Overig
alle pijlers
Ik ben mijn mama of papa kwijt
maandag 10 mei 2010 14:26
ik ben mijn mama kwijt deel 1
Ik heb een steen verlegd, in een rivier op aarde
het water gaat er anders dan voorheen
de stroom van een rivier hou je niet tegen
het water vindt er altijd wel een weg omheen
Misschien eens gevuld door sneeuw en regen
neemt de rivier mijn kiezel met zich mee
om hem glad en rond gesleten
te laten rusten in de luwte van de zee
Ik leverde bewijs van mijn bestaan
ik weet dat ik nooit zal zijn vergeten
omdat door het verleggen van de steen
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan
Aan mij de lastige taak om een nieuw topic te openen. Eigenlijk wil ik niet zo graag dat het andere topic dicht gaat, maar regels zijn regels.
Hierbij dus een vers nieuw topic. Voel je vrij om te lezen, of reageren, hier mag alles en moet niets.
Ik heb een steen verlegd, in een rivier op aarde
het water gaat er anders dan voorheen
de stroom van een rivier hou je niet tegen
het water vindt er altijd wel een weg omheen
Misschien eens gevuld door sneeuw en regen
neemt de rivier mijn kiezel met zich mee
om hem glad en rond gesleten
te laten rusten in de luwte van de zee
Ik leverde bewijs van mijn bestaan
ik weet dat ik nooit zal zijn vergeten
omdat door het verleggen van de steen
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan
Aan mij de lastige taak om een nieuw topic te openen. Eigenlijk wil ik niet zo graag dat het andere topic dicht gaat, maar regels zijn regels.
Hierbij dus een vers nieuw topic. Voel je vrij om te lezen, of reageren, hier mag alles en moet niets.
dinsdag 11 mei 2010 20:37
Dat is het voordeel aan patsboem, coma en stekker er uit. Geen echte lijdensweg, al weet ik het bij mijn pa niet helemaal zeker wat hij er van mee kreeg.
Kwam een keer (hij lag een week in coma) terwijl hij heel zwaar en moeilijk ademde en dat ze hem net extra morfine konden geven voor mijn moeder kwam en hem weer zou zien. Heb ik helemaal weggedrukt. Ik weet dat het zo was maar het beeld zie ik niet. Gelukkig.
Maar het is wel heel bizar om twee keer de knop uit te moeten laten zetten. Bij mijn moeder deed mijn broer het zelf (toch zelf arts en hij mocht het doen). Maar hoe dan ook, wij hebben het goede gedaan. Hoop dat ooit iemand net zo goed voor mij zal zorgen.
Kwam een keer (hij lag een week in coma) terwijl hij heel zwaar en moeilijk ademde en dat ze hem net extra morfine konden geven voor mijn moeder kwam en hem weer zou zien. Heb ik helemaal weggedrukt. Ik weet dat het zo was maar het beeld zie ik niet. Gelukkig.
Maar het is wel heel bizar om twee keer de knop uit te moeten laten zetten. Bij mijn moeder deed mijn broer het zelf (toch zelf arts en hij mocht het doen). Maar hoe dan ook, wij hebben het goede gedaan. Hoop dat ooit iemand net zo goed voor mij zal zorgen.
dinsdag 11 mei 2010 21:35
Mijn moeder zou half april jarig geweest zijn. Zij is in september overleden, dus voor het eerst zonder haar. 's Morgens was ik er echt ziek van... Ik wist van gekkigheid niet wat ik doen moest. Toen heb ik mezelf een 'schop' onder de kont gegeven; het was 61 jaar een feestelijke dag geweest, dus ik wilde niet de hele dag maar verdrietig zijn.
Mijn collega is een kopje thee komen drinken en dat was gezellig. Was ook erg lief.. De dag erna (zaterdag) zijn we met het gezin naar haar uitstrooiplek geweest en hebben we bloemen neergelegd.
Mijn collega is een kopje thee komen drinken en dat was gezellig. Was ook erg lief.. De dag erna (zaterdag) zijn we met het gezin naar haar uitstrooiplek geweest en hebben we bloemen neergelegd.
dinsdag 11 mei 2010 21:49
Mam zou in feb 61 zijn geworden, maar in oktober 2009 overleden,
ik heb haar graf die dag bezocht, een roos bij haar foto thuis gezet.
Mijn pap zou in juli jarig zijn,wat ik met die dag aan moet, ik weet niet waar hij is uitgestrooid.
Maar ook hem zal ik herdenken door een roos bij zn foto te zetten.
ik heb haar graf die dag bezocht, een roos bij haar foto thuis gezet.
Mijn pap zou in juli jarig zijn,wat ik met die dag aan moet, ik weet niet waar hij is uitgestrooid.
Maar ook hem zal ik herdenken door een roos bij zn foto te zetten.
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
woensdag 12 mei 2010 10:12
Goedemorgen allen,
Ik kom even een beetje afscheid nemen, ik ga met lief naar ons deuxieme maison in Frankrijk. Mag hopen dat het daar wat beter weer is, want hier is het weer eens " ruk".
Houd jullie taai, in gedachten neem ik jullie gezellig mee, en tot over een dag of 10.
Dag lieve meiden, greetz Kerrie.
Ik kom even een beetje afscheid nemen, ik ga met lief naar ons deuxieme maison in Frankrijk. Mag hopen dat het daar wat beter weer is, want hier is het weer eens " ruk".
Houd jullie taai, in gedachten neem ik jullie gezellig mee, en tot over een dag of 10.
Dag lieve meiden, greetz Kerrie.
woensdag 12 mei 2010 10:25
Ik wil even inhaken op die speciale dagen zoals verjaardag e.d. en wat je dan op zo'n dag doet.
Ik ken mensen waarvan de vader is overleden. De moeder brengt de speciale dagen altijd met haar dochter door. Meestal gaan ze een dagje weg. De zoon wordt niet gevraagd. Vorig jaar zat de zoon werkeloos thuis die dag, en toen is hij ook helemaal niet gevraagd om ook mee te gaan. Is ook door beiden die dag helemaal niet meer gebeld.
Dochter en zoon wonen gewoon in dezelfde woonplaats.
Als hij zelf aangeeft graag ook een keer zo'n dag samen met zijn moeder door te brengen, moet toch altijd ook de dochter erbij zijn, of zegt moeder dat ze niets meer van zoon gehoord heeft en daarom met dochter is weggegaan.
Wat zouden jullie hiervan vinden als jullie dit zou overkomen? Op mij komt het nogal kwetsend over. Zie ik dat goed?
Ik ken mensen waarvan de vader is overleden. De moeder brengt de speciale dagen altijd met haar dochter door. Meestal gaan ze een dagje weg. De zoon wordt niet gevraagd. Vorig jaar zat de zoon werkeloos thuis die dag, en toen is hij ook helemaal niet gevraagd om ook mee te gaan. Is ook door beiden die dag helemaal niet meer gebeld.
Dochter en zoon wonen gewoon in dezelfde woonplaats.
Als hij zelf aangeeft graag ook een keer zo'n dag samen met zijn moeder door te brengen, moet toch altijd ook de dochter erbij zijn, of zegt moeder dat ze niets meer van zoon gehoord heeft en daarom met dochter is weggegaan.
Wat zouden jullie hiervan vinden als jullie dit zou overkomen? Op mij komt het nogal kwetsend over. Zie ik dat goed?
woensdag 12 mei 2010 12:43
Kerrie: enjoy! Heerlijk! Ik hoop ook dat je beter weer hebt!
Elske: ik ken de situatie niet maar het klinkt niet helemaal kies
diaantje: ik hen vast niet goed teruggelezen maar waarom weet je niet waar je vader is uitgestrooid?
Wij eten altijd met gezin bij een verjaardag, dus ook toen mama dood was. Bij mijn vaders verjaardagen at ik met mijn zusje en half zussen. We lieten zo'n wenslampion op.
Elske: ik ken de situatie niet maar het klinkt niet helemaal kies
diaantje: ik hen vast niet goed teruggelezen maar waarom weet je niet waar je vader is uitgestrooid?
Wij eten altijd met gezin bij een verjaardag, dus ook toen mama dood was. Bij mijn vaders verjaardagen at ik met mijn zusje en half zussen. We lieten zo'n wenslampion op.
woensdag 12 mei 2010 13:21
quote:Sophy schreef op 12 mei 2010 @ 12:43:
Kerrie: enjoy! Heerlijk! Ik hoop ook dat je beter weer hebt!
Elske: ik ken de situatie niet maar het klinkt niet helemaal kies
diaantje: ik hen vast niet goed teruggelezen maar waarom weet je niet waar je vader is uitgestrooid?
Wij eten altijd met gezin bij een verjaardag, dus ook toen mama dood was. Bij mijn vaders verjaardagen at ik met mijn zusje en half zussen. We lieten zo'n wenslampion op.
Mijn pap was getrouwd met een vrouw die ons niet echt zag zitten.
Ze wou onze vader uitstrooien op een plek waar mijn vader dat nooit had gewild.
Hij heeft tegen ons gezegd"ik wil dat jullie me uitstrooien in een bos in mijn geboorteplaats"
Maar mevrouw had andere plannen, we hebben nog geprobeerd om het tegen te houden.
Nu weten we dus niet waar ze hem heeft uitgestrooid.
En dat doet zeer, en we kunnen het niet helemaal afsluiten, het is niet helemaal af.
Kerrie: enjoy! Heerlijk! Ik hoop ook dat je beter weer hebt!
Elske: ik ken de situatie niet maar het klinkt niet helemaal kies
diaantje: ik hen vast niet goed teruggelezen maar waarom weet je niet waar je vader is uitgestrooid?
Wij eten altijd met gezin bij een verjaardag, dus ook toen mama dood was. Bij mijn vaders verjaardagen at ik met mijn zusje en half zussen. We lieten zo'n wenslampion op.
Mijn pap was getrouwd met een vrouw die ons niet echt zag zitten.
Ze wou onze vader uitstrooien op een plek waar mijn vader dat nooit had gewild.
Hij heeft tegen ons gezegd"ik wil dat jullie me uitstrooien in een bos in mijn geboorteplaats"
Maar mevrouw had andere plannen, we hebben nog geprobeerd om het tegen te houden.
Nu weten we dus niet waar ze hem heeft uitgestrooid.
En dat doet zeer, en we kunnen het niet helemaal afsluiten, het is niet helemaal af.
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
woensdag 12 mei 2010 14:01
quote:Sophy schreef op 12 mei 2010 @ 13:30:
Och jeetje diaantje, wat vreselijk. En wat ontzettend, ontzettend onbeschoft van die vrouw. Dat lijkt me heel moeilijk.
Ja, en dan te weten dat ze maar 4 jaar getrouwd waren.
En ik 39 jaar zijn dochter, maar zei wist het allemaal veel beter.
En helaas is het zo dat de opdrachtgever van de uitvaart, ook zomaar alleen mag beslissen waar de as word uitgestooid.
Dus dan trek je als dochter, gewoon aan het kortste eind.
Och jeetje diaantje, wat vreselijk. En wat ontzettend, ontzettend onbeschoft van die vrouw. Dat lijkt me heel moeilijk.
Ja, en dan te weten dat ze maar 4 jaar getrouwd waren.
En ik 39 jaar zijn dochter, maar zei wist het allemaal veel beter.
En helaas is het zo dat de opdrachtgever van de uitvaart, ook zomaar alleen mag beslissen waar de as word uitgestooid.
Dus dan trek je als dochter, gewoon aan het kortste eind.
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
woensdag 12 mei 2010 23:10
oh Diaantje want een naar mens. Dat zou niet mogen kunnen.
Misschien is dat van die wensballon ook iets voor jou. Vind dat een heel mooi idee.
Al doet me het een heel klein beetje denken aan dat liedje van die "brief voor mijn moeder". Heel simpel maar daar moet ik toch gewoon van huilen als ik dat hoor.
Kerrie, bon vacances. Geniet ervan.
Misschien is dat van die wensballon ook iets voor jou. Vind dat een heel mooi idee.
Al doet me het een heel klein beetje denken aan dat liedje van die "brief voor mijn moeder". Heel simpel maar daar moet ik toch gewoon van huilen als ik dat hoor.
Kerrie, bon vacances. Geniet ervan.
woensdag 12 mei 2010 23:14
Jee, Diaantje, wat klote zeg! Dat zoiets kan, het zou toch verboden moeten worden?
Mijn pa is een half jaar geleden overleden. Dat is zo'n periode dat buitenstaanders denken dat je er wel zo ongeveer overheen zal zijn, maar dat is (natuurlijk?) bij lange na nog niet het geval. Ik heb een mok waarop staat: "Wakker en aangekleed, wat wil je nog meer?" en dat past onbedoeld heel goed bij hoe ik me meestal voel. Men moet vooral niet te veel verwachten. Gezien hoe ik me meestal voel, vind ik het al heel wat dat ik toch elke dag weer uit mijn bed kom, ga werken, zo nodig boodschappen doe, eten kook en eet en andere dingen doe die ik moet doen. Soms kan ik ergens blij mee zijn of kan ik ergens om lachen, maar het lijkt wel alsof die kleine positieve gevoelens altijd overschaduwd worden door dat altijd aanwezige enorme zwarte gat van gemis en pijn. Ik doe echt wel mijn best om het leven weer leuk te vinden, maar ik voel het meestal nog niet zo. Deze maand word ik 30, ik vond het altijd leuk om jarig te zijn, deze keer zal er vooral ook een moeilijke kant aan zitten. Zoiets is toch eigenlijk gewoon kut zo zonder pa.
Goed dat dit topic er is, mensen die zoiets niet hebben meegemaakt, hebben immers (gelukkig maar) geen idee hoe het is. Sterkte aan iedereen die zich ook klote voelt zonder pa en/of ma!!!
Mijn pa is een half jaar geleden overleden. Dat is zo'n periode dat buitenstaanders denken dat je er wel zo ongeveer overheen zal zijn, maar dat is (natuurlijk?) bij lange na nog niet het geval. Ik heb een mok waarop staat: "Wakker en aangekleed, wat wil je nog meer?" en dat past onbedoeld heel goed bij hoe ik me meestal voel. Men moet vooral niet te veel verwachten. Gezien hoe ik me meestal voel, vind ik het al heel wat dat ik toch elke dag weer uit mijn bed kom, ga werken, zo nodig boodschappen doe, eten kook en eet en andere dingen doe die ik moet doen. Soms kan ik ergens blij mee zijn of kan ik ergens om lachen, maar het lijkt wel alsof die kleine positieve gevoelens altijd overschaduwd worden door dat altijd aanwezige enorme zwarte gat van gemis en pijn. Ik doe echt wel mijn best om het leven weer leuk te vinden, maar ik voel het meestal nog niet zo. Deze maand word ik 30, ik vond het altijd leuk om jarig te zijn, deze keer zal er vooral ook een moeilijke kant aan zitten. Zoiets is toch eigenlijk gewoon kut zo zonder pa.
Goed dat dit topic er is, mensen die zoiets niet hebben meegemaakt, hebben immers (gelukkig maar) geen idee hoe het is. Sterkte aan iedereen die zich ook klote voelt zonder pa en/of ma!!!
donderdag 13 mei 2010 14:29
Hallo,
Ik ben een meelezer op jullie topic. Heb niet alles gelezen maar wordt hier vaak naar toe getrokken.
Mijn moeder is ruim tien jaar geleden overleden. Mijn vader al veel langer geleden. Het "wees zijn" valt me nog steeds zwaar. Mijn vader mis ik niet (heel verhaal, geen fijne man). Met mijn moeder was het contact goed. Niet heel diepgaand maar goed. We deelden de dagelijkse beslommeringen als: even bellen om de meest kleine dingen, ontwikkelingen van de kinderen tot in details bespreken. En juist dat mis ik zo. Ze kon me bellen op de meest onhandige momenten (druk aan het koken bijvoorbeeld) en merk ik nog steeds op dat soort momenten: nú zou de telefoon moeten gaan.
De kinderen zijn inmiddels groot en ze heeft er zoveel van gemist. Ik mis haar trots zijn.
En na al die jaren is er behalve m'n eigen gezin niemand meer die naar haar vraagt, over haar praat. Ik kreeg al snel te horen: heb je er nu nóg verdriet om? Ja!
Ik heb geen afscheid kunnen nemen, ze is overleden aan een hartstilstand. Dat blijf ik moeilijk vinden.
Liefs en een dikke knuffel voor iedereen hier.
Ik ben een meelezer op jullie topic. Heb niet alles gelezen maar wordt hier vaak naar toe getrokken.
Mijn moeder is ruim tien jaar geleden overleden. Mijn vader al veel langer geleden. Het "wees zijn" valt me nog steeds zwaar. Mijn vader mis ik niet (heel verhaal, geen fijne man). Met mijn moeder was het contact goed. Niet heel diepgaand maar goed. We deelden de dagelijkse beslommeringen als: even bellen om de meest kleine dingen, ontwikkelingen van de kinderen tot in details bespreken. En juist dat mis ik zo. Ze kon me bellen op de meest onhandige momenten (druk aan het koken bijvoorbeeld) en merk ik nog steeds op dat soort momenten: nú zou de telefoon moeten gaan.
De kinderen zijn inmiddels groot en ze heeft er zoveel van gemist. Ik mis haar trots zijn.
En na al die jaren is er behalve m'n eigen gezin niemand meer die naar haar vraagt, over haar praat. Ik kreeg al snel te horen: heb je er nu nóg verdriet om? Ja!
Ik heb geen afscheid kunnen nemen, ze is overleden aan een hartstilstand. Dat blijf ik moeilijk vinden.
Liefs en een dikke knuffel voor iedereen hier.
donderdag 13 mei 2010 15:07
Boro,wat attent van je!
Lynne, het geen afscheid kunnen nemen, het knaagt aan je he?
Hier ook. Toen ik aankwam in Mombasa was ze al in coma, ver weg. En ze ging gezond en wel op vakantie. Voordat ze wegraakte, hebben we nog gesmst, niets aan de hand.
Ongelooflijk wreed en bizar.
Mieshka, ik was afgelopen maandag jarig, voor het eerst zonder mijn moeder. Belachelijk. 4 maanden geleden was ze er nog. Nog belachelijker.
Hoe meer de tijd verstrijkt, hoe stommer het allemaal is.
Dat kan jou niet overkomen, andere moeders en vaders gebeuren dat, niet de jouwe.
Lynne, het geen afscheid kunnen nemen, het knaagt aan je he?
Hier ook. Toen ik aankwam in Mombasa was ze al in coma, ver weg. En ze ging gezond en wel op vakantie. Voordat ze wegraakte, hebben we nog gesmst, niets aan de hand.
Ongelooflijk wreed en bizar.
Mieshka, ik was afgelopen maandag jarig, voor het eerst zonder mijn moeder. Belachelijk. 4 maanden geleden was ze er nog. Nog belachelijker.
Hoe meer de tijd verstrijkt, hoe stommer het allemaal is.
Dat kan jou niet overkomen, andere moeders en vaders gebeuren dat, niet de jouwe.
Al een account? Log dan hier in.
donderdag 13 mei 2010 22:24
Vandaag een dag gehad met leuke maar ook moeilijke momenten. Ben vandaag op bezoek geweest bij een zus van mijn vader en een broer van mijn moeder.
Het bezoek bij mijn tante was leuk, maar ook moeilijk. Ik kwam nooit bij mijn tante zonder mijn vader. Ik zat daar in die kamer en moest opeens huilen. Op de stoel waar mijn vader normaal gesproken altijd zit, zat nu mijn tante. Mijn vader was er niet meer bij. Ik heb erom gehuild. Huil er nu nog steeds om. Het was ineens zo echt dat hij er echt niet meer is.
Daarna op bezoek geweest bij mijn oom, de broer van mijn moeder. Voor de mensen hier die het weten, was mijn moeder geen fijne vrouw voor mij. Ze was altijd alleen maar negatief over mij. Zei en deed hele erge dingen. Het kwam over alsof ze niets om mij gaf.
Vandaag was een leuke middag daar. Maar natuurlijk kwam de dood van mijn vader ook aan bod. En daarna ging het gesprek ook over mijn moeder. Heb toch een fijn gesprek gehad. Mijn oom vertelde mij dat hij vroeger mijn moeder meerdere malen heeft aangesproken op haar gedrag naar mij toe. Maar dat zij daar niets mee deed en dat hij mij daar niet weg kon halen. Hij kon verder niets doen. We hebben het erover gehad dat mijn moeder veel kapot heeft gemaakt. Niet alleen bij mij, maar bij heel veel mensen. Maar bij je eigen kind is natuurlijk heel erg. Hij zei dat mijn vader een hele fijne en goede man was, en dat het erg is voor mij dat hij zo vroeg is overleden. Hij vertelde mij ook dat hij mijn moeder jaren geleden al de deur heeft gewezen om hoe ze mij heeft behandeld. Hij vindt dat zij mij en mijn vader beschadigd heeft.
Hij zei ook dat ik moest proberen alles van vroeger achter me te laten. Dat het fijn was dat ik zo'n goede band had met mijn vader en dat dat fijn is om op terug te kijken. En dat ik mijn moeder mijn leven niet lastig moet laten maken. Tenslotte zei hij dat hij altijd voor me klaar staat. Ik vond dat fijn om allemaal te horen. En dat terwijl mijn oom meestal niet zo open is.
Ik wil toch nog iets anders kwijt wat mij toch erg stoort. Ik vind namelijk dat ik vanaf/na de uitvaart van mijn vader erg weinig van mensen hoor. Ik begrijp dat het steeds minder wordt qua belangstelling na een paar weken, maar ik vind dat eigenlijk meteen al. Zo heb ik 1 oom en tante waar ik helemaal niets meer van gehoord heb. Dat vind ik erg. Een andere tante heeft 1 dag na de uitvaart nog gebeld en daarna niet meer. Dat is al meer dan 1 week geleden. Ook dat vind ik erg. Ik kan natuurlijk zelf ook bellen, maar ik heb moeite met het idee dat ik zelf iedereen moet vragen om te bellen. Het zou eigenlijk vanzelf andersom moeten gaan, vind ik dan. Nu is het zo dat ik als enige niet in de buurt van mijn familie woon. Er is sinds de dood van mijn vader maar 1 keer familie in ons huis geweest. De rest van de weken zijn wij steeds daarheen gegaan. Het is geen moeite, maar toch stoort het mij omdat ik het gevoel heb dat alles van mij moet komen. Terwijl ik juist veel steun kan gebruiken.
Volgende maand is het vaderdag. Ik vraag me af of mensen dan wel aan mij denken. Ik ben dus bang van niet en dat vind ik heel erg.
Het bezoek bij mijn tante was leuk, maar ook moeilijk. Ik kwam nooit bij mijn tante zonder mijn vader. Ik zat daar in die kamer en moest opeens huilen. Op de stoel waar mijn vader normaal gesproken altijd zit, zat nu mijn tante. Mijn vader was er niet meer bij. Ik heb erom gehuild. Huil er nu nog steeds om. Het was ineens zo echt dat hij er echt niet meer is.
Daarna op bezoek geweest bij mijn oom, de broer van mijn moeder. Voor de mensen hier die het weten, was mijn moeder geen fijne vrouw voor mij. Ze was altijd alleen maar negatief over mij. Zei en deed hele erge dingen. Het kwam over alsof ze niets om mij gaf.
Vandaag was een leuke middag daar. Maar natuurlijk kwam de dood van mijn vader ook aan bod. En daarna ging het gesprek ook over mijn moeder. Heb toch een fijn gesprek gehad. Mijn oom vertelde mij dat hij vroeger mijn moeder meerdere malen heeft aangesproken op haar gedrag naar mij toe. Maar dat zij daar niets mee deed en dat hij mij daar niet weg kon halen. Hij kon verder niets doen. We hebben het erover gehad dat mijn moeder veel kapot heeft gemaakt. Niet alleen bij mij, maar bij heel veel mensen. Maar bij je eigen kind is natuurlijk heel erg. Hij zei dat mijn vader een hele fijne en goede man was, en dat het erg is voor mij dat hij zo vroeg is overleden. Hij vertelde mij ook dat hij mijn moeder jaren geleden al de deur heeft gewezen om hoe ze mij heeft behandeld. Hij vindt dat zij mij en mijn vader beschadigd heeft.
Hij zei ook dat ik moest proberen alles van vroeger achter me te laten. Dat het fijn was dat ik zo'n goede band had met mijn vader en dat dat fijn is om op terug te kijken. En dat ik mijn moeder mijn leven niet lastig moet laten maken. Tenslotte zei hij dat hij altijd voor me klaar staat. Ik vond dat fijn om allemaal te horen. En dat terwijl mijn oom meestal niet zo open is.
Ik wil toch nog iets anders kwijt wat mij toch erg stoort. Ik vind namelijk dat ik vanaf/na de uitvaart van mijn vader erg weinig van mensen hoor. Ik begrijp dat het steeds minder wordt qua belangstelling na een paar weken, maar ik vind dat eigenlijk meteen al. Zo heb ik 1 oom en tante waar ik helemaal niets meer van gehoord heb. Dat vind ik erg. Een andere tante heeft 1 dag na de uitvaart nog gebeld en daarna niet meer. Dat is al meer dan 1 week geleden. Ook dat vind ik erg. Ik kan natuurlijk zelf ook bellen, maar ik heb moeite met het idee dat ik zelf iedereen moet vragen om te bellen. Het zou eigenlijk vanzelf andersom moeten gaan, vind ik dan. Nu is het zo dat ik als enige niet in de buurt van mijn familie woon. Er is sinds de dood van mijn vader maar 1 keer familie in ons huis geweest. De rest van de weken zijn wij steeds daarheen gegaan. Het is geen moeite, maar toch stoort het mij omdat ik het gevoel heb dat alles van mij moet komen. Terwijl ik juist veel steun kan gebruiken.
Volgende maand is het vaderdag. Ik vraag me af of mensen dan wel aan mij denken. Ik ben dus bang van niet en dat vind ik heel erg.
vrijdag 14 mei 2010 09:19
Elske
wellicht is je familie bezig zelf hun verdriet te verwerken. Weet niet hoe close jullie zijn en of je wel zoveel moet/mag verwachten. Zelf woon ik ook totaal niet bij familie in de buurt. De meesten heb ik dan ook nooit meer gezien. Eén tante belde heel soms. En van één oom krijg ik een kaartje op mijn zoontjes verjaardag. En met een andere tante mail ik af en toe. Van de meesten heb ik nooit meer wat gehoord. (heb 11 tantes en ooms en zo'n dertig nichten en neven). Op de crematie was het heel warm en close maar daarna was het gat groot. Mijn broer woont wel bij familie in de buurt en ziet ze wel eens, maar geloof dat hij er dan zelf ook moeite voor moet doen.
Heb gevoel dat de ooms en tantes vooral samen hun verlies verwerken. Bovendien gaat iedereen verder mijn zijn/haar eigen leven. En dat kan ik ze niet kwalijk nemen.
Het klinkt heel naar (en zo bedoel ik het niet) maar je zult het uiteindelijk alleen moeten doen. En je zult merken dat je die kracht ook krijgt. Maar ik hoop voor jou dat je iets meer van je familie kunt verwachten dan ik. Sterkte lieve meid
wellicht is je familie bezig zelf hun verdriet te verwerken. Weet niet hoe close jullie zijn en of je wel zoveel moet/mag verwachten. Zelf woon ik ook totaal niet bij familie in de buurt. De meesten heb ik dan ook nooit meer gezien. Eén tante belde heel soms. En van één oom krijg ik een kaartje op mijn zoontjes verjaardag. En met een andere tante mail ik af en toe. Van de meesten heb ik nooit meer wat gehoord. (heb 11 tantes en ooms en zo'n dertig nichten en neven). Op de crematie was het heel warm en close maar daarna was het gat groot. Mijn broer woont wel bij familie in de buurt en ziet ze wel eens, maar geloof dat hij er dan zelf ook moeite voor moet doen.
Heb gevoel dat de ooms en tantes vooral samen hun verlies verwerken. Bovendien gaat iedereen verder mijn zijn/haar eigen leven. En dat kan ik ze niet kwalijk nemen.
Het klinkt heel naar (en zo bedoel ik het niet) maar je zult het uiteindelijk alleen moeten doen. En je zult merken dat je die kracht ook krijgt. Maar ik hoop voor jou dat je iets meer van je familie kunt verwachten dan ik. Sterkte lieve meid
vrijdag 14 mei 2010 12:46
Mijn punt is gewoon dat ik altijd al zoveel alleen heb moeten doen.
Vroeger werd ik erg gepest op school. Stond ik er ook alleen voor en moest ik ook alles alleen doen. Thuis had ik geen leuke moeder. Stond ik ook alleen, heb ik ook veel alleen moeten doen. Ik had geen moeder die samen dingen met mij deed of die goed en aardig en blij met mij was.
Nu is mjn vader overleden, heb ik geen broer of zus en ben ik voor mijn 30e praktisch wees. Sta ik er ook alleen voor. Het zou fijn zijn als ik er nu een keer niet alleen voor stond. Het is fijn dat ooms en tantes verdriet met elkaar verwerken. Maar ik stond ontzettend dicht bij mijn vader en het zou fijn zijn als er nu ook mensen voor mij zijn om dit te verwerken. En daar ben ik eigenlijk vooral nu heel erg kwaad over. Ik vind de mensen die bellen en langskomen behoorlijk tegenvallen. Zo komt het nu over alsof ik niets ben en alles maar alleen uit moet zoeken.
Vroeger werd ik erg gepest op school. Stond ik er ook alleen voor en moest ik ook alles alleen doen. Thuis had ik geen leuke moeder. Stond ik ook alleen, heb ik ook veel alleen moeten doen. Ik had geen moeder die samen dingen met mij deed of die goed en aardig en blij met mij was.
Nu is mjn vader overleden, heb ik geen broer of zus en ben ik voor mijn 30e praktisch wees. Sta ik er ook alleen voor. Het zou fijn zijn als ik er nu een keer niet alleen voor stond. Het is fijn dat ooms en tantes verdriet met elkaar verwerken. Maar ik stond ontzettend dicht bij mijn vader en het zou fijn zijn als er nu ook mensen voor mij zijn om dit te verwerken. En daar ben ik eigenlijk vooral nu heel erg kwaad over. Ik vind de mensen die bellen en langskomen behoorlijk tegenvallen. Zo komt het nu over alsof ik niets ben en alles maar alleen uit moet zoeken.
vrijdag 14 mei 2010 22:56
Ik ben er nog even, moet het even kwijt: wat komt het besef toch steeds zo keihard binnen. Dat intense missen, alsof je het voor het eerst realiseert. Maar dan steeds weer. En nog een keer. Mijn mama, mijn papa, hun geur, hun grapjes, hun haar, hun stem....sjeeezus.
Nou ja, zoals ik al zei: op naar morgen
Nou ja, zoals ik al zei: op naar morgen
