Psyche
alle pijlers
Hoe neem je een besluit? (zie uitleg)
woensdag 16 april 2014 23:27
Al meerdere jaren hebben mijn man en ik plannen om te verhuizen. De woning waarin wij momenteel wonen heeft nogal wat gebreken zoals lekkage en ander achterstallig onderhoud. Het huis is slecht geïsoleerd waardoor we echt schulden hebben opgelopen wat betreft de energienota's. Deze zijn wij nog steeds aan het afbetalen bij diverse deurwaarders. Iets wat elk jaar natuurlijk iets hoger wordt omdat er steeds nieuwe jaarafrekeningen komen en qua maandbedrag zitten we gewoon al aan de max.
In de plaats waar wij wonen hebben wij geen vrienden of familie, er is feitelijk niet iets concreets dat ons hier houd.
Ik ben het huis aan de ene kant echt zat, het laminaat is in een dusdanige staat dat stofzuigen al een hele onderneming is, geld steken in een nieuwe vloer is natuurlijk zonde als je kort daarna wil gaan verhuizen en zo gaan we dus al een tijdje in hetzelfde cirkeltje rond. Ergernis alom.
Nu is mijn zus bezig om zwanger te worden, het is de bedoeling dat ik 3 dagdelen op haar kleintje ga passen als het zover is (even ervan uitgaande dat alles volgens plan verloopt). Voor haar is dit heel erg fijn omdat ze geen andere opvang hoeft te zoeken in verband met haar werk en voor mij is het met mijn werk heel makkelijk combineren. Zelf hebben wij geen kinderen en ook daarom vind ik het fijn om te doen.
Echter is dit onmogelijk door de afstand dus zal ik moeten verhuizen om dit praktisch mogelijk te maken. En ik wil ook wel verhuizen, maar toch ook niet. Gevoelsmatig word ik al misselijk bij het idee. Ik vraag mijzelf al jaren af waardoor dit komt, ik heb er geen antwoord op. Wij hebben meerdere woningen bezichtigd de afgelopen jaren, tweemaal toe bijna een contract getekend. Elke keer heb ik hysterisch huilend de hele boel afgeblazen. En waarom? Ik heb geen idee. Het is een gevoel diep van binnen, ik weet niet wat het is, waarom het er is. Ik snap het niet. In mijn optiek heb ik er geen reden voor om dit zo te voelen. Zeker gezien alle negatieve kanten aan het hier blijven wonen.
Ik heb van alles geprobeerd, voor en tegen lijstjes gemaakt, goed gesprek met mezelf en met anderen, relativeren. Geen nut.
Ik ben inmiddels op een punt dat ik niet goed meer weet wat ik moet. Man staat achter mij en wil een woning waar ook ik me prettig bij voel. Hij pusht mij totaal niet en is juist heel erg lief en begripvol. Wel weet ik dat hij graag zou willen verhuizen.
Ik weet niet goed wat ik van jullie verwacht, een mening? Advies? Een shop? Ik wil er gewoon graag even over praten. Ik zit vast en weet niet hoe ik hiermee vooruit kom.
In de plaats waar wij wonen hebben wij geen vrienden of familie, er is feitelijk niet iets concreets dat ons hier houd.
Ik ben het huis aan de ene kant echt zat, het laminaat is in een dusdanige staat dat stofzuigen al een hele onderneming is, geld steken in een nieuwe vloer is natuurlijk zonde als je kort daarna wil gaan verhuizen en zo gaan we dus al een tijdje in hetzelfde cirkeltje rond. Ergernis alom.
Nu is mijn zus bezig om zwanger te worden, het is de bedoeling dat ik 3 dagdelen op haar kleintje ga passen als het zover is (even ervan uitgaande dat alles volgens plan verloopt). Voor haar is dit heel erg fijn omdat ze geen andere opvang hoeft te zoeken in verband met haar werk en voor mij is het met mijn werk heel makkelijk combineren. Zelf hebben wij geen kinderen en ook daarom vind ik het fijn om te doen.
Echter is dit onmogelijk door de afstand dus zal ik moeten verhuizen om dit praktisch mogelijk te maken. En ik wil ook wel verhuizen, maar toch ook niet. Gevoelsmatig word ik al misselijk bij het idee. Ik vraag mijzelf al jaren af waardoor dit komt, ik heb er geen antwoord op. Wij hebben meerdere woningen bezichtigd de afgelopen jaren, tweemaal toe bijna een contract getekend. Elke keer heb ik hysterisch huilend de hele boel afgeblazen. En waarom? Ik heb geen idee. Het is een gevoel diep van binnen, ik weet niet wat het is, waarom het er is. Ik snap het niet. In mijn optiek heb ik er geen reden voor om dit zo te voelen. Zeker gezien alle negatieve kanten aan het hier blijven wonen.
Ik heb van alles geprobeerd, voor en tegen lijstjes gemaakt, goed gesprek met mezelf en met anderen, relativeren. Geen nut.
Ik ben inmiddels op een punt dat ik niet goed meer weet wat ik moet. Man staat achter mij en wil een woning waar ook ik me prettig bij voel. Hij pusht mij totaal niet en is juist heel erg lief en begripvol. Wel weet ik dat hij graag zou willen verhuizen.
Ik weet niet goed wat ik van jullie verwacht, een mening? Advies? Een shop? Ik wil er gewoon graag even over praten. Ik zit vast en weet niet hoe ik hiermee vooruit kom.
donderdag 17 april 2014 10:23
Verhuizen is ook best een hele stap. Ik geloof dat het op de stressschaal vlak onder het overlijden van een geliefde komt.
Nu weet je wat je hebt, ook al is het een slecht huis, je weet niet waar je je straks in stort. Ik denk dat het een beetje hetzelfde principe is, waarom mensen in een slecht huwelijk blijven.
En dan de praktische zaken....de hele zooi inpakken, in het nieuwe huis klussen (kost geld wat er niet is), je plekje weer vinden etc.
Heb je snel heimwee? Voel je je toch gepusht door je zus?
Misschien toch een paar keer met een psycholoog hierover praten.
Nu weet je wat je hebt, ook al is het een slecht huis, je weet niet waar je je straks in stort. Ik denk dat het een beetje hetzelfde principe is, waarom mensen in een slecht huwelijk blijven.
En dan de praktische zaken....de hele zooi inpakken, in het nieuwe huis klussen (kost geld wat er niet is), je plekje weer vinden etc.
Heb je snel heimwee? Voel je je toch gepusht door je zus?
Misschien toch een paar keer met een psycholoog hierover praten.
donderdag 17 april 2014 10:33
Ik wil niet bot overkomen maar ik vraag me af of sommige mensen wel lezen wat er in de OP staat. Ik lees zoveel onterechte aannames. Ik werk per week 42 uur, meer dan full time dus. Doordat mijn werkuren nooit 's ochtends zijn maar namiddag, avonden en weekenddiensten, kan ik makkelijk 3 ochtenden oppassen naast mijn baan. Dat ik niet stabiel zou zijn raakt kant nog wal, dan zou ik mijn werk ook niet mogen doen. Juist hierom snap ik niet waarom ik zo heftig reageer op het hele verhuis gebeuren. In elk geval krijg ik dus niet te maken met een gat in mijn pensioen zoals bammetjebam zei.
Er zijn schulden bij diverse energiemaatschappijen, deze zijn bijna afbetaald. Maar doordat de nieuwe jaarafrekening alweer op stapel staat blijf je gewoon bezig. Geld voor een verhuizing is er. Niet veel, maar genoeg voor saus en een ikea vloer. Verder hebben wij veel familie die graag wil helpen zoals wij omgekeerd ook altijd helpen. Dit gaat altijd met gesloten portemonnees.
@hejda, waar lees jij dat ik mijn verhuurder ergens de schuld van geef?
@korenwolf, ik ga dit proberen, dankjewel!
Er zijn schulden bij diverse energiemaatschappijen, deze zijn bijna afbetaald. Maar doordat de nieuwe jaarafrekening alweer op stapel staat blijf je gewoon bezig. Geld voor een verhuizing is er. Niet veel, maar genoeg voor saus en een ikea vloer. Verder hebben wij veel familie die graag wil helpen zoals wij omgekeerd ook altijd helpen. Dit gaat altijd met gesloten portemonnees.
@hejda, waar lees jij dat ik mijn verhuurder ergens de schuld van geef?
@korenwolf, ik ga dit proberen, dankjewel!
donderdag 17 april 2014 10:39
quote:Starshine schreef op 17 april 2014 @ 10:23:
Verhuizen is ook best een hele stap. Ik geloof dat het op de stressschaal vlak onder het overlijden van een geliefde komt.
Nu weet je wat je hebt, ook al is het een slecht huis, je weet niet waar je je straks in stort. Ik denk dat het een beetje hetzelfde principe is, waarom mensen in een slecht huwelijk blijven.
En dan de praktische zaken....de hele zooi inpakken, in het nieuwe huis klussen (kost geld wat er niet is), je plekje weer vinden etc.
Heb je snel heimwee? Voel je je toch gepusht door je zus?
Misschien toch een paar keer met een psycholoog hierover praten.Ja, ik heb inderdaad erg snel heimwee. Al vanaf dat ik klein was overigens. Ik hecht me aan mijn plek. Ik denk dat jij wel iets heel zinvols zegt over mogelijk angst voor het onbekende. Je weet immers niet van te voren of het gaat bevallen of niet. Ik ga daar eens over nadenken. Mijn zus pusht mij trouwens niet gelukkig.
Verhuizen is ook best een hele stap. Ik geloof dat het op de stressschaal vlak onder het overlijden van een geliefde komt.
Nu weet je wat je hebt, ook al is het een slecht huis, je weet niet waar je je straks in stort. Ik denk dat het een beetje hetzelfde principe is, waarom mensen in een slecht huwelijk blijven.
En dan de praktische zaken....de hele zooi inpakken, in het nieuwe huis klussen (kost geld wat er niet is), je plekje weer vinden etc.
Heb je snel heimwee? Voel je je toch gepusht door je zus?
Misschien toch een paar keer met een psycholoog hierover praten.Ja, ik heb inderdaad erg snel heimwee. Al vanaf dat ik klein was overigens. Ik hecht me aan mijn plek. Ik denk dat jij wel iets heel zinvols zegt over mogelijk angst voor het onbekende. Je weet immers niet van te voren of het gaat bevallen of niet. Ik ga daar eens over nadenken. Mijn zus pusht mij trouwens niet gelukkig.
donderdag 17 april 2014 10:42
In je OP staat niet dat je 42 uur werkt, dus dat heeft niemand kunnen lezen. En even geheel offtopic: ik vind het best een opgave om naast 42 uur werk ook nog drie ochtenden op een baby te gaan passen. Dat is misschien even leuk, maar ga je dat 4 jaar volhouden (tot de kleine naar school gaat).
Maar dat is een overweging voor jou.
Juist omdat je zegt normaal heel besluitvaardig en stabiel te zijn, reageer je onbegrepen heftig op een verhuizing die je veel goeds kan brengen (beter huis, lager energiekosten, afbetaling van schulden). Dat is niet normaal en dat moet ergens vandaan komen. Ik blijf bij mijn advies om gewoon een paar sessies bij een psycholoog te doen.
Maar dat is een overweging voor jou.
Juist omdat je zegt normaal heel besluitvaardig en stabiel te zijn, reageer je onbegrepen heftig op een verhuizing die je veel goeds kan brengen (beter huis, lager energiekosten, afbetaling van schulden). Dat is niet normaal en dat moet ergens vandaan komen. Ik blijf bij mijn advies om gewoon een paar sessies bij een psycholoog te doen.
donderdag 17 april 2014 10:52
hoe ging het dan toen je deze woning betrok? had je toen ook van die twijfels/angsten en heimwee? ging dat goed na een periode wennen? zo ja zou ik er denk ik van uitgaan dat dat met een volgende verhuizing net zo gaat (maar misschien denk ik er te makkelijk over hoor, ik voel me overal thuis en ben totaal niet plaatsgebonden). verder denk ik dat je er alleen maar op vooruit kan gaan, gezien de staat van je huidige huis.
je zegt dat de schulden bijna zijn afbetaald, maar dat je bezig blijft door nieuwe eindnota en dat het maandbedrag al op de max staat van wat jullie kunnen betalen. is het dan geen optie om dit jaar eens heeeeeeeeel zuinig te doen, vakantiegeld en alle bonussen e.d. potten/ schulden afbetalen zodat je in 2015 is met een schone lei kan beginnen. en de kosten van lekkages e.d. worden (neem ik aan) opgelost door verhuuder en gedekt door verzekeraar. ik vind het dan vreemd dat jullie door alleen slechte isolatie in de schulden zijn geraakt. heb dus een beetje het idee dat er misschien meer speelt dan je wilt zeggen (of niet, is het gewoon slechte planning en zijn jullie in een te duur huis gaan zitten)
en over het oppassen. leuk als het lukt en iedereen is er gelukkig mee, maar je zus is nog niet eens zwanger. dit kan nog heel lang duren, misschien lukt het niet eens. en dan kan ze zich nog bedenken, toch andere opvang willen, baan kwijtraken en zelf thuisblijven, zelf verhuizen en zo kan ik er nog wel een paar bedenken. ik vind het heel wat (en eigenlijk dom) om om die reden naar een bepaald gebied te gaan verhuizen. je zegt dat het nu ivm afstand praktisch niet haalbaar is om op te passen. maar heb je erover nagedacht hoe je dit dan gaat oplossen met jullie banen als je dicht bij zus gaat wonen? verhuizen moet je echt doen voor jezelf en eigen gezin! niet voor een ander.
je zegt dat de schulden bijna zijn afbetaald, maar dat je bezig blijft door nieuwe eindnota en dat het maandbedrag al op de max staat van wat jullie kunnen betalen. is het dan geen optie om dit jaar eens heeeeeeeeel zuinig te doen, vakantiegeld en alle bonussen e.d. potten/ schulden afbetalen zodat je in 2015 is met een schone lei kan beginnen. en de kosten van lekkages e.d. worden (neem ik aan) opgelost door verhuuder en gedekt door verzekeraar. ik vind het dan vreemd dat jullie door alleen slechte isolatie in de schulden zijn geraakt. heb dus een beetje het idee dat er misschien meer speelt dan je wilt zeggen (of niet, is het gewoon slechte planning en zijn jullie in een te duur huis gaan zitten)
en over het oppassen. leuk als het lukt en iedereen is er gelukkig mee, maar je zus is nog niet eens zwanger. dit kan nog heel lang duren, misschien lukt het niet eens. en dan kan ze zich nog bedenken, toch andere opvang willen, baan kwijtraken en zelf thuisblijven, zelf verhuizen en zo kan ik er nog wel een paar bedenken. ik vind het heel wat (en eigenlijk dom) om om die reden naar een bepaald gebied te gaan verhuizen. je zegt dat het nu ivm afstand praktisch niet haalbaar is om op te passen. maar heb je erover nagedacht hoe je dit dan gaat oplossen met jullie banen als je dicht bij zus gaat wonen? verhuizen moet je echt doen voor jezelf en eigen gezin! niet voor een ander.
donderdag 17 april 2014 11:12
Er speelt niet meer dan ik zeg, er komt gewoon niet genoeg geld binnen voor de onkosten. Mijn baan betaald niet geweldig goed, in principe werk ik onder mijn niveau (ook al heb ik een hekel aan deze term) maar ik heb een vast contract en doordat er zoveel dingen veranderen momenteel in deze branche, er veel bezuinigingen zijn en er veel tijdelijke contracten niet meer verlengd worden vind ik het eng om nu te gaan voor een hogere functie met een tijdelijk contract en het risico te lopen dat dit niet verlengd gaat worden. Buiten dat heb ik het ook erg naar mijn zin, ook niet geheel onbelangrijk. Mijn man brengt maar heel weinig geld in doordat hij volledig is afgekeurd. Ons gezamelijke inkomen is dus niet heel hoog. Hij heeft een hoog doorlopend krediet, deze had hij al voordat wij elkaar kenden, afgesloten voordat hij arbeidsongeschikt werd trouwens, dit is ook elke maand bijna 250 euro en dan betaal je alleen rente. Hij komt er niet vanaf op deze manier.
Vakantiegeld voor dit jaar is al vergeven, er zijn nog wat openstaande kleine dingetjes, de kat moet een gebitssanering, ik moet nieuwe steunzolen en nieuwe schoenen. Man moet naar de tandarts, zijn eigen risico moet nog betaald worden en dan is er misschien nog net genoeg over voor een patatje.
Wij doen zuinig, maar het lijkt niet genoeg te zijn. Wij gaan nooit op vakantie, kopen geen onnodige zaken, onze kledingkasten zijn niet eens vol, geen droger, geen vaatwasser, geen zonnebank, maar 1 tv, geen dure telefoon abonnementen etc.
De plaats waar wij naartoe zouden gaan verhuizen is ongeveer 30 km verder. Ivm mijn baan is dit prima te doen. Voor het gesleep met een kleintje is het te ver en daarbij ook te kostbaar om 3x per week 2x heen en terug te rijden. Veel van mijn familie en vrienden woont in deze plaats. Dat is natuurlijk alleen maar gezellig, ik mis dat sociale.
Ik denk inderdaad dat ik maar eens met een psycholoog ga praten hierover. Misschien kan hij/zij me in laten zien waar de blokkade zit en hopelijk deze wegnemen.
Vakantiegeld voor dit jaar is al vergeven, er zijn nog wat openstaande kleine dingetjes, de kat moet een gebitssanering, ik moet nieuwe steunzolen en nieuwe schoenen. Man moet naar de tandarts, zijn eigen risico moet nog betaald worden en dan is er misschien nog net genoeg over voor een patatje.
Wij doen zuinig, maar het lijkt niet genoeg te zijn. Wij gaan nooit op vakantie, kopen geen onnodige zaken, onze kledingkasten zijn niet eens vol, geen droger, geen vaatwasser, geen zonnebank, maar 1 tv, geen dure telefoon abonnementen etc.
De plaats waar wij naartoe zouden gaan verhuizen is ongeveer 30 km verder. Ivm mijn baan is dit prima te doen. Voor het gesleep met een kleintje is het te ver en daarbij ook te kostbaar om 3x per week 2x heen en terug te rijden. Veel van mijn familie en vrienden woont in deze plaats. Dat is natuurlijk alleen maar gezellig, ik mis dat sociale.
Ik denk inderdaad dat ik maar eens met een psycholoog ga praten hierover. Misschien kan hij/zij me in laten zien waar de blokkade zit en hopelijk deze wegnemen.
donderdag 17 april 2014 11:24
aha bedankt voor de uitleg. het is een vervelende situatie als je beide je best doet en nog niet (of net) rondkomt. ik zou dan ook zeker op zoek gaan naar een nieuwe woning, gewoon een goedkoop appartementje ofzo. iets waar je iig normaal kan leven en je schulden kan afbetalen.
ik snap dat leuren met een klein kind niet handig is, maar dat is uiteindelijk niet jou probleem. als je namelijk steeds die 30km de andere kan op naar je werk moet afleggen (heen en terug) heb je die reiskosten ook, en vaker dan 3x per week denk ik! ik zou als je dat kunt met je zus wel overleggen over een vergoeding. als je zo op de grens moet leven en alsnog ieder jaar schuld opbouwt zou ik mijn tijd namelijk niet gratis weggeven. dan zou ik die 3 ochtenden eerder gebruiken om een kranten te lopen oid zodat je iig schuldvrij kan zijn.
ik snap dat leuren met een klein kind niet handig is, maar dat is uiteindelijk niet jou probleem. als je namelijk steeds die 30km de andere kan op naar je werk moet afleggen (heen en terug) heb je die reiskosten ook, en vaker dan 3x per week denk ik! ik zou als je dat kunt met je zus wel overleggen over een vergoeding. als je zo op de grens moet leven en alsnog ieder jaar schuld opbouwt zou ik mijn tijd namelijk niet gratis weggeven. dan zou ik die 3 ochtenden eerder gebruiken om een kranten te lopen oid zodat je iig schuldvrij kan zijn.
donderdag 17 april 2014 11:58
Op het meeste is al gereageerd dus dat sla ik over. Waar ik wel van sta te kijken is dat je zegt dat je niet snapt dat men zo reageert op het onderhoud van je huurhuis. Natuurlijk staat een particulier huurder niet te springen om je huis op te knappen! Wij hebben met ons huis hetzelfde gehad. Maar dat kun je zeker afdwingen!!! Heb je geen rechtsbijstandsverzekering? Zowel: vandaag nog bellen!
Succes met alles!!
Succes met alles!!
donderdag 17 april 2014 12:09
Je man zit dus thuis? Kan hij dan niet beter op je toekomstige neefje/nichtje gaan passen?
Ik weet natuurlijk niet of hij daartoe in staat is, maar het is echt een behoorlijke opgave om naast een meer dan ft-baan ook nog drie ochtenden op te passen. Samen met schulden is dat een recept voor burn-out.
Kijk btw of je dat doorlopende krediet kan oversluiten. Een persoonlijke lening is veel goedkoper dan een doorlopend krediet. Praat daar eens over met de bank.
Ik weet natuurlijk niet of hij daartoe in staat is, maar het is echt een behoorlijke opgave om naast een meer dan ft-baan ook nog drie ochtenden op te passen. Samen met schulden is dat een recept voor burn-out.
Kijk btw of je dat doorlopende krediet kan oversluiten. Een persoonlijke lening is veel goedkoper dan een doorlopend krediet. Praat daar eens over met de bank.
donderdag 17 april 2014 13:21
Het komt over alsof je alles net op een rijtje hebt. Een man die thuis zit, jij die eigenlijk niet blij bent met je werk, geregel met geld. Hoe zit je verder in je vel? Dat je capabel bent daar twijfel ik niet aan maar ben je besluitvaardig of denk je ergens eerst een paar keer goed over na? Want het kan ook zijn dat je denkt dat je alles net op een rijtje hebt maar dat je eigenlijk probeert om je hoofd boven water te houden.
Verhuizen is onzeker en mensen zijn nou eenmaal gewoontedieren. Misschien is het verhuizen voor jou zo onbekend dat je denkt dat je door die verandering net kopje onder kan gaan. Je kan best naar huizen kijken en een contract doorlezen omdat je weet dat dat de huidige situatie niet beïnvloed maar bij het tekenen schreeuwt je onderbewuste:
Nee, niet doen, eng, eng, eng, verandering is eng. Je weet nooit wat er kan gebeuren en misschien raak ik nou het overzicht en de balans echt kwijt. Wat nou als de nieuwe buren nog erger zijn dan de oude buren? De oude buren zijn verschrikkelijk maar ik weet wel waar ik aan toe ben. Ik durf het niet, ik doe het niet. Je bent helemaal in paniek, je weet niet waarom en alle onmacht uit zich in heel hard huilen.
Durf je niet te verhuizen? Wil je niet verhuizen? Wil je dat je kerel zo'n man is die zegt dat je je tranen moet drogen en gewoon maar moet tekenen omdat alles wel goed komt? Weet je het inmiddels al?
Verhuizen is onzeker en mensen zijn nou eenmaal gewoontedieren. Misschien is het verhuizen voor jou zo onbekend dat je denkt dat je door die verandering net kopje onder kan gaan. Je kan best naar huizen kijken en een contract doorlezen omdat je weet dat dat de huidige situatie niet beïnvloed maar bij het tekenen schreeuwt je onderbewuste:
Nee, niet doen, eng, eng, eng, verandering is eng. Je weet nooit wat er kan gebeuren en misschien raak ik nou het overzicht en de balans echt kwijt. Wat nou als de nieuwe buren nog erger zijn dan de oude buren? De oude buren zijn verschrikkelijk maar ik weet wel waar ik aan toe ben. Ik durf het niet, ik doe het niet. Je bent helemaal in paniek, je weet niet waarom en alle onmacht uit zich in heel hard huilen.
Durf je niet te verhuizen? Wil je niet verhuizen? Wil je dat je kerel zo'n man is die zegt dat je je tranen moet drogen en gewoon maar moet tekenen omdat alles wel goed komt? Weet je het inmiddels al?
donderdag 17 april 2014 18:09
Blije bij, weet je dat je het eigenlijk heel goed omschrijft. Als ik jouw stukje lees dan denk ik, precies! Met name het stuk dat je schreef over angst om het overzicht en balans kwijt te raken. Ik ben best een controlefreak, niet overdreven maar ik heb graag overzicht. Kan er heel slecht tegen bijvoorbeeld als je weet dat er iets komen gaat maar niet precies wat en wanneer. (bijvoorbeeld een rekening). Ook klopt het dat ik net allemaal een beetje op een rijtje heb. Financiën zijn in kaart gebracht en er zijn duidelijke afspraken gemaakt, inderdaad alles rondom man. Mijn man is een ontzettende lieverd, hij houd rekening met mij maar soms mis ik een iets doortastendere houding. Niet alleen met dit hoor, een ander voorbeeld, ik ben panisch voor naalden. Als ik moet bloedprikken neem ik, hoe kinderachtig ook, mijn moeder mee. Zij is de enige die overwicht heeft over mij. Die me aankan zeg maar. Mijn man is lief en zacht, die duw ik aan de kant bij wijze van met de mededeling dat ik niet ga bloedprikken. Hij geeft me dan mijn zin en stelt voor om een nieuwe afspraak te maken als ik gekalmeerd ben. Heel lief, maar soms iets te zacht. Toch zou ik hem niet willen veranderen, ik mag in mijn handen knijpen met hem, zeker als ik sommige andere verhalen hier zo lees.
Ik wil verhuizen, ik durf ook te verhuizen, ik ben al 3 maal eerder verhuisd zonder problemen. Maar het is zoals je het zegt, geen enkel probleem tot ik moet tekenen en dan is het mis.
Ik wil verhuizen, ik durf ook te verhuizen, ik ben al 3 maal eerder verhuisd zonder problemen. Maar het is zoals je het zegt, geen enkel probleem tot ik moet tekenen en dan is het mis.
zondag 20 april 2014 20:05
Volgens mij houd je heel veel van je man en ik denk niet dat zijn doortastende houding er nog komt. Maar als dat het enige is, is het misschien een mogelijkheid om je de volgende keer heel groot te houden en toch te tekenen? Niet vergeten dat je grootste angsten zich vooral afspelen in je hoofd en je daardoor niet tegen te laten houden.
Mijn vriend is een schat en ik houd superveel van hem maar er komt geen piep uit. Als we in een restaurant zwijgend tegenover elkaar zitten en ik hoor mensen achter me zeggen dat ze liever lek worden geschoten dan nog doorgaan met een relatie waar niets meer in zit dan breekt mijn hart een beetje. We hebben een prima relatie maar ik kan hem niet dwingen tot smalltalk alleen omdat het anders zo doods overkomt op de mensen om ons heen. Op zo'n moment kost het me ook veel moeite om me groot te houden maar ik weet wel dat hij er voor me is als het er toe doet. Denk je dat je de volgende keer kan tekenen zonder te huilen? Zou het misschien helpen als je het er met je vriend over hebt? Dat je op dat moment even iets meer support en daadkracht nodig hebt dan een hele lieve man die je troost en zegt dat je er thuis nog maar eens over na moet denken?
Heb je hier de afgelopen tijd over nagedacht? Is het al iets rustiger in je hoofd? Je zei dat je al wel eerder verhuisd bent dus je hebt het overzicht al eerder losgelaten. Of voelde dat als een minder grote stap omdat de verhuizingen binnen dezelfde stad waren. Ik vind zelf verhuizingen ook altijd heel eng zodra ik verhuis naar een plek waarvan ik nog niet weet waar de supermarkt zit
Mijn vriend is een schat en ik houd superveel van hem maar er komt geen piep uit. Als we in een restaurant zwijgend tegenover elkaar zitten en ik hoor mensen achter me zeggen dat ze liever lek worden geschoten dan nog doorgaan met een relatie waar niets meer in zit dan breekt mijn hart een beetje. We hebben een prima relatie maar ik kan hem niet dwingen tot smalltalk alleen omdat het anders zo doods overkomt op de mensen om ons heen. Op zo'n moment kost het me ook veel moeite om me groot te houden maar ik weet wel dat hij er voor me is als het er toe doet. Denk je dat je de volgende keer kan tekenen zonder te huilen? Zou het misschien helpen als je het er met je vriend over hebt? Dat je op dat moment even iets meer support en daadkracht nodig hebt dan een hele lieve man die je troost en zegt dat je er thuis nog maar eens over na moet denken?
Heb je hier de afgelopen tijd over nagedacht? Is het al iets rustiger in je hoofd? Je zei dat je al wel eerder verhuisd bent dus je hebt het overzicht al eerder losgelaten. Of voelde dat als een minder grote stap omdat de verhuizingen binnen dezelfde stad waren. Ik vind zelf verhuizingen ook altijd heel eng zodra ik verhuis naar een plek waarvan ik nog niet weet waar de supermarkt zit
maandag 21 april 2014 09:02
Hoi!!!
Jouw verhaal deed me denken aan de symboliek ervan.
Een huis of je huis staat vaak voor jezelf. Een plek in jezelf waar jezelf thuiskomt en oplaadt etc.
Kijk even voor jezelf wat jouw huis, jouw thuis voor je betekent.
Als je daaraan denkt, krijg je daar dan een bepaald gevoel bij?
Wat is dat gevoel?
Heeft het huis je een goeie tijd gegeven voor jezelf en je partner?
Heb jij je daarzelf goed gevoelt? Wat is de verwevenheid van je huis met je sterke gevoel wat opkomt zodra je dat huis zou loslaten?
Zodra je daar iets verduidelijking in krijgt en kontakt mee kunt maken kun je misschien jouw heftige emoties over verhuizen ook meer een plaats geven.
Jouw verhaal deed me denken aan de symboliek ervan.
Een huis of je huis staat vaak voor jezelf. Een plek in jezelf waar jezelf thuiskomt en oplaadt etc.
Kijk even voor jezelf wat jouw huis, jouw thuis voor je betekent.
Als je daaraan denkt, krijg je daar dan een bepaald gevoel bij?
Wat is dat gevoel?
Heeft het huis je een goeie tijd gegeven voor jezelf en je partner?
Heb jij je daarzelf goed gevoelt? Wat is de verwevenheid van je huis met je sterke gevoel wat opkomt zodra je dat huis zou loslaten?
Zodra je daar iets verduidelijking in krijgt en kontakt mee kunt maken kun je misschien jouw heftige emoties over verhuizen ook meer een plaats geven.
maandag 21 april 2014 09:18
