Baby's maart/april 2016

@odsm: ja, hij praat inmiddels woordjes en zinnetjes, waardoor de woedeaanvallen ook minder lijken te worden. Maar met 2,5 had hij dus het niveau van een kind van 1,5. Met 3 jaar en 3 maanden had hij het niveau van een kind van 2 jaar en 3 maanden. Al die therapie zorgt er alleen maar voor dat hij niet verder achterop raakt, de inhaalslag is uitgebleven.

Verder kan hij gelukkig wel mee op bezoek of naar de winkel, hij is dan heel erg lief. Alleen de kermis vindt hij afschuwelijk, te veel prikkels.

Er zijn dagen dat het goed gaat en dat ik denk dat iedereen ernaast zit, ook omdat hij niet in een hoekje zit te wiegen, niet fladdert, z’n speelgoed niet in rijtjes zet of op kleur sorteert. Maar autisme is natuurlijk breder dan dat.

Qua instanties zitten we in de Randstad en dat laat zich samenvatten als: wachtlijsten, wachtlijsten en nog eens wachtlijsten. Ik heb echt hemel en aarde moeten bewegen om überhaupt die speciale psz voor elkaar te krijgen, terwijl het CB maar in m’n nek hijgde dat het noodzaak was om snel wat aan die taalachterstand te doen want hoe jonger, hoe beter. Dat begrijp ik ook wel, maar des te harder is het wanneer er nergens plek blijkt te zijn en je kind al een jaar niet praat.

We hebben nu ons huis verkocht met 2,5 ton overwaarde (silver lining) en gaan op 300 meter van m’n ouders wonen. De gemeente is nu al bezig om te regelen dat hij straks meteen een plek heeft. Ik vind het moeilijk want we woonden hier echt fijn, maar het zal daar fijner opgroeien voor hem zijn (kast van een huis met enorme tuin). En voor ons fijn om wat meer hulp te hebben van ouders, al zie ik wel op tegen de reistijd (2 dagen per week 1,5 uur enkele reis, andere dagen kan ik vanuit huis werken).

Ik hoop vooral heel erg dat hij z’n plek in het leven zal vinden, waar het ook is. Dat hij ooit zelfstandig kan wonen.

En ik zou het ook wel leuk vinden als iemand mij eens een goede moeder vindt. Mensen vragen toch continu waarom hij te weinig praat, niet zindelijk is, niet zulke grappige dingen zegt als hun neefje, etc. En alle hulpverleners zijn alleen maar bezig met wat jij als ouder beter moet doen. Ik ben een keer huilend bij logopedie weggegaan omdat ik bij iedere uiting op drie manieren werd gecorrigeerd, waardoor ik echt niet meer wist hoe ik met hem moest praten (en thuis in de communicatie met hem alleen maar strak van de spanning stond omdat ik telkens oplette of ik geen fouten maakte, zoals dingen voor hem invullen, niet goed genoeg oogcontact maakte, etc. alle spontaniteit in de communicatie was weg).

Het is echt heel eenzaam geweest, met name omdat mijn halve omgeving me nog heeft weggezet als overbezorgde moeder (“ach, elk kind heeft tegenwoordig wel wat”) en mijn man er ook lang niet aan wilde (ik heb dingen er echt doorgedrukt). Ik krabbel langzaam op, maar ben echt een schim van mezelf (mede door het slaapgebrek).

Er zijn genoeg dagen dat het wel allemaal goed loopt, dat we een leuke dag in de dierentuin hebben en we heel erg met hem kunnen lachen. Maar het is goed dat ik weer zwanger was toen dit allemaal niet bekend was, anders was er nooit een tweede gekomen... Zij is nu 1,5 en hoop dat zij geen regressie in taal krijgt, waar ik soms wel bang voor ben. Maar vooralsnog gaat ze fluitend door het leven.

Dank voor jullie luisterende oren

Even een tvp. Mijn update komt later. Alvast een knuffel voor wie het kan gebruiken

*Berichtje stond nog klaar voor verzenden, had het om half zeven al getypt...*

Laura, ook van mij hier een knuffel. Moet nu echt aankleden en naar mijn werk. Maar wat een verdriet voor je. Heel knap hoe je het allemaal vertelt en ik hoop dat dat je ook een beetje helpt bij het verwerken. Voor zover dat al kan als je nog midden in alle hectiek zit.

Maar iig nog één ding: wat ben jij een ontzettend lieve en sterke moeder voor je kinderen. Jij hebt als een leeuwin gevochten voor de oudste en je had al snel door dat er dingen niet klopten. Dat, en je woorden die je bezorgdheid uiten over zijn toekomst, maken juist dat jij de beste moeder bent die hij zich maar had kunnen wensen. Ik kan me heel goed indenken dat dit niet zo voelt, en dat je door alle hulpverleners en specialisten enorm aan jezelf gaat twijfelen. Maar wat doe je het goed!

Later meer voor jou en ook de anderen, maar langzaamaan ontwaakt iedereen hier en gaat de dag beginnen...

Laura, zo gek om in het derde kindje topic over bepaalde zaken te praten en dan geen idee te hebben dat het eigenlijk zo slecht gaat thuis. Ik vind het echt heel naar voor je. Herinner me inderdaad je topic nog dat je zoontje zijn kinderwagen niet uit wilde. Volgens mij wordt op viva ook heel vaak gezegd dat bepaalde zaken normaal peutergedrag is, maar jij voelt denk ik ook al heel lang aan dat het gedrag van je zoontje daarbuiten valt. Lijkt me heel zwaar om dat alleen te moeten dragen, zolang anderen het (nog) niet abnormaal vinden. Ik heb een collega met een autistisch zoontje en zie bij haar wat een regelwerk daarbij komt kijken. Er is veel te vinden qua ondersteuning, maar je moet het vaak zelf regelen en overal achteraan leuren. Ik hoop dat het de komende tijd toch wat beter zal gaan bij jullie.
Het raakt me wel dat je zegt dat je ook een goede moeder gevonden wilt worden en dat je dus nu zo vaak je doen en laten moet verdedigen. Van wat ik van je lees hier op het forum, doe je alles wat in je macht ligt en probeer je je zoon (en dochter) zo goed mogelijk te begrijpen en ondersteunen. Laat je niet gek maken door professionals

Despie, bij jou dus ook geen rozengeur en maneschijn na de komst van de tweede. Goed dat je de stap naar een psycholoog hebt gezet. Ik herken de spanning rondom slapen wel. Mijn tweede sliep de eerste 4 maanden 90% van de tijd op mij. Dat vond ik echt heel zwaar. Weer werken deed me wat dat betreft goed. Wel leuk dat je jongste aan de wandel gaat. Zou zomaar weer eens een wat beter humeur bij haar kunnen opleveren

Odsm, wat fijn dat het bij jou zo goed gaat! Dus jouw oudste gaat al een jaar naar school, hoe is dat? Grappig dat jouw jongste dan onze oudsten zijn. Ik vind mijn peuter al zo groot, maar jouw peuter zal dan wel weer klein voelen vergeleken met jouw oudste Misschien voor je man goed om te weten dat ik hier ook nog steeds grote favoriet ben voor beide jongens. Vraag me wel eens af of dat nou door het moeder zijn komt, of door het langere verlof dat een moeder heeft.

Hier gaat alles best goed. De jongste is bijna 14 maanden en de oudste dus ongeveer 3.5, net als de andere peuters hier Peuter zegt hele leuke dingen en begrijpt een hoop. Hij kan ook al fietsen zonder zijwieltjes en is daar heel trots op. Peuter sliep tot zijn 2e verjaardag vrij moeilijk, maar sinds een jaar kunnen we hem in bed leggen en weglopen en dan gaat hij slapen. Ik denk dat het begrijpen van wat er gebeurt hier een hoop aan bijdraagt.
Jongste loopt sinds hij een jaar is en is DOL op ballen. Daar is hij uren zoet mee. Hij kan ook veel alleen spelen, met een bal dus, maar is soms ook erg hangerig en chagrijnig. Beetje twee uitersten. Hij kan ook mega driftbuien hebben, waarbij hij zicht achterover gooit op de grond. Momenteel drinkt hij alleen bar-bar slecht en daar maak ik me wel wat zorgen om (zie mijn topic )
De interactie tussen de jongens gaat steeds beter. Peuter kan soms wel moeilijk delen en is (natuurlijk) vaker de bad guy dan dreumes. Maar soms lopen ze samen rondjes op de bank en dat vind dreumes erg grappig. Ze zijn wel heel verschillend. Oudste is vrij rustig en motorisch niet heel handig, terwijl jongste overal met gemak op en af klimt en continu in beweging is.

@morgenstond: het zijn ook echt de slapeloze nachten van de laatste twee maanden die de genadeklap zijn geweest. Daarvoor ging het allemaal nog wel. Maar er ‘s nachts 6-8 keer heen moeten, weken achtereen, dat heeft me finaal gevloerd. En ja, dat topic gaat toch over iets anders dus dan spui ik dit niet. Maar het is ook niet zo dat ik er een geheim van maak.

Overigens is hij nog niet gediagnosticeerd met ASS. Ik vind hem daar nog te jong voor. Hij krijgt wel hulp die erop is afgestemd. Maar zo’n diagnose heeft bijvoorbeeld ook later invloed op je arbeidsongeschiktheid of wanneer je je rijbewijs wil halen. We gaan hem nog wel laten testen, maar 3 jaar oud vind ik nog wel erg jong voor een kind dat nog wisselende signalen laat zien.

Dank voor jullie lieve woorden allemaal.

Grrr.. Was ik vanmorgen een heel bericht aan het typen, was m'n mobiel opeens snel leeg en dus uitgegaan.
Poging 2!

Odsm, fijn dat het zo goed gaat bij jullie. Er zit dus wel een pittig karakter in de jongste, handig voor later, niet altijd even leuk voor nu! Leuk dat ze zo leuk met haar broer omgaat. En hoe gaat het dan als jij weg bent? Is Jr man dan wel prima, of merkt hij dan ook wel dat ze eigenlijk liever jou heeft?
Hier is het soms juist andersom. De oudste is altijd al een papa's kindje geweest. Nu trekt ze af en toe juist wel weer meer naar mij. M'n vriend vindt het soms lastig om met drambuien om te gaan.

Morgenstond, poeh, vier maanden een baby aan je gekleefd... Dat was hier gelukkig ook weer niet het geval! Maar elke huil en gilbui geeft mij meteen stress en het gevoel: het is ook nooit goed... Terwijl dat objectief gezien echt wel meevalt. Ik moet er echt mee leren omgaan.
Wat knap dat je peuter al zonder zijwieltjes fietst! Hoe is dat zo gegaan? Eerst een loopfiets waarmee hij de balans kon oefenen? Die heeft dochter wel (gehad). Daarmee kan ze al best lang vooruit rijden met haar voeten van de grond. En sinds een paar maanden heeft ze het oude fietsje met zijwieltjes van mijn neefje. Maar ik vind hem eigenlijk wat te groot voor haar. Volgens vriend valt dat wel mee. En ben bang dat ze door de zijwieltjes weer verleert hoe ze balans houdt met fietsen.
Grappig dat de twee kinderen bij jou ook zo verschillend zijn. Hier dus ook een wereld van verschil!
Balen dat de jongste zo slecht drinkt. Ik zal je topic eens opzoeken!

Laura, ik snap dat je dan nu nog niet wil laten diagnosticeren. Dat heeft teveel nadelige gevolgen. Kun je er samen met je vriend goed over praten?
Ik hoop boor je dat de jongste dit allemaal niet hoeft mee te maken. Kunnen ze iets zeggen over hoe groot de kans is dat zij ook zoiets zou hebben?
Maar aan de andere kant: wat heb je aan een kans? Ik hoop wel dat je niet teveel zorgen over haar hebt. Dat je niet bij alles dat ook maar iets zou kunnen afwijken van 'de standaard', meteen in de stress schiet. Lukt het om haar gedrag los te zien van het gedrag van de oudste?