Psyche
alle pijlers
Mijn moeder gelooft niet dat ik bordeline heb
zaterdag 28 november 2015 11:51
Ik ben de laatste tijd heel verward ik vergeet heel veel ik toon eigenlijk heel veel symptomen van een borderline patient maar dit wist ik natuurlijk niet voordat ik naar de dokter was geweest. Ik woon samen met mijn moeder en zusjes en we hebben een hele hechte band.. Toen ik het vertelde zei me moeder ach het komt gewoon door je nieuwe opleiding je stresst je gewoon ff te veel. Mijn vriend die ik zon 3x pw zie denkt er heel anders over hij zei je moet echt naar de dokter ik ben dus uiteindelijk geweest en hij zei dat het borderline was en gaf me een afspraak bij een soort pyscholoog voor de komende week. Ik heb dit net aan mijn moeder verteld en ze moest lache ze zag niet zo seriues dit voor mij was ik moest heel hard huile en vertelde dat ik het heel anders ervaarde ze zei weer je overdrijft het een beetje blabla ging je weer zo praten en uiteindeijk zei je naja als je het zo graag wilt ga dan maar mischien helpt het toch. Ik voel me niet begrepen door haar wat moet ik doen!! Hoe kan ditt
zaterdag 28 november 2015 13:22
De diagnose borderline krijg je niet zomaar, dan moet er al zolang een patroon van moeilijkheden in je leven spelen, en steeds terugkomend en als rode draad door je leven lopen. Aan de hand van je verstoorde persoonlijkheid. En daarnaast heeft borderline vaak een aantal subcategorieën van bijbehorende stoornissen.
Dit vergt een flink uitgebreid psychiatrisch onderzoek, waar je zomaar niet klaar mee bent. De dokter gaat veel te kort door de bocht met haar voorbarige conclusie!
Dit vergt een flink uitgebreid psychiatrisch onderzoek, waar je zomaar niet klaar mee bent. De dokter gaat veel te kort door de bocht met haar voorbarige conclusie!
l'amour de soi...belle la vie...
zaterdag 28 november 2015 13:29
daarnaast kan het ook zo zijn dat er dingen in je leven spelen die niet verwerkt raken je hoofd er echt vol van komt te zitten met depressie en vergeetachtigheid als gevolg omdat je focus continu ligt op de dingen die niet goed voelen voor jou (bv je wordt op je werk gepest wat heel onrechtvaardig voelt). Er zijn mensen die dit prima kunnen scheiden en verwerken maar er zijn ook mensen die daarmoeite mee hebben. door die boel te gaan verwerken krijg je weer rust en ruimte in je hoofd om je ook weer op andere dingen goed te focussen, word jeminder vergeetachtig enz.
zaterdag 28 november 2015 13:29
Mm. Lang geleden ging ik naar een psychiater omdat ik zoveel last had van een aantal symptomen. Die had alleen per ongeluk twee mensen tegelijk ingeboekt en ik werd gewipt en kon dus weer naar huis. Maar, er was nog een psychiater in opleiding en die kon wel even met me praten. Prima, dacht ik, die is toch al bijna een echte psychiater.
Nou, dat was een heel kort gesprek, ongeveer 15 minuten, waarin ik mijn symptomen opsomde (slapeloosheid, nachtmerries, flashbacks, angstaanvallen, paniekaanvallen en zenuwtiks) waarna hij inzoomde op de zenuwtiks. Ik moest er eentje voordoen van hem. Maar dat kan helemaal niet. Een zenuwtik is als een soort jeuk van binnenuit die je moet 'stillen' door een tik te doen. Maar wie gaat er nu krabben als ie geen jeuk heeft? Dus ik zat te piekeren hoe ik dat moest doen. Terwijl ik dat deed, zat hij ineens heel gefascineerd naar mijn gezicht te staren. Ik voelde me meteen heel ongemakkelijk en begon te huilen. Toen zei hij: ik weet al wat jij hebt! Jij hebt borderline. Oookee. Toen was het gesprek afgelopen en moest ik meelopen naar de balie om een formulier in te vullen over hoe het gesprek was bevallen, omdat hij nog in training was. Ahum, toen heb ik maar even opgeschreven wat ik van die sneuleuter dacht en dat ik me totaaaal niet geholpen en begrepen voelde.
Ik heb geen borderline. Dat wist ik zelf al gelukkig, ik heb namelijk ptss, chronisch ptss. Die 'stagiaire', want dat was hij in feite, zat er helemaal naast. En dat had ik kunnen weten want niemand kan in een kwartier een diagnose stellen.
Het zou kunnen dat je huisarts door iets wat je hebt gezegd, aan borderline denkt. Je hoeft het hier niet te vertellen want dat is medisch geheim, alles wat tussen jou en je arts wordt gezegd is in principe geheim, tenzij jij er iets over wilt vertellen. Maar met welke klachten kwam je bij hem in eerste instantie? Bij het rijtje symptomen wat ik opsomde over mezelf, zitten helemaal geen kenmerken van borderline trouwens. En ik lees dat jij denkt, of begrijp ik dat verkeerd, dat vergeetachtigheid bij borderline hoort? Dat klopt niet. Borderline is een diagnose die niet zomaar te stellen is, zelfs niet door een psychiater. Daarvoor moet je eerst meerdere gesprekken hebben gehad. Juist bij borderline, want dat is nogal een complexe stoornis. Het is wel een populaire term om te roepen, dat iemand borderline heeft. Meestal bedoelt men ermee dat iemand onhandelbaar is, nogal onaardig tegenover mensen met borderline want dat klopt ook niet.
Of jij borderline hebt, kunnen ze nu nog niet met zekerheid zeggen. Soms is het wel zo dat ze een soort werkdiagnose stellen, voor de verzekering. Voor de verschillende stoornissen zijn er namelijk bepaalde behandelingen vergoed, sommige wel en sommige niet. Beetje ingewikkeld verhaal maar het komt er op neer dat je een proces doorloopt, dat begint bij de huisarts. Die moet je doorverwijzen naar een hulpverlener. Meestal is er een wachtlijst en terwijl je wacht tot je aan de beurt bent, kun je met een praktijkondersteuner praten. En die kan ook alvast wat dingen op een rij zetten voor je en kijken wat voor hulp je nog meer nodig hebt. Maar de hulpverlener, een psychiater of eerstelijns psycholoog, die stelt de definitieve diagnose. Dat heet trouwens een dsm. Mijn capslock doet t niet maar het is in hoofdletters. Dat is een diagnose voor een of meerdere psychische aandoeningen. De huisarts kan wel een vermoeden hebben en dat uitspreken, dat mag gewoon. Maar als de psychiater of psycholoog het er niet mee eens is, gaat daar een streep door.
Ik heb nooit officieel de diagnose borderline gekregen en dat is maar goed ook, achteraf gezien. Het schijnt nogal lastig te zijn om van een oude, verkeerd gestelde diagnose af te komen. En dat kan weer gevolgen hebben voor verzekeringen ed, weet ik. Nu maakt het voor mezelf niet zoveel uit omdat ik nu precies weet hoe het zit met mij en dat wist ik eigenlijk al voordat ik erheen ging. Ik ging erheen omdat ik gek werd van mijn ptss klachten, ik was 20 en had al redelijk wat gelezen over psychische aandoeningen. Maar dat was niet leuk. Bepaald niet leuk. Niet omdat borderline een stoornis is die ik niet wil hebben maar omdat ik zo raar en als een soort streepjescode behandeld werd. Bliep! Borderline! Zo werkt het dus niet, nooit. Ik ben naar de ggd gegaan en daar kreeg ik wel de juiste diagnose, na twee hele lange gesprekken met een psycholoog.
Ik adviseer je om met die praktijkondersteuner te gaan praten en je door te laten verwijzen naar een psycholoog of psychiater, maar dat zal hij/zij wel aan je uitleggen. Dan krijg je uiteindelijk wel een diagnose, maar het is nog niet 100% zeker nu wat je hebt. Wat je moeder er verder van vindt, tja, niet iedereen is even geleerd of intelligent en niet iedereen snapt iets van psychische aandoeningen/symptomen. Zo is dat nu eenmaal. Je zou aan je psych om informatiefolders kunnen vragen, die worden speciaal gemaakt om naasten uit te leggen wat die aandoening nou precies inhoudt. Je kunt, als je zeker weet wat je hebt, ook zelf dingen uitprinten van internet om haar te laten lezen.
Sterkte iig, en hou je taai he, het is al heel goed dat je zelf om hulp vraagt en laat je niet op je kop zitten. Er is hier een psyche-pijler, daar komen meerdere mensen met een psychische aandoening die daarover vertellen, zoals ik bijvoorbeeld, , ook omdat voorlichting belangrijk is, tenminste, oa om die reden schrijf ik daar mee. En om ervaringen uit te wisselen, zoals een verkeerde diagnose, of heel slordig gestelde diagnose. Als je mee leest en schrijft, ga je vanzelf meer leren en zelf wijzer worden over wat je hebt. Succes!
Nou, dat was een heel kort gesprek, ongeveer 15 minuten, waarin ik mijn symptomen opsomde (slapeloosheid, nachtmerries, flashbacks, angstaanvallen, paniekaanvallen en zenuwtiks) waarna hij inzoomde op de zenuwtiks. Ik moest er eentje voordoen van hem. Maar dat kan helemaal niet. Een zenuwtik is als een soort jeuk van binnenuit die je moet 'stillen' door een tik te doen. Maar wie gaat er nu krabben als ie geen jeuk heeft? Dus ik zat te piekeren hoe ik dat moest doen. Terwijl ik dat deed, zat hij ineens heel gefascineerd naar mijn gezicht te staren. Ik voelde me meteen heel ongemakkelijk en begon te huilen. Toen zei hij: ik weet al wat jij hebt! Jij hebt borderline. Oookee. Toen was het gesprek afgelopen en moest ik meelopen naar de balie om een formulier in te vullen over hoe het gesprek was bevallen, omdat hij nog in training was. Ahum, toen heb ik maar even opgeschreven wat ik van die sneuleuter dacht en dat ik me totaaaal niet geholpen en begrepen voelde.
Ik heb geen borderline. Dat wist ik zelf al gelukkig, ik heb namelijk ptss, chronisch ptss. Die 'stagiaire', want dat was hij in feite, zat er helemaal naast. En dat had ik kunnen weten want niemand kan in een kwartier een diagnose stellen.
Het zou kunnen dat je huisarts door iets wat je hebt gezegd, aan borderline denkt. Je hoeft het hier niet te vertellen want dat is medisch geheim, alles wat tussen jou en je arts wordt gezegd is in principe geheim, tenzij jij er iets over wilt vertellen. Maar met welke klachten kwam je bij hem in eerste instantie? Bij het rijtje symptomen wat ik opsomde over mezelf, zitten helemaal geen kenmerken van borderline trouwens. En ik lees dat jij denkt, of begrijp ik dat verkeerd, dat vergeetachtigheid bij borderline hoort? Dat klopt niet. Borderline is een diagnose die niet zomaar te stellen is, zelfs niet door een psychiater. Daarvoor moet je eerst meerdere gesprekken hebben gehad. Juist bij borderline, want dat is nogal een complexe stoornis. Het is wel een populaire term om te roepen, dat iemand borderline heeft. Meestal bedoelt men ermee dat iemand onhandelbaar is, nogal onaardig tegenover mensen met borderline want dat klopt ook niet.
Of jij borderline hebt, kunnen ze nu nog niet met zekerheid zeggen. Soms is het wel zo dat ze een soort werkdiagnose stellen, voor de verzekering. Voor de verschillende stoornissen zijn er namelijk bepaalde behandelingen vergoed, sommige wel en sommige niet. Beetje ingewikkeld verhaal maar het komt er op neer dat je een proces doorloopt, dat begint bij de huisarts. Die moet je doorverwijzen naar een hulpverlener. Meestal is er een wachtlijst en terwijl je wacht tot je aan de beurt bent, kun je met een praktijkondersteuner praten. En die kan ook alvast wat dingen op een rij zetten voor je en kijken wat voor hulp je nog meer nodig hebt. Maar de hulpverlener, een psychiater of eerstelijns psycholoog, die stelt de definitieve diagnose. Dat heet trouwens een dsm. Mijn capslock doet t niet maar het is in hoofdletters. Dat is een diagnose voor een of meerdere psychische aandoeningen. De huisarts kan wel een vermoeden hebben en dat uitspreken, dat mag gewoon. Maar als de psychiater of psycholoog het er niet mee eens is, gaat daar een streep door.
Ik heb nooit officieel de diagnose borderline gekregen en dat is maar goed ook, achteraf gezien. Het schijnt nogal lastig te zijn om van een oude, verkeerd gestelde diagnose af te komen. En dat kan weer gevolgen hebben voor verzekeringen ed, weet ik. Nu maakt het voor mezelf niet zoveel uit omdat ik nu precies weet hoe het zit met mij en dat wist ik eigenlijk al voordat ik erheen ging. Ik ging erheen omdat ik gek werd van mijn ptss klachten, ik was 20 en had al redelijk wat gelezen over psychische aandoeningen. Maar dat was niet leuk. Bepaald niet leuk. Niet omdat borderline een stoornis is die ik niet wil hebben maar omdat ik zo raar en als een soort streepjescode behandeld werd. Bliep! Borderline! Zo werkt het dus niet, nooit. Ik ben naar de ggd gegaan en daar kreeg ik wel de juiste diagnose, na twee hele lange gesprekken met een psycholoog.
Ik adviseer je om met die praktijkondersteuner te gaan praten en je door te laten verwijzen naar een psycholoog of psychiater, maar dat zal hij/zij wel aan je uitleggen. Dan krijg je uiteindelijk wel een diagnose, maar het is nog niet 100% zeker nu wat je hebt. Wat je moeder er verder van vindt, tja, niet iedereen is even geleerd of intelligent en niet iedereen snapt iets van psychische aandoeningen/symptomen. Zo is dat nu eenmaal. Je zou aan je psych om informatiefolders kunnen vragen, die worden speciaal gemaakt om naasten uit te leggen wat die aandoening nou precies inhoudt. Je kunt, als je zeker weet wat je hebt, ook zelf dingen uitprinten van internet om haar te laten lezen.
Sterkte iig, en hou je taai he, het is al heel goed dat je zelf om hulp vraagt en laat je niet op je kop zitten. Er is hier een psyche-pijler, daar komen meerdere mensen met een psychische aandoening die daarover vertellen, zoals ik bijvoorbeeld, , ook omdat voorlichting belangrijk is, tenminste, oa om die reden schrijf ik daar mee. En om ervaringen uit te wisselen, zoals een verkeerde diagnose, of heel slordig gestelde diagnose. Als je mee leest en schrijft, ga je vanzelf meer leren en zelf wijzer worden over wat je hebt. Succes!
zaterdag 28 november 2015 13:43
Herkenbaar Chiefseattle - en voor ik verder ga: @ Mandy, bedenk dat het niet altijd een voordeel is om een etiketje te hebben. Al helemaal niet als het etiketje verkeerd is.
Ik ken iemand die bij psycholoog liep voor PTSS en depressie.
Het ging wat beter. Hij gaf aan bij psycholoog dat als hij eindelijk eens een dag hard had gewerkt aan iets, dat hij daarna zo moe was, helemaal op. Dat hij dat beter wilde doseren.
Binnen 5 minuten was diagnose bipolair gesteld. Geen vragenlijst of wat dan ook.
Doorverwijzing naar psychiater was met een krabbel op een stuk van een afgescheurd A4-tje (ik heb het gezien), met daarbij de krabbel 'lithium?'. Ook psychiater deed geen vragenlijst, recept lag al klaar.
Ik heb deze persoon uit de klauwen hiervan gered. Eén keer zo'n diagnose en je komt er nooit meer van af. Echt niet dat hij bipolair was. Alsof PTSS en depressie al niet erg genoeg is. En dan gá je je wat beter voelen en dan zou je manisch zijn.
Ik ken iemand die bij psycholoog liep voor PTSS en depressie.
Het ging wat beter. Hij gaf aan bij psycholoog dat als hij eindelijk eens een dag hard had gewerkt aan iets, dat hij daarna zo moe was, helemaal op. Dat hij dat beter wilde doseren.
Binnen 5 minuten was diagnose bipolair gesteld. Geen vragenlijst of wat dan ook.
Doorverwijzing naar psychiater was met een krabbel op een stuk van een afgescheurd A4-tje (ik heb het gezien), met daarbij de krabbel 'lithium?'. Ook psychiater deed geen vragenlijst, recept lag al klaar.
Ik heb deze persoon uit de klauwen hiervan gered. Eén keer zo'n diagnose en je komt er nooit meer van af. Echt niet dat hij bipolair was. Alsof PTSS en depressie al niet erg genoeg is. En dan gá je je wat beter voelen en dan zou je manisch zijn.
zaterdag 28 november 2015 14:02
quote:Dubbs schreef op 28 november 2015 @ 12:57:
Een POH GGZ zijn of psychologen of spv' ers, psychologen mogen wel een diagnose bordeline stellen, maar daar is binnen de POHggz tijd geen ruimte voor. Het is een tijdrovende screening dus de POHggz zal je dan doorsturen naar de basis GGZ om dat te laten diagnosticeren als er een vermoeden is.
De huisarts kan deze diagnose inderdaad absoluut niet stellen.
En dat je al 22 bent vind ik ook bijzonder. Je klinkt erg onvolwassen. Maar daar ligt vermoedelijk ook een stuk van het probleem.Over het algemeen mogen al deze mensen die je hierboven noemt ook geen diagnoses stellen, daarvoor moet je bij de specialiseerde GGZ zijn, psychiaters of klinisch psychologen. Andere psychologen doen wel aan diagnostiek, maar als het goed is altijd onder supervisie van een psychiater of klinisch psycholoog.
Een POH GGZ zijn of psychologen of spv' ers, psychologen mogen wel een diagnose bordeline stellen, maar daar is binnen de POHggz tijd geen ruimte voor. Het is een tijdrovende screening dus de POHggz zal je dan doorsturen naar de basis GGZ om dat te laten diagnosticeren als er een vermoeden is.
De huisarts kan deze diagnose inderdaad absoluut niet stellen.
En dat je al 22 bent vind ik ook bijzonder. Je klinkt erg onvolwassen. Maar daar ligt vermoedelijk ook een stuk van het probleem.Over het algemeen mogen al deze mensen die je hierboven noemt ook geen diagnoses stellen, daarvoor moet je bij de specialiseerde GGZ zijn, psychiaters of klinisch psychologen. Andere psychologen doen wel aan diagnostiek, maar als het goed is altijd onder supervisie van een psychiater of klinisch psycholoog.
zaterdag 28 november 2015 14:04
quote:helena2 schreef op 28 november 2015 @ 11:54:
Allereerst: je huisarts kan die diagnose niet stellen, dus dat je moeder het nog niet helemaal gelooft kan ik me voorstellen. Die psycholoog is een goed idee, die kan je verder helpen met uitzoeken wat er aan de hand is. En als er dan duidelijkheid is, dan misschien ook je moeder eens uitnodigen, samen met jou.
Hoe oud ben je?Dit. Dat heeft de HA nooit zo gezegd.
Allereerst: je huisarts kan die diagnose niet stellen, dus dat je moeder het nog niet helemaal gelooft kan ik me voorstellen. Die psycholoog is een goed idee, die kan je verder helpen met uitzoeken wat er aan de hand is. En als er dan duidelijkheid is, dan misschien ook je moeder eens uitnodigen, samen met jou.
Hoe oud ben je?Dit. Dat heeft de HA nooit zo gezegd.
zaterdag 28 november 2015 15:58
Ik vind psychische ziektes als modeverschijnsel benoemen wel een beetje jammer. Mensen die ermee leven, weten dat het een serieus iets is waar je keihard tegen moet knokken, elke dag..
Adhd-ers zijn niet alleen wat drukker.
Borderliners zijn niet alleen maar dramatische aandachttrekkers en bloedzuigers.
Enzovoorts..er komt zoveel meet bij kijken als je het echt hebt..
Adhd-ers zijn niet alleen wat drukker.
Borderliners zijn niet alleen maar dramatische aandachttrekkers en bloedzuigers.
Enzovoorts..er komt zoveel meet bij kijken als je het echt hebt..
l'amour de soi...belle la vie...
zaterdag 28 november 2015 16:31
Lieve Mandy,
Ik denk dat je hier een paar dingen verkeerd heb begrepen. Zoals eerder genoemd kan een HA geen diagnoses stellen. En van de meeste diagnoses (als je deze zelf op internet op zoekt is zn 80% van de kenmerken herkenbaar voor mensen in meer of mindere mate).
De praktijkondersteuner van je HA gaat ook echt geen diagnose stellen. Kan je me eens vertellen welke symptomen jij vind die jij hebt en waarom dat jij denkt dat die overeenkomen met een borderline patiënt?
Mocht je echt denken dat je een gevaar bent in meer of mindere mate voor jezelf, ga dan terug naar een dokter (en in noodsituaties dit weekend de huisartspost) en laat je dan verwijzen naar de crisisdienst binnen de GGZ. Want als je echt vastloopt op diverse vlakken denk ik dat je niet alleen met een praktijkondersteuner geholpen bent. Als dingen gewoon niet allemaal even lekker gaan, en je wilt gewoon even met iemand erover praten dan ben je meer dan prima op de plek bij de Praktijkondersteuner. En onthou voor sommige mensen is een diagnose een opluchting omdat ze dan gaan begrijpen waar ze zelf last van hebben, maar heel vaak is het ook een enorm blok aan je been (jep ik ben ervaringsdeskundige)
Heel veel sterkte de komende tijd!
Ik denk dat je hier een paar dingen verkeerd heb begrepen. Zoals eerder genoemd kan een HA geen diagnoses stellen. En van de meeste diagnoses (als je deze zelf op internet op zoekt is zn 80% van de kenmerken herkenbaar voor mensen in meer of mindere mate).
De praktijkondersteuner van je HA gaat ook echt geen diagnose stellen. Kan je me eens vertellen welke symptomen jij vind die jij hebt en waarom dat jij denkt dat die overeenkomen met een borderline patiënt?
Mocht je echt denken dat je een gevaar bent in meer of mindere mate voor jezelf, ga dan terug naar een dokter (en in noodsituaties dit weekend de huisartspost) en laat je dan verwijzen naar de crisisdienst binnen de GGZ. Want als je echt vastloopt op diverse vlakken denk ik dat je niet alleen met een praktijkondersteuner geholpen bent. Als dingen gewoon niet allemaal even lekker gaan, en je wilt gewoon even met iemand erover praten dan ben je meer dan prima op de plek bij de Praktijkondersteuner. En onthou voor sommige mensen is een diagnose een opluchting omdat ze dan gaan begrijpen waar ze zelf last van hebben, maar heel vaak is het ook een enorm blok aan je been (jep ik ben ervaringsdeskundige)
Heel veel sterkte de komende tijd!
zondag 29 november 2015 09:54
quote:nimbus schreef op 28 november 2015 @ 14:02:
[...]
Over het algemeen mogen al deze mensen die je hierboven noemt ook geen diagnoses stellen, daarvoor moet je bij de specialiseerde GGZ zijn, psychiaters of klinisch psychologen. Andere psychologen doen wel aan diagnostiek, maar als het goed is altijd onder supervisie van een psychiater of klinisch psycholoog.
Dat is niet waar. Een basis psycholoog mag de diagnose stellen. Sinds 2015 is het zo dat er een hoofdbehandelaar de supervisie heeft. Dit is vaak een GZ-psycholoog. Geen psychiater of klinisch osycholoog. Het hoofdbehandelaargedoe is op last van de zorgverzekeraar. Maar dat staat los van het stellen van de diagnose.
Het stellen van de diagnose mag dus niet door de huisarts en ook niet door een poh-ggz, maar wel door een (basis)psycholoog en hoger.
Dat kan ook in de basis-ggz, daar hoeven mensen niet voor door naar de spc ggz.
[...]
Over het algemeen mogen al deze mensen die je hierboven noemt ook geen diagnoses stellen, daarvoor moet je bij de specialiseerde GGZ zijn, psychiaters of klinisch psychologen. Andere psychologen doen wel aan diagnostiek, maar als het goed is altijd onder supervisie van een psychiater of klinisch psycholoog.
Dat is niet waar. Een basis psycholoog mag de diagnose stellen. Sinds 2015 is het zo dat er een hoofdbehandelaar de supervisie heeft. Dit is vaak een GZ-psycholoog. Geen psychiater of klinisch osycholoog. Het hoofdbehandelaargedoe is op last van de zorgverzekeraar. Maar dat staat los van het stellen van de diagnose.
Het stellen van de diagnose mag dus niet door de huisarts en ook niet door een poh-ggz, maar wel door een (basis)psycholoog en hoger.
Dat kan ook in de basis-ggz, daar hoeven mensen niet voor door naar de spc ggz.
zondag 29 november 2015 10:40
quote:Bitje93 schreef op 28 november 2015 @ 14:05:
[...]
Herstellen van Borderline ? ? ? ?
Ze heeft ergens last van en op begrip wachten helpt haar geen steek verder.
Al moet ze herstellen van luiheid, who cares, als zij een strijd aangaat om haar 'ziekte' of wat het ook is, te verdedigen dan steekt ze haar energie in iets nutteloos.
[...]
Herstellen van Borderline ? ? ? ?
Ze heeft ergens last van en op begrip wachten helpt haar geen steek verder.
Al moet ze herstellen van luiheid, who cares, als zij een strijd aangaat om haar 'ziekte' of wat het ook is, te verdedigen dan steekt ze haar energie in iets nutteloos.
maandag 1 februari 2016 12:33
quote:Annelaure schreef op 29 november 2015 @ 09:59:
Misschien heb je wel een vitaminetekort. Daar kun je ook vergeetachtig, verstrooid en labiel van worden.
Dit dus.
Ik denk dat dit een belangrijke taak is voor je huisarts, en dat dan in samenspraak met een psychiater (een psycholoog is tegenwoordig ook 'voldoende' toch?). Je wilt niet weten wat er met je hoofd gebeurd bij een bepaald vitaminte-tekort, of bij bijvoorbeeld een (bij jouw klachten passende) traagwerkende schildklier met je hersenen doet. Daarnaast zijn er nog tal van andere lichamelijke kwalen/afwijkingen die voor de klachten kunnen zorgen die jij benoemd, daar kan je huisarts wel onderzoek naar doen.
Ik kreeg ooit een doorverwijzing, naar het ziekenhuis, die wilden in 3-uur wel even de diagnose stellen. Kort lichamelijk onderzoek bij een co-assistent, onderzoek bij een psychiater in opleiding en vervolgens een samenvatting van tien minuten met de psychiater zelf. Dit dus niet gedaan. Gewoon relaxed samen met de huisarts en in samenwerking met een psycholoog gekeken naar de 'puinzooi' die ik er op dat moment van had gemaakt, zonder daar direct een label aan te hangen. Na een tijdje toch enkele heel specifieke klachten waar medicatie bij zou kunnen helpen, beide hebben me toen in samenspraak doorverwezen naar een psychiater en ook dit ging allemaal heel rustig en vertrouwd. Geen gezanik en ook geen 'focus'/aandacht op 'het label'. Diagnose is zorgvuldig gesteld, medicatie ingesteld en daarna zul je zelf -met hulp- je mouwen op moeten stropen en aan 't werk gaan.
Wat ik probeer te zeggen is dat jij degene bent die het bepaald, ook al is dat soms lastig, maar kies de mensen uit waar jij je fijn bij voelt en waar geen druk op ligt van het 'behandelen' en 'labelen', tenzij jij je prettig voelt bij het idee dat iemand anders de regie over jouw leven/problemen (tijdelijk) over neemt.
En als je moeder inderdaad zo heeft gereageerd (het is natuurlijk jouw interpretatie) ((ik zeg niet dat die fout is)), dan zal dat ook z'n redenen hebben. Zij is jouw moeder, heeft je gebaard, houd van je en wil het allerliefste dat het goed met je gaat. Als je inderdaad Borderline hebt, dan is dat voor jou wellicht even schrikken maar misschien geeft het ook rust en uiteindelijk acceptatie en ruimte om verder te gaan met je leven. Bedenk dat je moeder die tijd en ruimte wellicht ook nodig heeft, ook al lijkt dit soms moeilijk te gaan en zou je willen dat zoiets soms sneller gaat. Ik ken voorbeelden van ouders die héél vervelend hebben gedaan tegen hun kind, een bepaalde stoornis hebben ontkend en kinderen zelfs een zelfbeeld beschadiging hebben 'aangepraat'. Dit klinkt allemaal heel naar en lullig, dat is het ook, maar die ouders hebben het zichzelf zo kwalijk genomen. Achteraf bleek dat ze zich heel erg schuldig hebben gevoeld en het gevoel hebben gehad steken te laten liggen in de opvoeding/fouten te hebben gemaakt.
Enfin, ik weet niet hoe ver je inmiddels bent met alles, maar succes sowieso!
Misschien heb je wel een vitaminetekort. Daar kun je ook vergeetachtig, verstrooid en labiel van worden.
Dit dus.
Ik denk dat dit een belangrijke taak is voor je huisarts, en dat dan in samenspraak met een psychiater (een psycholoog is tegenwoordig ook 'voldoende' toch?). Je wilt niet weten wat er met je hoofd gebeurd bij een bepaald vitaminte-tekort, of bij bijvoorbeeld een (bij jouw klachten passende) traagwerkende schildklier met je hersenen doet. Daarnaast zijn er nog tal van andere lichamelijke kwalen/afwijkingen die voor de klachten kunnen zorgen die jij benoemd, daar kan je huisarts wel onderzoek naar doen.
Ik kreeg ooit een doorverwijzing, naar het ziekenhuis, die wilden in 3-uur wel even de diagnose stellen. Kort lichamelijk onderzoek bij een co-assistent, onderzoek bij een psychiater in opleiding en vervolgens een samenvatting van tien minuten met de psychiater zelf. Dit dus niet gedaan. Gewoon relaxed samen met de huisarts en in samenwerking met een psycholoog gekeken naar de 'puinzooi' die ik er op dat moment van had gemaakt, zonder daar direct een label aan te hangen. Na een tijdje toch enkele heel specifieke klachten waar medicatie bij zou kunnen helpen, beide hebben me toen in samenspraak doorverwezen naar een psychiater en ook dit ging allemaal heel rustig en vertrouwd. Geen gezanik en ook geen 'focus'/aandacht op 'het label'. Diagnose is zorgvuldig gesteld, medicatie ingesteld en daarna zul je zelf -met hulp- je mouwen op moeten stropen en aan 't werk gaan.
Wat ik probeer te zeggen is dat jij degene bent die het bepaald, ook al is dat soms lastig, maar kies de mensen uit waar jij je fijn bij voelt en waar geen druk op ligt van het 'behandelen' en 'labelen', tenzij jij je prettig voelt bij het idee dat iemand anders de regie over jouw leven/problemen (tijdelijk) over neemt.
En als je moeder inderdaad zo heeft gereageerd (het is natuurlijk jouw interpretatie) ((ik zeg niet dat die fout is)), dan zal dat ook z'n redenen hebben. Zij is jouw moeder, heeft je gebaard, houd van je en wil het allerliefste dat het goed met je gaat. Als je inderdaad Borderline hebt, dan is dat voor jou wellicht even schrikken maar misschien geeft het ook rust en uiteindelijk acceptatie en ruimte om verder te gaan met je leven. Bedenk dat je moeder die tijd en ruimte wellicht ook nodig heeft, ook al lijkt dit soms moeilijk te gaan en zou je willen dat zoiets soms sneller gaat. Ik ken voorbeelden van ouders die héél vervelend hebben gedaan tegen hun kind, een bepaalde stoornis hebben ontkend en kinderen zelfs een zelfbeeld beschadiging hebben 'aangepraat'. Dit klinkt allemaal heel naar en lullig, dat is het ook, maar die ouders hebben het zichzelf zo kwalijk genomen. Achteraf bleek dat ze zich heel erg schuldig hebben gevoeld en het gevoel hebben gehad steken te laten liggen in de opvoeding/fouten te hebben gemaakt.
Enfin, ik weet niet hoe ver je inmiddels bent met alles, maar succes sowieso!
