Psyche
alle pijlers
Autisme,wie ook?
vrijdag 5 augustus 2016 13:09
quote:duende12 schreef op 05 augustus 2016 @ 12:03:
Ik krijg net de uitslag van het UWV: Ik heb geen arbeidsvermogen! (klinkt natuurlijk heel raar) Ik ben aan het huilen van blijdschap! Eindelijk voel ik me serieus genomen!!!Wat ontzettend fijn zeg.
Ik krijg net de uitslag van het UWV: Ik heb geen arbeidsvermogen! (klinkt natuurlijk heel raar) Ik ben aan het huilen van blijdschap! Eindelijk voel ik me serieus genomen!!!Wat ontzettend fijn zeg.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
vrijdag 5 augustus 2016 13:13
Wat een trieste verhalen allemaal, word daar echt verdrietig van.
De tranen schieten me iedere keer in de ogen als ik jullie verhalen lees, vooral door herkenning en omdat ik merk dat ik nu heel slecht in mijn vel zit, het kost me soms echt moeite om nu hier mee te schrijven terwijl ik dat heel graag wil.
Inderdaad zoals ik al verwachtte een slechte nacht gehad, onder geslapen, tv hele nacht aangehad, lampje aan en toch schrikken af en toe, gelukkig was de hond er en lette ik op zijn reacties en die stelde me dan gerust.
Duende wat fijn voor je, wat zal dat een opluchting zijn.
Soggie, welkom, volgens mij had ik dat nog niet gezegd
En voor iedereen een dikke die hem kan gebruiken.
Een herinnering van vroeger, mijn moeder ging hertrouwen en ik heb op de morgen van haar bruiloft een scene staan te schoppen, staan te schreeuwen dat ik dat niet wilde , net alsof het toen pas tot me doordrong dat die ''vreemde'' meneer bij ons thuis niet meer weg zou gaan, ik kon er maar niet aan wennen dat hij, die voor mij als vreemde voelde bij ons woonde, ik heb me ook nooit meer echt thuis gevoeld in ons huis en ontvluchtte het zoveel mogelijk.
Daarbij weet ik nog dat ik zei dat ze die dag helemaal niet konden trouwen want dan had ik type-les en daar ''moest '' ik naartoe.
Uiteindelijk ben ik s'avonds gewoon naar type-les gegaan want het geluk was dat het in hetzelfde gebouw was dan waar het feest werd gevierd.
De tranen schieten me iedere keer in de ogen als ik jullie verhalen lees, vooral door herkenning en omdat ik merk dat ik nu heel slecht in mijn vel zit, het kost me soms echt moeite om nu hier mee te schrijven terwijl ik dat heel graag wil.
Inderdaad zoals ik al verwachtte een slechte nacht gehad, onder geslapen, tv hele nacht aangehad, lampje aan en toch schrikken af en toe, gelukkig was de hond er en lette ik op zijn reacties en die stelde me dan gerust.
Duende wat fijn voor je, wat zal dat een opluchting zijn.
Soggie, welkom, volgens mij had ik dat nog niet gezegd
En voor iedereen een dikke die hem kan gebruiken.
Een herinnering van vroeger, mijn moeder ging hertrouwen en ik heb op de morgen van haar bruiloft een scene staan te schoppen, staan te schreeuwen dat ik dat niet wilde , net alsof het toen pas tot me doordrong dat die ''vreemde'' meneer bij ons thuis niet meer weg zou gaan, ik kon er maar niet aan wennen dat hij, die voor mij als vreemde voelde bij ons woonde, ik heb me ook nooit meer echt thuis gevoeld in ons huis en ontvluchtte het zoveel mogelijk.
Daarbij weet ik nog dat ik zei dat ze die dag helemaal niet konden trouwen want dan had ik type-les en daar ''moest '' ik naartoe.
Uiteindelijk ben ik s'avonds gewoon naar type-les gegaan want het geluk was dat het in hetzelfde gebouw was dan waar het feest werd gevierd.
vrijdag 5 augustus 2016 13:22
Duende wat ontzettend fijn! Wat een opluchting zeg.
Ik ga vanavond wel even kijken want alleen maar binnen zitten vind ik saai. Denk dat ik met een uurtje het daar wel heb gezien en dan weer ga. Mijn moeder steunt me hier altijd wel in en vindt het nooit erg dat ik ga. Zijn genoeg andere mensen waar ze zich bij kan aansluiten. Ik ben vooral een kijker op feestjes.
Heb over 2 weken een bruiloft feestje en kijk daar zo tegenop. Sinds die vriendin zei dat ze ging trouwen dacht ik alleen maar oh help ik wil niet. Hoef alleen savonds te komen en godzijdank mag ik een vriendin meenemen. Maar pfff dat dansen, en het er gezellig moeten hebben....ik zit liever achterin te kijken. Ik heb dus ook een plasangst, kan niet plassen als er andere mensen zijn. Dus daar heb ik veel stress van want stel dat ik daar niet naar het toilet kan.
Jeetje hondenmens wat een nare ervaring.
Ik ga vanavond wel even kijken want alleen maar binnen zitten vind ik saai. Denk dat ik met een uurtje het daar wel heb gezien en dan weer ga. Mijn moeder steunt me hier altijd wel in en vindt het nooit erg dat ik ga. Zijn genoeg andere mensen waar ze zich bij kan aansluiten. Ik ben vooral een kijker op feestjes.
Heb over 2 weken een bruiloft feestje en kijk daar zo tegenop. Sinds die vriendin zei dat ze ging trouwen dacht ik alleen maar oh help ik wil niet. Hoef alleen savonds te komen en godzijdank mag ik een vriendin meenemen. Maar pfff dat dansen, en het er gezellig moeten hebben....ik zit liever achterin te kijken. Ik heb dus ook een plasangst, kan niet plassen als er andere mensen zijn. Dus daar heb ik veel stress van want stel dat ik daar niet naar het toilet kan.
Jeetje hondenmens wat een nare ervaring.
vrijdag 5 augustus 2016 13:24
Hondenmens, je vader klinkt niet helemaal neurotypisch naar mijn mening, wat een ongevoelig gedrag naar jou toe.. Hopelijk is hij ook wel eens aardig en invoelend.
Ik heb zowaar echt een fles amaretto gekocht! Ik koop eigenlijk nooit drank voor thuis, mijn moeder is best wel alcoholist dus ik vind het 'raar' om drank in huis te hebben zonder dat er een feestje pf visite is om het op te drinken. Ik zal ook niet zo snel een glaasje voor mezelf inschenken terwijl ik alleen thuis ben, terwijl ik zelf prima maat kan houden met drank en drugs (ik gebruik eigenlijk ook nooit drugs.. Een keer speed in het weekend toen ik slaperig was maar heb het weggegooid want het stinkt zo en t jeukt)
Ik wou trouwens voor het boodschappen doen al reageren op hondenmens bericht maar de wifi valt steeds weg op de iPad. Ook iets waar ik me mateloos aan kan irriteren, dingen die continu stuk gaan. Het hoort bij het leven schijnt maar ik kan er maar niet aan wennen
Ik heb zowaar echt een fles amaretto gekocht! Ik koop eigenlijk nooit drank voor thuis, mijn moeder is best wel alcoholist dus ik vind het 'raar' om drank in huis te hebben zonder dat er een feestje pf visite is om het op te drinken. Ik zal ook niet zo snel een glaasje voor mezelf inschenken terwijl ik alleen thuis ben, terwijl ik zelf prima maat kan houden met drank en drugs (ik gebruik eigenlijk ook nooit drugs.. Een keer speed in het weekend toen ik slaperig was maar heb het weggegooid want het stinkt zo en t jeukt)
Ik wou trouwens voor het boodschappen doen al reageren op hondenmens bericht maar de wifi valt steeds weg op de iPad. Ook iets waar ik me mateloos aan kan irriteren, dingen die continu stuk gaan. Het hoort bij het leven schijnt maar ik kan er maar niet aan wennen
vrijdag 5 augustus 2016 13:27
quote:hans66 schreef op 05 augustus 2016 @ 12:48:
Dat is een nare gebeurtenis, Hondenmens.
Hadden ze niet gezien dat je diarree had? Zo niet, dan vind ik dat heel erg! En dan de dwingende toon van pa. Dat is gewoon overmacht.Ja, dat had ik ze wel verteld en ze hadden het zelf ook allebei. Maar zij werden niet misselijk. Mijn pa kon inderdaad nogal dwingend zijn en gauw vloeken en schelden als iets hem niet zinde. Toch was de band goed met hem toen ik kind was. Maar nu heb ik er sinds de scheiding geen life contact meer mee. Toen ik overal mee vastliep, kon hij er niet mee omgaan. Alleen maar verwijten. Vorig jaar kreeg ik ineens 50 Euro van hem in een envelop. Na jaren niks gekregen te hebben. Ik bedankte hem op Facebook en kort daarna zei hij dat hij terug contact wil. Ik noem dat omkopen. Op zich sta ik er wel voor open, maar dan moet hij wel de 1e stap zetten. Dat is nog niet gebeurd en zo lang het zo is laat ik het maar zo.
Dat is een nare gebeurtenis, Hondenmens.
Hadden ze niet gezien dat je diarree had? Zo niet, dan vind ik dat heel erg! En dan de dwingende toon van pa. Dat is gewoon overmacht.Ja, dat had ik ze wel verteld en ze hadden het zelf ook allebei. Maar zij werden niet misselijk. Mijn pa kon inderdaad nogal dwingend zijn en gauw vloeken en schelden als iets hem niet zinde. Toch was de band goed met hem toen ik kind was. Maar nu heb ik er sinds de scheiding geen life contact meer mee. Toen ik overal mee vastliep, kon hij er niet mee omgaan. Alleen maar verwijten. Vorig jaar kreeg ik ineens 50 Euro van hem in een envelop. Na jaren niks gekregen te hebben. Ik bedankte hem op Facebook en kort daarna zei hij dat hij terug contact wil. Ik noem dat omkopen. Op zich sta ik er wel voor open, maar dan moet hij wel de 1e stap zetten. Dat is nog niet gebeurd en zo lang het zo is laat ik het maar zo.
