Kinderen
alle pijlers
Verdwijnen babykriebels ooit??
vrijdag 1 augustus 2014 12:25
Voor wij kinderen kregen was ons ideaalbeeld 2 kinderen, mijn man is enig kind en wilde door zijn eigen ervaring liever ook meer dan 1 kind.
Na de geboorte van de oudste zag ik vooral heel veel beren op de weg voor een nr 2. De bevalling van hem heb ik als erg onprettig ervaren, oudste was een huilbaby , mijn lichamelijk herstel duurde erg lang en achteraf gezien had ik ook een PND.
We wilde toch wel een broertje of zusje voor de oudste dus op een gegeven moment alle vraagtekens ( bij mij vooral) wat losgelaten en letterlijk in 1 keer was het raak. Bijna 2 1/2 jaar na nr 1 werd mijn 2de zoon geboren.
Een bevalling waar ik de volgende dag al met een goed gevoel naar terug keek en ook in de kraamweek al regelmatig gedachtes dat het vast niet klaar was...er misschien nog wel een kindje zou komen.
De jongste is een veel makkelijker kind dan de oudste en deze keer een fijne babytijd ( op de nachten na dan ) en de kriebels voor een 3de worden alleen maar erger....
Die 3de wil ik sowieso niet voor de jongste ( nu bijna 2) bijna 4 is, 2 kleine kinderen thuis vind ik best wel pittig en ergens hoop ik ook heel erg dat tegen die tijd de babykriebels weg zijn....
Want mijn man wil geen 3de...hij vind 2 kinderen meer dan zat. En de praktische bezwaren wegen voor hem erg zwaar.
oa te weinig slaapkamers, moeten een andere auto, vakanties zoals nu ( vliegen) zullen moeilijker kunnen financieel, We willen dat de kinderen later kunnen studeren , evt wat van de wereld zien dus als ze willen tijdje stage/studeren in buitenland , 3 keer dat betalen is erg duur etc
We hebben nu 2 gezonde kinderen die het heel leuk samen hebben, de 3de kan er straks een btje bij hangen ( mede door t leeftijdverschil etc etc)
Ik had verwacht mij na de 2de compleet te voelen met mijn gezin maar de kriebels worden steeds meer.
Het lijsje om het bij 2 te houden is ook heel veel langer dan het lijstje om toch in de toekomst nog een kindje te krijgen.
verstandelijk dus al duidelijk dat we het bij 2 kindjes laten maar die verrekte kriebel naar nog 1tje spookt bijna elke dag door mijn hoofd.
Gaat dat over?? Verdwijnen die kriebels...het voelt nu al bijna net zo erg als toen ik zwanger wilde worden van nr 1
Of zijn er met dezelfde twijfels die toch een 3de hebben gekregen , voelde je je daarna wel compleet of kreeg je weer kriebels?
Is het echt veel drukker of valt het erg mee. had je achteraf met 2 net zo gelukkig geweest ( los natuurlijk ervan dat je nr 3 nooit zou willen missen meer)of is de 3de echt zo veel leuker?
Kortom , herkenbaar?!
Na de geboorte van de oudste zag ik vooral heel veel beren op de weg voor een nr 2. De bevalling van hem heb ik als erg onprettig ervaren, oudste was een huilbaby , mijn lichamelijk herstel duurde erg lang en achteraf gezien had ik ook een PND.
We wilde toch wel een broertje of zusje voor de oudste dus op een gegeven moment alle vraagtekens ( bij mij vooral) wat losgelaten en letterlijk in 1 keer was het raak. Bijna 2 1/2 jaar na nr 1 werd mijn 2de zoon geboren.
Een bevalling waar ik de volgende dag al met een goed gevoel naar terug keek en ook in de kraamweek al regelmatig gedachtes dat het vast niet klaar was...er misschien nog wel een kindje zou komen.
De jongste is een veel makkelijker kind dan de oudste en deze keer een fijne babytijd ( op de nachten na dan ) en de kriebels voor een 3de worden alleen maar erger....
Die 3de wil ik sowieso niet voor de jongste ( nu bijna 2) bijna 4 is, 2 kleine kinderen thuis vind ik best wel pittig en ergens hoop ik ook heel erg dat tegen die tijd de babykriebels weg zijn....
Want mijn man wil geen 3de...hij vind 2 kinderen meer dan zat. En de praktische bezwaren wegen voor hem erg zwaar.
oa te weinig slaapkamers, moeten een andere auto, vakanties zoals nu ( vliegen) zullen moeilijker kunnen financieel, We willen dat de kinderen later kunnen studeren , evt wat van de wereld zien dus als ze willen tijdje stage/studeren in buitenland , 3 keer dat betalen is erg duur etc
We hebben nu 2 gezonde kinderen die het heel leuk samen hebben, de 3de kan er straks een btje bij hangen ( mede door t leeftijdverschil etc etc)
Ik had verwacht mij na de 2de compleet te voelen met mijn gezin maar de kriebels worden steeds meer.
Het lijsje om het bij 2 te houden is ook heel veel langer dan het lijstje om toch in de toekomst nog een kindje te krijgen.
verstandelijk dus al duidelijk dat we het bij 2 kindjes laten maar die verrekte kriebel naar nog 1tje spookt bijna elke dag door mijn hoofd.
Gaat dat over?? Verdwijnen die kriebels...het voelt nu al bijna net zo erg als toen ik zwanger wilde worden van nr 1
Of zijn er met dezelfde twijfels die toch een 3de hebben gekregen , voelde je je daarna wel compleet of kreeg je weer kriebels?
Is het echt veel drukker of valt het erg mee. had je achteraf met 2 net zo gelukkig geweest ( los natuurlijk ervan dat je nr 3 nooit zou willen missen meer)of is de 3de echt zo veel leuker?
Kortom , herkenbaar?!
vrijdag 1 augustus 2014 13:04
quote:gwenniepennie schreef op 01 augustus 2014 @ 12:59:
^dat vraagt ze toch niet? Ze wil weten of de babykriebels ooit over gaan.
Inderdaad...al ben ik misschien iets te langdradig met mijn verhaal haha...
Ik vraag mij af of die overgaan en/ of ervaringen wat erbij neerleggen dat 2 genoeg is makkelijker maakt
^dat vraagt ze toch niet? Ze wil weten of de babykriebels ooit over gaan.
Inderdaad...al ben ik misschien iets te langdradig met mijn verhaal haha...
Ik vraag mij af of die overgaan en/ of ervaringen wat erbij neerleggen dat 2 genoeg is makkelijker maakt
vrijdag 1 augustus 2014 13:08
Mijn jongste wordt over 2 weken 9 jaar. Mijn man wil ook niet meer kinderen dan de 2 die we hebben. Dat respecteer ik. Want we hebben 2 heerlijke kinderen. De kriebels voor een 3e zijn echter nooit verdwenen. Het is nu wel veel minder, maar kan oplaaien als ik bv op kraamvisite ga. Ik denk dat dat heel normaal is. Nu de kinderen groter zijn geniet ik ook wel meer van mijn extra verworven vrije tijd. En start ik maandag aan een nieuwe fulltime baan waar ik ook de boeken invoor moet duiken. Nu is de tijd aangebroken voor mij. Voor alles in het leven is een fase. Maar afsluiten kan soms best moeilijk zijn.
vrijdag 1 augustus 2014 13:12
Hier 1 kind en vanaf het moment dat hij geboren werd (nu 9 maanden geleden) voelt het gewoon ontzettend compleet. Wat we graag wilden (moeder worden) is waargemaakt, onze wens is in vervulling gegaan en ik geniet van elk moment en elke ontwikkeling.
Alles draait hier om zoon (is misschien ook niet helemaal goed maar dat is een ander soort discussie ) en alles wordt afgestemd op zijn ontwikkelin(sfase). Dat maakt het eigenlijk voor iedereen heel overzichtelijk en prettig. Ik herken dus helemaal niks van babykriebels. Soms baal ik daar wel eens van want veel mensen kunnen zich heel weinig voorstellen bij je compleet voelen na 1 kind of vinden dat het gezin dan niet echt af is.
Vind het eigenlijk recht doen aan een evt 2e of volgende kind als je weer met net zoveel enthousiasme, blijdschap, hoop en goede moed aan een zwangerschap kunt beginnen.
Alles draait hier om zoon (is misschien ook niet helemaal goed maar dat is een ander soort discussie ) en alles wordt afgestemd op zijn ontwikkelin(sfase). Dat maakt het eigenlijk voor iedereen heel overzichtelijk en prettig. Ik herken dus helemaal niks van babykriebels. Soms baal ik daar wel eens van want veel mensen kunnen zich heel weinig voorstellen bij je compleet voelen na 1 kind of vinden dat het gezin dan niet echt af is.
Vind het eigenlijk recht doen aan een evt 2e of volgende kind als je weer met net zoveel enthousiasme, blijdschap, hoop en goede moed aan een zwangerschap kunt beginnen.
vrijdag 1 augustus 2014 13:21
Wat mezelf betreft denk ik dat die kriebels nooit overgaan. Twee kinderen is voor ons genoeg, de jongste is nu zeven maanden, de oudste ruim twee. En ja, het kriebelt bij me. Verstandelijk weet ik dat het zo prima is. Maar bij elke stap die jongste maakt (niet letterlijk, ze loopt nog lang niet) denk ik: dit was de laatste keer. Nooit meer een pasgeboren baby, nooit meer dit, nooit meer dat...
Maar ik weet ook dat ik dat na een derde weer zou hebben. En na een vierde. Waar eindig je dan?
Ik accepteer dus dat het zo goed is.
Maar ik weet ook dat ik dat na een derde weer zou hebben. En na een vierde. Waar eindig je dan?
Ik accepteer dus dat het zo goed is.
vrijdag 1 augustus 2014 13:23
Ja, ik herken het helemaal!
Wij hebben twee dochters, de jongste wordt binnenkort twee. Ik heb altijd gedacht aan een gezin met twee kinderen, maar man en ik twijfelen allebei nog steeds. Gezien mijn leeftijd (wordt volgend jaar 40) is het ook écht nu of nooit. Was ik jonger geweest, hadden we kunnen wachten tot nr. 2 naar school ging, dat hadden we het zeker gedaan. Maar dat is niet zo. En naast dit feit is ook óns lijstje bezwaren veel langer dan de pro's.
Maar.. ik heb die kriebels dus ook.
Ik besef me wel dat het, voor mij althans een soort roze wolk-idee is, het nog één keer willen meemaken van die uiterst bijzondere zwangerschap/bevallen/kraamtijd, dan écht de wens voor een derde. Wie zegt me bovendien dat dat verlangen na de derde weg is, en ik dan weer een vierde wil?
En zoals NYC al aangeeft, zolang we te veel twijfelen vind ik dat geen goed uitgangspunt om een nieuw leven op de wereld te zetten.
Ik geloof wel dat het ooit weggaat hoor, zeker op het moment dat het redelijkerwijs gewoon niet meer kan. Of dat we op een bepaald moment echt besluiten het niet te doen (want ik weet het niet zeker en man is al helemaal een twijfelkont).
Maar in jouw geval: je wilt geen derde vóór de jongste vier is. Kun je met je man afspreken het nog open te laten, en het tegen die tijd nog eens te overdenken? Dan hoef je het nog niet helemaal af te sluiten en wie weet is hij (of jij!) tegen die tijd van gedachten veranderd.
Wij hebben twee dochters, de jongste wordt binnenkort twee. Ik heb altijd gedacht aan een gezin met twee kinderen, maar man en ik twijfelen allebei nog steeds. Gezien mijn leeftijd (wordt volgend jaar 40) is het ook écht nu of nooit. Was ik jonger geweest, hadden we kunnen wachten tot nr. 2 naar school ging, dat hadden we het zeker gedaan. Maar dat is niet zo. En naast dit feit is ook óns lijstje bezwaren veel langer dan de pro's.
Maar.. ik heb die kriebels dus ook.
Ik besef me wel dat het, voor mij althans een soort roze wolk-idee is, het nog één keer willen meemaken van die uiterst bijzondere zwangerschap/bevallen/kraamtijd, dan écht de wens voor een derde. Wie zegt me bovendien dat dat verlangen na de derde weg is, en ik dan weer een vierde wil?
En zoals NYC al aangeeft, zolang we te veel twijfelen vind ik dat geen goed uitgangspunt om een nieuw leven op de wereld te zetten.
Ik geloof wel dat het ooit weggaat hoor, zeker op het moment dat het redelijkerwijs gewoon niet meer kan. Of dat we op een bepaald moment echt besluiten het niet te doen (want ik weet het niet zeker en man is al helemaal een twijfelkont).
Maar in jouw geval: je wilt geen derde vóór de jongste vier is. Kun je met je man afspreken het nog open te laten, en het tegen die tijd nog eens te overdenken? Dan hoef je het nog niet helemaal af te sluiten en wie weet is hij (of jij!) tegen die tijd van gedachten veranderd.
vrijdag 1 augustus 2014 13:24
quote:lokee schreef op 01 augustus 2014 @ 13:21:
Wat mezelf betreft denk ik dat die kriebels nooit overgaan. Twee kinderen is voor ons genoeg, de jongste is nu zeven maanden, de oudste ruim twee. En ja, het kriebelt bij me. Verstandelijk weet ik dat het zo prima is. Maar bij elke stap die jongste maakt (niet letterlijk, ze loopt nog lang niet) denk ik: dit was de laatste keer. Nooit meer een pasgeboren baby, nooit meer dit, nooit meer dat...
Maar ik weet ook dat ik dat na een derde weer zou hebben. En na een vierde. Waar eindig je dan?
Ik accepteer dus dat het zo goed is.
Bij vijf!
Na 5 kinderen waren bij mij toch echt de kriebels wel over hoor!
Wat mezelf betreft denk ik dat die kriebels nooit overgaan. Twee kinderen is voor ons genoeg, de jongste is nu zeven maanden, de oudste ruim twee. En ja, het kriebelt bij me. Verstandelijk weet ik dat het zo prima is. Maar bij elke stap die jongste maakt (niet letterlijk, ze loopt nog lang niet) denk ik: dit was de laatste keer. Nooit meer een pasgeboren baby, nooit meer dit, nooit meer dat...
Maar ik weet ook dat ik dat na een derde weer zou hebben. En na een vierde. Waar eindig je dan?
Ik accepteer dus dat het zo goed is.
Bij vijf!
Na 5 kinderen waren bij mij toch echt de kriebels wel over hoor!
vrijdag 1 augustus 2014 13:48
quote:Aureel schreef op 01 augustus 2014 @ 13:23:
Maar in jouw geval: je wilt geen derde vóór de jongste vier is. Kun je met je man afspreken het nog open te laten, en het tegen die tijd nog eens te overdenken? Dan hoef je het nog niet helemaal af te sluiten en wie weet is hij (of jij!) tegen die tijd van gedachten veranderd.
Dat hebben wij inderdaad wel afgesproken al denk ik dat mijn man er vanuit gaat dat ik tegen die tijd ook niet meer aan een baby moet denken haha
Ik kan mij aan de andere kant niet voorstellen dat ik na de 3de nog 1 wil. 4 kinderen lijkt mij echt te veel. Maar goed...toen ik zwanger was van nr 2 dacht ik ook niet dat ik deze kriebels zo zou krijgen ( na nr 1 dus nooit zulke kriebels gehad voor een 2de
Maar in jouw geval: je wilt geen derde vóór de jongste vier is. Kun je met je man afspreken het nog open te laten, en het tegen die tijd nog eens te overdenken? Dan hoef je het nog niet helemaal af te sluiten en wie weet is hij (of jij!) tegen die tijd van gedachten veranderd.
Dat hebben wij inderdaad wel afgesproken al denk ik dat mijn man er vanuit gaat dat ik tegen die tijd ook niet meer aan een baby moet denken haha
Ik kan mij aan de andere kant niet voorstellen dat ik na de 3de nog 1 wil. 4 kinderen lijkt mij echt te veel. Maar goed...toen ik zwanger was van nr 2 dacht ik ook niet dat ik deze kriebels zo zou krijgen ( na nr 1 dus nooit zulke kriebels gehad voor een 2de
vrijdag 1 augustus 2014 13:52
Mijn moeder heeft het nog steeds, zei ze laatst trouwens, en die is 69...
Als ik even wil zwijmelen, ga ik foto's kijken en ik heb een hele tas met bewaardingetjes; eerste pakjes, leuke piepkleine jurkjes etc. Daar snuffel ik soms even aan en dan is het weer voor een tijdje bevredigd. Of dagboeken lezen (die overigens wel sterk relativeren, want dan blijkt die babytijd in mijn herinnering toch een heel stuk rooskleuriger te zijn dan in het echt).
Als ik even wil zwijmelen, ga ik foto's kijken en ik heb een hele tas met bewaardingetjes; eerste pakjes, leuke piepkleine jurkjes etc. Daar snuffel ik soms even aan en dan is het weer voor een tijdje bevredigd. Of dagboeken lezen (die overigens wel sterk relativeren, want dan blijkt die babytijd in mijn herinnering toch een heel stuk rooskleuriger te zijn dan in het echt).
vrijdag 1 augustus 2014 13:53
Onze derde is nu 12 weken en ik heb absoluut geen kriebelt meer voor een vierde. Als ik nu een zwangere vrouw zie denk ik: Poe, jij liever dan ik". Ik heb drie hele fijne zwangerschappen en bevallingen gehad en nu is het goed zo. Ik kijk uit naar de volgende levensfases van de laatste: eerste stapjes, etc etc en naar de nieuwe fases bij mijn oudere twee kinderen. Ik heb twee zoontjes en een dochtertje en nu is het helemaal prima. Geen kriebels en geen kindjes meer.
vrijdag 1 augustus 2014 13:57
quote:jua schreef op 01 augustus 2014 @ 13:48:
maar de conclusie is tot zo ver dat de kriebels dus nooit overgaan.... Ik denk eerder dat er geen algemene conclusie is, dat het voor iedereen heel persoonlijk is, afhankelijk van een heleboel factoren. Ik vraag me wél vaak af wanneer het gevoel komt dat het "allemaal veel te snel" gaat. Het gaat snel, dat klopt, maar ik ervaar dat niet als vervelend. Ik geniet van iedere dag, heb van iedere dag genoten en ik kijk ook met heel veel plezier uit naar alles wat komen zal gaan. Maar veel ouders hoor ik na een paar weken als zeggen: "Het gaat véél te snel!" Misschien dat zoiets pas komt op het moment dat ik een eerste vervelende/minder leuke ervaring heb met zoon?
maar de conclusie is tot zo ver dat de kriebels dus nooit overgaan.... Ik denk eerder dat er geen algemene conclusie is, dat het voor iedereen heel persoonlijk is, afhankelijk van een heleboel factoren. Ik vraag me wél vaak af wanneer het gevoel komt dat het "allemaal veel te snel" gaat. Het gaat snel, dat klopt, maar ik ervaar dat niet als vervelend. Ik geniet van iedere dag, heb van iedere dag genoten en ik kijk ook met heel veel plezier uit naar alles wat komen zal gaan. Maar veel ouders hoor ik na een paar weken als zeggen: "Het gaat véél te snel!" Misschien dat zoiets pas komt op het moment dat ik een eerste vervelende/minder leuke ervaring heb met zoon?
vrijdag 1 augustus 2014 14:26
ja je weet t niet he.....ik ken ook wel vrouwen die na de 3de hun gezin echt compleet voelde, en geen kriebels meer hadden.
Maar dat weet je pas als nr 3 er is.
Misschien speelt er ook mee dat ik nu 2 jongens heb en dat ik altijd het idee heb gehad later een dochter te hebben?
Dus als nr 2 een meisje was geweest dat t dan completer had gevoeld? Maar goed , ik zou geen 3de nemen omdat t misschien een meisje zou zijn. 3 jongens lijkt mij ook erg leuk
Maar dat weet je pas als nr 3 er is.
Misschien speelt er ook mee dat ik nu 2 jongens heb en dat ik altijd het idee heb gehad later een dochter te hebben?
Dus als nr 2 een meisje was geweest dat t dan completer had gevoeld? Maar goed , ik zou geen 3de nemen omdat t misschien een meisje zou zijn. 3 jongens lijkt mij ook erg leuk
