Psyche
alle pijlers
Kun je ooit echt herstellen van een depressie?
vrijdag 21 februari 2014 21:00
Dat is een vraag die ik mezelf steeds vaker stel...
Ik ben vorig jaar in een diep dal gevallen. Ik ben eigenlijk altijd wel niet de meest positieve persoon geweest, maar ik hield het vaak wel vol door heel hard te werken (want, hoe meer ik werkte, hoe minder ik nadacht). Totdat ik last kreeg van paniekaanvallen. Een combinatie van niet luisteren naar mijn lichaam en in een relatie blijven die niet goed voor me was (man die niet echt voor me ging)
Relatie verbroken, minder gaan werken, en toen kwam de echte klap. Ik raakte echt zwaar in de war, heel verdrietig, suicidale gedachten, therapie gaan volgen, AD gaan slikken. De laatste maanden gaat het ok. Niet top, ik pieker nog steeds heel veel, ben soms down, maar ik huil minder, maak weer lol etc.
Daarom ook bedacht dat ik de medicijnen wel kon afbouwen. De bijwerkingen zijn niet altijd even prettig en als dit het hoogst haalbare was (een beetje het zesjes-gevoel) dan kon het ook wel zonder dacht ik.
Sowieso was de timing niet ideaal, want ik ben nu net bezig met een project waarin ik moet samenwerken met ex (die inmiddels samenwoont met de vrouw met wie hij mij bedroog, 10 kg is afgevallen, straalt en reuze populair is).
En ik val weer keihard terug. Mijn gedachten maken overuren. Ieder vrolijk persoon doet me twijfelen aan mezelf, ik vind mezelf minderwaardig, dik, stom, etc etc. Het is niet alleen mijn ex, maar ook de leuke knappe vrouwelijke collega die me onzeker maakt, de twee mensen tegenover me in de trein die het gezellig hebben samen. Ik voel me altijd anders.
En ergens heb ik ook geen zin meer om hier weer tegen te vechten. Misschien verwacht ik te veel van het leven maar ik wil niet dat alles een opgave is. Ik wil dat er eens een dag is waarin ik niet s ochtends wakker word met zo'n onheilspellend gevoel
Zodra ik weer in Nederland ben ga ik terug naar de huisarts voor pillen. Ik praat (nu dan even per sms want ik zit in verweggistan) er met mensen over. En ik weet dat als ik mijn best doe het misschien weer zo wordt als een paar maanden terug. Maar dan? Is dat het dan?
Ik ben vorig jaar in een diep dal gevallen. Ik ben eigenlijk altijd wel niet de meest positieve persoon geweest, maar ik hield het vaak wel vol door heel hard te werken (want, hoe meer ik werkte, hoe minder ik nadacht). Totdat ik last kreeg van paniekaanvallen. Een combinatie van niet luisteren naar mijn lichaam en in een relatie blijven die niet goed voor me was (man die niet echt voor me ging)
Relatie verbroken, minder gaan werken, en toen kwam de echte klap. Ik raakte echt zwaar in de war, heel verdrietig, suicidale gedachten, therapie gaan volgen, AD gaan slikken. De laatste maanden gaat het ok. Niet top, ik pieker nog steeds heel veel, ben soms down, maar ik huil minder, maak weer lol etc.
Daarom ook bedacht dat ik de medicijnen wel kon afbouwen. De bijwerkingen zijn niet altijd even prettig en als dit het hoogst haalbare was (een beetje het zesjes-gevoel) dan kon het ook wel zonder dacht ik.
Sowieso was de timing niet ideaal, want ik ben nu net bezig met een project waarin ik moet samenwerken met ex (die inmiddels samenwoont met de vrouw met wie hij mij bedroog, 10 kg is afgevallen, straalt en reuze populair is).
En ik val weer keihard terug. Mijn gedachten maken overuren. Ieder vrolijk persoon doet me twijfelen aan mezelf, ik vind mezelf minderwaardig, dik, stom, etc etc. Het is niet alleen mijn ex, maar ook de leuke knappe vrouwelijke collega die me onzeker maakt, de twee mensen tegenover me in de trein die het gezellig hebben samen. Ik voel me altijd anders.
En ergens heb ik ook geen zin meer om hier weer tegen te vechten. Misschien verwacht ik te veel van het leven maar ik wil niet dat alles een opgave is. Ik wil dat er eens een dag is waarin ik niet s ochtends wakker word met zo'n onheilspellend gevoel
Zodra ik weer in Nederland ben ga ik terug naar de huisarts voor pillen. Ik praat (nu dan even per sms want ik zit in verweggistan) er met mensen over. En ik weet dat als ik mijn best doe het misschien weer zo wordt als een paar maanden terug. Maar dan? Is dat het dan?
vrijdag 21 februari 2014 21:05
Het gaat soms met drie stappen vooruit, weer twee stappen achteruit. Je baalt gewoon van de traagheid, de somberheid. Zo van: lang genoeg geduurd en 'geleden', nu mag het wel eens klaar zijn.
Het heeft bij mij 18 maanden geduurd, een jaar om van die pillen af te komen, nog eens zes maanden om te accepteren dat ik nooit meer 100% dezelfde zal worden omdat ik nu eenmaal een ervaring 'rijker' was. Maar dat hoeft niet een vorm van falen te zijn of onvermogen. Ik doe er nu mijn voordeel mee, hoe raar dat ook mag klinken.
Sterkte.
Het heeft bij mij 18 maanden geduurd, een jaar om van die pillen af te komen, nog eens zes maanden om te accepteren dat ik nooit meer 100% dezelfde zal worden omdat ik nu eenmaal een ervaring 'rijker' was. Maar dat hoeft niet een vorm van falen te zijn of onvermogen. Ik doe er nu mijn voordeel mee, hoe raar dat ook mag klinken.
Sterkte.
Nee heb je, ja kun je krijgen
vrijdag 21 februari 2014 21:42
Lang geleden een depressie gehad en daarna jarenlang gewerkt aan herstel en aan het oplossen/aanpakken van allerlei problemen.
En het gaat veel beter met me, ik geniet vaak van het leven en ben veel sterker geworden.
Maar...bepaalde valkuilen blijven bestaan, stress, perfectionisme, piekeren. Alleen kan ik daar nu beter mee omgaan en hebben ze niet meer hetzelfde diepgaande en langdurige effect.
Zoals lemoos zegt, dit proces is drie stappen vooruit en twee achteruit. Veel geduld hebben en vertrouwen dat het beter wordt, want dat kan het zeker worden.
Succes!
En het gaat veel beter met me, ik geniet vaak van het leven en ben veel sterker geworden.
Maar...bepaalde valkuilen blijven bestaan, stress, perfectionisme, piekeren. Alleen kan ik daar nu beter mee omgaan en hebben ze niet meer hetzelfde diepgaande en langdurige effect.
Zoals lemoos zegt, dit proces is drie stappen vooruit en twee achteruit. Veel geduld hebben en vertrouwen dat het beter wordt, want dat kan het zeker worden.
Succes!
vrijdag 21 februari 2014 21:44
Hoi Vivadiva, ik kan me voorstellen dat het lang lijkt te duren sinds je vorig jaar in een gat bent gevallen. Maar een jaar is relatief kort, herstellen duurt een stuk langer.
Het lijkt me verstandig dat je weer aan de AD gaat totdat je je echt een stuk beter voelt en niet "een zesje". Je bent volgens mij te vroeg gestopt.
Het leven wordt echt, echt weer stuk beter dan dat zesje. Er komen ook echt weer 8en en 9ens aan. Ook 3en en 4en, dat hoort er ook bij.
Even ter vergelijking. Ik ben nu 2 jaar aan de AD na een depressie. Eerste stap afgebouwd en klaar voor de volgende stap alleen is er net iets gebeurd wat mijn leven op zijn kop zet. Met de volgende stap ga ik dus wachten, dat is nu niet verstandig.
Het grote verschil met voor mijn depressie is dat ik beter met tegenslag heb leren omgaan mede dankzij een fijne therapeut. Mijn portie dingen die k*t zijn is groot genoeg maar sterk zijn en doorgaan is niet meer mijn enige copingmechanisme. Bij jou lijk ik tussen de regels door te lezen dat jij ook vooral graag sterk wil zijn, klopt dat?
Gun jezelf wat rust en tijd. De kans dat het goed komt is groot, veel groter dan je denkt.
Het lijkt me verstandig dat je weer aan de AD gaat totdat je je echt een stuk beter voelt en niet "een zesje". Je bent volgens mij te vroeg gestopt.
Het leven wordt echt, echt weer stuk beter dan dat zesje. Er komen ook echt weer 8en en 9ens aan. Ook 3en en 4en, dat hoort er ook bij.
Even ter vergelijking. Ik ben nu 2 jaar aan de AD na een depressie. Eerste stap afgebouwd en klaar voor de volgende stap alleen is er net iets gebeurd wat mijn leven op zijn kop zet. Met de volgende stap ga ik dus wachten, dat is nu niet verstandig.
Het grote verschil met voor mijn depressie is dat ik beter met tegenslag heb leren omgaan mede dankzij een fijne therapeut. Mijn portie dingen die k*t zijn is groot genoeg maar sterk zijn en doorgaan is niet meer mijn enige copingmechanisme. Bij jou lijk ik tussen de regels door te lezen dat jij ook vooral graag sterk wil zijn, klopt dat?
Gun jezelf wat rust en tijd. De kans dat het goed komt is groot, veel groter dan je denkt.
vrijdag 21 februari 2014 21:57
Dank voor jullie reacties!
ja ik wil graag sterk zijn. Ik heb altijd een bepaald ideaal gehad qua leven en ik blijf heel erg hangen daarin. Ik kan maar niet van mezelf accepteren dat ik misschien niet zo ben. Dat ik niet sociaal en energiek ben bijvoorbeeld.. En als ik dan anderen zie die wel zo zijn, zoals ik zou willen zijn. Ik kan mezelf niet accepteren.
En ik weet dat ik een leuke vrouw ben. En dat ik veel verder ben dan vorig jaar (kan beter alleen zijn, heb een betere band met familie), maar toch, ik ben er zo moe van, die strijd, dat gegraaf en vooral dat eeuwige gepieker. Ik had gehoopt dat medicijnen daar tegen zouden helpen, maar die gedachtenstroom stopt niet.
ja ik wil graag sterk zijn. Ik heb altijd een bepaald ideaal gehad qua leven en ik blijf heel erg hangen daarin. Ik kan maar niet van mezelf accepteren dat ik misschien niet zo ben. Dat ik niet sociaal en energiek ben bijvoorbeeld.. En als ik dan anderen zie die wel zo zijn, zoals ik zou willen zijn. Ik kan mezelf niet accepteren.
En ik weet dat ik een leuke vrouw ben. En dat ik veel verder ben dan vorig jaar (kan beter alleen zijn, heb een betere band met familie), maar toch, ik ben er zo moe van, die strijd, dat gegraaf en vooral dat eeuwige gepieker. Ik had gehoopt dat medicijnen daar tegen zouden helpen, maar die gedachtenstroom stopt niet.
vrijdag 21 februari 2014 22:02
vrijdag 21 februari 2014 22:03
quote:vivadiva85 schreef op 21 februari 2014 @ 22:01:
En een dag een 3 geven? Daar heb ik dus moeite mee. Ik wil altijd knap en leuk zijn, energiek wakker worden, slank zijn, sporten, geliefd zijn etc. En ik weet inmiddels ook wel dat dat geen reeel beeld is maar toch voelt het zo.Je kunt het je nu misschien niet voorstellen, maar mijn god, wat is het een opluchting als je dat idee een beetje leert los te laten. Echt, dat is een van de beste dingen die je voor jezelf kunt doen. Zelfs al komen die gedachten weer terug en blijft perfectionisme een valkuil.
En een dag een 3 geven? Daar heb ik dus moeite mee. Ik wil altijd knap en leuk zijn, energiek wakker worden, slank zijn, sporten, geliefd zijn etc. En ik weet inmiddels ook wel dat dat geen reeel beeld is maar toch voelt het zo.Je kunt het je nu misschien niet voorstellen, maar mijn god, wat is het een opluchting als je dat idee een beetje leert los te laten. Echt, dat is een van de beste dingen die je voor jezelf kunt doen. Zelfs al komen die gedachten weer terug en blijft perfectionisme een valkuil.
vrijdag 21 februari 2014 22:13
Ja, zeker weten maar het is een lange zware weg. Zelf ben ik van mijn 16e tot 30e regelmatig depressief geweest. Zware depressies met zelfmoordpogingen, postnatale depressies, lichte depressies en ook nog overspannen erbij.
Overigens alleen AD 3 maanden gebruikt tijdens mijn PPD. Ik heb cognitieve gedragstherapie gevolgd en heel veel hulp gehad van mijn teamleidster tijdens mijn stage voor de opleidig spw een aantal jaren terug.
Nu ben ik 32 jaar en al ruim 2 jaar niet meer depressief , kan me ook totaal niet meer voorstellen dat ik me ooit zo gevoel heb.
Overigens alleen AD 3 maanden gebruikt tijdens mijn PPD. Ik heb cognitieve gedragstherapie gevolgd en heel veel hulp gehad van mijn teamleidster tijdens mijn stage voor de opleidig spw een aantal jaren terug.
Nu ben ik 32 jaar en al ruim 2 jaar niet meer depressief , kan me ook totaal niet meer voorstellen dat ik me ooit zo gevoel heb.
vrijdag 21 februari 2014 22:14
quote:vivadiva85 schreef op 21 februari 2014 @ 22:01:
En een dag een 3 geven? Daar heb ik dus moeite mee. Ik wil altijd knap en leuk zijn, energiek wakker worden, slank zijn, sporten, geliefd zijn etc. En ik weet inmiddels ook wel dat dat geen reeel beeld is maar toch voelt het zo.
Een van die dingen waar ik nu 'mijn voordeel' mee doe. Nu moet ik zeggen dat 'geliefd zijn' nooit echt een prioriteit is geweest. Op een off day kan het mij nu ook werkelijk geen moer schelen . En waar ik eerst hoorde "Jij ziet er altijd uit om door een ringetje te halen" hoor ik nu wel eens dat ze het leuk/knap vinden dat ik eigenzinnig ben/mezelf blijf.
Vroeger zou ik zoiets niet horen, in mijn hoofd werd dat vertaald als "Jezus mens, hoe heb jij je laten gaan zeg" of "My god, het zou verboden moeten worden".
Ik kan nu beter prioriteiten stellen, geef zeer duidelijk mijn grenzen aan en nu iedereen daar een beetje aan gewend is blijkt de wereld nog steeds te bestaan. En omdat ik nu een stuk relaxter door het leven ga, heeft niemand de neiging om mij te zien als een fragiel mens die je vooral niet moet belasten.
En een dag een 3 geven? Daar heb ik dus moeite mee. Ik wil altijd knap en leuk zijn, energiek wakker worden, slank zijn, sporten, geliefd zijn etc. En ik weet inmiddels ook wel dat dat geen reeel beeld is maar toch voelt het zo.
Een van die dingen waar ik nu 'mijn voordeel' mee doe. Nu moet ik zeggen dat 'geliefd zijn' nooit echt een prioriteit is geweest. Op een off day kan het mij nu ook werkelijk geen moer schelen . En waar ik eerst hoorde "Jij ziet er altijd uit om door een ringetje te halen" hoor ik nu wel eens dat ze het leuk/knap vinden dat ik eigenzinnig ben/mezelf blijf.
Vroeger zou ik zoiets niet horen, in mijn hoofd werd dat vertaald als "Jezus mens, hoe heb jij je laten gaan zeg" of "My god, het zou verboden moeten worden".
Ik kan nu beter prioriteiten stellen, geef zeer duidelijk mijn grenzen aan en nu iedereen daar een beetje aan gewend is blijkt de wereld nog steeds te bestaan. En omdat ik nu een stuk relaxter door het leven ga, heeft niemand de neiging om mij te zien als een fragiel mens die je vooral niet moet belasten.
Nee heb je, ja kun je krijgen
vrijdag 21 februari 2014 22:25
vrijdag 21 februari 2014 22:40
Och Viev toch. Heb je nu nog therapie, als je in Nl bent? Ik kan me je gevoel wel voorstellen, dat je het idee hebt dat het altijd een gevecht is. Maar het is vooral een gevecht met jezelf. Wat anderen hierboven al schrijven, het is een lange weg maar jr kunt het van jezelf winnen. En dat wil niet zeggen dat alle dagen feest zijn, maar wel dat je met de slechte dagen om kunt gaan. Dat je het vertrouwen in jezelf krijgt, dat je het aan kunt. Dat niet alles donker om je heen is. Het leven is het waard om te leven, jij bent het waard om voor te vechten.
vrijdag 21 februari 2014 22:48
Ik denk ook dat je te vroeg gestopt bent met AD. Er is meer in het leven dan dat zesje van een tijd geleden. Echt! Volgens mij mis je de "tools" om om te gaan met je negatieve gedachten en tegenslagen. Die kun je leren, maar dat kost tijd. En ja, gegraaf en gepieker.
Hopelijk ga ik niet te kort door de bocht. Jouw vorm van depressie ken ik zelf niet. Heb héél veel depressieve periodes gehad, door verdriet in mijn leven. Maar van nature zit er positieviteit in me. Misschien dat ik dáárdoor je situatie verkeerd inschat, sorry als dat zo is.
Hopelijk ga ik niet te kort door de bocht. Jouw vorm van depressie ken ik zelf niet. Heb héél veel depressieve periodes gehad, door verdriet in mijn leven. Maar van nature zit er positieviteit in me. Misschien dat ik dáárdoor je situatie verkeerd inschat, sorry als dat zo is.
vrijdag 21 februari 2014 22:58
Ik krijg het idee dat misschien ook je omgeving niet meer zo goed bij je past.
Dat samenwerken met je ex lijkt me sowieso funest maar dat zal onvermijdelijk geweest zijn (anders deed je het niet denk ik).
Ik geloof niet dat je niet sociaal bent. Misschien klikt het niet met iedereen even goed maar er zijn vast mensen op deze wereld bij wie jij je prettig voelt.
Is er iets wat je écht leuk vind om te doen, wat je kunt oppakken? Al is het maar een uurtje per week.
Trouwens het anders voelen dan anderen kan ook nog een restje depressie zijn. Ik voelde eens bijna letterlijk een glazen wand naar beneden zakken tussen mij een een gesprekspartner toen ik een depressie in gleed. Ineens hoorde ik er niet meer bij, was ik anders.
Ik weet niet of je er iets aan hebt.... hoop iig dat je weer wat opknapt.
Dat samenwerken met je ex lijkt me sowieso funest maar dat zal onvermijdelijk geweest zijn (anders deed je het niet denk ik).
Ik geloof niet dat je niet sociaal bent. Misschien klikt het niet met iedereen even goed maar er zijn vast mensen op deze wereld bij wie jij je prettig voelt.
Is er iets wat je écht leuk vind om te doen, wat je kunt oppakken? Al is het maar een uurtje per week.
Trouwens het anders voelen dan anderen kan ook nog een restje depressie zijn. Ik voelde eens bijna letterlijk een glazen wand naar beneden zakken tussen mij een een gesprekspartner toen ik een depressie in gleed. Ineens hoorde ik er niet meer bij, was ik anders.
Ik weet niet of je er iets aan hebt.... hoop iig dat je weer wat opknapt.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 21 februari 2014 23:12
quote:vivadiva85 schreef op 21 februari 2014 @ 22:01:
En een dag een 3 geven? Daar heb ik dus moeite mee. Ik wil altijd knap en leuk zijn, energiek wakker worden, slank zijn, sporten, geliefd zijn etc. En ik weet inmiddels ook wel dat dat geen reeel beeld is maar toch voelt het zo.
Hier je levende voorbeeld dat het inderdaad geen reëel beeld is. Ik ben zo'n persoon die omschreven wordt door anderen als spontaan, energiek, vrolijk, hou van sport, etc. Echter, als ik wakker word om 6.15 's ochtends stuiter ik ook echt niet mijn bed uit en na een lange dag stage is die berg energie ook een heel stuk kleiner. Vandaag (en absoluut niet alléén vandaag...) moest ik ook een enorme drempel over om te gaan hardlopen.
Maar, zo zien anderen me wel. Dus zou het niet kunnen zijn dat je enkel momentopnames ziet van anderen en dat generaliseert naar de rest van hun leven?
Fun fact: ik heb zelf een depressie gehad maar inmiddels meer dan 1.5 jaar over en ik hoop met heel m'n hart dat dat zo blijft. Wat een ellende. Dus ik wil je bij deze ook heel veel sterkte toewensen.
En een dag een 3 geven? Daar heb ik dus moeite mee. Ik wil altijd knap en leuk zijn, energiek wakker worden, slank zijn, sporten, geliefd zijn etc. En ik weet inmiddels ook wel dat dat geen reeel beeld is maar toch voelt het zo.
Hier je levende voorbeeld dat het inderdaad geen reëel beeld is. Ik ben zo'n persoon die omschreven wordt door anderen als spontaan, energiek, vrolijk, hou van sport, etc. Echter, als ik wakker word om 6.15 's ochtends stuiter ik ook echt niet mijn bed uit en na een lange dag stage is die berg energie ook een heel stuk kleiner. Vandaag (en absoluut niet alléén vandaag...) moest ik ook een enorme drempel over om te gaan hardlopen.
Maar, zo zien anderen me wel. Dus zou het niet kunnen zijn dat je enkel momentopnames ziet van anderen en dat generaliseert naar de rest van hun leven?
Fun fact: ik heb zelf een depressie gehad maar inmiddels meer dan 1.5 jaar over en ik hoop met heel m'n hart dat dat zo blijft. Wat een ellende. Dus ik wil je bij deze ook heel veel sterkte toewensen.
zaterdag 22 februari 2014 06:40
Voor mij geldt dat mijn depressie over is gegaan maar dat ik nooit meer dezelfde zal zijn. Omdat ik mijn 'andere kant' nu ook ken.
Ik vind dat ook heel moeilijk.... Ik wil net. Als jij dat elke dag leuk, gezellig, betekenisvol is, dat ik er goed uit zie en een fijn persoon ben om mee te zijn. Nou dat is lang niet altijd zo!!
Ik vind dat ook heel moeilijk.... Ik wil net. Als jij dat elke dag leuk, gezellig, betekenisvol is, dat ik er goed uit zie en een fijn persoon ben om mee te zijn. Nou dat is lang niet altijd zo!!
zaterdag 22 februari 2014 09:06
Je kan herstellen, het kan wel zo zijn dat je toch daarna beter op je zelf moet gaan letten.
Bij 1x een depressie kan het zo zijn dat je er nooit meer een krijgt.
Ik heb al mijn hele leven last van depressie en ik ben na elke depressie minder belastbaar en heb rest schade zoals slecht geheugen, weinig prikkels kunnen hebben.
Ik zou voor cogn gedrags therapie gaan, daar kan je je valkuilen leren herkennen en leer je ook dat perfect echt niet hoeft!
Dikke en bedenk het herstel gaat met moeizaam maar ik denk dat je best weer op den duur een mooi en gelukkig leven kan leiden!
Bij 1x een depressie kan het zo zijn dat je er nooit meer een krijgt.
Ik heb al mijn hele leven last van depressie en ik ben na elke depressie minder belastbaar en heb rest schade zoals slecht geheugen, weinig prikkels kunnen hebben.
Ik zou voor cogn gedrags therapie gaan, daar kan je je valkuilen leren herkennen en leer je ook dat perfect echt niet hoeft!
Dikke en bedenk het herstel gaat met moeizaam maar ik denk dat je best weer op den duur een mooi en gelukkig leven kan leiden!
zaterdag 22 februari 2014 09:43
Mijn 'mental state' is net een tuintje dat ik steeds moet bijhouden: aanharken,water geven, de zon toelaten, opruimen, bijsnoeien, etc.
Ik hou van mijn 'tuintje' als ik het verwaarloos dan zie ik dat, soms laat ik het even gaan maar dan ga ik toch weer aan de slag om het te zien bloeien. Lekker zweverig he, maar zo voelt het wel.
Ik heb veel verschillende strategieën (niet alleen 'werk' bv) Heel gezond eten, regelmatig sporten, hardlopen kalmeert me en als ik geen fut heb dan loop ik. Ik accepteer dat ik soms geen fut heb en hoef dan veel minder van mezelf zonder me slecht of schuldig te voelen. Soms blijf ik een dag in bed, soms doe ik een tijdje yoga en meditatie, als ik opmerk dat mijn gedachten negatiever worden dan lees ik mijn favoriete zelf hulp boeken. Ik denk bewust positieve affirmaties en kijk geen films en tv met negatieve verhalen, lees geen boeken waarbij ik me negatief moet inleven. Ik heb hele depressieve periodes gehad maar geleerd wat afstand van mezelf te kunnen nemen en goed voor mezelf te zorgen. Een goede therapeut en zoals al genoemde cognitieve gedrags therapie kan een geweldige hulp zijn.
Heel veel sterkte.
Ik hou van mijn 'tuintje' als ik het verwaarloos dan zie ik dat, soms laat ik het even gaan maar dan ga ik toch weer aan de slag om het te zien bloeien. Lekker zweverig he, maar zo voelt het wel.
Ik heb veel verschillende strategieën (niet alleen 'werk' bv) Heel gezond eten, regelmatig sporten, hardlopen kalmeert me en als ik geen fut heb dan loop ik. Ik accepteer dat ik soms geen fut heb en hoef dan veel minder van mezelf zonder me slecht of schuldig te voelen. Soms blijf ik een dag in bed, soms doe ik een tijdje yoga en meditatie, als ik opmerk dat mijn gedachten negatiever worden dan lees ik mijn favoriete zelf hulp boeken. Ik denk bewust positieve affirmaties en kijk geen films en tv met negatieve verhalen, lees geen boeken waarbij ik me negatief moet inleven. Ik heb hele depressieve periodes gehad maar geleerd wat afstand van mezelf te kunnen nemen en goed voor mezelf te zorgen. Een goede therapeut en zoals al genoemde cognitieve gedrags therapie kan een geweldige hulp zijn.
Heel veel sterkte.
zaterdag 22 februari 2014 13:49
Ik denk dat je wel weet wat je moet doen Vivadiva.
Als je terug bent in NL opnieuw aan de AD en weer beginnen met therapie. Omdat je 'sterk' wil zijn stop je met beide zodra je het leven weer als een 'zesje' beschouwde m aar dat is eigenlijk te vroeg.
Wat Viennas zegt eigenlijk, je wilde het al weer zelf doen terwijl je de 'tools' om met je gedachten en gepieker om te gaan nog niet voldoende ontwikkeld zijn. En die ontwikkelen kan je best, het kost vooral tijd.
Het is ook heel herkenbaar, ik wilde het koste wat kost allemaal zelf doen, sterk zijn en de modelpatiënt uithangen. Maar je laten helpen is ook een kunst.
En je bent echt wel sociaal maar nu even niet. Heeft ook te maken met het reële beeld van jezelf. Je kan niet de hele dag leuk, sociaal en stralend zitten wezen. Juist mensen ook laten delen in de negatieve kanten van je leven kan je contacten beter maken.
Ik ben zelf veel socialer geworden omdat ik veel meer in staat ben om echt contact te maken met de mensen om heen. Daar hoort ook bij dat je kan zeggen dat je ergens verdrietig/boos/gefrustreerd over bent. Maar ook dat je ze kan laten delen in je vrolijkheid en plezier in het leven.
Als je terug bent in NL opnieuw aan de AD en weer beginnen met therapie. Omdat je 'sterk' wil zijn stop je met beide zodra je het leven weer als een 'zesje' beschouwde m aar dat is eigenlijk te vroeg.
Wat Viennas zegt eigenlijk, je wilde het al weer zelf doen terwijl je de 'tools' om met je gedachten en gepieker om te gaan nog niet voldoende ontwikkeld zijn. En die ontwikkelen kan je best, het kost vooral tijd.
Het is ook heel herkenbaar, ik wilde het koste wat kost allemaal zelf doen, sterk zijn en de modelpatiënt uithangen. Maar je laten helpen is ook een kunst.
En je bent echt wel sociaal maar nu even niet. Heeft ook te maken met het reële beeld van jezelf. Je kan niet de hele dag leuk, sociaal en stralend zitten wezen. Juist mensen ook laten delen in de negatieve kanten van je leven kan je contacten beter maken.
Ik ben zelf veel socialer geworden omdat ik veel meer in staat ben om echt contact te maken met de mensen om heen. Daar hoort ook bij dat je kan zeggen dat je ergens verdrietig/boos/gefrustreerd over bent. Maar ook dat je ze kan laten delen in je vrolijkheid en plezier in het leven.
zaterdag 22 februari 2014 20:27
Dank jullie wel allemaal
Linnes, dan worden jij en Anna Drijver mijn voorbeeld van de dag
quote:Wollenstonecraft schreef op 21 februari 2014 @ 22:02:
Heb je wel eens gedacht aan meditatie? Het is geen oplossing op zich en gaat zeker niet de gedachten stoppen (dat is ook niet mogelijk), maar kan je wel helpen om wat minder "mee te gaan" in die gedachtenstroom.
Wellicht kan het jou ook ondersteunen naast het gebruik van AD.
Ik heb een meditatiecursus gedaan. Maar het lukt me niet. Ik probeer nu wel eens een mp3 op te zetten (meditatie, bodyscan, dat soort dingen) om te proberen te slapen maar mijn gedachten blijven alle kanten opgaan.
En begrijp me niet verkeerd, ik zou heel graag dat ideale leven ding willen loslaten en gewoon LEVEN. Maar het lukt niet. Ik blijf mezelf teleurstellen. Ik had me voorgenomen bijv heel erg te genieten van de afgelopen weken (had een speciaal project op werk in buitenland), ipv daarvan trek ik me continu terug, collega's begrijpen er geen reet van, ik heb altijd grote mond, ben aanwezig, maar nu ben ik een muis.. Ik kan het niet. De vrolijkheid. En na het hele gedoe met ex steekt het me zooo dat mensen hem mogen. Ik kan dat idee niet loslaten terwijl ik t haat van mezelf.
Katknoet, ik heb een goede therapeute, denk ik. Een psychotherapeut. Maar ik lijk wel niet tot de kern te komen ofzo.. Ik snap mezelf niet. Ik wil het niet. Ik wil gewoon iemand anders zijn.
Moonlight, werken met ex is dubbel. Het liefst zou ik hem nooit meer zien. Maar ik wil me ook niet gewonnen geven want ja ik vind mijn werk leuk. Ik ben al aan een andere functie begonnen maar durf niet zo goed afscheid te nemen van de oude (want freelancer), financieel gezien. En het voelt als falen. Collega die ik sprak hier zei ook: het is toch al een jaar uit? Ik snap niet dat ik er niet overheen kom. Het was een eikel (bij mij dan he)
En ik ben eigenlijk idd best sociaal. Heb fantastische vrienden met wie ik heel close ben. Ik geniet best van dingen (schrijven, tv kijken, ik lees veel, hou van shoppen, bioscoop, op stap gaan etc)
Vwb het anders voelen. Ik bedenk me steeds meer dat ik dat al heel lang heb. In heel veel situaties. Of het nou een familiedag is, een feestje van mn broer, of zoals nu met collega's. Er zijn wel mensen bij wie ik dat niet voel (gezin waar ik uit kom, close vriendengroep).. Maar hoe vaak ik wel niet huilend ben weggegaan op een festival.. Of een smoes heb bedacht omdat ik t niet trok om naar een familieweekend te gaan. Terwijl ik laatst een vriendin van mijn nicht toevallig sprak en die zei: Ohhh jij bent VD, met dat mooie huis. Oh en je werk, ja je nicht vertelt er altijd over!
Het zijn puur mijn eigen gedachtes en dat zorgt er juist weer voor dat ik mezelf nog stommer vind.
Appeliene, maar hoe leer je daarmee omgaan? Accepteren dat je die andere kant hebt? En ja, dat het kan dat die nog eens terugkomt?
Lilalollie, bedankt voor je post. Ik merk ook dat goed voor mezelf zorgen centraal staat in de therapie. Hoe goed ik ben voor de ander, hoe slecht ik voor mezelf zorg. Ik haal er ook geen plezier uit ofzo. Ik accepteer ook meer van mezelf (dat ik bv soms wil uitslapen ipv sporten, dat ik soms een dag helemaal niets doe), maar ik hoop nog steeds dat dat als resultaat heeft dat ik weer een super VD word
Ben morgen weer onderweg naar NL en zie nu al op tegen het zien van mijn ouders. Ze zijn zo lief en bezorgd (terwijl ik ze gewoon ook een gelukkige dochter gun) en ik kan het niet uitleggen wat het is.
En er zijn momenten dat ik denk: Ja, kom op VD, schouders eronder en maak er wat van! En dan denk ik weer: hoe? Hoe moet ik beginnen? Waar doe ik goed aan? Uit deze branche stappen? Strenger zijn voor mezelf? Gaan reizen? Een boek schrijven?
Ik sport, ik probeer regelmatig te leven, gezond te eten.. Maar verder weet ik niet zo goed waar ik goed aan doe.
Ik ben overigens niet gestopt met therapie, wel met medicijnen idd. Achteraf weet ik niet waarom ik dacht dat dat een goed idee was, ik heb namelijk met O&N nog de hele nacht huilend in mn bed gelegen bv. Ik dacht gewoon dat ze niets deden... Maar ga idd maandag gelijk de HA bellen. Woensdag heb ik therapie (die maar 45 min duurt, hoe vat ik in godsnaam de afgelopen maand samen? Denk dat ik vooral de sms-conversaties met mn zus moet teruglezen)
Ik stel me bij mensen die ik afgelopen jaar heb ontmoet heel anders op merk ik. Ik heb een nieuwe opdrachtgever en daar ben ik veel meer mezelf. Ben geliefd, maar echt om wie ik ben. Maar deze groep hoort echt bij mijn verleden. Net als mijn ex.
Dit was vast een ontzettend warrige post, maar wilde op alles reageren omdat het me zo helpt dat mensen dit delen..
Linnes, dan worden jij en Anna Drijver mijn voorbeeld van de dag
quote:Wollenstonecraft schreef op 21 februari 2014 @ 22:02:
Heb je wel eens gedacht aan meditatie? Het is geen oplossing op zich en gaat zeker niet de gedachten stoppen (dat is ook niet mogelijk), maar kan je wel helpen om wat minder "mee te gaan" in die gedachtenstroom.
Wellicht kan het jou ook ondersteunen naast het gebruik van AD.
Ik heb een meditatiecursus gedaan. Maar het lukt me niet. Ik probeer nu wel eens een mp3 op te zetten (meditatie, bodyscan, dat soort dingen) om te proberen te slapen maar mijn gedachten blijven alle kanten opgaan.
En begrijp me niet verkeerd, ik zou heel graag dat ideale leven ding willen loslaten en gewoon LEVEN. Maar het lukt niet. Ik blijf mezelf teleurstellen. Ik had me voorgenomen bijv heel erg te genieten van de afgelopen weken (had een speciaal project op werk in buitenland), ipv daarvan trek ik me continu terug, collega's begrijpen er geen reet van, ik heb altijd grote mond, ben aanwezig, maar nu ben ik een muis.. Ik kan het niet. De vrolijkheid. En na het hele gedoe met ex steekt het me zooo dat mensen hem mogen. Ik kan dat idee niet loslaten terwijl ik t haat van mezelf.
Katknoet, ik heb een goede therapeute, denk ik. Een psychotherapeut. Maar ik lijk wel niet tot de kern te komen ofzo.. Ik snap mezelf niet. Ik wil het niet. Ik wil gewoon iemand anders zijn.
Moonlight, werken met ex is dubbel. Het liefst zou ik hem nooit meer zien. Maar ik wil me ook niet gewonnen geven want ja ik vind mijn werk leuk. Ik ben al aan een andere functie begonnen maar durf niet zo goed afscheid te nemen van de oude (want freelancer), financieel gezien. En het voelt als falen. Collega die ik sprak hier zei ook: het is toch al een jaar uit? Ik snap niet dat ik er niet overheen kom. Het was een eikel (bij mij dan he)
En ik ben eigenlijk idd best sociaal. Heb fantastische vrienden met wie ik heel close ben. Ik geniet best van dingen (schrijven, tv kijken, ik lees veel, hou van shoppen, bioscoop, op stap gaan etc)
Vwb het anders voelen. Ik bedenk me steeds meer dat ik dat al heel lang heb. In heel veel situaties. Of het nou een familiedag is, een feestje van mn broer, of zoals nu met collega's. Er zijn wel mensen bij wie ik dat niet voel (gezin waar ik uit kom, close vriendengroep).. Maar hoe vaak ik wel niet huilend ben weggegaan op een festival.. Of een smoes heb bedacht omdat ik t niet trok om naar een familieweekend te gaan. Terwijl ik laatst een vriendin van mijn nicht toevallig sprak en die zei: Ohhh jij bent VD, met dat mooie huis. Oh en je werk, ja je nicht vertelt er altijd over!
Het zijn puur mijn eigen gedachtes en dat zorgt er juist weer voor dat ik mezelf nog stommer vind.
Appeliene, maar hoe leer je daarmee omgaan? Accepteren dat je die andere kant hebt? En ja, dat het kan dat die nog eens terugkomt?
Lilalollie, bedankt voor je post. Ik merk ook dat goed voor mezelf zorgen centraal staat in de therapie. Hoe goed ik ben voor de ander, hoe slecht ik voor mezelf zorg. Ik haal er ook geen plezier uit ofzo. Ik accepteer ook meer van mezelf (dat ik bv soms wil uitslapen ipv sporten, dat ik soms een dag helemaal niets doe), maar ik hoop nog steeds dat dat als resultaat heeft dat ik weer een super VD word
Ben morgen weer onderweg naar NL en zie nu al op tegen het zien van mijn ouders. Ze zijn zo lief en bezorgd (terwijl ik ze gewoon ook een gelukkige dochter gun) en ik kan het niet uitleggen wat het is.
En er zijn momenten dat ik denk: Ja, kom op VD, schouders eronder en maak er wat van! En dan denk ik weer: hoe? Hoe moet ik beginnen? Waar doe ik goed aan? Uit deze branche stappen? Strenger zijn voor mezelf? Gaan reizen? Een boek schrijven?
Ik sport, ik probeer regelmatig te leven, gezond te eten.. Maar verder weet ik niet zo goed waar ik goed aan doe.
Ik ben overigens niet gestopt met therapie, wel met medicijnen idd. Achteraf weet ik niet waarom ik dacht dat dat een goed idee was, ik heb namelijk met O&N nog de hele nacht huilend in mn bed gelegen bv. Ik dacht gewoon dat ze niets deden... Maar ga idd maandag gelijk de HA bellen. Woensdag heb ik therapie (die maar 45 min duurt, hoe vat ik in godsnaam de afgelopen maand samen? Denk dat ik vooral de sms-conversaties met mn zus moet teruglezen)
Ik stel me bij mensen die ik afgelopen jaar heb ontmoet heel anders op merk ik. Ik heb een nieuwe opdrachtgever en daar ben ik veel meer mezelf. Ben geliefd, maar echt om wie ik ben. Maar deze groep hoort echt bij mijn verleden. Net als mijn ex.
Dit was vast een ontzettend warrige post, maar wilde op alles reageren omdat het me zo helpt dat mensen dit delen..
zaterdag 22 februari 2014 22:35
Ik ben geen ervaringsdeskundige, maar ben er wel van overtuigd dat je van een depressie kan genezen. Dat dat een worsteling is (3 stappen vooruit, 2 naar achter) geloof ik ook.
Ik denk dat je goed op weg bent (psychotherapie, gezond/regelmatig leven, etc), wellicht dat ad je extra ondersteuning kunnen geven, misschien een ander middel dan je eerst had?
Veel sterkte!
Ik denk dat je goed op weg bent (psychotherapie, gezond/regelmatig leven, etc), wellicht dat ad je extra ondersteuning kunnen geven, misschien een ander middel dan je eerst had?
Veel sterkte!
