Gezondheid
alle pijlers
Mijn moeder wordt niet meer beter, PANIEK!
zondag 22 januari 2017 14:05
Hallo allemaal,
Het ging al een poosje niet zo goed met mij. Nu ik alles weer wat helderder begon te zien en weer positief in het leven begon te staan, ging het mis.
Tot vorige week ging het steeds beter met me. Mijn depressie en angstproblemen waren onder controle. Mijn studie zou ik weer oppakken nadat ik vorige maand geopereerd ben. Ik heb een eigen huisje gekregen nadat mijn vriend en ik uit elkaar zijn en mijn moeders buikpijn bleek iets kleins te zijn waardoor ze weer kerngezond volgens de dokter naar huis mocht vanuit het ziekenhuis.
Voor de zekerheid had mijn moeder een echo laten maken in het ziekenhuis. Het bleek geen buikpijn te zijn van de alvleesklier zoals was gediagnosticeerd maar alvleesklierkanker. Uitgezaaid in de longen.
Ik ben begin 20 en mijn moeder is begin 50. Twee weken geleden was het een sterke vrouw die mij verzorgde na mijn operatie en druk was met sporten, werken, en te genieten van het leven.
Nu is ze moe, heeft pijn en slikt medicatie om de pijn te onderdrukken. Eten kan ze nog wel maar beperkte maaltijden, vooral vloeibaar eten krijgt ze binnen voor de kcal.
Ik heb het gevoel dat mijn wereld instort. Mijn moeder was altijd mijn stabiele factor en hield het gezin en mij altijd bij elkaar als iemand zich niet goed voelde of zich onbegrepen voelde. Elke keer als ze nu mijn hand pakt of me een knuffel geeft en huilt raak ik in paniek. Bang dat dat straks niet meer kan. Ze is met mij naar de winkel geweest tussen haar rust door. Ik was haar heel even kwijt en dan komen de gedachten. Waar is ze? Straks ben ik haar echt kwijt. Als ik haar roep is ze er straks niet meer. Niemand kan me zo knuffelen als haar, en waar is ze straks als ik haar nodig heb?
Ik wil herinneringen maken met mijn moeder, het beste eruit halen wat erin zit. De beste behandeling voor haar waarbij ze zich zo goed mogelijk voelt en haar zo lang mogelijk bij me houden, zolang dat kan.
Steeds als mensen het woord herinnering zeggen, dan voel ik weer paniek, onrust en huilbuien aan komen. We hebben als gezin veel mee gemaakt en ik kan het me niet voorstellen zonder mijn moeder.
Ik vertelde haar dat ik bang was. Bang om haar kwijt te raken en dat ik haar nodig heb en niet zonder haar kan. Ze zei 'Ik wil dat je geniet van je eigen huisje straks, dat je de mannen (vader en broertje) onder je hoede houdt en dat je wel doorgaat met je studie.'
Ik vind het zo verschrikkelijk moeilijk. Mijn moeder is altijd mijn steun, als ik nou naar het ziekenhuis moet, van de psycholoog weer kom, of als er een familielid overlijd.
Hoe kan ik het accepteren dat mijn moeder ziek is en er het beste van maken? Alles gaat op dit moment langs me heen. Alsof ik geleefd word en er niet meer zelf bij ben. Morgen ga ik naar mijn slb-er en zal ik de studie eerst voor drie maanden stop zetten. Ik werk (fulltime stage) met leerlingen met trauma's, misbruik e.d. in het onderwijs. Jongeren zijn mijn passie en ik zal er alles aan doen om weer sterk voor de groep te staan zoals ik dat de afgelopen maanden heb gedaan. Ik mag eerst nog geen stage lopen tot ik weer stabiel ben en de jongeren 'aan kan'.
Heeft iemand tips? Mensen zeggen je kunt nu nog alles vragen aan je moeder. Ik wil het niet te emotioneel voor mijn moeder maken, maar wat voor vragen zou ik haar dan moeten stellen?
Het enige wat ik kan bedenken is zaken rondom een gezin opbouwen. Hoe weet je dat je het goed doet bijvoorbeeld? Ik ben eigenlijk leeg, en weet het niet meer.
Het ging al een poosje niet zo goed met mij. Nu ik alles weer wat helderder begon te zien en weer positief in het leven begon te staan, ging het mis.
Tot vorige week ging het steeds beter met me. Mijn depressie en angstproblemen waren onder controle. Mijn studie zou ik weer oppakken nadat ik vorige maand geopereerd ben. Ik heb een eigen huisje gekregen nadat mijn vriend en ik uit elkaar zijn en mijn moeders buikpijn bleek iets kleins te zijn waardoor ze weer kerngezond volgens de dokter naar huis mocht vanuit het ziekenhuis.
Voor de zekerheid had mijn moeder een echo laten maken in het ziekenhuis. Het bleek geen buikpijn te zijn van de alvleesklier zoals was gediagnosticeerd maar alvleesklierkanker. Uitgezaaid in de longen.
Ik ben begin 20 en mijn moeder is begin 50. Twee weken geleden was het een sterke vrouw die mij verzorgde na mijn operatie en druk was met sporten, werken, en te genieten van het leven.
Nu is ze moe, heeft pijn en slikt medicatie om de pijn te onderdrukken. Eten kan ze nog wel maar beperkte maaltijden, vooral vloeibaar eten krijgt ze binnen voor de kcal.
Ik heb het gevoel dat mijn wereld instort. Mijn moeder was altijd mijn stabiele factor en hield het gezin en mij altijd bij elkaar als iemand zich niet goed voelde of zich onbegrepen voelde. Elke keer als ze nu mijn hand pakt of me een knuffel geeft en huilt raak ik in paniek. Bang dat dat straks niet meer kan. Ze is met mij naar de winkel geweest tussen haar rust door. Ik was haar heel even kwijt en dan komen de gedachten. Waar is ze? Straks ben ik haar echt kwijt. Als ik haar roep is ze er straks niet meer. Niemand kan me zo knuffelen als haar, en waar is ze straks als ik haar nodig heb?
Ik wil herinneringen maken met mijn moeder, het beste eruit halen wat erin zit. De beste behandeling voor haar waarbij ze zich zo goed mogelijk voelt en haar zo lang mogelijk bij me houden, zolang dat kan.
Steeds als mensen het woord herinnering zeggen, dan voel ik weer paniek, onrust en huilbuien aan komen. We hebben als gezin veel mee gemaakt en ik kan het me niet voorstellen zonder mijn moeder.
Ik vertelde haar dat ik bang was. Bang om haar kwijt te raken en dat ik haar nodig heb en niet zonder haar kan. Ze zei 'Ik wil dat je geniet van je eigen huisje straks, dat je de mannen (vader en broertje) onder je hoede houdt en dat je wel doorgaat met je studie.'
Ik vind het zo verschrikkelijk moeilijk. Mijn moeder is altijd mijn steun, als ik nou naar het ziekenhuis moet, van de psycholoog weer kom, of als er een familielid overlijd.
Hoe kan ik het accepteren dat mijn moeder ziek is en er het beste van maken? Alles gaat op dit moment langs me heen. Alsof ik geleefd word en er niet meer zelf bij ben. Morgen ga ik naar mijn slb-er en zal ik de studie eerst voor drie maanden stop zetten. Ik werk (fulltime stage) met leerlingen met trauma's, misbruik e.d. in het onderwijs. Jongeren zijn mijn passie en ik zal er alles aan doen om weer sterk voor de groep te staan zoals ik dat de afgelopen maanden heb gedaan. Ik mag eerst nog geen stage lopen tot ik weer stabiel ben en de jongeren 'aan kan'.
Heeft iemand tips? Mensen zeggen je kunt nu nog alles vragen aan je moeder. Ik wil het niet te emotioneel voor mijn moeder maken, maar wat voor vragen zou ik haar dan moeten stellen?
Het enige wat ik kan bedenken is zaken rondom een gezin opbouwen. Hoe weet je dat je het goed doet bijvoorbeeld? Ik ben eigenlijk leeg, en weet het niet meer.
