Kinderen
alle pijlers
bewust geen kinderen
zondag 4 november 2007 16:59
Hoi,
Ik ben 32 jaar ik wil bewust geen kinderen. Ik wil en durf de verantwoordelijkheid voor kinderen niet te nemen. In mijn omgeving hebben we veel vrienden met kinderen. Allemaal super leuk en gezellig als ze bij ons zijn zal ik ze ook zo veel mogelijk verwennen. Ik vind kinderen leuk. In mijn omgeving heb ik eigenlijk geen mensen die bewust geen kinderen willen. Vandaar dat ik deze topic heb geopend om te kijken hoe andere mensen hier mee omgaan die bewust geen kinderen willen.
Ik ben 32 jaar ik wil bewust geen kinderen. Ik wil en durf de verantwoordelijkheid voor kinderen niet te nemen. In mijn omgeving hebben we veel vrienden met kinderen. Allemaal super leuk en gezellig als ze bij ons zijn zal ik ze ook zo veel mogelijk verwennen. Ik vind kinderen leuk. In mijn omgeving heb ik eigenlijk geen mensen die bewust geen kinderen willen. Vandaar dat ik deze topic heb geopend om te kijken hoe andere mensen hier mee omgaan die bewust geen kinderen willen.
dinsdag 13 november 2007 19:16
Wat ik bedoel Bertrade, is dat mensen vaak denken dat je een egoistisch mens bent omdat je geen kinderen wilt, teveel met jezelf bezig zijn, teveel met je eigen ik bezig en daar past geen kind bij etc etc.
Dat is niet wat ik zeg, dat is wat de grijze massa nog wel eens wil beweren.
No hard feelings... ik bedoel er zelf niets mee.
Dat is niet wat ik zeg, dat is wat de grijze massa nog wel eens wil beweren.
No hard feelings... ik bedoel er zelf niets mee.
dinsdag 13 november 2007 20:05
Hey!
Nou, het hoge woord is er uit, stomme is dat ik dan ga zoeken naar een 'juist moment' haha! Dat is er nooit he, dus het werd zo'n: Ik moet het nog ergens met je over hebben" begin...Nou, de tv ging uit en meneer ging er even voor zitten. Dus nadat ik mijzelf na een lach-proest-bui bij elkaar had geraapt kwam het hoge woord eruit. Meneer schrok zich kapot want dacht dat ik aan kinderen wilde beginnen. Nadag ik dat recht had gezet en had uitgelegd dat ik er gewoon veel mee bezig ben en bang ben dat ik kinderen uit zijn leven weer terwijl hij dat niet wil.
Er kwam een heerlijke uitleg,
dat hij ons leventje zo lekker vind en er niet aan moet denken om 24/7 een kind om zich heen te hebben, dat hij het er niet voor over heeft om alles in teken van een kind te stellen ondanks dat hij de kindjes van de buren bijvoorbeeld heerlijk vind. Hij weet absoluut niet of hij ooit kindjes wil, hij ziet het niet als een levensdoel en is er absoluut niet mee bezig.
Hij vond het vervelend voor mij dat ik er zo mee bezig ben en antwoord op iets wil wat nu onmogelijk te krijgen is. Hij is er helemaal niet mee bezig, vind de verantwoording als eerste te groot, de rest wil ie nog niet aan denken en wat de toekomst hem brengt ziet ie wel maar ik sta voorop.
Uiteraard heb ik hem daarna helemaal kapot geknuffeld en hoop dat ik het weer even van me af kan zetten.
Qua verantwoording en 'baas over andermansleven' heeft Appelman een grote irritatiefactor, ik wil al tijden een kat maar meneer vind dat ook teveel verantwoording. Op zich kan ik mij ook nog iets herinneren over een konijn wat ik perse wilde en dat manlief nu ook wekelijks het hok schoonmaakt; hij heeft dus een punt...
Uiteraard blijf ik hier rondneuzen, maar jullie zijn weer op de hoogte!
Nou, het hoge woord is er uit, stomme is dat ik dan ga zoeken naar een 'juist moment' haha! Dat is er nooit he, dus het werd zo'n: Ik moet het nog ergens met je over hebben" begin...Nou, de tv ging uit en meneer ging er even voor zitten. Dus nadat ik mijzelf na een lach-proest-bui bij elkaar had geraapt kwam het hoge woord eruit. Meneer schrok zich kapot want dacht dat ik aan kinderen wilde beginnen. Nadag ik dat recht had gezet en had uitgelegd dat ik er gewoon veel mee bezig ben en bang ben dat ik kinderen uit zijn leven weer terwijl hij dat niet wil.
Er kwam een heerlijke uitleg,
dat hij ons leventje zo lekker vind en er niet aan moet denken om 24/7 een kind om zich heen te hebben, dat hij het er niet voor over heeft om alles in teken van een kind te stellen ondanks dat hij de kindjes van de buren bijvoorbeeld heerlijk vind. Hij weet absoluut niet of hij ooit kindjes wil, hij ziet het niet als een levensdoel en is er absoluut niet mee bezig.
Hij vond het vervelend voor mij dat ik er zo mee bezig ben en antwoord op iets wil wat nu onmogelijk te krijgen is. Hij is er helemaal niet mee bezig, vind de verantwoording als eerste te groot, de rest wil ie nog niet aan denken en wat de toekomst hem brengt ziet ie wel maar ik sta voorop.
Uiteraard heb ik hem daarna helemaal kapot geknuffeld en hoop dat ik het weer even van me af kan zetten.
Qua verantwoording en 'baas over andermansleven' heeft Appelman een grote irritatiefactor, ik wil al tijden een kat maar meneer vind dat ook teveel verantwoording. Op zich kan ik mij ook nog iets herinneren over een konijn wat ik perse wilde en dat manlief nu ook wekelijks het hok schoonmaakt; hij heeft dus een punt...
Uiteraard blijf ik hier rondneuzen, maar jullie zijn weer op de hoogte!
Ik denk altijd goed na voordat ik iets stoms zeg...
dinsdag 13 november 2007 20:16
Goh appel wat fijn zo'n gesprek. Dan heb je ook alles voor jezelf en je partner weer duidelijk. Fijn dat je het voor een tijdje weer kwijt bent.
Als ik naar mezelf kijk weet ik het gesprek met mijn partner vaker heb gevoerd gedurende de jaren. ( 3 a 4 keer) Omdat ik het toch zeker wilde weten dat ik hem niet weerhield om kinderen te krijgen.
En elke keer krijg ik hetzelfde antwoord. Kinderen zijn errug leuk maar wel als we ze weer terug kunnen brengen naar de ouders.
Ik denk dat mensen het vaak egoistisch zien door de levensstijl die je voert. Het niet hoeven zorgen voor een kind en nergens rekening mee hoeven houden
Als ik naar mezelf kijk weet ik het gesprek met mijn partner vaker heb gevoerd gedurende de jaren. ( 3 a 4 keer) Omdat ik het toch zeker wilde weten dat ik hem niet weerhield om kinderen te krijgen.
En elke keer krijg ik hetzelfde antwoord. Kinderen zijn errug leuk maar wel als we ze weer terug kunnen brengen naar de ouders.
Ik denk dat mensen het vaak egoistisch zien door de levensstijl die je voert. Het niet hoeven zorgen voor een kind en nergens rekening mee hoeven houden
dinsdag 13 november 2007 22:04
Hallo, hier nog iemand die bewust geen kinderen heeft. Ik weet dit al vanaf mijn puberteit en ook ik heb alles al gehoord: Het komt nog wel, wacht maar tot je de ware vindt etc etc. Nou, die ware heb ik inmiddels en ik wil ook met hem geen kinderen.Mijn vriend wil ze ook niet en dat was wel een opluchting, want anders hadden we elkaar moeten laten gaan. Ik wil ze gewoon niet, met niemand niet. Ik houd niet van kinderen en irriteer me er al heel snel aan. Ik heb jaren de pil geslikt en af en toe vergat ik die wel eens. De gedachte dat ik wel eens per ongeluk zwanger zou kunnen worden, joeg me behoorlijk wat angst aan. Voor mij de reden om naar de huisartst te gaan en een verwijzing te vragen voor sterilisatie. Die verwijzing kreeg ik meteen en afgelopen maart was het zover. Ik heb eigenlijk maar twee negatieve reacties gekregen, maar daar heb ik me weinig van aangetrokken. Het is mijn leven dat ik moet leiden en daar horen voor mij geen kinderen in thuis.
woensdag 14 november 2007 00:59
:
Vind je vergelijking tussen asieldieren en adoptiekinderen wel een beetje moeilijk Demoiselle, al snap ik de grote lijnen.. Heb zelf toch wel problemen met mensen die (soms onnadenkend) hun huisdieren een nestje laten krijgen, juist omdat de asiels zo hartverscheurend vol zitten met dieren die wachten op een nieuwe kans.. Waarom zelf nog produceren als er al een overschot aan dieren is, waardoor de afvalligen een wreed lot te wachten staat. Ondanks mijn postzegelformaat studentenkamer, haalde ik destijds een poesje uit het asiel omdat ik vond dat deze met mijn zorg en liefde een beter leven kreeg bij mij op schoot, dan in een draadgazen hok met betonvloer (ondanks de goede zorgen van asielmedewerkers - diep respect voor deze beroepsgroep). Nu ik dit typ, ligt dertien jaar laten mijn grote liefde nog steeds op schoot, inmiddels in een iets ruimere omgeving maar volgens mij net zo gelukzalig spinnend. Ik lijk een beetje af te dwalen nu... Maar net als de nestjes jonge diertjes, is het toch ook van de zotte dat men maar kinderen op de wereld blijft zetten, terwijl meer dan de helft van de wereldbevolking niet eens dagelijks voldoende voedsel tot zich kan nemen?
Snap het hoor Dibbus, de vergelijking gaat natuurlijk ook niet helemaal op, ik had het stukje eerst ook weer weggehaald, maar toen toch weer getypt, omdat het voor mij toch wel zo voelt, een beetje. We hebben een asielhond gehad (toen ik nog kind was) en die ging ons na een paar weken tegen ieder ander beschermen. Maw, als we hem uitlieten dan ging hij tekeer tegen iedereen die we tegenkwamen, binnen was het de liefste hond. Als 12 jarige is dat niet echt leuk, en we konden de hond gewoon echt niet houden. Dus weer terug naar asiel, echt hartverscheurend. Toen ik dus zelf een hond nam, nu 10 jaar geleden, wilde ik gewoon een hond zonder verleden, zeg maar, die je zelf helemaal kunt opvoeden,zo'n hond gaat toch zo'n 12 a 15 jaar deel uitmaken van je leven. Natuurlijk heb je met verschillende karakters te maken, maar je kunt er toch redelijk veel aan doen. En met een kind denk ik daar ook wel een beetje zo over; dat wil zeggen, mijn kinderwens - voor zover al aanwezig - is dus niet zo groot dat ik dan een adoptiekind zou willen. Als ik wel een hele grote kinderwens zou hebben zou dat wellicht heel anders liggen.
(Vind het ook altijd bewonderenswaardig als mensen wel een asieldier nemen! Goed dat jij het wel gedaan hebt).
Nog even iets over eigen kinderen; ik zou bijvoorbeeld ook nooit een kind in m'n eentje willen van een onbekende donor. De schoonzus van een kennis heeft dat gedaan, die had dus blijkbaar een enorme kinderwens, maar daar zou ik me voor mezelf niks bij voor kunnen stellen.
Ik zou echt alleen een kind willen met iemand van wie ik hou.
En dan over hoe je partner erover denkt; D-man laat de keuze eigenlijk bij mij, hij wil het graag als ik het ook wil, maar als niet, dan is het ook goed. Jaaa, dat helpt ook heel erg mee
Wat is er veel geschreven zeg! En Dibbus en Trebans, mij vervelen jullie niet me jullie lange verhalen hoor!
Happiness is nothing more than good health and a bad memory - Albert Schweitzer.
woensdag 14 november 2007 01:11
Haha, dat denk ik ook ja.
En Dibbus (geloof ik) wat een ongelooflijke opmerking "dat is het mooiste dat ik X kan geven". Dat je dat zelf vindt, prima, maar om zo'n opmerking te plaatsen naar mensen die het niet willen, hoezo onder de gordel. Wat een ontzettende nare opmerking!
Happiness is nothing more than good health and a bad memory - Albert Schweitzer.
woensdag 14 november 2007 10:22
Op het eerste gezicht zou deze redenering hout kunnen snijden. Ware het dus niet dat veel mensen daarbij vergeten dat onze niet bestaande kinderen de maatschappij NU geen geld kosten. Geen creche kosten, geen belastingteruggaves, geen gratis ziektenverzekering, geen schoolgeld. Wij besparen de maatschappij deze kosten nu. Dus je kunt niet zeggen dat kinderlozen de maatschappij schaden, omdat ze de maatschappij geld kosten. Want kindere kosten de maatschappij ook eerst geld voordat ze ooit productief worden.
Ik denk ook inderdaad dat de uitleg dat "je je eigen leven wilt leiden" zonder kinderen, een reden is voor mensen om geen kinderen willen als egoïstisch te beschouwen. In mijn beleving is het dat niet. Een stel dat wel graag een kind wil, neemt de minpunten en al het georganiseer voor lief, omdat ze hun eigen behoefte aan een kind willen vervullen.
Vanuit mijn behoefte om een rustig leven te leiden met tijd voor mijn werk, relatie en hobbies, geef ik invulling aan die behoefte door juist niet voor een kind te kiezen.
Twee tegengestelde behoeftes, twee individuele keuzes. Beiden vanuit het uitgangspunt de eigen (egoïstische?) wens te vervullen.
woensdag 14 november 2007 10:53
woensdag 14 november 2007 11:16
Om door te gaan over egoïsme: ik heb niet het gevoel egoïstisch te zijn (en ik denk dat de rest van de posters dat ook niet zijn) en ik vind het een beetje absurd dat andere mensen dat kennelijk wel durven zeggen. Als ik naar bovenstaand voorbeeld kijk dan zou ik de hond niet terug hebben gebracht naar het asiel, maar de Martin Gaus opties hebben geprobeerd. Dus gedragstraining, kijken of er toch iets aan te veranderen is. En anders ermee leren leven. Naast het gevoel gewoon geen kind te willen, zou ik inderdaad de verantwoordelijkheid niet willen. Gelukkig heb ik het "je bent egoïstisch" argument nog niet gehoord van mijn vriendinnen, dat zou ik toch heel erg niet waarderen.
woensdag 14 november 2007 13:28
Ik kom ook even reageren.
Pas 20 jaar ben ik nu, hartstikke jong nog natuurlijk. Maar dit onderwerp vind ik erg interessant. Ik heb altijd al gezegd dat ik geen kinderen wil omdat ik teveel waarde hecht aan mijn vrijheid. Af en toe ging ik twijfelen omdat ik kinderen wel leuk kan vinden en vertederend. Ik kan ook best goed met ze.
Nu heb ik een vriend (23 jr) die er zeker van is geen kinderen te willen. (ook geen huisdieren trouwens). En heb er weinig moeite mee om daarin mee te gaan. Op dit moment vind ik het idee geen kinderen te krijgen wel prima. Ik kan erg van kinderen genieten maar het is toch wel fijn dat ze op een gegeven moment ook weer naar huis gaan.
Wel ben ik me er bewust van dat mijn mening hierover en mijn gevoel erbij kan veranderen. Daarom zou ik me bijv niet willen laten steriliseren. Mijn vriend overweegt overigens wel zich te laten steriliseren.
Mijn vrienden willen bijna allemaal wel kinderen en vinden het een beetje raar dat ik die wens niet heb. Maar vervelende opmerkingen zijn er niet gekomen. Mijn ouders zouden een kleinkind op den duur hartstikke leuk vinden (zeker mijn vader die echt gek is op kinderen) maar uiteindelijk is het mijn keus, mijn leven.
En bevallen? Brrrrrrr!!! Doodeng vind ik dat.
Ik vind het prettig om jullie beweegredenen te lezen en mezelf erin te kunnen vinden. Bedankt dus voor alle waardevolle reacties hier.
Pas 20 jaar ben ik nu, hartstikke jong nog natuurlijk. Maar dit onderwerp vind ik erg interessant. Ik heb altijd al gezegd dat ik geen kinderen wil omdat ik teveel waarde hecht aan mijn vrijheid. Af en toe ging ik twijfelen omdat ik kinderen wel leuk kan vinden en vertederend. Ik kan ook best goed met ze.
Nu heb ik een vriend (23 jr) die er zeker van is geen kinderen te willen. (ook geen huisdieren trouwens). En heb er weinig moeite mee om daarin mee te gaan. Op dit moment vind ik het idee geen kinderen te krijgen wel prima. Ik kan erg van kinderen genieten maar het is toch wel fijn dat ze op een gegeven moment ook weer naar huis gaan.
Wel ben ik me er bewust van dat mijn mening hierover en mijn gevoel erbij kan veranderen. Daarom zou ik me bijv niet willen laten steriliseren. Mijn vriend overweegt overigens wel zich te laten steriliseren.
Mijn vrienden willen bijna allemaal wel kinderen en vinden het een beetje raar dat ik die wens niet heb. Maar vervelende opmerkingen zijn er niet gekomen. Mijn ouders zouden een kleinkind op den duur hartstikke leuk vinden (zeker mijn vader die echt gek is op kinderen) maar uiteindelijk is het mijn keus, mijn leven.
En bevallen? Brrrrrrr!!! Doodeng vind ik dat.
Ik vind het prettig om jullie beweegredenen te lezen en mezelf erin te kunnen vinden. Bedankt dus voor alle waardevolle reacties hier.
woensdag 14 november 2007 15:19
woensdag 14 november 2007 23:13
Hoi,
Fijn dat er ruimte is voor mijn soms wat uit de hand lopende verhalen (qua lengte)
. Het is al een paar keer eerder gezegd; vind het sowieso erg fijn hoe respectvol en inlevend iedereen hier op elkaar reageert! (waarschijnlijk heb je een punt Betrade, want op het kinderen topic heb ik wel eens het gevoel gehad dat ik een kogelvrij vest aan moest trekken na mijn voorzichtige relaas over de veranderingen in vriendschappen als vriendinnen moeders worden..)
Heb nu helaas een beetje weinig tijd, maar wilde toch even komen melden dat ik morgen eens uitgebreid alle nieuwe reacties lees en reageer. Heb nu even vluchtig gelezen dat Appel een Goed Gesprek heeft gehad; wat fijn zeg! Voelt vast als een hele opluchting om de dingen weer eens naar elkaar uitgesproken te hebben en te weten dat je op één lijn zit!
Zag ook een aantal zinnetjes van me gequote, daar reageer ik morgen even op. Nu lekker naar bed. Gisternacht beetje laat geworden door een geweldig concert aan de andere kant van het land, vandaag na het werk spontaan door naar een eetcafé... ik kon het niet laten om samen met vriend te verzuchten dat dit soort vrijheden niet zouden kunnen als... Haha!
Fijn dat er ruimte is voor mijn soms wat uit de hand lopende verhalen (qua lengte)
. Het is al een paar keer eerder gezegd; vind het sowieso erg fijn hoe respectvol en inlevend iedereen hier op elkaar reageert! (waarschijnlijk heb je een punt Betrade, want op het kinderen topic heb ik wel eens het gevoel gehad dat ik een kogelvrij vest aan moest trekken na mijn voorzichtige relaas over de veranderingen in vriendschappen als vriendinnen moeders worden..)Heb nu helaas een beetje weinig tijd, maar wilde toch even komen melden dat ik morgen eens uitgebreid alle nieuwe reacties lees en reageer. Heb nu even vluchtig gelezen dat Appel een Goed Gesprek heeft gehad; wat fijn zeg! Voelt vast als een hele opluchting om de dingen weer eens naar elkaar uitgesproken te hebben en te weten dat je op één lijn zit!
Zag ook een aantal zinnetjes van me gequote, daar reageer ik morgen even op. Nu lekker naar bed. Gisternacht beetje laat geworden door een geweldig concert aan de andere kant van het land, vandaag na het werk spontaan door naar een eetcafé... ik kon het niet laten om samen met vriend te verzuchten dat dit soort vrijheden niet zouden kunnen als... Haha!
donderdag 15 november 2007 10:05
:
Hoi,
Fijn dat er ruimte is voor mijn soms wat uit de hand lopende verhalen (qua lengte)
Dit herken ik dus ook erg sterk Dibbus!
Gisternacht beetje laat geworden door een geweldig concert aan de andere kant van het land, vandaag na het werk spontaan door naar een eetcafé... ik kon het niet laten om samen met vriend te verzuchten dat dit soort vrijheden niet zouden kunnen als...
Inderdaad. Als kindvrije hoeven wij hooguit een kattesit te regelen, maar verder kunnen we op elk gewenst moment de deur achter ons dichttrekken en lekker op pad gaan. Ook uitslapen is dan geen probleem. Of vrijen. Je hoeft nooit geen rekening te houden met kinderen die onverwacht in je slaapkamer opduiken.Man, wat ben ik blij dat Pinksterman ons leventje zo ook prima vindt.
Met alle respect voor mensen die wel kinderen hebben gekregen, maar ik zie niet zo dat ons leven "leeg en betekenisloos" is. Wij leven gewoon op onze manier en met de dingen die ons leven betekenis geven. Voor mij zou een kind echt afbreuk doen aan mijn levensgeluk, en dat lijkt me niet de bedoeling!
donderdag 15 november 2007 17:16
Haha Pinksterbloempje, "kindvrije"!
Inderdaad, zie mijn leven zeker niet als leeg en betekenisloos. Heb een hele leuke, maar drukke fulltime-baan, waar ik ontzettend veel voldoening uit haal. Bezoek zeer regelmatig concerten, schrijf als vrijwilliger concertrecenties (hele uitdaging om dan kort en bondig te zijn haha), sport, vertoef graag in eetcafé, doe jaarlijks een stedentripje met vrienden, ben stiekem ook wel een beetje verhoogd comfortgevoelig en kan bijv erg genieten van mooie spulletjes.. allemaal dingen die ik ernstig zou moeten beperken als niet kindvrije.
Trebans, ben je er lekker een paar daagjes tussenuit? Zonnige en droge herfstdagen klinken heerlijk, maar met (dreigende) bosbranden wordt dat inderdaad toch een heel ander verhaal!
Heftig verhaal van je zusje! Gek hoor, dat mensen soms helemaal omslaan als hun partner andere wensen heeft. Zie dit ook bij mijn schoonzusje, maar dan juist het omgekeerde verhaal. Is altijd gek op kinderen geweest, van kleins af aan al aan het babysitten bij de hele straat en daarna op een kinderdagverblijf gaan werken. Stak het niet onder stoelen of banken dat ze zo graag moeder wilde worden. Helaas kreeg ze een vriend die geen kinderen wil. Toen ik haar vroeg hoe ze dit samen gingen oplossen, zei ze op samenzweerderige toon dat hij vast nog wel zou bijdraaien.. Inmiddels zijn ze getrouwd en zegt schoonzus geen kinderwens meer te hebben. Vermoed dat ze zijn standvastigheid ernstig onderschat heeft en nu bang is om haar relatie op het spel te zetten. Treurig hoor..
Maar weer to-the-point; inderdaad de vraag zou moeten zijn "Waarom wil ik een kind?" ipv "Wil ik een kind?" Als mensen al een eerlijk antwoord durven te geven, vrees ik dat je versteld zult staan van de antwoorden.. Hormonen zijn een handig truukje van Moeder Natuur om een roze wolk èn prachtig ideaalbeeld te creeren, waardoor veel mensen alleen nog maar een oerdrift volgen ipv hun verstand.
Bertrade, snapte de strekking van je asieldierenverhaal wel hoor! Aan de andere kant kunnen zowel dieren uit een nestje (te ver doorgefokt) als biologisch eigen kinderen natuurlijk ook gewoon ontsporen. De junk voor onze AH was vroeger waarschijnlijk ook een schattige wolk van een baby..
Vind de stelling dat niet iedereen kinderen zou moeten krijgen heel interessant! Had vorige week via mijn werk te maken met een meisje van 16 dat zwanger was geraakt. Ze komt uit een zwak sociaal milieu met een heleboel ellende. Ze heeft diabetes, wat ze totaal verwaarloost- deels omdat ze de verstandelijke vermogens niet heeft om alles goed te begrijpen en toe te passen en deels omdat ze het nut er niet van in ziet en nog gaan verantwoordelijkheid voor zichzelf kan/wil nemen. Door hoge bloedsuikers was ze zodanig verzuurd (lichamelijk dan), dat ze uiteindelijk een miskraam kreeg. En ik kon het gevoel niet onderdrukken dat ik blij was dat haar kindje niet in deze omstandigheden moest opgroeien (al vrees ik dat het niet zo lang zal duren voor dit meisje weer zwanger zal raken..).
Las even een pauze in; schrijf later verder!
Inderdaad, zie mijn leven zeker niet als leeg en betekenisloos. Heb een hele leuke, maar drukke fulltime-baan, waar ik ontzettend veel voldoening uit haal. Bezoek zeer regelmatig concerten, schrijf als vrijwilliger concertrecenties (hele uitdaging om dan kort en bondig te zijn haha), sport, vertoef graag in eetcafé, doe jaarlijks een stedentripje met vrienden, ben stiekem ook wel een beetje verhoogd comfortgevoelig en kan bijv erg genieten van mooie spulletjes.. allemaal dingen die ik ernstig zou moeten beperken als niet kindvrije.
Trebans, ben je er lekker een paar daagjes tussenuit? Zonnige en droge herfstdagen klinken heerlijk, maar met (dreigende) bosbranden wordt dat inderdaad toch een heel ander verhaal!
Heftig verhaal van je zusje! Gek hoor, dat mensen soms helemaal omslaan als hun partner andere wensen heeft. Zie dit ook bij mijn schoonzusje, maar dan juist het omgekeerde verhaal. Is altijd gek op kinderen geweest, van kleins af aan al aan het babysitten bij de hele straat en daarna op een kinderdagverblijf gaan werken. Stak het niet onder stoelen of banken dat ze zo graag moeder wilde worden. Helaas kreeg ze een vriend die geen kinderen wil. Toen ik haar vroeg hoe ze dit samen gingen oplossen, zei ze op samenzweerderige toon dat hij vast nog wel zou bijdraaien.. Inmiddels zijn ze getrouwd en zegt schoonzus geen kinderwens meer te hebben. Vermoed dat ze zijn standvastigheid ernstig onderschat heeft en nu bang is om haar relatie op het spel te zetten. Treurig hoor..
Maar weer to-the-point; inderdaad de vraag zou moeten zijn "Waarom wil ik een kind?" ipv "Wil ik een kind?" Als mensen al een eerlijk antwoord durven te geven, vrees ik dat je versteld zult staan van de antwoorden.. Hormonen zijn een handig truukje van Moeder Natuur om een roze wolk èn prachtig ideaalbeeld te creeren, waardoor veel mensen alleen nog maar een oerdrift volgen ipv hun verstand.
Bertrade, snapte de strekking van je asieldierenverhaal wel hoor! Aan de andere kant kunnen zowel dieren uit een nestje (te ver doorgefokt) als biologisch eigen kinderen natuurlijk ook gewoon ontsporen. De junk voor onze AH was vroeger waarschijnlijk ook een schattige wolk van een baby..
Vind de stelling dat niet iedereen kinderen zou moeten krijgen heel interessant! Had vorige week via mijn werk te maken met een meisje van 16 dat zwanger was geraakt. Ze komt uit een zwak sociaal milieu met een heleboel ellende. Ze heeft diabetes, wat ze totaal verwaarloost- deels omdat ze de verstandelijke vermogens niet heeft om alles goed te begrijpen en toe te passen en deels omdat ze het nut er niet van in ziet en nog gaan verantwoordelijkheid voor zichzelf kan/wil nemen. Door hoge bloedsuikers was ze zodanig verzuurd (lichamelijk dan), dat ze uiteindelijk een miskraam kreeg. En ik kon het gevoel niet onderdrukken dat ik blij was dat haar kindje niet in deze omstandigheden moest opgroeien (al vrees ik dat het niet zo lang zal duren voor dit meisje weer zwanger zal raken..).
Las even een pauze in; schrijf later verder!
donderdag 15 november 2007 21:21
...en daar ben ik nog even!
Demoiselle, Trebans en de anderen die reageerden op de opmerking van vrienden over "het mooiste kado dat je elkaar kunt geven". Snap dit soort opmerkingen ook niet... Desbetreffende vrienden blinken ook niet uit in empatisch talent of mensenkennis. Heel vreemd was destijds bijvoorbeeld ook de kraamvisite samen met vriend bij hen thuis, waarbij er een ijzige stemming hing en ik een paar keer heel nadrukkelijk moest vragen of vriend de baby ook even mocht zien. Maanden later (het leek mij wel zo netjes om in de eerste maanden na de bevalling geen pittige gesprekken te voeren) vroeg ik haar of het misschien aan mij lag dat ik zo'n ongemakkelijke stemming had ervaren tijdens de kraamvisite. Tot mijn verbazing zei ze dat zij er maar vanuit gegaan was dat wij toch niet geinteresseerd waren en de kraamvisite als een verplicht nummer had gezien. Tja, dat ik haar na haar bevalling direct in het ziekenhuis had opgezocht, beladen met kadootjes, fototoestel èn oprecht enthousiasme, was dat volgens haar omdat ik me ertoe verplicht voelde. Pas na een heel goed gesprek, wilde ze wel proberen aan het idee te wennen dat ik dan misschien toch geen kinderhater zou zijn... Pfff..
. Word af en toe wel heel erg moe van dat moeten bewijzen hoor... Maarja, hoe vaak ik me ook voorneem dat ik natuurlijk helemaal niet hoef te bewijzen dat ik geen kinderhater ben, het is een valkuil waar ik uiteindelijk toch weer intrap..
Over het al dan niet egoïstisch zijn door geen kinderen te willen kan ik kort zijn. Althans, dat zal ik proberen.. Allereerst is gezond egoïsme naar mijn idee heel natuurlijk en noodzakelijk voor zelfbehoud. Maar naar mijn idee doe je niemand ermee tekort als je besluit geen nageslacht te willen werpen en daarbij geniet van het leven dat je op die manier leid. Kinderen vragen er tenslotte niet om om geboren te worden. Kinderen op de wereld zetten, zonder dat dat je eens goed hebt nagedacht of je die verantwoordelijkheid eigenlijk wel kunt nemen, vind ik wel egoïstisch. Daarbij maakt het mij niet uit of dit een groot of klein gezin is. Als mensen bijv uit geloofsovertuiging, een half voetbalelftal voortbrengen, omdat anticonceptie uit de boze is, maar deze kinderen weten op te voeden tot stabiele en sociale mensen, zonder hierbij te moeten leunen op allerlei instanties, dan heb ik daar geen probleem mee. Terwijl ik dat wel heb met mensen die hun relatie proberen te redden met de zg liefdesbaby.
Zouden mensen mèt mensen zonder misschien egoïsme willen aanpraten omdat zij heimelijk wel een beetje jaloers zijn op het wat vrijere en ogenschijnlijk meer zorgeloze leventje dat kinderlozen leiden?
Zo, nu ben ik wel weer even genoeg aan het woord geweest.
Demoiselle, Trebans en de anderen die reageerden op de opmerking van vrienden over "het mooiste kado dat je elkaar kunt geven". Snap dit soort opmerkingen ook niet... Desbetreffende vrienden blinken ook niet uit in empatisch talent of mensenkennis. Heel vreemd was destijds bijvoorbeeld ook de kraamvisite samen met vriend bij hen thuis, waarbij er een ijzige stemming hing en ik een paar keer heel nadrukkelijk moest vragen of vriend de baby ook even mocht zien. Maanden later (het leek mij wel zo netjes om in de eerste maanden na de bevalling geen pittige gesprekken te voeren) vroeg ik haar of het misschien aan mij lag dat ik zo'n ongemakkelijke stemming had ervaren tijdens de kraamvisite. Tot mijn verbazing zei ze dat zij er maar vanuit gegaan was dat wij toch niet geinteresseerd waren en de kraamvisite als een verplicht nummer had gezien. Tja, dat ik haar na haar bevalling direct in het ziekenhuis had opgezocht, beladen met kadootjes, fototoestel èn oprecht enthousiasme, was dat volgens haar omdat ik me ertoe verplicht voelde. Pas na een heel goed gesprek, wilde ze wel proberen aan het idee te wennen dat ik dan misschien toch geen kinderhater zou zijn... Pfff..
. Word af en toe wel heel erg moe van dat moeten bewijzen hoor... Maarja, hoe vaak ik me ook voorneem dat ik natuurlijk helemaal niet hoef te bewijzen dat ik geen kinderhater ben, het is een valkuil waar ik uiteindelijk toch weer intrap..Over het al dan niet egoïstisch zijn door geen kinderen te willen kan ik kort zijn. Althans, dat zal ik proberen..
Allereerst is gezond egoïsme naar mijn idee heel natuurlijk en noodzakelijk voor zelfbehoud. Maar naar mijn idee doe je niemand ermee tekort als je besluit geen nageslacht te willen werpen en daarbij geniet van het leven dat je op die manier leid. Kinderen vragen er tenslotte niet om om geboren te worden. Kinderen op de wereld zetten, zonder dat dat je eens goed hebt nagedacht of je die verantwoordelijkheid eigenlijk wel kunt nemen, vind ik wel egoïstisch. Daarbij maakt het mij niet uit of dit een groot of klein gezin is. Als mensen bijv uit geloofsovertuiging, een half voetbalelftal voortbrengen, omdat anticonceptie uit de boze is, maar deze kinderen weten op te voeden tot stabiele en sociale mensen, zonder hierbij te moeten leunen op allerlei instanties, dan heb ik daar geen probleem mee. Terwijl ik dat wel heb met mensen die hun relatie proberen te redden met de zg liefdesbaby.Zouden mensen mèt mensen zonder misschien egoïsme willen aanpraten omdat zij heimelijk wel een beetje jaloers zijn op het wat vrijere en ogenschijnlijk meer zorgeloze leventje dat kinderlozen leiden?
Zo, nu ben ik wel weer even genoeg aan het woord geweest.
maandag 19 november 2007 10:26
Over je schoonzusje: ik vind het niet zo heel erg treurig. Ik kan me goed voorstellen dat je je partner verkiest boven kinderen. Maar ook dat je kinderen verkiest boven je partner. Ik denk dat het moeilijk te duiden is hoe groot iemands kinderwens is.
Ja, de junk voor de AH was vroeger vast ook schattig en heb je als ouder ook niet zoveel invloed dat je dat per definitie kan voorkomen. Maar: een deel blijft gedrag en dus aan te leren of af te leren. Een deel van de honden zijn vals doordat ze verkeerd zijn opgevoed. Een deel van de mensen zijn ontspoord doordat ze verkeerd zijn opgevoed (wel in bredere zin: niet alleen de ouders voeden kinderen op, de sociale omgeving speelt ook een rol).
maandag 19 november 2007 10:33
:
...en daar ben ik nog even!
Demoiselle, Trebans en de anderen die reageerden op de opmerking van vrienden over "het mooiste kado dat je elkaar kunt geven". Snap dit soort opmerkingen ook niet... Desbetreffende vrienden blinken ook niet uit in empatisch talent of mensenkennis. Heel vreemd was destijds bijvoorbeeld ook de kraamvisite samen met vriend bij hen thuis, waarbij er een ijzige stemming hing en ik een paar keer heel nadrukkelijk moest vragen of vriend de baby ook even mocht zien. Maanden later (het leek mij wel zo netjes om in de eerste maanden na de bevalling geen pittige gesprekken te voeren) vroeg ik haar of het misschien aan mij lag dat ik zo'n ongemakkelijke stemming had ervaren tijdens de kraamvisite. Tot mijn verbazing zei ze dat zij er maar vanuit gegaan was dat wij toch niet geinteresseerd waren en de kraamvisite als een verplicht nummer had gezien. Tja, dat ik haar na haar bevalling direct in het ziekenhuis had opgezocht, beladen met kadootjes, fototoestel èn oprecht enthousiasme, was dat volgens haar omdat ik me ertoe verplicht voelde. Pas na een heel goed gesprek, wilde ze wel proberen aan het idee te wennen dat ik dan misschien toch geen kinderhater zou zijn... Pfff..
Zouden mensen mèt mensen zonder misschien egoïsme willen aanpraten omdat zij heimelijk wel een beetje jaloers zijn op het wat vrijere en ogenschijnlijk meer zorgeloze leventje dat kinderlozen leiden?
Ai! "Ik wil geen kinderen" is toch iets heel anders dan "ik haat kinderen". Ik haat kinderen niet, ik vind ze meestal ook echt niet vervelend maar schattig en aandoenlijk. Alleen de gedachte "dat wil ik ook" ontbreekt.
Hmm, jaloezie. Ik weet het niet, ik hoop het niet. Het zou een beetje sneu zijn als je wel graag kinderen wil maar vervolgens toch zorgeloos wil leven. Of is het misschien meer het idee dat het gras groener is? Zonder kinderen maar met een kinderwens heb je misschien meer het idee dat een leven met kinderen rijker is. Als je dan vervolgens kinderen hebt mis je misschien dat zorgeloze leven zonder kinderen.
maandag 19 november 2007 13:23
Bertrade, voor mij is het niet hebben van een kinderwens ook heel iets anders dan kinderen haten. Toch valt het me op hoe makkelijk je blijkbaar toch in dat hokje gestopt wordt.De meeste kinderen vind ik best leuk (wat dat betreft zijn het net mensen ![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif)
) en omgekeerd lijkt dat ook wel zo.
De kinderwens van mijn schoonzusje is daarentegen altijd énorm geweest. Schoonzus heeft de ontbrekende kinderwens van haar geliefde gewoon niet zo serieus genomen, wat ik toch wel zuur vind voor beiden. Hoop dat hun relatie hier tegen bestand is. Wat dat betreft ben ik erg blij dat vriend en ik in ieder geval wel goed met elkaar praten en rekening met elkaar houden. Maargoed, dit glijdt een beetje richting off-topic...
Rustig overigens hier...
) en omgekeerd lijkt dat ook wel zo. De kinderwens van mijn schoonzusje is daarentegen altijd énorm geweest. Schoonzus heeft de ontbrekende kinderwens van haar geliefde gewoon niet zo serieus genomen, wat ik toch wel zuur vind voor beiden. Hoop dat hun relatie hier tegen bestand is. Wat dat betreft ben ik erg blij dat vriend en ik in ieder geval wel goed met elkaar praten en rekening met elkaar houden. Maargoed, dit glijdt een beetje richting off-topic...
Rustig overigens hier...
woensdag 21 november 2007 11:41
hallo allemaal,
Door toeval, en googlen kwam ik op dit forum terecht. Wat heerlijk om gelijkgestemden te vinden, EINDELIJK!
Eh, ik geloof dat dit ook een lange posting wordt...
De kindervraag houdt me nu bijna een jaar bezig. Ik ben 36 jaar en ben heel lang vrijgezel geweest. Kinderen hebben me nooit heel veel gedaan maar ik ben ook niet echt anti. Ik had me erbij neergelegd (tot mijn 34e) dat ik kinderloos zou blijven omdat ik geen man had, dat was prettig en duidelijk, ik hoefde het niet te verantwoorden voor mezelf of omgeving.
Nu heb ik sinds anderhalf jaar een vriend en ik merkte vorig jaar dat hij wel kinderen zou willen. Omdat ik al behoorlijk aan de leeftijd ben zijn we gaan proberen zwanger te worden. Op dat moment dacht ik dat ik dat wilde, al was het niet goed overdacht.
Achteraf heb ik veel spijt dat ik niet eerder in mijn leven de mogelijkheid van wel of geen kinderen goed overdacht heb.
Gelukkig ben ik niet zwanger geworden en we hebben besloten eerst een goede beslissing te nemen voor we het weer proberen.
Waar ik de meeste moeite mee heb is de taak van de vrouw, ik wil helemaal niet zo'n moeder worden die alles moet doen, en dat begint al bij het zwanger worden. Het is vanzelfsprekend dat de vrouw de zorgrol op zich neemt, heeft dat nou echt alleen met hormonen te maken?!
Mijn vriend zou wel willen zorgen, maar ik neem liever het risico niet. Verder ben ik ook heel bang (doodsbang) voor de bevalling, en ik vind het "niet eerlijk" dat vrouwen zwanger moeten worden, er wordt zo vanzelfsprekend over gedaan en angst wordt niet erkend. en ik maak me heel kwaad over hoe het gaat in nederland, het kind gaat voor, op de 2e plaats komt de moeder. En daar hoort blijkbaar geen pijnbestrijding bij, al hoor ik wel dat 't al wat beter gaat tegenwoordig.
Ik heb veel boosheid ervaren bij de vraag wel of geen kinderen, weet je wat ik weleens denk, als ik man was geweest had ik ze wel gewild. Vader worden had me wel leuk geleken.
ik heb alleen nog nooit gehoord van mensen die spijt van hun kinderen hebben, ik hoor alleen maar dat ik het bij twijfel moet doen omdat het zo leuk is. Ik ben ook bang hoe ik moet leven met iemand die ze wel had gewild. Mijn vriend geeft aan dat hij wel kan leven zonder, maar kan ik zelf wel met het schuldgevoel leven?
sorry voor de lange posting maar ik ben erg benieuwd naar jullie reacties!
Door toeval, en googlen kwam ik op dit forum terecht. Wat heerlijk om gelijkgestemden te vinden, EINDELIJK!
Eh, ik geloof dat dit ook een lange posting wordt...
De kindervraag houdt me nu bijna een jaar bezig. Ik ben 36 jaar en ben heel lang vrijgezel geweest. Kinderen hebben me nooit heel veel gedaan maar ik ben ook niet echt anti. Ik had me erbij neergelegd (tot mijn 34e) dat ik kinderloos zou blijven omdat ik geen man had, dat was prettig en duidelijk, ik hoefde het niet te verantwoorden voor mezelf of omgeving.
Nu heb ik sinds anderhalf jaar een vriend en ik merkte vorig jaar dat hij wel kinderen zou willen. Omdat ik al behoorlijk aan de leeftijd ben zijn we gaan proberen zwanger te worden. Op dat moment dacht ik dat ik dat wilde, al was het niet goed overdacht.
Achteraf heb ik veel spijt dat ik niet eerder in mijn leven de mogelijkheid van wel of geen kinderen goed overdacht heb.
Gelukkig ben ik niet zwanger geworden en we hebben besloten eerst een goede beslissing te nemen voor we het weer proberen.
Waar ik de meeste moeite mee heb is de taak van de vrouw, ik wil helemaal niet zo'n moeder worden die alles moet doen, en dat begint al bij het zwanger worden. Het is vanzelfsprekend dat de vrouw de zorgrol op zich neemt, heeft dat nou echt alleen met hormonen te maken?!
Mijn vriend zou wel willen zorgen, maar ik neem liever het risico niet. Verder ben ik ook heel bang (doodsbang) voor de bevalling, en ik vind het "niet eerlijk" dat vrouwen zwanger moeten worden, er wordt zo vanzelfsprekend over gedaan en angst wordt niet erkend. en ik maak me heel kwaad over hoe het gaat in nederland, het kind gaat voor, op de 2e plaats komt de moeder. En daar hoort blijkbaar geen pijnbestrijding bij, al hoor ik wel dat 't al wat beter gaat tegenwoordig.
Ik heb veel boosheid ervaren bij de vraag wel of geen kinderen, weet je wat ik weleens denk, als ik man was geweest had ik ze wel gewild. Vader worden had me wel leuk geleken.
ik heb alleen nog nooit gehoord van mensen die spijt van hun kinderen hebben, ik hoor alleen maar dat ik het bij twijfel moet doen omdat het zo leuk is. Ik ben ook bang hoe ik moet leven met iemand die ze wel had gewild. Mijn vriend geeft aan dat hij wel kan leven zonder, maar kan ik zelf wel met het schuldgevoel leven?
sorry voor de lange posting maar ik ben erg benieuwd naar jullie reacties!
woensdag 21 november 2007 12:27
:
hallo allemaal,
Door toeval, en googlen kwam ik op dit forum terecht. Wat heerlijk om gelijkgestemden te vinden, EINDELIJK!
Eh, ik geloof dat dit ook een lange posting wordt...
Nu heb ik sinds anderhalf jaar een vriend en ik merkte vorig jaar dat hij wel kinderen zou willen. Omdat ik al behoorlijk aan de leeftijd ben zijn we gaan proberen zwanger te worden. Op dat moment dacht ik dat ik dat wilde, al was het niet goed overdacht.
Achteraf heb ik veel spijt dat ik niet eerder in mijn leven de mogelijkheid van wel of geen kinderen goed overdacht heb.
Gelukkig ben ik niet zwanger geworden en we hebben besloten eerst een goede beslissing te nemen voor we het weer proberen.
Waar ik de meeste moeite mee heb is de taak van de vrouw, ik wil helemaal niet zo'n moeder worden die alles moet doen, en dat begint al bij het zwanger worden. Het is vanzelfsprekend dat de vrouw de zorgrol op zich neemt, heeft dat nou echt alleen met hormonen te maken?!
Mijn vriend zou wel willen zorgen, maar ik neem liever het risico niet. Verder ben ik ook heel bang (doodsbang) voor de bevalling, en ik vind het "niet eerlijk" dat vrouwen zwanger moeten worden, er wordt zo vanzelfsprekend over gedaan en angst wordt niet erkend. en ik maak me heel kwaad over hoe het gaat in Nederland, het kind gaat voor, op de 2e plaats komt de moeder. En daar hoort blijkbaar geen pijnbestrijding bij, al hoor ik wel dat 't al wat beter gaat tegenwoordig.
Ik heb veel boosheid ervaren bij de vraag wel of geen kinderen, weet je wat ik weleens denk, als ik man was geweest had ik ze wel gewild. Vader worden had me wel leuk geleken.
ik heb alleen nog nooit gehoord van mensen die spijt van hun kinderen hebben, ik hoor alleen maar dat ik het bij twijfel moet doen omdat het zo leuk is. Ik ben ook bang hoe ik moet leven met iemand die ze wel had gewild. Mijn vriend geeft aan dat hij wel kan leven zonder, maar kan ik zelf wel met het schuldgevoel leven?
sorry voor de lange posting maar ik ben erg benieuwd naar jullie reacties!
Moeilijk! Aan de ene kant wil je zelf de zorgrol niet maar aan de andere kant wil je ook niet dat je vriend die zorgrol op zich neemt. Ik geloof dat je wel om pijnbestrijding kan vragen maar ik denk dat degenen die daadwerkelijk een bevalling hebben meegemaakt daar meer over kunnen zeggen.
Beste tip: wat zegt je gevoel? Doe je ogen dicht en bedenk hoe het is om een kind te hebben. Wat staat je aan en wat staat je tegen?
* Overigens denk ik niet dat je je schuldig hoeft te voelen tegenover je partner, maar als je geen kinderen wil zou ik wel een duidelijk en goed gesprek met hem erover hebben. Het is vervolgens zijn eigen keuze om te gaan of te blijven, daar ben jij niet verantwoordelijk voor. Als je besluit "omdat hij het wil" wel kinderen te krijgen terwijl je zelf eigenlijk niet wil, dan zijn de kinderen daar de dupe van terwijl die geen keuze hebben gehad.
anoniem_40852 wijzigde dit bericht op 21-11-2007 12:31
Reden: Nog een toevoeging...
Reden: Nog een toevoeging...
% gewijzigd
woensdag 21 november 2007 12:34
Hier nog een bewust-geen-kinderen-willende poster.....
Voor familie en vrienden is het allang duidelijk dat er geen kinderen gaan komen bij ons, zijn we altijd heel duidelijk in geweest En de vraag komt nu ook nog weinig ter tafel.
Wij(mam 39 en ik 35) vinden onze vrijheid heerlijk en leven daar ook naar.
Ik zal later alle reacties eens gaan doorspitten, zometeen eerst naar mijn werk!
Voor familie en vrienden is het allang duidelijk dat er geen kinderen gaan komen bij ons, zijn we altijd heel duidelijk in geweest En de vraag komt nu ook nog weinig ter tafel.
Wij(mam 39 en ik 35) vinden onze vrijheid heerlijk en leven daar ook naar.
Ik zal later alle reacties eens gaan doorspitten, zometeen eerst naar mijn werk!
woensdag 21 november 2007 12:48
dat vind ik inderdaad ook zo iets; je wilt geen kinderen, dus heb je meteen een hekel aan kinderen. da's niet eerlijk. dat is net zoiets als zeggen van; je wilt geen huisdier, dus heb je een hekel aan alle dieren (terwijl mensen om heel andere redenen geen huisdier kunnen willen). niet dat een kind te vergelijken is met een huisdier, maar de insteek is hetzelfde.
ik zat trouwens nog te denken, hier in het topic werd op een gegeven moment door iemand gezegd dat het zo fijn was dat er niet geoordeeld werd en dat de moeders onder de posters zich er wel wat bij voor konden stellen. een ander zei toen, ja, maar als dit bij kinderen zou staan, dan kreeg je niet zulke vriendelijke reacties. maar waarom zou dit topic bij kinderen moeten staan? we willen juist geen kinderen, dus wil je de mensen aanspreken die niet bij kinderen komen. anyway, gewoon een gedachte van mij.
moet trouwens zeggen dat ik af en toe ook aan mensen duidelijk moet maken dat ik geen hekel heb aan kinderen (aan sommigen wel, maar die maken het er dan ook naar...).
de opmerking van; bij twijfel moet je het doen, want het is zo leuk, vind ik trouwens ook nergens op slaan. volgens mij kun je achteraf beter spijt hebben dat je het niet gedaan hebt, dan je leven lang balen van je kinderen en de dingen die je daarvoor op het moeten geven. of zie ik dat verkeerd?
ik zat trouwens nog te denken, hier in het topic werd op een gegeven moment door iemand gezegd dat het zo fijn was dat er niet geoordeeld werd en dat de moeders onder de posters zich er wel wat bij voor konden stellen. een ander zei toen, ja, maar als dit bij kinderen zou staan, dan kreeg je niet zulke vriendelijke reacties. maar waarom zou dit topic bij kinderen moeten staan? we willen juist geen kinderen, dus wil je de mensen aanspreken die niet bij kinderen komen. anyway, gewoon een gedachte van mij.
moet trouwens zeggen dat ik af en toe ook aan mensen duidelijk moet maken dat ik geen hekel heb aan kinderen (aan sommigen wel, maar die maken het er dan ook naar...).
de opmerking van; bij twijfel moet je het doen, want het is zo leuk, vind ik trouwens ook nergens op slaan. volgens mij kun je achteraf beter spijt hebben dat je het niet gedaan hebt, dan je leven lang balen van je kinderen en de dingen die je daarvoor op het moeten geven. of zie ik dat verkeerd?
woensdag 21 november 2007 12:55
quote:
noa schreef op 21 november 2007 @ 11:48:
[...]
Ha dat heb ik ook weleens gedacht dat als ik man was geweest ik misschien wel kinderen had gewild.
Ik heb trouwens wel gehoord van mensen die spijt van hun kinderen hadden.
Hadden die mensen dan vantevoren ook al twijfels of kwam dat achteraf?
Ik heb het van een collega gehoord. Ze vertelde me dat ze zo graag kinderen wilde, daar bestond geen enkele twijfel over. En toen zei ze nu ik ze heb, heb ik er spijt van, ik wou dat ik er nooit aan was begonnen.
Van een ander hoorde ik dat als ze het over mocht doen, ze niet voor kinderen zou kiezen, hoewel ze echt van haar kinderen houdt.
Ik ben het trouwens met Yin eens, je kunt beter spijt hebben dat je ze niet hebt dan wanneer je ze wel hebt en ze achteraf toch liever niet had gehad.
noa schreef op 21 november 2007 @ 11:48:
[...]
Ha dat heb ik ook weleens gedacht dat als ik man was geweest ik misschien wel kinderen had gewild.
Ik heb trouwens wel gehoord van mensen die spijt van hun kinderen hadden.
Hadden die mensen dan vantevoren ook al twijfels of kwam dat achteraf?
Ik heb het van een collega gehoord. Ze vertelde me dat ze zo graag kinderen wilde, daar bestond geen enkele twijfel over. En toen zei ze nu ik ze heb, heb ik er spijt van, ik wou dat ik er nooit aan was begonnen.
Van een ander hoorde ik dat als ze het over mocht doen, ze niet voor kinderen zou kiezen, hoewel ze echt van haar kinderen houdt.
Ik ben het trouwens met Yin eens, je kunt beter spijt hebben dat je ze niet hebt dan wanneer je ze wel hebt en ze achteraf toch liever niet had gehad.
Cum non tum age
