Mijn vriend zit in een manie, wat nu?

Hallo iedereen,

ik ben nieuw op dit forum maar heb al menigtal van onderwerpen en berichten met grote interesse, maar ook met plezier, gevolgd en gelezen.



Ik had eigenlijk gehoopt om een plezierige bijdrage te kunnen leveren aan dit forum, maar helaas zit ik momenteel zelf in een zeer vervelende situatie en zou ook graag de mening en eventueel advies van onafhankelijke partijen willen horen. Alvast Dank vooraf!



Ik zit nl. met het volgende;

Mijn vriend en ik zijn momenteel al meer dan een jaar samen waarvan wij nu ongeveer 3 maanden samenwonen. Helaas heb ik in allerijl zondagavond al mijn spullen bij elkaar moeten rapen (uit zelfbescherming) om vervolgens te vertrekken. Het ging gewoon echt niet meer..



Toen ik hem leerde kennen heeft hij mij in alle open en eerlijkheid verteld dat hij manisch depressief was en op dat moment alszijnde herstellende van een depressie thuis zat. Dit heb ik nooit als een "probleem" beschouwd, en we konden hier altijd openlijk over praten. Ook heb ik mijzelf rondom het onderwerp md ingelezen en hem gevraagd om open en eerlijk te zijn tegen mij wanneer hij zich niet goed voelde, zonder benodigde uitleg of wat dan ook. Gewoon, zodat ook ik op de hoogte zou zijn en hier rekening mee kon houden en in het extreemste geval eventueel hulptroepen kon inschakelen, ook samen! Nu heb ik in de tussentijd al wat grollen en kuren van hem meegemaakt, waarvan zelf 1 pauze van 2 weken tussendoor nodig was omdat hij door de nodige drank-en drugs misbruik(ik gebruik zelf niet) totaal onredelijk en verbaal agressief was geworden. Daarna heeft hij zijn excuses aangeboden en is het eigenlijk heel erg goed gegaan.. Maar nu...



Nu is het anders; sinds de afgelopen maand is hij echt aan het wegglijden; zijn gedrag gaat structureel de verkeerde kant op en de uitwassen worden steeds extremer en volgen steeds dichter op elkaar. Ik kan niks, maar dan ook niks meer goed doen, of zeggen..En dan hebben we het alleen maar over onbenulligheden zoals mijn wc papier verbruik, hoe lang ik douche, hoe ik de gordijnen open doe, het bed open sla, in hoeverre ik de lamellen open doe en in welke richting, mijn benen scheer/epileer, de duur van het eten klaarmaken etc. Om de meest knullige dingen wordt hij kwaad en blijft hij herhaaldelijk op terugkomen..En als ik vraag waarom, ontploft hij...Ik ben uitgemaakt voor narcist, autist, ik ben gemeen, vals, een leugenaar, betweterig, raar, voel mij altijd aangevallen en interpreteer alles negatief etc. en ikzelf heb psychiatrische hulp nodig want het is "helemaal" mis met mij, aldus hij..



Zijn drank en drugs gebruik zijn ook extremer geworden en hij is de afgelopen tijd ieder weekend dronken geworden met het nodige resultaat; schreeuwen op straat, mensen lastig vallen, naakt op het balkon trommelen en gitaar spelen, aan een klein fortuin whiskey besteld, keihard muziek draaien, dronken filmpjes van zichzelf opnemen en via de whatsapp versturen naar vrienden, zich agressief opstellen tegen mij en in het openbaar afmaken en belachelijk maken.

In dronken toestand spreek ik hem niet aan, want dan wordt hij nog agressiever, maar als het de volgende dag ten sprake komt en ik leg uit dat ik dat helemaal niet leuk vond en van mening ben dat hij een grens heeft overschreden, ontploft hij weer..Want hij vind alles "normaal" en heel gewoon en ik spoor niet...



Afgelopen weekend was de welbekende druppel die de emmer deed overlopen; nadat hij donderdag weer dronken was geworden(en ook nog eens een bericht had gestuurd naar een vriend waarin hij hem helemaal heeft afgemaakt) en ik hem vrijdag uit zijn bed moest halen (hij moest werken) was hij bij terugkomst van zijn werk helemaal kapot en ging dus naar bed, want wij moesten diezelfde avond naar mijn ouders toe aan de andere kant van het land ivb met de verjaardag van mijn vader.

Aan het einde van die avond is het helemaal misgegaan; Op de heenweg richting mijn ouder had ik telefonisch een afspraak gemaakt met iemand(werk gerelateerd), om bij ons langs te komen vrijdag a.s. Tijdens dit gesprek heb ik ook nog met hem gecommuniceerd of wij die dag nog iets hadden, dit was volgens hem niet het geval en dus prima. Aan het einde van de avond(onder invloed) zegt hij vanuit het niets tegen mij dat die datum onmogelijk is, omdat hij met vrienden al iets had afgesproken(om een fles cognak buit te maken) en ik maar moet afzeggen. Ik wist hier niks vanaf, waarop hij antwoordde dat hij daar niks mee te maken had, maar dat zijn afspraak al veel langer stond en ik dus maar moest afzeggen. Ik heb toen nog geprobeerd om een compromis te sluiten, dat hij ook gewoon later kon komen en helemaal niet aanwezig hoefde te zijn(het is tenslotte mijn werk) en hij de persoon in kwestie de week daarop kon ontmoeten omdat we voor de opeenvolgende week ook een afspraak hadden staan(dat wist hij ook). En toen ging het mis..Hij werd ontzettend kwaad en verweet mij ervan altijd mijn wil er door heen te willen drukken, niet bereid ben om te wijken en dus een autist ben etc… etc.. Het ging maar door. Waarop ik tegen hem heb verklaard dat dit echt niet zo langer kon en wij echt met zijn tweeën en zijn psychiater rond de tafel moeten gaan zitten(dit heb ik hem al vaker recent voorgesteld) Hij werd uiteraard nog kwader en uiteindelijk wilde hij met zijn dronken kop de auto instappen om alleen 1,5 uur terug naar huis te rijden. Ik ben toen voor de deur gaan zitten en heb geprobeerd om een goede vriend te bellen, nadat hij gedreigd had de deur te slopen, omdat ik hem niet meer kon “bereiken”, maar die nam helaas niet op.. Op gegeven moment wist hij een sleutel weg te grissen, vond er een kleine worsteling plaats omdat ik hem probeerde tegen te houden, en is hij de auto ingestapt..



Ik heb toen meteen zijn ouders gebeld en de situatie uitgelegd. Na een kwartier kwam hij weer terug “omdat hij te moe en boos was om te rijden” Hij is toen in bed gekropen, ik en mijn ouders hebben de deuren afgesloten en de sleutels verstopt. De volgende ochtend, moest en zou hij naar huis en wel meteen, ik heb toen geëist dat ik mee wou(dit gezien zijn toestand en vanwege mijn poes en spullen die daar nog waren) Ik ben volledig doodgezwegen, bij thuiskomst is hij vrijwel meteen zijn bed in gekropen en ben ik naar een vriendin gegaan. In de tussentijd heb ik over weer contact gehad met zijn ouders en met die vriend die ik s’nacht gebeld had en hun echt op het hart gedrukt dat het niet goed ging met hem. Zijn ouders hebben hem gebeld, zowel s’ochtends en diezelfde avond maar hij verklaard doodleuk dat er niks aan de hand is en alles prima gaat en dat we alleen maar een ruzie hebben gehad en ik diegene ben met alle problemen. Voorstellen door zowel zijn ouders en zijn vriend om samen, met zijn allen te praten slaat hij af, of alleen wanneer ik er niet bij ben..Diezelfde avond is hij nog vrolijk naar een verjaardag gegaan, weer dronken geworden, s’nachts rare dingen op facebook gezet en weer in slaap gevallen op de bank. De volgende dag, nadat ik zijn ouders had ingelicht dat hij weer dronken was geworden, heeft een vriend nog getracht met hem te praten(waar hij ook weer verklaarde dat alles goed ging en alles aan mij ligt)Heb ik in die tussentijd voor mijzelf maar contact opgenomen met de vmdb (vereniging manisch depressieven en betrokkenen) om advies in te winnen wat te doen. Zij verklaarde duidelijk dat hij momenteel een manie heeft en dat hij dringend medicatie nodig heeft en ik voor mijzelf moest kiezen en het beter was om weg te gaan. Zijn ouders hadden hem nog overgehaald om toch samen te praten maar hij werd zo onredelijk, kwaad, begon te schreeuwen, dat ik toen besloten heb om rustig mijn spullen te pakken en weg te gaan.



Ik heb alles meegenomen omdat ik van hem de sleutel moest inleveren en ik hem geen mogelijkheid wil geven om mij op wat voor manier te kunnen dwingen of manipuleren, gezien de toestand waarin hij zich momenteel bevindt. Dit besluit vind ik ontzettend moeilijk omdat ik weet waar hij toe in staat is; de vorige keer na mijn vertrek is hij onder invloed van speed en een fles wodka gaan rondrijden…Ontzettend gevaarlijk voor iedereen..

Bovendien heb ik het idee dat zijn ouders(en die vriend) de situatie niet serieus nemen, omdat hij zelf verklaard dat alles goed gaat.. Maar dit is juist ook een van de kenmerken van ziekte…



Ik realiseer mij heel goed, dat dit alles met zijn md te maken heeft en neem het hem niet kwalijk, maar toch moet er iets gebeuren om hem voor zichzelf te beschermen. Zijn ouders zouden gisteravond met hem gaan praten maar ik heb tot op heden nog niks gehoord, dus ik vrees dat ze het erbij laten zitten… Hij is echt binnen korte tijd enorm veranderd en ik ken hem niet meer terug. Ik vind het verschrikkelijk en maak mij enorme zorgen, want ik weet hoe goed en lief hij kan zijn wanneer de md niet prominent aanwezig is..Toch heb ik ontzettend veel twijfels, ook wat de relatie betreft en wat ik nog voor hem kan doen, of dat het misschien toch een keer heel erg goed mis moet gaan en er daadwerkelijk wordt ingegrepen..Maar ja, dat kan weer hele nare gevolgen met zich meebrengen voor zowel hemzelf, als zijn omgeving….



In een woord; “Moeilijk”

Excuses voor het lange verhaal, maar het zit mij heel erg hoog…

Dit is vrij bizar; ik heb zojuist een bericht van zijn ouders gekregen dat zij dus idd gisteravond met hem gesproken hebben en dat hij volgens hun niet de indruk maakt dat hij in een manische fase zit en dat het probleem tussen ons ligt....En ze zijn op de hoogte van alles wat ik hierboven heb verteld....



Ik denk dat vanaf hier maar volledig los moet laten, want anders sta ik er dus alleen voor, als zijn ouders niet willen inzien dat hun zoon dringend hulp nodig heeft...

Gelukkig ben ik al weg @gladoortje, maar nu ben ik echt even met stomheid geslagen (zie voorgaande bericht).

[quote]aponi schreef op 21 oktober 2014 @ 22:13:



Zijn moeder kon het niet aan en noemde het een 'overspannenheid" voortkomend uit relatieproblemen. Het lag aan mij. Dat hij voor mij 2 manieën en ondertussen ook na mij 2 manieën heeft doorgemaakt, weigert ze te zien... ligt dan aan al die vrouwen..



Dit, exact dit is heel herkenbaar! Hij heeft een half jaar thuisgezeten ivb met zijn laatste depressie en zijn moeder verklaarde idd, dat hij zeer waarschijnlijk "overspannen" was, terwijl hij al 7(!) jaar bij een psychiater loopt.!!



Ik heb notabene de naam en contactgegevens van zijn behandeld psychiater aan hun moeten geven omdat zij dit zelf niet eens wisten..!!!!



Ik ben 1x mee geweest naar zijn psychiater en heb aangegeven vaker mee te willen, maar hij schuift dit opzij, negeert het of maakt afspraken en verteld mij de datum niet...



Ik vrees idd, hoe hard het ook moet klinken, maar echt goed de fout in moet gaan...