Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel 3

Maar goed, ik geloof niet dat het iemand nog echt interesseert, aangezien ik ongeveer de enige ben die hier nog schrijft?!



Ook hier lijkt de (virtuele) arm om je heen te ontbreken voor elkaar en weinig reageren op elkaar (en op nieuwe mensen)? Dat kan ook niet in plaats van irl, en snap ik ook, want ik heb gemerkt dat ik daar ook te weinig van heb en geef irl aan de bestaande club mensen om me heen, als ik (veel) achter de pc zit ipv het echte leven in en er echt zijn voor een beperkte groep. Hoe weldadig dat is als het geen woorden op papier zijn, maar elkaar ontmoeten, in de ogen kunnen zien.



Enerzijds heeft iedereen behoefte aan zo'n warme kring om zich heen, daar ben ik van overtuigd. Dus bijv in de vorm van een meeting, elkaar irl zien en spreken, daar is denk ik wel behoefte aan. Bij heel veel mensen, single of niet..



Het is ergens waanzin om te proberen in je eentje helemaal onafhankelijk van anderen toch die staat van gelukkig zijn te willen bereiken. Het draait in grote mate om een soort van eigenliefde vinden, maar niet een egoistisch soort eigenliefde, en niet het ontvangen van die van anderen, maar wel het voelen van liefde van en voor anderen. Het wederzijdse, saamhorige, solidaire, loyale soort dat (pas) ontstaat als je liefde voor jezelf kan voelen met een open hart, daar past automatisch liefde voor en van anderen voelen/toelaten naar binnen en van binnen naar buiten, bij..



Het kan niet naar binnen stromen als je je hart dichthoudt, uit angst of zelfbescherming, oude pijnen en niet opnieuw gekwetst willen worden.. of uit andere behoeften die maar deels in de buurt komen van wat we werkelijk nodig hebben diep van binnen.. die doekjes voor het bloeden, die pleisters die we aanzien voor "helend" en de wonden bedekkend, zodat we die niet (dagelijks) hoeven zien of te voelen..

quote:Suzy65 schreef op 10 september 2014 @ 16:28:

Maar goed, ik geloof niet dat het iemand nog echt interesseert, aangezien ik ongeveer de enige ben die hier nog schrijft?!



Ook hier lijkt de (virtuele) arm om je heen te ontbreken voor elkaar en weinig reageren op elkaar (en op nieuwe mensen)? .Was me net aan het inlezen Suzy! Verder lees ik nog steeds bijna alles.

@Suzy: Ben er nog wel maar ook bezig met spannende dingen IRL. Wat heb je behoorlijk heftige dingen achter de rug!

Ik dacht dat je nog langer weg zou blijven dus moest weer even bijlezen.

Heeft het teruggaan je nog gebracht wat je zocht. Je schrijft veel over saamhorigheid en contact. Dit mis je duidelijk hier in NL?



Suzy :" Het is ergens waanzin om te proberen in je eentje helemaal onafhankelijk van anderen toch die staat van gelukkig zijn te willen bereiken..." Dat ik ook inderdaad onmogelijk. Nu ik iemand heb leren kennen zie ik ook ( weer) het verschil. Niet dat alles nu overboord is gezet. Het is ànders geworden.



@hier: naast dat het met date supergoed gaat ook vandaag een gesprek gehad die professioneel grote impact kan hebben. Ontzettend spannende dingen gebeuren er. Grote kansen en veel om over na te denken. Loslaten en nieuwe wegen ingaan... best eng!

Suzy, ik heb je ook gelezen hoor! Intense tijden voor je die veel wakker maken, die aan veel raken… Ik antwoord later uitgebreider (nu effe druk met werk), maar ik zou zeggen: laat het bezinken… Probeer alles wat op zijn plek te laten vallen. Dit zijn even 'rare' tijden, alles moet nog inzinken.



Maar ook hier is vast wel een doel aan. Ook dit brengt je weer een stapje verder.



Ik heb bepaalde gelijkaardige conclusies als jij, maar dan vanuit andere belevenissen. Ook daardoor wissel ik graag gauw weer met je van gedachten!



Dank je ook voor je raad over mijn assertiviteitskwestie!





En welkom Manawa! Het ligt hier effe wat stil, zoals je ziet. Neem het niet als een afwijzing, want dat is het niet. Naar een psycholoog gaan, was een prima stap. Zelf heb ik heel veel gehad aan de therapeut bij wie ik twee jaar 'gelopen heb' zeg maar. Maar ervoor heb ik er zes (!) andere uitgeprobeerd, met wie het de ene keer niet klikte, de andere keer lag de aanpak me niet enzovoort. Ik denk dat je een beetje moet rondshoppen om iemand te vinden die bij je past…

Of waarom geen coach, die het wat meer praktisch aanpakt? Kijkt van: hier ben je, hier wil je zijn en wat is er nodig om daar te komen.

Hallo allemaal,

Ik heb bijna alles gelezen en met tranen in mn ogen van herkenning.

Ik ben nieuw hier en wil graag mn verhaal delen, om het van me af te kunnen schrijven en eventueel tips te ontvangen. Het is een lang verhaal maar here we go...



Begin van dit jaar heb ik een lange relatie, met kinderen, verbroken. Ik was niet meer gelukkig. Had het al veel eerder moeten doen maar durfde nu pas de stap te zetten. Dit had een reden...Sinds een maand voor de breakup heb ik contact met een man, het begon puur gebaseerd op vriendschap, een bekende waar het toch blijkbaar meer dan normaal mee klikte. We appten hele dagen,24/7 bijna. We deden vaak samen hobbyen, we hebben dezelfde interesses. hij was mijn steun in een moeilijke tijd, al heb ik nooit mijn problemen met hem besproken. Het was gezellig, grapjes maken, beetje flirten, maar dat zit in me, niks speciaals aan. Op het moment dat het uit was was hij wel de eerste aan wie ik het vertelde, op mijn ouders en vriendinnen na. In de periode na de break up is aan ons contact niets veranderd, als merkte ik wel dat ik me steeds meer aan hem ging hechten. Ik kreeg van hem geborgenheid, affectie, wat ik al heel lang niet gekend had in mijn relatie.

Op een gegeven moment heb ik hem laten doorschemeren dat ik behoefte had aan intimiteit, seks vooral. Hij wilde me dit geven, op voorwaarde dat er geen relatie uit voort zou komen. Ook iets waar ik totaal niet op zit te wachten. Het desastreuze friends with benefits verhaal...Geen commitment, just fun. Dus ook daten met anderen, als dat voorkomt.



We hadden net leuk, in het begin, de seks was super en we deden nog steeds dingen samen. In de loop van de tijd merkte ik dat hij afstand ging nemen, minder appjes, minder tijd voor me. Ik werd onzeker. Ik heb hem ernaar gevraagd wat er veranderd was. Waarop hij zei dat hij het druk heeft, af en toe gewoon geen zin heeft om te reageren, noem maar op. Terwijl we echt 24/7 appten, hoezo ineens geen zin?? Maar wel als hij zin in seks had appen of hij langs kon komen. Waarop ik natuurlijk ja zei, want dan was hij bij me, en dat vind ik zo fijn. Het is een enorm fijne persoonlijkheid en hij heeft mijn muren weten te doorbreken, wat bijna niemand anders gelukt is. Ik ga voor hem door het stof.



En dat is wat nu het probleem is...Ik ben mezelf helemaal verloren in deze situatie. Ik wil geen relatie met hem, ik wil hem als vriend. Een vriend met wie ik ook af en toe seks kan hebben. Ik kan dat scheiden, dacht ik. Maar het is nu zo dat ik niks van m hoor als ik geen contact opneem. Dit maakt me zo intens eenzaam. Ik dacht namelijk dat we iets hadden, een klik, een verbintenis, iets...Ik controleer zn facebook, of hij online is, ik voel me zo leeg als ik geen contact met hem heb, en zo onzeker. Ik weet dat ik hem verstik en toch blijf ik het doen. Steeds de bevestiging opzoeken wat er aan de hand is, waarom het nu zo anders is. Ik sta met hem in mn hoofd op en ga er mee naar bed.



Ben ik verliefd? Ik weet het niet. Hij is speciaal, dat wel. Ik krijg een naar gevoel als hij over meisjes praat, jaloezie? Ja denk het wel.



Ik weet dat het het beste is om alle contact te verbreken, maar hij heeft een speciaal plekje in mn hart. Plus hij woont vlakbij me, we hebben dezelfde vrienden, noem maar op.



Ik loop bij een psycholoog, ivm problemen uit mn jeugd. Waarschijnlijk komt dit gedrag daar ook weg. Ik sta met mn handen in het haar, want dit is niet wie ik ben en hoe ik wil zijn.

Sorry voor het lange verhaal...

Suzy, heb veel meegelezen over je avontuur in Frankrijk. Niet altijd gereageerd. Soms tijdgebrek, soms door andere dingen mensen in beslag genomen. Ik begrijp je en ik vind je zin ook heel mooi waarin je je afvraagt of we wel zo hard ons best moesten doen om alleen gelukkig te worden.



Ik kan nu ook weer uit ervaring spreken dat het zoveel mooier is als je iemand ontmoet, en je samen kan zijn, samenzijn is zoveel mooier en zoveel sterker. Weten dat er iemand is die veel van je houd, je jij van hem. Ik ben dan ook heel erg gelukkig. Tegelijk maakt liefde ook weer kwetsbaar en ook daar heb ik wel eens even last van zonder dat daar een reden voor is.



Maar niet iedereen vind het geluk met een partner opnieuw, en dan schroomt het ook wel een beetje om hier zo te schrijven terwijl velen nog zoekende zijn. Ik denk dat we altijd mogen blijven hopen dat het op je weg mag komen. En voor de singles en nieuwkomers hier, zoveel mogelijk proberen er mee om te gaan dat je alleen bent, en dat je je ook kan omringen met vrienden, hobby's en andere dingen waar je plezier en voldoening uithaalt.



Ik denk ook Suzy dat je het gemis van een partner des te meer voelt omdat je nu ook weer hebt meegemaakt hoe het kan zijn, maar hier niet echt bent tegengekomen.

Misschien dingen waar je lang achter stond, heeft nu ineens weer een andere betekenis gekregen.

Maar je hebt toch kunnen proeven ervan, en dat is ook weer heel mooi.



Je schreef ook ergens dat je het beu was om altijd maar te therapeuten, dat je ook behoefte hebt aan die arm om je heen, sommige mensen zijn altijd de helpende factor, dan ben je hier ook grotendeels op het forum hier. Maar gelukkig ben je ook kwetsbaar en mag je ook degene zijn die hulp nodig heeft, maar vooral veel liefde, want daar kan niemand zonder ben ik van overtuigd.

@Leona, Jeetje meid, is dat ook de reden dat je bij je man bent weggegaan? Omdat je dacht dat het met hem wat zou worden?

Ik begrijp dat dit heel pijnlijk is, ook omdat je misschien nauwelijks tijd had om de scheiding te verwerken?



Hoe hard ook, hij is ineens omgeslagen alhoewel je al met veel van zijn eisen akkoord was gegaan, ws om hem niet te verliezen.

Je zal jezelf moeten herpakken, ook voor je eigenwaarde, het is moeilijk maar de liefde komt alleen van jouw kant lijkt het.



Sterkte en schrijf hier maar mee, al hoewel je hebt begrepen dat we nu war minder actief zijn hier.

@Niccifrench nee dat is niet DE reden geweest, wel de druppel. In de zin van dat hij me heeft laten zien dat het ook anders kan. Ben ik even flink op mn bek gegaan...



En het is zo bizar, want als ik m zie, en ik zie m vaak, dan is het goed en voelt het goed. Alleen als ik alleen ben en hij is niet aanspreekbaar dan zit ik zo ontzettend in zak en as. En dat kan echt niet langer zo.



De eerste stap is iig gezet, heb hem verteld dat ik emotioneel afhankelijk van hem ben geworden, wat ik niet wil en heb gevraagd of hij daar over na wil denken en feedback wil geven.

quote:leona20 schreef op 11 september 2014 @ 15:44:

@Niccifrench nee dat is niet DE reden geweest, wel de druppel. In de zin van dat hij me heeft laten zien dat het ook anders kan. Ben ik even flink op mn bek gegaan...



En het is zo bizar, want als ik m zie, en ik zie m vaak, dan is het goed en voelt het goed. Alleen als ik alleen ben en hij is niet aanspreekbaar dan zit ik zo ontzettend in zak en as. En dat kan echt niet langer zo.



De eerste stap is iig gezet, heb hem verteld dat ik emotioneel afhankelijk van hem ben geworden, wat ik niet wil en heb gevraagd of hij daar over na wil denken en feedback wil geven.



Hij moet nu dus feedback geven op jouw probleem. Je schrijft dat je geen relatie met hem wil ( wou). Wie hou je nu voor de gek?

Je stelde je ws stoer op, zo van zo'n relatie was jou wel goed, maar dat is het niet. Je bent waarschijnlijk gekker op hem of hebt in ieder geval serieuzer plannen dan hij. En ik begrijp dat dat pijnlijk is.



Maar denk dat je hem beter eerlijk kan zeggen dat jij meer wil en nodig hebt. Je weet dat hij je dat niet kan geven, maar het is pijnlijker om zo door te gaan. Lastig ook dat je hem vaak ziet. Ik heb natuurlijk makkelijk schrijven hier, maar denk toch dat je je beter gaat voelen als je achter jezelf en je wensen blijft, wat jij verwacht van een relatie.



Denk ook dat je uiteindelijk toch aan de kant wordt gezet door deze man, en dat is het wat beter voor jezelf, voor je eigen gevoel dat je je statement maakt. Hierdoor krijgt hij hopelijk wat meer respect voor jouw gevoelens. Nu speelt hij ermee, komt langs voor de sex, en makkelijk ook want jij zegt geen nee.



Zo blijf je in een kringetje met hem, probeer je daar los van te maken, en ga dan maar door de pijn heen. Die pijn is er nu ook al, alleen dat laatste is eng want je bent bang hem daardoor helemaal te verliezen. Maar nog erger is het om jezelf te verliezen meid.

Ik wil geen relatie, dat is 1 ding wat zeker is. Wat ik wel wil? Geen idee? Aandacht? Bevestiging? Liefste zou ik gewoon leuke dingen doen, maar ik wil niet de commitment van een echte relatie.

Ik heb ook contact met een leuke man, alleen dat benauwd me enorm af en toe...juist omdat hij zo makkelijk met alles is. Lekker dubbel he?

Ben bang dat de foute meneer, noem m maar even zo, teveel is gaan betekenen. Hij was er voor me toen ik het moeilijk had en het is gewoon lastig te verteren dat ik daar afscheid van moet gaan nemen.

@Jeroen, Tove, Moskita: thanks. Hoeft niet per se altijd advies oid aan elkaar, maar te weten dat iemand meeleeft is al fijn. Heb zelf ook soms een hart onder de riem nodig, meer niet..



@Nicci: dank en denk dat je wel gelijk hebt in eea. Het was geen verliefdheid trouwens, het is dat warme bad daar wat ook meespeelt: mensen uiten daar echt heel erg hardop (en met omhelzingen enzo) hun oprechte waardering en zo voelbaar dat ze om je geven. Heel anders dan dat afstandelijke hier. Hier zijn het altijd woorden, van ratio naar ratio- contact lijkt het wel. Daar meer van hart tot hart, hoewel natuurlijk niet met iedereen.



Die gewoonte daar bijv om iedere bekende/vriend/vriendin (incl hun aanhang en kinderen) de 1e keer en laatste keer per dag dat je elkaar ziet 3 of 4 zoenen te geven.. met sommigen is dat niet meer dan een formele begroeting, net als hier. Maar met sommigen heel gemeend en voelbaar.



En ik denk dat dat een soort warmte is die je als single nogal kan missen. Soms dacht ik dat ik wel weer eens toe was aan seks, maar dat is het niet (alleen) en dat loste het ook niet op. Onderzoek onder ouderen zonder partner wijst dat bijv ook uit: die worden zelden nog aangeraakt of omarmd oid en daar kwam dan uit dat verzorgingshuizen enzo het beste een (gemeenschappelijk) huisdier konden aanschaffen.



Aaien en knuffelen werkt enorm bevorderend op de gezondheid en herstel, ook na operaties enzo. En van kleine kinderen is dat natuurlijk al langer bekend dat die niet zonder kunnen.



Maar als je jaren single bent, mis je dat ook.. telefoon, elkaar spreken irl, hoe fijne en leuke contacten je ook hebt, ik ben niet zo knuffelig en nooit geweest ook (behalve met mijn kinderen toen ze kleiner waren). En ik vind dat dus ook een groot gemis, ook al hield ik dat zelf af, nuchter en wel als ik was.



En dan nu denk ik een overdosis oxytocine gehad, ten eerste natuurlijk door intimiteit met G en samen slapen enzo, wat ik totaal niet meer gewend ben (en normaal ook zelf niet wil met minnaars met wie ik die behoefte niet voel).. En daarnaast dus paar weken in zo'n close groep mensen en hun dagelijkse omhelzingen en gezoen



Huid-/fysiek contact. Dat kan je niet zomaar door andere dingen vervangen, al wil en kan ik dat ook weer niet met zomaar iedereen.. dan kan je in de winter wel een warm bad nemen, of een massage, sauna, whatever, maar ik heb gemerkt dat ik dit zo enorm gemist heb laatste jaren. En oa omdat ik zelf zo'n afstandelijke nuchtere Hollandse meid ben, die dat zelf dus ook niet opzoekt en zelfs afhoudt, ongemakkelijk bij voelde als anderen wel knuffelig waren of beste vriendin bijv een arm om je heen wilde slaan om je te troosten als er iets was en ik dat afsloeg. Laatste man was eigenlijk mijn ex, met wie ik dat deelde.. en later dan nog mijn kinderen..



Dus los van van alles wat je jezelf kan geven en als single met een grotere groep mensen deelt qua behoefte aan contact/ er voor elkaar zijn, je verhaal en (dagelijkse) belevenissen met elkaar te kunnen delen, wordt dat "lege" gevoel wat hier vaak beschreven wordt als een partner ontnbreekt, denk ik veroorzaakt door gebrek aan fysiek contact en dan bedoel ik niet seks.



Ik denk dat veel mensen dat verwarren. En daardoor makkelijk "verslaafd" raken aan een scharrel of friends with benefits, ondanks dat dat de bedoeling helemaal niet was en die persoon bijv helemaal geen relatiemateriaal is. De "stofjes" dus, die je binden, hechten, gerelateerd zijn aan die persoon/ personen.



Ik denk dat dat zwaar onderschat wordt. En die groep wordt alleen maar groter lijkt het wel, met de toename van singles en dat alleen wonen..



In elk geval was het daar al zo dat we overdag niet openlijk een "stelletje" waren, dus dan bij blikken bleef (die ik letterlijk voelde in mijn lijf), of een enkele verborgen aanraking in het voorbijgaan, of even tegen elkaar aan staan. Een soort kwelling idd, zo voelde dat iig wel. Kijken en niet aankomen



En niet eens seksueel getint, maar meer behoefte aan omhelzing, weer eens een ander lichaam tegen je aan voelen, zo close als maar mogelijk is willen zijn.. en dat wordt een soort wanhopig hunkeren als dat om eoa reden niet (meer) kan. Echt afkicken en ook niet zomaar door een ander/ anderen vervangen kan worden. En toch ben ik niet verliefd, dat weet ik zeker, al zouden sommigen (net als hierboven in reactie op Leona) dat niet begrijpen omdat ze zoiets zelf als "verliefd" zouden bestempelen.. het is denk ik niet die aandacht, de appjes, dat zijn allemaal maar surrogaten. Dat soort aandacht kan je met vriendinnen of familie ook hebben.



Het gaat niet om appjes,, gaat om chronisch gebrek aan echte intimiteit en contact met iemand. Het is geen verliefdheid maar frustratie die zo voelbaar is, die het gemis vormt..

Leona: welkom en lees bovenstaande svp.



Die enorme hoeveelheid aandacht via appjes is niet normaal, al doe ik dat zelf ook wel (teveel) als ik iemand leuk vind. En dat kan ook zo niet blijven, net als verliefdheid een tijdelijke gekte is en veel aandacht aan elkaar is, maar niet kan blijven duren, anders zou er niks anders meer uit iemands handen komen en je moet ook leven, werken, de dagelijkse realiteit en dingen doen.. je kan je niet langere tijd totaal verliezen in aan de ander denken en dat ook uiten en reacties terug verwachten..



Het is logisch dat dat vermindert, en meestal van de man zijn kant, die in de veroveringsfase dat nog wel wil doen soms, maar verder toch altijd nuchterder zijn leven blijft voortzetten.. Het zijn de vrouwen die zich makkelijker "verliezen" in eindeloos met hem bezig zijn, ook al is dat in gedachten of je gedachten willen delen en uitspreken (via app?!)..



Maar blijft surrogaat voor echte intimiteit denk ik. Dat appen bestond helemaal niet voorheen en is niet bepaald een goede nieuwe uitvinding denk ik. Heb nu ook gezien hoe dat in zijn werk gaat: G bijv is helemaal niet met zijn telefoon bezig, noch internet, en voor ik daarheen ging werd ik ook onzeker doordat ik zo weinig terug hoorde. Later zag ik dat in hun leven ze helemaal niet bezig zijn met contact via telefoon, ze aan het werk zijn of met vrienden zijn en iets doen (jeux de boules bijv), praten met anderen, telefoon niet eens binnen bereik hebben.



Het is allemaal projectie.. Wat je zelf fijn en belangrijk vindt, doen ze misschien ff tijdelijk aan mee (veroveringsfase), maar de betekenis van aandacht via app/sms is voor veel vrouwen heel anders dan voor mannen. De meeste mannen die ik ken hebben een hekel aan dat gepiel met letters en woorden op app/ sms. Zo ook mijn zoon, mijn ex, broer, enz: korte antwoorden, als ze al antwoorden. Ja, nee, weet nog niet, hoe laat, okay.



Wij kunnen als vrouwen daar van alles achter gaan zoeken: waarom zo kortaf, heb ik iets verkeerds gezegd, waarom eerst veel en dan opeens weinig of niks meer? Dat is voor hun terugkeer naar normale leven, zeker als ze je al "hebben". Het zijn de vrouwen die zo verslaafd zijn aan steeds die bevestiging dat het nog steeds goed gaat.



En dat betekent doorgaans toch dat er of een onzekerheid in jezelf zit, of dat het irl onbevredigend is, niet genoeg is, en geruststelling nodig is dat het niet opeens voorbij is als je ff minder/ niks hoort..



Ik lees dit nu zooooo vaak op forum (waarom laat ie niks horen na 2e 3e of tigste leuke date???) dat het echt een probleem van grotere omvang is. En ik denk dat veel daarvan meer te maken heeft met frustratie dan met liefde/ verliefdheid. Het is dat het gevoel van geruststelling/ zekerheid ontbreekt, terwijl je wel intiem bent (geweest) met iemand.



Dan ontploft er bij de vrouw een behoefte aan contact en bevestiging, terwijl hij juist een overdosis van die stoffen binnen heeft gekregen (na seks) en er weer ff tegen kan. Bij vrouwen juist dan begint, de hunkering naar bij hem willen zijn.. in zijn nabijheid, fysiek contact, samenzijn..



Na seks hoor je dus minder van hem dan voor de seks, dat is niet omdat ie zijn zin heeft gekregen, maar omdat hij er dan ff tegen kan en juist op die manier zich weer kan concentreren op andere dingen des levens, zijn werk, hobby's, vrienden. Die behoefte is dan voor even bevredigd (tot de volgende keer dat er weer behoefte is), tenzij hij echt verliefd wordt en dat de drive vormt om je te willen zien (en niet seks en spannend/ behoeftebevrediging daarvan an sich als motortje om het gaande te houden)



En bij vrouwen juist andersom. Die balen als ze merken dat het seksuele bepaalt of hij wel of geen zin in contact heeft. En dat ze seks hadden in de hoop op een band/ hechting of meer. Los van of dat een volle relatie wordt hem gewoon vaker willen zien, bij hem zijn, ook zonder echt deel van elkaars leven uit te willen maken. Een gehechtheid die hij niet voelt, maar wij wel. Ook als dat de bedoeling niet was.



En daarom wijs ik er op dat vrouwen toch moeten oppassen met wie ze seks hebben, zeker als dat gepaard gaat met knus, tederheid, knuffelen, gezelligheid en goed gesprek, samen eten maken en/of slapen, van alles wat "lijkt" op wat je in een verliefdheid samen zou willen doen. Waaronder de behoefte elkaar te leren kennen, eindeloze gesprekken over het leven enz, troost vinden bij elkaar, enz.



Ik denk dat het (vrouwelijke) brein en bijbehorende hormonen en stoffen meer doen dan je denkt, qua hechting.. Bij een man dus die piek vlak voor/ tijdens seks. Die daarna wegebt. Bij vrouwen dan pas start.. blijft toch iets om voor te waken..



Intuitief vermijd ik dat meestal als het puur om seks gaat, dat blijven slapen enzo. Maar daarvoor in de plaats wil je toch aandacht en dat het wat blijvender is dan een paar losse keren, ook omdat ik me niet zo snel "geef" aan willekeurig wie. En net als je je wat openstelt kan het alweer voorbij zijn voor de man in kwestie. En dat is dan frustratie wat je voelt, niet te verwarren met verliefdheid. Het is eerder onmacht, gemis, hunkering naar diegene die die stoffen bij je opgewekt heeft, als een verslaving.



Vandaar ook gedrag dat je van jezelf niet herkent, en niet kan verklaren omdat je geen relatie wou oid, maar wel hem blijven zien en wel die intimiteit voortzetten. Onderschat die invloed van stoffen en hormonen svp niet!! Zeker niet als je dat al lange tijd gemist hebt in je vorige relatie!!



Het verklaart zoveel! En wij werken daar zelf tegenwoordig zo makkelijk aan mee: die man is dan bevredigd tot de volgende keer en zit gewoon anders in elkaar! Laat die mannen maar eens zo "hunkeren", dat trekken zij ook niet, maar zij hoeven dat ook niet, want wij vrouwen zijn nogal bezig met het "verlagen" van allerlei eigen verwachtingen om toch maar met diegene "iets" te hebben en te houden, ook al is dat geen relatie of liefde voor altijd of noemen we het niet zo.. ook al kan je het prima scheiden (met je mind), het lichaam geeft andere signalen aan het brein door, liefdevol lijkt op liefde immers, ook al "weet" je dat dat het niet is (met je verstand).



Stoffen laten je ook dingen voelen, je weet soms niet waar bepaalde gevoelens vandaan komen. Nou, dat weet ik nu wel, hoor. Verstandelijk stelde ik eea bij, aan G, door div omstandigheden en beter leren kennen, of had ik vooraf al voorzien, maar omdat het om iets tijdelijks ging was dat niet erg. Dacht ik. Maar het gevoel blijft in stand en dat is het gevaar ook van bijv destructieve relaties: je hunkert dan naar het goede, fijne, intieme wat je ook kent met diegene, ook al kennen die vrouwen de andere kant van zo iemand inmiddels.



Die hechting wordt zwaar onderschat en wordt van "relatieverslaving" gesproken of dat zo iemand denkt en blijft denken niet zonder die partner te kunnen, ook al is die niet goed voor je. En vinden mensen onbegrijpelijk, maar ik denk dat frustratie en intens gebrek/ hunkering naar liefdevol en warm en intiem funest kunnen zijn, als je je eenmaal (fysiek/mentaal) hecht aan de "verkeerde".



Niet dat deze man de verkeerde voor jou is, maar kennelijk iig niet verliefd (en jij ook niet echt, al lijkt het er enorm op).. Het feit dat jij meer behoefte hebt aan hem zien, spreken, bij hem zijn, contact enz zegt iig dat het niet meer wederzijds op hetzelfde niveau ligt. En wat hoor ik dat vaak! En ik denk dat wij het ze veel te gemakkelijk maken met dat we nu ook sneller overgaan tot seks, omdat we zelf ook wel wat willen (en kunnen gebruiken!)..



Maar dit is de prijs die je daarvoor betaalt. Hun beleving is anders, wij kunnen ons erin verliezen en alles aan de kant voor zetten om maar te mijmeren en te verlangen naar hem of iets van contact van hem.. terwijl die mannen doorgaan met alles wat ze normaal ook doen, en dit extraatje graag verwelkomen als ze daar behoefte aan hebben.



Het zijn denk ik vrouwen die om eoa reden veel meer of vaker willen dan dat, wat zij te bieden hebben. En dat tekort loopt op, wordt frustratie, nog meer naar hem toe buigen, en hij trekt zich dan nog meer terug.. krijg je dat patroon van aantrekken en afstoten, waarbij je voor zijn voeten werpen je niet aantrekkelijker maakt.. verongelijkt zijn ook niet, vragen waarom contact minder is geworden ook niet, want het ademt een en al "ik bied me aan, waarom wil je niet (meer)??".. en dat vindt hij dan "gedoe" (minstens) en "getrek" aan hem, terwijl hij gewoon zijn leven leidt en wel best vond zo.



Ik kan daar zelf ook slecht mee omgaan als iemand ene moment je overlaadt met aandacht en eenmaal veroverd niks/ weinig laat horen. Zo ook bijv exminnaar. Als de behoefte er was dan weer aandacht geven/vragen en daarna niet of nauwelijks. Op die manier krijg je als vrouw ook nog eens de indruk dat het alleen maar gebeurt als het hem uitkomt en jij je daaraan moet aanpassen. En als jij zin hebt om hem te zien of in seks, dan zijn ze niet thuis. Of het moet toevallig overeenkomen..



Ook als je denkt op die voorwaarden (vaak zijn voorwaarden) te kunnen, kom je van een koude kermis thuis als jij meer behoefte hebt aan zijn nabijheid dan andersom.. Maar het is dan onmacht en frustratie wat je voelt. Jij staat klaar als hij contact zoekt, omdat je dan tenminste iets krijgt van wat je wil. Maar het gaat toch wringen. Altijd, als er geen verliefdheid ontstaat of de bedoeling was. Een man hecht zich dan niet en jij wel, al is het "maar" fysiek.. het blijft surrogaat en bevredigt niet wat je werkelijk wil (ook als je dat niet met hem zou willen)..



Het is "je wil af en toe toch wat" en genoegen nemen met seks/intimiteit/aandacht zonder dat het een Grote Liefde is of wordt. En uiteindelijk hoop je dan dat hij net zo gehecht aan jou raakt als andersom, ook al is het niet je type of ben je niet open/klaar voor weer Ware Liefde, je gaat toch liefdevolle gevoelens toelaten en voelen en naar meer/vaker samenzijn verlangen met diegene..



Gewoon omdat dat zo'n universeel menselijke behoefte is.. Maar pas op, mannen en vrouwen zitten gewoon biologisch en qua brein en stoffen enz nu eenmaal verschillend in elkaar.. die hunkering naar contact (appen/smsen/bellen/elkaar zien) kent hij duidelijk niet (tenzij verliefd)..

Hey Suzy,



Omdat je al een paar jaar alleen bent, heb je geleerd om op je eigen benen te staan, en is fysiek contact er zonder dat je er erg in had op de achtergrond gekomen. En nu is dat weer in je leven gekomen, en dat went zo snel, en nu mis je het. En niet enkel het fysieke contact, maar ook het ergens bijhoren, echte en real life betrokkenheid bij elkaar… De oxytocine vloeide volop en nu moet je daar een beetje van afkicken. Heel begrijpelijk dat je het daar even moeilijk mee hebt. Dat dat dingen in je losmaakt.



Het toont ook waar je zo'n behoefte aan hebt en misschien ook had, wat je misschien niet heel bewust besefte.



Ik had laatst ook iets gelijkaardigs. Moesten in de yogales een aantal dingen doen per paar, waarbij je handen moest vasthouden en je hoofd op elkaar laten rusten. Eerlijk gezegd vond ik het maar onwennig, en ook niet zo prettig om een wildvreemde aan te raken. Maar toen die mevrouw in die bepaalde pose haar hoofd echt ontspannen op mij liet rusten, schoot het opeens door me heen hoe lang het geleden was dat ik nog eens met iemand voor de tv zat bvb, met een man bedoel ik dan, en ik mijn hoofd tegen hem aan legde, in vol vertrouwen. Dat is echt jaaaaren geleden. En opeens bedacht ik hoe onnatuurlijk ik leef, zonder vrijwel enig fysiek contact. Hoe ik dat ontwend ben…

Terwijl ik vroeger wel echt een enorme knuffelaar was. Met mijn katten, mijn vriend, enz…



Dus ik kan me voorstellen als je in een groep terechtkomt waar veel warme is en mensen ook fysiek hartelijk met elkaar omgaan, en je zelfs ook nog een man hebt met wie je intiemer contact hebt, dat dat heel moeilijk is om nu van af te kicken.



Maar misschien is het goed om te kijken naar wat dit voor jou precies betekent? Wat gaf het je precies? Kun je dat hier en nu ook in je leven brengen? En hoe dan?

Goeie analyse over hoe mannen en hoe vrouwen het beleven!



Het is inderdaad anders als hij echt verliefd is. Soms is hij NOG niet verliefd denk ik. Maar smoren wij het in de kiem met al te claimerig gedrag. Zag ik laatst ook met een vriendin gebeuren. Er was nog geen sprake van verliefdheid, maar wel interesse. De man deed iets wat je typisch ziet: allemaal mooie woorden in de verleidingsfase, om haar te veroveren, zonder erbij stil te staan dat dat bij haar wel voor bepaalde verwachtingen zorgde. En dan niks meer laten horen opeens, waardoor zij vroeg of er iets was, en hij gelijk bozig reageerde, waarop zij verdrietig reageerde, open en eerlijk probeerde uit te leggen dat ze ook een moeilijke periode achter de rug had, en hij nog meer afgeschrikt raakte… Nu, ik vond die man sowieso een beetje raar, zoveel mooie woorden terwijl je elkaar niet kent (altijd verdacht!), maar blijft toch een moeilijk evenwicht tussen man en vrouw vind ik dan…

quote:tove82 schreef op 12 september 2014 @ 12:35:

schoot het opeens door me heen hoe lang het geleden was dat ik nog eens met iemand voor de tv zat bvb, met een man bedoel ik dan, en ik mijn hoofd tegen hem aan legde, in vol vertrouwen. Dat is echt jaaaaren geleden. En opeens bedacht ik hoe onnatuurlijk ik leef, zonder vrijwel enig fysiek contact. Hoe ik dat ontwend



Dit!



Kwam laatst een oude collega tegen, jaren niet gezien/gesproken, en hielden elkaar vast. Toen dacht ik later precies hetzelfde! Wat ik me toen afvroeg, indien je aan je leven als single (tegenwoordig hip om het 'op reserve' te noemen) gewend bent, hoe is het om dan 'later' weer met een partner te zijn. Je vrijheden, verplichtingen.. Ik weet wel dat je elkaar vrij dient te laten (maar dat is zo makkelijk gezegd) dat je weer gebonden bent na een tijd.

Hoe ervaren jullie dat?



Verder denk ik ook dat het -los van de muur en bagage verhaal- dat het, hetzij onbewust, meespeelt dat het nu serieus 'moet' zijn. Met andere woorden: toen je 20 was dacht je van we zien wel hoe het loopt, dat is bij mij iig totaal verdwenen...

Ja, dat is bij mij ook totaal verdwenen, dat 'we zien wel'. Omdat je natuurlijk wel geleerd hebt dat je op die manier toch flink gekwetst kan worden. Tenminste, bij mij is dat de reden. En ook omdat ik gewoon niet zoveel zin heb om kostbare tijd te verspillen… Time is money.



Ik merk het nu ook. Heb sjans met een jongen die een stuk jonger is dan ik. Denk niet dat hij weet dat ik 13 jaar ouder ben hihi. Enerzijds leuk omdat het jonge deel van mezelf aangesproken wordt. Ik loop bvb spontaan nog binnen om 22 uur of 23 uur, vindt hij juist leuk… Allemaal heel spontaan en geïmproviseerd en niet drie maanden van tevoren in de agenda vastgelegd zoals met mijn oudere vrienden.

Anderzijds voel ik ook erg het 'oude' deel van mezelf: mezelf afschermen, voorzichtig zijn, dingen juist niet op hun beloop laten, maar over nadenken, analyseren enz.

Wow... Dit is zo goed omschreven, het is gewoon eng! Dit is wat ik dus bedoel... Affectie, intimiteit, een knuffel, warmte. Ik heb de tekst opgeslagen en ga het vaker lezen, en laat het ook lezen aan m'n fwb. Hij heeft inmiddels gereageerd en staat open voor mijn gevoelens, wil me steunen en corrigeren, op een manier die we samen bespreekbaar gaan maken.

@tove82 de jongen in kwestie waar ik het over heb is ook jonger, 10 jaar... Hele andere levensstijl, houd je jong

@Tove: klopt wat je zegt. Ik heb echter geen idee hoe ik dat in mijn leven moet brengen. Ik ben namelijk nog een streepje erger (geweest) qua ongenaakbaarheid, niet-aanraakbaarheid. Irl zijn het vaak vanilla mannen waar ik op val. En ik was/ben eigenlijk niet van de knuffelige aaiseks. In die zin dat ik dat niet opwindend vind en zelfs uit de weg ging. Bovendien begrijpen die eea niet aan mij.



Ik trek ook vaak jongere mannen aan. Denk omdat ze in mij een sterke en ervaren vrouw verwachten, ook op dat gebied. Maar ik ben daarin verlegen en terughoudend en val juist op een zelfverzekerde mannelijke man, die mij met zekere dominantie aanspoort om over die drempels heen te gaan, eisend is op een bepaalde manier, geen genoegen neemt met dat ik minder "geef"/overgeef dan in me zit.



Nu heb ik van alles aan beperkingen in mijn leven overwonnen, en dacht dat dit misschien ook te overwinnen was. Omdat het me beperkt in potentiele partnerkeuze. Is een rode draad in mijn leven ook. Maar of je smaak kan veranderen? Aanleg of aangeleerd, houdt me al jaren bezig..



Dus laat ik me niet beperken en sta open voor "normaal".. Zo ook exminnaar bijv. Maar bij lief en teder moet ik wel iets voelen voor iemand, oa om samen te slapen enzo, dat is een ander verhaal voor mij dan seksuele behoefte. Het gaat vaak niet samen met het type man waar ik op val als levenspartner.



Ik weet niet hoe ik dat fysieke kan oplossen, omdat ik dat niet zelf in de hand heb wie ik tegenkom en/of welke gevoelens ik voor wie ontwikkel. Zeker dus qua aaibaarheid enzo. Ben ik wel makkelijker in geworden in de zin van dat ik daar nu ook van kan genieten, maar ik houd natuurlijke reserve en alleen al daarom kom ik niet los voor een ONS of een paar keer losse seks. Dus paar dates is meestal frustrerend en onbevredigend voor mij. (en misschien voor die ander ook, omdat ik niet reageer zoals ze verwachten?)

Jeroen, ik herken dat niet, dat het nu iets serieus moet zijn. Is misschien toch een leeftijdsdingetje?



Ik kan wel heel goed na al die jaren single kijken waar iets heen gaat, gewoon genieten van zolang het duurt. Ik ben de vrijheid gewend idd en daar ga je misschien ook naar leven. Ik zou niet 24/7 partner willen in die zin van wel de connectie en liefde en alles wat daarbij hoort, maar nog steeds geen behoefte aan samenwonen en van alles samen doen elke dag/ weekend.



Ik weet niet of dat nog komt (of lat of samenwonen), maar ik sta daar wel voor open op den duur, iig op eoa manier het leven delen, een levenspartner. Ik denk dat ik dat nog wel kan, ik ben een flexibel mens en ik heb altijd relaties gehad met allebei een hoge mate van vrijheid en vrijlaten.



Ik geloof dat dat met de "juiste" geliefde vrij vanzelf gaat. Dat kost misschien wat tijd, maar dat denken in volgende stappen en wanneer ken ik niet, dat ging op een natuurlijke manier met bijv ex destijds. Groei je naar toe. Denk dat dat ook te maken heeft met of je dat idd een natuurlijk proces kan laten en je gevoel volgt of dat je volgt "hoe het hoort" (als dat al bestaat) of dat een partner pusht naar een volgende fase oid.

Ik herken dat wel. Mijn seksuele voorkeur is ook totaal geen vanille M'n fwb kan me de seks geven die ik wil, en het is ook gewoon goed. Voelt vertrouwd, wat ook zeer zeker nodig is in wat we allemaal uitspoken. En zo'n band bouw je niet meteen met een ons op. Daarom vind ik m ook zo fijn.



Sinds ik heb uitgesproken naar mezelf en hier bij jullie wat er aan de hand is in m'n hoofd is er een soort rust over me heen gekomen. Al deze herkenbaarheid is al zo veel waard.

Tove: wat ik aan Jeroen schrijf dus. Denk dat dat ook met jullie leeftijden te maken heeft, behoefte om te settelen, een serieuze liefdes/ all the way-relatie graag nog te willen. Ik heb dat natuurlijk al volop achter de rug, incl gezin en samen een huis en je leven delen, het idee van samen oud worden, enz.



Over jongere mannen: zowel exminnaar als vakantieliefje zijn een stuk jonger dan ik. Nadelen zijn oa dat ze nog erg gevoelig zijn voor "wat hoort" en invloed van vrienden, wat anderen wel niet zouden denken daarvan. Dus moeite mee hebben om openlijk met een oudere vrouw dan zij zelf zijn voor de dag te komen..



Ik geloof ook niet dat het bij vakantieliefje speciaal een voorkeur is, maar gewoon van mens tot mens aangetrokken voelen. Ik val zelf de ene keer op ouder dan ik en dan weer jonger, heb geen specifieke voorkeur, ik val op de persoon, of niet.



Exminnaar heeft wel degelijk een voorkeur voor ouder, maar wil eigenlijk zo graag normaal zijn en een normaal leven, in die zin van een grote liefde met leeftijdsgenote en samenleven en nog een gezin stichten. Jaren geleden ook met Vlam soortgelijk, hoewel die "maar" 5 jaar jonger was. Die kampen eigenlijk net als ik dat ze vallen op personen die niet in het plaatje passen van wat ze iha in hun leven zouden willen..

En dat vaak nog niet geaccepteerd hebben..



Een vriendin van mij heeft een ware liefdesrelatie met een man die 15 jaar jonger is, gaan trouwen en er is een jong kindje (van hem). Hij is ouder dan zijn leeftijd zeg maar, altijd oudere vriendinnen gehad en maakt daar geen probleem van.



Met mijn vakantieliefje ligt dat anders. Ten eerste zit er geen relatie in, dus leidt nergens toe en dan nog het (grote) leeftijdsverschil. Sommigen van zijn vrienden wisten het, anderen niet, maar wel vermoedens. En sommigen snappen dat niet, als ze zelf op eigen leeftijd of jonger vallen en gaan dat dan toch afkraken of belachelijk maken. En daar was ie wel gevoelig voor.



De invloed van omgeving is best groot. Zeker als het allemaal haantjes zijn, en bij mannen sowieso een belangrijke factor dat je met iemand voor de dag kan komen die door andere mannen ook aantrekkelijk wordt gevonden.. En het is dat ik het "goed deed" bij de mannen daar, jong en oud, dat de meesten het nog wel snapten en mij (ook seksueel) aantrekkelijk vonden. Geen moeke of zo..



Toch werd hij er door sommigen om geplaagd (of erger? dat weet ik niet). En ik vermoed dat juist diegene(n) ook uit jaloezie dat deden, aangezien ze achter zijn rug om evengoed probeerden mij te versieren (wat hij niet weet, denk ik). Zo'n beetje in de zin van: "wat zie je in hem, neem mij, ik ben veel volwassener". Die vrienden liepen ook uiteen qua leeftijd, het is daar op zich niet zo'n issue, iedereen gaat met iedereen om, om de persoon en niet zozeer (qua vriendschappen) matchen qua leeftijd..



En zijn beste vrienden vonden het prima. Aan de ene kant vrij openlijk (er is sowieso weinig privacy op zo'n campinkje waar iedereen alles van elkaar ziet, zeker als de toeristen weg zijn), dus wie er wakker en aanwezig was konden hem wel uit mijn chaletje zien komen en koffie drinken op mijn terrasje. In die zin niet stiekem. Aan de andere kant weer wel: wachten tot iedereen naar huis ging of bar dicht en men ging slapen, alvorens naar mij te komen of samen naar mij te lopen.



Enerzijds medewerking van de beheerder/vriend qua vorige vakantie al hem een chaletje ter beschikking te stellen, zodat ie daar kon blijven slapen en 2e vakantie voor mij hetzelfde te doen. Maar diezelfde beheerder/vriend is van mijn leeftijd en valt zelf op jonge meiden en kan het niet helemaal snappen dat het ook andersom is. En ik weet zeker dat die als vriend (en gesprekken met hem en dus diens mening) belangrijk is voor G. Een vaderfiguur ook, steun en toeverlaat, sinds overlijden van eigen vader en broer.



Dus tja, jonger hoeft geen probleem te zijn, denk ik, mits iemand dat zelf accepteert en niet uitmaakt. Maar ook hier in stamcafe werden er grappen over gemaakt toen ik zijn leeftijd vertelde (30-er). Dat maakt het platter als je daar gevoelig voor zou zijn. En ik ben extreem ongevoelig voor "wat men denkt" van mij, ze denken er maar een eind op los. Boeit me niet. Maar dat ligt voor de meeste andere mensen anders, en zeker als het geen speciale voorkeur is, maar toevallig een keer op jonger/ouder valt omdat je de persoon gewoon leuk vindt en op eoa manier die klik mee hebt..



Veel mannen vinden jong toch aantrekkelijker en logischer, maar geloof me, ik heb na die scheiding talloze voorstellen van jongere mannen gehad (had ik never nooit verwacht!) en echt niet altijd puur om de seks. Sommigen waren echt beledigd dat ik ze niet serieus nam, en hadden later wel degelijk een "echte" relatie met een oudere vrouw dan zijzelf waren.. maar er zijn er ook die zich eigenlijk schamen als ze zo'n voorkeur hebben (zoals exminnaar bijv) en daar dus eigenlijk zelf niet achter staan. Dan ben je veel gevoeliger voor kritiek van buitenaf, van vrienden, enz.



En dat herken ik, omdat ik zelf ook bepaalde voorkeuren heb, zij het niet met leeftijd. Ik heb liever iemand van eigen leeftijd, alleen al qua levensfase en wat je belangrijk vindt en wat niet in het leven, maar soms heb je juist gelijkgestemdheid in levenswijze of iemand met relatief veel levenservaring bijv die daardoor toch klikt. Ik zou zeggen "ondanks leeftijdsverschil" toch klikt, op andere gronden elkaar "herkent".



Maar moet ik bij zeggen dat ik veel met jongere mensen dan ik omga. Gisteren nog met dochter en haar vrienden op stap geweest, oa excollega's van ons, en daar val ik evengoed niet buiten de boot ondanks dat ik ouder ben. Ga ook naar festivals met hun en leeftijdsverschil valt niet meer op. Ik pas net zo makkelijk in hun levenswijze/leefwereld en niet dat ik me aanpas oid, maar omdat ik me makkelijk kan verplaatsen in allerlei mensen van allerlei leeftijden.



Altijd al gehad, de vrienden van mijn kinderen komen hier altijd al graag (chillen, logeren, enz), mee op vakantie, zien mij niet als moeder, omdat ik vaak anders ben dan hun eigen moeders, en ze overal over durven praten, zichzelf kunnen zijn.



Zowel in mijn leven hier als dus daar op vakantie ga ik met jong en oud om en dat wordt ook gewaardeerd. Ook hier in stamkroeg is zo'n groep 30-ers die niet naar leefijd kijkt, maar je gewoon een leuk mens vinden om mee om te gaan. In die zin kan je idd jong van geest zijn, ook al zie ik er echt wel ouder uit, dat zien mensen op een gegeven moment niet meer..



En ja, ik denk dat dat mij ook jong houdt, je houdt voeling met wat er leeft en ik ben ook geinteresseerd in hun leven en levenshouding, ik oordeel nooit en ik denk dat mensen vooral dat waarderen: vertrouwen mij, weten dat ik in allerlei opzichten ruimdenkend ben en veel begrip heb iha..

quote:Suzy65 schreef op 13 september 2014 @ 13:04:

Tove: wat ik aan Jeroen schrijf dus. Denk dat dat ook met jullie leeftijden te maken heeft, behoefte om te settelen, een serieuze liefdes/ all the way-relatie graag nog te willen. Ik heb dat natuurlijk al volop achter de rug, incl gezin en samen een huis en je leven delen, het idee van samen oud worden, enz..



Precies Suzy! Hoor ik vrij regelmatig: rond de 30 en dan behoefte aan DE partner. Met andere woorden, zoals jij schrijft all the way, nu moet het serieus zijn. Zeker bij vrouwen met een kinderwens. Stel je bent 30 met een kinderwens.. dan duurt het -pak 'm beet- twee jaar voordat je met je partner aan kinderen kan beginnen. Maar dan moet alles wel 'lukken' dus kan ik me voorstellen dat dat (DE partner) een selectieve zoektocht kan worden. Kijk... ik kan nog een jonkie nemen



Kennis van me is psycholoog en zij gaf aan dat: (eigen) huisje, boompje, beestje, kindje & stationcar over het algemeen als gelukkig zijn wordt beschouwd. Natuurlijk is dit discutabel, waarschijnlijk standpunt van de wat jongere personen, maar wel begrijpelijk. Op het forum zie ik regelmatig topics voorbij vliegen waarbij letterlijk wordt aangegeven: maar ik ben al 30! En dan twijfelt men om de relatie te verbreken. Want STEL ik verbreek het en ik kom hem/haar niet meer tegen.



Ik zeg niet dat als ik iemand tegenkom er niet voor wil gaan, maar ik heb wel zoiets van ik sla een trein over.



Fijn weekend allemaal

x

Ik wilde graag even iets voorleggen wat niet meteen met 'alleen zijn' te maken heeft, dus beetje off topic.

Heb nog gedacht om er een apart topic voor te openen, maar het regent de laatste tijd zulke nare en domme reacties op het forum, dat ik het liever even fijn en velig houd.



Misschien zijn er hier ook wel mensen die het herkennen.



Het gaat om dit:



Zelf heb ik niet zo'n fijne achtergrond jammer genoeg. Heb al vrij jong te maken gekregen met verbaal en fysiek geweld van één ouder. Er was veel onvoorspelbaarheid ook, de ene keer was je fantastisch, de andere keer niets waard. Een leuke dag kon ook zomaar omslaan, bvb als mijn vader een (meestal onzinnige) reden vond om te tieren, te briesen en/of te slaan. Je werd ook vooral op je prestaties beoordeeld, op school of in het huishouden, en kreeg niet het gevoel dat je er als mens mocht zijn. Er was heel veel kritiek, zelden een lovend woord. En vaak werden 'uitvallen' (om het zo maar te noemen) zo gedraaid dat ze mijn schuld waren. Ik deed mijn vader zo reageren zei mijn moeder dan bvb, en hij had daar zelf veel verdriet van. Andere keren werd ik wekenlang genegeerd, als ik bvb in hun ogen een brutale mond had gegeven. Als ik dan iets zei, zeiden ze niks terug, behalve iets afwijzende. Ben dus kort samengevat, al jong in de steek gelaten en afgewezen door mijn ouders.



Intussen heb ik al 15 jaar geen contact meer met mijn vader. Een bewuste keuze waar ik nog steeds erg achter sta. En ik heb in therapie en via allerlei cursussen heel hard gewerkt om hier een beetje mee in het reine te komen en om bepaalde gevolgen bij mezelf een beetje te keren…



Ik heb een behoorlijk lange weg afgelegd, durf ik wel te stellen. Er is alleen één ding waar ik het enorm moeilijk mee blijf hebben in mijn leven. En dat is afwijzing. Ik ben er veel langer dan gemiddeld kapot van als iemand mij in de steek laat. Als bvb een man de relatie verbreekt. Of als vrienden opeens niks meer laten horen. Als ik in mijn werk in mijn ogen een onterechte afwijzing krijg. Het is dubbel: enerzijds ben ik er extra gevoelig voor als het waarschijnlijk niet zoveel te betekenen heeft, niet persoonlijk is (bvb een vriendin die vergeet te antwoorden op een bericht omdat ze het druk heeft). Hoewel ik dan ook wel denk: als je het echt belangrijk vond, had je mss wel geantwoord. Anderzijds lijk ik ook nogal vaak bij mensen uit te komen die opeens als een blad aan een boom kunnen omslaan, en mij opeens laten vallen als een baksteen. Die je opeens geen gesprek meer gunnen. Later blijkt dan meestal dat zij vaker met dit bijltje gehakt hebben, dat het dus niets met mij te maken heeft. Maar intussen is het wel gebeurd, en heb ik er heel veel pijn van gehad… Ik deal op dit moment ook met zoiets, heb het er in eerdere posts al over gehad. Ook als weet ik dat de situatie op zich niets met mij te maken heeft (wat jij ook al benadrukte, Suzy) het is mij wel weer overkomen. En ik voel het aan als enorm vernederend, dat ik niet eens een gesprek waard was blijkbaar. Dat de ander zomaar kan zeggen: vaarwel dan (als je je een mening uit die niet overeenkomt met die van de ander, of als je iets zegt waarbij je de ander verantwoordelijkheid geeft voor iets niet fijns dat gebeurd is). Ik heb het daar heel moeilijk mee, voel me heel erg afgewezen en waardeloos erdoor.



Ik heb intussen (de laatste jaren) wel geleerd om meer veilige mensen uit te kiezen, maar toch blijft het een moeilijk punt… En ik weet dat het met mijn achtergrond te maken heeft. Iemand anders met een wel vellige achtergrond zal waarschijnlijk zeggen: nou, opgerot dan maar , beter kwijt dan rijk… Terwijl het bij mij zoveel pijn doet (oude pijnen oprakelt?)



Herkent iemand dit? En hoe ga je ermee om?