Gezondheid
alle pijlers
Het hilarische darmen topic. PDS, Crohn, Colitis Ulcerosa!
donderdag 19 november 2015 11:39
Als ik een bepaalde darmaandoening heb buitengesloten in de titel, dan spijt mij dat enorm.
Na aanleiding van een topic, zou ik het leuk vinden om een speciaal topic te openen voor mensen met darmproblemen.
Voor mij is het doel om elkaar niet te veroordelen, tips te geven maar ook de soms gênante (maar wel grappige) verhalen van ons af te kunnen schrijven. Het schroom gooien we hier het raam uit, poepen doen we allemaal, sommige mensen wat vaker dan anderen.
TO trapt af.
Sinds een jaar of 5 kamp ik met PDS. Na een bezoekje Azië, buikgriep en het volgepropt worden met antibiotica is er van mijn (voorheen al zwakke) darmen weinig goeds meer over. Inmiddels ben ik 26 en begin ik een beetje te 'wennen' aan mijn probleem, al baal ik vaak genoeg.
Triggers voor mij zijn voornamelijk fructose en zuivel. Daarnaast merk ik dat broccoli en snijboontjes niet goed vallen.
Mijn meest vervelende ervaring is op een festival geweest, afgelopen zomer. Ik was daar een weekend met vriendinnen, je kent het wel. Met zijn allen in een grote tent, midden op een veldje met nog 1000 tenten. Er waren wc's op ongeveer 10 minuten lopen van onze plek. Aangezien ik in de ochtend vaak het meeste last heb, en ik daar natuurlijk ook alcohol dronk, vond ik dit al doodeng.
Ik wilde niet dat mijn PDS me tegenhield, maar ik heb het wel geweten. De eerste ochtend ging nog net goed, enigszins snel lopen naar de wc's (een blok met allemaal dixies) en ik had het gered. De tweede ochtend niet. Zodra ik wakker werd voelde ik al dat ik moest rennen, met kramp.. door alle tentjes en haringen door. Bij de wc's stonden mega lange rijen. Ik schaam me heel erg, maar ik kon het niet houden. Ik ben doorgerend, ben een stuk verder bij een rustig stuk de bosjes ingedoken en heb daar mijn behoefte gedaan.
Na aanleiding van een topic, zou ik het leuk vinden om een speciaal topic te openen voor mensen met darmproblemen.
Voor mij is het doel om elkaar niet te veroordelen, tips te geven maar ook de soms gênante (maar wel grappige) verhalen van ons af te kunnen schrijven. Het schroom gooien we hier het raam uit, poepen doen we allemaal, sommige mensen wat vaker dan anderen.
TO trapt af.
Sinds een jaar of 5 kamp ik met PDS. Na een bezoekje Azië, buikgriep en het volgepropt worden met antibiotica is er van mijn (voorheen al zwakke) darmen weinig goeds meer over. Inmiddels ben ik 26 en begin ik een beetje te 'wennen' aan mijn probleem, al baal ik vaak genoeg.
Triggers voor mij zijn voornamelijk fructose en zuivel. Daarnaast merk ik dat broccoli en snijboontjes niet goed vallen.
Mijn meest vervelende ervaring is op een festival geweest, afgelopen zomer. Ik was daar een weekend met vriendinnen, je kent het wel. Met zijn allen in een grote tent, midden op een veldje met nog 1000 tenten. Er waren wc's op ongeveer 10 minuten lopen van onze plek. Aangezien ik in de ochtend vaak het meeste last heb, en ik daar natuurlijk ook alcohol dronk, vond ik dit al doodeng.
Ik wilde niet dat mijn PDS me tegenhield, maar ik heb het wel geweten. De eerste ochtend ging nog net goed, enigszins snel lopen naar de wc's (een blok met allemaal dixies) en ik had het gered. De tweede ochtend niet. Zodra ik wakker werd voelde ik al dat ik moest rennen, met kramp.. door alle tentjes en haringen door. Bij de wc's stonden mega lange rijen. Ik schaam me heel erg, maar ik kon het niet houden. Ik ben doorgerend, ben een stuk verder bij een rustig stuk de bosjes ingedoken en heb daar mijn behoefte gedaan.
donderdag 19 november 2015 14:24
quote:spaatje25 schreef op 19 november 2015 @ 14:11:
[...]
Wat een rotmoment moet dat ook weer geweest zijn! Zie het gewoon echt voor me, en ik ken het gevoel zo goed. Gelukkig was het niet heel druk op het station hoop ik? Ik mijd echt drukke plekken merk ik.. stel dat het me dan gebeurd
Op zo'n moment geloof het of niet ben ik alleen maar opgelucht dat het eruit is. Alleen het moment dat je de keuze maakt om het in de bosjes te doen is even moeilijk en lastig.. Achteraf kan ik er nu wel om lachen! Ik los vaak ongemakkelijke situaties of onderwerpen op door humor met een klein beetje zelfspot.
Maar mijd jij echt drukke plekken? Wat zonde! Want meestal bij drukke plekken zijn vaak cafés of toiletten in de buurt. Daarom hou ik ook zo van het stadje waar ik woon, bij iedere halte van de bus en tram is er een café op de hoek. Ga ik naar een boerengehucht of ben ik op plekken waar ik de weg niet ken en dus niet weet of er op ieder hoekje van de straat een café of restaurant staat, dan krijg ik het spaansbenauwd!!!
Leuk om ieder zijn verhaal te lezen, je voelt je er niet alleen in.
[...]
Wat een rotmoment moet dat ook weer geweest zijn! Zie het gewoon echt voor me, en ik ken het gevoel zo goed. Gelukkig was het niet heel druk op het station hoop ik? Ik mijd echt drukke plekken merk ik.. stel dat het me dan gebeurd
Op zo'n moment geloof het of niet ben ik alleen maar opgelucht dat het eruit is. Alleen het moment dat je de keuze maakt om het in de bosjes te doen is even moeilijk en lastig.. Achteraf kan ik er nu wel om lachen! Ik los vaak ongemakkelijke situaties of onderwerpen op door humor met een klein beetje zelfspot.
Maar mijd jij echt drukke plekken? Wat zonde! Want meestal bij drukke plekken zijn vaak cafés of toiletten in de buurt. Daarom hou ik ook zo van het stadje waar ik woon, bij iedere halte van de bus en tram is er een café op de hoek. Ga ik naar een boerengehucht of ben ik op plekken waar ik de weg niet ken en dus niet weet of er op ieder hoekje van de straat een café of restaurant staat, dan krijg ik het spaansbenauwd!!!
Leuk om ieder zijn verhaal te lezen, je voelt je er niet alleen in.
donderdag 19 november 2015 14:49
quote:spaatje25 schreef op 19 november 2015 @ 12:19:
Ja beetje gek, dat herken ik ook echt allemaal. Bij mijn vriend zou ik me ook nog steeds schamen als ik het niet red.. dan voel je je toch net een kind ofzo en natuurlijk erg vies.
Wat jammer dat je zelfs stress voelt bij de mensen die je het meest nabij staan. In mijn geval kenden vriend en ik elkaar al wat langer voor we een relatie kregen, hij was dus volledig op de hoogte van mijn aandoening. Hij is dus ook niet zo snel ergens vies van, anders was het nooit wat geworden. Ik kan me de eerste keer dat het fout ging in zijn bijzijn niet eens meer herinneren.
Het is juist ook wel fijn om een soort van 'partner in crime' te hebben. Als we onderweg zijn naar huis en ik voel dat ik in nood kom, sprint hij alvast naar huis, zet de voordeur op een kiertje en maakt de route naar de wc vrij, zodat ik in één keer door kan rennen. Als ik 's avonds onderweg ben naar huis (dat is voor mij een moment dat het fout gaat, er is één route waarbij ik té lang geen wc heb, 's avonds een paar uur na het eten, die vaak gewoon niet lukt) en het gaat onderweg al mis, dan bel ik hem en hij zet alvast een emmertje met biotex klaar op de badkamer voor de vervuilde kleren en een handdoek voor mij. Ik loop meteen door naar boven, hij neemt buiten de badkamer mijn niet-vervuilde kledingstukken in ontvangst en 10 minuutjes later kom ik weer schoon naar buiten.
Misschien een hele bizarre tip voor mensen die echt vooral lijden om de angst dat het fout gaat en niet zozeer aan frequente ongelukjes in het openbaar, maar misschien moet het je een keer écht gebeuren. Misschien dat je het in je hoofd stukken groter maakt dan het in werkelijkheid voelt om mee te maken. Wij zijn afgelopen jaar met een groep vrienden op vakantie geweest. Hoewel iedereen wel weet dat ik Crohn heb vind ik het ook niet nodig om iedereen alle details te vertellen. Het is een aantal keer op die vakantie in het gezelschap van de hele groep goed fout gegaan, zonder dat iemand (of niemand behalve vriend) het gemerkt heeft. Het als volwassene in je broek doen is zoiets bizars, dat houdt niemand voor mogelijk, dus daar denkt niemand aan. Als ik het niet had kunnen verbergen, had ik het gewoon verteld, iedereen weet van mijn ziekte, maar als het niet hoeft vind ik dat niet nodig. Alleen al om mensen niet ongerust te maken.
Tijdens een stadswandeling ging het bijvoorbeeld fout (ik droeg een donkere maxi-jurk) en ik voelde het echt al langs mijn benen lopen. Ik ben een cafeetje ingeschoten, daar mijn ondergoed weggegooid en mezelf met doekjes schoongemaakt. Daarna de stadswandeling verder afgemaakt en nog twee uur in de auto gezeten onderweg naar het huisje, zonder dat iemand doorhad wat er was gebeurd. Zelfs vriend pas bij thuiskomst (en als ik bijvoorbeeld naar had geroken, had hij dat zeker wel eerlijk verteld). Ook later in een park, ik was toen alleen, met een minispijkerbroek aan. Ondergoed weggegooid, alles zo goed mogelijk schoongemaakt op een openbaar toilet, er was wel een vlek zichtbaar, maar gewoon een vest om mijn heupen geknoopt. Toch thuisgekomen zonder dat iemand iets door had.
Ja beetje gek, dat herken ik ook echt allemaal. Bij mijn vriend zou ik me ook nog steeds schamen als ik het niet red.. dan voel je je toch net een kind ofzo en natuurlijk erg vies.
Wat jammer dat je zelfs stress voelt bij de mensen die je het meest nabij staan. In mijn geval kenden vriend en ik elkaar al wat langer voor we een relatie kregen, hij was dus volledig op de hoogte van mijn aandoening. Hij is dus ook niet zo snel ergens vies van, anders was het nooit wat geworden. Ik kan me de eerste keer dat het fout ging in zijn bijzijn niet eens meer herinneren.
Het is juist ook wel fijn om een soort van 'partner in crime' te hebben. Als we onderweg zijn naar huis en ik voel dat ik in nood kom, sprint hij alvast naar huis, zet de voordeur op een kiertje en maakt de route naar de wc vrij, zodat ik in één keer door kan rennen. Als ik 's avonds onderweg ben naar huis (dat is voor mij een moment dat het fout gaat, er is één route waarbij ik té lang geen wc heb, 's avonds een paar uur na het eten, die vaak gewoon niet lukt) en het gaat onderweg al mis, dan bel ik hem en hij zet alvast een emmertje met biotex klaar op de badkamer voor de vervuilde kleren en een handdoek voor mij. Ik loop meteen door naar boven, hij neemt buiten de badkamer mijn niet-vervuilde kledingstukken in ontvangst en 10 minuutjes later kom ik weer schoon naar buiten.
Misschien een hele bizarre tip voor mensen die echt vooral lijden om de angst dat het fout gaat en niet zozeer aan frequente ongelukjes in het openbaar, maar misschien moet het je een keer écht gebeuren. Misschien dat je het in je hoofd stukken groter maakt dan het in werkelijkheid voelt om mee te maken. Wij zijn afgelopen jaar met een groep vrienden op vakantie geweest. Hoewel iedereen wel weet dat ik Crohn heb vind ik het ook niet nodig om iedereen alle details te vertellen. Het is een aantal keer op die vakantie in het gezelschap van de hele groep goed fout gegaan, zonder dat iemand (of niemand behalve vriend) het gemerkt heeft. Het als volwassene in je broek doen is zoiets bizars, dat houdt niemand voor mogelijk, dus daar denkt niemand aan. Als ik het niet had kunnen verbergen, had ik het gewoon verteld, iedereen weet van mijn ziekte, maar als het niet hoeft vind ik dat niet nodig. Alleen al om mensen niet ongerust te maken.
Tijdens een stadswandeling ging het bijvoorbeeld fout (ik droeg een donkere maxi-jurk) en ik voelde het echt al langs mijn benen lopen. Ik ben een cafeetje ingeschoten, daar mijn ondergoed weggegooid en mezelf met doekjes schoongemaakt. Daarna de stadswandeling verder afgemaakt en nog twee uur in de auto gezeten onderweg naar het huisje, zonder dat iemand doorhad wat er was gebeurd. Zelfs vriend pas bij thuiskomst (en als ik bijvoorbeeld naar had geroken, had hij dat zeker wel eerlijk verteld). Ook later in een park, ik was toen alleen, met een minispijkerbroek aan. Ondergoed weggegooid, alles zo goed mogelijk schoongemaakt op een openbaar toilet, er was wel een vlek zichtbaar, maar gewoon een vest om mijn heupen geknoopt. Toch thuisgekomen zonder dat iemand iets door had.
donderdag 19 november 2015 14:56
quote:heavenorhell schreef op 19 november 2015 @ 14:49:
[...]
Wat jammer dat je zelfs stress voelt bij de mensen die je het meest nabij staan. In mijn geval kenden vriend en ik elkaar al wat langer voor we een relatie kregen, hij was dus volledig op de hoogte van mijn aandoening. Hij is dus ook niet zo snel ergens vies van, anders was het nooit wat geworden. Ik kan me de eerste keer dat het fout ging in zijn bijzijn niet eens meer herinneren.
Het is juist ook wel fijn om een soort van 'partner in crime' te hebben. Als we onderweg zijn naar huis en ik voel dat ik in nood kom, sprint hij alvast naar huis, zet de voordeur op een kiertje en maakt de route naar de wc vrij, zodat ik in één keer door kan rennen. Als ik 's avonds onderweg ben naar huis (dat is voor mij een moment dat het fout gaat, er is één route waarbij ik té lang geen wc heb, 's avonds een paar uur na het eten, die vaak gewoon niet lukt) en het gaat onderweg al mis, dan bel ik hem en hij zet alvast een emmertje met biotex klaar op de badkamer voor de vervuilde kleren en een handdoek voor mij. Ik loop meteen door naar boven, hij neemt buiten de badkamer mijn niet-vervuilde kledingstukken in ontvangst en 10 minuutjes later kom ik weer schoon naar buiten.
Misschien een hele bizarre tip voor mensen die echt vooral lijden om de angst dat het fout gaat en niet zozeer aan frequente ongelukjes in het openbaar, maar misschien moet het je een keer écht gebeuren. Misschien dat je het in je hoofd stukken groter maakt dan het in werkelijkheid voelt om mee te maken. Wij zijn afgelopen jaar met een groep vrienden op vakantie geweest. Hoewel iedereen wel weet dat ik Crohn heb vind ik het ook niet nodig om iedereen alle details te vertellen. Het is een aantal keer op die vakantie in het gezelschap van de hele groep goed fout gegaan, zonder dat iemand (of niemand behalve vriend) het gemerkt heeft. Het als volwassene in je broek doen is zoiets bizars, dat houdt niemand voor mogelijk, dus daar denkt niemand aan. Als ik het niet had kunnen verbergen, had ik het gewoon verteld, iedereen weet van mijn ziekte, maar als het niet hoeft vind ik dat niet nodig. Alleen al om mensen niet ongerust te maken.
Tijdens een stadswandeling ging het bijvoorbeeld fout (ik droeg een donkere maxi-jurk) en ik voelde het echt al langs mijn benen lopen. Ik ben een cafeetje ingeschoten, daar mijn ondergoed weggegooid en mezelf met doekjes schoongemaakt. Daarna de stadswandeling verder afgemaakt en nog twee uur in de auto gezeten onderweg naar het huisje, zonder dat iemand doorhad wat er was gebeurd. Zelfs vriend pas bij thuiskomst (en als ik bijvoorbeeld naar had geroken, had hij dat zeker wel eerlijk verteld). Ook later in een park, ik was toen alleen, met een minispijkerbroek aan. Ondergoed weggegooid, alles zo goed mogelijk schoongemaakt op een openbaar toilet, er was wel een vlek zichtbaar, maar gewoon een vest om mijn heupen geknoopt. Toch thuisgekomen zonder dat iemand iets door had.
Hoi Heavenorhell,
Ik ben onder de indruk van je verhaal. Allereerst... bij mijn vriend en beste vriendin ben ik het meest op mijn gemak. Bij ons thuis vroeger werd er niet echt over poepen gepraat (mijn moeder noemde het 'drukken'). Ik had dus in het begin heel veel schaamte maar nu mogen sommige mensen (zelfs collega's) gewoon weten waar ik last van heb en dat ik soms opeens diarree krijg. Maar het misgaan en in je broek doen.. dat is voor mij echt nog wel een volgende stap ofzo. Ik vind het echt heel erg voor je en ik vind het bewonderingswaardig hoe je ermee omgaat en hoe je het je niet laat beperken. Je hebt misschien gelijk dat het gewoon een keer moet gebeuren, en het dan minder groot blijkt te zijn dan je het in je hoofd maakt. Ik heb altijd van die vochtige doekjes bij me in mijn tas, voor het geval dat. Die gedachte stelt me wel altijd gerust, gek he?
[...]
Wat jammer dat je zelfs stress voelt bij de mensen die je het meest nabij staan. In mijn geval kenden vriend en ik elkaar al wat langer voor we een relatie kregen, hij was dus volledig op de hoogte van mijn aandoening. Hij is dus ook niet zo snel ergens vies van, anders was het nooit wat geworden. Ik kan me de eerste keer dat het fout ging in zijn bijzijn niet eens meer herinneren.
Het is juist ook wel fijn om een soort van 'partner in crime' te hebben. Als we onderweg zijn naar huis en ik voel dat ik in nood kom, sprint hij alvast naar huis, zet de voordeur op een kiertje en maakt de route naar de wc vrij, zodat ik in één keer door kan rennen. Als ik 's avonds onderweg ben naar huis (dat is voor mij een moment dat het fout gaat, er is één route waarbij ik té lang geen wc heb, 's avonds een paar uur na het eten, die vaak gewoon niet lukt) en het gaat onderweg al mis, dan bel ik hem en hij zet alvast een emmertje met biotex klaar op de badkamer voor de vervuilde kleren en een handdoek voor mij. Ik loop meteen door naar boven, hij neemt buiten de badkamer mijn niet-vervuilde kledingstukken in ontvangst en 10 minuutjes later kom ik weer schoon naar buiten.
Misschien een hele bizarre tip voor mensen die echt vooral lijden om de angst dat het fout gaat en niet zozeer aan frequente ongelukjes in het openbaar, maar misschien moet het je een keer écht gebeuren. Misschien dat je het in je hoofd stukken groter maakt dan het in werkelijkheid voelt om mee te maken. Wij zijn afgelopen jaar met een groep vrienden op vakantie geweest. Hoewel iedereen wel weet dat ik Crohn heb vind ik het ook niet nodig om iedereen alle details te vertellen. Het is een aantal keer op die vakantie in het gezelschap van de hele groep goed fout gegaan, zonder dat iemand (of niemand behalve vriend) het gemerkt heeft. Het als volwassene in je broek doen is zoiets bizars, dat houdt niemand voor mogelijk, dus daar denkt niemand aan. Als ik het niet had kunnen verbergen, had ik het gewoon verteld, iedereen weet van mijn ziekte, maar als het niet hoeft vind ik dat niet nodig. Alleen al om mensen niet ongerust te maken.
Tijdens een stadswandeling ging het bijvoorbeeld fout (ik droeg een donkere maxi-jurk) en ik voelde het echt al langs mijn benen lopen. Ik ben een cafeetje ingeschoten, daar mijn ondergoed weggegooid en mezelf met doekjes schoongemaakt. Daarna de stadswandeling verder afgemaakt en nog twee uur in de auto gezeten onderweg naar het huisje, zonder dat iemand doorhad wat er was gebeurd. Zelfs vriend pas bij thuiskomst (en als ik bijvoorbeeld naar had geroken, had hij dat zeker wel eerlijk verteld). Ook later in een park, ik was toen alleen, met een minispijkerbroek aan. Ondergoed weggegooid, alles zo goed mogelijk schoongemaakt op een openbaar toilet, er was wel een vlek zichtbaar, maar gewoon een vest om mijn heupen geknoopt. Toch thuisgekomen zonder dat iemand iets door had.
Hoi Heavenorhell,
Ik ben onder de indruk van je verhaal. Allereerst... bij mijn vriend en beste vriendin ben ik het meest op mijn gemak. Bij ons thuis vroeger werd er niet echt over poepen gepraat (mijn moeder noemde het 'drukken'). Ik had dus in het begin heel veel schaamte maar nu mogen sommige mensen (zelfs collega's) gewoon weten waar ik last van heb en dat ik soms opeens diarree krijg. Maar het misgaan en in je broek doen.. dat is voor mij echt nog wel een volgende stap ofzo. Ik vind het echt heel erg voor je en ik vind het bewonderingswaardig hoe je ermee omgaat en hoe je het je niet laat beperken. Je hebt misschien gelijk dat het gewoon een keer moet gebeuren, en het dan minder groot blijkt te zijn dan je het in je hoofd maakt. Ik heb altijd van die vochtige doekjes bij me in mijn tas, voor het geval dat. Die gedachte stelt me wel altijd gerust, gek he?
donderdag 19 november 2015 15:08
@heavenorhell; wauw.. wat een verhaal. En wat vind ik het ongelooflijk rot voor je! Wat moet jij je vaak naar hebben gevoeld, hopelijk kan je er nu beter mee omgaan. Aan je verhaal te lezen lukt dat je wel goed. Alleen zal het gevoel van het in je broek doen, nooit gemakkelijk worden. Althans dat lijkt mij. Het zou inderdaad een keer 'goed' doen als ik dat een x ga ervaren ( in m'n broek doen ) dan gaat de angst misschien wel weg. Het erge daaraan lijkt mij de stank die je (misschien) ruikt. Of dat het zichtbaar is in mijn kleding. Ik draag toch altijd string en die kunnen niet veel 'opvangen'. Ik vind het bijzonder hoe jij dit aanpakt en dat je dit wilt delen hier. En wat een lieve vriend (of was het je man, even vergeten) heb jij! Mijn vriend (22 jaar) helpt mij en steunt mij tegenwoordig ook goed hierin en wat voelt dat fijn zeg. Ik heb hem aan het begin van de relatie ook meteen verteld 'jou gedachte is mooie meisjes poepen niet, nou als je met mij een relatie wil. Reken er dan maar op dat ik vaak poep, heel vaak. Sterker nog ik moet NU naar de wc'. 1 keer na al velen malen uitgestapt te zijn bij bussen of trams is hij boos geworden uit irritatie, snap het enigszins wel. Ik heb toen gehuild en hem heel duidelijk de keuze gesteld dat ik dit ben, of hij daarmee door wil is zijn keuze. Sindsdien heb ik hem nooit meer horen klagen en is hij er voor mij, iedere keer weer. Ik ben hem zo dankbaar en alle mensen om mij heen die graag mee uitstappen en mij niet veroordelen. Toch weet ik dar zij nooit zullen weten hoe vermoeiend en hoeveel energie het vergt voor mensen zoals wij. Jij hebt het wel stukken erger dan mij en dat vind ik heel rot voor je.
Heb jij al operaties ondergaan hiervoor?
Sterkte!!! En stoer dat jij alles blijft doen wat je wilt, laat je niet uit het veld slaan door die stomme darmen.
Heb jij al operaties ondergaan hiervoor?
Sterkte!!! En stoer dat jij alles blijft doen wat je wilt, laat je niet uit het veld slaan door die stomme darmen.
donderdag 19 november 2015 15:16
Ik heb CU, al heel lang. Tijdens een opvlamming van deze ziekte kan ik mijn ontlasting moeilijk ophouden. Record staat nu op 40x per 24 uur. Het komt dan wel eens voor dat ik buiten de deur moet poepen. Er komt niet veel ontlasting, maar ik moet de druk dan kwijt. Locatie vind ik dan minder belangrijk, dus waar heb ik al een keer gepoept? Op de parkeerplaats tijdens een grote beurs tussen twee auto's in; tussen de twee deuren van de auto in op een vluchtstrook, op een grasstrook onderweg. Vind ik het leuk, nee, maar ik weiger om mijn leven te laten verpesten door een schuldgevoel hierover. Ik roep altijd dat ik dit gedrag compenseer door geen hond te hebben.
leef, geniet en eet!
donderdag 19 november 2015 15:22
@spaatje25; haha ja! Dat baart mij dus ook zorgen.. zo'n dun touwtje kan dat natuurlijk niet hendelen. Whaa! Toch wil ik niet overgaan naar boxers, ben ik te jong voor (vind ik). En ik voel me toch een stuk vrouwelijker met een string aan. Ik heb al niet echt een vrouwelijk lichaam, althans geen heupen, slank, klein en niet echt de dikste billen en borsten. Dus dat stringetje maakt me nog een beetje vrouw haha!
Gekke gewoonte van mij was trouwens dat ik gerustgesteld was met een banaan in m'n tas.. bizar hé? Een BANAAN gaf mij rust? Jep ik spoor niet helemaal.
Hadden jullie 'gekke" gewoontes om rust te vinden?
Gekke gewoonte van mij was trouwens dat ik gerustgesteld was met een banaan in m'n tas.. bizar hé? Een BANAAN gaf mij rust? Jep ik spoor niet helemaal.
Hadden jullie 'gekke" gewoontes om rust te vinden?
donderdag 19 november 2015 15:28
quote:vivavo97 schreef op 19 november 2015 @ 15:16:
Ik heb CU, al heel lang. Tijdens een opvlamming van deze ziekte kan ik mijn ontlasting moeilijk ophouden. Record staat nu op 40x per 24 uur. Het komt dan wel eens voor dat ik buiten de deur moet poepen. Er komt niet veel ontlasting, maar ik moet de druk dan kwijt. Locatie vind ik dan minder belangrijk, dus waar heb ik al een keer gepoept? Op de parkeerplaats tijdens een grote beurs tussen twee auto's in; tussen de twee deuren van de auto in op een vluchtstrook, op een grasstrook onderweg. Vind ik het leuk, nee, maar ik weiger om mijn leven te laten verpesten door een schuldgevoel hierover. Ik roep altijd dat ik dit gedrag compenseer door geen hond te hebben.
Jeetje 40 x in 24 uur. Wat een hel! Zo vermoeiend en vervelend natuurlijk. Maar hey, wie kan nou zeggen dat die op al die plaatsen heeft gepoept. Helemaal niet leuk natuurlijk maar er zijn maar weinig mensen die het je na kunnen vertellen, ik NOG niet. Maar ben ook goed op weg met m'n 'lijstje'.
Enige waar ik bang voor ben als ik zo'n hoge nood heb en dus besluit het in de open lucht te doen, omdat er geen andere oplossing is. Is dat mensen de laatste tijd 24/7 met hun telefoon in de handen staan en 'schijt' hebben aan de medemens, dus een foto van je maken op dat moment.. of filmpje. Zie het soms voorbij komen op Facebook en ik vind dar NIET grappig
Ik heb CU, al heel lang. Tijdens een opvlamming van deze ziekte kan ik mijn ontlasting moeilijk ophouden. Record staat nu op 40x per 24 uur. Het komt dan wel eens voor dat ik buiten de deur moet poepen. Er komt niet veel ontlasting, maar ik moet de druk dan kwijt. Locatie vind ik dan minder belangrijk, dus waar heb ik al een keer gepoept? Op de parkeerplaats tijdens een grote beurs tussen twee auto's in; tussen de twee deuren van de auto in op een vluchtstrook, op een grasstrook onderweg. Vind ik het leuk, nee, maar ik weiger om mijn leven te laten verpesten door een schuldgevoel hierover. Ik roep altijd dat ik dit gedrag compenseer door geen hond te hebben.
Jeetje 40 x in 24 uur. Wat een hel! Zo vermoeiend en vervelend natuurlijk. Maar hey, wie kan nou zeggen dat die op al die plaatsen heeft gepoept. Helemaal niet leuk natuurlijk maar er zijn maar weinig mensen die het je na kunnen vertellen, ik NOG niet. Maar ben ook goed op weg met m'n 'lijstje'.
Enige waar ik bang voor ben als ik zo'n hoge nood heb en dus besluit het in de open lucht te doen, omdat er geen andere oplossing is. Is dat mensen de laatste tijd 24/7 met hun telefoon in de handen staan en 'schijt' hebben aan de medemens, dus een foto van je maken op dat moment.. of filmpje. Zie het soms voorbij komen op Facebook en ik vind dar NIET grappig
donderdag 19 november 2015 15:30
quote:vivavo97 schreef op 19 november 2015 @ 15:16:
Ik heb CU, al heel lang. Tijdens een opvlamming van deze ziekte kan ik mijn ontlasting moeilijk ophouden. Record staat nu op 40x per 24 uur. Het komt dan wel eens voor dat ik buiten de deur moet poepen. Er komt niet veel ontlasting, maar ik moet de druk dan kwijt. Locatie vind ik dan minder belangrijk, dus waar heb ik al een keer gepoept? Op de parkeerplaats tijdens een grote beurs tussen twee auto's in; tussen de twee deuren van de auto in op een vluchtstrook, op een grasstrook onderweg. Vind ik het leuk, nee, maar ik weiger om mijn leven te laten verpesten door een schuldgevoel hierover. Ik roep altijd dat ik dit gedrag compenseer door geen hond te hebben.
Oh jeetje, 40 keer per 24 uur. Dat is mij nog nooit overkomen.Wat goed ook dat je je niet laat beïnvloeden.
En honden poepen veel meer op straat
:D:D
Ik heb CU, al heel lang. Tijdens een opvlamming van deze ziekte kan ik mijn ontlasting moeilijk ophouden. Record staat nu op 40x per 24 uur. Het komt dan wel eens voor dat ik buiten de deur moet poepen. Er komt niet veel ontlasting, maar ik moet de druk dan kwijt. Locatie vind ik dan minder belangrijk, dus waar heb ik al een keer gepoept? Op de parkeerplaats tijdens een grote beurs tussen twee auto's in; tussen de twee deuren van de auto in op een vluchtstrook, op een grasstrook onderweg. Vind ik het leuk, nee, maar ik weiger om mijn leven te laten verpesten door een schuldgevoel hierover. Ik roep altijd dat ik dit gedrag compenseer door geen hond te hebben.
Oh jeetje, 40 keer per 24 uur. Dat is mij nog nooit overkomen.Wat goed ook dat je je niet laat beïnvloeden.
En honden poepen veel meer op straat
:D:D
donderdag 19 november 2015 15:31
xsunsetxmoonxrise, waarom een banaan dan? Die werken bij mij (indien nog een beetje groen) juist laxerend.
Ik heb standaard imodium en vochtige doekjes bij, erg fijn.
Dat met die telefoons herken ik goed, op dumpert.nl zie je soms zulke dingen voorbij komen. Ik vind dat dan zo sneu voor die mensen, en zo slecht en gemeen van de mensen die het online zetten.
Ik heb standaard imodium en vochtige doekjes bij, erg fijn.
Dat met die telefoons herken ik goed, op dumpert.nl zie je soms zulke dingen voorbij komen. Ik vind dat dan zo sneu voor die mensen, en zo slecht en gemeen van de mensen die het online zetten.
donderdag 19 november 2015 15:44
Nee bananen werken bij mij wel goed, zeker nadat ik had gelezen dat ze goed helpen bij verharding van ontlasting. Zal ook wel iets psychisch zijn dat ik nou net daar mijn rust bij vond. Ik heb die banaan methode vervangen door immodium bij me te hebben. Periode gehad dat ik iedere dag zo'n pilletje nam en heeft veel moeite gekost dat te verminderen naar 0 per dag. Ik gebruik ze nu niet meer. Alleen dus met die auto reis naar Frankrijk (andere topic) ga ik ze voor het eerst weer gebruiken.
Vreselijk he die filmpjes. Dat maakt mij ook angstiger dat het een keer gebeurd.. stel je voor dat iemand dan een foto van me maakt en online zet. Ik zou me dan echt niet meer durven vertonen. Generatie van tegenwoordig he, mensen belachelijk maken..
Vreselijk he die filmpjes. Dat maakt mij ook angstiger dat het een keer gebeurd.. stel je voor dat iemand dan een foto van me maakt en online zet. Ik zou me dan echt niet meer durven vertonen. Generatie van tegenwoordig he, mensen belachelijk maken..
donderdag 19 november 2015 15:58
Ik heb ook pds en het is bij mij op dit moment VERRE van zo ernstig als bij jullie, maar ik heb er zeker wel hinder van ondervonden. Bij mij is dat pas verminderd toen ik besefte dat ik het voornamelijk mezelf aan deed door er zo spastisch (ha ha ha) mee om te gaan bij vrienden etc. Toen ik begon te daten met mijn vriend slikte ik ook van tevoren imodiumpilletjes, zodat ik de volgende ochtend als ik bij hem had geslapen niet naar de wc hoefde. Dat ging in het begin wel goed, maar ik wilde nooit onverwachts blijven slapen, en ik ging ook steeds meer pilletjes slikken, want stel dat ik ten prooi viel aan gewenning... Ik heb dat bijna een jaar vol kunnen houden en heb mijn vriend steeds iets meer verteld. Eerst dat ik pds had, en later dat ik die pilletjes slikte en nog weer later dat ik ging proberen om die pilletjes niet meer te slikken. Dat ging in het begin ook maar moeizaam. Maar guess what? We wonen nu samen en ik voel me heel erg goed en vertrouwd en slik nauwelijks nog imodium. Ik ben vooral trots op mezelf dat ik nu weer redelijk flexibel ben in mijn leven, want ik heb echt wel periodes gekend dat ik net als sommigen hier niet met het openbaar vervoer durfde en nauwelijks nog buiten kwam. Ik heb echt heel erg veel respect voor alle mensen in dit topic die blijven proberen hun angsten te overwinnen en te zoeken naar oplossingen voor problemen die je op geen enkele manier zelf veroorzaakt hebt.
That's a fine looking high horse
donderdag 19 november 2015 16:03
quote:dalliance schreef op 19 november 2015 @ 15:58:
Ik heb ook pds en het is bij mij op dit moment VERRE van zo ernstig als bij jullie, maar ik heb er zeker wel hinder van ondervonden. Bij mij is dat pas verminderd toen ik besefte dat ik het voornamelijk mezelf aan deed door er zo spastisch (ha ha ha) mee om te gaan bij vrienden etc. Toen ik begon te daten met mijn vriend slikte ik ook van tevoren imodiumpilletjes, zodat ik de volgende ochtend als ik bij hem had geslapen niet naar de wc hoefde. Dat ging in het begin wel goed, maar ik wilde nooit onverwachts blijven slapen, en ik ging ook steeds meer pilletjes slikken, want stel dat ik ten prooi viel aan gewenning... Ik heb dat bijna een jaar vol kunnen houden en heb mijn vriend steeds iets meer verteld. Eerst dat ik pds had, en later dat ik die pilletjes slikte en nog weer later dat ik ging proberen om die pilletjes niet meer te slikken. Dat ging in het begin ook maar moeizaam. Maar guess what? We wonen nu samen en ik voel me heel erg goed en vertrouwd en slik nauwelijks nog imodium. Ik ben vooral trots op mezelf dat ik nu weer redelijk flexibel ben in mijn leven, want ik heb echt wel periodes gekend dat ik net als sommigen hier niet met het openbaar vervoer durfde en nauwelijks nog buiten kwam. Ik heb echt heel erg veel respect voor alle mensen in dit topic die blijven proberen hun angsten te overwinnen en te zoeken naar oplossingen voor problemen die je op geen enkele manier zelf veroorzaakt hebt.Wat fijn voor je!! Moest wel klein beetje lachen aangezien ik mij zo in je herkende wat betreft daten en imodium slikken. Ik slikte ook iedere dag imodium in de tijd dat ik mijn vriend net leerde kennen, iedere dag. Onverwachts slapen deed ik niet en 1 keer sliep hij onverwachts bij mij. En toen uhh heb ik het in een plastic zak in de kelder gedaan.. goed dat terzijde haha! Tot ik een relatie kreeg met hem toen heb ik het hem heel duidelijk verteld! Wat een opluchting is dat he. Goed dat jij je weg heb gevonden hierin en gefeliciteerd met het samenwonen. Wil ik ook ZOOO graag haha.
Ik heb ook pds en het is bij mij op dit moment VERRE van zo ernstig als bij jullie, maar ik heb er zeker wel hinder van ondervonden. Bij mij is dat pas verminderd toen ik besefte dat ik het voornamelijk mezelf aan deed door er zo spastisch (ha ha ha) mee om te gaan bij vrienden etc. Toen ik begon te daten met mijn vriend slikte ik ook van tevoren imodiumpilletjes, zodat ik de volgende ochtend als ik bij hem had geslapen niet naar de wc hoefde. Dat ging in het begin wel goed, maar ik wilde nooit onverwachts blijven slapen, en ik ging ook steeds meer pilletjes slikken, want stel dat ik ten prooi viel aan gewenning... Ik heb dat bijna een jaar vol kunnen houden en heb mijn vriend steeds iets meer verteld. Eerst dat ik pds had, en later dat ik die pilletjes slikte en nog weer later dat ik ging proberen om die pilletjes niet meer te slikken. Dat ging in het begin ook maar moeizaam. Maar guess what? We wonen nu samen en ik voel me heel erg goed en vertrouwd en slik nauwelijks nog imodium. Ik ben vooral trots op mezelf dat ik nu weer redelijk flexibel ben in mijn leven, want ik heb echt wel periodes gekend dat ik net als sommigen hier niet met het openbaar vervoer durfde en nauwelijks nog buiten kwam. Ik heb echt heel erg veel respect voor alle mensen in dit topic die blijven proberen hun angsten te overwinnen en te zoeken naar oplossingen voor problemen die je op geen enkele manier zelf veroorzaakt hebt.Wat fijn voor je!! Moest wel klein beetje lachen aangezien ik mij zo in je herkende wat betreft daten en imodium slikken. Ik slikte ook iedere dag imodium in de tijd dat ik mijn vriend net leerde kennen, iedere dag. Onverwachts slapen deed ik niet en 1 keer sliep hij onverwachts bij mij. En toen uhh heb ik het in een plastic zak in de kelder gedaan.. goed dat terzijde haha! Tot ik een relatie kreeg met hem toen heb ik het hem heel duidelijk verteld! Wat een opluchting is dat he. Goed dat jij je weg heb gevonden hierin en gefeliciteerd met het samenwonen. Wil ik ook ZOOO graag haha.
donderdag 19 november 2015 16:08
ohh ben je echt in een plastic zak gegaan? Wat erg.
Toen mijn vriend en ik elkaar leerden kennen woonde hij nog in een groot studentenhuis met wc's verderop in de Hal. Heel fijn omdat het echt een grote afgesloten ruimte was en hij me met geen mogelijkheid kon horen. Toch nam ik altijd de avond van tevoren al 2 tabletjes in ook, om de volgende ochtend niet 5 keer te moeten zeggen dat ik weer naar de wc moest.
Inmiddels wonen wij ook samen en ga ik gerust naar de wc, schaam me echt niet meer. Soms zegt hij zelf "have a good poop honey" haha, toch wel fijn
Toen mijn vriend en ik elkaar leerden kennen woonde hij nog in een groot studentenhuis met wc's verderop in de Hal. Heel fijn omdat het echt een grote afgesloten ruimte was en hij me met geen mogelijkheid kon horen. Toch nam ik altijd de avond van tevoren al 2 tabletjes in ook, om de volgende ochtend niet 5 keer te moeten zeggen dat ik weer naar de wc moest.
Inmiddels wonen wij ook samen en ga ik gerust naar de wc, schaam me echt niet meer. Soms zegt hij zelf "have a good poop honey" haha, toch wel fijn
donderdag 19 november 2015 16:13
quote:spaatje25 schreef op 19 november 2015 @ 16:08:
ohh ben je echt in een plastic zak gegaan? Wat erg.
Toen mijn vriend en ik elkaar leerden kennen woonde hij nog in een groot studentenhuis met wc's verderop in de Hal. Heel fijn omdat het echt een grote afgesloten ruimte was en hij me met geen mogelijkheid kon horen. Toch nam ik altijd de avond van tevoren al 2 tabletjes in ook, om de volgende ochtend niet 5 keer te moeten zeggen dat ik weer naar de wc moest.
Inmiddels wonen wij ook samen en ga ik gerust naar de wc, schaam me echt niet meer. Soms zegt hij zelf "have a good poop honey" haha, toch wel fijn
Hahaha have a good poop honey! Geweldig. Mijn vriend is ook zo. Ik hou dr van.
Ja toen ik dat deed was ik 18 dus erg onzeker en wist geen andere oplossing te vinden. Nu denk ik meisje toch, je had gewoon kunnen gaan. Dat verhaal heb ik hem overigens niet verteld want dat krijg ik de rest van onze relatie te horen haha.
Mijn vriend woont nu ook met mannelijke huisgenoten, z'n vrienden. Als ik daar ben zeg ik nu gewoon; jongens ik ga naar de wc! Zij weten ook van m'n darmproblemen. Ben er heel open over geworden merk ik. Is toch het fijnste om te zijn.
Gaat het bij jou wel beter tegenwoordig spaatje?
ohh ben je echt in een plastic zak gegaan? Wat erg.
Toen mijn vriend en ik elkaar leerden kennen woonde hij nog in een groot studentenhuis met wc's verderop in de Hal. Heel fijn omdat het echt een grote afgesloten ruimte was en hij me met geen mogelijkheid kon horen. Toch nam ik altijd de avond van tevoren al 2 tabletjes in ook, om de volgende ochtend niet 5 keer te moeten zeggen dat ik weer naar de wc moest.
Inmiddels wonen wij ook samen en ga ik gerust naar de wc, schaam me echt niet meer. Soms zegt hij zelf "have a good poop honey" haha, toch wel fijn
Hahaha have a good poop honey! Geweldig. Mijn vriend is ook zo. Ik hou dr van.
Ja toen ik dat deed was ik 18 dus erg onzeker en wist geen andere oplossing te vinden. Nu denk ik meisje toch, je had gewoon kunnen gaan. Dat verhaal heb ik hem overigens niet verteld want dat krijg ik de rest van onze relatie te horen haha.
Mijn vriend woont nu ook met mannelijke huisgenoten, z'n vrienden. Als ik daar ben zeg ik nu gewoon; jongens ik ga naar de wc! Zij weten ook van m'n darmproblemen. Ben er heel open over geworden merk ik. Is toch het fijnste om te zijn.
Gaat het bij jou wel beter tegenwoordig spaatje?
donderdag 19 november 2015 16:16
Ik heb een fructose intolerantie.
Meest gênante vind ik het geluid wat er geproduceerd wordt tijdens een acute toilet bezoek . Heel vaak, als ik mij weer verontschuldigde bij vriend, zegt hij daar kan jij ook niets aan doen. Gelukkig gaat hij er heel gemakkelijk mee om. Als ik buiten de deur ga neem ik ladingen imodium in en als ik ga eten weer. Met als gevolg dat ik de volgende dagen helemaal ontregeld ben. Maar ja, dat liever dan ongelukjes buiten de deur.
Thuis neem ik ze niet en ja daar gebeuren deze ongelukjes wel.
Mijn trigger. Ik heb werkelijk geen idee. Als ik een keer iets eet waar ik niet op reageer kan het maar zo zijn dat de volgende een hele heftige reactie kan opleveren. Erg vervelend.
Behalve snel naar de tiolet moeten zit ik geregeld met kippenvel van de pijn in mijn buik op de toilet. Het koude zweet breekt mij uit en ik kan daar niets tegen doen. Hebben jullie dit ook en wat doen jullie eraan?
Bedankt TO voor het openen van dit topic
Meest gênante vind ik het geluid wat er geproduceerd wordt tijdens een acute toilet bezoek . Heel vaak, als ik mij weer verontschuldigde bij vriend, zegt hij daar kan jij ook niets aan doen. Gelukkig gaat hij er heel gemakkelijk mee om. Als ik buiten de deur ga neem ik ladingen imodium in en als ik ga eten weer. Met als gevolg dat ik de volgende dagen helemaal ontregeld ben. Maar ja, dat liever dan ongelukjes buiten de deur.
Thuis neem ik ze niet en ja daar gebeuren deze ongelukjes wel.
Mijn trigger. Ik heb werkelijk geen idee. Als ik een keer iets eet waar ik niet op reageer kan het maar zo zijn dat de volgende een hele heftige reactie kan opleveren. Erg vervelend.
Behalve snel naar de tiolet moeten zit ik geregeld met kippenvel van de pijn in mijn buik op de toilet. Het koude zweet breekt mij uit en ik kan daar niets tegen doen. Hebben jullie dit ook en wat doen jullie eraan?
Bedankt TO voor het openen van dit topic
Als ik moet kiezen tussen vrede of gerechtigheid dan kies ik voor gerechtigheid.
donderdag 19 november 2015 16:24
Ja bij mij gaat het tegenwoordig gelukkig wel een stuk beter. De diarree is minder geworden, hooguit in de ochtend 3 keer (en dat dan 3 dagen per week ofzo). Vergeleken met hoe het eerst was, kan ik zo prima leven.
Het is inderdaad het beste om het gewoon te benoemen bij mensen, als jij het brengt als iets dat gewoon zo is, dan vinden mensen het ook vaak helemaal niet raar.
Bailey01. Vervelend he? Fructose. Ik mis fruit wel hoor! Ik heb het niet mijn hele leven gehad, het is echt een ding van de afgelopen 2 jaar. Ik kwam erachter door madeleine (honing) cakejes en smoothies. Hoe kwam jij erachter?
Graag gedaan voor het openen!
Nog een verhaal van mij trouwens: Ik moest voor mijn stage destijds altijd 45 minuten in een sprinter zonder w.c. in de ochtend. Dit vond ik echt hel. Daarna pikte mijn begeleider mij vaak op op het station (anders moest ik nog 3 kwartier bussen). Anyway.. dan kwam ik eindelijk die trein uit, had ik dat overleefd. Mocht ik nog even 20 minuten bij mijn begeleider in de auto zitten... voordat ik eindelijk naar de wc kon.., en die wc zat dan ook echt voor de deur van die begeleider.
Ik weet nog dat ik een keer het hokje uitkwam en hij me een beetje met opgetrokken wenkbrauwen aankeek haha, die zal ook wel gedacht hebben
Het is inderdaad het beste om het gewoon te benoemen bij mensen, als jij het brengt als iets dat gewoon zo is, dan vinden mensen het ook vaak helemaal niet raar.
Bailey01. Vervelend he? Fructose. Ik mis fruit wel hoor! Ik heb het niet mijn hele leven gehad, het is echt een ding van de afgelopen 2 jaar. Ik kwam erachter door madeleine (honing) cakejes en smoothies. Hoe kwam jij erachter?
Graag gedaan voor het openen!
Nog een verhaal van mij trouwens: Ik moest voor mijn stage destijds altijd 45 minuten in een sprinter zonder w.c. in de ochtend. Dit vond ik echt hel. Daarna pikte mijn begeleider mij vaak op op het station (anders moest ik nog 3 kwartier bussen). Anyway.. dan kwam ik eindelijk die trein uit, had ik dat overleefd. Mocht ik nog even 20 minuten bij mijn begeleider in de auto zitten... voordat ik eindelijk naar de wc kon.., en die wc zat dan ook echt voor de deur van die begeleider.
Ik weet nog dat ik een keer het hokje uitkwam en hij me een beetje met opgetrokken wenkbrauwen aankeek haha, die zal ook wel gedacht hebben
donderdag 19 november 2015 16:33
Achteraf gezien heb ik er al zeker een jaartje of 12 last van. Al een keer naar de huisarts geweest. krijg je de welbekende tests of je parasieten enz hebt. En keer op keer kreeg k te horen dat ze niet wisten wat het was en dat ik er maar mee moest leven. Omdat ik niet altijd op hetzelfde etenswaar reageerde kwam het niet bij mij op dat ik wellicht een voedselallergie zou hebben. Heb een andere huisarts en die heeft ongeveer 3 jaar geleden mij doorgestuurd naar MDL specialist en daar is dit uitgekomen. Ik kook niet meer uit pakjes cq potjes en dat werkt wel hoor. In het weekend ga ik "los" met eten en drinken
Als ik moet kiezen tussen vrede of gerechtigheid dan kies ik voor gerechtigheid.
donderdag 19 november 2015 16:46
Mooi initiatief dit topic! Ik kom helaas niet zo 1,2,3 op hilarische ervaringen, vooral op vreselijke waarbij ik met enorme zweetdruppels, mijn handen op mijn buik en samengeknepen billen in de trein zat, totdat ik eindelijk op het station naar de w.c kon. Maar die hebben we er hier al genoeg zie ik! Iedereen een dikke voor al die kutervaringen en toch die positiviteit die ik lees!
donderdag 19 november 2015 16:49
bailey ik herken me wel in je verhaal.. kippenvel, pijn in je buik en nu na 2 bevallingen kan ik wel zeggen dat het gewoon op weeen lijkt
Ik heb lactose / fructose intolerantie maar de dokter noemt het PDS. Nadat ik uitgedokterd was en met dit paraplubegrip naar huis was gestuurd ben ik bij een mesoloog geweest die de lactose fructose intolerantie concludeerde. Ik was na 2 weken van mijn meeste klachten af, maarja, kon ook bijna niets meer eten
Nu 6 jaar later eet ik wel weer af en toe iets wat 'niet' mag, en soms ook heel bewust. Ben en jerry's bijvoorbeeld en dan zit ik daarna maar even boekjes te lezen op de wc. Het is bij mij wel hoe sneller ik het kan 'laten gaan' hoe minder buikpijn ik ervan heb. Maar leuk is het natuurlijk nooit.
Mijn 'grappige' anekdote.. uhm.. tja.. toen ik nog werkte bij een bedrijf waar ik avondeten kreeg en ik niet wist wat ik mankeerde kreeg ik vaak pijn in mijn buik tijdens het eten. Ik probeerde mijn dienst dan uit te zitten (was maar 3 uur in totaal) en dan snel met de tram naar huis. In de tram werd de buikpijn steeds heftiger, koud zweet, weeenachtige krampen etc. En dan stuurde ik mijn toenmalige vriend een berichtje dat hij de deur alvast open moest zetten en de wc vrij moest houden. Ik rende dan naar de voordeur, stormde naar boven (woonde op de 1ste) en had ondertussen m'n broek al halverwege en was dan net op tijd. De voordeur zat dan nog niet eens dicht. Nu kan ik er om lachen, maar toen natuurlijk niet. Al helemaal niet omdat mijn ex hier totaal geen begrip voor kon opbrengen. Ik kan ook nooit zo goed ergens naar de wc waar je andere mensen hoort, dus als de mogelijkheid er is om naar huis te gaan wil ik naar huis. Gelukkig heb ik nu een meer begripvol exemplaar (die zelf ook af en toe slecht reageert op lactose en weet hoe ik me voel)
Ik heb lactose / fructose intolerantie maar de dokter noemt het PDS. Nadat ik uitgedokterd was en met dit paraplubegrip naar huis was gestuurd ben ik bij een mesoloog geweest die de lactose fructose intolerantie concludeerde. Ik was na 2 weken van mijn meeste klachten af, maarja, kon ook bijna niets meer eten
Nu 6 jaar later eet ik wel weer af en toe iets wat 'niet' mag, en soms ook heel bewust. Ben en jerry's bijvoorbeeld
en dan zit ik daarna maar even boekjes te lezen op de wc. Het is bij mij wel hoe sneller ik het kan 'laten gaan' hoe minder buikpijn ik ervan heb. Maar leuk is het natuurlijk nooit.Mijn 'grappige' anekdote.. uhm.. tja.. toen ik nog werkte bij een bedrijf waar ik avondeten kreeg en ik niet wist wat ik mankeerde kreeg ik vaak pijn in mijn buik tijdens het eten. Ik probeerde mijn dienst dan uit te zitten (was maar 3 uur in totaal) en dan snel met de tram naar huis. In de tram werd de buikpijn steeds heftiger, koud zweet, weeenachtige krampen etc. En dan stuurde ik mijn toenmalige vriend een berichtje dat hij de deur alvast open moest zetten en de wc vrij moest houden. Ik rende dan naar de voordeur, stormde naar boven (woonde op de 1ste) en had ondertussen m'n broek al halverwege en was dan net op tijd. De voordeur zat dan nog niet eens dicht. Nu kan ik er om lachen, maar toen natuurlijk niet. Al helemaal niet omdat mijn ex hier totaal geen begrip voor kon opbrengen. Ik kan ook nooit zo goed ergens naar de wc waar je andere mensen hoort, dus als de mogelijkheid er is om naar huis te gaan wil ik naar huis. Gelukkig heb ik nu een meer begripvol exemplaar
(die zelf ook af en toe slecht reageert op lactose en weet hoe ik me voel)
donderdag 19 november 2015 16:52
quote:xsunsetxmoonxrise schreef op 19 november 2015 @ 14:20:
[...]
Herken ik mij helemaal in. Ook moeder, oma en tante. En vooral de stress bij files, ja zo ben ik ook. Vaak moet ik mij dan de hele tijd inpraten 'komt goed' 'je hoeft niet naar de wc' 'rustig blijven'. Soms lukt het, soms ben ik al te ver in mijn oaniekaanval. Ik kan het tegenwoordig ook op iedere wc, moest wel.. anders was het leven inderdaad niet meer te doen! Heb ook altijd een luchtje en lucifers in m'n tas voor de lucht die ik achterlaat (haha).
Lucifers helpen, je steekt ze even kort aan en blaast ze daarna uit. De rook die vrijkomt pakt de stank aan en neemt het weg. Hoe het precies werkt, geen idee. Maar ja het werkt!Ik ken het, die stress! Ik heb weleens echt huilend in de trein gezeten, ik moest echt naar de wc en ik had zooveeel pijn. En toen ik eenmaal op de wc zat, moest ik niks, was het vooral lucht.. Oké, lucht kan ook enorm veel pijn doen, maar dat had er niet op de wc pas uitgehoeven. Vanaf toen ben ik erachter gekomen wat stress en paniek met me kan doen, dat ik dan zoveel meer pijn krijg. Echt bizar vind ik dat nog steeds. Ik kan tegenwoordig ook op iedere wc, het moet indd wel! Alleen lukt het nog steeds niet goed als er een lange rij mensen voor de wc staat, maar zelfs dan lukt het wel als je nodig genoeg moet.
[...]
Herken ik mij helemaal in. Ook moeder, oma en tante. En vooral de stress bij files, ja zo ben ik ook. Vaak moet ik mij dan de hele tijd inpraten 'komt goed' 'je hoeft niet naar de wc' 'rustig blijven'. Soms lukt het, soms ben ik al te ver in mijn oaniekaanval. Ik kan het tegenwoordig ook op iedere wc, moest wel.. anders was het leven inderdaad niet meer te doen! Heb ook altijd een luchtje en lucifers in m'n tas voor de lucht die ik achterlaat (haha).
Lucifers helpen, je steekt ze even kort aan en blaast ze daarna uit. De rook die vrijkomt pakt de stank aan en neemt het weg. Hoe het precies werkt, geen idee. Maar ja het werkt!Ik ken het, die stress! Ik heb weleens echt huilend in de trein gezeten, ik moest echt naar de wc en ik had zooveeel pijn. En toen ik eenmaal op de wc zat, moest ik niks, was het vooral lucht.. Oké, lucht kan ook enorm veel pijn doen, maar dat had er niet op de wc pas uitgehoeven. Vanaf toen ben ik erachter gekomen wat stress en paniek met me kan doen, dat ik dan zoveel meer pijn krijg. Echt bizar vind ik dat nog steeds. Ik kan tegenwoordig ook op iedere wc, het moet indd wel! Alleen lukt het nog steeds niet goed als er een lange rij mensen voor de wc staat, maar zelfs dan lukt het wel als je nodig genoeg moet.
donderdag 19 november 2015 16:54
Fijn dat zoveel mensen hier zo'n begripvolle vriend hebben! Mijne is ook erg lief, als het nodig is rent hij ook vooruit om de voordeur open te maken en de wc open te zetten, als het nodig is laat hij het bad voor me vollopen. Hij probeert me altijd te kalmeren en wat realisme in te praten, of af te leiden met stomme grapjes of filmpjes
donderdag 19 november 2015 16:58
oooh.. ik bedenk me er net weer een.. nog niet zo lang geleden, paar weken terug
Ik ging met mijn man 's avonds even shoppen. We hadden oppas geregeld en alles. Helemaal leuk. Wij naar een groot winkelcentrum in de buurt en begonnen met even een snelle hap bij de la place. Expres iets gekozen waar niet echt iets fout mee kon zijn: zalm zonder saus en frietjes.
Nou ging niet goed hoor. In het winkelcentrum heb ik alle wc's wel een keer mogen bewonderen maar die van de hema was het.. tja..
De wc dame zat voor de deur die aan de onderkant open was. Dus ik vraag de dame vriendelijk of ze wellicht even ergens anders zou kunnen staan onder het mom van kan niet plassen als er iemand voor de deur zit. Zit ik op de pot zo zacht mogelijk te knetteren hoor ik die dame in de deuropening tegen iedereen die langs loopt te vertellen dat ze hier maar even is gaan staan, want ja zo gek, zit een dame op de wc en die kan niet naar de wc als ik voor de deur sta. En zo ging ze nog even door. Mijn mantra.. ik zie haar nooit meer.. ik zie haar nooit meer..
Ik ging met mijn man 's avonds even shoppen. We hadden oppas geregeld en alles. Helemaal leuk. Wij naar een groot winkelcentrum in de buurt en begonnen met even een snelle hap bij de la place. Expres iets gekozen waar niet echt iets fout mee kon zijn: zalm zonder saus en frietjes.
Nou ging niet goed hoor. In het winkelcentrum heb ik alle wc's wel een keer mogen bewonderen maar die van de hema was het.. tja..
De wc dame zat voor de deur die aan de onderkant open was. Dus ik vraag de dame vriendelijk of ze wellicht even ergens anders zou kunnen staan onder het mom van kan niet plassen als er iemand voor de deur zit. Zit ik op de pot zo zacht mogelijk te knetteren hoor ik die dame in de deuropening tegen iedereen die langs loopt te vertellen dat ze hier maar even is gaan staan, want ja zo gek, zit een dame op de wc en die kan niet naar de wc als ik voor de deur sta. En zo ging ze nog even door. Mijn mantra.. ik zie haar nooit meer.. ik zie haar nooit meer..
donderdag 19 november 2015 17:04
quote:Zharon09 schreef op 19 november 2015 @ 16:52:
[...]
Ik ken het, die stress! Ik heb weleens echt huilend in de trein gezeten, ik moest echt naar de wc en ik had zooveeel pijn. En toen ik eenmaal op de wc zat, moest ik niks, was het vooral lucht.. Oké, lucht kan ook enorm veel pijn doen, maar dat had er niet op de wc pas uitgehoeven. Vanaf toen ben ik erachter gekomen wat stress en paniek met me kan doen, dat ik dan zoveel meer pijn krijg. Echt bizar vind ik dat nog steeds. Ik kan tegenwoordig ook op iedere wc, het moet indd wel! Alleen lukt het nog steeds niet goed als er een lange rij mensen voor de wc staat, maar zelfs dan lukt het wel als je nodig genoeg moet.
Vreselijk he.. die paniek die je dan ervaart. Ook ik heb nog wel moeite met wc's waar rijen mensen voor staan. Inderdaad wat jij zegt meestal als ik dan overweeg om te gaan, is de nood al zo hoog dat het moet.
Btw ik vind het nog steeds frustrerend en belachelijk dat er veel treinen zijn, die een lange route afleggen, waar geen wc aanwezig is! Levert veeeeel stress op.
Trouwens hebben jullie dit ook? Wanneer er een wc in de buurt is wordt ik rustiger en hoef ik vaak niet. Nog een voorbeeld; als ik niet de deur uit hoef en lekker thuis ben moet ik soms EEN HELE DAG niet. Ga ik de volgende dag de deur weer uit, naar werk en moet ik met het ov, dan moet ik in de ochtend 3 x naar de wc. En ondervind ik in de bus ook veel krampen en het gevoel van 'ik moet'.
[...]
Ik ken het, die stress! Ik heb weleens echt huilend in de trein gezeten, ik moest echt naar de wc en ik had zooveeel pijn. En toen ik eenmaal op de wc zat, moest ik niks, was het vooral lucht.. Oké, lucht kan ook enorm veel pijn doen, maar dat had er niet op de wc pas uitgehoeven. Vanaf toen ben ik erachter gekomen wat stress en paniek met me kan doen, dat ik dan zoveel meer pijn krijg. Echt bizar vind ik dat nog steeds. Ik kan tegenwoordig ook op iedere wc, het moet indd wel! Alleen lukt het nog steeds niet goed als er een lange rij mensen voor de wc staat, maar zelfs dan lukt het wel als je nodig genoeg moet.
Vreselijk he.. die paniek die je dan ervaart. Ook ik heb nog wel moeite met wc's waar rijen mensen voor staan. Inderdaad wat jij zegt meestal als ik dan overweeg om te gaan, is de nood al zo hoog dat het moet.
Btw ik vind het nog steeds frustrerend en belachelijk dat er veel treinen zijn, die een lange route afleggen, waar geen wc aanwezig is! Levert veeeeel stress op.
Trouwens hebben jullie dit ook? Wanneer er een wc in de buurt is wordt ik rustiger en hoef ik vaak niet. Nog een voorbeeld; als ik niet de deur uit hoef en lekker thuis ben moet ik soms EEN HELE DAG niet. Ga ik de volgende dag de deur weer uit, naar werk en moet ik met het ov, dan moet ik in de ochtend 3 x naar de wc. En ondervind ik in de bus ook veel krampen en het gevoel van 'ik moet'.
