Introvert? Schrijf mee!

Veel herkenning in dit topic.

Ik vroeg me af, hoe doen jullie dat met het maken van vrienden? Ik vind dat soms best lastig. Ik merk dat ik vaak andere interesses heb dan leeftijdsgenoten en omdat ik niet echt een groepenmens ben ontmoet ik niet vaak nieuwe mensen. Begrijp me niet verkeerd, ik wil absoluut niet zielig doen, heb een fijn leven en ken best wel wat mensen van school, stages, sportschool maar zelden klikt het ''echt'' en worden dat vrienden. Zeker met dit mooie weer mis ik soms iemand die ik spontaan een berichtje kan sturen en mee kan afspreken. Hoe doen jullie dat? Waar ontmoeten jullie mensen?

@minameut herkenbaar wat je schrijft! Poeh, lijkt me pittig dat je vriend 6 dagen per week werkt! En je vriend, is hij introvert of meer extravert? Mijn man is wel extraverter dan mij maar heeft ook zeker wel behoefte om weer even in de rust.
We hebben 2 kinderen; onze zoon lijkt ook veel op mij, dochter meer op mijn man. Maar wat je schrijft; ik hoef ook niet met zijn allen in een huisje....vind het best gezellig met mensen om me heen maar heb daarna wel echt tijd nodig om op te laden.
Wel heb ik meer geaccepteerd dat ik introvert ben (ook door er over te lezen) en door de Myers Briggs test te doen, een persoonlijkheids test. Kun je gewoon op internet doen, heel interessant!!

En inderdaad wat jij ook schrijft..na een hele dag alleen met de kids ben ik ook wel 'op' ..vooral als ze zo fijn mot hebben steeds.
Verder vind ik moeder zijn heerlijk!

Wat ik vroeger wel heel vervelend vond is dat ik zo stil gevonden werd. Er werd zo de nadruk op gelegd dat ik er alleen maar onzekerder van werd. School vond ik daarom ook echt niet leuk. Ik had mijn vriendinnen op de manege, daar had ik een gezamenlijke interesse en kon ik veel meer mezelf zijn

Voor alle forumers

Wat een hele leuke persoonlijkheids test is om te doen is die van Myers Briggs. Je kunt m gewoon op internet doen en hij is er in een korte versie of een hele uitgebreide test. Ook fijn om jezelf beter te leren begrijpen

Hoi Matz,
Bedankt voor de tip, die test ga ik zeker een keer doen. Ben de laatste tijd erg zoekende in wie ik ben en de gevolgen zeg maar. Misschien helpt het wat.
Dat stil gevonden worden: zo herkenbaar! Zodra ik onzeker ben in een groep luister ik liever.
Ooit zat ik vooraan bij een lezing. De man die sprak vroeg daarna aan mij of ik ook in de zaal zat. Ik zei dat ik zelfs vooraan zat. Hij had mij nooit gezien en de rest wel. Heel confronterend vroeg hij of ik wel vaker onzichtbaar ben.....
Dat was slikken. Maar op zich moet ik de vraag wel met ja beantwoorden. Ik ben niet opvallend en wil dit ook niet. Daarentegen zit ik best veel op Facebook en daarin laat ik mezelf wel graag zien. Als ik daar 'negeert' wordt voelt dat onzeker al weet ik best dat het een digitale wereld is en anders. Denk er veel teveel bij na.

Mijn vriend is extravert juist. Ik ben graag alleen, hij juist niet. Als hij alleen is dan gaat hij iemand opzoeken. Is graag onder de mensen en kost hem geen moeite.
Je schrijft dat je op bent na een drukke dag met de kinderen. Hoe uit zich dat bij jou? Bij mij uit het zich in soort luiheid. Ik hang op de bank en wil niks meer. Voorheen keek ik veel tv, tegenwoordig zit ik steeds vaker op mijn mobiel (fb, forum), soort vlucht uit de echte wereld zeg maar. Ook tussen de dag door, zoals nu, even rust momenten. Al weet ik dat ik misschien wel meer rust krijg als ik iets anders zou doen zoals een boek lezen. Op een of andere manier kan ik de knop niet omzetten.
Sowieso nog zoekende in balans rust/taken.
Hoe oud zijn jouw kinderen overigens?
Die van mij 7 en 3. Zal zo zoon ophalen van school. Groetjes.

matz schreef: ↑

06-06-2017 09:10

Voor alle forumers

Wat een hele leuke persoonlijkheids test is om te doen is die van Myers Briggs. Je kunt m gewoon op internet doen en hij is er in een korte versie of een hele uitgebreide test. Ook fijn om jezelf beter te leren begrijpen

Mijn probleem: ik kan niks met testen. Als ik ze probeer in te vullen weet ik vaak niet eens wat nou wel of niet waar is voor mezelf. Soms zijn ook beide keuzes waar, want ik zit vol tegenstrijdigheden.
Dat ik introvert ben is voor mezelf wel duidelijk. Er zitten volgens mij nog andere dingen bij zoals overgevoeligheid en misschien bepaalde autistische trekken. Ik vind mijn eigen persoonlijkheid vaak heel lastig en niet altijd leuk.
Het wordt steeds moeilijker om mijn gedachten te uiten. Zelfs schriftelijk is dat moeilijk; als ik bijvoorbeeld iemand een kaartje stuur doe ik een eeuwigheid over om te bedenken wat ik erop wil zetten, want dat moet dan op een bepaalde manier kloppen zeg maar.

Hier op het forum posten is ook lastig. Ik lees meer dan ik schrijf, het is moeilijk om een goede (voor mezelf) post in elkaar te zetten.
Ik ervaar digitaal precies wat er in het echte leven gebeurt: ik kom nooit in een groep. Een op een is de manier voor mij, en zelfs dan ben ik na een tijdje wel uitgepraat.
Facebook en lange app-gesprekken zijn ook niet aan mij besteed.

Ik weet niet wat ik ben, ik voel me noch oppervlakkig, noch diepgaand. Of misschien wel diepgaand, maar dan kan ik dat niet overbrengen.

Sindudas : dat gaat wel dieper idd dan introvert zijn. Ik lees eruit dat je erg veel nadenkt over wat je zegt en denkt. Perfectionistisch? Of anders?
Vind je jezelf oké?
Ik word overigens soms echt moe van mezelf, vooral als ik teveel pieker of onzeker ben.

Ik ben schriftelijk juist veel beter dan mondeling. Ik mail liever dan telefoneren. Kan ik beter en rustiger nadenken over hoe ik iets zeg/schrijf.
Ik werk met mensen, erg leuk en afwisselend maar voor mij emotioneel ook soms zwaar. Daarna moet ik altijd mijn zoon van school halen en moet ik echt omschakelen. Als ik dan thuis niet even rust neem kan ik snel geïrriteerd raken.

Als introvert snap ik mijzelf soms écht niet meer.

Ik heb zulke verschillende 'gedaantes' om het zo maar te zeggen.

Normaal gesproken herken ik mij enorm in de openingspost : Lekker alleen thuis achter mijn laptop, kop thee op schoot, lekker rommelen en geen carnaval aan mijn hoofd. Héérlijk vind ik dat.

Afgelopen weekend was (naar mijn zin) veel te vol gepland met sociale activiteiten: Vrijdagmiddag een borrel, vrijdagavond nog een verjaardag, zaterdagavond een housewarming en zondag een festival. Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan : WAAROM zeg ik overal -een paar weken van tevoren- toch ''ja''op, terwijl ik weet dat als het moment daar is, ik er dood ongelukkig van word?

En zo was ook nu het geval. Drie dagen vol sociale activiteiten achter elkaar, ik zag er als een huis tegen op. Vooral omdat er een paar dingen tussen zaten die ik spannend vond (oude bekenden weer zien, paar mensen waar ik altijd vrij ongemakkelijk communiceer die ook op die verjaardag waren). Wat keek ik uit naar het moment dat ik op maandagochtend wakker zou worden, ik naar alles zou zijn geweest (want oh, wat heb ik veel mogelijkheden verzonnen om te kunnen afzeggen), en ik dus trots op mijzelf kon zijn en eindelijk kon genieten van mijn vrije maandag...

Maar dan komt het moment daar : De verjaardag zie ik heel erg tegenop als ik mijn auto in stap, er naar toe rijd, en vooral als ik voor de deur sta en al dat gekakel binnen hoor. Maar als ik eenmaal binnen bén, en twee wijntjes op heb, dan vind ik het enorm gezellig, valt het hele ''geen zin hebben'' van mij af, en ben ik één van de laatste gasten die weg gaat.

Om vervolgens 's avonds blij naar huis te gaan, want opgelucht omdat het er op zit, blij omdat het leuk was. De volgende ochtend word ik wakker, en zie ik weer op tegen het festival waar ik nog heen moet. Tot ik ook eenmaal op dat festival sta. Zonnetje op mijn hoofd, drankje erbij, en voor ik het weet zit ik daar helemaal in mijn element te zijn en te dansen als een gek en ga ik pas aan het einde naar huis....

Maar volgende week ben ik ''gewoon'' weer een introvert, en zie ik weer tegen alles op. Vind mezelf zo enorm tegenstrijdig. Ben ik nou echt een introvert? Of juist niet? Ik zie vaak enorm op tegen bepaalde sociale festiviteiten, maar uiteindelijk zijn dit wel weer mijn mooiste herinneringen achteraf.

@minameut: Mijn kinderen zijn 12 (zoon) en bijna 6 (dochter). Ze kunnen soms best druk zijn en elkaar 'in de haren vliegen'...mijn dochter is behoorlijk pittig Ik heb dan wel 's dat ik me, als mijn man thuis is, even terugtrek op onze slaapkamer. Ga ik daar even liggen met mijn mobiel of boekje. Maar dan ben ik er ook gauw wel weer hoor..

@backontrack: ik herken dat ook wel. Tegen een sociale gebeuren opzien maar eenmaal daar kan het toch heel gezellig zijn. Een drankje kan dan ook wel meehelpen om even wat te ontspannen zeg maar...

@backontrack; ja, heel herkenbaar. Ik heb veel typische introverte kenmerken maar als ik me op mijn gemak voel bij mensen zou niemand mij introvert noemen. Met een paar wijntjes op klets ik honderduit (wel nog steeds liefst in een één-op-één setting) en kan ik makkelijk als laatste het licht uitdoen.
Waarschijnlijk zijn wij dan ook niet introvert, maar ambivert. Google er maar es op.

minameut schreef: ↑

07-06-2017 22:17

Sindudas : dat gaat wel dieper idd dan introvert zijn. Ik lees eruit dat je erg veel nadenkt over wat je zegt en denkt. Perfectionistisch? Of anders?
Vind je jezelf oké?
Ik word overigens soms echt moe van mezelf, vooral als ik teveel pieker of onzeker ben.

Ik ben schriftelijk juist veel beter dan mondeling. Ik mail liever dan telefoneren. Kan ik beter en rustiger nadenken over hoe ik iets zeg/schrijf.
Ik werk met mensen, erg leuk en afwisselend maar voor mij emotioneel ook soms zwaar. Daarna moet ik altijd mijn zoon van school halen en moet ik echt omschakelen. Als ik dan thuis niet even rust neem kan ik snel geïrriteerd raken.

Ik denk inderdaad veel na over hoe ik iets ga zeggen. Vroeger op de middelbare school was dat al zo. Dan stond ik in de pauze half bij een groepje, en tegen de tijd dat ik dan had bedacht wat ik ging zeggen was het gesprek alweer op een ander onderwerp.

Ik ben uiteindelijk schriftelijk ook beter dan mondeling, alleen duurt het nadenken over hoe ik het moet opschrijven steeds langer. Vroeger schreef ik dagboeken vol, dat zou ik nu niet meer kunnen.

Het moet kloppen wat ik zeg/schrijf. Een ander ziet niet dat het voor mij niet klopt natuurlijk, maar ik wil dat het op een bepaalde manier overkomt. Daar komt bij dat ik me erg bezig hou met wat ik denk dat anderen van mij vinden. Dus ik moet aan hun verwachtingen (die ik zelf bedenk) voldoen.

Of ik mezelf oke vindt? Niet altijd. Dat perfectionistische klopt wel. Ik ben alleen echt tevreden over mezelf als wat ik doe echt is geslaagd/postitief effect heeft. Waarbij ik dan bepaal of dat zo is natuurlijk.

Mag ik ook meeschrijven hier?

Als introverte merk ik dat ik vooral tegen mijn eigen introversie, maar ook de extraversie van mijn vriend aanloop in onze relatie en voel mij hier best vervelend over. Hij heeft er zelf alle respect voor dat ik niet extravert ben en pusht mij ook totaal niet om zo te zijn. (Hij zou voor mij door een vuur gaan.)
Nu vind ik het omgekeerd helaas een stuk moeilijker, omgaan met dat drukke van hem, dat gekke, vrolijke en vooral uitbundige. Tja, wat bij extraversie hoort zeker? Regelmatig de clown uithangen, omdat hij het leuk vindt om op die manier lol te hebben. Ik weet vaak niet hoe daarop te reageren of het ergert me zelfs en tegelijkertijd voel ik mij er erg slecht om, want hij doet toch niets verkeerd en wil mij gewoon aan het lachen maken. Meestal reageer ik er op mijn ironische manier op, maar ongewild met een ondertoon van "ik vind het vervelend".
Natuurlijk kan hij ook heel serieus en rustig zijn en dat is hij vaak genoeg en meer dan bij andere mensen, maar toch. Ik word gek van mezelf en voel me een moeilijke zuurpruim!

Zijn gevoel voor humor verschilt ook al van het mijne, dus ik vind het moeilijk om "zijn" dingen grappig te vinden. Nu vindt hij het juist heel leuk aan mij dat ik daarin zo "eerlijk" ben en niet lach met dingen die ik niet grappig vind. Want, als hij mij dan wél aan het lachen krijgt -en dat gebeurt natuurlijk-, dan weet hij dat ik het tenminste écht grappig vind. Er zijn namelijk veel mensen die maar lachen om het lachen, vindt hij.
Dat is echt geweldig om te horen, maar dat maakt helaas niet dat ik me minder de saaie voel die nergens om kan lachen. Ik heb gewoon nogal droge en ironische humor en hij... Ik weet het niet.

Ik voel mij op sommige momenten bijna schuldig omdat hij beter met mijn introversie lijkt om te kunnen dan ik met zijn extraversie, en hij heeft sowieso enorm veel kwaliteiten die ik nog nooit bij iemand anders (lees: een meer of erg introverte man) heb gezien, en dan val ik hier toch over en heb ik zo het gevoel dat ik het verpest. Ik voel dat ik hiermee met mezelf in de knoop zit en merk door dit contrast dat ik nog eens extra met mijn introversie word geconfronteerd.

Ik heb het idee dat hij zich altijd meer aan mij zal moeten aanpassen omdat dat omgekeerd erg moeilijk lijkt, en ik haat dit, want het is 1 natuurlijk niet eerlijk en 2 ik wil hem voor geen geld van de wereld kwijt (hij mij zelfs nog minder).

Ik voel me, zeker in gezelschap van anderen, vaak maar een saaie trien bij hem. Hij vertelt op den duur honderduit en iedereen vindt hem zeer leuk en boeiend, en ik zit er stilletjes naast voor spek en bonen en na een tijdje vermoeit het mij zelfs en dan word ik steeds meer afwezig, maar ik voel die druk om maar mee te doen omdat men mij anders saai vindt en denkt dat ik boos ben of zo.
Hij probeert mij steeds in het gesprek te betrekken zodat ik mij niet spek en bonen voel, maar dat helpt de vermoeidheid natuurlijk niet. Dan zijn er mensen die vinden "dat het wel goed is dat ik eens met iemand samen ben die wat gekker is, want ik ben al serieus genoeg". Dat vind ik natuurlijk niet zo leuk om te horen, maar hij denkt dat het goedbedoeld is. Wie zal het zeggen?
Nadat ik hierover gepraat had heeft hij het rustiger gehouden, maar ik wil natuurlijk niet dat hij niet zichzelf kan zijn bij mij omwille van mezelf.

Ik voel dat ik hem op de een of andere manier in de weg zit, maar dat ervaart hij evenzeer naar mij toe. Desalniettemin, behandelt hij mij echt geweldig, toont enorm veel affectie, verwijt mij niets en lijkt er veel minder mee te zitten dan ik, dus voel ik mij wederom moeilijk en schuldig. Hij lijkt op de verste verte niet op mijn ex. (Ander verhaal...)

Sorry voor de lange post!

Nog dames met een extraverte vriend die tegen hetzelfde aanlopen?

@ sindudas: google eens op "eneagram type 1". Herken je hier iets in?

matz schreef: ↑

06-06-2017 09:10

Voor alle forumers

Wat een hele leuke persoonlijkheids test is om te doen is die van Myers Briggs. Je kunt m gewoon op internet doen en hij is er in een korte versie of een hele uitgebreide test. Ook fijn om jezelf beter te leren begrijpen

Ik ben een bemiddelaar, net als slechts 4% van de bevolking. Ik scoort 70% op introversie versus extrovert dus me hier aansluiten (hoe lang geleden al?) was terecht

Er stond ook genoemd dat het allemaal niet zo makkelijk was en inderdaad, ik zit mezelf vaak genoeg in de weg, hihi. Nou ja, komt wel goed, de zelfkennis is er in elk geval.

Jeetje wat een herkenbaar topic allemaal!

Voor nu even een tvp

matz schreef: ↑

06-06-2017 09:10

Voor alle forumers

Wat een hele leuke persoonlijkheids test is om te doen is die van Myers Briggs. Je kunt m gewoon op internet doen en hij is er in een korte versie of een hele uitgebreide test. Ook fijn om jezelf beter te leren begrijpen

Haha, 100% introvert. En echt alles eerlijk beantwoord.

Bij een vraag over een bijeenkomst, of je dan het liefste bij de muur blijft of midden in de ruimte gaat staan, dacht ik echt: oh, dus er zijn meer mensen die het liefst een muur in hun rug hebben? Ik dacht echt dat alleen ik dat had en dat dat idioot was.

@eend1993 ik herken echt alles wat jij schrijft zo erg! Van het extra tegen het verschil aanlopen tot mijn blasé reacties waar ik zelf van baal of dat ik me extra stil en saai voel naast hem. Ik loop er ook erg tegenaan dat ik graag net als hij precies zou willen kunnen verwoorden wat ik voel of denk als ik boos of verdrietig ben zodat we het samen op kunnen lossen, ik klap dan dicht. Hij kan ook altijd goed naar anderen reageren als hij het ergens niet mee eens is, of kritiek of opbouwend commentaar geven, of goed boos worden als iemand hem onrecht aandoet, ik durf dat niet en dan baal ik van mezelf.

Ook als ik overprikkeld raak en ik krijg het gevoel dat hij ervan baalt, dan baal ik van mezelf en soms reageer ik dat op hem af. Hij leert mij wel beter te communiceren en hij snapt het als ik even tijd nodig heb om gevoelens onder woorden te brengen. Hij laat me ook zien hoe sommige reacties overkomen waar ik niet altijd bij stilstond, en waar ik mij ook in kan aanpassen om hem duidelijk te maken wat ik op een introvert moment nodig heb. Hij vind het ook geen probleem dat ik zo ben, terwijl ik er wel moeite mee heb. Daar zit wel echt een punt waar ik aan moet werken.

Ik vind het verder juist fijn dat hij extravert is. Ik kan hem goed peilen, hij haalt mij soms uit mijn hoofd, maakt me aan het lachen en ik vind het heel aantrekkelijk dat hij zelfverzekerd is en dat mensen hem grappig en charmant vinden als we ergens heen gaan. Maar soms voel ik me rot, dan denk ik dat hij zich gaat vervelen met me of liever een spontanere vriendin zou hebben. Lastig, als je denkt dat je jezelf hebt geaccepteerd maar toch tegen frustraties en communicatie issues aanloopt.

Ik heb op Facebook de Fb-pagina 'Introvert, dear' geliked en krijg regelmatig herkenbare tekeningetjes en stukjes tekst op mijn tijdlijn. Zo herkenbaar...

Er is ook een website van: introvertdear.com

Wat leuk dat ik dit topic blijkbaar echt omhoog heb geschopt.

@matz: over Facebook gesproken: ik heb dat niet, nooit gehad en wil het ook niet. Het lijkt mij benauwend dat iedereen je daar kan zien met je hele naam en foto en zo. Steeds krijg ik dan het antwoord "maar je kunt je profiel afschermen!" maar dan nog? Ik wil anoniem zijn op internet, en de gedachte dat een bekende mij daar kan vinden benauwd mij enorm, maar ik lijk daar wel de enige in. En dan een vriendschapsverzoek van een familielid moeten afwijzen omdat je je er niet comfortabel bij voelt: hoe ongemakkelijk is dat? Of dit iets met introversie te maken heeft weet ik niet, waarschijnlijk eerder met een soort sociale angst. Met onbekenden voel ik mij beter op mijn gemak, want die kennen mij niet. Ik vind het steeds leuk om contacten te hebben met buitenlandse mensen bijvoorbeeld, zelfs met jullie. (Ik woon dus niet in NL.)

@cortana: bedankt voor je reactie. Ik weet niet hoelang jij je relatie hebt, maar ervaar jij ook dat sinds je met zo iemand samen bent, je jezelf eigenlijk saaier voelt door het grote contrast? Ik heb dat wel, en ik baal er echt van. Ik lijk alleen maar tegen mezelf aan te lopen.
Ik kan zelf wel goed verwoorden wat ik voel naar hem toe, maar als het weer eens datzelfde is ben ik geneigd om te zeggen "laat maar" en zo. Doe jij dat ook? Je wil je niet die moeilijke voelen, snap je? En overprikkeld raken ken ik ook ja, en achteraf denk ik: verdorie, dat verdient hij niet.
Maar het is ook niet makkelijk, omdat ik hem heel erg moet helpen met het organiseren van dingen. Hij vergeet verschrikkelijk veel, en begrijpt veel dingen verkeerd, of ik moet het hem enkele keren aan het verstand brengen voor hij het begrepen heeft. Of ondanks mijn waarschuwingen toch een serieuze fout maken en dan achteraf komen huilen dat hij naar mij had moeten luisteren, dat is nu twee keer voorgevallen en ik hoop/denk dat hij eruit geleerd heeft. Dan zeg ik rechtuit wat ik denk! Hij lijkt wel de enige waartegen ik rechtuit tegen durf zijn, heb jij dat ook?

Dat direct reageren heeft hij ook en ik wou dat ik het ook kon! Het speelt waarschijnlijk ook mee dat hij Zuid-Amerikaanse afkomst heeft, en zoals je wel weet is een groot deel van die mensen extravert. Temperament heeft hij dan ook.
Je kunt wel zeggen dat het een hele uitdaging is voor mij, maar ik blijf erbij dat hij tot nu toe de beste man lijkt voor mij. De meer introverte mannen waar ik ervaring mee heb zijn zoveel passiever op veel gebieden en als je zelf al zo bent, dan is dat geen goede aanvulling vind ik. Nu klinkt het alsof ik iedereen in een hokje duw, maar ik vertel het gewoon op deze manier om duidelijkheid te scheppen.

En je laatste alinea kon ik ook geschreven hebben!

Dymphnatam schreef: ↑

08-07-2017 17:39

@ sindudas: google eens op "eneagram type 1". Herken je hier iets in?

Aangezien ik op de lange post die hier stond nog geen reactie had, kan ik hem nog wel even samenvatten:

Na alle types gelezen te hebben herken ik mezelf in een combinatie van type 1, 4 en 9
Van type 1 heb ik het perfectionisme en de verbeterdrang bij mezelf en anderen, maar niet het actieve en ambitieuze.

Ik herken hier veel van. Ik heb een buurvrouw die werkelijk de hele dag door belt met mensen. Ik zou niet weten wat ik moet zeggen joh. Ik bel het liefste gewoon nooit en als het echt moet, dan kort en afspreken.
Ik zit ook graag alleen thuis, beetje schermen en niet hoeven praten...heerlijk.

Yakatani schreef: ↑

09-07-2017 14:32

Ik herken hier veel van. Ik heb een buurvrouw die werkelijk de hele dag door belt met mensen. Ik zou niet weten wat ik moet zeggen joh. Ik bel het liefste gewoon nooit en als het echt moet, dan kort en afspreken.
Ik zit ook graag alleen thuis, beetje schermen en niet hoeven praten...heerlijk.

Echt he. Ik verbaas me daar ook altijd over. Mensen die maar blijven praten. Er komt simpelweg niet zoveel in mijn hoofd op om te zeggen!

Anoniem16032016010101 schreef: ↑

11-12-2015 10:09

Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:



- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen

- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'

- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot

- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd

- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)

- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt

- Dat ik...



Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...



Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?

Yesss....zie je wel dat is dus wat ik ook bedoel.
Paar dagen geleden nog een topic geplaatst.
Krijg ik dan van een paar mensen hier de opmerking dat het niet met introvert zijn te maken zou hebben dat ik niet van feesten hou.
Maar eerder met een sociale fobie.
Laat mij nu net een introverte vrouw zijn met een tikkeltje sociale fobie

Yakatani schreef: ↑

09-07-2017 14:32

Ik herken hier veel van. Ik heb een buurvrouw die werkelijk de hele dag door belt met mensen. Ik zou niet weten wat ik moet zeggen joh. Ik bel het liefste gewoon nooit en als het echt moet, dan kort en afspreken.
Ik zit ook graag alleen thuis, beetje schermen en niet hoeven praten...heerlijk.

Idd heerlijk...en appe is veel makkelijker ook...
En heb je er geen zin in...tsja dan heb ik gewoon geen tijd gehad te reageren.
Ook ik ben graag op mijzelf...super.

Als ik dit zo lees... – en ik herken er ook heel veel van mezelf in jullie verhalen – vraag ik me echt af waar al die introverten allemaal zijn. Haha, lekker thuis ligt voor de hand natuurlijk, maar je zou dan toch mensen moeten kennen die bedánken voor sociale dingen? Ik zie ze niet. Ik trek tegenwoordig steeds vaker mijn eigen plan, maar er is niemand in mijn omgeving die dat doet. Is iedereen zichzelf dan streng aan het toespreken om toch maar met tegenzin naar dat feestje of dat festival te gaan? De norm is zo duidelijk 'extraversie'. Ik merk dat het me boos maakt dat mensen het ook niet begrijpen.

Maar ik vind mezelf ook wel moeilijk. Afgelopen weekend een vrijblijvende uitnodiging om mee te gaan varen op iemands boot. Superleuk natuurlijk... maar voor mij heel lastig. Ik weet dat de uitnodiging naar een aantal mensen is gestuurd. Ik weet niet wie er dan komen, hoe druk het is... of er dan iemand tussen zit die ik moeilijk 'trek'... Ik heb de regie niet, de eigenaar van de boot bepaalt of het te druk wordt op de boot (en dat is het type van: hoe meer zielen, hoe meer vreugd). Bovendien kun je ook niet zomaar even weglopen als je er eenmaal op zit. En je kunt moeilijk vragen of X ook meegaat (die drukke aandacht-vrager met d'r schelle stem). Alles overpeinzende, schaam ik me ervoor dat ik dat soort afwegingen heb. Maar ik doe het dus wel, af en toe bedanken. Ook al heb ik niks anders. Vooral als ze weten dat ik niks anders heb, vinden ze het maar raar dat ik niet meega.

Zo herkenbaar!
Lekker generaliserend om introvert zijn een sociale fobie te noemen. Ik ben ook introvert, kom na een drukke dag op het werk bij op de bank met een boek of mijn laptop. Ik sport een paar keer per week in een kleine groep, maar vind het dan ook lastig om aansluiting te vinden als ik mensen niet ken. Als ik ze eenmaal een beetje ken, dan gaat het prima.
Toen mijn man en ik trouwden, wilden we een klein feestje. Heb een hoop commentaar gehad, omdat we geen groot feest wilden en geen receptie. Terwijl wij ons allebei helemaal niet prettig voelen op een groot feest en dat de reden ook was dat we dat niet wilden. Leek er op als of mensen graag op onze kosten wilden feesten en liever niet willen zien dat het voor ons niet leuk zou zijn.
Werkborrels e.d., solliciteren met speeddates, uitvaarten, trouwerijen e.d. zijn voor mij heel vermoeiend.
Ik selecteer activiteiten op dingen zoals: aantal aanwezigen, wie ken ik er, vind ik het belangrijk genoeg om daarna gesloopt te zijn.
En ik mag vanzelf 'nee' zeggen tegen dingen die me teveel energie kosten.
Ik houd mijn fulltime baan vol door regelmatig thuiswerkdagen in te plannen, ben nu op mijn werk. Het is hier een kippenhok en ik kom aan taken uitvoeren niet toe door de onrust en de herrie. Ben nu al moe en ik moet nog tot half 5.