Kinderen
alle pijlers
39 en twijfelmoeder
donderdag 1 september 2016 16:20
Hoewel ik weet dat er meerdere topics zijn geweest in het verleden (heb ik al naar gezocht) die allemaal een beetje in de richting van dit onderwerp komen, zou ik toch heel graag jullie ervaringen willen horen.
Ik ben 39 jaar oud en ruim 5 jaar samen met mijn vriend. Hij is 40 en heeft 2 kinderen van 13 en 15.
Ik heb noooooooit van mijn leven (riep ik altijd) kinderen gewild. Vind ze lastig om mee om te gaan, voel me er ongemakkelijk bij, enzovoort.
Direct toen ik mijn huidige vriend tegen kwam, nu dus ruim 5 jaar terug, begonnen mijn eierstokken te rammelen. Heel heftig vond ik het en ik wilde niets liever dan een kind samen met hem. Geen twijfels over praktische zaken, helemaal niets van dat al.
Tegelijkertijd moest mijn spiraal worden verwijderd i.v.m. een afwijkend uitstrijkje. Nog voordat ik ongesteld werd, raakte ik ongepland zwanger. Ik had de zwangerschap door willen laten gaan, maar mijn vriend wilde dit echt niet. Hij was nog niet zo heel lang daarvoor uit een nogal benauwende relatie met kinderen gekomen en wilde tijd voor ons en zichzelf. Ik was bang hem kwijt te raken en heb de zwangerschap laten afbreken. Ik ben daar ontzettend van van slag geweest. Zelfs nog extra gesprek gehad in de kliniek. We kenden elkaar nog maar zo kort en ook daar gaven ze me het advies om de zwangerschap af te breken. Destijds werkte ik full time. Niet lang daarna heb ik mijn baan opgezegd. Ik ben op een consultatiebureau gaan werken om toch in de buurt van kinderen te zijn en in de loop van een jaar ebde mijn kinderwens weg. Helemaal toen we voor het eerst mijn zijn kinderen op vakantie gingen en zijn dochter zich zo verschrikkelijk onaardig gedroeg dat ik teleurgesteld en bekaf thuiskwam.
De afgelopen jaren heb ik eigenlijk geen verlangen meer gehad naar kinderen, al ben ik wel erg verdrietig geweest na de abortus.
Een aantal maanden geleden overleed mijn oma en ik zocht met mijn broertje samen wat spulletjes van haar uit. We zaten bij elkaar en heel gek, ineens begon ik weer te twijfelen.
Ik realiseer me dat het een nu of nooit beslissing zal zijn, omdat ik inmiddels 39 ben. Heb erover gesproken met mijn vriend, hij beseft dat het voor mij belangrijk is, maar voor hem -al jaren vader- zou het niet hoeven. Hij is vooral bang voor zijn verlies van vrijheid en bang om mij als partner te verliezen als wij een kindje zouden krijgen. Natuurlijk kun je vooraf afspreken dat je oog voor elkaar houdt, maar -zoals hij zegt- hij weet niet hoe ik zal zijn als moeder. Hem als vader ken ik al. Hij is een goede vader. De kinderen, waarmee ik het inmiddels prima kan vinden, zijn de helft van de tijd bij ons. De twijfels van mijn vriend spelen zo door mijn hoofd dat ik niet meer goed kan beoordelen wat ik zelf echt voel. We zijn heel gelukkig samen, wat als ik met mijn kinderwens zorg dat dat ophoudt? Zoals ik weleens heb gehoord: Beter is de vijand van goed.... Wil ik misschien teveel en verspeel ik daarmee wat ik heb?
Ik ben 39 jaar oud en ruim 5 jaar samen met mijn vriend. Hij is 40 en heeft 2 kinderen van 13 en 15.
Ik heb noooooooit van mijn leven (riep ik altijd) kinderen gewild. Vind ze lastig om mee om te gaan, voel me er ongemakkelijk bij, enzovoort.
Direct toen ik mijn huidige vriend tegen kwam, nu dus ruim 5 jaar terug, begonnen mijn eierstokken te rammelen. Heel heftig vond ik het en ik wilde niets liever dan een kind samen met hem. Geen twijfels over praktische zaken, helemaal niets van dat al.
Tegelijkertijd moest mijn spiraal worden verwijderd i.v.m. een afwijkend uitstrijkje. Nog voordat ik ongesteld werd, raakte ik ongepland zwanger. Ik had de zwangerschap door willen laten gaan, maar mijn vriend wilde dit echt niet. Hij was nog niet zo heel lang daarvoor uit een nogal benauwende relatie met kinderen gekomen en wilde tijd voor ons en zichzelf. Ik was bang hem kwijt te raken en heb de zwangerschap laten afbreken. Ik ben daar ontzettend van van slag geweest. Zelfs nog extra gesprek gehad in de kliniek. We kenden elkaar nog maar zo kort en ook daar gaven ze me het advies om de zwangerschap af te breken. Destijds werkte ik full time. Niet lang daarna heb ik mijn baan opgezegd. Ik ben op een consultatiebureau gaan werken om toch in de buurt van kinderen te zijn en in de loop van een jaar ebde mijn kinderwens weg. Helemaal toen we voor het eerst mijn zijn kinderen op vakantie gingen en zijn dochter zich zo verschrikkelijk onaardig gedroeg dat ik teleurgesteld en bekaf thuiskwam.
De afgelopen jaren heb ik eigenlijk geen verlangen meer gehad naar kinderen, al ben ik wel erg verdrietig geweest na de abortus.
Een aantal maanden geleden overleed mijn oma en ik zocht met mijn broertje samen wat spulletjes van haar uit. We zaten bij elkaar en heel gek, ineens begon ik weer te twijfelen.
Ik realiseer me dat het een nu of nooit beslissing zal zijn, omdat ik inmiddels 39 ben. Heb erover gesproken met mijn vriend, hij beseft dat het voor mij belangrijk is, maar voor hem -al jaren vader- zou het niet hoeven. Hij is vooral bang voor zijn verlies van vrijheid en bang om mij als partner te verliezen als wij een kindje zouden krijgen. Natuurlijk kun je vooraf afspreken dat je oog voor elkaar houdt, maar -zoals hij zegt- hij weet niet hoe ik zal zijn als moeder. Hem als vader ken ik al. Hij is een goede vader. De kinderen, waarmee ik het inmiddels prima kan vinden, zijn de helft van de tijd bij ons. De twijfels van mijn vriend spelen zo door mijn hoofd dat ik niet meer goed kan beoordelen wat ik zelf echt voel. We zijn heel gelukkig samen, wat als ik met mijn kinderwens zorg dat dat ophoudt? Zoals ik weleens heb gehoord: Beter is de vijand van goed.... Wil ik misschien teveel en verspeel ik daarmee wat ik heb?
vrijdag 2 september 2016 11:49
quote:valerievaldera schreef op 02 september 2016 @ 11:46:
Een man kan zich laten steriliseren. Ik begrijp niet waarom je dit niet zou laten doen wanneer je absoluut zeker bent van je zaak. Het is voor een man maar een kleine ingreep en dan ben je van al het gedonder af. Het lijkt me vreselijk om zo afhankelijk te zijn van de vrouw, wat betreft voorbehoedsmiddelen en als er iets misgaat, heb je niks te zeggen, de vrouw beslist. Als je echt geen kinderen wil als man, dan is steriliseren een logische stap. Waarom zou je het niet doen als je echt oprecht bent?
Omdat de meeste mensen/mannen er nog altijd (foutief) vanuit gaan dat het bij hen niet zal gebeuren? Of dat als het wel gebeurt, de neuzen van beide partners dezelfde kant uitwijzen ivm het beëindigen van de relatie? Is dat naïef, misschien wel, maakt dat maakt hen echt niet minder oprecht hoor.
(en omdat de meeste mannen nu eenmaal kleuters zijn als het aankomt op doktersbezoeken)
Een man kan zich laten steriliseren. Ik begrijp niet waarom je dit niet zou laten doen wanneer je absoluut zeker bent van je zaak. Het is voor een man maar een kleine ingreep en dan ben je van al het gedonder af. Het lijkt me vreselijk om zo afhankelijk te zijn van de vrouw, wat betreft voorbehoedsmiddelen en als er iets misgaat, heb je niks te zeggen, de vrouw beslist. Als je echt geen kinderen wil als man, dan is steriliseren een logische stap. Waarom zou je het niet doen als je echt oprecht bent?
Omdat de meeste mensen/mannen er nog altijd (foutief) vanuit gaan dat het bij hen niet zal gebeuren? Of dat als het wel gebeurt, de neuzen van beide partners dezelfde kant uitwijzen ivm het beëindigen van de relatie? Is dat naïef, misschien wel, maakt dat maakt hen echt niet minder oprecht hoor.
(en omdat de meeste mannen nu eenmaal kleuters zijn als het aankomt op doktersbezoeken)
vrijdag 2 september 2016 11:55
Hoe bedoel je: mannen denken dat het hen niet gaat gebeuren? Dat hun vrouw niet zwanger kan raken? Het zijn geen puberjongetjes. We hebben het hier over een volwassen man, van 40 jaar, die kinderen heeft en zijn tweede vrouw zwanger heeft gemaakt en heeft meegemaakt hoe zij een abortus heeft ondergaan. Kom op zeg. Ongelofelijk hoe mannen nog altijd door veel vrouwen worden gezien als onwetend en naïef als het dit soort zaken betreft.
vrijdag 2 september 2016 11:58
quote:valerievaldera schreef op 02 september 2016 @ 11:55:
Hoe bedoel je: mannen denken dat het hen niet gaat gebeuren? Dat hun vrouw niet zwanger kan raken? Het zijn geen puberjongetjes. We hebben het hier over een volwassen man, van 40 jaar, die kinderen heeft en zijn tweede vrouw zwanger heeft gemaakt en heeft meegemaakt hoe zij een abortus heeft ondergaan. Kom op zeg. Ongelofelijk hoe mannen nog altijd door veel vrouwen worden gezien als onwetend en naïef als het dit soort zaken betreft.
Ach, echt niet alleen mannen denken dat hoor, dat een ongelukje bij hen wel niet zal gebeuren.
En dat kan dan iemand naïef of idioot of gewoon een eikel maken, dat wil nogmaals niet zeggen dat ze niet oprecht zijn en dus vallen onder 'Hij is niet gesteriliseerd, dus stiekem wil hij dus wel kinderen'.
Hoe bedoel je: mannen denken dat het hen niet gaat gebeuren? Dat hun vrouw niet zwanger kan raken? Het zijn geen puberjongetjes. We hebben het hier over een volwassen man, van 40 jaar, die kinderen heeft en zijn tweede vrouw zwanger heeft gemaakt en heeft meegemaakt hoe zij een abortus heeft ondergaan. Kom op zeg. Ongelofelijk hoe mannen nog altijd door veel vrouwen worden gezien als onwetend en naïef als het dit soort zaken betreft.
Ach, echt niet alleen mannen denken dat hoor, dat een ongelukje bij hen wel niet zal gebeuren.
En dat kan dan iemand naïef of idioot of gewoon een eikel maken, dat wil nogmaals niet zeggen dat ze niet oprecht zijn en dus vallen onder 'Hij is niet gesteriliseerd, dus stiekem wil hij dus wel kinderen'.
vrijdag 2 september 2016 11:58
quote:valerievaldera schreef op 02 september 2016 @ 11:55:
Hoe bedoel je: mannen denken dat het hen niet gaat gebeuren? Dat hun vrouw niet zwanger kan raken? Het zijn geen puberjongetjes. We hebben het hier over een volwassen man, van 40 jaar, die kinderen heeft en zijn tweede vrouw zwanger heeft gemaakt en heeft meegemaakt hoe zij een abortus heeft ondergaan. Kom op zeg. Ongelofelijk hoe mannen nog altijd door veel vrouwen worden gezien als onwetend en naïef als het dit soort zaken betreft.
Hoe bedoel je: mannen denken dat het hen niet gaat gebeuren? Dat hun vrouw niet zwanger kan raken? Het zijn geen puberjongetjes. We hebben het hier over een volwassen man, van 40 jaar, die kinderen heeft en zijn tweede vrouw zwanger heeft gemaakt en heeft meegemaakt hoe zij een abortus heeft ondergaan. Kom op zeg. Ongelofelijk hoe mannen nog altijd door veel vrouwen worden gezien als onwetend en naïef als het dit soort zaken betreft.
vrijdag 2 september 2016 11:59
Ik vind het niet eerlijk als iemand die al 2 kinderen heeft, de ander dan blokkeert in haar kinderwens. Dat ligt dan niet aan hem, het is zijn goed recht. Je hebt geen andere keus dan of accepteren, of een relatie aangaan met iemand die wel wil. Maar gezien je leeftijd is dat misschien niet te realiseren.
zaterdag 3 september 2016 19:16
Ik zeg ga ervoor. Hij wil reizen zeg je, leuk maar dat moet ook allemaal nog maar net kunnen tegen die tijd en bovendien heeft het kind oudere broers/ zussen die dan misschien wel even op hem kunnen passen.
In de meeste relaties doet de vrouw grotendeels de kinderen. Dat kun jij tkch ook doen?
Ik kom ff niet goed uit mijn woorden maar een kinderwens is een oerding. Ik snap ook niet waarom je toen abortus hebt gedaan, niet lullig bedoelt hoor, maar echt no way dat ik ooi t een abortus voor wie dan gedaan zou hebben, alleen voor mezelf. Ik was trouwens na 3 mnd relatie zwanger. Dat kind is nu 10 en we zijn nog steeds samen.
kijk echt echt eerlijk naar jezelf. Als dit jouw diepste wens is moet je er voor gaan anders komt het later tussen jou en je man in te zijn. Dan kan het eventuele kind er beter zijn mocht de relatie dan over gaan is je wens toch gevuld.
Last but not least: als jij je issues met je moeder een beetje verwerkt hebt en je ook nog in staat bent tot zelfreflectie dan komt het wel goed hoor met jou als moeder.
In de meeste relaties doet de vrouw grotendeels de kinderen. Dat kun jij tkch ook doen?
Ik kom ff niet goed uit mijn woorden maar een kinderwens is een oerding. Ik snap ook niet waarom je toen abortus hebt gedaan, niet lullig bedoelt hoor, maar echt no way dat ik ooi t een abortus voor wie dan gedaan zou hebben, alleen voor mezelf. Ik was trouwens na 3 mnd relatie zwanger. Dat kind is nu 10 en we zijn nog steeds samen.
kijk echt echt eerlijk naar jezelf. Als dit jouw diepste wens is moet je er voor gaan anders komt het later tussen jou en je man in te zijn. Dan kan het eventuele kind er beter zijn mocht de relatie dan over gaan is je wens toch gevuld.
Last but not least: als jij je issues met je moeder een beetje verwerkt hebt en je ook nog in staat bent tot zelfreflectie dan komt het wel goed hoor met jou als moeder.
zondag 4 september 2016 10:22
quote:fifty schreef op 03 september 2016 @ 19:16:
Ik zeg ga ervoor. Hij wil reizen zeg je, leuk maar dat moet ook allemaal nog maar net kunnen tegen die tijd en bovendien heeft het kind oudere broers/ zussen die dan misschien wel even op hem kunnen passen.
In de meeste relaties doet de vrouw grotendeels de kinderen. Dat kun jij tkch ook doen?
Ik kom ff niet goed uit mijn woorden maar een kinderwens is een oerding. Ik snap ook niet waarom je toen abortus hebt gedaan, niet lullig bedoelt hoor, maar echt no way dat ik ooi t een abortus voor wie dan gedaan zou hebben, alleen voor mezelf. Ik was trouwens na 3 mnd relatie zwanger. Dat kind is nu 10 en we zijn nog steeds samen.
kijk echt echt eerlijk naar jezelf. Als dit jouw diepste wens is moet je er voor gaan anders komt het later tussen jou en je man in te zijn. Dan kan het eventuele kind er beter zijn mocht de relatie dan over gaan is je wens toch gevuld.
Last but not least: als jij je issues met je moeder een beetje verwerkt hebt en je ook nog in staat bent tot zelfreflectie dan komt het wel goed hoor met jou als moeder.
Dankjewel.
Ik heb net een gesprek gehad en mijn vriend denkt dat ik de impact van een kind op onze relatie onderschat. Misschien is dat ook wel zo. Hoe is jouw ervaring / zijn jullie ervaringen hiermee? Ik zie het zelf namelijk als een verrijking, je verbindt je aan elkaar op een heel bijzondere manier en hebt een gezamenlijk "project". Ik denk wel dat je goed moet opletten dat je elkaar nog ziet, maar ik kan me omdat ik geen kinderen heb hier niet echt een voorstelling van maken. Zeker omdat mijn vriend nu de belangrijkste persoon in mijn leven is. Ik denk en hoop ook dat je naast de bestaande liefde ook van de ander gaat houden als vader van jullie kind. Aanvullend dus. Maar hij zegt dat ik (met alles, hoor, niet alleen nu) een wel erg rooskleurige kijk heb op de zaak.
Ik zeg ga ervoor. Hij wil reizen zeg je, leuk maar dat moet ook allemaal nog maar net kunnen tegen die tijd en bovendien heeft het kind oudere broers/ zussen die dan misschien wel even op hem kunnen passen.
In de meeste relaties doet de vrouw grotendeels de kinderen. Dat kun jij tkch ook doen?
Ik kom ff niet goed uit mijn woorden maar een kinderwens is een oerding. Ik snap ook niet waarom je toen abortus hebt gedaan, niet lullig bedoelt hoor, maar echt no way dat ik ooi t een abortus voor wie dan gedaan zou hebben, alleen voor mezelf. Ik was trouwens na 3 mnd relatie zwanger. Dat kind is nu 10 en we zijn nog steeds samen.
kijk echt echt eerlijk naar jezelf. Als dit jouw diepste wens is moet je er voor gaan anders komt het later tussen jou en je man in te zijn. Dan kan het eventuele kind er beter zijn mocht de relatie dan over gaan is je wens toch gevuld.
Last but not least: als jij je issues met je moeder een beetje verwerkt hebt en je ook nog in staat bent tot zelfreflectie dan komt het wel goed hoor met jou als moeder.
Dankjewel.
Ik heb net een gesprek gehad en mijn vriend denkt dat ik de impact van een kind op onze relatie onderschat. Misschien is dat ook wel zo. Hoe is jouw ervaring / zijn jullie ervaringen hiermee? Ik zie het zelf namelijk als een verrijking, je verbindt je aan elkaar op een heel bijzondere manier en hebt een gezamenlijk "project". Ik denk wel dat je goed moet opletten dat je elkaar nog ziet, maar ik kan me omdat ik geen kinderen heb hier niet echt een voorstelling van maken. Zeker omdat mijn vriend nu de belangrijkste persoon in mijn leven is. Ik denk en hoop ook dat je naast de bestaande liefde ook van de ander gaat houden als vader van jullie kind. Aanvullend dus. Maar hij zegt dat ik (met alles, hoor, niet alleen nu) een wel erg rooskleurige kijk heb op de zaak.
zondag 4 september 2016 10:37
Ja, ik ervaar dat zelf wel zo. Ik ben zeker nog veel meer van mijn man gaan houden sinds wij samen een kind hebben. Inderdaad omdat hij de vader is van mijn dochter en omdat ik zoveel van mijn dochter hou en ik eigenschappen van hem terugzie in haar. Het versterkt elkaar allemaal gigantisch. Ik kan zo gelukkig zijn als ik hen samen zie en mijn man en ik genieten er veel meer van om samen een avondje weg te gaan, want dat is nu bijzonder, terwijl het eerder normaal was.
Toch zit ook een andere kant aan. Je hebt 24/7 een gedeelde verantwoordelijkheid. Je bent dus altijd van elkaar afhankelijk, want als je iets wil voor jezelf, dan heb je de ander nodig om dit te verwezenlijken. Je bent ineens niet meer alleen geliefden, maar ook vader en moeder en dat betekent dat het veel gaat om het regelen van praktische zaken. Je krijgt hoogstwaarschijnlijk te maken met slaaptekort en dit kan gekke dingen met je doen.
Het is niet voor niks dat 83% van de ouders door een matige tot zware relatiecrisis gaat na geboorte van eerste kind. En het is ook niet voor niks dat 1/3e van de stellen uit elkaar gaat, binnen drie jaar na het krijgen van het eerste kind.
Toch zit ook een andere kant aan. Je hebt 24/7 een gedeelde verantwoordelijkheid. Je bent dus altijd van elkaar afhankelijk, want als je iets wil voor jezelf, dan heb je de ander nodig om dit te verwezenlijken. Je bent ineens niet meer alleen geliefden, maar ook vader en moeder en dat betekent dat het veel gaat om het regelen van praktische zaken. Je krijgt hoogstwaarschijnlijk te maken met slaaptekort en dit kan gekke dingen met je doen.
Het is niet voor niks dat 83% van de ouders door een matige tot zware relatiecrisis gaat na geboorte van eerste kind. En het is ook niet voor niks dat 1/3e van de stellen uit elkaar gaat, binnen drie jaar na het krijgen van het eerste kind.
zondag 4 september 2016 10:44
zondag 4 september 2016 10:50
zondag 4 september 2016 10:51
Lees net dat je een gesprek met je vriend hebt gehad.
Mijn ervaring, het is echt niet altijd makkelijk. Vooral de eerste jaren waren tropen jaren
maar we hebben allebei geen seconde spijt gehad. We zijn alleen maar dichter naar elkaar toegekomen
en hebben elkaar ook op een andere manier leren kennen en waarderen.
Hoewel jij natuurlijk al weet hoe hij als vader is. Maar samen met jou zal dat ook weer anders zijn.
En tijd voor elkaar moet misschien iets meer ingepland worden en reizen enz kan nog steeds maar het vergt iets meer organisatie. Maar is echt niet onmogelijk hoor.
Mijn ervaring, het is echt niet altijd makkelijk. Vooral de eerste jaren waren tropen jaren
maar we hebben allebei geen seconde spijt gehad. We zijn alleen maar dichter naar elkaar toegekomen
en hebben elkaar ook op een andere manier leren kennen en waarderen.
Hoewel jij natuurlijk al weet hoe hij als vader is. Maar samen met jou zal dat ook weer anders zijn.
En tijd voor elkaar moet misschien iets meer ingepland worden en reizen enz kan nog steeds maar het vergt iets meer organisatie. Maar is echt niet onmogelijk hoor.
zondag 4 september 2016 10:54
quote:OmeHenk schreef op 04 september 2016 @ 10:50:
Is de relatie met je vriend wel gelijkwaardig? Hij klinkt er bepalend in zijn wensen en betuttelend door te zeggen dat je niet weet wat de impact van een kind is op je relayie, terwijl je al vijf jaar met hem en zijn kinderen meehobbelt.Zij kwam pas in het leven van die kinderen toen ze al tieners waren, ze is nooit verantwoordelijk voor hen geweest en ze hebben nooit fulltime bij TO gewoond, dat is iets totaal anders dan een baby die er 24/7 is en de eerste jaren totaal afhankelijk van je is en hulpbehoevend. Als je dit nooit hebt meegemaakt, dan heb je inderdaad geen enkel idee wat hiervan de impact is. Dat is niet betuttelend, dat is een feit.
Is de relatie met je vriend wel gelijkwaardig? Hij klinkt er bepalend in zijn wensen en betuttelend door te zeggen dat je niet weet wat de impact van een kind is op je relayie, terwijl je al vijf jaar met hem en zijn kinderen meehobbelt.Zij kwam pas in het leven van die kinderen toen ze al tieners waren, ze is nooit verantwoordelijk voor hen geweest en ze hebben nooit fulltime bij TO gewoond, dat is iets totaal anders dan een baby die er 24/7 is en de eerste jaren totaal afhankelijk van je is en hulpbehoevend. Als je dit nooit hebt meegemaakt, dan heb je inderdaad geen enkel idee wat hiervan de impact is. Dat is niet betuttelend, dat is een feit.
zondag 4 september 2016 10:58
Ik vind het ook betutteld en op een bepaalde manier erg belerend.
Je realiseren dat een kind een impact op je leven en dus ook op je relatie betekent is niet bepaald hogere wiskunde. En TO lijkt me geen onnozele vrouw.
Het is echt geen gevalletje 'je moet het echt zelf meegemaakt hebben'.
En heel eerlijk gezegd denk ik dat de kinderen van een ander die je er gratis bijkrijgt een grotere impact op je relatie heeft dan een kind van samen.
Je realiseren dat een kind een impact op je leven en dus ook op je relatie betekent is niet bepaald hogere wiskunde. En TO lijkt me geen onnozele vrouw.
Het is echt geen gevalletje 'je moet het echt zelf meegemaakt hebben'.
En heel eerlijk gezegd denk ik dat de kinderen van een ander die je er gratis bijkrijgt een grotere impact op je relatie heeft dan een kind van samen.
zondag 4 september 2016 11:01
quote:Dubbz schreef op 04 september 2016 @ 10:58:
Ik vind het ook betutteld en op een bepaalde manier erg belerend.
Je realiseren dat een kind een impact op je leven en dus ook op je relatie betekent is niet bepaald hogere wiskunde. En TO lijkt me geen onnozele vrouw.
Het is echt geen gevalletje 'je moet het echt zelf meegemaakt hebben'.
En heel eerlijk gezegd denk ik dat de kinderen van een ander die je er gratis bijkrijgt een grotere impact op je relatie heeft dan een kind van samen.Helemaal eens! Vooral dat laatste. Hoe ziet je vriend dat?
Ik vind het ook betutteld en op een bepaalde manier erg belerend.
Je realiseren dat een kind een impact op je leven en dus ook op je relatie betekent is niet bepaald hogere wiskunde. En TO lijkt me geen onnozele vrouw.
Het is echt geen gevalletje 'je moet het echt zelf meegemaakt hebben'.
En heel eerlijk gezegd denk ik dat de kinderen van een ander die je er gratis bijkrijgt een grotere impact op je relatie heeft dan een kind van samen.Helemaal eens! Vooral dat laatste. Hoe ziet je vriend dat?
zondag 4 september 2016 11:46
Hier een twijfelmoeder, maar een klein beetje anders. Mijn man had ook al kinderen en ik wilde ze eigenlijk nooit. Ik vond kinderen wel leuk (van een ander), maar hoefde ze niet zo nodig zelf. Ik was echt geen grote kinderliefhebber. Tot ik mijn man ontmoette wilde ik geen kinderen van mezelf. Toen ik – uiteindelijk – ook de helft van de tijd voor zijn kinderen (mede) zorgde (hij zorgt voor zijn kinderen in co-ouderschap) ben ik er serieus over gaan nadenken. Hij wilde graag een kind of kinderen met mij. Ik ben degene die dol is op reizen, vrijheid, onafhankelijkheid. Ik had geen rammelende eierstokken.
Er was een paar dingen dat me uiteindelijk over de streep trok: onze relatie was en is heel goed. Hij is een uitstekende vader. Mijn relatie met mijn stiefkinderen is heel goed. En geloof mij maar: stiefkinderen, zeker in co-ouderschap en dan ook nog eens met een ex die loopt te stoken en te manipuleren, is duizend keer zwaarder dan het hebben van een eigen kind. Dat kon ik aan, dus waarom niet een eigen kind? Man garandeerde me dat ik er gewoon nog tussenuit kon om te reizen, mijn sociale leven op peil te houden, volop te werken: dat soort praktische zaken zouden we samen wel oplossen. En ik bedacht me: zorg ik dan straks alleen voor de kinderen ‘van een ander’? Dat klinkt onaardig, maar is wel realiteit: stiefkinderen worden nooit je ‘eigen’ kinderen, hoeveel je ook van hen houdt. Het is een ander soort liefde (niet minder, wel anders – net zoals dat de liefde voor je partner en voor je kinderen anders is).
De rest was een grote bak twijfel. Er heeft op slechte momenten van alles door mijn hoofd gespookt: gaat mijn man wel net zoveel van ons gezamenlijke kind houden als van zijn eerste twee kinderen? Straks vind ikzelf ons kind helemaal niet leuk, wat dan? Straks valt het ouderschap zo tegen; een kind stop je niet even terug… Kan ik het allemaal wel aan? Verandert onze relatie dan niet te veel? Mijn leven…
Uiteindelijk was het mijn moeder die zei: denk je niet dat al die andere moeders en vaders ontzettend twijfelden? Als iedereen die twijfelde het uiteindelijk niet deed, kwamen er nauwelijks nog kinderen. Voor al die praktische zaken komt wel een oplossing. De belangrijkste vraag is: heb je genoeg liefde en vertrouwen in jezelf om het – mocht dat nodig zijn – helemaal alleen te doen?
Ik sprong in het diepe en moet je zeggen: het kwam allemaal goed. Zelfs zo goed, dat we meerdere kinderen samen gekregen hebben. Iedereen is dol op elkaar. De oudere kinderen zijn knetter op de kleintjes. Ja, het is pittig. Maar weet je: je krijgt er ook heel voor terug. Wij hebben een fantastisch, warm en liefdevol gezin. Ik ben nog steeds mezelf. Maar dan met nog wat meer verantwoordelijkheden. Ik ben heel blij dat we ervoor zijn gegaan.
Ik was het schoolvoorbeeld van twijfel.
In jouw geval zou ik twee dingen doen: heel erg helder, dus honderd procent duidelijk, over je kinderwens zijn naar je vriend toe: jij wilt er echt heel graag een van jullie samen. Verontschuldig je niet: dat is wat je voelt. Hij moet weten dat dit niet iets is waar je zomaar overheen kunt stappen. En dan, mochten jullie ervoor gaan, maak vooraf duidelijke afspraken over de zorg: hoe verdelen jullie de taken; is je vriend straks ook echt een vader die zorgt, mocht hij er toch voor willen gaan? Ik zou het niet doen als je vriend na een goed gesprek aangeeft het echt niet te willen, maar zoals ik je nu lees, houdt hij nog af door jouw twijfel. Wees duidelijk! Realiseer je wel dat jouw gevoelens, bij een ‘definitief nee’ van zijn kant niet zomaar verdwijnen en dat je hem dit later kunt gaan verwijten.
Er was een paar dingen dat me uiteindelijk over de streep trok: onze relatie was en is heel goed. Hij is een uitstekende vader. Mijn relatie met mijn stiefkinderen is heel goed. En geloof mij maar: stiefkinderen, zeker in co-ouderschap en dan ook nog eens met een ex die loopt te stoken en te manipuleren, is duizend keer zwaarder dan het hebben van een eigen kind. Dat kon ik aan, dus waarom niet een eigen kind? Man garandeerde me dat ik er gewoon nog tussenuit kon om te reizen, mijn sociale leven op peil te houden, volop te werken: dat soort praktische zaken zouden we samen wel oplossen. En ik bedacht me: zorg ik dan straks alleen voor de kinderen ‘van een ander’? Dat klinkt onaardig, maar is wel realiteit: stiefkinderen worden nooit je ‘eigen’ kinderen, hoeveel je ook van hen houdt. Het is een ander soort liefde (niet minder, wel anders – net zoals dat de liefde voor je partner en voor je kinderen anders is).
De rest was een grote bak twijfel. Er heeft op slechte momenten van alles door mijn hoofd gespookt: gaat mijn man wel net zoveel van ons gezamenlijke kind houden als van zijn eerste twee kinderen? Straks vind ikzelf ons kind helemaal niet leuk, wat dan? Straks valt het ouderschap zo tegen; een kind stop je niet even terug… Kan ik het allemaal wel aan? Verandert onze relatie dan niet te veel? Mijn leven…
Uiteindelijk was het mijn moeder die zei: denk je niet dat al die andere moeders en vaders ontzettend twijfelden? Als iedereen die twijfelde het uiteindelijk niet deed, kwamen er nauwelijks nog kinderen. Voor al die praktische zaken komt wel een oplossing. De belangrijkste vraag is: heb je genoeg liefde en vertrouwen in jezelf om het – mocht dat nodig zijn – helemaal alleen te doen?
Ik sprong in het diepe en moet je zeggen: het kwam allemaal goed. Zelfs zo goed, dat we meerdere kinderen samen gekregen hebben. Iedereen is dol op elkaar. De oudere kinderen zijn knetter op de kleintjes. Ja, het is pittig. Maar weet je: je krijgt er ook heel voor terug. Wij hebben een fantastisch, warm en liefdevol gezin. Ik ben nog steeds mezelf. Maar dan met nog wat meer verantwoordelijkheden. Ik ben heel blij dat we ervoor zijn gegaan.
Ik was het schoolvoorbeeld van twijfel.
In jouw geval zou ik twee dingen doen: heel erg helder, dus honderd procent duidelijk, over je kinderwens zijn naar je vriend toe: jij wilt er echt heel graag een van jullie samen. Verontschuldig je niet: dat is wat je voelt. Hij moet weten dat dit niet iets is waar je zomaar overheen kunt stappen. En dan, mochten jullie ervoor gaan, maak vooraf duidelijke afspraken over de zorg: hoe verdelen jullie de taken; is je vriend straks ook echt een vader die zorgt, mocht hij er toch voor willen gaan? Ik zou het niet doen als je vriend na een goed gesprek aangeeft het echt niet te willen, maar zoals ik je nu lees, houdt hij nog af door jouw twijfel. Wees duidelijk! Realiseer je wel dat jouw gevoelens, bij een ‘definitief nee’ van zijn kant niet zomaar verdwijnen en dat je hem dit later kunt gaan verwijten.
zondag 4 september 2016 12:20
quote:valerievaldera schreef op 04 september 2016 @ 10:54:
[...]
Zij kwam pas in het leven van die kinderen toen ze al tieners waren, ze is nooit verantwoordelijk voor hen geweest en ze hebben nooit fulltime bij TO gewoond, dat is iets totaal anders dan een baby die er 24/7 is en de eerste jaren totaal afhankelijk van je is en hulpbehoevend. Als je dit nooit hebt meegemaakt, dan heb je inderdaad geen ienkel idee wat hiervan de impact is. Dat is niet betuttelend, dat is een feit.Mijn man heeft mijn zoon kado gekregen. Hij wil er heel graag een van hemzelf. Ik ga dan niet dit soort dingen roepen, ook al is het een feit. Ik gun het hem en ook de ervaring, ookal zal ik een peuter in huis weer pittig vinden.
[...]
Zij kwam pas in het leven van die kinderen toen ze al tieners waren, ze is nooit verantwoordelijk voor hen geweest en ze hebben nooit fulltime bij TO gewoond, dat is iets totaal anders dan een baby die er 24/7 is en de eerste jaren totaal afhankelijk van je is en hulpbehoevend. Als je dit nooit hebt meegemaakt, dan heb je inderdaad geen ienkel idee wat hiervan de impact is. Dat is niet betuttelend, dat is een feit.Mijn man heeft mijn zoon kado gekregen. Hij wil er heel graag een van hemzelf. Ik ga dan niet dit soort dingen roepen, ook al is het een feit. Ik gun het hem en ook de ervaring, ookal zal ik een peuter in huis weer pittig vinden.
zondag 4 september 2016 13:24
quote:Dubbz schreef op 04 september 2016 @ 10:58:
Ik vind het ook betutteld en op een bepaalde manier erg belerend.
Je realiseren dat een kind een impact op je leven en dus ook op je relatie betekent is niet bepaald hogere wiskunde. En TO lijkt me geen onnozele vrouw.
Het is echt geen gevalletje 'je moet het echt zelf meegemaakt hebben'.
En heel eerlijk gezegd denk ik dat de kinderen van een ander die je er gratis bijkrijgt een grotere impact op je relatie heeft dan een kind van samen.
Dit.
De hoogte van de impact is weliswaar discutabel, maar dat weet je toch pas als de kleine geboren is. Hoe het kindje ter wereld komt, gezond/ziek/gehandicapt maakt daarbij ook verschil.
Dat gezegd ben ik (als moeder) wel van mening dat je kinderen echt moet willen krijgen. Twijfelen of het wel/niet leuk zou zijn om een kleintje te krijgen vind ik niet voldoende. Want zelfs als je er voor de volle 100% achterstaat, is moeder worden heftig. Helemaal als je man er niet voor de volle 100 in meegaat...
Ik vind het ook betutteld en op een bepaalde manier erg belerend.
Je realiseren dat een kind een impact op je leven en dus ook op je relatie betekent is niet bepaald hogere wiskunde. En TO lijkt me geen onnozele vrouw.
Het is echt geen gevalletje 'je moet het echt zelf meegemaakt hebben'.
En heel eerlijk gezegd denk ik dat de kinderen van een ander die je er gratis bijkrijgt een grotere impact op je relatie heeft dan een kind van samen.
Dit.
De hoogte van de impact is weliswaar discutabel, maar dat weet je toch pas als de kleine geboren is. Hoe het kindje ter wereld komt, gezond/ziek/gehandicapt maakt daarbij ook verschil.
Dat gezegd ben ik (als moeder) wel van mening dat je kinderen echt moet willen krijgen. Twijfelen of het wel/niet leuk zou zijn om een kleintje te krijgen vind ik niet voldoende. Want zelfs als je er voor de volle 100% achterstaat, is moeder worden heftig. Helemaal als je man er niet voor de volle 100 in meegaat...
Well, that didn't work.
~An Autobiography~
~An Autobiography~
zondag 4 september 2016 15:49
Oneens Poppy. Ik twijfelde ook een beetje of ik wel kinderen wilde. Was tijdens het 'proberen' best opgelucht als ik ongesteld werd. En van man hoefde het ook niet.
We zijn er wel voor gegaan, omdat we toch het gevoel hadden dat we het wel mee zouden willen maken. En wisten dat we altijd zouden twijfelen omdat we zo genoten van een vrij leven met veel uit eten en reizen. Wij zouden nooit denken 'Jaaaaaa, nu een kind!!!!' Maar altijd denken 'graag, over 5 jaar ofzo.'
Nu zijn we ouders en beiden heel gelukkig.
Dit geldt ook voor een aantal vrienden van ons.
Ik ken echt best veel mensen die er wat twijfelachtig voor gingen en hele blije ouders zijn geworden.
Of je het heftig vindt, is niet afhankelijk van hoe graag je het vantevoren wilde. Ken ook mensen die het heeeeel graag wilden en die het bitter tegenviel.
Het gaat erom of je realistische verwachtingen hebt. En dat hebben de twijfelaars misschien nog wel meer. Die gaan niet van een roze wolk uit.
TO: de impact op je relatie is wel groot. Het is heftig. Maar je vriend zou het mijns inziens wel voor jou over moeten hebben om een paar (relatie)tropenjaren door te maken. Een kinderwens is heel diep en het zal jullie nooit meer loslaten als jij nooit moeder wordt vanwege hem. Als je kind een paar jaar oud is, wordt het makkelijker en heb je weer tijd voor elkaar. Wat voor relatie heb je als je dat niet aan kunt? Of heeft hij zoveel aandacht nodig?
We zijn er wel voor gegaan, omdat we toch het gevoel hadden dat we het wel mee zouden willen maken. En wisten dat we altijd zouden twijfelen omdat we zo genoten van een vrij leven met veel uit eten en reizen. Wij zouden nooit denken 'Jaaaaaa, nu een kind!!!!' Maar altijd denken 'graag, over 5 jaar ofzo.'
Nu zijn we ouders en beiden heel gelukkig.
Dit geldt ook voor een aantal vrienden van ons.
Ik ken echt best veel mensen die er wat twijfelachtig voor gingen en hele blije ouders zijn geworden.
Of je het heftig vindt, is niet afhankelijk van hoe graag je het vantevoren wilde. Ken ook mensen die het heeeeel graag wilden en die het bitter tegenviel.
Het gaat erom of je realistische verwachtingen hebt. En dat hebben de twijfelaars misschien nog wel meer. Die gaan niet van een roze wolk uit.
TO: de impact op je relatie is wel groot. Het is heftig. Maar je vriend zou het mijns inziens wel voor jou over moeten hebben om een paar (relatie)tropenjaren door te maken. Een kinderwens is heel diep en het zal jullie nooit meer loslaten als jij nooit moeder wordt vanwege hem. Als je kind een paar jaar oud is, wordt het makkelijker en heb je weer tijd voor elkaar. Wat voor relatie heb je als je dat niet aan kunt? Of heeft hij zoveel aandacht nodig?
zondag 4 september 2016 16:17
Waarom denken vrouwen toch altijd dat mannen het krijgen van een kind niet aankunnen, omdat ze dan 'te weinig aandacht krijgen'? Ik herken dit helemaal niet uit mijn eigen relatie. Heb je als vrouw dan geen aandacht nodig? Hebben mannen over het algemeen meer aandacht nodig? Geven zij die aandacht wel aan hun vrouw, of verwachten ze het alleen te krijgen? Waarom ligt hier de focus op?
Het gaat geloof ik helemaal langs me heen hoe vrouwen dit bedoelen. Ik hoor een man dit ook nooit zeggen trouwens als reden voor de breuk/scheiding. Wel dat hij zijn vrouw nadat ze kinderen had gekregen niet meer leuk/aantrekkelijk vond, omdat zij erg veranderde en alleen nog maar oog had voor het kind/de kinderen, en/of alles naar zich toetrok, i.p.v. hem ook te laten zorgen voor het kind.
Het gaat geloof ik helemaal langs me heen hoe vrouwen dit bedoelen. Ik hoor een man dit ook nooit zeggen trouwens als reden voor de breuk/scheiding. Wel dat hij zijn vrouw nadat ze kinderen had gekregen niet meer leuk/aantrekkelijk vond, omdat zij erg veranderde en alleen nog maar oog had voor het kind/de kinderen, en/of alles naar zich toetrok, i.p.v. hem ook te laten zorgen voor het kind.
zondag 4 september 2016 16:39
quote:valerievaldera schreef op 04 september 2016 @ 16:17:
Waarom denken vrouwen toch altijd dat mannen het krijgen van een kind niet aankunnen, omdat ze dan 'te weinig aandacht krijgen'? Ik herken dit helemaal niet uit mijn eigen relatie. Heb je als vrouw dan geen aandacht nodig? Hebben mannen over het algemeen meer aandacht nodig? Geven zij die aandacht wel aan hun vrouw, of verwachten ze het alleen te krijgen? Waarom ligt hier de focus op?
Het gaat geloof ik helemaal langs me heen hoe vrouwen dit bedoelen. Ik hoor een man dit ook nooit zeggen trouwens als reden voor de breuk/scheiding. Wel dat hij zijn vrouw nadat ze kinderen had gekregen niet meer leuk/aantrekkelijk vond, omdat zij erg veranderde en alleen nog maar oog had voor het kind/de kinderen, en/of alles naar zich toetrok, i.p.v. hem ook te laten zorgen voor het kind.Dit is inderdaad waar mijn vriend bang voor is. Omdat het zoals hij ook aangeeft heel natuurlijk is dat de vrouw haar focus (tijdelijk) verlegt naar het kind. Omdat het kind dit nodig heeft om te overleven.
Waarom denken vrouwen toch altijd dat mannen het krijgen van een kind niet aankunnen, omdat ze dan 'te weinig aandacht krijgen'? Ik herken dit helemaal niet uit mijn eigen relatie. Heb je als vrouw dan geen aandacht nodig? Hebben mannen over het algemeen meer aandacht nodig? Geven zij die aandacht wel aan hun vrouw, of verwachten ze het alleen te krijgen? Waarom ligt hier de focus op?
Het gaat geloof ik helemaal langs me heen hoe vrouwen dit bedoelen. Ik hoor een man dit ook nooit zeggen trouwens als reden voor de breuk/scheiding. Wel dat hij zijn vrouw nadat ze kinderen had gekregen niet meer leuk/aantrekkelijk vond, omdat zij erg veranderde en alleen nog maar oog had voor het kind/de kinderen, en/of alles naar zich toetrok, i.p.v. hem ook te laten zorgen voor het kind.Dit is inderdaad waar mijn vriend bang voor is. Omdat het zoals hij ook aangeeft heel natuurlijk is dat de vrouw haar focus (tijdelijk) verlegt naar het kind. Omdat het kind dit nodig heeft om te overleven.
zondag 4 september 2016 16:50
De eerste weken/maanden werkte dat hier wel zo, ja. Zeker wanneer je borstvoeding geeft zijn die eerste maanden erg intensief. Maar na een maand of 3 gaan veel vrouwen gewoon weer aan het werk en zie je vaak dat de taken meer verdeeld worden en alles weer meer in balans komt. Tenminste zo werkte het hier. Als het goed is, dan is de focus van zowel de moeder als de vader de eerste paar maanden gericht op de baby. Dit lijkt me ook niet zo gek.
Maar ik kan me wel voorstellen dat wanneer je vrouw jarenlang alleen maar gericht is op haar (jullie?) kind, dat dit op den duur vervelend wordt en je relatie hierdoor kan scheefgroeien.
Maar ik kan me wel voorstellen dat wanneer je vrouw jarenlang alleen maar gericht is op haar (jullie?) kind, dat dit op den duur vervelend wordt en je relatie hierdoor kan scheefgroeien.
zondag 4 september 2016 16:52
quote:lilaemme schreef op 04 september 2016 @ 11:46:
Hier een twijfelmoeder, maar een klein beetje anders. Mijn man had ook al kinderen en ik wilde ze eigenlijk nooit. Ik vond kinderen wel leuk (van een ander), maar hoefde ze niet zo nodig zelf. Ik was echt geen grote kinderliefhebber. Tot ik mijn man ontmoette wilde ik geen kinderen van mezelf. Toen ik – uiteindelijk – ook de helft van de tijd voor zijn kinderen (mede) zorgde (hij zorgt voor zijn kinderen in co-ouderschap) ben ik er serieus over gaan nadenken. Hij wilde graag een kind of kinderen met mij. Ik ben degene die dol is op reizen, vrijheid, onafhankelijkheid. Ik had geen rammelende eierstokken.
Er was een paar dingen dat me uiteindelijk over de streep trok: onze relatie was en is heel goed. Hij is een uitstekende vader. Mijn relatie met mijn stiefkinderen is heel goed. En geloof mij maar: stiefkinderen, zeker in co-ouderschap en dan ook nog eens met een ex die loopt te stoken en te manipuleren, is duizend keer zwaarder dan het hebben van een eigen kind. Dat kon ik aan, dus waarom niet een eigen kind? Man garandeerde me dat ik er gewoon nog tussenuit kon om te reizen, mijn sociale leven op peil te houden, volop te werken: dat soort praktische zaken zouden we samen wel oplossen. En ik bedacht me: zorg ik dan straks alleen voor de kinderen ‘van een ander’? Dat klinkt onaardig, maar is wel realiteit: stiefkinderen worden nooit je ‘eigen’ kinderen, hoeveel je ook van hen houdt. Het is een ander soort liefde (niet minder, wel anders – net zoals dat de liefde voor je partner en voor je kinderen anders is).
De rest was een grote bak twijfel. Er heeft op slechte momenten van alles door mijn hoofd gespookt: gaat mijn man wel net zoveel van ons gezamenlijke kind houden als van zijn eerste twee kinderen? Straks vind ikzelf ons kind helemaal niet leuk, wat dan? Straks valt het ouderschap zo tegen; een kind stop je niet even terug… Kan ik het allemaal wel aan? Verandert onze relatie dan niet te veel? Mijn leven…
Uiteindelijk was het mijn moeder die zei: denk je niet dat al die andere moeders en vaders ontzettend twijfelden? Als iedereen die twijfelde het uiteindelijk niet deed, kwamen er nauwelijks nog kinderen. Voor al die praktische zaken komt wel een oplossing. De belangrijkste vraag is: heb je genoeg liefde en vertrouwen in jezelf om het – mocht dat nodig zijn – helemaal alleen te doen?
Ik sprong in het diepe en moet je zeggen: het kwam allemaal goed. Zelfs zo goed, dat we meerdere kinderen samen gekregen hebben. Iedereen is dol op elkaar. De oudere kinderen zijn knetter op de kleintjes. Ja, het is pittig. Maar weet je: je krijgt er ook heel voor terug. Wij hebben een fantastisch, warm en liefdevol gezin. Ik ben nog steeds mezelf. Maar dan met nog wat meer verantwoordelijkheden. Ik ben heel blij dat we ervoor zijn gegaan.
Ik was het schoolvoorbeeld van twijfel.
In jouw geval zou ik twee dingen doen: heel erg helder, dus honderd procent duidelijk, over je kinderwens zijn naar je vriend toe: jij wilt er echt heel graag een van jullie samen. Verontschuldig je niet: dat is wat je voelt. Hij moet weten dat dit niet iets is waar je zomaar overheen kunt stappen. En dan, mochten jullie ervoor gaan, maak vooraf duidelijke afspraken over de zorg: hoe verdelen jullie de taken; is je vriend straks ook echt een vader die zorgt, mocht hij er toch voor willen gaan? Ik zou het niet doen als je vriend na een goed gesprek aangeeft het echt niet te willen, maar zoals ik je nu lees, houdt hij nog af door jouw twijfel. Wees duidelijk! Realiseer je wel dat jouw gevoelens, bij een ‘definitief nee’ van zijn kant niet zomaar verdwijnen en dat je hem dit later kunt gaan verwijten.Wat een warm en fijn verhaal. Dit is zoals ik het graag zou willen en zoals ik het me voorstel. Je weet nooit hoe het loopt, maar uitgaan van het fijnste is wel zo prettig. Misschien zie ik daardoor dingen te rooskleurig in. Dankjewel ook voor je nuttige adviezen.
Hier een twijfelmoeder, maar een klein beetje anders. Mijn man had ook al kinderen en ik wilde ze eigenlijk nooit. Ik vond kinderen wel leuk (van een ander), maar hoefde ze niet zo nodig zelf. Ik was echt geen grote kinderliefhebber. Tot ik mijn man ontmoette wilde ik geen kinderen van mezelf. Toen ik – uiteindelijk – ook de helft van de tijd voor zijn kinderen (mede) zorgde (hij zorgt voor zijn kinderen in co-ouderschap) ben ik er serieus over gaan nadenken. Hij wilde graag een kind of kinderen met mij. Ik ben degene die dol is op reizen, vrijheid, onafhankelijkheid. Ik had geen rammelende eierstokken.
Er was een paar dingen dat me uiteindelijk over de streep trok: onze relatie was en is heel goed. Hij is een uitstekende vader. Mijn relatie met mijn stiefkinderen is heel goed. En geloof mij maar: stiefkinderen, zeker in co-ouderschap en dan ook nog eens met een ex die loopt te stoken en te manipuleren, is duizend keer zwaarder dan het hebben van een eigen kind. Dat kon ik aan, dus waarom niet een eigen kind? Man garandeerde me dat ik er gewoon nog tussenuit kon om te reizen, mijn sociale leven op peil te houden, volop te werken: dat soort praktische zaken zouden we samen wel oplossen. En ik bedacht me: zorg ik dan straks alleen voor de kinderen ‘van een ander’? Dat klinkt onaardig, maar is wel realiteit: stiefkinderen worden nooit je ‘eigen’ kinderen, hoeveel je ook van hen houdt. Het is een ander soort liefde (niet minder, wel anders – net zoals dat de liefde voor je partner en voor je kinderen anders is).
De rest was een grote bak twijfel. Er heeft op slechte momenten van alles door mijn hoofd gespookt: gaat mijn man wel net zoveel van ons gezamenlijke kind houden als van zijn eerste twee kinderen? Straks vind ikzelf ons kind helemaal niet leuk, wat dan? Straks valt het ouderschap zo tegen; een kind stop je niet even terug… Kan ik het allemaal wel aan? Verandert onze relatie dan niet te veel? Mijn leven…
Uiteindelijk was het mijn moeder die zei: denk je niet dat al die andere moeders en vaders ontzettend twijfelden? Als iedereen die twijfelde het uiteindelijk niet deed, kwamen er nauwelijks nog kinderen. Voor al die praktische zaken komt wel een oplossing. De belangrijkste vraag is: heb je genoeg liefde en vertrouwen in jezelf om het – mocht dat nodig zijn – helemaal alleen te doen?
Ik sprong in het diepe en moet je zeggen: het kwam allemaal goed. Zelfs zo goed, dat we meerdere kinderen samen gekregen hebben. Iedereen is dol op elkaar. De oudere kinderen zijn knetter op de kleintjes. Ja, het is pittig. Maar weet je: je krijgt er ook heel voor terug. Wij hebben een fantastisch, warm en liefdevol gezin. Ik ben nog steeds mezelf. Maar dan met nog wat meer verantwoordelijkheden. Ik ben heel blij dat we ervoor zijn gegaan.
Ik was het schoolvoorbeeld van twijfel.
In jouw geval zou ik twee dingen doen: heel erg helder, dus honderd procent duidelijk, over je kinderwens zijn naar je vriend toe: jij wilt er echt heel graag een van jullie samen. Verontschuldig je niet: dat is wat je voelt. Hij moet weten dat dit niet iets is waar je zomaar overheen kunt stappen. En dan, mochten jullie ervoor gaan, maak vooraf duidelijke afspraken over de zorg: hoe verdelen jullie de taken; is je vriend straks ook echt een vader die zorgt, mocht hij er toch voor willen gaan? Ik zou het niet doen als je vriend na een goed gesprek aangeeft het echt niet te willen, maar zoals ik je nu lees, houdt hij nog af door jouw twijfel. Wees duidelijk! Realiseer je wel dat jouw gevoelens, bij een ‘definitief nee’ van zijn kant niet zomaar verdwijnen en dat je hem dit later kunt gaan verwijten.Wat een warm en fijn verhaal. Dit is zoals ik het graag zou willen en zoals ik het me voorstel. Je weet nooit hoe het loopt, maar uitgaan van het fijnste is wel zo prettig. Misschien zie ik daardoor dingen te rooskleurig in. Dankjewel ook voor je nuttige adviezen.
