Psyche
alle pijlers
flashbacks na een scheiding
zaterdag 9 augustus 2014 18:34
Een maand of zeven geleden ben ik vrij plotsklaps gescheiden. Een maand lang wilde mijn ex nadenken, nadat ik er achter kwam dat hij stiekem contact had met de vrouw met wie hij nu een relatie heeft. Na deze maand van nadenken - en verder een heel harmonieuze relatie van bijna twaalf jaar - was ik ineens alleen.
De afgelopen maanden stond ik volkomen in de survivalstand. Omdat het zo snel ging, denk ik, heb ik niet echt gerouwd. Mijn ex ging 'gewoon' weg bij onze dochter en mij en omdat het zo makkelijk leek te gaan, voor hem, durfde ik mijn enorme verdriet om dit verlies niet echt toe te laten. Ik duwde herinneringen snel weg, genoeg andere rottigheid om mee te dealen.
En nu, na zeven maanden, terwijl de ergste pijn nu wel weg zou moeten zijn, word ik echt gekweld door flashbacks van mijn huwelijk. Random herinneringen lijken het. Doorlopende beelden van twaalf jaar erg gelukkig zijn. Er zit geen enkele logica in, het is een caleidoscoop van plaatjes, filmpjes, woorden, momenten....
Zijn er mensen die dit herkennen? Dat je iemand zo verschrikkelijk mist door de beelden die je de hele dag door je onderbewuste gepresenteerd krijgt?
Ik wil mijn ex niet terug, ik heb vrede met het scheiden op zich maar word helemaal dol van de ongewenste trip down memory lane die ik continu maak.
Gisteren was het zo erg dat ik hem bijna belde. Om zijn stem even te horen, terwijl ik zelfs nooit gevraagd heb of hij het nog eens met me wilde proberen toen hij de scheiding aankondigde. Na meer dan een half jaar zou de ergste pijn toch weg moeten zijn zou je zeggen.
Vanzelfsprekend ben ik niet de enige die dit ervaart. Neem ik aan.
Hoe lang duurde dit bij jou?
Wat deed je er mee of misschien tegen?
Ik word er soms bijna fysiek onpasselijk van, kennen jullie dat?
De afgelopen maanden stond ik volkomen in de survivalstand. Omdat het zo snel ging, denk ik, heb ik niet echt gerouwd. Mijn ex ging 'gewoon' weg bij onze dochter en mij en omdat het zo makkelijk leek te gaan, voor hem, durfde ik mijn enorme verdriet om dit verlies niet echt toe te laten. Ik duwde herinneringen snel weg, genoeg andere rottigheid om mee te dealen.
En nu, na zeven maanden, terwijl de ergste pijn nu wel weg zou moeten zijn, word ik echt gekweld door flashbacks van mijn huwelijk. Random herinneringen lijken het. Doorlopende beelden van twaalf jaar erg gelukkig zijn. Er zit geen enkele logica in, het is een caleidoscoop van plaatjes, filmpjes, woorden, momenten....
Zijn er mensen die dit herkennen? Dat je iemand zo verschrikkelijk mist door de beelden die je de hele dag door je onderbewuste gepresenteerd krijgt?
Ik wil mijn ex niet terug, ik heb vrede met het scheiden op zich maar word helemaal dol van de ongewenste trip down memory lane die ik continu maak.
Gisteren was het zo erg dat ik hem bijna belde. Om zijn stem even te horen, terwijl ik zelfs nooit gevraagd heb of hij het nog eens met me wilde proberen toen hij de scheiding aankondigde. Na meer dan een half jaar zou de ergste pijn toch weg moeten zijn zou je zeggen.
Vanzelfsprekend ben ik niet de enige die dit ervaart. Neem ik aan.
Hoe lang duurde dit bij jou?
Wat deed je er mee of misschien tegen?
Ik word er soms bijna fysiek onpasselijk van, kennen jullie dat?
maandag 1 december 2014 18:11
Ja.
Jullie hebben weer eens gelijk.
En dat is niet fijn soms maar erg goed. Dat ben ik me erg bewust.
Vandaag eens fijn een paar uur gehuild.
Achter elkaar.
Kleding uitgezocht, van mijn dochter, voor kinderen in Irak en mijn te grote lappen voor dames in Irak en ik kon niet stoppen met huilen.
Ik huil wel een maar dan twee tranen en klaar.
Nu was er geen houden meer aan.
Al die kleertjes, met liefde uitgezocht in betere tijden, als een film trokken de beelden aan me voorbij.
Ik kon niet ophouden.
Mijn zorgvuldig aangebrachte maquillage lag na drie minuten in mijn decolleté, zwarte en zilveren strepen tot ver in mijn pushupbra, die mijn sterk afgenomen boezae nog een beetje vorm moet geven.
Alles wat jullie schreven, mijn minderwaardige, nutteloze, loserige gevoel, de kleertjes, een mail van de ex vanmorgen, het was blijkbaar reden genoeg om minstens twee uur aan de lopende band te balken van het huilen.
En nu heb ik hoofdpijn, ik ben geen zak opgeschoten met al dat gehuil maar heb wél weer even lucht.
Jullie hebben weer eens gelijk.
En dat is niet fijn soms maar erg goed. Dat ben ik me erg bewust.
Vandaag eens fijn een paar uur gehuild.
Achter elkaar.
Kleding uitgezocht, van mijn dochter, voor kinderen in Irak en mijn te grote lappen voor dames in Irak en ik kon niet stoppen met huilen.
Ik huil wel een maar dan twee tranen en klaar.
Nu was er geen houden meer aan.
Al die kleertjes, met liefde uitgezocht in betere tijden, als een film trokken de beelden aan me voorbij.
Ik kon niet ophouden.
Mijn zorgvuldig aangebrachte maquillage lag na drie minuten in mijn decolleté, zwarte en zilveren strepen tot ver in mijn pushupbra, die mijn sterk afgenomen boezae nog een beetje vorm moet geven.
Alles wat jullie schreven, mijn minderwaardige, nutteloze, loserige gevoel, de kleertjes, een mail van de ex vanmorgen, het was blijkbaar reden genoeg om minstens twee uur aan de lopende band te balken van het huilen.
En nu heb ik hoofdpijn, ik ben geen zak opgeschoten met al dat gehuil maar heb wél weer even lucht.
maandag 1 december 2014 18:17
Huilen is soms gewoon fijn, even opluchting.
Ik hoop dat je in ieder geval snel wat minder last hebt van die minderwaardige gevoelens, ze zijn zo onterecht.
We lopen allemaal met oogkleppen door ons leven Leo, dat moet wel want als je dat niet doet word je wantrouwig en afstandelijk. Zo kunnen we ook niet door het leven gaan. Dus vertrouwen we er maar op dat anderen ons goed gezind zijn.
Heel vaak is dat ook zo en zonder dat je het door hebt wordt ons vertrouwen heeeeel vaak niet beschaamd.
Alleen als het beschaamd wordt door iemand die zo dichtbij staat, je zo lief is, dan hakt het dwars door je hart en je zelfvertrouwen heen. Maar dat is niet jouw schuld en heeft niets te maken met dat jij het niet hebt gezien.
Sorry als ik prekerig overkom, ik vind het zo jammer om te lezen dat zo'n tof mens als jij zo aan zichzelf twijfelt.
Ik hoop dat je in ieder geval snel wat minder last hebt van die minderwaardige gevoelens, ze zijn zo onterecht.
We lopen allemaal met oogkleppen door ons leven Leo, dat moet wel want als je dat niet doet word je wantrouwig en afstandelijk. Zo kunnen we ook niet door het leven gaan. Dus vertrouwen we er maar op dat anderen ons goed gezind zijn.
Heel vaak is dat ook zo en zonder dat je het door hebt wordt ons vertrouwen heeeeel vaak niet beschaamd.
Alleen als het beschaamd wordt door iemand die zo dichtbij staat, je zo lief is, dan hakt het dwars door je hart en je zelfvertrouwen heen. Maar dat is niet jouw schuld en heeft niets te maken met dat jij het niet hebt gezien.
Sorry als ik prekerig overkom, ik vind het zo jammer om te lezen dat zo'n tof mens als jij zo aan zichzelf twijfelt.
maandag 1 december 2014 21:01
quote:Eleonora schreef op 01 december 2014 @ 18:11:
ik ben geen zak opgeschoten met al dat gehuil maar heb wél weer even lucht.
Je tweede deel van je zin ontkracht gelukkig meteen het eerste
En als je weer eens boos bent op jezelf, denk dan nog eens aan mijn sinterklaas metafoor. Ik blijf het normaal vinden dat je niets hebt gezien. Vindt je het zo moeilijk, omdat het betekent dat mensen je iets kunnen voorspiegelen? Dat je dus ook in de toekomst nog wel eens zoiets kan tegenkomen? Dat kan. En dat zal vast (klein of groter) nog wel eens gebeuren. Maar je gevoel, je gut-feeling, gaat je daar in helpen. Die had nu ook wel wat door. En door dit soort ervaringen leer je herkennen wanneer je lijf je aangeeft dat het niet klopt. Zo jammer dat we levenslessen nodig hebben om dat te leren. Kun je dat nou niet op de basisschool leren.
Blijf lief voor jezelf. Zeker deze maand.
ik ben geen zak opgeschoten met al dat gehuil maar heb wél weer even lucht.
Je tweede deel van je zin ontkracht gelukkig meteen het eerste
En als je weer eens boos bent op jezelf, denk dan nog eens aan mijn sinterklaas metafoor. Ik blijf het normaal vinden dat je niets hebt gezien. Vindt je het zo moeilijk, omdat het betekent dat mensen je iets kunnen voorspiegelen? Dat je dus ook in de toekomst nog wel eens zoiets kan tegenkomen? Dat kan. En dat zal vast (klein of groter) nog wel eens gebeuren. Maar je gevoel, je gut-feeling, gaat je daar in helpen. Die had nu ook wel wat door. En door dit soort ervaringen leer je herkennen wanneer je lijf je aangeeft dat het niet klopt. Zo jammer dat we levenslessen nodig hebben om dat te leren. Kun je dat nou niet op de basisschool leren.
Blijf lief voor jezelf. Zeker deze maand.
maandag 1 december 2014 21:33
woensdag 3 december 2014 08:41
Dag schatten,
Gisteren heb ik de huisarts gebeld.
Hoorde ik dat ze er mee gestopt was.
Normaal gesproken zou ik denken, jammer maar hopelijk is ze iets gaan doen wat ze leuker vindt.
Nu kon ik wel janken. Ik heb haar best vaak gesproken afgelopen jaar, niet alleen voor mezelf maar ook voor mijn dochter.
Nu is ze weg.
Ik vond het echt erg.
Natuurlijk kreeg ik een andere huisarts aan de telefoon, die ik ook ken en waar ik eerder door behandeld ben, al was het dan bij een oorontsteking. Lieve man, nam de tijd.
Ik heb uitgelegd dat de december maand mij dit jaar ongelooflijk opfokt en ik voor mijn gevoel niet rustig word.
Ik heb nogal heavy pillen voor als ik niet kan slapen maar die gebruik ik zo weinig mogelijk omdat ik daar echt twaalf uur duf van ben. Dat wil ik niet met een kind er bij. Ik neem wel eens een halve als het echt niet meer gaat, verder niet.
Ik mocht een doosje oxazepam komen halen, voor deze maand.
En ook al komt de rust uit een doosje, het is wel erg fijn hoor, kalmte. Ik kreeg niks meer uit mijn handen de afgelopen dagen, zo jumpy was ik.
Nu ben ik kalm en niet suf en ik mag drie pillen per dag maar gebruik er maar één, in de ochtend, want dan voel ik me het aller ellendigst.
Meiden, ik moet er aan, ik ben gewoon nog depressief. Ik wíl wel erg graag dat ik het niet meer ben maar helaas, ik kan er niet meer omheen.
In januari ga ik weer verder met therapie en pillen.
Eerst even december doorakkeren.
Hoop dat jullie het erg fijn hebben trouwens hoor, met de feestdagen en zo. Dat ik er even niet voor in de stemming ben wil niet zeggen dat ik het jullie niet enorm gun.
Jullie zijn zo geweldig voor mij, ik draag mijn kerstboom dit jaar op aan jullie allemaal.
Gisteren heb ik de huisarts gebeld.
Hoorde ik dat ze er mee gestopt was.
Normaal gesproken zou ik denken, jammer maar hopelijk is ze iets gaan doen wat ze leuker vindt.
Nu kon ik wel janken. Ik heb haar best vaak gesproken afgelopen jaar, niet alleen voor mezelf maar ook voor mijn dochter.
Nu is ze weg.
Ik vond het echt erg.
Natuurlijk kreeg ik een andere huisarts aan de telefoon, die ik ook ken en waar ik eerder door behandeld ben, al was het dan bij een oorontsteking. Lieve man, nam de tijd.
Ik heb uitgelegd dat de december maand mij dit jaar ongelooflijk opfokt en ik voor mijn gevoel niet rustig word.
Ik heb nogal heavy pillen voor als ik niet kan slapen maar die gebruik ik zo weinig mogelijk omdat ik daar echt twaalf uur duf van ben. Dat wil ik niet met een kind er bij. Ik neem wel eens een halve als het echt niet meer gaat, verder niet.
Ik mocht een doosje oxazepam komen halen, voor deze maand.
En ook al komt de rust uit een doosje, het is wel erg fijn hoor, kalmte. Ik kreeg niks meer uit mijn handen de afgelopen dagen, zo jumpy was ik.
Nu ben ik kalm en niet suf en ik mag drie pillen per dag maar gebruik er maar één, in de ochtend, want dan voel ik me het aller ellendigst.
Meiden, ik moet er aan, ik ben gewoon nog depressief. Ik wíl wel erg graag dat ik het niet meer ben maar helaas, ik kan er niet meer omheen.
In januari ga ik weer verder met therapie en pillen.
Eerst even december doorakkeren.
Hoop dat jullie het erg fijn hebben trouwens hoor, met de feestdagen en zo. Dat ik er even niet voor in de stemming ben wil niet zeggen dat ik het jullie niet enorm gun.
Jullie zijn zo geweldig voor mij, ik draag mijn kerstboom dit jaar op aan jullie allemaal.
woensdag 3 december 2014 09:24
woensdag 3 december 2014 09:29
woensdag 3 december 2014 09:31
Lieve, lieve Eleonora, wat zorg je goed voor jezelf. Door je over te geven aan je tranen, aan de pammen, aan het feit dat het gewoon niet mooier gaat worden dan nu. Dat je je realiseert dat je depressief bent. Niet meer ertegenaan vechten vanuit de verwachting dat het allemaal beter moet zijn. Accepteren dat het heel, heel ellendig is. Een gewond diertje zijn en bescherming zoeken. De tijd doorkomen, dat alleen, in zo veel mogelijk kalmte. Eten, drinken, slapen, dicht bij je dochter zijn. De wereld draait wel door. En pas als je sterk genoeg bent, nodigt die wereld je uit weer voorzichtig een rondje mee te draaien. Lik je wonden, lieve meid. Er zit nog niet eens een korstje op. Er komt nog prut uit. So be it. Er is je veel pijn en verdriet aangedaan. Het komt allemaal goed, maar nu niet. Zoek hulp, zoek steun. Alles mag. Zet die criticus in je hoofd en hart liefdevol aan de kant. Die mag weer komen als jij weer up and running bent en hij je moet beschermen tegen nieuwe pijn. Zeg maar: dank dat je op me past, maar dat doe ik nu even zelf. Door in mijn nest te gaan. Te koesteren wat er is. Niet meer, niet minder. Hopelijk lukt je dat. Niet boos zijn op jezelf. Niet teleurgesteld. Geen grotere verwachtingen dan de dag in vrede doorkomen. Helen. Ik denk aan je.
woensdag 3 december 2014 10:01
Ik heb steeds meegelezen en kom nu toch even reageren. Ik zie je verdriet van het scherm afspatten, maar tegelijkertijd lees ik, tussen de regels door, de hoop: op betere tijden, en de liefde: onvoorwaardelijke liefde voor je dochter, maar ook zoveel liefde van allen die hier met je meeschrijven. Wat fijn dat je het forum, en specifiek jouw eigen topic, hebt om van je af te schrijven. En om zoveel steun van te ontvangen. Er komen moeilijke dagen aan, maar weet dat je niet alleen bent: je hebt zoveel lieve mensen om je heen, die je door de donkere decembermaand heen zullen dragen en die vast her en der voor wat lichtpuntjes zullen zorgen. Jouw dochter mag trots en blij zijn met zo'n sterke, realistische en échte moeder.
woensdag 3 december 2014 11:06
woensdag 3 december 2014 13:05
Goed dat je het uitgesteld hebt, als je zo'n last hebt van de bijwerkingen. Niet eens met Yas en Doornroosje e.a. over de AD echter. Voordat dit een anti-AD-feestje wordt: het kan aanslaan, het kan je helpen. Ik heb in mijn naaste omgeving twee mensen gezien die er met behulp van AD weer bovenop zijn gekomen, waar dat zonder echt niet lukte. Weet niet of het voor jou ook geldt, maar ik heb mezelf beloofd: als ik ooit weer depressief word, ga ik eerder aan de medicijnen.
Maar goed, dat is van later zorg. Voor nu:
Maar goed, dat is van later zorg. Voor nu:
woensdag 3 december 2014 13:20
Hoi Korenwolf, volgens mij is Yas ook niet anti-AD. Maar begrijpt ze dat Leo het even uitstelt tot januari.
En Leo, in december neemt de inname van pammetjes en paracetamol enorm toe. Je bent echt niet de enige die de decembermaand niet ziet als "the most wonderfull time of the year". Ook mensen zonder bagage kunnen de decembermaand drama vinden, laat staan als je net het slechtste jaar van je leven hebt geleefd. Fijn dat de pillen nu helpen. Even lucht. En vanaf januari meer hulp en weer rustig wat stapjes nemen. Voor nu vind ik het kussen van Korenwolf wel een heel mooie! Zoen.
En Leo, in december neemt de inname van pammetjes en paracetamol enorm toe. Je bent echt niet de enige die de decembermaand niet ziet als "the most wonderfull time of the year". Ook mensen zonder bagage kunnen de decembermaand drama vinden, laat staan als je net het slechtste jaar van je leven hebt geleefd. Fijn dat de pillen nu helpen. Even lucht. En vanaf januari meer hulp en weer rustig wat stapjes nemen. Voor nu vind ik het kussen van Korenwolf wel een heel mooie! Zoen.
woensdag 3 december 2014 13:50
Ik ben juist helemaal voor medicatie/AD. Ik hou alleen even rekening met het feit dat het een tijdje duurt voor het aanslaat en juist omdat ik ze eerder gebruikt heb, mét succes, jaren geleden, weet ik dat ik het beter kan gaan gebruiken als ik niet meer zo opgefokt, ben.
Maar ben er juist voor hoor. En ik ga er ook absoluut aan als dat het beste is.
Maar ben er juist voor hoor. En ik ga er ook absoluut aan als dat het beste is.
