Paniek door de herbelevingen - deel III

Ik vind jullie reacties op mijn berichtje heel lief en ik begrijp de strekking, zie ook dat het geaccepteerd is om dingen te delen. Voor mij is/was het vooral dat ik probeer in gesprek te komen over dingen en dat niet lukt. Ik verwacht helemaal niet dat iemand een oplossing weet of aandraagt of iets kan veranderen. En ik zie zelf ook dat ik wat ik wel wil of nodig heb niet duidelijk weet te maken. Daar is dit topic geen uitzondering op dat is irl ook zo. Dat mensen vinden dat ik het goed doe of volhou vind ik lief, maar ik kan er niets mee als ik probeer om de zoveelste paniekaanval tegen te houden of als de angst voor het ziekenhuis komende week de herbelevingen aanwakkert.

Jasse, eigenlijk is de irritatie al te ver opgelopen. Zo ver dat ik niet opnieuw initiatief wil nemen om een afspraak te maken omdat ik steeds maar geen datum krijg. Ik kan het niet handelen als er wéér geen reactie komt. Eigenlijk dacht ik ook laat maar gaan deze vriendschap. Maar ze blijft wel contact zoeken, stelt alleen geen datum voor en als ik ernaar vraag 'moet ze even kijken'. Vervolgens hoor ik dan niets meer. Het liefst flap ik het er nu direct via de what's app uit. Ook omdat mijn geduld op is hoor en ik al veel te lang op mijn tong bijt maar daar ben ik zelf schuldig aan. Hoe direct ik ook ben qua persoonlijkheid zoveel angst heb ik ook voor ruzie (en het uit de hand lopen ervan, wat zich enkel en alleen in mijn hoofd afspeelt door de trauma's). Als ik nu zou zeggen dat ik iets wil bespreken waar ik mee zit dan maak ik mezelf weer afhankelijk van haar reactie en wanneer zij eventueel (ooit) een keer tijd heeft. Ik vrees dat ik die irritatie niet meer trek. Ik wacht geloof ik al drie maanden nu op een datum. Ik denk dat ik de eerst volgende keer dat ze contact zoekt dit moet aankaarten (want dat doet ze wel). Om dat nu uit het (voor haar) niets te doen omdat ik via via een uitnodiging heb gehad voor iets waar zij nog niets van af weet vind ik eigenlijk niet fair. Ik weet zeker dat mensen zonder mijn angst dit anders zouden aanpakken maar ik zie gewoon niet hoe dan. Ik heb dit zelf te hoog laten oplopen, kan zij eigenlijk niets aan doen..



Hoe is het nu met je Jasse? Lukt het solliciteren een beetje?

Is het vooral dat je gehoord wilt worden, Sunemom?

Dat je dat merkt en kunt voelen, zowel hier als IRL?



Ik merk(te) zelf ook dat ik niets kon met 'je bent zo sterk, zo goed hoe het allemaal doet'. Jaren geleden in de heftige situatie - die eigenlijk nog steeds voortduurt. Dat is fijn om te horen. Maar als ik er nu zo over nadenk... misschien is het wel meer inderdaad, dat gewoon de beleving, het gevoel, er mag zijn. Maar tegelijkertijd heel lastig, want ik durf bij mezelf mijn echte gevoel niet eens toe te laten. Het is net of ik dat zonder therapeut of poh'er niet aandurf.

Ik ga nu naar buiten. Vanavond weer online

Sunemon, helpt het je wel als je vertelt over je angsten? Ik merk bijvoorbeeld dat mijn irritatie wb. 'vriendin' gezakt is door erover te typen.

Knuff: als antwoord op jouw vraag over je veilig voelen in dit topic: veiligheid heeft denk ik niet zozeer te maken met de veiligheid van het topic, maar meer met hoe iedereen er in staat, wat een ieder nodig heeft, enzovoorts. De basis van dit topic is, objectief gezien, best veilig. Er worden geen gemene opmerkingen gemaakt, mensen worden niet genegeerd, iedereen mag erbij zijn. Je wilt graag een wereld creëren waarin iedereen zich veilig voelt. Dat is een hoog streven en ik geloof niet dat het helemaal haalbaar is...

Want...... Ook in de meest veilige wereld zullen mensen gevoel van onveiligheid ervaren. Dit komt doordat we onze ervaringen uit het verleden met ons mee dragen. Dat geldt voor iedereen, of je nou nare dingen hebt meegemaakt zoals de meesten van ons in dit topic, of niet. Deze ervaringen bepalen mede hoe we nu dingen opvatten en inschatten.

De een voelt zich snel afgewezen, de ander zich snel aangevallen. De een wil het zo graag goed doen dat het niet durft te reageren in de angst het verkeerde te zeggen. Terwijl een ander misschien om die reden juist overal op reageert.



Voor mij geldt: als ik hier iets schrijf waarbij ik behoefte heb aan steun of zoiets, maar deze niet krijg, voel ik dit. In eerste instantie komt er dan zoiets boven als: zie je nou wel dat je alleen staat. Er is niemand die ziet wat je nodig hebt. Je bent niet belangrijk genoeg, jouw verhaal boeit anderen niet. Dit zijn allemaal invullingen die gelinkt zijn aan mijn verleden. Dat voelt eenzaam. Vervolgens bedenk ik me dan wat ik geleerd heb: als je iets wilt, kun je dit zeggen. Mensen kunnen dan bedenken of ze je dit willen geven, maar als ze niet weten wat je nodig hebt, is het al gauw zo dat ze je het verkeerde (of helemaal niets) geven. Dus als ik nu graag een reactie wil, of steun, of whatever, dan zet ik dit erbij.

Zo is het voor mij.

Ik bedoel niet dat het ook zo werkt voor Snow, Sun, Kate, of wie dan ook. Ik bedoel dat het zo werkt voor mij en misschien herkent iemand zich hierin.



Wat me opvalt, is dat velen van ons geneigd zijn om ons nu te verontschuldigen. Ik geloof niet dat dit hoeft. De basis van dit topic is: we luisteren naar elkaar, steunen elkaar, schrijven wat we willen schrijven op een liefdevolle manier. We willen elkaar helpen, maar we zijn geen hulpverleners. We willen het wel altijd goed doen (dat is juist de valkuil van velen van ons) maar dat kan niet altijd. Sterker nog, door nu zo je best te gaan doen op 'het goed doen voor de ander' durf je misschien niet meer eerlijk te zijn, ga je twijfelen iets wel of niet te posten, ga je je eigen grens over door bijvoorbeeld op een voor jouw onhandig moment toch nog te reageren op anderen. Dat is juist niet wat we willen, toch?

Misschien kom ik nou 'irritant wijs of belerend' over, die neiging heb ik soms. En toch meen ik het.



@VivaFleur: twee dingen gedaan die je eng vindt! Super. Zorg je wel dat je dat viert. De situatie die je omschrijft, waarin je vindt dat je nog iets moet, is ook n moeilijke (en enge). Zorg wel dat die situatie het succesgevoel van die andere twee niet overschaduwt, dat zou zonde zijn!



@Jasse:



@EV: een gevoel van ongrijpbaarheid klinkt niet fijn, tegelijkertijd geef je wel wat dingetjes aan waar het door zou kunnen komen. Die klinken nog logisch ook, alleen niet direct veranderbaar. Wie weet heb je gewoon tijd nodig, tijd om je veilig te voelen, tijd om te wennen aan de andere geluiden in je huis. De enige tip die ik je kan geven (en waar je misschien geen donder aan hebt) is om jezelf steeds gerust te stellen als je wakker wordt, ook als je niet bewust angstig voelt.

Een prachtige dag voor de feelgood market, enjoy!



Zelf heb ik net hardgelopen. Het is niet helemaal gegaan zoals de bedoeling was. De oefening die ik mezelf meegegeven had, was om niet meer dan 17 kilometer te lopen en dan toch tevreden te zijn met mijn lichaam. Bij 16 kilometer kwam het stopmoment in zicht en toen begon de oorlog in mijn hoofd, tegen mijn lijf. Ik heb er 18 kilometer van gemaakt. De winst heb ik vandaag behaald doordat ik het verlengen van mijn route nu zonder smoesjes heb gedaan. Voorheen liep ik 'per ongeluk' te ver, doordat de route langer was dan ik van te voren had bedacht (terwijl ik dit stiekem wel wist) of het handig was om even door te lopen tot de winkel of zoiets. Pfff. Kleine stapjes zullen we maar zeggen.

quote:Sunemom schreef op 22 januari 2017 @ 13:12:

Ik vind jullie reacties op mijn berichtje heel lief en ik begrijp de strekking, zie ook dat het geaccepteerd is om dingen te delen. Voor mij is/was het vooral dat ik probeer in gesprek te komen over dingen en dat niet lukt. Ik verwacht helemaal niet dat iemand een oplossing weet of aandraagt of iets kan veranderen. En ik zie zelf ook dat ik wat ik wel wil of nodig heb niet duidelijk weet te maken. Daar is dit topic geen uitzondering op dat is irl ook zo. Dat mensen vinden dat ik het goed doe of volhou vind ik lief, maar ik kan er niets mee als ik probeer om de zoveelste paniekaanval tegen te houden of als de angst voor het ziekenhuis komende week de herbelevingen aanwakkert.Hi Sun, dat snap ik, dat je aan dat begrip niets hebt. Welke reacties zou je willen dat je er wel iets aan hebt?

@EV het is denk ik vooral dat ik eraan gewend ben dat alles wat voor mij belangrijk is er niet toe doet. Dat er nog net de moeite genomen wordt om het voor kennisgeving aan te nemen en dat ik daar niets van mag vinden, want ik heb het toch kunnen delen en ik ben toch gehoord. De ander is op de hoogte en dat is het dan. Het maakt nooit iets uit hoe belangrijk ik het vind/ervaar, maar hoe boeiend de ander het vind. Als man thuiskomt van therapie vraag ik of hij behoefte heeft erover te praten (en zo ja luister en reageer (intetactie!) ik) of dat ik iets anders kan doen (een kop thee, iets te eten, en knuffel, wat dan ook) of dat hij ruimte wil (en dan ga ik weg). Als ik thuiskom ligt er altijd wel een klus(je) of is er een kind dat aandacht nodig heeft, maar er wordt sowieso niet naar gevraagd. Als ik iets wil vertellen mag dat, maar er wordt nooit naar gevraagd en meestal is er niemand die het heeft onthouden. En als ik iets vertel wordt er geluisterd en dat is het, het komt nooit tot een gesprek, behalve soms bij mijn lieve vriendin. M'n lieve vriendin mag ik altijd appen, maar zij is over de app altijd heel erg kort(af) en ik weet dat ze er niets mee bedoeld, maar raakt me elke keer opnieuw, waardoor ik bij haar altijd wacht tot ik haar zie.



Jullie kunnen er niets aan doen en het is stom dat ik het op jullie projecteer. Ik ben heel erg eenzaam hierin en zit soms gewoon enorm verlegen om daadwerkelijk interactie over wat ik voel of meemaak. En zoek dat op de verkeerde manier en op de verkeerde plek, excuses daarvoor.

VivaFleur dat klinkt logisch, ik denk dat het in dat geval ook helemaal niet erg is om het via whatsapp te bespreken hoor. Als dan blijkt dat zij er in het echt over wil praten kan ze altijd nog zelf met een voorstel komen. Die angst voor ruzie en escalatie is heel herkenbaar, en ook de behoefte om het allemaal op een goede eerlijke manier te doen voor de ander. Ik hoop dat je jezelf niet te hard valt daarover, het is gewoon moeilijk om zulke dingen bespreekbaar te maken en zoals ik het lees heb je zeker voldoende oog voor de ander en is je gevoel van irritatie heel begrijpelijk. Succes alvast



Het solliciteren vind ik best moeilijk. Het geeft me een kwetsbaar en ongemakkelijk gevoel. Openlijk uitkomen voor het feit dat je iets wil (ik ben gewend om mijn behoeften en wensen juist geheim te houden), positieve dingen over jezelf schrijven. Ik moet voor iedere brief weer een behoorlijke barrière over en vorige week kreeg ik 7 afwijzingen binnen. Het is moeilijk om daar emotioneel afstand van te houden en het me niet te laten raken. Werken kan ik wel maar werk vinden... lief dat je ernaar vraagt.



Knuffel ik kan me voorstellen dat die balans moeilijk is, wel goed dat je er mee bezig bent en gelukkig zijn wij er dan inderdaad om aan je terug te spiegelen dat je iedere dag weer super veel doet ik hoop dat je binnenkort even wat tijd is om te rusten want als je het aan mij zou vragen dan zou ik zeggen dat het rusttijd is



Sunemom rot dat die gesprekken dan niet van de grond zijn gekomen, dat vind ik ook altijd echt een rotgevoel. Als je op een gegeven moment toch nog eens wil proberen om het ergens over te hebben dan mag je dat altijd hier aangeven of me een pb sturen, maar ik begrijp het ook als je er even afstand van moet nemen.

quote:Sunemom schreef op 22 januari 2017 @ 13:47:



Jullie kunnen er niets aan doen en het is stom dat ik het op jullie projecteer. Ik ben heel erg eenzaam hierin en zit soms gewoon enorm verlegen om daadwerkelijk interactie over wat ik voel of meemaak. En zoek dat op de verkeerde manier en op de verkeerde plek, excuses daarvoor.



Nee Sun, het is niet stom dat je het op ons projecteert. Dat doet bijna iedereen die hier schrijft. Het gaat er om dat je je, misschien zelfs wel mede door dit topic, bewust wordt van hoe het bij je werkt. Pas dan kun je het stapje voor stapje anders gaan doen. Dus dat is niet stom, het is waardevol.

Ik geloof dat dit de juiste plek kan zijn voor je interactie over wat je meemaakt en wat je voelt. Durf die ruimte hier maar eens in te nemen, ik geloof dat het wel gewaardeerd wordt!

Sofie ik heb heel erg veel aan jouw posts! Fijn dat je schrijft. 17 kilometer vind ik zelf al erg ver, het lijkt me een zwaar gevecht wat je aan het voeren bent knap dat je eerlijk en bewust hiernaar hebt kunnen kijken vandaag, dat is inderdaad al een stap vooruit en ik heb er bewondering voor dat je dat ziet.



Sune wat eenzaam dat er in je omgeving en thuis nog altijd zo weinig ruimte en aandacht voor jou is, ik kan me voorstellen dat je snakt naar iemand die ook een keer uit zichzelf rekening met jou houdt en om jou denkt. Des te meer omdat jij zelf ook al zoveel om anderen denkt en zo weinig om jezelf, dan trekt het erg scheef heb je wel eens geprobeerd hierover iets aan te geven bij je man?

Het is al meer dan er was. Tot een paar maanden geleden was zelf iets vertellen niet mogelijk. Daar had man geen ruimte voor om te luisteren naar wat een ander zei. Hij weet dat het geen echt contact krijgen voor mij moeilijk is, maar vind dat hij alles doet wat hij kan en dat ik veel teveel zeur. Dat ik veel te veeleisend ben. En dan zit ik direct in mijn kindrol van teveel zijn, want hij heeft gelijk, dat is me al zo vaak verteld en ik stop nog steeds niet met mijn stomme gedrag. Daarbij heb ik weinig echte vriendschappen en geen eigen familie, dus weinig uitwijkmogelijkheden. Af en toe mijn schoonzusje, maar dat is toch wel man's zus en ik wil haar niet teveel belasten, ze is niets van mij. Ze heeft eerst goed voor haar broer te zijn en dat is al heel veel gevraagd.

@ Sofie, dank je. Ja je hebt gelijk daar moet ik voor oppassen. Ik kan moeilijk van successen genieten als niet alles is gelukt. Ik lees dat jij met een soortgelijk probleem zit, die lat ook altijd he. Moeten eigenlijk een uitdaging maken om ónder de lat te blijven lopen . Ik vind je niet belerend hoor, wel goed dat je het beschrijft zoals je het denkt. Ik ben vaak te bang te scherp te worden dus ik kan er alleen maar van leren.



@ Jasse, ja begrijpelijk. Solliciteren is ook heel spannend en het doet iets met je als je wordt afgewezen. Is heel menselijk. Heb je wel hulp nu je zo rot in je vel zit? Het lijkt me veel om te overwinnen als er ook nog een druk achter zit. Het is een moeilijke positie als je slecht in je vel zit, het voelt toch al snel alsof je wordt beoordeeld door mensen. Zo voelt het voor mij althans. Wat kan helpen is je voor ogen houden dat dit gaat over wat zij nodig hebben en niet gaat over of jij goed genoeg bent. Dat bedenken helpt mij tenminste als ik zoiets moet doen.

Bedankt dat je schrijft dat je het begrijpt wb. 'vriendin', terwijl ik het schreef vond ik het maar belachelijk van mezelf dat ik hier zo geïrriteerd over ben geraakt. Eigenlijk mag dat gevoel er niet zijn van mezelf. Dus het helpt als je zegt dat je het snapt.



@ Knuf Je bent inderdaad meer dan je ptss. Dat laat je hier ook zien .

Ik ga op anoniem. Misschien dat ik ooit weer terug kom. Veel sterkte iedereen. Ik ga op anoniem omdat ik me niet meer veilig voel hier op Viva.



Het gaat jullie goed.





Liefs

Kate

Jammer Kate, ik denk niet dat dit een oplossing is of dat dit beter voor je is. Maar ikbrespecteer je beslissing.



Sun, ik ben waarschijnlijk ook voor geen ene meter steunend voor jou. Ik "ken" je al jaren van hier, vind je een fijn mens en durf wel te zeggen dat ik een vriendin van je zou kunnen zijn in real life. Ik kan maar weinig met jouw problematiek, omdat ik maar een Pruttel ben. Maar ik lees je wel echt. En alles. En ik respecteer je. Enorm veel. Al jaren trouwens



Verder.... hardlopen, jullie zijn gek Ik ben net wakker, hang op de bank en heb een gevecht met de katten om mijn ontbijt. Sushi, ze vinden dat dat ook kattenvoer is en dat ik moet delen. Ik vind van niet. Ik win.



Zal zo eens naar de supermarkt gaan, want sushi als ontbijt kan nog, maar avondeten met borrelnoten....

Jij ook veel sterkte Kate.



Pruttel , hier ook gewoon in een joggingbroek aan het vieren dat het zondag is.

@Pruttel, ik moet steeds erg lachen om je interessante ontbijtkeuzes. Hier vind ik 's ochtends pizza (liefst koud) erg lekker dus ik kan helemaal mee met je. Maar sinds ik in Tokio een keer om 8 's ochtends sushi heb gegeten en daar van die visboertjes moest laten, is sushi in de ochtend een no go!



@Sun, dat je je gevoel projecteert hier is niet erg. Misschien is het juist goed dat je aangeeft waar je grenzen zijn. Het is ook heel naar dat er zo weinig ruimte is voor jou. De balans is weg tussen zorgen voor de rest en voor een ander. Ik begrijp dat je man depressief is maar dit 'ontslaat' hem toch niet van het luisteren naar jou. Ook al heeft hij het moeilijk dan nog vind ik dat hij ook wat ruimte aan jou moet geven. Of zeg ik nu iets raars?



@Kate, jammer dat je je zo onveilig voelt hier. Ik hoop dat je terugkomt als het beter gaat met je.

Ja ontbijten is wel een dingetje bij mij Ik houd niet zo van een boterham of cracker smorgens. Dan eet ik liever iets lekkers, zodat ik ook echt iets eet. Als je moet kiezen uit twee kwaden, kies dan het kwaad wat het beste voor je is. Mooie wijsheid voor in dit topic toch!



Ik had door de sushi denk ik een energie boost. Net de badkamer gepoetst. Die ziet en nu uit als een ontplofte natte bende. Hij was stoffig en viezig. Nu is het stof weg. En de vies ook. Maar ik heb geen resultaat. Ik had namelijk geen zin meer om de spiegel en de douchedeuren te poetsen en te ontkalken. Dus het ziet er nog steeds niet uit. Plus overal staan flessen schoonmaakmiddel ( ik maak niet vaak iets helemaal af en wacht tot iemand anders dat doet, haha kansloos, ik ruim dat morgen wel op ) en er ligt nog een trekker, een schuurspons en mijn pyama waarin ik gepoetst had. Maar het is dus wel schoon! ook een lesje voor dit topic: al is het resultaat niet stralend zoals je het op Facebook zou zetten, je weet toch zeker zelf wel dat je best hebt gedaan!

Ja, koude pizza als ontbijt is heerlijk! Als wij pizza eten, dan zou ik het liefst de korsten laten staan, want ik heb genoeg aan een pizza zonder korsten. Maar ik eet ze toch, omdat ik dan die punt voor de volgende dag overhoud

Jeetje, wat is er hier weer veel gebeurd. Het lukt me niet om overal op te reageren, soms wordt er gewoon teveel gepost, soms weet ik niet hoe ik moet reageren, soms ben ik te druk en wil ik later nog reageren (en doe ik het uiteindelijk niet meer, want dagen later nog reageren heeft geen zin meer). Ik lees overigens alles, dus ook als ik niet reageer (of op een voor iemand verkeerde aanvoelende manier) bén je wel gezien. Alleen heb je daar natuurlijk geen f*ck aan, als ik je hier - onzichtbaar en onmerkbaar voor de schrijfster zelf - aan het zien ben... En ik weet er geen oplossing voor (en of ik wel een oplossing zou kunnen of moeten verzinnen). Als mensen zich door mijn niet reageren, of verkeerd reageren, niet gelezen of zelfs onveilig voelen, vind ik dat heel erg. Sorry als dat gebeurd is.



Voor mij is dit een plek waar we, met al onze gezamenlijke kwetsbaarheden en onzekerheden, proberen elkaar te helpen naar een betere toekomst voor ons allemaal. Door te delen en vertellen. Soms over iets kleins, soms juist over iets groots, soms op onhandige wijze, soms met grote inzichten of humor. En soms gewoon kletsen over wat leuk is. Maar altijd oprecht en met de beste intenties. Dat laatste geloof ik echt. Het is ook goed als we aangeven wat niet goed voelt; ik probeer te onthouden wat jullie aangeven over wat voor jullie veilig en goed voelt, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik dat soms best lastig vind om iedereen de aandacht te geven die ze verdient, op de manier die bij haar past.



Pruttel, ik kan volgens mij nog veel leren van hoe jij in het leven staat, qua 'het moet zoals het kan' en 'het is goed genoeg als ik mijn best heb gedaan' in plaats van 'het moet zoals het moet'. En van je voorraad borrelnootjes, die is volgens mij immens als je er regelmatig mee kunt ontbijten en dineren



Jasse, solliciteren is waardeloos, en afgewezen worden al helemaal. Als je niet lekker in je vel zit, is zo'n brief en cv opstellen ongeveer een prestatie van olympische omvang en dan is het niet leuk als je alleen maar afwijzingen krijgt. Een tijdje geleden was ik ook aan het solliciteren. Op een gegeven moment belde ik achter afwijzingen aan (moest ik heel veel moed voor verzamelen) en kwam ik erachter dat er regelmatig meer dan 250 brieven ontvangen werden. Ik weet niet of dat in jouw branche ook zo is, maar er zijn volgens mij nog veel meer mensen op zoek naar leuker/beter werk dan er leuke/goede banen zijn, dus het zou me niet verbazen. Wat ik ermee wil zeggen is, als het om zulke grote aantallen gaat, wordt het deels een loterij en is het echt niet persoonlijk dat je niet uitgenodigd wordt!!! Qua kwaliteiten die je op je cv kunt zeggen, in ieder geval: loyaal (naar vrienden en ons, dus vast ook naar je werk (als zij jouw loyaliteit verdienen!), vasthoudend en oplossingsgericht (als je in een week veel afwijzingen ontvangt, ben je dus ook heel vasthoudend op zoek naar werk), bereid je te ontwikkelen (je schrijft hier, en als je die ontwikkeling aandurft, lukt een cursus oid je ook). Die kunnen volgens mij zo op je cv.



Voor iedereen een - ik heb honger gekregen van het gepraat over koude pizza en borrelnootjes. Ga soep eten (warm).

Oh, ik vind de korsten van pizza juist het lekkerst. Ik denk dat wij dan goed uit eten kunnen Pruttel!

Haha als ik dan ook jouw saus van alles mag? Ik heb altijd veeeeel saus bij bijna al mijn eten. Bij de meeste restaurants waar wij vaak komen weten ze dat ook en krijg ik een halve emmer knoflooksaus bij mijn eten Hou ik van



En Tobbie, inderdaad, als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Op een andere manier worden dingen al gauw onmogelijk en loop je te trekken aan een dood paard. Dat heeft nog nooit iemand iets gebracht.