zou jij het kunnen zonder eigen kinderen? dan kan je met hem blijkbaar heel gelukkig blijven.
Heb je wel een kinderwens? Er zijn echt wel partners die ook die kinderwens hebben zonder rugzakje.
