Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen
zaterdag 26 november 2016 17:04
Hallo,
Sinds enige tijd lees ik mee op het forum en ik heb nu zelf een account aangemaakt, omdat ik graag van me af wil schrijven en hoop dat er nog goede tips gegeven worden waar ik zelf niet aan denk nu.
Het delen van mijn verhaal laat ik voor nu achterwege, een lange OP zal niemand lezen. Waar het om gaat is dat ik in mijn leven traumatische gebeurtenissen meegemaakt heb; ik ben als kind misbruikt, mishandeld en verwaarloosd (binnen ons gezin de laatste 2, het eerste door een ander persoon).
Afgelopen maand heb ik wederom wat vervelends meegemaakt, ik heb inmiddels een stabiele relatie, ben nu bijna 30 jaar en was in verwachting van ons eerste kindje, uitgelopen op een miskraam.
Op zich ben ik het verdriet van de miskraam redelijk aan het verwerken. Maar door deze gebeurtenis ben ik erg getriggerd, op meerdere gebieden. Daardoor beland ik weer in herbelevingen en nachtmerries en die maken mij vreselijk angstig. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan en valkuilen liggen op de loer. Ik wil dit graag op een goede manier aanpakken, maar hoe?! De eetbuien, het overgeven, snijden, dissociëren, etc. wil ik niet meer, daar ben ik al twee jaren van af. Maar de drang is zo groot, wat zou het opluchten.
Hulp krijg ik van een psycholoog en ik start binnenkort weer met EMDR, waar ik heel angstig voor ben, maar vast zal helpen. Tot die tijd zijn er ontelbaar veel momenten waarop ik in paniek ben, en niet wil terugvallen in het vroegere gedrag. Maar wat is het alternatief??
Bedankt voor het lezen, als het niet duidelijk is, spijt me dat, ik denk het zo goed geschreven te hebben.
Sinds enige tijd lees ik mee op het forum en ik heb nu zelf een account aangemaakt, omdat ik graag van me af wil schrijven en hoop dat er nog goede tips gegeven worden waar ik zelf niet aan denk nu.
Het delen van mijn verhaal laat ik voor nu achterwege, een lange OP zal niemand lezen. Waar het om gaat is dat ik in mijn leven traumatische gebeurtenissen meegemaakt heb; ik ben als kind misbruikt, mishandeld en verwaarloosd (binnen ons gezin de laatste 2, het eerste door een ander persoon).
Afgelopen maand heb ik wederom wat vervelends meegemaakt, ik heb inmiddels een stabiele relatie, ben nu bijna 30 jaar en was in verwachting van ons eerste kindje, uitgelopen op een miskraam.
Op zich ben ik het verdriet van de miskraam redelijk aan het verwerken. Maar door deze gebeurtenis ben ik erg getriggerd, op meerdere gebieden. Daardoor beland ik weer in herbelevingen en nachtmerries en die maken mij vreselijk angstig. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan en valkuilen liggen op de loer. Ik wil dit graag op een goede manier aanpakken, maar hoe?! De eetbuien, het overgeven, snijden, dissociëren, etc. wil ik niet meer, daar ben ik al twee jaren van af. Maar de drang is zo groot, wat zou het opluchten.
Hulp krijg ik van een psycholoog en ik start binnenkort weer met EMDR, waar ik heel angstig voor ben, maar vast zal helpen. Tot die tijd zijn er ontelbaar veel momenten waarop ik in paniek ben, en niet wil terugvallen in het vroegere gedrag. Maar wat is het alternatief??
Bedankt voor het lezen, als het niet duidelijk is, spijt me dat, ik denk het zo goed geschreven te hebben.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 7 december 2016 13:00
quote:Knuffelbeertjes schreef op 07 december 2016 @ 12:51:
Dat is erg lief van je Deepspace... dat verdienen geloof ik niet zo, maar dat zul je wel begrijpen als je dit topic gelezen hebt. Toch vind ik het heel lief dat je dit doet
Snowfall, ook al hoort het bij de ptss, dat is geen excuus vind ik. Ik vind het heel slap van mezelf dat ik ptss ontwikkeld heb. Let op: dat vind ik van mezelf, niet van anderen die dat hebben! Ik wil niemand kwetsen met mijn slechte woordkeuze.
Want dat begrijp ik van anderen, dat mensen getraumatiseerd kunnen raken. Maar van mezelf vind ik het echt heel slecht. Een ander die had meegemaakt wat ik heb meegemaakt was daar waarschijnlijk veel beter uit gekomen. En ik, ik ben 'getraumatiseerd', dat gaat natuurlijk nergens over..
Ik hoop oprecht dat ik dat kan leren. Ik denk wel dat ik moeilijk daarin ben.. omdat ik zo overtuigd ben van de gedachten. Maar dat zullen anderen ook wel gehad hebben..? Ik heb namelijk tien jaar geleden al cognitieve gedragstherapie gehad.. maar als ik de gedachten ombuig, voelt het alsof ik mezelf compleet voor de gek houd. En dan zegt de therapeut natuurlijk: ja zo voelt dat eerst, maar als je er vaker mee oefent, dan verdwijnt dat gevoel en ga je je nieuwe gedachten geloven. Nou, die ervaring heb ik dus niet.. Ik vroeg ook aan mijn huidige therapeut: denk je oprecht dat dat bloemen kopen en 3 keer per dag een schouderklopje geven om iets wat ik anders doe dan normaal, gaat werken? Nou ja, zij was daar wel van overtuigd, maar daarom is ze natuurlijk ook therapeut
Maar ik heb het idee dat het bij mij niet werkt... ik kan wel 100 keer die gedachten ombuigen, die andere 'vertrouwde' gedachten blijven zeggen dat ik moet stoppen mezelf voor de gek te houden en dat het nooit, nooit zal werken.Je weet pas of iets gaat werken door het te doen. Door het bij voorbaat af te schrijven en nu al te geloven dat het niet gaat werken, wordt de kans dat het wel werkt kleiner. Misschien kun je het proberen voor 3 maanden? Dan beoordeel je daarna of het wel of niet werkt.
Dat is erg lief van je Deepspace... dat verdienen geloof ik niet zo, maar dat zul je wel begrijpen als je dit topic gelezen hebt. Toch vind ik het heel lief dat je dit doet
Snowfall, ook al hoort het bij de ptss, dat is geen excuus vind ik. Ik vind het heel slap van mezelf dat ik ptss ontwikkeld heb. Let op: dat vind ik van mezelf, niet van anderen die dat hebben! Ik wil niemand kwetsen met mijn slechte woordkeuze.
Want dat begrijp ik van anderen, dat mensen getraumatiseerd kunnen raken. Maar van mezelf vind ik het echt heel slecht. Een ander die had meegemaakt wat ik heb meegemaakt was daar waarschijnlijk veel beter uit gekomen. En ik, ik ben 'getraumatiseerd', dat gaat natuurlijk nergens over..
Ik hoop oprecht dat ik dat kan leren. Ik denk wel dat ik moeilijk daarin ben.. omdat ik zo overtuigd ben van de gedachten. Maar dat zullen anderen ook wel gehad hebben..? Ik heb namelijk tien jaar geleden al cognitieve gedragstherapie gehad.. maar als ik de gedachten ombuig, voelt het alsof ik mezelf compleet voor de gek houd. En dan zegt de therapeut natuurlijk: ja zo voelt dat eerst, maar als je er vaker mee oefent, dan verdwijnt dat gevoel en ga je je nieuwe gedachten geloven. Nou, die ervaring heb ik dus niet.. Ik vroeg ook aan mijn huidige therapeut: denk je oprecht dat dat bloemen kopen en 3 keer per dag een schouderklopje geven om iets wat ik anders doe dan normaal, gaat werken? Nou ja, zij was daar wel van overtuigd, maar daarom is ze natuurlijk ook therapeut
Maar ik heb het idee dat het bij mij niet werkt... ik kan wel 100 keer die gedachten ombuigen, die andere 'vertrouwde' gedachten blijven zeggen dat ik moet stoppen mezelf voor de gek te houden en dat het nooit, nooit zal werken.Je weet pas of iets gaat werken door het te doen. Door het bij voorbaat af te schrijven en nu al te geloven dat het niet gaat werken, wordt de kans dat het wel werkt kleiner. Misschien kun je het proberen voor 3 maanden? Dan beoordeel je daarna of het wel of niet werkt.
woensdag 7 december 2016 13:06
Herkenbaar Alinea, de angst zit er goed in. Mijn moeder heeft me heel erg geholpen te laten inzien wat de gevaren zijn van alcohol en drugsverslaving. Ik mocht er met mijn neus bovenop zitten.. Daar ben ik blij om, want dat betekent dat ik niet dezelfde fouten zal maken. Ik heb zelfs de eerste signalen van dichtbij kunnen zien.
Snowfall, ik herken dat heel erg.. een periode die psychisch zwaar hoort te zijn, gaat heel goed. Ik zat ook thuis tijdens mijn miskraam en begreep echt niet waarom ik niet aan het werk kon/mocht. Terwijl ik nu het liefst geen werkdruk zou voelen en thuis zou willen blijven...
Ik hoop dat je een bloemetje voor jezelf gaat kopen, misschien zelfs wel vaker
Dan heb ik ook het gevoel iets nuttigs te hebben bijgedragen aan dit topic.
Snowfall, ik herken dat heel erg.. een periode die psychisch zwaar hoort te zijn, gaat heel goed. Ik zat ook thuis tijdens mijn miskraam en begreep echt niet waarom ik niet aan het werk kon/mocht. Terwijl ik nu het liefst geen werkdruk zou voelen en thuis zou willen blijven...
Ik hoop dat je een bloemetje voor jezelf gaat kopen, misschien zelfs wel vaker
Dan heb ik ook het gevoel iets nuttigs te hebben bijgedragen aan dit topic.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 7 december 2016 13:07
quote:Knuffelbeertjes schreef op 07 december 2016 @ 12:39:
Haha, Rhae, je bericht helpt me wel te relativeren, vooral omdat je nog niet gedoucht bent
(dat mag ik echt niet uitstellen tot 's middags.. mijn moeder douchte op een gegeven moment pas 's middags.. volgens mijn vriend trek ik verkeerde verbanden, namelijk dat als ik niet voor 12.00 uur gedoucht ben, ik op mijn moeder lijk, maar die regeltjes zijn er om me te beschermen).
Ik ben blij te horen dat ik toch misschien wel gewoon 'normale' dingen heb en het misschien toch wel goed kan komen... De momenten van erge paniek zijn er nog steeds en soms voel ik ze niet eens aankomen.. maar dat jullie me niet afwijzen en mijn therapeut ook niet, helpt wel heel erg.
Het niet snijden is vandaag een opgave.. waar ik me nog steeds voor schaam.
Maar het blijft heel moeilijk, want ik doe zoveel verkeerd en ga tegen zoveel regeltjes al in.. daar moet een consequentie aan zitten en die voer ik steeds niet uit en dat maakt het heel moeilijk.Dat is inderdaad een verkeerd verband, maar ik snap het wel. Als jij maar niet doet wat zij deed dan komt het met jou wel goed, het is je houvast. Rationeel is het natuurlijk niet waar. En misschien leer je vanzelf zien dat het ook zonder die regeltjes wel goed komt met je. En in een bepaalde mate zijn die regeltjes natuurlijk ook gewoon heel helpend. Ik weet voor mezelf ook dat als ik écht productief wil zijn ik gewoon uit mijn bed de douche in moet rollen, of beter nog, de sportschool en meteen aan het werk moet gaan met een takenlijstje. Hou ik me aan die regels dan verzet ik een berg meer werk. Maar de vrijheid van het volwassen zijn zit hem ook in je niet altijd aan die regels hóeven houden en dan nog steeds niet van jezelf balen. Maar dat is wel een lastige hoor, jezelf gunnen dat je een ochtend rondhangt en niet heel productief bent, voor mij dan.
Haha, Rhae, je bericht helpt me wel te relativeren, vooral omdat je nog niet gedoucht bent
(dat mag ik echt niet uitstellen tot 's middags.. mijn moeder douchte op een gegeven moment pas 's middags.. volgens mijn vriend trek ik verkeerde verbanden, namelijk dat als ik niet voor 12.00 uur gedoucht ben, ik op mijn moeder lijk, maar die regeltjes zijn er om me te beschermen).
Ik ben blij te horen dat ik toch misschien wel gewoon 'normale' dingen heb en het misschien toch wel goed kan komen... De momenten van erge paniek zijn er nog steeds en soms voel ik ze niet eens aankomen.. maar dat jullie me niet afwijzen en mijn therapeut ook niet, helpt wel heel erg.
Het niet snijden is vandaag een opgave.. waar ik me nog steeds voor schaam.
Maar het blijft heel moeilijk, want ik doe zoveel verkeerd en ga tegen zoveel regeltjes al in.. daar moet een consequentie aan zitten en die voer ik steeds niet uit en dat maakt het heel moeilijk.Dat is inderdaad een verkeerd verband, maar ik snap het wel. Als jij maar niet doet wat zij deed dan komt het met jou wel goed, het is je houvast. Rationeel is het natuurlijk niet waar. En misschien leer je vanzelf zien dat het ook zonder die regeltjes wel goed komt met je. En in een bepaalde mate zijn die regeltjes natuurlijk ook gewoon heel helpend. Ik weet voor mezelf ook dat als ik écht productief wil zijn ik gewoon uit mijn bed de douche in moet rollen, of beter nog, de sportschool en meteen aan het werk moet gaan met een takenlijstje. Hou ik me aan die regels dan verzet ik een berg meer werk. Maar de vrijheid van het volwassen zijn zit hem ook in je niet altijd aan die regels hóeven houden en dan nog steeds niet van jezelf balen. Maar dat is wel een lastige hoor, jezelf gunnen dat je een ochtend rondhangt en niet heel productief bent, voor mij dan.
woensdag 7 december 2016 13:11
quote:Snowfall schreef op 07 december 2016 @ 12:48:
[...]
Die link had ik nooit gelegd, maar inderdaad. Als het van levensbelang is te weten of de ander te vertrouwen is of niet, leer je dat sneller aanvoelen. Mij werd altijd gezegd dat ik te gevoelig was en me dingen te snel aantrok, maar zoals jij het beschrijft, is zulk gedrag logisch, uit bescherming. Dank je voor dat inzicht.
Ik heb allerlei therapeuten meegemaakt, helaas zaten er slechts een paar tussen waar ik echt wat aan heb gehad. Maar toch hebben die paar me heel goed geholpen en maakte ik met hen heel grote stappen vooruit. Heb je nu wel het idee dat je je verleden min of meer verwerkt hebt en het dagelijkse leven goed aankan? Of zou je wel therapie willen om bepaalde dingen aan te pakken? Laat je niet tegenhouden.
Mij werd altijd verteld je bent een ongevoelige heks terwijl ik de enige was die mijn moeder hielp om in leven te blijven, de rest vluchtte de deur uit en toch was ik die vervelende etter die niks goed kon doen dus ik probeerde altijd te pleasen ofzo en elke keer dar ze dat zei voelde ik het letterlijk in mijn hart een soort beurs gevoel. Elke keer ging er wat kapot.
Daarom stond ik steeds op scherp om het wel goed aan te voelen zodat ik geen etter was dus ik zag bij binnenkomst gelijk hoe het zou worden brrr, nu ik het schrijf is het weer een trigger de tranen branden in mijn ogen, ik probeerde mezelf ook altijd te troosten door mijn schouders op te halen dat gaf wel een geruststellend gevoel ofzo zo van geeft niet hoor het maakt niet uit, aangezien ze me gedwongen had mijn lievelingsknuffel in de container te gooien toen ik 10 was omdat ik hem altijd bij me had en ik geen kleuter meer was.
Ik merk dat het nog lang niet weg is het wordt juist weer wat erger omdat er bepaalde dingen gebeuren op het moment die erg lijken op vroeger , een nieuw gezin naast ons waar veel geschreeuwd wordt en precies klinkt zoals vroeger met een kindje dat erg hard huilt, ik zit de hele dag met hartkloppingen ik kan er niet tegen plus dat een meisje dat ik heel goed ken misbruikt is en wij dit ook hebben meegemaakt in ons gezin en ipv steun viel het gezin uit elkaar en werd er niet gesteund en geholpen dat was reden voor moeders om nog gekker te worden en de hele dag met een psychose in bloemetjesjurken rond te lopen met een uitdukking in haar gezicht van een heel ander persoon en ons niet herkende en ze droeg normaal nooit een jurk.
En die paniek is nu dus ook om mij heen en ik moet steeds tegen mezelf zeggen het is niet vroeger het is veilig ze is niet jullie ze heeft hulp en familie die om haar geeft en dan zakt de angst iets maar het is wel weer aan het rommelen in mijn hoofd.
Ik wil toch weer contact opnemen voor emdr, maar de emdr therepaute zei al dat dat kin gebeuren en dan mocht ik gelijk weer terug komen.
En sorry misschien heb je het al geschreven maar dat ik het gemist heb, heb jij het idee dat het afgesloten is of heb jij nog goede en slechte periodes?
[...]
Die link had ik nooit gelegd, maar inderdaad. Als het van levensbelang is te weten of de ander te vertrouwen is of niet, leer je dat sneller aanvoelen. Mij werd altijd gezegd dat ik te gevoelig was en me dingen te snel aantrok, maar zoals jij het beschrijft, is zulk gedrag logisch, uit bescherming. Dank je voor dat inzicht.
Ik heb allerlei therapeuten meegemaakt, helaas zaten er slechts een paar tussen waar ik echt wat aan heb gehad. Maar toch hebben die paar me heel goed geholpen en maakte ik met hen heel grote stappen vooruit. Heb je nu wel het idee dat je je verleden min of meer verwerkt hebt en het dagelijkse leven goed aankan? Of zou je wel therapie willen om bepaalde dingen aan te pakken? Laat je niet tegenhouden.
Mij werd altijd verteld je bent een ongevoelige heks terwijl ik de enige was die mijn moeder hielp om in leven te blijven, de rest vluchtte de deur uit en toch was ik die vervelende etter die niks goed kon doen dus ik probeerde altijd te pleasen ofzo en elke keer dar ze dat zei voelde ik het letterlijk in mijn hart een soort beurs gevoel. Elke keer ging er wat kapot.
Daarom stond ik steeds op scherp om het wel goed aan te voelen zodat ik geen etter was dus ik zag bij binnenkomst gelijk hoe het zou worden brrr, nu ik het schrijf is het weer een trigger de tranen branden in mijn ogen, ik probeerde mezelf ook altijd te troosten door mijn schouders op te halen dat gaf wel een geruststellend gevoel ofzo zo van geeft niet hoor het maakt niet uit, aangezien ze me gedwongen had mijn lievelingsknuffel in de container te gooien toen ik 10 was omdat ik hem altijd bij me had en ik geen kleuter meer was.
Ik merk dat het nog lang niet weg is het wordt juist weer wat erger omdat er bepaalde dingen gebeuren op het moment die erg lijken op vroeger , een nieuw gezin naast ons waar veel geschreeuwd wordt en precies klinkt zoals vroeger met een kindje dat erg hard huilt, ik zit de hele dag met hartkloppingen ik kan er niet tegen plus dat een meisje dat ik heel goed ken misbruikt is en wij dit ook hebben meegemaakt in ons gezin en ipv steun viel het gezin uit elkaar en werd er niet gesteund en geholpen dat was reden voor moeders om nog gekker te worden en de hele dag met een psychose in bloemetjesjurken rond te lopen met een uitdukking in haar gezicht van een heel ander persoon en ons niet herkende en ze droeg normaal nooit een jurk.
En die paniek is nu dus ook om mij heen en ik moet steeds tegen mezelf zeggen het is niet vroeger het is veilig ze is niet jullie ze heeft hulp en familie die om haar geeft en dan zakt de angst iets maar het is wel weer aan het rommelen in mijn hoofd.
Ik wil toch weer contact opnemen voor emdr, maar de emdr therepaute zei al dat dat kin gebeuren en dan mocht ik gelijk weer terug komen.
En sorry misschien heb je het al geschreven maar dat ik het gemist heb, heb jij het idee dat het afgesloten is of heb jij nog goede en slechte periodes?
woensdag 7 december 2016 13:12
quote:alinea schreef op 07 december 2016 @ 12:40:
[...]
Ik denkt dat het juist een kracht is als je als hulpverlener onzekerheden voelt want dan sta je veel dichter bij degene die je helpt, en mensen die voor hulp komen die voelen vaak stemmingen aan, zeker uit een onveilige jeugd moet je heel snel mensen kunnen doorgronden en lezen om te weten welke kant een situatie opgaat, iemand die heel autoritair weet hoe het moet dat is heel onplezierig en zo'n jonge meid kan heel goed zijn maar je voelt gelijk of het een goeie wordt in de toekomst of dat ze meteen daarna vriendinnen gaat WhatsAppen met weet je wat voor een patient er nou weer binnenkwam?!
de eerste keren dat ik hulp zocht dat was nadat ik het huis uitging met 18 jaar oftewel mijn moeder was gewoon op een dag verdwenen, zusje zat in een pleeggezin en ik stond gewoon op straat dus huurde ik maar ergens een kamer, vanaf toen toen er een beetje rust kwam kreeg ik een enorme burn out met als gevolg gedwongen ontslag en diepe depressie twee jaar het ging echt op zwart en zelfs ademen deed me pijn, praten ging niet en ik ging naar mijn nieuwe huisarts en dat was er een van de oude stempel en ik moest me niet aanstellen en naar huis, toen ben ik bij een psychiater geweest met een praktijk aan huis en ze vroeg me mijn jeugd op te schrijven, dat dat was het moeilijkste dat ik ooit heb moeten doen ik durf het nog steeds niet te lezen en wat een trigger was dat en ze zei doodleuk daar kan ik niks mee hoor daar moet je voor naar een andere psychiater. Vanaf toen heb ik nooit meer een psycholoog vertrouwd en praten in een praktijk doe ik dus ook niet meer, 1 keer nog bij de ggd geweest jaren later maar inderdaad ook een intake gesprek gehad met een piepjonge stagiaire en ben nooit meer teruggegaan.
Vandaar dat ik alleen nog haptonomie en emdr gedaan heb.
Want als ik weer eens vastloop dan wil ik toch verder groeien en eruit zien te komen vandaar dat ik nu andere oplossingen zoek.
Ik hoor of lees af en toe wel van mensen dat ze het zo getroffen hebben met hun hulpverlener en dan denk ik altijd zie je wel het bestaat wel, als je er zo een te pakken hebt dan heb je geluk.
En inderdaad ik denk dat heel veel mensen die een beetje op het randje balanceren vaak kiezen om psycholoog te worden omdat ze zichzelf willen doorgronden maar ook beter weten wat anderen meemaken en begrijpen waar ze zijn en ze juist daardoor de hand kunnen reiken, ik vind dat juist een pre, dat zijn de juiste mensen op de juiste plek.
Gottgot, wat ene draak van een psychiater. Zo ontzettend zonde als hulpverleners er zo'n potje van maken. Ik ben er van overtuigd dat het in ieder geval moet klikken, je moet íets van een band opbouwen, iets van wederzijds vertrouwen en kwetsbaarheid durven hebben en dan kunnen er stappen gezet worden. En dat lukt niet met iedereen, maar als ik dat merk dan is het mijn verantwoordelijkheid om dat aan te geven en te zorgen dat er een hulpverlener komt mét die klik.
Plus, wat je zegt klopt: mijn ervaring is dat mensen waar ik mee werk me binnen no time doorzien. En dus heeft het geen zin om te doen alsof. Plus dat een flinke dosis wantrouwen er eerder wel dan niet bij hoort. Als het goed is is een hulpverlener daar aan gewend en weet hij of zij daarmee om te gaan. Dat is zo'n basis beschermingsmechanisme, dat wantrouwen, dat zet je niet zomaar aan de kant. Dat heeft tijd en aandacht nodig.
[...]
Ik denkt dat het juist een kracht is als je als hulpverlener onzekerheden voelt want dan sta je veel dichter bij degene die je helpt, en mensen die voor hulp komen die voelen vaak stemmingen aan, zeker uit een onveilige jeugd moet je heel snel mensen kunnen doorgronden en lezen om te weten welke kant een situatie opgaat, iemand die heel autoritair weet hoe het moet dat is heel onplezierig en zo'n jonge meid kan heel goed zijn maar je voelt gelijk of het een goeie wordt in de toekomst of dat ze meteen daarna vriendinnen gaat WhatsAppen met weet je wat voor een patient er nou weer binnenkwam?!
de eerste keren dat ik hulp zocht dat was nadat ik het huis uitging met 18 jaar oftewel mijn moeder was gewoon op een dag verdwenen, zusje zat in een pleeggezin en ik stond gewoon op straat dus huurde ik maar ergens een kamer, vanaf toen toen er een beetje rust kwam kreeg ik een enorme burn out met als gevolg gedwongen ontslag en diepe depressie twee jaar het ging echt op zwart en zelfs ademen deed me pijn, praten ging niet en ik ging naar mijn nieuwe huisarts en dat was er een van de oude stempel en ik moest me niet aanstellen en naar huis, toen ben ik bij een psychiater geweest met een praktijk aan huis en ze vroeg me mijn jeugd op te schrijven, dat dat was het moeilijkste dat ik ooit heb moeten doen ik durf het nog steeds niet te lezen en wat een trigger was dat en ze zei doodleuk daar kan ik niks mee hoor daar moet je voor naar een andere psychiater. Vanaf toen heb ik nooit meer een psycholoog vertrouwd en praten in een praktijk doe ik dus ook niet meer, 1 keer nog bij de ggd geweest jaren later maar inderdaad ook een intake gesprek gehad met een piepjonge stagiaire en ben nooit meer teruggegaan.
Vandaar dat ik alleen nog haptonomie en emdr gedaan heb.
Want als ik weer eens vastloop dan wil ik toch verder groeien en eruit zien te komen vandaar dat ik nu andere oplossingen zoek.
Ik hoor of lees af en toe wel van mensen dat ze het zo getroffen hebben met hun hulpverlener en dan denk ik altijd zie je wel het bestaat wel, als je er zo een te pakken hebt dan heb je geluk.
En inderdaad ik denk dat heel veel mensen die een beetje op het randje balanceren vaak kiezen om psycholoog te worden omdat ze zichzelf willen doorgronden maar ook beter weten wat anderen meemaken en begrijpen waar ze zijn en ze juist daardoor de hand kunnen reiken, ik vind dat juist een pre, dat zijn de juiste mensen op de juiste plek.
Gottgot, wat ene draak van een psychiater. Zo ontzettend zonde als hulpverleners er zo'n potje van maken. Ik ben er van overtuigd dat het in ieder geval moet klikken, je moet íets van een band opbouwen, iets van wederzijds vertrouwen en kwetsbaarheid durven hebben en dan kunnen er stappen gezet worden. En dat lukt niet met iedereen, maar als ik dat merk dan is het mijn verantwoordelijkheid om dat aan te geven en te zorgen dat er een hulpverlener komt mét die klik.
Plus, wat je zegt klopt: mijn ervaring is dat mensen waar ik mee werk me binnen no time doorzien. En dus heeft het geen zin om te doen alsof. Plus dat een flinke dosis wantrouwen er eerder wel dan niet bij hoort. Als het goed is is een hulpverlener daar aan gewend en weet hij of zij daarmee om te gaan. Dat is zo'n basis beschermingsmechanisme, dat wantrouwen, dat zet je niet zomaar aan de kant. Dat heeft tijd en aandacht nodig.
woensdag 7 december 2016 13:15
quote:alinea schreef op 07 december 2016 @ 13:11:
[...]
Mij werd altijd verteld je bent een ongevoelige heks terwijl ik de enige was die mijn moeder hielp om in leven te blijven, de rest vluchtte de deur uit en toch was ik die vervelende etter die niks goed kon doen dus ik probeerde altijd te pleasen ofzo en elke keer dar ze dat zei voelde ik het letterlijk in mijn hart een soort beurs gevoel. Elke keer ging er wat kapot.
Daarom stond ik steeds op scherp om het wel goed aan te voelen zodat ik geen etter was dus ik zag bij binnenkomst gelijk hoe het zou worden brrr, nu ik het schrijf is het weer een trigger de tranen branden in mijn ogen, ik probeerde mezelf ook altijd te troosten door mijn schouders op te halen dat gaf wel een geruststellend gevoel ofzo zo van geeft niet hoor het maakt niet uit, aangezien ze me gedwongen had mijn lievelingsknuffel in de container te gooien toen ik 10 was omdat ik hem altijd bij me had en ik geen kleuter meer was.
Ik merk dat het nog lang niet weg is het wordt juist weer wat erger omdat er bepaalde dingen gebeuren op het moment die erg lijken op vroeger , een nieuw gezin naast ons waar veel geschreeuwd wordt en precies klinkt zoals vroeger met een kindje dat erg hard huilt, ik zit de hele dag met hartkloppingen ik kan er niet tegen plus dat een meisje dat ik heel goed ken misbruikt is en wij dit ook hebben meegemaakt in ons gezin en ipv steun viel het gezin uit elkaar en werd er niet gesteund en geholpen dat was reden voor moeders om nog gekker te worden en de hele dag met een psychose in bloemetjesjurken rond te lopen met een uitdukking in haar gezicht van een heel ander persoon en ons niet herkende en ze droeg normaal nooit een jurk.
En die paniek is nu dus ook om mij heen en ik moet steeds tegen mezelf zeggen het is niet vroeger het is veilig ze is niet jullie ze heeft hulp en familie die om haar geeft en dan zakt de angst iets maar het is wel weer aan het rommelen in mijn hoofd.
Ik wil toch weer contact opnemen voor emdr, maar de emdr therepaute zei al dat dat kin gebeuren en dan mocht ik gelijk weer terug komen.
En sorry misschien heb je het al geschreven maar dat ik het gemist heb, heb jij het idee dat het afgesloten is of heb jij nog goede en slechte periodes?
Dat is ook nogal wat zeg. Geen wonder dat je je niet goed voelt nu. Ik denk dat het helemaal geen gek idee is om die therapeute te bellen.
Ik vind het heel naar voor je, kan er boos van worden, dat mensen zo met een kind omgaan.
[...]
Mij werd altijd verteld je bent een ongevoelige heks terwijl ik de enige was die mijn moeder hielp om in leven te blijven, de rest vluchtte de deur uit en toch was ik die vervelende etter die niks goed kon doen dus ik probeerde altijd te pleasen ofzo en elke keer dar ze dat zei voelde ik het letterlijk in mijn hart een soort beurs gevoel. Elke keer ging er wat kapot.
Daarom stond ik steeds op scherp om het wel goed aan te voelen zodat ik geen etter was dus ik zag bij binnenkomst gelijk hoe het zou worden brrr, nu ik het schrijf is het weer een trigger de tranen branden in mijn ogen, ik probeerde mezelf ook altijd te troosten door mijn schouders op te halen dat gaf wel een geruststellend gevoel ofzo zo van geeft niet hoor het maakt niet uit, aangezien ze me gedwongen had mijn lievelingsknuffel in de container te gooien toen ik 10 was omdat ik hem altijd bij me had en ik geen kleuter meer was.
Ik merk dat het nog lang niet weg is het wordt juist weer wat erger omdat er bepaalde dingen gebeuren op het moment die erg lijken op vroeger , een nieuw gezin naast ons waar veel geschreeuwd wordt en precies klinkt zoals vroeger met een kindje dat erg hard huilt, ik zit de hele dag met hartkloppingen ik kan er niet tegen plus dat een meisje dat ik heel goed ken misbruikt is en wij dit ook hebben meegemaakt in ons gezin en ipv steun viel het gezin uit elkaar en werd er niet gesteund en geholpen dat was reden voor moeders om nog gekker te worden en de hele dag met een psychose in bloemetjesjurken rond te lopen met een uitdukking in haar gezicht van een heel ander persoon en ons niet herkende en ze droeg normaal nooit een jurk.
En die paniek is nu dus ook om mij heen en ik moet steeds tegen mezelf zeggen het is niet vroeger het is veilig ze is niet jullie ze heeft hulp en familie die om haar geeft en dan zakt de angst iets maar het is wel weer aan het rommelen in mijn hoofd.
Ik wil toch weer contact opnemen voor emdr, maar de emdr therepaute zei al dat dat kin gebeuren en dan mocht ik gelijk weer terug komen.
En sorry misschien heb je het al geschreven maar dat ik het gemist heb, heb jij het idee dat het afgesloten is of heb jij nog goede en slechte periodes?
Dat is ook nogal wat zeg. Geen wonder dat je je niet goed voelt nu. Ik denk dat het helemaal geen gek idee is om die therapeute te bellen.
Ik vind het heel naar voor je, kan er boos van worden, dat mensen zo met een kind omgaan.
woensdag 7 december 2016 13:15
quote:Snowfall schreef op 07 december 2016 @ 13:00:
[...]
Je weet pas of iets gaat werken door het te doen. Door het bij voorbaat af te schrijven en nu al te geloven dat het niet gaat werken, wordt de kans dat het wel werkt kleiner. Misschien kun je het proberen voor 3 maanden? Dan beoordeel je daarna of het wel of niet werkt.
Je hebt gelijk hoor, daarom ga ik het ook een kans geven. Het voelt bij deze therapeut ook anders dan bij die anderen. Want van haar mag ik het er niet mee eens zijn, maar moet ik het toch doen.. Andere therapeuten liet ik zichzelf vast praten, ik zorgde er wel voor dat ik elke discussie won. Deze gaat de discussie niet eens aan en zegt gewoon 'jammer dan.. ik snap dat je het moeilijk vindt, maar we gaan het toch zo doen.' En dat helpt, want dat ben ik niet gewend. Dus ik heb wel ergens nog hoop dat het gaat lukken...
Een vriendin van mij, die ik al vanaf jongs af aan ken, is ook misbruikt. Ze vertelde het me pas een paar jaar geleden. Als kind kreeg ze therapie. Zij voelde zich onveilig bij therapeuten, dus leidde ze snel om de tuin door te gaan liegen. Zo konden ze haar geen pijn doen. Een overlevingsmechanisme.
Later is ze verslaafd geraakt aan drugs. Ook een overlevingsmechanisme.
Pas een paar jaar geleden, inmiddels lang volwassen, is ze serieus bezig met therapie. Bij toeval vond ze iemand bij wie ze een beetje durft te praten over wat er gebeurd is. Eindelijk een gezond overlevingsmechanisme. Gezond, omdat ze inmiddels is afgekickt, omdat ze beter voor zichzelf zorgt, omdat ze naar de toekomst durft te kijken, omdat ze vertrouwen begint te krijgen in haarzelf en haar omgeving. En ik ben ontzettend trots op haar.
Het is heel herkenbaar hoe het vroeger met je vriendin gegaan is... Ik moet wel zeggen dat ze het treft met zo'n lief persoon als jij in haar omgeving.
Ik moest ook verplicht als kind in therapie. Want dat hoort blijkbaar zo als je misbruikt bent.. En ik voelde me ook zeer onveilig en loog alles bij elkaar.. Maar dat doe ik nog steeds als het onveilig voelt..
Zelfs vorige week bij de therapeut gebeurde het 'per ongeluk.' Ook al had ik haar de mail gestuurd met alles eerlijk erin. Toen ze vroeg hoe het ging, zei ik: het gaat wel weer. Ze heeft toen wel gezegd dat ze me alleen kan helpen als ik eerlijk ben. Dat snap ik echt heel goed en toch is het verschrikkelijk moeilijk.
[...]
Je weet pas of iets gaat werken door het te doen. Door het bij voorbaat af te schrijven en nu al te geloven dat het niet gaat werken, wordt de kans dat het wel werkt kleiner. Misschien kun je het proberen voor 3 maanden? Dan beoordeel je daarna of het wel of niet werkt.
Je hebt gelijk hoor, daarom ga ik het ook een kans geven. Het voelt bij deze therapeut ook anders dan bij die anderen. Want van haar mag ik het er niet mee eens zijn, maar moet ik het toch doen.. Andere therapeuten liet ik zichzelf vast praten, ik zorgde er wel voor dat ik elke discussie won. Deze gaat de discussie niet eens aan en zegt gewoon 'jammer dan.. ik snap dat je het moeilijk vindt, maar we gaan het toch zo doen.' En dat helpt, want dat ben ik niet gewend. Dus ik heb wel ergens nog hoop dat het gaat lukken...
Een vriendin van mij, die ik al vanaf jongs af aan ken, is ook misbruikt. Ze vertelde het me pas een paar jaar geleden. Als kind kreeg ze therapie. Zij voelde zich onveilig bij therapeuten, dus leidde ze snel om de tuin door te gaan liegen. Zo konden ze haar geen pijn doen. Een overlevingsmechanisme.
Later is ze verslaafd geraakt aan drugs. Ook een overlevingsmechanisme.
Pas een paar jaar geleden, inmiddels lang volwassen, is ze serieus bezig met therapie. Bij toeval vond ze iemand bij wie ze een beetje durft te praten over wat er gebeurd is. Eindelijk een gezond overlevingsmechanisme. Gezond, omdat ze inmiddels is afgekickt, omdat ze beter voor zichzelf zorgt, omdat ze naar de toekomst durft te kijken, omdat ze vertrouwen begint te krijgen in haarzelf en haar omgeving. En ik ben ontzettend trots op haar.
Het is heel herkenbaar hoe het vroeger met je vriendin gegaan is... Ik moet wel zeggen dat ze het treft met zo'n lief persoon als jij in haar omgeving.
Ik moest ook verplicht als kind in therapie. Want dat hoort blijkbaar zo als je misbruikt bent.. En ik voelde me ook zeer onveilig en loog alles bij elkaar.. Maar dat doe ik nog steeds als het onveilig voelt..
Zelfs vorige week bij de therapeut gebeurde het 'per ongeluk.' Ook al had ik haar de mail gestuurd met alles eerlijk erin. Toen ze vroeg hoe het ging, zei ik: het gaat wel weer. Ze heeft toen wel gezegd dat ze me alleen kan helpen als ik eerlijk ben. Dat snap ik echt heel goed en toch is het verschrikkelijk moeilijk.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 7 december 2016 13:19
@Alinea, triggers zijn moeilijk. Ik weet ook nog niet goed hoe ik daarmee om moet gaan. Soms zoek ik triggers bewust op, door een film te kijken of boek te lezen dat erover gaat. Soms lucht dat op. Vooral als er daar wel juist wordt gehandeld, mensen hulp krijgen, uit de situatie worden gehaald, mensen straf krijgen om hun misdaden...quote:alinea schreef op 07 december 2016 @ 13:11:
[...]
En sorry misschien heb je het al geschreven maar dat ik het gemist heb, heb jij het idee dat het afgesloten is of heb jij nog goede en slechte periodes?
Ik denk dat sommige dingen nooit helemaal afgesloten zullen worden. Hoe ouder ik word, hoe meer puzzelstukjes ik in elkaar kan leggen. Eigenlijk ben ik nog steeds bezig een reconstructie te maken van mijn jeugd. Verbanden leggen waar ik die eerder niet zag.
Ik denk dat het is als met een grote wond. Je kunt het hechten, het kan dichtgroeien, maar toch blijft dat litteken. En soms jeukt het.
[...]
En sorry misschien heb je het al geschreven maar dat ik het gemist heb, heb jij het idee dat het afgesloten is of heb jij nog goede en slechte periodes?
Ik denk dat sommige dingen nooit helemaal afgesloten zullen worden. Hoe ouder ik word, hoe meer puzzelstukjes ik in elkaar kan leggen. Eigenlijk ben ik nog steeds bezig een reconstructie te maken van mijn jeugd. Verbanden leggen waar ik die eerder niet zag.
Ik denk dat het is als met een grote wond. Je kunt het hechten, het kan dichtgroeien, maar toch blijft dat litteken. En soms jeukt het.
woensdag 7 december 2016 13:20
quote:Knuffelbeertjes schreef op 07 december 2016 @ 12:51:
Dat is erg lief van je Deepspace... dat verdienen geloof ik niet zo, maar dat zul je wel begrijpen als je dit topic gelezen hebt. Toch vind ik het heel lief dat je dit doet
Snowfall, ook al hoort het bij de ptss, dat is geen excuus vind ik. Ik vind het heel slap van mezelf dat ik ptss ontwikkeld heb. Let op: dat vind ik van mezelf, niet van anderen die dat hebben! Ik wil niemand kwetsen met mijn slechte woordkeuze.
Want dat begrijp ik van anderen, dat mensen getraumatiseerd kunnen raken. Maar van mezelf vind ik het echt heel slecht. Een ander die had meegemaakt wat ik heb meegemaakt was daar waarschijnlijk veel beter uit gekomen. En ik, ik ben 'getraumatiseerd', dat gaat natuurlijk nergens over..
Ik hoop oprecht dat ik dat kan leren. Ik denk wel dat ik moeilijk daarin ben.. omdat ik zo overtuigd ben van de gedachten. Maar dat zullen anderen ook wel gehad hebben..? Ik heb namelijk tien jaar geleden al cognitieve gedragstherapie gehad.. maar als ik de gedachten ombuig, voelt het alsof ik mezelf compleet voor de gek houd. En dan zegt de therapeut natuurlijk: ja zo voelt dat eerst, maar als je er vaker mee oefent, dan verdwijnt dat gevoel en ga je je nieuwe gedachten geloven. Nou, die ervaring heb ik dus niet.. Ik vroeg ook aan mijn huidige therapeut: denk je oprecht dat dat bloemen kopen en 3 keer per dag een schouderklopje geven om iets wat ik anders doe dan normaal, gaat werken? Nou ja, zij was daar wel van overtuigd, maar daarom is ze natuurlijk ook therapeut
Maar ik heb het idee dat het bij mij niet werkt... ik kan wel 100 keer die gedachten ombuigen, die andere 'vertrouwde' gedachten blijven zeggen dat ik moet stoppen mezelf voor de gek te houden en dat het nooit, nooit zal werken.Wat zeg jij dan tegen die gedachten? Praat je terug? Of negeer je ze?
Dat is erg lief van je Deepspace... dat verdienen geloof ik niet zo, maar dat zul je wel begrijpen als je dit topic gelezen hebt. Toch vind ik het heel lief dat je dit doet
Snowfall, ook al hoort het bij de ptss, dat is geen excuus vind ik. Ik vind het heel slap van mezelf dat ik ptss ontwikkeld heb. Let op: dat vind ik van mezelf, niet van anderen die dat hebben! Ik wil niemand kwetsen met mijn slechte woordkeuze.
Want dat begrijp ik van anderen, dat mensen getraumatiseerd kunnen raken. Maar van mezelf vind ik het echt heel slecht. Een ander die had meegemaakt wat ik heb meegemaakt was daar waarschijnlijk veel beter uit gekomen. En ik, ik ben 'getraumatiseerd', dat gaat natuurlijk nergens over..
Ik hoop oprecht dat ik dat kan leren. Ik denk wel dat ik moeilijk daarin ben.. omdat ik zo overtuigd ben van de gedachten. Maar dat zullen anderen ook wel gehad hebben..? Ik heb namelijk tien jaar geleden al cognitieve gedragstherapie gehad.. maar als ik de gedachten ombuig, voelt het alsof ik mezelf compleet voor de gek houd. En dan zegt de therapeut natuurlijk: ja zo voelt dat eerst, maar als je er vaker mee oefent, dan verdwijnt dat gevoel en ga je je nieuwe gedachten geloven. Nou, die ervaring heb ik dus niet.. Ik vroeg ook aan mijn huidige therapeut: denk je oprecht dat dat bloemen kopen en 3 keer per dag een schouderklopje geven om iets wat ik anders doe dan normaal, gaat werken? Nou ja, zij was daar wel van overtuigd, maar daarom is ze natuurlijk ook therapeut
Maar ik heb het idee dat het bij mij niet werkt... ik kan wel 100 keer die gedachten ombuigen, die andere 'vertrouwde' gedachten blijven zeggen dat ik moet stoppen mezelf voor de gek te houden en dat het nooit, nooit zal werken.Wat zeg jij dan tegen die gedachten? Praat je terug? Of negeer je ze?
woensdag 7 december 2016 13:21
quote:Snowfall schreef op 07 december 2016 @ 12:54:
[...]
Ja. Toen ik 18 was, verhuisde ik naar een plaats ver weg, waar ik niemand kende. In het begin ging het goed, ik maakte vrienden op school, ik had een kamer in een leuk studentenhuis. En na ongeveer een jaar kwam ik in een andere klas waar iedereen elkaar al kende en was ik weer een buitenstaander zoals op de basisschool en middelbare school. Die pijn kwam ineens weer terug. Via school kwam ik bij een heel goede psycholoog gelukkig. De bedoeling was dat studenten er 3 gesprekken kregen (waarbij de school het grootste deel vergoedde), maar ik ben er tot mijn diploma geweest. De enige school waar ik niet gepest werd, heeft grotendeels de therapie betaald waar ik dat pesten verwerkte. Ironisch, niet?
Maar ik heb dat nu nog, hoor. Als het een periode psychisch zwaar is, dan gaat het in de periode zelf prima met mij (ogenschijnlijk), maar na die periode, als alles en iedereen weer vrolijk het dagelijkse leven hervat, stort ik in en zit ik soms maanden in de donkere put. Daar heb ik nog niet echt een oplossing voor gevonden. Maar ik heb nu weer therapie om dat aan te pakken. De therapie draait eigenlijk om goed voor jezelf zorgen en dingen doen die mijn zelfwaarde vergroten. Eten, beweging, leuke dingen, leuke sociale relaties, mezelf dingen gunnen. Ik denk dat ik ook bloemetjes voor mezelf ga kopen, ik vind dat een leuke oefening. Dat staat vast ook leuker op mijn bureau dan al die troep die er nu ligt.
Klinkt eigenlijk wel logisch er was dus maar 1 goede school
Ah hier staat het al, gevonden! Jullie typen echt heel snel! Dus toch ook af en toe die zware periodes, heb je het idee dat je er wel sneller uit bent tegenwoordig? Ik heb ze eigenlijk wel vaak op dezelfde momente, beetje rons kerst en verjaardag en in de zomervakantie als mijn dochter met haar vader weg is dan heb ik piekertijd en dan os je routine weg om het piekeren te ontlopen dus dan is het meestal wel zwaar maar zodra dat dan weer geweest is zit ik wel weer goed, ik ben alleen wel bang voor later.
[...]
Ja. Toen ik 18 was, verhuisde ik naar een plaats ver weg, waar ik niemand kende. In het begin ging het goed, ik maakte vrienden op school, ik had een kamer in een leuk studentenhuis. En na ongeveer een jaar kwam ik in een andere klas waar iedereen elkaar al kende en was ik weer een buitenstaander zoals op de basisschool en middelbare school. Die pijn kwam ineens weer terug. Via school kwam ik bij een heel goede psycholoog gelukkig. De bedoeling was dat studenten er 3 gesprekken kregen (waarbij de school het grootste deel vergoedde), maar ik ben er tot mijn diploma geweest. De enige school waar ik niet gepest werd, heeft grotendeels de therapie betaald waar ik dat pesten verwerkte. Ironisch, niet?
Maar ik heb dat nu nog, hoor. Als het een periode psychisch zwaar is, dan gaat het in de periode zelf prima met mij (ogenschijnlijk), maar na die periode, als alles en iedereen weer vrolijk het dagelijkse leven hervat, stort ik in en zit ik soms maanden in de donkere put. Daar heb ik nog niet echt een oplossing voor gevonden. Maar ik heb nu weer therapie om dat aan te pakken. De therapie draait eigenlijk om goed voor jezelf zorgen en dingen doen die mijn zelfwaarde vergroten. Eten, beweging, leuke dingen, leuke sociale relaties, mezelf dingen gunnen. Ik denk dat ik ook bloemetjes voor mezelf ga kopen, ik vind dat een leuke oefening. Dat staat vast ook leuker op mijn bureau dan al die troep die er nu ligt.
Klinkt eigenlijk wel logisch er was dus maar 1 goede school
Ah hier staat het al, gevonden! Jullie typen echt heel snel! Dus toch ook af en toe die zware periodes, heb je het idee dat je er wel sneller uit bent tegenwoordig? Ik heb ze eigenlijk wel vaak op dezelfde momente, beetje rons kerst en verjaardag en in de zomervakantie als mijn dochter met haar vader weg is dan heb ik piekertijd en dan os je routine weg om het piekeren te ontlopen dus dan is het meestal wel zwaar maar zodra dat dan weer geweest is zit ik wel weer goed, ik ben alleen wel bang voor later.
woensdag 7 december 2016 13:33
Rhae, precies, sommige regeltjes zal ik wel mogen houden, anderen moeten misschien vervangen worden.. dat het in elk geval niet meer als een gevangenis voelt...
Wat je schrijft over de klik met een hulpverlener ben ik het helemaal mee eens. En ook het wantrouwen wat er bij hoort.. mijn therapeut deinst daar niet van terug, ze vindt het zelfs normaal... Normaal gezien de omstandigheden waar ik in zit.. en dat ze dat niet afwijst en zelfs lijkt te accepteren, dat zorgt ook voor een stukje vertrouwen, het heelt een stukje. Dat juist wat ik altijd verborgen moest houden, nu de ruimte krijgt..
Alinea, ik vind het wel eng wat je schrijft, omdat hier precies hetzelfde gebeurde. Ook ik moest mijn lievelingsknuffel weggooien. Het heeft zo'n indruk gemaakt (wat ik slecht vind van mezelf) dat ik eerst heel lang niet met een knuffel van vroeger durfde te slapen, terwijl ik dat wel heel graag zou willen. Nu is dat wel gelukt, omdat vriend hem gewoon elke nacht naast me neerlegde. Alleen had vriend vorige week de knuffel gepakt in zijn slaap en durfde ik 'm niet terug te pakken. De volgende ochtend hebben we het er over gehad en durfde ik 'm nog niet te pakken. Ik was zelfs helemaal verdrietig, omdat ik er van overtuigd was dat vriend de knuffel weg ging gooien. Ik sprak dat allemaal niet uit, maar hij voelt mij soms zo goed aan... ik schaam me echt kapot dat ik als volwassene me nog zo laat raken door dit soort dingen..
Fijn dat je je therapeut weer kunt bereiken, dat die hulp er is. Het is niet niks wat je meegemaakt hebt en nog meemaakt.
Snowfall, och, wat heftig dat het om je zus gaat ik weet niet wat ik moet zeggen, sorry. Ik vind het zo knap hoe jij met dingen omgaat en hoe je toepast wat je leert van de therapie. Het lijkt me heel moeilijk de situatie waar je in zit. Je mag hier wel van je afschrijven he, als je wilt
Wat je schrijft over de klik met een hulpverlener ben ik het helemaal mee eens. En ook het wantrouwen wat er bij hoort.. mijn therapeut deinst daar niet van terug, ze vindt het zelfs normaal... Normaal gezien de omstandigheden waar ik in zit.. en dat ze dat niet afwijst en zelfs lijkt te accepteren, dat zorgt ook voor een stukje vertrouwen, het heelt een stukje. Dat juist wat ik altijd verborgen moest houden, nu de ruimte krijgt..
Alinea, ik vind het wel eng wat je schrijft, omdat hier precies hetzelfde gebeurde. Ook ik moest mijn lievelingsknuffel weggooien. Het heeft zo'n indruk gemaakt (wat ik slecht vind van mezelf) dat ik eerst heel lang niet met een knuffel van vroeger durfde te slapen, terwijl ik dat wel heel graag zou willen. Nu is dat wel gelukt, omdat vriend hem gewoon elke nacht naast me neerlegde. Alleen had vriend vorige week de knuffel gepakt in zijn slaap en durfde ik 'm niet terug te pakken. De volgende ochtend hebben we het er over gehad en durfde ik 'm nog niet te pakken. Ik was zelfs helemaal verdrietig, omdat ik er van overtuigd was dat vriend de knuffel weg ging gooien. Ik sprak dat allemaal niet uit, maar hij voelt mij soms zo goed aan... ik schaam me echt kapot dat ik als volwassene me nog zo laat raken door dit soort dingen..
Fijn dat je je therapeut weer kunt bereiken, dat die hulp er is. Het is niet niks wat je meegemaakt hebt en nog meemaakt.
Snowfall, och, wat heftig dat het om je zus gaat ik weet niet wat ik moet zeggen, sorry. Ik vind het zo knap hoe jij met dingen omgaat en hoe je toepast wat je leert van de therapie. Het lijkt me heel moeilijk de situatie waar je in zit. Je mag hier wel van je afschrijven he, als je wilt
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 7 december 2016 13:44
woensdag 7 december 2016 13:47
Ik voel me ook slecht als ik het over haar heb. Want ik heb het zelf niet meegemaakt, dus waarom zit ik er dan zo mee? Alsof ik niet verdrietig mag zijn voor haar en ook om mezelf en ook om alles wat ik gemist heb. Zoals dat mijn ouders niet met ons knuffelden, door angst te worden als de dader. Maar het voelt toch alsof ik ten onrechte pijn voel, dat het niet mag. Dus ja, ik snap dat echt, hoe dat voelt. Het is alleen zo'n grote onzin. Ik kan alleen mijn eigen pijn voelen, niet dat van een ander.
woensdag 7 december 2016 13:48
quote:Knuffelbeertjes schreef op 07 december 2016 @ 13:35:
[...]
Ik geloof ze
Zou het je lukken om jezelf niet als kind te zien en de gedachten als boze volwassenen maar andersom? Dat jij de volwassene bent en zij het kind? Ik roep maar wat hoor, geen idee of het zin heeft of zelfs verantwoord is, maar ik kan me zo voorstellen dat jij je door die gedachten elke keer weer voelt als een kind. Terwijl je zou je gedachten ook kunnen zien als een heel bang, boos kind. En die geloof je niet, die troost je, die stel je gerust en ondertussen neem jij de belissingen, want je neemt geen opdrachten aan van een kind. Je neemt het serieus, je stel het kind gerust als het bang is, je neemt het bij de hand en laat zien dat het wel meevalt, enzovoorts. Maar als een peuter in de supermarkt gaat liggen gillen dan ga je hem niet zijn zin geven, je probeert te snappen waarom hij zo boos en bang is, maar je gaat niet naar huis om de boodschappen te skippen.
Snap je wat ik bedoel?
[...]
Ik geloof ze
Zou het je lukken om jezelf niet als kind te zien en de gedachten als boze volwassenen maar andersom? Dat jij de volwassene bent en zij het kind? Ik roep maar wat hoor, geen idee of het zin heeft of zelfs verantwoord is, maar ik kan me zo voorstellen dat jij je door die gedachten elke keer weer voelt als een kind. Terwijl je zou je gedachten ook kunnen zien als een heel bang, boos kind. En die geloof je niet, die troost je, die stel je gerust en ondertussen neem jij de belissingen, want je neemt geen opdrachten aan van een kind. Je neemt het serieus, je stel het kind gerust als het bang is, je neemt het bij de hand en laat zien dat het wel meevalt, enzovoorts. Maar als een peuter in de supermarkt gaat liggen gillen dan ga je hem niet zijn zin geven, je probeert te snappen waarom hij zo boos en bang is, maar je gaat niet naar huis om de boodschappen te skippen.
Snap je wat ik bedoel?
woensdag 7 december 2016 13:50
Ik snap heel goed dat je er mee zit Snowfall, het is je zus, dat is toch logisch? Dat zegt iets over je betrokkenheid, ze treft het met zo'n lieve zus. En zoiets heeft invloed op alle mensen er om heen, dus ook op jou. Dat verdriet mag er zijn hoor
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 7 december 2016 14:48
quote:Rhae schreef op 07 december 2016 @ 13:48:
[...]
Zou het je lukken om jezelf niet als kind te zien en de gedachten als boze volwassenen maar andersom? Dat jij de volwassene bent en zij het kind? Ik roep maar wat hoor, geen idee of het zin heeft of zelfs verantwoord is, maar ik kan me zo voorstellen dat jij je door die gedachten elke keer weer voelt als een kind. Terwijl je zou je gedachten ook kunnen zien als een heel bang, boos kind. En die geloof je niet, die troost je, die stel je gerust en ondertussen neem jij de belissingen, want je neemt geen opdrachten aan van een kind. Je neemt het serieus, je stel het kind gerust als het bang is, je neemt het bij de hand en laat zien dat het wel meevalt, enzovoorts. Maar als een peuter in de supermarkt gaat liggen gillen dan ga je hem niet zijn zin geven, je probeert te snappen waarom hij zo boos en bang is, maar je gaat niet naar huis om de boodschappen te skippen.
Snap je wat ik bedoel?
Ja, ik snap wat je bedoelt. Het lijkt wel op wat Hanke zei, vriendelijk er naar kijken..
Ik zie die gedachten inderdaad als boze volwassene, ik heb ze altijd als meer dan ikzelf beschouwd.
Zij wisten wel wat goed voor mij was. Ik heb er nooit bij stilgestaan dat ze uit mijn kindertijd komen en dus nog op dat niveau denken en functioneren.. maar daar zit wel wat in (ook al zeggen zij van niet, ze zijn het er natuurlijk niet mee eens..).
Als ik iets 'moeilijks' moet doen, zoals naar de supermarkt om cake te kopen, probeer ik dat eigenlijk al een beetje.
Om ze te negeren en erger ik me aan ze.
Ik heb nooit erbij stil gestaan dat ik ze ook kan proberen gerust te stellen, zonder naar ze te luisteren.
Precies wat jij zegt, zoals je met een kind zou omgaan dat bang is..
Dank je wel, het is zeker het proberen waard!
Snowfall, nog een dikke voor jou.
Elmervrouw, lief van jou ik ben heel boos om de ruimte die ik hier genomen heb
en ik schaam me verschrikkelijk.
[...]
Zou het je lukken om jezelf niet als kind te zien en de gedachten als boze volwassenen maar andersom? Dat jij de volwassene bent en zij het kind? Ik roep maar wat hoor, geen idee of het zin heeft of zelfs verantwoord is, maar ik kan me zo voorstellen dat jij je door die gedachten elke keer weer voelt als een kind. Terwijl je zou je gedachten ook kunnen zien als een heel bang, boos kind. En die geloof je niet, die troost je, die stel je gerust en ondertussen neem jij de belissingen, want je neemt geen opdrachten aan van een kind. Je neemt het serieus, je stel het kind gerust als het bang is, je neemt het bij de hand en laat zien dat het wel meevalt, enzovoorts. Maar als een peuter in de supermarkt gaat liggen gillen dan ga je hem niet zijn zin geven, je probeert te snappen waarom hij zo boos en bang is, maar je gaat niet naar huis om de boodschappen te skippen.
Snap je wat ik bedoel?
Ja, ik snap wat je bedoelt. Het lijkt wel op wat Hanke zei, vriendelijk er naar kijken..
Ik zie die gedachten inderdaad als boze volwassene, ik heb ze altijd als meer dan ikzelf beschouwd.
Zij wisten wel wat goed voor mij was. Ik heb er nooit bij stilgestaan dat ze uit mijn kindertijd komen en dus nog op dat niveau denken en functioneren.. maar daar zit wel wat in (ook al zeggen zij van niet, ze zijn het er natuurlijk niet mee eens..).
Als ik iets 'moeilijks' moet doen, zoals naar de supermarkt om cake te kopen, probeer ik dat eigenlijk al een beetje.
Om ze te negeren en erger ik me aan ze.
Ik heb nooit erbij stil gestaan dat ik ze ook kan proberen gerust te stellen, zonder naar ze te luisteren.
Precies wat jij zegt, zoals je met een kind zou omgaan dat bang is..
Dank je wel, het is zeker het proberen waard!
Snowfall, nog een dikke voor jou.
Elmervrouw, lief van jou ik ben heel boos om de ruimte die ik hier genomen heb
en ik schaam me verschrikkelijk.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 7 december 2016 14:58
Alles is gewoon zo vreselijk eng zonder het luisteren naar de gedachten..
Als ik nu even kon snijden, dan durfde ik daarna veel meer aan.
Omdat ik alles dan veel minder zou voelen.
En als ik dan hetgeen had gedaan waar ik tegen op zie
dan zou ik opnieuw kunnen snijden om de spanning weer kwijt te kunnen.
En nu blijft die spanning maar steeds bij me
en lukt het me niet op andere manieren het kwijt te raken.
Als ik buiten loop, zie ik natuurlijk allemaal mensen
en dat vind ik al eng.
Zo onveilig voel ik mij, ik heb het gewoon nodig dat ik dat niet hoef te voelen
Ik kijk tegen zoveel dingen op
en zonder de houvast van het snijden is het allemaal 100 keer moeilijker
en kan ik het gewoon niet
Ik kan er gewoon niet zonder denk ik
Als ik nu even kon snijden, dan durfde ik daarna veel meer aan.
Omdat ik alles dan veel minder zou voelen.
En als ik dan hetgeen had gedaan waar ik tegen op zie
dan zou ik opnieuw kunnen snijden om de spanning weer kwijt te kunnen.
En nu blijft die spanning maar steeds bij me
en lukt het me niet op andere manieren het kwijt te raken.
Als ik buiten loop, zie ik natuurlijk allemaal mensen
en dat vind ik al eng.
Zo onveilig voel ik mij, ik heb het gewoon nodig dat ik dat niet hoef te voelen
Ik kijk tegen zoveel dingen op
en zonder de houvast van het snijden is het allemaal 100 keer moeilijker
en kan ik het gewoon niet
Ik kan er gewoon niet zonder denk ik
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 7 december 2016 15:17
Ja, muziek luisteren helpt.. dank je wel Snowfall.
ik voel me zo slecht dat ik dit heb. Het is ook een verslaving, niet een waarmee ik een ander pijn doe op de manier waarop mijn moeder dat deed. Maar alsnog heb ik steeds iets nodig gehad om alles te onderdrukken. En nu ik het niet meer doe, kan ik hier allemaal niet mee omgaan. Ik snap niet waarom ik zo slecht ben, waarom ik niet beter word.
ik voel me zo slecht dat ik dit heb. Het is ook een verslaving, niet een waarmee ik een ander pijn doe op de manier waarop mijn moeder dat deed. Maar alsnog heb ik steeds iets nodig gehad om alles te onderdrukken. En nu ik het niet meer doe, kan ik hier allemaal niet mee omgaan. Ik snap niet waarom ik zo slecht ben, waarom ik niet beter word.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
