Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V



Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen





Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Ik vind er niks mis mee om een time out te vragen bij zoiets, eerst te kalmeren en er op een later moment over te kunnen praten., Morfientje.



Niet iedereen is zo adrem en het is vaak niet eens het beste idee om vanalles te roepen in die eerste (primitieve) impulsieve "emoties" (frustraties, irritaties, boosheid, ongeduld, angst enz).

Misschien kun je hem uitleggen dat niet iedereen hetzelfde in elkaar zit en eigen mechanismen heeft (vechten, vluchten of bevriezen) en ongeacht welk mechanisme je er allebei je verstand niet helemaal bij hebt, dus dat op dat moment zowel door hem als jou dan dingen geroepen worden die je niet meent of niet bedoelt, rot uit zijn/jouw mond zouden kunnen komen, enz.



Dus zijn stijl van ruzie is ook niet bepaald de beste en dat hij in feite oplegt wanneer en hoe jij "mag" reageren en anders niet (meer), je kans verkeken is, is niet helemaal eerlijk.

Hij vindt dat jij maar net zo moet zijn zoals hij en dat is niet jouw stijl, dus dan is hij al in het voordeel.

Hij kan dus wél boos zijn en weinig last hebben van angst en onzekerheid (dat ie jou kwijtraakt) daarin, dus er vanalles uitflappen (en later al dan niet sorry zeggen en eea niet zo bedoeld hebben) en jij niet, als het niet meteen is, want jij wordt wél geremd door angst hem kwijt te raken als jij boos wordt?



Ik herken het van vroeger tijden met ex wel, Morfientje: dat ongeduldige van hem: óf zeggen wat er is, óf ophouden met mokken en normaal doen.

Ik was ook conflictvermijdend en dat was niet alleen maar ruzievermijdend, maar ook had ik moeite om op andere manieren (in een gewoon gesprek aan te geven wat mij niet zinde, van hem te vragen wat ik anders wilde van hem, ergens commentaar op te geven, etc. Ik wou geen zeur zijn en ook niet andere mensen hoeven "corrigeren", wie dacht ik dan wel dat ik was om iemand te moeten verbeteren? Ik was zijn moeder toch niet? En ik voelde me ook niet "beter" dan een ander, dus vond het niet aan mij om anderen te bekritiseren of op "fouten" te wijzen.

Liefst moest eea uit zichzelf, en anders hoefde het niet, laat maar (alsof hij gedachten kon lezen, of alsof hij automatisch dezelfde ideeen en behoeften had als ik, dus dat zelf wel kon weten wat ik wel en niet fijn/ vervelend vond).



Mokken of gekwetst in een hoekje zitten is voor (boze, al gefrustreerde) mensen een vorm van "passief agressief" doen.

Hem wel laten voélen dat er iets is, (sfeertje, door je houding, lichaamstaal) maar niet vertellen wát.

En dat geeft (nog meer) frustratie.

Als je namelijk niet zegt wat er dwars zit, kan die ander dat niet evt veranderen (als ie het daarmee eens is) en blijft hij dus fout (in jouw ogen), terwijl hij ook niet weet wat je wilt, hoe het wel "goed" zou zijn volgens jou.



Bij een "aanval" op jou (een kwetsende opmerking, verontwaardiging, verongelijktheid, irritaties, boosheid enz) met stemverheffing kan voor jou bedreigend binnenkomen en

Niet iedereen is verbaal even sterk en adrem terplekke, dus iemand die daar wél goed in is, is dan dus in het voordeel.

Dat dichtslaan is bevriezen, dan kun je ff niet nadenken, niet van repliek dienen, niet direct zijn.

Dat wil niet zeggen dat je daarna, als dat voorbij is, geen recht van spreken meer zou hebben.

Dat is niet aan hem om te bepalen!



Sommige mensen lopen liever ff weg om zichzelf "onder controle" te krijgen, en dat is vaak maar goed ook.

Het bekende "tot 10 tellen" (bij agressie bijv het advies, loop ff weg, tel tot 10, wacht tot het gezakt is): direct reageren is niet altijd het beste!

Als dan de ander die ruimte niet geeft, en erachteraan loopt, en eist dat het NU besproken wordt, respecteert diegene niet dat de ander ff moet "afkoelen", het impulsieve beheersen tot een normaal niveau, om gelijkwaardiger te kunnen "vechten"/ruziën (met argumenten ipv maar wat roepen, impulsen tot (iets stuk)slaan, dominant te overschreeuwen, ronduit gemeen te worden enz om dat verstand en gevoel dan ff niet meespelen?



Want dat hij wél kan kwetsen zonder bij na te denken, of om jou uit te lokken, en daarbij begrip (=verstand) en andere gevoelens (zoals met liefde, compassie en empathie iets bespreekbaar maken) zijn uitgeschakeld is er juist de reden van dat ie dingen kan zeggen die hij achteraf gezien niet meende (maar wél gezegd zijn! En binnenkomen! Ook woorden kunnen raken, en soms kún je die wel terugnemen, je tong afbijten, voor verontschuldigen, maar niet uitgewist worden en de ander dus pijn bezorgen, terwijl het alleen maar er rot en onnadenkend uitkwam en niet de bedoeling was om jou daar pijn mee te doen.



Aan zijn kant misschien iets wat hij helemaal niet kwetsend zou ervaren, als het andersom was en jij die opmerking/sneer naar hem had gegeven, dus ook hier projectie: dat hij daar niet/minder gevoelig voor is, en hij prima kan incasseren, verwacht hij van anderen (en dus van jou) dat jij dat ook prima moet kunnen hebben.



En er zijn idd mensen die bij het minste of geringste gekwetst zijn, helemaal níks kunnen hebben, geen dikke olifantenhuid hebben, niet "gehard" zijn, maar uiterst sensitief of overmatig (té) sensitief (zachtaardig) en incasseren, dichtklappen, terugtrekken, uit de weg gaan of vluchten om in hun veilige holletje hun wonden te likken.



Voor iemand die bij irritatie/frustratie het "gevecht" aangaat (dus die "vechten" als 1e automatische mechanisme heeft en wél gemakkelijk in boosheid kan uiten) is dat extra irritant, want als iemand bij voorbaat zich al gewonnen geeft en gaat liggen, valt er niks te vechten!

Dus die kán dan verder niks met die "vechtlust" die hij voelt (en de adrenaline en andere stresshormonen die daarbij vrijkomen).

En dan líjkt het wel alsof hij gewonnen heeft, want immers geen weerwoord, dus wat gezegd is blijft staan (in de lucht hangen) als 1-0 (en als het onweersproken blijft, ook als "gelijk krijgen" en als "waar" zijnde.



Maar de eerste stoot uitdelen waarbij jij op de grond ligt, betekent nog niet dat het "gevecht" al gewonnen is, he, misschien lig jij niet knock-out (en zoveel tellen als volgens de regels nodig is om idd de wedstrijd gewonnen te hebben), het kan zomaar zo zijn dat jij misschien weer opstaat in die ring, na de eerste stoot, jezelf herpakt en alsnog reageert.

En dat mag dan niet, want hij bepaalt de regels (in zijn voordeel)? Wie de eerste klap uitdeelt heeft gewonnen?

Meteen opstaan, anders is je beurt voorbij?

Zo werkt het in de ring niet, iemand die slechts ff versuft is, krijgt tijd om overeind te komen (en terug te slaan of om de volgende klap te incasseren).



Mentaal werkt het net zo: dat jij versuft bent na een (voor jou, in jouw interpretatie "klap"), en niet direct (verbaal) terugslaat met eenzelfde vechtlust (boosheid terug), zorgt ervoor dat je iig op dat moment geen gelijkwaardig tegenstander bent.

Een vechter in de ring verwacht natuurlijk een evenwaardig tegenstander, die wil niet vechten tegen iemand die veel zwakker is of helemaal niet kwam om te vechten, geen getraind bokser is, iemand uit het publiek die daar beland is, geen bokshandschoenen aan heeft en zelfs nog nooit gevochten heeft. Die wil weglopen of als versteend reageert, iig geen partij is in een wedstrijd.

En voor de bokser in kwestie ook niet fijn, want dat is te makkelijk scoren he.



Er gaat zoveel mis omdat mensen aan projectie doen: jij verwacht dat hij zoals jou is, dat hij ook zijn gevoelens en die van jou in de gaten houdt in welke stemming ook hij zich bevindt, want dat doe jij ook, jij zou niet boos op hem kunnen worden en hem nooit willen kwetsen, dus verwacht jij dat hij dat ook niet kan tov jou (als hij van jou houdt).

Andersom verwacht hij een bokser van zijn klasse en niveau, kan hij heel wat incasseren met zijn kracht (gebrek aan angst zoals jij dat noemt, geen angst om jóu kwijt te raken iig, over-zelfverzekerd, niet zenuwachtig wordt, uitstekend met zijn woede kan omgaan en niets lastig vindt?



Misverstanden over die mechanismen te over tussen mensen (ook in vriendschappen, zowel in gelijkwaardige als ongelijkwaardige relaties, zoals ouder-kind, leraar-leerling, werkgever-werknemer enz).

Als de een dus als mechanisme "vechten" heeft (zij het verbaal) en de ander conflictvermijden, bevriezen of vluchten, kun je niet spreken van een "gezonde ruzie" om de lucht te klaren.



Nu blijft het de vraag of jij té broos en zachtaardig bent, of dat (verbaal) iig niet kunt uiten (terwijl je je onderhuids wel boos of geirriteerd voelt), en om het minste of geringste (kritiek, negatief commentaar op jou) gekwetst bent tot op het bot, of dat hij zich niet (genoeg) kan inhouden om beheerst iets te bespreken (dus zijn irritaties (te?) snel een kookpunt bereiken, of heeft laten oplopen tot hij het niet meer binnen kon houden (emotionele bal die explodeert).



Dus welk aandeel ligt bij jou en welke bij hem?

Wat zijn de "gezonde" spelregels bij jullie, om je wil kenbaar te maken, dat iets niet gaat zoals je van de ander verwacht of wilt qua gedrag, doen en laten, iets wat je stoort en wilt veranderen bij de ander, of iets in de wisselwerking die je wilt veranderen.



In hoeverre kan hij op een kalme en rustige manier iets bespreekbaar maken (en houden)?

In hoeverre kan jij dat?

Wie begint met "kritiek", met op- of aanmerkingen?

(kan jij ook zijn he, door je houding, lichaamstaal van chagrijnig zijn, stilletjes, boze blikken duidelijk geirriteerd ergens over of mokken om iets wat hij (niet) gedaan heeft en hij heeft geen idee wat er aan de hand is).



Misschien ligt jouw irritatiegrens zodanig hoog dat jij je ook werkelijk niet snel stoort aan iets.

Maar misschien is dat maar schijn, en laat jij het ophopen en oplopen, dan nog een tijdje gisten en broeien tot het je stemming overneemt en dan een gekwetste houding aanneemt, een stille beschuldiging, ingehouden maar onverholen irritatie aan hem?

En dan bang zijn dat -als je dan hardop boos zou worden- jij ook niet meer kunt nadenken of rekening houden met (andere) gevoelens voor hem en met zijn gevoelens? Dat je zelf gemeen wordt en dingen zegt die je niet meent, alleen maar omdat je het te ver hebt laten komen?



Grappige is dus dat ook qua "incasseren" je op de ander projecteert wat je zelf kunt hebben.

jij bent meteen bang dan je hem "kwijt zult raken" als jij kritiek op hem uit, met boosheid.

Hij heeft die angst helemaal niet, blijkbaar, en dan mag je verwachten dat hij datzelfde kan incasseren wat hij zelf toebrengt.

Dus maw: jij maakt je druk om hem "toebrengen" wat jij zelf niet zou kunnen of willen "ontvangen" (aan woede en kritiek op jou).



Het is een beetje "zoals de waard is", of "wie goed doet, goed ontmoet" oid, dat hele projecteren op elkaar van hoe je zelf bent en graag ook door de ander "behandeld" wenst te worden.

Dat doen jullie dus allebei: hij verwacht dat jij ook bokshandschoenen aantrekt en in staat bent om als een gelijke dit gevecht(je) aan te gaan.

Jij verwacht dat ie die bokshandschoenen uittrekt, kalmeert, jou laat kalmeren en op een ander leven dit "uitvechten": uitpraten mét begrip (rationeel) en met oog houden voor andere gevoelens en andere capaciteiten, zoals empathisch vermogen erbij betrekken.



Impulsief zorgt er namelijk dus voor dat ratio, gevoel en empathische vermogens enz worden onderdrukt/ ff uitgeschakeld zijn.

Een vechter die compassie laat meespelen als ie een leeuw die hem aanvalt wil schieten, zal te laat reageren, als ie dat eerst gaat overdenken en beredeneren en het zielig vindt voor die leeuw en hoe dat moet voelen als ie gewond raakt.

Dus dat hele systeem (primitieve reptielenbrein, wat mensen met dieren gemeenschappelijk hebben) is voor in noodgeval, als je snel moet kunnen reageren (aanvallen danwel de dichtstbijzijnde boom in vluchten).

Zelfs als jij denkt sterker te zijn dan die leeuw (bijv gewapend met een pistool) zou jij wellicht die boom in klimmen, waar jouw vriend zelfverzekerd de trekker overhaalt.

Niet omdat hij minder bang is, maar omdat diezelfde angst hem tot de (tegen)aanval beweegt, als dat die angst jou de boom in drijft.



Het is niet voor niks dat soldaten en bewakers enz liefst gerecruteerd worden uit mensen die (al uit zichzelf) een vechtersmentaliteit hebben (liever aanvallen dan vluchten of bevriezen en als verdedigings/overlevingsmechanisme dus in gevallen van leven of dood reageren met "vechten"). En anderen daarop getraind worden (maar dan blijft de vraag wat ze werkelijk doen als ze oog in oog staan met zo'n bedreigende situatie).



Vroeger werd iédere man (zelfs jonge jongens) opgeroepen voor dienstplicht of in oorlogstijd, daartussen natuurlijk ook jongens met die andere mechanismen (vluchten/ bevriezen) en die werden dan mietjes of laf genoemd.

Maar wat is er laffer dan vechten tegen zulke jongens, die die weerstand niet (kunnen) bieden, die tegenover rasechte "krijgers" te zetten en te verwachten dat ze zich net zo goed zullen verdedigen of aanvallen, als dat op leven en dood niet hún primitieve automatische reactie is, en ze dus bij voorbaat al in het nadeel zijn?!



DIt geldt natuurlijk overal: op het schoolplein al (de gepeste moet maar harder worden, leren van zich af te bijten, iets kunnen hebben en voor ziczhelf opkomen, assertiviteitstraining te volgen, op judo te gaan, of eoa zelfverdedigingssport), maar dan nog zal diegene (de zachtaardige niet-vechtersmentaliteit) altijd in het nadeel zijn al bij de aanvang.



Een vriend van mij werd als kind gepest en heeft altijd (van zijn opa) geleerd: "de eerste klap is een daalder waard, jongen! En deel die eerste klap dan uit aan de sterkst ogende van het groepje".

Ten eerste heb je dan het verrassingseffect (de eerste die toeslaat heeft dat, de ander kan alleen nog reageren dus is al in het nadeel) + al versuft/ verzwakt door de klap.

En verder het effect op de anderen, als ze zien dat je niet bang bent (voor die sterkste zelfs niet).

(dat is geen garantie dat je ermee wegkomt, want groepjes kunnen gemakkelijk laf vechten en 10 tegen 1, dat kun je dan niet winnen).

En wie is dan eigenlijk de sterkste?



En hoe (on)logisch is het dat als jij weet van binnen dat jij dat niet bent, helemaal niet van vechten houdt en dan ook nog eens tegen een overmacht, die graag vecht, om dan toch die strijd aan te gaan?



Gelukkig zijn wij mensen ook uitgerust met een 2e systeem, en hoeven we het niet te hebben van dat overlevings- cq zelfbeschermingsmechanisme, want hebben we nog meer vermogens.

NIet alleen kunnen wij verbaal strijden (ruzie maken) en als dat 1e systeem beheerst wordt (gekalmeerd is) verbaal strijden door te praten, mbv andere vermogens (ratio (redelijk zijn), gevoelig voor de argumenten en/of gevoelens van de ander, de eigen gevoelens voor de ander, diegene in zijn/haar eigen context kunnen plaatsen, diens achtergrond mee te wegen (als kind geleerd heeft thuis, of als voorbeeld meegekregen, maar ook bijv al veel stress door andere omstandigheden, werk, er al andere inbreuken zijn op diens mentale of fysieke conditie enz).



En ja, dán staan de zaken er vaak heel anders voor, als jij misschien veel sterker bent in empathische vermogens, inleving, en veel ruimere overwegingen of afwegingen maakt, misschien veel sneller de situatie (of hem) analyseert, en jóuw sterke kanten in de strijd kunt gooien.



Kijk, hij kan van jou willen wat hij wil: dat jij goed boos wordt en in het heetst van die emoties de strijd met hem aangaat, omdat dat in zijn voordeel uitpakt (jij raakt niet zo geagiteerd als hij en jij wil niet vechten in die toestand).

Jij wil als 2 "beschaafde" volwassenen liever iets uitpraten als jij eea hebt kunnen afwegen en overwegen, en als die (tijdelijke) emoties weggeebt zijn (wat niet je werkelijke algemene gevoelens zijn voor hem) en andersom.



Assertief zijn is eigenlijk net genoeg "boosheid" hebben om (direct) te kunnen reageren.

Niet teveel (dan is het agressief) omdat je dan dingen eruitflapt die niets met de situatie of met hem te maken hebben, bijv oude ladingen meekomen, die je ooit hebt ingehouden in eerdere gevallen, of vroeger binnen hebt gehouden, of andere frustraties die in jou liggen (werk, niet kunnen werken, ziekzijn, niet vertrouwen op eigen kracht, of weten dat je verzwakt bent door iets anders): dus bang voor een onterechte, onbeheersbare of buitenproportionele lading (reactie van jou), die niet door hem/de situatie veroorzaakt wordt.

Dan is de situatie de aanleiding alleen maar en niet de oorzaak van die "volle laag" (als je die zou loslaten erop).



En ook niet te weinig, dat je maar weer alles slikt, zoals je altijd gedaan hebt, omdat jij geen weerwoord mocht hebben, of durfde te hebben, de kop in gedrukt werd, jouw mening niet telde, brutaal was, negatief veroordeeld werd, of bij voorbaat de kop in gedrukt werd.

Of omdat de ander je vóór was en zijn/haar voorwaarden, zoals ouders tov kinderen: ouders mogen wel "kritiek" leveren onder het mom van opvoeding en jou mogen corrigeren, maar andersom vaak niet, moet je het niet in je hoofd halen om je ouders te bekritiseren (al zou het terecht zijn): opvoeders (en andere ongelijkwaardige gesprekspartners die op eoa manier (vinden dat ze) "hoger in rang" staan dan jij, en dus eenzijdig de regels (mogen) bepalen, alleen omdat jij jonger bent, of nog moet leren (van hun) en zij degene die geacht worden het beter te weten, hebben je misschien geregeld de mond gesnoerd, zodat je dat wel afgeleerd hebt, mocht je dat in aanleg ook in je hebben (gehad).



Als je niet anders kón dan inbinden, inslikken, meegaan in wat de ander vond en aan regels stelde, blijft er niet veel meer over aan (onbewuste) keuze voor op andere manieren daarmee om te gaan: vluchten, bevriezen, incasseren zonder terug te slaan).

En heb je of die gevoelens binnen ergens opgeslagen, of op andere manieren geuit (huilen? verdrietig? proberen te begrijpen en een plek te geven? afreageren op een boksbal, klussen, sporten, jezelf afleiden met iets fijns, stuk lopen, of misschien eoa zelfdestructieve manier verzonnen om jezelf gerust te stellen/ fijner te voelen/ tot jezelf te komen.



Niet kunnen eten, slapen, of juist heel veel (eetbuien, slapen), (meer) roken, drinken, een joint, whatever wat die gevoelens (stresshormonen die gejaagder maken) doet verminderen.

Ook aanleg speelt daar een rol in, en je kunt ver komen om een ander mechanisme aan te leren (dan destructief of zelfdestructief te reageren), maar feit is dat als het niet "jouw mechanisme" is, en van jongs af aan (een of meer) andere manieren en strategieen hebt geleerd én herhaald, die nieuwe niet de automatische ís (en de vraag is of die dat nog gaat worden).



Dus hij kán niet van jou verlangen dat je daar even sterk of goed in wordt als hij is, of dat jij maar net zo moet worden zoals hij, dat jij maar moet veranderen en zijn manier de (enige) juiste is (zodat hij dat niet hoeft te veranderen).

En jij niet van hem kunt verlangen (dat ie anders is of gaat worden).

Een patstelling dus, als je ervan uit gaat dat jullie allebei evenwaardig zijn, alleen verschillend, anders daarin.



Dat kan denk ik alleen door samen een constructiever manier te zoeken, waar jullie je allebei in kunnen vinden.

Jij kunt leren assertiever te worden, alleen al op te staan voor te vragen en eisen om tijd, om eerst gekalmeerd te mógen zijn, en hij ook, alvorens te reageren.

Door te proberen ladingen die er niks mee te maken hebben (uit andere frustraties en gesteldheid van dat moment) erbuiten te laten (voor zover dat kán, he), door afspraken (heldere grenzen neerzet (buiten ruzie om in een gewoon, neutraal en algemeen gesprek) wat jij wel en niet verwacht, wilt, pikt/ kunt en wil hebben en op welke manier, en andersom hij zijn grenzen ook duidelijk maakt wat hij van jou wil, verwacht, pikt, en wil en kan hebben.



En daar mag je dan allebei moeite voor doen, om je daar (zoveel mogelijk) aan te houden.

Je kunt een heleboel dingen gewoon op een andere manier "aankaarten" dan eerst te laten oplopen of te doen alsof je er geen last van hebt en dan opeens (vanuit het niks) eoa grens is overschreden.

En dat geldt dus ook voor hem.



Eerst oogluikend toezien en pas na een x aantal keer boos iets van zeggen is helemaal niet nodig, als je direct zegt dat je iets niet okay of prettig vindt. (niet dat de ander moet gehoorzamen, als ie het daar niet mee eens is, je bent elkaars ouders niet, en rekening houden met elkaar is natuurlijk goed, als het redelijk is, bijv niet als alles moet zoals jij het wil of prettig vindt en die ander daar andere ideeen over heeft).



Ik ken ouders die hun kleine kinderen 9x laten (uit)proberen, bijv van de stoep af gaan, en 9x protesteren (in woorden, slapjes eerst nog bijv "niet doen, houd daarmee op") en pas bij de 10e keer consequentie op laten volgen: een klap geven of echt uitvallen, straffen, hardhandig terugzetten in de buggy oid.

Als het kind al weet dat het niet mag, en die grens uitdaagt/jou uitdaagt door je uit te proberen, kun je ook meteen de 1e keer het kind bij de arm pakken en heel beslist (dat hoeft niet boos) "nee, dat mag niet/ wil ik niet" zorgen dat het de kans niet krijgt om het een 2e keer te proberen, aan de hand houden of terug de buggy in.



Je partner is geen kind, maar als je duidelijk bent in je grenzen (jouw normaalwaardes als hij/zij die weet, of (redelijkerwijs) had kunnen weten, redelijk of begrijpelijk zijn), dan mag je van elkaar verwachten daar rekening mee te houden.

(niet dat dat de regel moet worden, 1 vd 2 zich maar moet aanpassen, bij verschillen, dus of accepteren dat die ander dat anders doet of ziet (het eens zijn dat jullie het oneens zijn) of uitvechten wat de regel dán wordt, waar je je allebei redelijkerwijs in kunt vinden.

Het gemeenschappelijke zoeken.



Je kunt van een ander niet in redelijkheid (vind ik, he) verwachten dat ie om álles omzichtig heen loopt, omdat jij relatief snel gekwetst bent en snel overstuur van bijv dingen waar een ander helemaal niet over zou vallen.

Bijv vanuit je verleden, veel meer of diepere "pijnpunten" hebt en al snel bezeerd wordt, omdat oude wonden dan opspelen en je daardoor veel gevoeliger bent of voor veel meer dingen dan willekeurig ander mens.

Dan moet je zelf zorgen (vind ik) dat je zorg besteedt aan wat in jezelf ligt, waardoor je zo weinig kunt hebben.



Wat je wel mag verwachten is dat je over en weer rekening houdt met eoa (al dan niet tijdelijke) verzwakking doordat je algehele mentale of fysieke gesteldheid is aangetast door ziekte, pijn, ongemak, stress uit andere dingen, andere (be)dreigingen die spelen, zoals bijv je baan op het spel staat of je je huis uit moet oid, al conflicten met anderen hebt, of je zorgen maakt om dierbaren en hun gezondheid en dergelijke.



Met elkaars context dus, zowel omstandigheden van dat moment maar ook hoe je gevormd bent tot degene die je NU bent (geworden).

Je mag van elkaar in een volwassen relatie bepaalde basisverwachtingen hebben tav incasseringsvermogen, empathisch vermogen, assertiviteit, verbale vermogens, relativeringsvermogen, humor, enz.

Dat heeft niet iedereen in dezelfde mate als jijzelf hebt en andersom, maar een bepaalde "gezonde" mate kun je redelijkerwijs verwachten in een "gezonde" relatie of iig globaal in verhouding zijn met elkaar.

Voorbeeldje: een (kroeg)vriendin/kennis van mij kan een kort lontje hebben en zeker met een borreltje op snel emotioneel of beledigd zijn. Meestal naar haar ex (niet helemaal duidelijk aan hun en anderen óf die nou ex is of dat het een relatie is) toe.

Dan komen ze samen en gaat hij bijv verhalen ophangen aan anderen, over zijn eerdere ex of over haarzelf een opmerking oid, waar zij (van hem) ook andere kanten weet en wordt dan boos, emotioneel, kracht bijgezet met huilen (uit onmacht en boosheid/ gekwetstheid).

Dat er anderen bij zijn voor wie de situatie ongemakkelijk is, heeft ze dan niet meer in de gaten, wil zelfs bijval, haar gelijk krijgen, haar gevoelens erkend zien (niet door hem danwel door groot gelijk te willen krijgen van anderen).



Vorige week met een groepje bekenden aan tafel, een opmerking van een man die haar in het verkeerde keelgat schoot, als een bij gestoken, boos, neiging om te slaan, eerst nog lacherig, plagerij, maar bij deze opmerking haar grens over (blijkbaar).

Die boosheid maakte niet veel indruk, iedereen was ongemakkelijk maar niet van plan mee te gaan in dat drama, en hij ook niet, hij negeerde haar en praatte verder met de anderen aan tafel (allemaal mannen en ik maar ik kon het niet goed volgen aan die andere kant van de tafel), dus geen reactie (haar boosheid werd genegeerd door iedereen) dus werd kracht bijgezet door huilen, aan zijn arm trekken, gezicht pakken enz, terwijl hij weigerde in dat drama mee te gaan (en daar ook niet de aangewezen plek was, ook niet om bijval van anderen te willen, in te betrekken).



Het lukte dus niet, niemand besteedde er aandacht aan, en ipv zich dan maar ff terug te trekken om weer tot zichzelf te komen bleef ze op allerlei manieren de aandacht trekken (van hem, die beledigd had, maar ook van anderen eromheen).

En huilen (meer zelfmedelijden + boosheid) terwijl die anderen (die het wel gehoord hadden) gegeneerd waren (over haar reactie, die naar hun idee niet gepast was en het overdreven vonden op die opmerking), iig niet iets om (zo) overstuur van te zijn, met een korrel zout namen, zeker niet in gezelschap zó te uiten, of terplekke op haar strepen te staan om het NU uit te vechten (wat hij dus niet wilde of niet nodig vond).

Ik was net binnen om te eten, hond bij me en kon (en wilde) op dat moment niet naar de andere kant van de tafel om erin gemengd te worden.



Ze legde me later uit wat er aan de hand was.

Ging imo echt gewoon helemaal om "niks": heel veel eigen interpretatie en eigen gesteldheid van dat moment (op zichzelf betrekken, aannames), zelf duidelijk waarschijnlijk slokje teveel op, waardoor sneller emotioneel (ongeremder reageren)).



Een opmerking waar een ander om zou lachen of naast zich neer leggen, "hoor wie het zegt", lekker belangrijk, je denkt maar, hoor.

Lag dus duidelijk aan háár korte lontje (en dat was me al duidelijk) en in de slachtofferrol gaan, eerst nog proberen vanuit daar de rol van (aan)klager in te nemen, die werd dus niet beantwoord, toen slachtofferig huilen dus, onmacht, niet serieus genomen voelen, niet erkend in haar "gevoelens" van gekwetstheid.



En ze vertelde me dat onder het mom van "ik ben altijd mezelf, ik wil mezelf kunnen zijn, zo ben ik nu eenmaal, ik was tot op mijn ziel geraakt door hem, enz".

Maar dat je door iets (in de ogen van anderen vrij objectief gezien) kleins zó van de leg bent, zó boos/verdrietig wordt, ligt dan imo bij jezelf en dat zei ik ook.

"jezelf zijn" betekent niet ongeremd ál je gevoelens waar dan ook maar de vrije loop te kunnen geven, ongeacht hoe "passend" dat is, of als door een wesp gestoken reageert op iets wat voor háár een pijnpunt is, maar voor een doorsnee ander niet zou zijn?!



Dat ongeremde was niet in proportie met het gebeuren en lag dus aan haar (onbeheerstheid) en snel gepikeerd zijn (en alcohol die "niet goed viel"?).

Eigen aandeel dus.

Ik zei dat als ze zo idd van binnen zo overtuigd was van haar gelijk, ze dat niet hoefde te halen, of bewijs van te krijgen van hem of ons, dat het dan niet zou moeten boeien wat hij (een kennis nota bene, geen goede vriend of partner oid) ervan vond, of wat wij vinden. En dan niet blijven zitten, als je die aandacht niet hébt (van hem en anderen), afwachten en reactie uitlokken dmv lichaamstaal (opzichtig huilen, om zich heen slaan in de lucht, proberen de aandacht van de anderen te krijgen (bijval), aan mouwen moeten trekken terwijl anderen het gesprek voortzetten en ook daar niet op reageren).



Houd de "eer" dan aan jezelf, loop ff naar buiten of toilet, raap jezelf weer bij elkaar of neem de ander ff mee naar buiten om het uit te praten, niet en plein publique, dat is gewoon niet "chic" en verziekt de sfeer voor de anderen aan tafel, die ook voor de gezelligheid (daar) komen.



Niets onaangenamers dan al dan niet openlijk gevit of machtsstrijdjes van een stel of 2 mensen temidden van anderen die daar niks mee te maken hebben.

Je kúnt (naar mijn idee) niet (in gezelschap) overal maar altijd "jezelf" willen (kunnen) zijn en daarmee de sfeer domineren, en zeker niet als je zelf niet meer kunt relativeren of zaken hoger opneemt dan je normaal zou doen, en vinden dat je jezelf niet hoeft in te houden of rekening hoeft te houden met waar en met wie je bent.



Je kunt op je strepen staan, maar ook op andere manier terugkaatsen en dan is de kous af. En als dat niet lukt, emoties oplopen, waarom dan naast diegene blijven zitten naast diegene ipv zelf te kiezen om jezelf uit die situatie te halen en ff tot jezelf te komen of andere mensen op te zoeken daar waar je het wel gezellig mee vindt?

Ik vond dat ze het nog extra uitlokte, het moest en zou NU en DAAR terplekke "uitgepraat" (dwz gelijk geven, of dat het niet zo bedoeld was, zijn spijt betuigen, excuus maken).

En dan zonder ruimte voor haar eigen aandeel, hoe zij het had opgevat, er zelf bij haalde, haar pijnpunt was (en hij niet kon weten).



Mensen die snel ontvlambaar zijn wijten de situatie vaak aan degene die iets triggert, en niet aan hun eigen ontvlambaarheid.

Ik vroeg dus waarom ze zich zo opwond over iets waar ik (en anderen) lachend hun schouders over zouden ophalen?

En toen kwam er dus uit dat het precies háár frustratie was, een opmerking over iets waar ze zelf al moeilijk mee had (een eigen minderwaardigheidsgevoel over had) en juist zo haar best deed om dat zo gelijk mogelijk te trekken.

(ging over laag inkomen en dus geen geld hebben voor rondjes geven, dus er altijd al zo op lette dat ze óf zelf eigen drankjes betaalde en dan ook niet rondjes van anderen accepteerde, óf (bijv 1 op 1 met iemand) wel accepteerde en dan ook eentje teruggaf.



Voor anderen geen punt van belang, voor haar wel, en ze (dacht dat) daar een opmerking over gemaakt werd (haar issue, dat ze profiteerde oid) en dacht dat ze vergeleken werd met iemand die daarom bekend staat.

(dat is wat ze er zelf in hoorde, he, dat was de opmerking helemaal niet).

Dus vaak ligt het ook aan de "ontvanger" zelf, die met eigen bril of verwrongen "filter" interpreteert (en hooggespannen op reageert).

En tot op je ziel gekwetst zijn, al zou dat beweerd zijn, door iemand die niet belangrijk voor je is?



Dus soms kun je op je strepen staan, hoogstbeledigd en gekwetst, maar is dat omdat je daar zélf al een zwakke plek hebt (een pijnpunt uit het verleden of eoa eigen frustratie al zít die de ander aanraakt of alleen al erop lijkt, Pavlov-effect).

En oa een puntje is tussen haar en die ex/partner met wie ze daar komt, die het breder heeft dan zijzelf, en ook dat is haar eigen frustratie (blijkbaar): zíj voelt zich daar al minder(waardig) om, hij neemt haar regelmatig mee uit eten, tracteert haar dan, geeft wat vaker iets weg en dat vindt zij dus zelf ongemakkelijk (en heel bang dat anderen dat veroordelen of als "profiteren" zien, of dat hij dat zo ziet?).



Dus tja, wat voor de een een onschuldige opmerking is of iets heel anders mee bedoelde, kan dus verkeerd vallen, omdat je daar zelf al niet van overtuigd was of juist wél van overtuigd bent (dat je dat juist zelf al doet of afwijst van jezelf, zoals zij geen profiteur wil zijn en daar al zo op let) en de ander dat niet ziet (onterecht van iets "beschuldigd" worden is ook vervelend).



Totaal niet belangrijk, maar ff als voorbeeldje, dat een "zwakke plek" onnodig heftige reacties kan oproepen en dat dan niet zozeer bij de ander ligt maar in jezelf (en signaal dat je je daarin kunt of dient te versterken, zodat je daar (weer?) tegen bestand bent en niet zo raakt en je zo uit je evenwicht haalt door je eigen kwetsbaarheid (of tegenover degene die althans belangrijk is voor je).



Als je je erg aantrekt wat willekeurig ander van jou denkt, ook al weet jij van binnen heel goed van niet/ dat dat anders ligt) dan is het je eigen gevoeligheid (waar je zelf invloed op hebt).

Eigen relativeringsvermogen, niet snel beledigd zijn, zelfspot, met humor pareren (adrem zijn) zijn allemaal andere mogelijke reacties, waar je zelf invloed op hebt, als je jezelf kent in dat opzicht en volkomen achter jezelf staat.



Als zomaar iemand iets niet leuk aan mij vindt, ergens commentaar of kritiek op heeft, boeit mij dat niet, leg ik zo naast me neer.

Afhankelijk van wie het zegt, he, als het iemand is die mij goed kent (mijn kinderen bijv) dan vind ik dat wel belangrijk, wat ze denken of vinden, omdat die mij al in context plaatsen en "beter kunnen weten" (en ik die als 1 van de weinigen heel serieus neem als spiegel, dus juist van mensen die dichtbij staan zou onderzoeken of er iets in zit, als die ergens kritiek of feedback op hebben).

Maar van zomaar iemand, een kennis enz, die dat niet weet of kan weten, en zomaar iets aanneemt of concludeert, nee, daar maak ik me echt niet druk over en zegt vaak vooral iets over diegene (projectie).

(niet dat anderen van op een afstandje geen punt kunnen hebben, maar die krijgen mij niet zo uit mijn evenwicht, als ze voor mij niet van belang zijn wat zij al dan niet denken of vinden van iets van of over mij).



Dus tja, soms is het eigen gevoeligheid voor wat anderen wel niet denken, soms al een eigen onzekerheid/ frustratie/ pijnpuntje en dus kun je dan vragen of daar rekening mee gehouden wordt (al heb je die invloed niet op de ander en kun je imo niet verlangen dat iemand op zijn tenen moet lopen als je zelf gespannen en daardoor licht ontvlambaar bent) of zelf meer olifantenhuid kweken (op die plek) als dat kan en wenselijk is.

Je hoeft niet per sé boos te reageren als dat ook op een rustige manier kan, of met enige humor kun je ook iemand afdoende "op zijn/haar plek zetten" of op jouw grens wijzen.

En als dat niet gehonoreerd wordt, door jezelf uit die situatie te halen, time out om jezelf onder controle te krijgen,door al die andere vermogens (relativering enz) in 2e instantie erop los te laten.

Je hoeft jezelf natuurlijk niet te blijven confronteren, te laten voortduren of nog erger te laten worden, als je daar zelf ook invloed op hebt (op je eigen reactie, zoals weggaan, of iets anders wat jou helpt jezelf bij elkaar te rapen).



Sommige dingen kun je leren om minder gevoelig voor te zijn, of andere strategieen, is ook een kwestie van oefenen, maar soms ook van je algehele conditie (weerstand) en belastbaarheid van dat moment, in wat je kunt hebben (en misschien al aan belasting hebt door andere oorzaken, waaronder belast door je verleden (daar kun je ook iets aan doen) of andere omstandigheden).

En daar mág je best begrip voor vragen, door de ander daarop attent te maken, en te vragen om daar rekening mee te houden, nu hij/zij daarvan op de hoogte is. Je kunt dat niet zomaar verwachten imo van iemand die dat niet weet of redelijkerwijs zou kunnen weten (omdat bijv "iedereen" iha dat lullig zou vinden of "objectief gezien" elk ander mens daar moeite mee zou hebben).

Zen: zelfs mét therapie zijn serieuze verlatings- of bindingsangsten niet zomaar uit de weg geruimd.

hij hoopte misschien van wel, reken hem dat niet aan, dat is iets wat je zelf niet zo goed kunt inschatten, en langere tijd kunt hopen dat je dat zelf wel kunt handellen en veranderen -het is niet zo-.



Mensen bagatelliseren zelf vaak wat er aan de hand is met zichzelf, en dat ze dat ook zelf kunnen oplossen of verbeteren.

Neem hem dat niet kwalijk. Dat is en blijft moeilijk inschatten.

En dat kan ook niet veranderen "om jou" of uit liefde voor jou, dat is het rottige eraan, dat kan alleen van binnenuit (zijn eigen "instellingen" en onbewuste, automatische mechanismen en die laten zich niet zomaar sturen door alleen wilskracht.

Hij heeft dat ook anders gewild, reken maar, hij kan het alleen niet waarmaken (nu).



Laat hem zijn eigen proces en richt je op jouw eigen proces.

Natuurlijk mag je best een gesprek met hem voeren, bedenk alleen wat jouw motieven daarachter zijn.

Hem terugwinnen/ overhalen terwijl hij er niet toe in staat is, schiet niet op.

Als het is om meer begrip over hoe het zo gelopen is, dan kan een gesprek verhelderend zijn en ertoe bijdragen dat jij hem loslaat om zijn ding te doen en jij het jouwe.



Dat het niet werkt zolang eea niet echt uit de wereld is, moge duidelijk zijn.

Nu opnieuw proberen zal dan ook zinloos zijn, als/zolang die issues nog een (grote) rol spelen (en dat doet verlatings- en bindingsangst). Het kán dan geen gezonde relatie worden!



Het gaat hier om dat hij misschien wel wil en in geloofde, maar niet kán.

Dat is frustrerend en niet alleen voor jou, ook voor hemzelf (en daar sleurde hij jou in mee, het is dus goed dat hij nu afstand heeft genomen en met zichzelf bezig is.



Hoe frustrerend ook voor jou, het is niet expres, he, niet om jou dwars te zitten.

Hij zit zichzelf in de weg.

Frustrerend ook voor jou, maar ik denk dat jullie nu vooral met eigen wonden moeten dealen.

Alleen al om jezelf en hij zichzelf weer in de staat te brengen om een gezonde hechting aan te gaan.

Of dat tzt met jou zal zijn of met een ander, en jij met hem of een ander, zal de tijd moeten uitwijzen..

Storm, nog iets gehoord?

Of heb je zelf iets laten horen?

Ben naar een winkel (in de stad) gegaan van mijn mobiele provider, met mijn mobiel, het ligt niet aan de nieuwe simkaart maar aan het toestel. Soort fabrieksfoutje.

Zat nog garantie op, dus wordt gerepareerd op garantie.



Hond doet het goed momenteel, was stil toen ik thuiskwam.

Beloond met wandeling (en koekie )

Ik ben ook minder lang (achter elkaar) weg, dat scheelt ook, denk ik.



Gisteren vooral overdag (bij daglicht) op pad geweest met koningsdag.

Ik heb wel gemerkt dat ik slecht tegen die drukte kan, dus, met een hoop lawaai (speakers, zangers) en propvol in 1 ruimte vind ik maar niks, zeker niet als er maar 1 uitgang is.

Ik relax pas als het rustiger wordt.

Was wel gezellig, maar om het even welke dag kan dat ook zijn, of zelfs gezelliger zijn, vind ik.

Echt contact is er nauwelijks (meer dansen, springen, meezingen en zuipen, en dat is niet zo mijn ding allemaal).



Hebben jullie het nog leuk gehad?

Je klinkt opgewekt(er) en beslist(er).



Ik denk dat nu blijkt dat die hele vraag om uitsluitsel en duidelijkheid in zo'n vroeg stadium dus eigenlijk een wassen neus is.

Niet alleen haalt het op eoa manier alle onbevangenheid (leuk-spannende) direct weg, ook kun je dat zelf ook niet geven.

Ik ben een stille meelezer soms op dating-en tindertopics, daar heersen toch wel bepaalde opvattingen over of iemand "into you" is en de signalen waaruit dat wel of niet zou (horen te) blijken.



Ik begrijp dat jij dus zelf ook nog een andere leukerd/dater achter de hand had?

Dus hoe belangrijk het/hij de ene dag/week nog leek om uitsluitsel van te willen hebben dat het op een serieuze relatie afstevent, even later steekt hij niet meer met kop en schouders boven anderen uit, en kan een ander net zo leuk zijn of worden, die wél (op bepaalde manieren) laat merken dat ie jouw gezelschap zeer op prijs stelt en initiatief neemt en de nodige aandacht in jou wil stoppen.

Hoe verliefd was dat verliefdzijn dan eigenlijk, vraag ik me dan af?

Hoe zeker was je dan zelf van hem?

Nu hij ander (app- en date)gedrag heeft dan je had gehoopt is ie een stuk minder aantrekkelijk geworden voor een serieuze relatie?



Dat blijf ik niet begrijpen eraan, is dat die verlatingsangst dan, ik heb zo vaak gelezen hoe snel hoé belangrijk die persoon wordt en een groot punt gemaakt wordt van die "garantie" van serieuze intenties, maar ook zomaar weer aan de kant gezet kan worden (dus gemist kan worden) als dat twijfelachtig lijkt en "next" alweer in beeld komt.



Gaat het dan wel om de persoon zelf, de aantrekkingskracht met diegene, de intimiteit met hém, bij specifiek hém willen zijn of gaat het meer om "een relatie willen hebben" (en dus "iemand die lekker weg-appt en leuke dingen wil doen met jou (maw die de nodige aandacht geeft), wat meer kans op een relatie geeft en het daarop gaat "winnen"?



Het lijkt er imo dan op dat het doel eerder is "een relatie willen" dan die Ene Grote Liefde willen.

Degene die dat het meest "voedt" daar ontwikkel je dan ook meer gevoelens voor of zo?

Serieuze vraag, want dat ken ik zelf dus niet, dat ik iemand leuk(er) ga vinden omdát die mij duidelijk ziet zitten (dus omdat de kans dan groter lijkt op iets blijvends als diegene jóu alvast de moeite waard vindt?).



Kan het zijn dat het feit waar jij nogal over viel (nog (app)contact met anderen hebben) deels door datzelfde veroorzaakt wordt: dat je dan bang bent voor concurrentie en dat hij ook daarvoor gevoelig zou zijn en dus zou kunnen kiezen voor iemand die hém leuke aandacht en datevoorstellen geeft?

Dus dat dat bij hem gevoelens kan laten groeien voor iemand anders, als dat maar gevoed wordt door willekeurige (beetje leuke/ okay) andere vrouw die leuke(re) moeite stopt in hem?



Is er dan totaal geen vertrouwen in de intimiteit die je al gedeeld hebt, dat je bang bent dat ie dat nog met willekeurig wie net zo (of erger: nog fijner) kan beleven dan met jou? Haal je daaruit dan geen geloof dat je speciaal bent voor hém?

In hoeverre is seks en intimiteit dan een graadmeter voor jou qua uiten van gevoelens voor iemand?



Ik krijg zo vaak de indruk (correct me if I'm wrong) dat het bij dat daten al gauw veel meer gaat om proberen met iemand die "leuk" (genoeg) lijkt en serieus lijkt (dus het feit dat ie "relatiemateriaal" zou kunnen zijn behoorlijk bepalender is dan welke persoon dat is?) en dan met (voldoende, onverdeelde) aandacht voeden, zodát er gevoelens ontstaan?

Ik mis het "wow-gevoel" wat ik (zelf, projectie ) versta onder verliefd zijn.

Dat je zélf geen ander meer ziet staan, je niet kunt voorstellen dat je ooit nog een ander ziet staan, dat ieder ander verbleekt bij hem, zoooo'n aantrekking voelt dat anderen niet in zijn búúrt komen, dat je déze man wil en niemand anders?

(en alles wat misschien wat minder fraai lijkt aan hem in het niets valt bij alles wat je wél geweldig aan hem lijkt/vindt)?

Dat je dat (eigen gevoel) niet na een paar dates of ff geen aandacht alweer in twijfel trekt?



Is ff een serieuze vraag, he, want ik vraag me dan af of ik te weinig/ te moeilijk "ontvlambaar" ben of dat anderen zo snel ontvlambaar zijn, maar dat even snel weer uitdooft als dat niet (langer) gevoed/bevestigd wordt of hij een ander karakter(trekjes) blijkt te hebben dan je erbij had gedacht, of andere wisselwerking of andere ideeen van omgang/contact?



Geloof je dan wel in dat er zoiets bestaat als Grote Liefde of een "ware liefde" en dat dat bijzonder en uitzonderlijk is, geen 2 van zijn zeg maar, of misschien best meer "Ware Liefdes" kunnen zijn, mettertijd, maar HIJ daar overduidelijk iig eentje van is?!

Dat je alles van hem wil weten, wat hij allemaal denkt en doet, hoe hij leeft, zijn jeugd en achtergrond is, wat zijn interesses en passies zijn, je samen (voorlopig nog) niet uitgepraat raakt, belangrijker is hoe hij naar jou kijkt dan eoa origineel uitje te bedenken, om in zijn armen te willen liggen ongeacht waar dat is, elkaar wel wil opvreten, de mislukte maaltijd met liefde opeet want die heeft HIJ gemaakt voor je, wat je vertederend vindt (en aangebrand is omdat ie meer oog had voor jou (en in gedachten liever jou op het aanrecht zet) dan oog voor de pannen op dat aanrecht )?



Of kan elke beetje leuke en aantrekkelijke man uitgroeien tot een Grote Liefde als je er beiden maar "echt voor de volle 100% voor gaat?"

Je weet dat ik geen dater ben, dus het is geen commentaar oid, ik probeer dat te begrijpen hoe dat in zijn werk gaat.

Bij mij "werkt" het namelijk blijkbaar anders, of ik let misschien op andere dingen, voornamelijk allereerst wat mijn eigen gevoel voor diegene is en (dan pas) of dat beantwoord wordt (en dus meer kans/risico idd dat dat niet beantwoord wordt of niks wordt, en dan een tijdje moet afkicken alvorens weer te (kunnen) ontvlammen voor een volgende voor wie ik dat voel).



Laat ik zo zeggen, als ik niet zelf diegene al op het oog heb, kan iemand aandacht en complimenten enz geven tot ie een ons weegt, maar dat doet bij mij geen gevoelens groeien.

Sterker nog, de keer dat ik een spontaan leuk gesprekje had op terrasje (en ik dacht: hee, wat een verrassing, een leukerd hier te treffen, en met naar wat alvast léék op overeenkomende - een voor mij belangrijke- bepaalde (oa seksuele) beleving en (in zijn woorden) soortgelijke algemenere levensinstellingen, ook bijv over opvoeding enzo) en die na afloop van dat ene gesprekje al verzuchtte "Wat ben je léuk, ik vind je gewéldig" (wat ik normaal een gruwel vind, dat dweperige als je elkaar nauwelijks kent) en mijn 06 vroeg en er geen gras over liet groeien, wat een gelukje dat we elkaar getroffen hadden, zomaar spontaan, (en juist dat zou normaal mijn alarmbellen hebben doen rinkelen, je ként me nog helemaal niet, wat weet je nou van elkaar? Ik wantrouw dat soort uitspraken en complimenten doorgaans juist, dan is het nog vooral op uiterlijk en hoe je werkelijk bent weet je nog helemaal niet van elkaar, dat moet nog blijken).



Anyway, omdat hij mij al was opgevallen voordat ie me aansprak, ten positieve, en blikken uitgewisseld enzo, vond ik het alleen maar leuk dat hij er werk van maakte (en haast ook).

Al snel was het seks en aandacht wat eea gaande hield, kwamen allerlei andere zaken aan het licht, waaronder weinig verantwoordelijkheidsgevoel, zich niet aan afspraken hield, wat vage andere signalen die niet klopten (en naar later pas bleek ook werk maakte van een andere vrouw, al langere tijd, en ook tegelijkertijd).

Omdat ik niet op een (liefdes)relatie uit was, kon ik dat weer snel achter me laten.

Achteraf gezien viel ik niet voor hém, maar voor de belofte die hij voorspiegelde en dus mogelijk inhield (en seksuele aandacht).

En daar was ik wel weer eens aan toe, dus ging zelf te snel erin mee.



Hoe iemand zich ontpopt als je elkaar ook maar een paar weken kent, (en andersom natuurlijk), dat weet je gewoon niet vooraf.

Of het wordt alsmaar fijner en sterker, of er komen twijfels en dan gaat het vaak al snel de andere kant op.



Zonder uitzondering lees en zie ik om me heen dat te vroeg vragen naar welke gevoelens en intenties iemand voelt en heeft, -om al vroeg duidelijkheid en zekerheid- bijna een soort standaardrecept is voor einde oefening!

Omdat je die persoon daarmee idd aan het denken zét (ja, wat voel ik eigenlijk precies? Ik weet het -nog- niet, alleen dat ik dat samen wel wil uitzoeken).

Beetje Paradise by the dasboard light? Yes or no, ik wil NU antwoord.

Dat hem laten nadenken daarover, en hij niet verder komt dan leuk en aantrekkelijk vinden, opnieuw willen afspreken en dat dat niét het goede antwoord is, niet goed genoeg, geeft imo een duwtje in de richting dat het bergafwaarts gaat.

Dat het niet genoeg is dat ie bij je is, maar ook nog met zekerheid moet zeggen dat dat over een paar weken nog zo is, terwijl je daar zelf ook niet zeker over bent (en kúnt zijn), brengt imo die ander juist óók aan het twijfelen.

Zeker als er "gedoe" over is, terwijl zo'n afspraakje eigenlijk warm en gezellig zou horen te zijn, blij dat je bij elkaar bent (en uit verlangen naar elkaar bij elkaar wilt zijn, oprecht niet kunt wachten maar niet over na hoeven denken hoe vaak dat verwacht wordt).



Ik denk dat alle spontaniteit en onbevangenheid in 1 klap weg is als je niet bestand bent tegen de onzekerheid die dat geeft of als je niet genoeg vertrouwen haalt uit die dates om erin te kunnen (blijven) geloven als dat niet steeds bevestigd wordt (met tussendoor appcontact en alweer een nieuwe date in zicht).

Ik ken het zelf ook wel van oa Vlam destijds, omdat ik daar zelf heel zeker van was dat ik hém wilde (als SV of FwB) en hij niet of hij dat soort (seks)relatie wel wou aangaan, dus als er idd ook réden is om onzeker over te zijn.

Dat hij mij wel wilde als hij zo'n soort lust-omgang zou willen, was wel duidelijk, die chemie enz zat wel goed.

Híj wilde juist iemand treffen uit verliefdheid, een normale volledige relatie, een partner om echt voor te kunnen gaan, een toekomst mee te heben, samen dingen te ondernemen, wakker te worden, gezin mee te beginnen.

Dan is het a-relaxt als je tóch "iets" begint, wetende dat hij er niet vierkant achter stond en éigenlijk iets anders zocht (en dus ook iemand anders, want dat hadden wij elkaar niet te bieden).

En dan kun je er eigenlijk op wachten dat het vroeg of laat niet gaat werken.



Maar ook als die intenties wel overeenkomen, weet je dat niet, zoals jij nu zelf ook afknapt op zijn onzekerheid en dat ie geraakt is door jou en nu in de war is wat ie wel/niet voelt of wil, en idd aan het nadenken is gezet hierdoor.

Ruimte nodig heeft, en niet volmondig "ja!" zegt, terwijl hij net in twijfel is getrokken door jou (dat er nog iets van aandacht voor evt andere vrouwen was).

Weet hij dat er een andere kaper op de kust is en in de wacht staat aan jouw kant, die jij nu al "even leuk" noemt?

Dat is veel serieuzere concurrentie lijkt mij voor hém dan wat hij deed/doet (zomaar wat contactjes/appen op Tinder met iemand die hij nog niet kent)?



Maw: is het niet zo dat het voor allebéi in zo'n vroeg stadium nog alle kanten uit kan, omdat dat ook voor jou geldt, en je dáárom dat exclusieve (en zekerheid) zo belangrijk vindt, dat aandacht van anderen/een ander het nog een heel andere wending zou kunnen geven? Dat als je dat niet afspreekt en helder hebt tov elkaar, het gevoel niet sterk genoeg is (nog) voor elkaar, dat daar zomaar een derde roet in het eten kan gooien?

Hoe "zeker" ben je dan van je eigen gevoelens voor hem, hoe verliefd is dat dan werkelijk, als je intussen diep van binnen denkt: "jaja, dat zeg je nou wel, maar kan ik daar ook van op aan", dan mérk je daar blijkbaar te weinig van, om daaraan vast te kunnen houden (aan dat vertrouwen in dat er iets moois opbloeit)?



En dan nog, dat merken, dat doe ik door de interesse in elkaar, waar gáán die appjes over, en waar heb je het samen over als je samen bent?

Ik weet wel dat met ex destijds bijv we het nóóit hadden over wat voor gevoelens we hadden voor elkaar, en wat de bedoeling was, waar het heen ging, en dat was ook helemaal niet nodig, dat was gewoon óverduidelijk, we straalden alleen maar in elkaars gezelschap, en dat straalde gewoon verder als we niet in elkaars gezelschap waren, en dat was ook voor iedereen zicht- en merkbaar, en dáár haalde je dat in elkaar geloven uit, daar merkte je het aan, (goddank bestond er nog geen sms en ook geen appen of mailen) en dat onzekere was helemaal aan het begin, dat had ook dat spannende in zich, dat afvragen of het wel beantwoord werd, dat werd gaandeweg meer dan duidelijk! Daar hoefde niet uitgesproken te worden naar elkaar met woorden.



In die zin ben ik misschien ouderwets, maar ik denk dat seksuele aantrekking er natuurlijk een belangrijk onderdeel van uitmaakt (alleen nog naar hém verlangen) maar toch vaak wordt vereenzelvigd met "verliefd" zijn, terwijl dat imo (veel) meer is dan die chemie/ aantrekking. Namelijk om de hele persoon gaat, zijn persoonlijkheid, wisselwerking, hoe stralend je je voelt, zijn evt onzekerheden, slordigheid enz nog vertederend vindt, die roze bril waardoor je niets liever wil dan hem blij te zien en het samen fijn te hebben.



Als je nu terugkijkt op die dates, hoeveel daarvan waren nou echt overwegend fijn en op je gemak bij elkaar?

Hoe snel al twijfel en onzekerheid?

Misschien is dat toch teken aan de wand, dat er blijkbaar bevestiging nodig is, en niet overwegend een (merkbaar) bijzonder gevoel ontlokt aan elkaar en dat dát er (vanzelf) voor zorgt dat de belangstelling blijft, er echt wel weer een volgende date komt?

Dat je aan vanalles merkt dat hij gráág bij jou is en jij met hem?



Ik denk dat als na zo'n date (of meerdere dates) een "mwah, ik weet het niet"-gevoel aan overhoudt, ipv "oh heerlijk in zijn armen gelegen" dat toch wel eea zegt, en dan idd bevestiging nódig is (om erin te geloven of te blijven geloven).



Dan nog, zelfs als het alsmaar sterker wordt naarmate je elkaar langer kent en meer/andere aspecten van elkaar meekrijgt, kan het alsnog op niks uitlopen, toch onoverkomelijke zaken blijken, of ergens blijft steken op (onoverkomelijke) verschillende ideeen over wat een (fijne) relatie inhoudt, of in welke vorm, tempo en timing van wat "zeker genoeg van elkaar" is om een leven samen te delen, een gezin te beginnen, toekomstverwachtingen enz.



Ik weet het niet hoor, maar alles lijkt zo (verstandelijk) overdacht en afgewogen te worden tegenwoordig, ten koste van wat je nou echt voélt over elkaar, terwijl je naar mijn idee alleen maar kunt aftasten in kennismakingsperiode en het gevoel bepaalt of je daar nieuwsgierig genoeg naar bent (en blijft) om (steeds meer) te willen weten wie hij/zij ís, en wat je hem/haar te bieden hebt (ipv of je wel genoeg "onvangt" ván hem/haar).



Natuurlijk gaat het er niet uitsluitend om dat hij/zij maar gelukkig is en is het voor een gezonde relatie net zo belangrijk wat jij wilt en verwacht!

En als dat vanaf het begin al twijfelachtig is, of dat geen onhaalbare voorwaarden zijn vanuit eigen onzekerheid die de ander moet wegnemen, of dat je er idd terechte vraagtekens bij hebt, als je niet merkt dat hij/zij jou +/- net zo graag wil als andersom.

(En waaraan je dat dan meet, en in hoeverre dat projectie is bijv, door die ander te "geven" wat je eigenlijk zelf zou willen "ontvangen" of wat je als "moeite doen" beschouwt oid).



En dat geldt ook voor als het een relatie ís, trouwens, dat er verschillend over gedacht kan worden, hoe je aan elkaar laat merken hoe belangrijk je bent voor elkaar, hoe je die liefde dan uit en voelt van elkaar of waardoor je dat juist in twijfel trekt.

Ik heb die liefde destijds met ex bijv nooit in twijfel getrokken, totdat er allerlei alarmbellen rinkelden, en aan vanalles te merken was dat er eea veranderd was in de liefde.

Toch heb ik zelfs daarna nooit getwijfeld aan hoe speciaal het was, hoe bijzonder dat wát er geweest was (en nog over was), en ook nu niet over wat er ís, ook al is de vorm en inhoud veranderd in "houden van uit genegenheid tov elkaar, van wat ooit was als exen, gedeelde goede en slechte tijden, als ouders-van, bij elkaar horen als family".



Dus los van de relatie op zich heb ik nooit getwijfeld aan de liefde zelf van mij en van hem voor mij, toen we eenmaal "iets hadden".

Vanaf de eerste keer bij elkaar slapen zei ik nog: "ik heb nog altijd mijn eigen huis, hoor, ik hoef niet steeds samen oid" maar in de praktijk waren we geen nacht meer zonder elkaar.

Dat "ging zo, gebeurde gewoon" als vanzelf, als heel natuurlijk, werd niet afgesproken, of over gesproken, dat liep zo.

Exclusief werd ook niet afgesproken, was geen behoefte aan ook, geen oog voor anderen, dat was duidelijk (en bleef jaren zo, dat straalde er vanaf).



Dus tja, ik denk dat dat een gevoel is, als het wel goed zit en als liefdesgevoelens eraan ten grondslag liggen (als je uit bent op een liefdesrelatie iig) en die waren er niet vanaf dat ik hem kende, het was niet liefde op het eerste gezicht, opeens was er een omslag van vriendschap naar verliefd (en hoe!).

Nu lijkt zoiets in het daten ondénkbaar, je moet dat toch wel na een paar dates weten of dat er is of nog kan komen, nou, als ik daar op af had moeten gaan, was het daarop afgeketst.

Dat het bestaat ben ik van overtuigd, dat sommige mensen dat meteen overvalt (of met sommige mensen dat je gewoon overvalt) en ook zo blijkt te zijn, maar dat hele daten lijkt daarop gestoeld te zijn, dat het er ongeveer meteen moet zijn en anders maar niet.

En dat die ontmoetigen er zijn met als doel om dat (snel) uit te vogelen of iemand in potentie de Ware is/ weleens zou kunnen worden/zijn.



Dat je vanaf het begin dus al zo (met dat doel) naar elkaar kijkt (en afweegt), ik weet het niet, mijn manier is het niet.

(heb ik wel gedaan in het verleden, al ging het mij niet om verliefdheid wat ik "zocht" (en zoek), geen levenspartner, wel de "chemie" qua lust en persoon zelf).



Het blijft denk ik een enórme bijzondere toevalstreffer, of dat nu spontaan gebeurt in het dagelijks leven ergens, supermarkt, werk, trein, terras, uitgaansgelegenheid, vrijmibo, of door daten.

In real vind je ook niet van elke 3 mannen met aantrekkelijk uiterlijk dat er wel 1 bij zal zijn die dat misschien zal zijn, bij daten kan je dat ook niet verwachten, blijft evengoed speciaal als dat wél gebeurt (wederzijds).

Voor mij geldt iig dat ik voor veel meer mannen lust kan voelen dan waar ik verliefd op zou kunnen worden, maar is dat ook niet het bijzondere aan liefde?

Dat die Ene van iedereen die je kent op de hele wereld je dat bijzondere gevoel van (ge)Liefde kan geven?



Als morgen of een paar weken later iemand anders dat ook kan, net zo makkelijk "inwisselbaar" (b)lijkt, is het dan wel liefde/ verliefdheid (die kan leiden tot een bestendiger soort liefde)?

Als je al snel denkt Next! en "er zijn duizenden vissen in de vijver, voor jou 10 anderen, hoor" dan zegt dat wel iets over hoe bijzonder.

Of als het ff niet leuk is, niet loopt zoals je hoopte of wilde, en hij al snel vergeten is, je blik alweer snel op door zoeken, dan is dat denk ik ook wel het bewijs voor jezelf dat die gevoelens in zo'n vroeg stadium nog niet zo diep gaan (en dús ook niet zo diep dat je daarop intenties kunt baseren of verlangen van elkaar?).



Anyway, dit ff in het algemeen he, voor iedereen anders, laat je ook niet gek maken door dat idee van maakbaarheid en wat "ervoor gaan" is (of de snelheid daarvan) wat ik proef uit die topics, want daarmee maken ze elkaar imo ook gek, door elkaar daar te herkennen en te bevestigen, wat imo ook maar een bepaalde visie daarop is.



Blijf iig bij je eigen gevoel over iemand, als richtlijn, en niet wat anderen vinden of potentiele partners van jou vinden (iig dat niet afmeten aan kwantiteit ipv kwaliteit van de verbinding).

Er mág best aan het begin de nodige twijfel en onzekerheid zijn! Hoort erbij!

Btw, ik begrijp je redenatie van "liever nu afkappen dan op iets afstevenen wat elkaar veel pijn gaat bezorgen" ook heel goed, hoor!

Dat je van alles voelt en je daar dan weer van moet bijkomen, loskomen, verwerken als je vanaf het begin al had kunnen weten dat er niks in zit, of heel moeizaam zal zijn, dan is daar zeker wat voor te zeggen om daar maar helemaal niet aan te beginnen!



Ik denk dat het snel overgaan tot intimiteit niks zou moeten uitmaken, maar dat toch wel doet, dat dat toch kan verhinderen om (ook nog) andere dingen samen te doen of van elkaar uit te vinden.

Omdat je dan (allebei) dat vaker wilt en de deur niet uit komt, en misschien toch ten koste van het verdere kennismakingsproces op andere vlakken gaat.

(dat hoéft niet zo te zijn, maar zie je toch vaak gebeuren, ook als de ander helemaal niet alleen op seks uit was of is. Dat het toch daarop blijft hangen of zo, soort gemakzucht, als bij elkaar zijn het belangrijkste is, dat dan andere dingen samen doen niet meer zo nodig is of uitblijft.



Met die andere man, die wel van alles voorstelt, leuk appt en initiatief neemt, ben je daar (eerder al) intiem mee geweest?

(Ben ik even benieuwd naar)..

Ik ben uitgenodigd voor een festivalachtig iets morgen, maar gezien de weersvoorspellingen weet ik het nog niet, hoewel ik die maar met een korrel zout neem, tis vandaag ook prima weer, (en qua hond), is een eindje weg ook.

Als het even kan ga ik wel, denk ik.

Is toch weer ff iets anders dan anders

(en met leuk gezelschap).



Ik plan altijd zo min mogelijk in de weekenden en vond zo'n koningsdag vd week al wel weer genoeg drukte, heb helemaal niet het gevoel dat het weekend is. Jullie wel?