Jong en burnout

Wat mij erg helpt bij acute onrust is knuffelen Moet je wel een vriend in de buurt hebben, of kindje of huisdier, maar dat haalt me daar meestal wel uit.



Je kan ook een ontspanningsoefening of meditatie doen. Mijn oude BO coach raadde me aan om met dat nare gevoel te gaan liggen, en dat gevoel er gewoon te laten zijn, en zelfs nog een beetje extra ruimte te geven. Nadat het eventjes meer wordt, neemt het daarna af. Doe ik nog wel eens als ik bezoek heb en hij/zij is even naar de wc ofzo, even opladen. Wat ook een fijne oefening is, is een soort bodyscan. Span je voetspieren aan, en ontspan. (2x) Span je kuiten aan, en ontspan (2x). zo helemaal naar boven. Ik doe niet zo vaak dit soort oefeningen want meestal raak ik juist meer gefocussed ervan op mijn klachten, maar die laatste is eigenlijk echt best fijn.



Wat me ook soms helpt is een 'lekker lui/doezelig' gevoel proberen op te roepen. Lekker liggen met een boekje, ogen een beetje half open en vaak komt dat gevoel dan wel. Of met een natuurdocu. Of in het zonnetje. Ook prettig is alles heel langzaam doen, daar wordt je ook rustig van.



Ook fijn, is jezelf een voetmassage geven. Of je voeten in circeltjes draaien!



Oh en mocht je geen bad hebben, ik heb zelf een Tubble (opblaasbad) gekregen en dat is echt een aanwinst. Met magnesiumzout (goed tegen spierpijn, spierontspannend) en etherische olieen, lekker!



en dan heb ik ook nog es een hangmat op mijn dakterras, ook heerlijk als de zon schijnt. Goede BO-investering.



@rondbontje, jazeker is het ook wel leuk hoor, enthousiast te zijn!

Trouwens nog een tip voor iedereen die last van hartkloppingen heeft.



Geen koffie drinken of flink minderen. En ook zuinig met cafeïne houdende thee.



2 koppen groene thee staan al gelijk aan 1 koffie.



Ik merkte dat ik na koffie hartkloppingen kreeg. Ben geminderd en overgestapt op cafeïne vrije.



Had gelezen dat je cortisol vaak te hoog is bij burnout. Daardoor slaap je ook slecht.

oh, echt, ik drink wel veeel groene thee.

Maar inderdaad geen koffie of cola meer.

Ja, ik las het hier. Dat 2 groene thee gelijk staat aan 1 koffie.



http://www.groenetheegezond.net/cafeine ... oene-thee/



Verbaasde mij ook

Hier allemaal aanwezig , man, kind en hond Het lastigr daaraan is dat een klein kind ontzetten veel energie opslokt. Begrijp me niet verkeerd, ik ben verzot op mn kind ! En ze is ook een goeie afleiding maar het is ook heel vermoeiend om te moederen nu. Ze gaat wel twee dagen per week naar de opvang, dat geeft wat ruimte.



Ik drink 2 of 3 koppen cappuchino per dag. Ik wil ook wel stoppen maar is voor mij ook de dag beginnen. Gewoonte. Dat van die groene thee wist ik niet !! Net de groene gember thee gekocht omdat ik dacht dat dat wel een goed alternatief was voor de verse gember die niet te krijgen was bij de AH hier vandaag.



Hoe gaan jullie om met angstige of negatieve gedachten ? Ik laat ze er gewoon zijn maar leer op therapie ook gedachten om te zetten cq realistischer te zijn. Vind dat vaak moeilijk. Iemand nog tips ?



Ik heb een bad , zal eens kijken voor magnesium zout !

Hallo allemaal,



Hier ook weer een keer een teken van leven van mij.

Wat is er veel geschreven en ook door nieuwe mensen! Welkom iedereen, de oorzaak is niet leuk dat jullie meeschrijven, maar toch erg fijn dat deze plek er is!



Ik heb nu zeven sessies EMDR gehad, met een weer rust ertussen. Pff, was super intensief, merk wel dat de heftigheid meer aan het afnemen is en ik het gevoel heb me lichter te voelen!

Het einde van de sessies is in zicht. Besef me dat ik er echt nog niet ben, maar voelt ook wel meer alsof ik nu echt de batterij kan gaan opladen en mijn herstel kan beginnen, zonder al die oude bagage!



En Bloem ik vind mijzelf op dit moment ook niet echt leuk relatiemateriaal! Merk af en toe ook aan mijn vriend dat hij er wel klaar mee is op sommige momenten. Hij is wel een keer mee geweest naar mijn psycholoog en dit vond hij en ik ook erg fijn!

Mijn vriend is een heeeeel inhuizig type, werkt wel parttime en soms denk ik weleens.....ga eens wat doen, even lekker weg! Aan de andere kant ben ik ook blij dat hij niet steeds op pad wil en ik dan niet mee kan.... Elk nadeel heeft zijn voordeel

Ga in juni wel een paar dagen op de kat van mijn moeder passen die dan weg is, dus vind ik wel fijn even weg!



Maar wij moeten ook oppassen dat we niet teveel onze eigen dingen doen en niets meer samen, dus binnenkort ook maar weer een filmpje kijken oid.



Nou ik ga nog even relaxen, heb even geen puf om op iedereen te reageren, maar de groetjes aan iedereen!

Liefs Paddestoel

Zijn jullie soms ook wel eens bang dat het nooit meer goed komt ? Of dat het alleen maar slechter wordt ?

Hee Paddestoel, leuk je weer te lezen, super zeg dat je effect bemerkt van de EMDR!



@rascalles, met angstige, negatieve gedachten omgaan is niet altijd makkelijk nee. Meestal doe ik geen ingewikkeld G- of RET-schema, vind ik toch wat onpraktisch, is ook niet heel erg benadrukt in mijn therapie, maar wat mij op goede dagen helpt is die gedachten gewoon loslaten. En bijvoorbeeld focussen op een van de ontspanningstips boven. Of mezelf vragen: Help ik mezelf hiermee? Zo nee, dan laat ik het los.

Maar lukt zeerzeker niet altijd hoor! Als het niet lukt, dan vind ik uitzitten vaak wel goed. Maar ik zie bij mezelf ook wel een patroon- als ik ergens heel nerveus voor ben of angstig, heb ik meestal gewoon een dag nodig om dat te verwerken. De volgende dag gaat dan meestal beter.

De 'dit komt nooit meer goed' gedachte is wel erg moeilijk soms. Wat ik mezelf probeer voor te houden, is dat je lichaam prima in staat is om te herstellen, mensen herstellen voortdurend (en zelfs over het algemeen). Het is gewoon een kwestie van ontspannen. En lukt dat nu nog niet of niet voldoende, weet dan dat het gewoon echt tijd nodig heeft. Het duurt gewoon even en dat is OK.



Gisteren met een vriendin 2,5 uur op café geweest en ging goed! Lang geleden!



oh en n.a.v. de tip van Gele Suikerspin, je kan ook eens experimenteren met voeding. Suikers schrappen levert zeker ook energie op, mijn bloedsuikerspiegel is veel meer stabiel sinds ik suiker laat staan (geen flauwe momenten meer). Veel groenten, fruit en vis, minder koolhydraten en zuivel. Al zou ik het persoonlijk ook wel relaxt hanteren: ik heb een tijdje glutenvrij gegeten maar dat leverde niks extra op, en als ik daar zin in heb eet ik gerust eens een reep chocola of zak chips. Je mag jezelf ook echt wel eens verwennen!

Oh en wat me ook in echt hele k*tte tijden heeft geholpen, is hele dramatische of survival boeken lezen.

Bijvoorbeeld:

Zelfs aan de stilte komt een eind - Ingrid Betancourt (over haar gevangenschap door de FARC in de jungle)

Reasons to stay alive - Matt Haig (over zijn depressie)

PIL - Mike Boddé (over zijn depressie)

Man's Search for Meaning - Viktor Frankl (over hoop in tijden van extreem lijden, dit geval Auschwitz)

Een bijna volmaakte vriendschap - Milena Flasar (over een jongen in Japan die 2 jaar thuis blijft om zich af te sluiten voor de maatschappij)

Hyperbole and a half - Allie Brosh (over haar depressie en andere levensongemakken, supergrappig)

Nelson Mandela- Long walk to freedom (over zijn leven)



Dit ziet er uit als een heel grimmig lijstje maar ze hebben vrijwel allemaal happy end



ok nou hou ik ff mijn mond.

iemand anders nog tips?

Goede tips bloem. Jij bent scherp smorgens Wat goed dat het café lukte, echt een lekker gevoel zulke overwinningen!



@rascalles Als je je er nog niet aan over hebt gegeven en nog in de 'doorga' fase zit. Stop daar dan mee. Eerst werd het bij mij toen erger. Want je lichaam krijgt eindelijk rust.



Burnouters zitten in een adrenaline flow voordat ze uitvallen, de overlevingsstand, je krijgt steeds meer klachten maar gaat toch door. Tot het echt niet meer gaat. Ook al stop je dan, die adrenaline overleef stand gaat nog door. De stress, onrust, negativiteit is dat. Accepteer dat gevoel, het is er nu eenmaal. Het zijn je hersens die moeten resetten. En dat resetten duurt erg lang.

Ontspannen, achteroverleunen, hulp in schakkelen en toelaten.



Accepteren is dus de eerste stap. Als jij niet accepteert dat dit je is overkomen en er geen weg terug is en er tegen blijft vechten, gaat het heeeel moeilijk worden en lang duren.



Ik krijg het gevoel uit jou berichtjes dat jij nog heel erg in die fase zit, vandaar dat ik dit uitleg. Misschien heb ik het mis. Maar als het zo is, ga ervanuit dat het lang gaat duren. Het is niet binnen 2 maand over een burnout, vaak ook niet binnen een half jaar.

Zeg tegen jezef; het komende jaar word mijn jaar. Die neem ik om mezelf weer enigszins terug te vinden. Het wordt een moeilijk, klote jaar, maar het wordt een jaar van mij, waarin ik naar mijn lichaam luister en voor mij zorg. Niet voor anderen, voor mezelf.

Na dat jaar kijk je pas weer. Nog een jaar nodig voor jezelf, dan is dat zo.



Achteroverleunen leunen jij!

Bedankt Bloem en Suikerspin!!!



Ik denk steeds dat ik geaccepteerd heb maar misschien toch niet helemaal ? Ik heb al echt dagen dat het beter lijkt te gaan maar dan ineens BAM , lijkt alles weer terug bij af. Probleem is ook dat alles me nogal bang maakt. En daar slaan mijn gedachten weer van op hol. Angst accepteren vind ik heel moeilijk. Volgens mijn psych wordt mijn angst getriggerd door vermoeidheid. Maar wat ik ook doe aan uitrusten etc, echt uitgerust voel ik me niet. Ik zou zo graag weer wat energie hebben.



En misschien moet ik mezelf ook wel een schop onder mn kont geven als ik weer blijf hangen in vervelende gedachten. Ze brengen me nergens natuurlijk.



Ik moet even aandacht aan mn kind geven Tot later !

Je wil te snel. Je psych zegt het al, angst wordt getriggerd door vermoeiendheid.



Even uitrusten een maandje zit er niet in.

Dat is een burnout.



Dat je BAM dagen hebt komt omdat je nog steeds te veel doet.



Nogmaals neem minimaal een jaar! rust. Zo lang duurt het. Of ga ervanuit dat het zeker 2jaar duurt.



Doe het minimale. En nog minder.



Als je iets wilt ondernemen vraag je dan 2 dingen af. Wil ik dit echt en kan ik dit?



Zo heb ik het tenminste gedaan en was tip van mijn therapeut.



Voorbeeld: uur wandelen in het bos.

Wil ik dit echt?

Of moet ik dit van mezelf, of van anderen, sporten is ja gezond en iedereen zegt dat ik moet sporten. Wil jij het?

Nee is nee.



Wil ik het echt? Ja, ik wil het. Ik wil weer meer energie hebben en naar buiten kunnen.

Kan ik het ook?

Voel de signalen van je lichaam, bedenk of je na de tijd nog energie zou over hebben, kun je daarna nog koken of voor je kind zorgen zonder té veel moeite? Is het druk op die locatie, kun je de mensen wel aan, eventueel gillende kinderen?

Is het antwoord hierop nee, is dus nee.



Je wilt het maar het lukt nu nóg niet.

Het komt dan ooit echt wel weer.



Als het allebei ja is, dan nog de grenzen bepalen, dus misschien is een uur te lang. En het bos te ver met de auto.

Maak het dan kleiner.

15 minuten in de wijk wandelen is ook oké.

5 minuten ook.

En als dat ook niet lukt is dat ook oké.



Je moet even helemaal niks!

Dank je Suikerspin. Ik wil veel dingen. Gewoon omdat ik best een leuk leven had hier voor en nu niet. Ik doe niet zo veel meer omdat ik het niet meer kan. Bijvoorbeeld vanmorgen , ik ging naar een vriendin hier in de buurt. Uurtje geweest en nu weer dikke nek en hoofdpijn en misselijk. Dat kan dus niet meer. Ik kamp ws meer met angst dan de rest hier want een angsstoornis en dit maakt me dus bang , bang dat mn leven nooit meer leuk wordt. Dat ik mn gezin te kort doe. Dat er iets veel ergers met me is en ik alsnog doordraai of nog zieker word. Nou ja, bedenk het maar



Ik zal dus nog meer op de rem moeten trappen. En mn angst op zij moeten zetten. Ik vind het heel zwaar.

Goed dat je merkt dat dat dus niet meer kan. Vraag die vriendin de volgende keer bij jou langs te komen, en of ze wat boodschapjes voor je mee wil nemen. Ook gezellig. Kost minder energie.



Zo kun je voor alles een alternatief bedenken. Ik kan ook niet meer de leuke dingen doen die ik eerder deed. Naar een vriendin, de stad in, zelfs boodschappen doen lukken mij allemaal niet.



Bij mij helpt dus, het lukt nu niet, het komende jaar waarschijnlijk ook niet, maar het komt écht weer.

Kijk maar naar alle mensen hier. Bloem is het weer gelukt naar een café te gaan!! Dat lukte haar dus eerst ook niet.

Daarin ben je niet de enige.



Want ik kon in het begin geneens douchen bijvoorbeeld. Boodschapje doen heb ik pas net weer 2x gedaan. Na 7 maanden pas.



Door angsten kan ik ook nog veel niet, dus ik doe het stap voor stap. Ik schrik bijvoorbeeld erg van honden als ik moe ben, in het begin leken ze zelfs op monsters.

Kindjes met de bal, was ik bang dat ze mij gingen trappen. Groepje mensen dacht ik dat ze mij gingen aanvallen.



Er zijn hier wel meer mensen met angststoornis. Die denken dezelfde dingen als jou. Kijk, je beschermlaagje is er af bij een burnout. Alles komt dus veeel heftiger binnen.

Dus als je angst voelt, zeg, mijn beschermlaag is er af. Het is logisch dat mijn hersens dit nu doen.



Dat is vermoeidheid. Rust. Rust. Rust.

Je bent te hard voor jezelf.



Vraag mensen of die je willen helpen met het huishouden, boodschappen doen, voor je koken, oppassen op je kind (eren).



En probeer los te laten dat jij de enige bent. En jij het het ergste hebt. Burnout is heel zwaar en moeilijk en angst erbij is klote.

Maar je bent niet de enige en net als iedereen gaat het bij jou ook over.



Schrijf die dingen op en hang ze in het zicht. Elke dag minstens 1x herhalen.

@rascalle ook ik heb veel angstklachten/paniekaanvallen die voortkomen uit vermoeidheid/stress, hoe meer rust je neemt hoe eerder het afneemt. Met vermoeidheid komen ze weer op, reken dus nog maar op een jaartje haha , vind het maar niet zo erg, blijkbaar hoort het bij je(ook bij mij)



Kennen jullie het dat je je soms zo alleen en onbegrepen voelt? Doordat ik nu niet lekker ben, en eigenlijk ontsettend veel slaap en rust op een dag kom ik weinig de deur uit, mijn vriendinnen snappen er niets van, en kunnen er ook niets mee, er zijn zo weinig mensen eigenlijk in mijn omgeving waar ik eens een "diepgaander" gesprek mee kan hebben en dat mis ik zo, niet eens zozeer perse over mijn burnout maar ook over andere dingen in het leven

quote:Gele_Suikerspin schreef op 23 mei 2016 @ 14:19:

Goed dat je merkt dat dat dus niet meer kan. Vraag die vriendin de volgende keer bij jou langs te komen, en of ze wat boodschapjes voor je mee wil nemen. Ook gezellig. Kost minder energie.



Zo kun je voor alles een alternatief bedenken. Ik kan ook niet meer de leuke dingen doen die ik eerder deed. Naar een vriendin, de stad in, zelfs boodschappen doen lukken mij allemaal niet.



Bij mij helpt dus, het lukt nu niet, het komende jaar waarschijnlijk ook niet, maar het komt écht weer.

Kijk maar naar alle mensen hier. Bloem is het weer gelukt naar een café te gaan!! Dat lukte haar dus eerst ook niet.

Daarin ben je niet de enige.



Want ik kon in het begin geneens douchen bijvoorbeeld. Boodschapje doen heb ik pas net weer 2x gedaan. Na 7 maanden pas.



Door angsten kan ik ook nog veel niet, dus ik doe het stap voor stap. Ik schrik bijvoorbeeld erg van honden als ik moe ben, in het begin leken ze zelfs op monsters.

Kindjes met de bal, was ik bang dat ze mij gingen trappen. Groepje mensen dacht ik dat ze mij gingen aanvallen.



Er zijn hier wel meer mensen met angststoornis. Die denken dezelfde dingen als jou. Kijk, je beschermlaagje is er af bij een burnout. Alles komt dus veeel heftiger binnen.

Dus als je angst voelt, zeg, mijn beschermlaag is er af. Het is logisch dat mijn hersens dit nu doen.



Dat is vermoeidheid. Rust. Rust. Rust.

Je bent te hard voor jezelf.



Vraag mensen of die je willen helpen met het huishouden, boodschappen doen, voor je koken, oppassen op je kind (eren).



En probeer los te laten dat jij de enige bent. En jij het het ergste hebt. Burnout is heel zwaar en moeilijk en angst erbij is klote.

Maar je bent niet de enige en net als iedereen gaat het bij jou ook over.



Schrijf die dingen op en hang ze in het zicht. Elke dag minstens 1x herhalen.



Dank je !



Met dat ik bang ben dat het bij mij erger is dan bij anderen bedoel ik niet dat ik mezelf zieliger vind oid hoor. Het is de angst, gebrek aan vertrouwen. Ik heb zo vaak last van lichamelijke klachten die me ook weer angstig (er) maken. Ik vind het zo bizar dat ik zomaar 3 dagen pw ziek kan zijn van de nekpijn, hoofdpijn, maagklachten, slokdarmkrampen. Dan moet er wel iets anders met me aan de hand zijn. Dat is een beetje hoe ik denk. Ook dat het iets beter leek en nu weer terug bij af maakt me bang. Wanneer blijft het goed ? Ik wil zo graag eind van het jaar weer op vakantie. Is dat een verkeerd streven ? Bovendien ben ik al van kind af aan extreem angstig. Ik heb wel eerdere periodes gehad dat het vooral op angst gebied minder met me ging. Ben ook depressief geweest 15 jaar terug. De vermoeidheid was er altijd al maar heeft me nog nooit zo lamgelegd als nu. Ik ging maar door altijd. Wie zegt dat dit gewoon niet het begin is van erger ?



Oke Maar ik snap natuurlijk best dat in dit kringetje denken me niet helpt ! Alleem doorbreken vind ik heel heel moeilijk. Ik wil zo graag ! Vanmorgen werd ik voor de zoveelste keer weer zo onrustig wakker. Razende gedachten, hartkloppingen, rare trilling door mijn lijf, misselijk. En het lijkt er op alsof de derealisatie soms weer terug is. Iets waarvan ik zo blij dat het weg was ! Dus daar word ik dan weer meer onrustiger van. Iemand anders , behalve Bloem, hier ook bekend met Derealisatie of Depersonalisatie ( ik heb hier nog niet alles teruggelezen hier)



Ik schrijf dingen die ik hier lees ook op ! Heb ik uit een eerder topic ook gedaan waar ik met Bloem kletste. Dat helpt me echt !

quote:jade444 schreef op 23 mei 2016 @ 22:07:

@rascalle ook ik heb veel angstklachten/paniekaanvallen die voortkomen uit vermoeidheid/stress, hoe meer rust je neemt hoe eerder het afneemt. Met vermoeidheid komen ze weer op, reken dus nog maar op een jaartje haha , vind het maar niet zo erg, blijkbaar hoort het bij je(ook bij mij)



Kennen jullie het dat je je soms zo alleen en onbegrepen voelt? Doordat ik nu niet lekker ben, en eigenlijk ontsettend veel slaap en rust op een dag kom ik weinig de deur uit, mijn vriendinnen snappen er niets van, en kunnen er ook niets mee, er zijn zo weinig mensen eigenlijk in mijn omgeving waar ik eens een "diepgaander" gesprek mee kan hebben en dat mis ik zo, niet eens zozeer perse over mijn burnout maar ook over andere dingen in het leven



Wat zijn jouw angsten Jade ? Ik ben op het moment erg bang dat het nooit meer goed komt en ik zwaar psychiatrisch patient word en blijf.



Ik mis niet zo de diepgaande gesprekken. Ik heb niet heel veel energie om met mensen af te spreken en te praten. Ik voer mijn gesprekken nu veelal vis whatsapp. Niet zo persoonlijk natuurlijk maat voor nu ideaal. En praten hier op het forum helpt me ook heel erg.

rascalles, dat waar iedereen zijn lichamelijke klachten opnoemt, stond op pagina 3 Jong en burnout. Ik had in het begin ook echt een klachtenlijst van een A4tje ofzo.



Ik reageer nog even op je vakantieplannen, dat had ik in een ander topic ook gelezen. Nu wil ik je niet meer angst aanpraten hoor, maar ik zou wel uitkijken, omdat je een best ambitieuze verre reis voor ogen hebt. Dat heb ik ook gedaan van de zomer (Indonesie) en bij mij pakte dat niet goed uit. Het ging toen ik de reis boekte alweer behoorlijk goed met me, maar vlak voor de reis kreeg ik een terugval en raakte toen echt totaal in paniek. Wel op reis gegaan (echt de laatste dag pas besloten) en eenmaal daar ging het wel weer een beetje beter, maar ik had beter naar Frankrijk kunnen gaan oid. Eigenlijk klim ik pas nu weer die terugval uit... Reisjes daarvoor naar Lanzarote en Ierland gingen overigens prima, maar Indonesie was zo ver (en had veel verschillende accomodaties geboekt) dat het toch een stap te ver bleek.

Als ik jou was zou ik eerst van de zomer eens binnen Europa gaan en kijken hoe dat gaat. Als dat goed gaat, stel het boeken van je tickets zo lang mogelijk uit naar dat verre land (weet niet meer welk), dan is het maar wat duurder. En leg vantevoren niet teveel verschillende locaties vast.

Ik wilde gaan, omdat ik normaliter een echte reiziger ben en ook omdat ik een paar verhalen had gehoord of gelezen over mensen met BO die naar Bali gingen. Daarbij had ik het idee dat ik als ik naar Indonesie ging, ik tenminste nog iets episch had gedaan in dat non-jaar, iets wat wellicht nog soort van goed zou staan in gesprekken over mijn "sabattical". Achteraf waren dit niet echt redenen uit mijn hart. Frankrijk was ook gewoon prima geweest. Dit kan voor jou heel anders liggen, voor sommigen heeft zo'n grote reis juist heel helend gewerkt. Maar ga goed na of je het echt wil, en of je het NU wil, en of dichterbij gezien je beperkingen niet prettiger is.



@Jade, tja vrienden... Ik heb 2 vrienden echt dichtbij gehouden en zie ik geregeld, 2 af en toe, en de rest heb ik zelf gewoon laten rusten voor nu. Deze 4 zijn close genoeg om begrip voor mijn gedoe op te kunnen brengen, maar echt begrijpen is iets anders natuulijk. Soms is dat idd wel eenzaam. Ik vertel ook lang niet alles of globaal. Ik heb ff mijn best gedaan om een nieuwe, zielige vriendin, uit Rotterdam aan te werven haha (ook via oproepje op Viva Forum), dat leek me echt heel fijn, maar helaas.

Hey Bloem,



Ik ga niks boeken hoor. Dat lijkt me idd niet slim. Het land waar we naar toe willen (Zuid Afrika) is een soort van obs tweede thuisland geworden. We konen er al jaren, zo n 3 x per jaar. Voor ons is het daar echt thuiskomen. Hebben daar ook altijd hetzelfde huis ter beschikking. Wat dat betreft kan er niet veel mis gaan. Neemt niet weg dat ik er op dit moment totaal geen energie voor zou hebben. We gaan dus nu ook niet weg. Ik ben al blij dat ik met de hond het bos hier aan de overkant haal..



Heb jij nog wel eens last van dr of dp? Hier lijkt het weer een soort van terug. Niet leuk. Vreemd, ik heb toch echt zo n 20 paginas gelezen hier. Ik blader nog eens terug.

@rascalles tja waar ben ik niet bang voor geweest! Erg bang voor mijn lichamelijke klachten bang dat ik hartaanval kreeg(bijv) je klachten googelen en zien dat er iets vreselijks uit komt (uiteraard). Helemaal in het begin was ik bang om naar buiten te gaan dat heeft zon 3 maand geduurt. Hierna en nog steeds wel eens bang om ver weg van huis te zijn. Ehhhhhh ff denken bang om net zo psychiatrisch gestoord als mijn clienten te worden (ik was verpleegkundige). Bang voor schreeuwende mensen/agressie. EHHH.. wat nog meer. Bang om te bewegen/sporten want STEL je voor krijg een hartaanval e.d. veel paniekaanvallen gehad.



Maar GEEN van deze dingen gebeurt of gaat gebeuren en dat moet je uiteindelijk gaan inzien. Momenteel heb ik bijna al deze ansten overwonnem mede ook door erg veel RUST. Mezelf niets opleggen en mezelf niet pushen.

Je moet het zo zien. Die amgsten horen bij je B.O. je lichaam is een lange tijd in verhoogde staat van paraatheid geweest, en moet nu "leren" die alarm bel uit te zetten. Echter duurt dit een tijd (ik nu al 1.5 jaar) ik vind alleen autorijden en ver weg van huis zijn nog wel eens spannend en bouw dit op, met veel rust.

stop met googelen van je lichamelijke klachten. En ga leren er aan toe te geven. Oke ik ben misselijk e.d dat is bij mij een teken van spanning/vermoeidheid/B.O ik moet een stap terug doen dus ik ga lekker een boekje lezen. Hoe harder en sneller je wil genezen. Hoe kutter het gaat.



Je word echt geen zwaar psychistrisch patient. En bedenk wat het ergste is wat zou kunnen gebeuren, en of dit dan nog zo erg is?

zelfs de meest zware clienten heb ik beter gemaakt of beter zien worden

als je begint met piekeren hier over merk het dan meteen op. En zeg tegen jezelf nee ik leef vandaag, niet over een tijd ik mag hier best bang voor zijn dat is logisch maar... Dit gaat vanzelf weer over, er is niets aan de hand en ga wat anders doen.

My lord ik bedenk me net dat ik het zelfs spannend vond om mijn haar te verfen STEL dat ik een allergische reactie krijg!! Whahaha als ik hier een lijst met alle lichamelijke klachten die zich hebben openbaart aan mij heb ik zo 3 pagina's vol whahah

Hallo ladies,



Nieuwkomers kennen me niet, voor jullie welkom en dapper dat jullie je verhaal hier ook willen delen.

En oudkomers kennen me waarschijnlijk ook niet meer Ik heb vorig jaar een poosje meegeschreven, daarna ging ik een therapietraject in en heb ik nergens puf voor gehad. Het was heel zwaar (geestelijk en lichamelijk qua vermoeidheid/concentratie) maar ik ben wel dingen in gaan zien.

Patronen kunnen heel hardnekkig zijn en ik had/heb van veel dingen geen weet. Nu sta ik op de wachtlijst voor een vervolgtraject.



De laatste pagina's heb ik teruggelezen en kan alleen maar onderschrijven wat iedereen zegt over rust nemen en dergelijke. Hier ook veel angsten (ik heb de wereld over gereisd in mijn eentje en nu is de supermarkt al een groot obstakel ) en negatieve gedachtes. Ik merk het nu iets sneller als ik weer in doorga modus ben, ik wist echt niet dat je dat zelfs in letterlijke rust kon hebben. Het klinkt voor mij nog steeds vaag maar accepteren ipv als een malle een oplossing zoeken en het zelf wel verzinnen is echt de eerste stap. Er is nog veel om aan te werken maar een goed begin is er zeker.



Heel veel sterkte voor iedereen en hou moed!



Bloem: ik heb je een PB gestuurd.

quote:jade444 schreef op 24 mei 2016 @ 10:46:

@rascalles tja waar ben ik niet bang voor geweest! Erg bang voor mijn lichamelijke klachten bang dat ik hartaanval kreeg(bijv) je klachten googelen en zien dat er iets vreselijks uit komt (uiteraard). Helemaal in het begin was ik bang om naar buiten te gaan dat heeft zon 3 maand geduurt. Hierna en nog steeds wel eens bang om ver weg van huis te zijn. Ehhhhhh ff denken bang om net zo psychiatrisch gestoord als mijn clienten te worden (ik was verpleegkundige). Bang voor schreeuwende mensen/agressie. EHHH.. wat nog meer. Bang om te bewegen/sporten want STEL je voor krijg een hartaanval e.d. veel paniekaanvallen gehad.



Maar GEEN van deze dingen gebeurt of gaat gebeuren en dat moet je uiteindelijk gaan inzien. Momenteel heb ik bijna al deze ansten overwonnem mede ook door erg veel RUST. Mezelf niets opleggen en mezelf niet pushen.

Je moet het zo zien. Die amgsten horen bij je B.O. je lichaam is een lange tijd in verhoogde staat van paraatheid geweest, en moet nu "leren" die alarm bel uit te zetten. Echter duurt dit een tijd (ik nu al 1.5 jaar) ik vind alleen autorijden en ver weg van huis zijn nog wel eens spannend en bouw dit op, met veel rust.

stop met googelen van je lichamelijke klachten. En ga leren er aan toe te geven. Oke ik ben misselijk e.d dat is bij mij een teken van spanning/vermoeidheid/B.O ik moet een stap terug doen dus ik ga lekker een boekje lezen. Hoe harder en sneller je wil genezen. Hoe kutter het gaat.



Je word echt geen zwaar psychistrisch patient. En bedenk wat het ergste is wat zou kunnen gebeuren, en of dit dan nog zo erg is?

zelfs de meest zware clienten heb ik beter gemaakt of beter zien worden

als je begint met piekeren hier over merk het dan meteen op. En zeg tegen jezelf nee ik leef vandaag, niet over een tijd ik mag hier best bang voor zijn dat is logisch maar... Dit gaat vanzelf weer over, er is niets aan de hand en ga wat anders doen.



Dank je Jade. Er zijn nu zoveel mensen die zeggen dat rust en accepteren de belangrijkste dingen zijn, ik moet nu wel



Angst voor een hartaanval is hier ook geweest. Nog steeds wel. En om een psychose te krijgen. Deze gedachten waren een stuk minder toen ik een paar dagen wat minder lichamelijke klachten had. De laatste dagen voel ik me weer ziek , veeel hoofdpijn, erge nekpijn. En daar komen al die gedachten weer.



Maar los van de rust en acceptatie zul je toch ook iets anders met die gedachten en angsten moeten doen ? Iig niet Googlen idd. Dat is mijn obsessie... In slechte periodes Google ik me suf...



Hier ook mensen met Derealisatie of Depersonalisatie ?

Rascalles, eerst en vooral, ik lees bij jou niets wat niet bij een burnout hoort of kan horen. Het pakketje burnoutklachten is zo breed, dat het niet gek is dat je er bang van wordt, van al die dingen waar je last van hebt. Maar het is allemaal, gezien de omstandigheden, perfect normaal.

Rust en accepteren, dat zijn inderdaad (zoals iemand zei, al weet ik niet meer wie) de kernwoorden. Je schrijft dat je steeds denkt dat je geaccepteerd hebt en dat het dan toch niet waar blijkt te zijn. Bekend fenomeen. Burnout is een constant proces van blijven accepteren: elke keer dat je denkt dat je ‘het’ nu wel echt geaccepteerd hebt, blijk je dat nog eens, of nog meer, te moeten doen.

Van bang zijn kennen we hier allemaal wel wat, denk ik. In het begin was ik bang voor zowat alles: winkels, autorijden, gesprekken met meer dan 1 persoon, de kans dat ik onverwacht iemand bekend zou tegenkomen, ergens naartoe gaan, ik weet het allemaal niet meer zo goed, maar er was alleszins weinig waar ik niet bang voor was. Hoe vermoeider, hoe banger, dus hoe meer je rust en hoe meer energie je krijgt, hoe beter het met die angsten zal gaan. Wanneer ik moe ben of over m’n grenzen ga, dan merk ik dat angsten terugkomen.

De angst dat het nooit meer goedkomt, kom ik, net zoals de rest, ook wel eens tegen. Vies gevoel, maar het waait ook altijd wel weer over.

Dan, wat je vraag over derealisatie/depersonalisatie betreft: ik lees er inderdaad niet zo veel over, maar ik heb er alleszins wel behoorlijk last van (gehad). Maandenlang (en nu nog soms) het gevoel gehad dat niets echt was, dat ik de wereld van onder een glazen stolp bekeek. Helemaal in het begin (dan heb ik het echt over de eerste weken, daarna niet meer gehad) mezelf niet of toch amper herkennen in de spiegel. Dat was écht heel griezelig. En verder heb ik heel vaak last gehad van (ik kan het niet beter omschrijven) 'mezelf horen praten'. Alsof ik dat zelf niet ben, het van buitenaf bekijk en de woorden uit m’n mond komen zonder dat ik daar helemaal controle over heb. In het begin ging dat gepaard met verkeerde woorden gebruiken zonder dat ik het doorhad. Ondertussen kom ik dat alleen nog tegen als ik echt moe ben, en ik probeer daar niet van te schrikken, het te accepteren en (afhankelijk van in welk gezelschap ik ben) gewoon te zeggen ‘aah, ik hoor mezelf weer praten’. Het gaat dan even snel weer weg als het komt. Depersonalisatie/derealisatie geeft een vies gevoel, voelt alsof er écht iets mis is, maar dat is dus niet zo, het hoort (voor mij althans) bij m’n burnout en ik probeer het er gewoon bij te nemen.



De tips van Gele Suikerspin en Bloem om koffie/suiker te schrappen, zijn ook het proberen waard. Suiker zorgt voor stevige schommelingen in je bloedsuikerspiegel, en ik heb gemerkt dat ik daar extra gevoelig voor ben geworden. Ik moet echt regelmatig wat eten, anders gaat het mis. De moeite om te proberen of dat misschien voor jou ook het geval is.

Net zoals caffeïne, dat gaat me ook niet meer goed af.

Dat ik me voor m’n crash rechthield met suiker en caffeïne kan hier natuurlijk veel mee te maken hebben.

Vraagje aan degenen die gestopt/geminderd zijn met caffeïne: ik merk dat ik van caffeïne niet alleen onrustig word (wat logisch is), maar ook moe en wazig. Bekend fenomeen of niet?



Jade, de twee angsten die je noemt, autorijden en ver van huis zijn, dat zijn bij mij ook twee overblijvers. Autorijden al minder, als het op bekende plekken is, maar ik durf dus geen autosnelweg/onbekende wegen meer voorlopig. En dat ver van huis zijn is echt een vervelende, vind ik. Het idee dat ik niet meteen als ik wil/het nodig is, thuis kan zijn, dat maakt me vaak moe en wazig. Weet niet goed hoe ik daar best mee kan omgaan.



Verder, ik heb weer een paar recuperatiedagen… Zaterdag een feest van m’n ouders waar ze al erg lang naar uitkeken, en ik wou dat natuurlijk goed doen en volhouden, maar dat is dus niet tot het einde gelukt, met tranen tot gevolg. Zwaar over m’n grenzen gegaan, en nu dus weer een beetje terug naar af. Gek genoeg kan ik het deze keer wel accepteren (voorlopig dan toch), dat ik het nu weer even heel traag en rustig aan moet doen.

Wat een gek beest is het toch, die burnout…

Jij ook bedankt Naoko. Ik wist van Bloem wel dat ze last had gehad vsn depersonalisatie maar jij bent er dus ook bekend mee. Wat deed jij als jij er last van had ? Ik heb in het begin ook last gehad van eem vreemde in de spiegel zien. Ik wist wel dat ik het was maar ik vond mezelf maar vreemd. Vervolgens leek alles om me heen op een filmdecor. Liep ik buiten was het alsof alles om me heen een film was. Dit alles begon met wazig zien en , zoals jij, het horen van mijn eigen stem. Ik was zo blij dat het na weken weg was maar nu weer wazig zien en mn stem horen. Hopelijk blijft het hierbij dit keer. Ik probeer voor mezelf wel te ontdekken waar deze terugval vandaan komt maar heb geen idee eigenlijk.



Mijn angsten waren er eerder dan mijn bo. Ik ben al sinds kind extreem angstig.

Angsten beheren met grote regelmaat mijn leven. Heel veel therapie al gehad. Niets hielp echt goed. Medicatie hielp ook niet. Er zijn ook periodes dat het beter gaat. De laatste 6 jaar gingen opzich redelijk goed met her en der een dip. Dat hangt deels af van de gezondheid van mijn geliefden en mezelf maar deels ook wel van vermoeidheid en stress. Toch heb ik niet de illusie dat mijn angsten ooit weggaan. Dat ik uiteindelijk door jarenlange emotionele stress roofbouw heb gepleegd maar dat het ook aanleg is. De vraag is dus ook hoe ga ik dealen met mijn angsten in de toekomst om te zorgen dat het niet weer van kwaad tot erger wordt?



Ik ben op dit moment 1 x 2 uur aan het werk. Na bijna 4 maanden thuis te hebben gezeten. Ik heb over ruim 4 weken een afspraak bij de bedrijfsarts en ik gok dat hij er nog een dag bij wil doen van 2 uur. En ik kan dat zo nog niet aan. Ik ga 2 dagen in de week naar therapie en zie dan echt niet meer de mogelijkheid om rust te vinden. Ik weet dat het geen zin heeft daar nu over te piekeren maar dat doe ik dus wel.



Nou goed, ik ben wel erg los aan het gaan hier. Sorry daar voor !!



Bloem, ik ben weer opnieuw begonnen met lezen en heb alle lichamelijke klachten gevonden !! Jouw eerste posts hier hadden van mij kunnen zijn, wat herkenbaar , zo voel ik me nu. Ik ga nog even verder lezen maar niet meer nu. Zo naar bed.



Bedankt allemaal !